ขุ่นลำโขง
ขุ่น ลำโขง
ขนหัวลุก
ใบหนาด
"พิทักษ์" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากหาดจอมมณี หนองคาย
ฤดูร้อนปีนี้มีแต่ข่าวร้ายแทบทั้งโลก ไม่ว่าแผ่นดินไหว น้ำท่วม หิมะถล่ม ไฟไหม้ป่า ก่อการร้าย วางระเบิดเป็นว่าเล่น สรุปว่าภัยจากธรรมชาติกับน้ำมือของมนุษย์ด้วยกันเองคร่าชีวิตผู้คนไปนับ หมื่น อีกนับแสนนับล้านต้องลำบากยากแค้นแสนสาหัสไปตามๆ กัน
เมือง ไทยเราก็โดนภัยแล้งเล่นงานเอางอมพระรามไปเหมือนกันครับ
คนที่ได้รับความเดือดร้อนคือชาวไร่ชาวนา รวมทั้งชาวบ้านตาดำๆ ที่ขาดน้ำมาเพาะปลูกและทำไร่ทำนา โดยเฉพาะภาคอีสานบ้านผมนี่กลายเป็นแหล่งธุรกันดาร เพราะภัยแล้งชนิดเหลือเชื่อ
หนองคายที่มีแม่น้ำโขงเป็นเส้นเลือดใหญ่ หน้าร้อนทีก็เปลี่ยนจากแม่น้ำเป็นลำธารไปดื้อๆ มาแทบทุกปี แต่ปีนี้กลับแห้งขอดสุดๆ ไปเลยครับ!
แห้งแล้งแทบจะกลายเป็นสายน้ำไหลรินให้คนเดินข้ามแม่น้ำได้สบายมาก
ผู้เฒ่าผู้แก่เล่าว่าเคยเห็นแม่น้ำโขงแทบจะขอดดินเมื่อสมัยเด็กๆ แล้วมาเห็นอีกทีก็ปีนี้แหละ เพราะตอนต้นเดือนมีนาคมน่ะเหลือแค่ 2-3 ฟุตเท่านั้นเอง...ถ้าถึงเมษายนอาจจะเหลือแค่ครึ่งฟุตก็เป็นได้
หลายๆ คนก็โทษจีนที่สร้างเขื่อนไว้ตั้ง 5-6 เขื่อน แต่ไม่ยอมระบายน้ำออกมาช่วยเหลือเพื่อนบ้านอย่างพม่า ลาวและไทยซะมั่งเลย
แต่บางคนก็ค้านว่าถ้าน้ำในเขื่อนมากจริงๆ ขืนไม่ระบายออกมามั่งก็มีหวังเขื่อนร้าวหรือเขื่อนแตก ดูไม่จืดกันไปหมด แต่น้ำในเขื่อนของจีนยังไม่มากพอ...ได้แต่หวังว่าลูกพี่ใหญ่คงจะไม่แล้ง น้ำใจ ยอมแบ่งปันน้ำมาช่วยเหลือประเทศเล็กๆ มั่งหรอกน่า!
ผมเป็นคนหนองคายก็จริง แต่ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวหาดจอมมณีอันขึ้นชื่อลือชาเท่าไหร่นัก ยกเว้นแต่จะมีเพื่อนฝูงจากต่างจังหวัดมาเที่ยว ผมก็ต้องขับรถพาไปเที่ยวกับบอกกล่าวถึงภัยแล้งให้คนกรุงเทพฯ เห็นประจักษ์ตา
หลังจากแวะกราบไหว้หลวงพ่อใส พระพุทธรูปคู่บ้านคู่เมืองแล้วผมก็พานิมิต เพื่อนรักสมัยเรียนมัธยมไปที่หาดจอมมณี ใต้สะพานมิตรภาพไทย-ลาว เพื่อชมวิวแม่น้ำโขงอันดูเวิ้งว้างด้วยหาดทรายทั้งสองฝั่ง มีลำน้ำแห้งขอดแทบจะกลายเป็นร่องน้ำ...ดูๆ แล้วน่าใจหายเต็มที
นักท่องเที่ยวกลุ่มใหญ่เดินล่วงหน้าไปก่อนเรา หนุ่มสาวคู่หนึ่งเดินคลอเคลียตามไปด้วย...มีผมกับเพื่อนรั้งท้าย
เราเดินลงบันไดข้างศาลา ผ่านดงตะไคร้ดกหนาลงไปถึงชายหาด เห็นร้านค้าอาหารและเครื่องดื่มเรียงรายคึกคัก ผู้คนคับคั่ง ทั้งกำลังดื่มกินและเดินทอดน่องตามชายหาด เด็กๆ วิ่งเล่นเกรียวกราว ส่งเสียงหัวเราะร่าเริงดังก้องไปในอากาศยามเย็น
แสงแดดเลือนหายไปเพราะถูกก้อนเมฆบดบัง ผมชวนเพื่อนไปหาอะไรดื่มให้เพลิดเพลิน แต่นิมิตบอกว่าขอเดินดูวิวเพื่อเก็บภาพสวยๆ เป็นที่ระลึกก่อน ขณะที่นักท่องเที่ยวกลุ่มนั้นก็กำลังเต๊ะท่าให้เพื่อนฝูงถ่ายรูปอยู่เช่นกัน
สายลมกระโชกวูบมาเย็นยะเยือกราวกับฤดูหนาว...หนุ่มสาวที่เราเดินตามหลัง มาก็กำลังถ่ายรูปกันอย่างมีความสุข
หญิงสาวสวมเสื้อยืดสีแดงนุ่งกางเกงขาสั้นสีดำ รูปร่างเพรียวสวยเหมือนดาราหรือนางแบบ ชายหนุ่มนุ่งยีนส์สวมเสื้อยืดสีเหลือง...สาวสวยคอยยกมือเสยผมที่ปลิวไสวตาม แรงลม เอียงคอยิ้มหวานแบบนั้นแบบนี้ ฝ่ายชายก็เปลี่ยนมุมบ้าง ย่อเข่าถ่ายรูปบ้าง...นิมิตกำลังถ่ายทั้งนางแบบและตากล้องในมุมที่หันไปทาง สะพานมิตรภาพพอดี
ผมเดินเตะทรายเล่น พอดีเห็นแม่ลูกคู่หนึ่งเดินจูงมือกันเดินลงบันไดมา...จู่ๆ ผมก็ขนลุกซ่าไปทั้งตัว เกือบพร้อมๆ กับที่นิมิตร้องเสียงดังลั่นว่า...เฮ้ย! อะไรกันวะ?
หันขวับไปมองก็เห็นเพื่อนเดินถอยหลังกรูดๆ ทำท่าเหมือนจะหกล้ม ผมร้องถามไปว่าเป็นอะไร? นิมิตหันขวับมา หน้าตาขาวซีดก่อนจะหลุดปากว่า...มันหายไปไหนทั้งสองคน? ผมถามว่าใคร? ก็ได้คำตอบว่าหนุ่มสาวที่อั๊วกำลังถ่ายรูปน่ะซี!
เป็นไปไม่ได้! ไม่มีใครหายตัวไปในตอนกลางวันแสกๆ แบบนี้แน่ แต่มองหาก็ไม่เห็นหนุ่มสาวคู่นั้นแล้ว...เปิดภาพที่กล้องดูก็ไม่ปรากฏภาพเขา และเธอเลย...บรื๋อส์!....
//www.khaosod.co.th/view_news.php?newsid=TUROamIyd3hPREkwTURNMU13PT0=§ionid=TURNd013PT0=&day=TWpBeE1DMHdNeTB5TkE9PQ==
ผู้ติดตามบล็อก : 111 คน [
