เปลญวนริมทางรถไฟ
เปล ญวนริมทางรถไฟ
ขน หัวลุก
ใบหนาด
"ต้น" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากก.ม.11
เขาว่าคนที่โดนผีหลอกมักจะเคราะห์ร้าย หรือไม่ก็เป็นลางบอกเหตุว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับตัวเอง ยิ่งใครโดนผีหลอกวิญญาณหลอนมากกว่าหนึ่งครั้ง ถือว่าซวยสุดๆ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญซะแล้วครับ
คิดอีกที ถ้าคนเรารู้จักอยู่แต่ในบ้านในช่อง ทั้งนักเรียนนักศึกษาและคนทำงานทำการทั่วไป ตอนเช้าก็ออกจากบ้าน เย็นลงก็กลับ ไม่เที่ยวเตร่เสเพลหรือทะแล่ดๆ ไปไหนตามใจตัวเองกับเพื่อนฝูง ประเภทพวกมากลากไป พอโดนผีหลอกเข้าก็เป็นอันว่าหัวหวิดโกร๋นกันทั้งโขยงน่ะ...
ท่านว่ามีโอกาสโดนผีหลอกน้อยเต็มที!
คิดๆ แล้วก็เห็นด้วยแฮะ เพราะนิสัยชอบเที่ยวเตร่ตามประสาชายโสด ทำให้ผมกับไอ้โก้เพื่อนเกลอโดนปีศาจโฮป เวลล์หลอกหลอนเอาเจียนตาย ทั้งๆ ที่ใกล้จะถึงบ้านในชุมชนภักดี ก.ม.11 อย่างที่เคยเล่าสู่กันฟังเมื่อเร็วๆ นี้แหละครับ
สาเหตุเพราะไปเที่ยว "รังอีแร้ง" หรือ บาร์ผีที่เราถือว่าเป็นพัฒน์พงษ์คนยาก มาเจอดีเอาตอนเขากลับนี่เอง!
ขวัญหนีดีฝ่อกันได้ไม่กี่วันก็ลืมหมดแล้ว แถมพูดคุยเออออเองกันว่าเราคงซดเหล้ามากไปจนเกิดหูตาลายมองเห็นอะไรเป็นรูป เป็นร่าง เป็นผีเป็นสางไปหมดสิ้น
คืนนั้นผมไปรับไอ้โก้ที่สวนผักแล้วบึ่งแมงกะไซค์คู่ชีพไปเที่ยวผับแถวจตุ จักรตรงข้ามอ.ต.ก. แหล่งบันเทิงของวัยรุ่นกับขาโจ๋ไปจนถึงเสี่ยหนุ่ม ท่ามกลางเสียงเพลงกระหึ่มเขย่าแก้วหูอยู่ในแสงไฟวูบวาบ ยิ่งได้น้ำสีอำพันเข้าไปด้วย แหม! จิตใจมันคึกคักเป็นม้าโด๊ปยาอย่าบอกใคร
อ้อ! ก่อนออกจากหมู่บ้านน่ะ ผมยกมือไหว้ศาลปู่แก้วย่าพิมพาที่ปากซอยอันเป็นที่เคารพนับถือของชาวบ้านมา ตั้งนมนานกาเลแล้วครับ
...ขอข้ามเรื่องความสนุกสนานในผับมาสู่เรื่องขนหัวลุกตอนขากลับราวสองยามเลย ก็แล้วกัน!
กำลังมึนๆ ได้การตอนที่เลี้ยวซ้ายขวับไปทางสวน จตุจักร เราสวมหมวกนิรภัยเรียบร้อยทั้งคู่ ไม่อยากเสี่ยงกับเรื่องเป็นเรื่องตายโดยใช่เหตุ แม้ว่าตอนดึกจะรถราน้อยก็ตามที
ผมบึ่งรถไปตามโลคัลโรด หรือนิยมเรียกกันว่า "ถนนเลียบทางรถไฟ" จนมองเห็นโฮปเวลล์ยืนทะมึนเรียงราย มองเผินๆ เหมือนอสุรกายเทอะทะใหญ่โตกำลังโผล่ขึ้นมายืนจังก้า คอยหลอกหลอนมวลมนุษย์ให้ขวัญหนีดีฝ่อไปตามๆ กัน
ผมอดเงยหน้ามอง ไม่ได้ แต่ไม่เห็นสิ่งใดผิดปกติ ไอ้โก้ที่กอดเอวอยู่ก็คงจะทำแบบเดียวกัน...จนกระทั่งชะลอรถเลี้ยวซ้ายข้าม ทางรถไฟ แล้วเลี้ยวขวาเพื่อจะตรงดิ่งไปยังชุมชนสวนผักเพื่อส่งเพื่อนรักให้เรียบร้อย ท่าม กลางบรรยากาศยามดึกเยือกเย็นน่าวังเวงใจ...ไม่เห็นใครแถวนั้นแม้แต่คนเดียว
...บางสิ่งบางอย่างสะดุดตาอยู่ทางขวามือพอดี!
ฝั่งตรงข้ามทางรถไฟที่มีรถเข็นขายบะหมี่เกี๊ยวตอนกลางวัน ตอนนี้มีผ้าพลาสติกคลุมเงียบเชียบ แต่แสงสว่างเหลืองรัวใกล้ๆ กันนั้นมาจากไหนกันล่ะ?
ตอนกลางวันเห็นเปลญวนอยู่ติดเพิงรกร้าง มีกระดานผุๆ อยู่ 3-4 แผ่น ถัดไปก็ยังมีเปลญวนเก่าๆ อยู่ใกล้ศาลพระภูมิ ติดๆ กับยกพื้นริมทางรถไฟสำหรับให้ผู้โดยสารขึ้นลงสถานีย่อยแห่งนี้...
อารามหวาดระแวงทำให้ผมชะลอรถ เหลียวไปจ้องมองให้แน่ใจว่ามีอะไรอยู่ที่นั่นกันแน่?
คุณพระช่วย! เปลญวนข้างศาลพระภูมิแกว่งไปมาเป็นจังหวะ...ใครจะบ้ามานอนเล่นดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้? ก็พอดีร่างดำทะมึนเหมือนตอตะโกลุกพรวดพราดขึ้นมานั่งแต่นัยน์ตาแดงจ้าเหมือน ถ่านไฟลุกโชนจ้องมองมาเขม็ง
"ผีหลอกโว้ย!" ผมแผดเสียงอยู่ในหมวกนิรภัย ไอ้โก้ก็คงร้องแบบเดียวกันแต่หูผมอื้อไปหมดแล้ว รู้สึกแต่อ้อมแขนมันรัดสะเอวผมแน่น สั่นสะท้านจนรถแทบจะล้มคว่ำ...ผมเร่งเครื่องไม่คิดชีวิตท่ามกลางเสียง หัวเราะครืนใหญ่ดังไล่หลังมาติดๆ
คืนนั้นต้องค้างบ้านไอ้โก้อีก แล้ว...รุ่งขึ้นจับไข้หวิดหัวโกร๋นทั้งคู่เลยครับ!
//www.khaosod.co.th/view_news.php?newsid=TUROamIyd3hPREE0TURNMU13PT0=§ionid=TURNd013PT0=&day=TWpBeE1DMHdNeTB3T0E9PQ==
ผู้ติดตามบล็อก : 111 คน [
