เมื่อครั้นปี 2530-2536
เราได้มาศึกษาที่นี่แหล่ะ
"ชลกันยานุกูล"
โรงเรียนประจำจังหวัดชลบุรี
เป็นความใฝ่ฝันอันสูงสุดดดดด สำหรับเด็กประถมในชลบุรี
ที่จะเข้ามาเรียนที่นี่
จากคน 3,000 กว่าคน เค้าคัดเหลือ 500 คน
เราได้เป็นหนึ่งในนั้น (ด้วยที่ 300 ฝ่าๆ)
ช่างน่าดีใจเหลือเกิน

วันนี้ผ่านมา 16 ปีแล้ววววว
(16 ปีแห่งความหลัง)
เราไม่เคยได้เข้ามาเยือนที่นี่อีกเลย
แล้วให้บังเอิญ ศาลจังหวัดชลบุรีจัดงานแข่งแชร์บอลที่นี่
และคนใกล้ตัวดั๊นเป็นโค้ชกิตติมศักดิ์ของทีมศาล
ก็เลย...ต้องไปเชียร์กันเสียหน่อย อิอิ

ว่าแต่...ยังไม่ถึงเวลาแข่งเลย มาเดินเล่นย้อนความทรงจำกันหน่อยดีฝ่า



ทางเดินเข้าโรงเรียนที่ฝังใจเราตลอดมา.................
ซึ่งเราจะบอกว่าเจ้าทางเดินนี่อยู่ในความทรงจำของเรามากกว่าตึกเรียนอีกนะคะ
จำจนตาย จำฝังจิตฝังใจ ตายไปก็คงไม่ลืม.....
บางคนอาจจะสงสัยว่าจะฝังจิตฝังใจอะไรกะอีแค่ทางเดินฟ่ะ
มันมีที่มาของเรื่องอย่างนี้...

เมื่อตอนเด็กๆอิชั้นซ่าส์มากค่ะ
เค้าไม่ให้ทำอะไร ก็จะทำไอ้ที่เค้าห้ามทุกอย่าง มันเท่ห์ดี
ตอนนู้นโรงเรียนห้ามใส่เสื้อยืดในเสื้อกีฬา ห้ามสวมรองเท้าคอนเวิร์ส ห้ามสะพายเป้ เสื้อต้องปักชื่อเรียบร้อย นาฬิกาก็ไม่ควรจะแฟชั่นแบบว่าใหญ่จนเกินงาม
อิชั้นทำหมดเลยค่ะ ทั้งใส่เสื้อยืดในเสื้อกีฬา สวมรองเท้าคอนเวิร์ส สะพายเป้ เสื้อไม่ปักชื่อ นาฬิกาใหญ่เบิ้ม (ในวันเดียวกัน)
อู้ยยยย ตอนนั้นเท่ห์มากคะ
คิดเสมอว่าถ้าแต่งตัวแบบเนี้ยเพื่อนจะสูดปากในความจ๊าบของเรา....หุหุหุ

วันนั้นเดินเข้าไปในโรงเรียนด้วยความมั่นใจในพร็อพตัวเองสุดฤทธิ์
ก้าวขาบนทางเข้าโรงเรียนเส้นนี้ไม่กี่ก้าว
ก็มีน้องม.ต้นวิ่งมาสะกิด "พี่ๆอาจารย์เรียก"
หันไป เห็นอาจารย์ฝ่ายปกครองที่โหดและขึ้นชื่อว่าเฮี๊ยบที่สุดในโรงเรียน
(เผลอๆจะเฮี๊ยบที่สุดในประเทศไทยด้วยนะคะ ตอนนั้นเราคิดอย่างนี้จริงๆ)
โอ้...ตอนนั้นขาอ่อนเลยคะ หมดเรี่ยวหมดแรง ใจสั่นมือไม้เย็นเฉียบ
ถ้าเป็นลมไปได้ อิชั้นเป็นลมไปแล้วล่ะค่ะ
แต่ก็นั่นแหล่ะ อายุก็แค่นี้ ทำเป็นลมเป็นแล้งเดี๋ยวจะหาว่าเราเว่อร์
เลยทำใจดีสู้เสือรอแกเดินมาใกล้ๆ

พอแกเดินมาถึงตัวเท่านั้นค่ะ หยิกแขนเราเลย
แล้วก็พูดว่า "ทำอย่างนี้มันเท่ห์เหรอ ทำไมถึงแต่งตัวอย่างนี้"
แล้วก็สอยเราไปจนถึงห้องปกครองนู่นเลยคะ
โดนให้ตามผู้ปกครองมาคาดโทษด้วย
โชคดีมาก ที่เราเอาคุณอาที่เคยอยู่เรียนอยู๋ที่นี่มาเป็นผู้ปกครอง
(ไม่กล้าเอาแม่มา กลัวโดนแม่ด่า)
คุณอาเราสมัยก่อนเฮี้ยวกว่าเราอีก
ขึ้นชื่อลือชามากว่า ซ่าส์.......โดดเรียนปีนรั้วด้วย
อาจารย์เค้าจำได้ด้วยแหล่ะ กลอกตาไปมา โห ไอ้บ้านนี้เป็นทั้งตระกูล
เรื่องผู้ปกครองรอดตัวไปค่ะ แต่เรื่องโดนตีไม่รอด
ต้องมาโดนตีประจานหน้าห้องตัวเองอีก 3 ที
เจ็บน่ะไม่มากหรอกค่ะ อายมากกว่า
แล้วก็ไม่เคยทำอีกเลย เพราะเข็ดจริงๆให้ดิ้นตาย

จริงๆเราว่าอาจจะเป็นวิธีอบรมสั่งสอนที่ดีก็ได้
อย่างน้อยเราคนนึงแหล่ะ ที่ไม่กล้าทำอะไรแหกกฎอีกเลย 5555


ลองมาเดินดูภายในโรงเรียนกันดีกว่าค่ะ





ห้องไฟฟ้า โห....ตั้งนานแล้ว ยังเหมือนเดิมเลย




เรือนพยาบาลยังเหมือนเดิมเป๊ะ
ทาสีให้ใหม่ขึ้น.....




ตึกสามอันแสนคุ้นเคย เคยเรียนตอนม.1
จำได้ว่าตอนใกล้ๆสามโมงยี่สิบ เราจะมองออกไปนอกหน้าต่าง
(เพราะตึกอยู่ใกล้ประตูทางออกที่สุด)
แล้วก็นึกแต่ว่า.....อยากกลับบ้านๆ วุ้ย
อุ้ยตาย....ขยันตั้งแต่เด็กเลยนะเนี่ย อิอิ




สภาพระเบียงอันแสนเก่าของตึกหนึ่งเหอๆ




มุมบันไดที่เคยวิ่งไปเข้าห้องเรียน ยังเหมือนเดิมทุกประการ




สภาพหน้าตึก 1 จ้า




ในสระน้ำอันกว้างใหญ่
เราเคยมาลอยกระทงตอนม.3 กะเพื่อนๆ
ยังจำได้



โรงเรียนอิชั้นมีนางยักษ์ด้วยนะคร้า
จำลองมาจากเรื่องพระอภัยมณีนั่นเอง




เรือนไทยอันงามงด



เด็กนักเรียนคนเก่า แต่แก่ขึ้นสิบหกปี 555

...............
..........
......
...


ใกล้ๆ ห้าโมงเย็น ใกล้เวลาแข่งแล้ว เริ่มๆมองหาโรงยิมแล้ว (ไม่รู้จัก เพราะสร้างทีหลัง)




ว้าวววว เจอแล้ว
โห ทำไมใหญ่จัง
ตอนชั้นเรียนมันไม่เห็นใหญ่ขนาดนี้เลย
อิจฉาๆๆๆๆๆ




เข้ามาในโรงยิม คุณโค้ชกำลังดูเค้าแข่งปิงปอง (ไกลๆ)




มาเรามาดูมั่ง โอ้โห พี่ฉ่างนี่เอง ลงแข่งปิงปองคู่
ตีเก่งมากเลย
แล้วพี่ฉ่างก็ชนะไปตามฟอร์ม อิอิ




โค้ชแชร์บอลหญิงเตรียมพร้อม....
บรีพแผนการกันใหญ่




เอ้า.....สู้!




นักกีฬาจับมือกัน








แข่งขันกันดุเดือด



ถึงแม้ตอนจบ ทีมศาลจังหวัดจะพ่ายแพ้ไป
แต่ก็ถือว่าปฎิบัติหน้าที่อย่างเต็มที่ทุกคน
เพราะพวกเค้าทุ่มเทซ้อมกันมานาน
ถึงแม้ฝีมือจะสู้เค้าไม่ได้
แต่ทุกคนใจสู้มากค่ะ.....เยี่ยม!