Chapter 11

ฟีต้าเล็ดลอดลอบเข้ามาในคฤหาสน์หลังเดิมได้สำเร็จโดยไม่ยากเย็นอะไรเลยแม้แต่น้อย ในชุดคนรับใช้ที่นางสวม อีกทั้งความคุ้นเคยกับคนรับใช้อื่นๆ แม้ว่านางจะหายหน้าหายตาไปหลายวันก็ตาม แต่ก็ไม่มีใครสนใจในเรื่องนั้นในเวลาที่คนรับใช้ทุกคนกำลังหมกมุ่นอยู่กับงานของตนเองเช่นนี้

งานในคฤหาสน์ใหญ่นั้นมีมากมาย ฟีต้าย่อมรู้ดีว่าทุกคนนั้นยุ่งเพียงไร ด้วยจำนวนคนรับใช้ที่มีจำกัดและน้อยนิดเมื่อเทียบกับงานที่ทุกคนต้องทำ นายหญิงของบ้านก็ยังตระหนี่ไม่ยอมรับคนใช้เพิ่มเติมแม้แต่คนเดียวด้วยความกลัวสิ้นเปลืองเงินค่าจ้างแม้ว่านางจะยอมทุ่มทุนสร้างให้กับเครื่องแต่งกายและความหรูหราฟุ้งเฟ้ออื่นๆที่นางเห็นว่าเป็นหน้าเป็นตาในสังคมชั้นสูงของนาง

เมื่อเข้ามาได้ ก็เดาไม่ยากสักนิดว่าควรที่จะไปค้นหาที่ใด สองแห่งภายในบ้านที่นายผู้ชายสั่งนักสั่งหนาไม่ให้คนรับใช้อื่นๆ เข้าใกล้ เมื่อหนึ่งคือโรงที่พักรับรองทหารซึ่งเป็นเพียงโกดังไม้ใหญ่ท้ายสวน อีกหนึ่งก็คือห้องภายในคฤหาสน์ หากค้นหาแล้วไม่พบว่ามีประตูลับหรือห้องลับใดๆ นั่นก็แปลได้ว่าเฟทได้ถูกนำตัวไปขังไว้ที่อื่น ซึ่งไม่น่าเป็นเช่นนั้น

ตลอดเวลาที่เดินทางมากับเฟท นางได้ฟังและจดจำคำพูดของเขาเอาไว้เป็นอย่างดี ถึงสิ่งที่ทั้งสองกำลังเผชิญหน้าอยู่ การที่พวกตนเข้าไปอยู่ผิดที่ผิดเวลาจนไปได้ยินแผนการของไส้สึกชาวนาร์เดนเข้าและแผนการที่จะล้มล้างซานซาลอว์ลงด้วยกองทหารที่แฝงตัวเข้ามาภายใน

วิธีการสกปรกที่ใช้ความไว้เนื้อเชื่อใจของราชวงศ์เป็นเครื่องสังเวย...

การที่นางและเขาต้องถูกตามล่า และการที่เฟทถูกอีกฝ่ายจับตัวไปทั้งหมดก็เพราะนาง... หากนางไม่ตกมาอยู่ในเหตุการณ์นี้ด้วย เฟทก็คงไม่ต้องถูกจับ เขาคงหนีไปได้เรียบร้อยแล้ว แต่เมื่อมีนางอยู่ด้วยเฟทจึงเคลื่อนไหวไม่ได้สะดวก

แถมเมื่อมาถึง แทนที่จะได้จากหายเข้ากลีบเมฆไปโดยเร็ว นางก็ยังมาล้มป่วย...เป็นเหตุให้เฟทเสียทีถูกจับตัวไปอีก!

เฟทบอกกับนาง ครั้งเมื่อทั้งสองเดินทางรอนแรมอยู่ในป่า...เมื่อนางเล่าถึงเรื่องราวของตน เฟทได้ให้คำมั่นกับนางว่าจะคอยดูแลนาง ครั้งนั้นคำพูดเพียงไม่กี่คำกลับซึมลึกลงไปในใจนาง มอบความสมหวังในสิ่งที่โหยหามาเนิ่นนานให้กับนาง...ถึงเวลานี้ แม้ว่าจะหวาดกลัวสิ่งที่อยู่รอบด้านก็ตาม แต่นางจะต้องช่วยเขาออกมาให้ได้!

ไม่อยากสูญเสียผู้คนอันเป็นที่รักไปอีกแล้ว!

ช่างเป็นโชคนัก...เมื่อฟีต้าลอบเข้ามาในห้องของนายผู้ชายได้อย่างเงียบกริบ หญิงสาวควานหาไปทั่วทั้งห้องถึงเบาะแสที่จะนำนางไปยังที่อยู่ของชายหนุ่ม เฟท...คุณอยู่ที่ไหน ในใจนางมีแต่คำถามนั้นสะท้อนอยู่ไม่จางหาย

จนกระทั่งความบังเอิญหรือโชคชะตาให้นำนางไปพบ ไม่ใช่กลไกอะไรลึกลับ เพียงพรมนั้นเผยอขึ้นมา ทำให้หญิงสาวเดินเข้าไปดึงลงด้วยความเคยชินจนได้เห็นประตูซ่อนอยู่ข้างใต้นั้น! ประตูนั้นนำนางเดินลึกลงมาจนถึงห้องนี้...

ใต้ห้องทำงานของนายผู้ชาย คือห้องใต้ดินที่ทำแอบซ่อนเอาไว้ ฟีต้าได้พบกับบานประตูไม้หนา...และหัวใจของนางก็เต้นกระหน่ำอยู่ในอก...ที่นี่!

นางเดินเข้าไปและได้พบลูกกุญแจนั้นแขวนอยู่ และประตูก็ถูกปิดอย่างแน่นหนา...ครั้นพอนางเปิดแง้มออกมองดูภายในก็พบความว่างเปล่าและความมืดเป็นส่วนใหญ่ มีเพียงแสงที่ลอดเข้ามาจากช่องลูกกรงเล็กๆ บนกำแพงอิฐหนาเท่านั้น

ใจแรกคือผิดหวัง แต่เมื่อนางชักเท้าถอย ฟีต้าเกิดเปลี่ยนใจ...ทันทีที่นางก้าวเข้ามา หญิงสาวก็ถูกจู่โจมจนล้มลง!

เสียงของนางเหมือนหมู่หมอกจางๆ หากปกคลุมกระจายไปทั่วทั้งสมองของเขาและบดบังดวงตา แสงแดดที่ส่องลอดเข้ามาเพียงเล็กน้อยนั้นทำให้เขาได้เห็นหน้านางเสี้ยวหนึ่ง เสี้ยวของดวงตาสีอำพันกระจ่างสดใสกลมโตกรอบขนตางอนงามเป็นแพหนาเรียงตัวกันโค้งราวกับกลีบดอกไม้ ดวงตานั่นทำให้เขานึกภาพอะไรบางอย่างขึ้นมาหากจำไม่ได้

ทำไมนางถึงรู้ชื่อของเขา นางเป็นใคร...เขาต้องนึกให้ออก ใคร ใคร...

“เฟท!” เสียงของนางยังคงเรียกเขา และเขาเห็นดวงตาของนาง ดวงตาที่มองตรงมาที่เขาอย่างดีใจ...นางกำลังยิ้ม! เวลานั้นเองที่ชื่อของนางวิ่งเข้ามาติดอยู่ที่ริมฝีปากเขา...

“ฟี...ต้า” เขานึกออกแล้ว เขาเกือบฆ่านางไปเสียแล้ว! “เจ้ามาที่นี่ได้ยังไง?”

เฟทดึงร่างบางขึ้นมา และกอดนางเอาไว้อย่างใจหาย...ช่างจวนเจียนเหลือเกิน เขาเกือบจะฆ่านางแล้วเหลือเกิน

“ข้าแอบเข้ามา ข้ารู้จักคฤหาสน์นี้ดี...ข้าเคยทำงานอยู่ที่นี่ เลยไม่ยากที่ข้าจะแอบเข้ามา” ฟีต้าอึดอัดที่จู่ๆ ตนก็ถูกดึงเข้าไปกอดก็จริง หากนางดีใจมากกว่าที่เห็นเขายังมีชีวิตอยู่และปลอดภัย เสียงของนางอู้อี้ก็เพราะนางเริ่มรู้สึกหายใจไม่ออกเมื่อชายหนุ่มไม่ยอมปล่อยนางเสียที อีกทั้งหน้าของนางก็ยังซุกอยู่กับบ่าเปลือยของเขา

“เฟท...ข้า หายใจไม่ออก...” หญิงสาวเอ่ยอู้อี้ แล้วเริ่มดิ้นและดันตัวเองออกมา เช่นนั้นเอง เฟทจึงปล่อยนางในที่สุด

ฟีต้าสูดหายใจเฮือกใหญ่ทันทีเมื่อเป็นอิสระได้ มือของนางยังกำพวงลูกกุญแจที่นางใช้ไขประตูเข้ามาอยู่สองหนุ่มสาวจึงช่วยกันดูกุญแจดอกที่เหลือว่าใช้ไขตรวนอื่นๆ ได้หรือไม่...

“ไม่มีดอกไหนเลย!” หญิงสาวร้องอย่างร้อนรน

“ไม่เป็นไร ตรวนนี่ไม่ได้พันธนาการข้าเอาไว้กับที่...” เฟทบอกกับนาง หากหญิงสาวยังคงมีสีหน้าเหมือนไม่เข้าใจ “ตรวนนี่แค่ผูกมือข้าเอาไว้ด้วยกันเท่านั้น...เราก็แค่ลากเอามันไปด้วยเท่านั้น”

หญิงสาวพยักหน้า แต่แล้วนางก็เกิดคำถามขึ้น “ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ แต่เราสองคนจะออกไปจากที่นี่โดยไม่มีใครเห็นได้ยังไง?”

เฟทชักสีหน้าในทันที “นี่เจ้ามาช่วยคนโดยไม่รู้ว่าจะเอาตัวพวกเข้าออกไปได้ยังไงอย่างนั้นรึ?” เขาเอ่ยขำขำกับคำถามนั้นของนาง ในเวลานั้นเองที่เขารู้สึกดีขึ้น

น่าแปลกเหลือเกินที่ทันทีทันใดที่ฟีต้าปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า และทันทีที่เขาได้สัมผัสนาง เขาก็รู้สึกราวกับมีพลังขึ้นมาอีกครั้ง ราวกับว่าความมืดหม่นได้มลายสลายหายไปจากตัวเขา ราวกับว่าความรู้สึกโหดร้ายใดๆ ไม่เคยกร่ำกรายเขาแล้วกระโจนเข้ามาในหัวสมองของเขามาก่อน! และเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง...เปี่ยมไปด้วยอำนาจของตนเองอีกครั้ง...

หรือว่าจะทำได้? เขารู้สึกว่า ถ้าเป็นตอนนี้ เขาจะสามารถกำจัดตรวนนี้ออกไปได้!

“ฟีต้า เจ้าหลับตาลงก่อนได้ไหม ข้าอยากจะลองอะไรบางอย่างดู...สักหน่อยหนึ่ง ไม่แน่ว่าข้าอาจจะจัดการเอาตรวนพวกนี้ออกได้” เฟทเอ่ยพลางสบตาอย่างจริงจังกับหญิงสาว ฟีต้ายอมหลับตานางลงแต่โดยดี

แล้วชายหนุ่มก็ใช้ช่วงเวลานั้นให้เป็นประโยชน์กับทั้งสอง เขาหลับตาลงเช่นกันและตั้งสติตนอย่างแน่วแน่เพื่อเปลี่ยนร่างของตนเอง!

เคร้งงง!

เขาทำได้! เขาทำมันสำเร็จ! ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เขาลองเป็นพันๆ ครั้งก็ไม่มีการเคลื่อนไหวอันใดเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อยนิด แต่ทันทีที่ฟีต้าปรากฏตัวขึ้น อำนาจของเขาก็กลับคืนมา! น่าอัศจรรย์ใจที่สุด...

“ข้าลืมตาได้หรือยัง? เฟท” หญิงสาวเอ่ยถามขึ้น นางได้ยินเสียงตรวนตกลงพื้นแล้วก็พอจะเดาได้ว่ามีอะไรเกิดขึ้น นางเดาว่าเขาคงทำอะไรบางอย่างที่ทำให้ตรวนที่ข้อมือเขานั้นหลุดออกไปได้แล้ว

“ยังดีกว่า...เจ้าหลับตาอยู่แบบนี้แหละ ข้ามีวิธีจะพาเราออกไปจากที่นี่แล้ว!”

ฟีต้าไม่รู้ว่าเขาทำได้อย่างไร แต่ที่แน่ๆ คือเวลานี้ทั้งคู่ออกมาจากห้องขังมืดแคบนั้นแล้ว หญิงสาวหันมองซ้ายขวาก็รู้ว่าตอนนี้ทั้งสองย้ายตนเองมาอย่างในตู้เก็บของใต้บันไดภายในบ้านซึ่งอยู่ทางด้านหลัง ห่างจากห้องของนายผู้ชายของบ้านไม่ไกลนัก

สำหรับเฟทนั้น เขาได้พิสูจน์กำลังของตนเองแล้ว...นอกจากความรู้สึกอ่อนเพลียแล้ว ความรู้สึกของเขาเขากลับมาสมบูรณ์แข็งแรงตามเดิม ซึ่งความรู้สึกนั้นสำคัญต่อชนอิสระเยี่ยงชาวโอราเคิลเป็นอันมาก เพราะความรู้สึกอันหลากหลายเหล่านั้นคือขุมพลังที่อาจควบคุมได้ หากเข้าใจความรู้สึกทั้งหมดนั่นอย่างลึกซึ้งและควบคุมเอาไว้ได้แล้วละก็ จะไม่มีสิ่งใดที่คนอย่างเขาจะทำไม่สำเร็จ!

อย่างเช่นการหลบหนีออกจากที่คุมขังมายังห้องแคบๆ นี่อย่างง่ายดาย...เขาจับทุกๆ สัมผัสรอบกายและทุกๆ สภาวะแวดล้อมได้อย่างชัดเจน แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆตรวนยันต์พวกนั้นจึงหมดฤทธิ์เดชของมันลงไปก็ตาม

“ทีนี้จะไปยังไงต่อ?” เสียงของหญิงสาวกระซิบดังมา เฟทพอจะรู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อ แม้ว่าตัวเขาไม่แน่ใจนักว่าจะเป็นหนทางที่ดีแน่ก็ตาม

“ข้าคิดว่าข้าต้องหลบอยู่ในนี้สักพัก จากตรงนี้ถ้าเจ้าเดินออกไปคนเดียวจะไม่เป็นที่สังเกตและปลอดภัยมากกว่า เพราะเจ้าคุ้นเคยบ้านนี้มากกว่า ทั้งยังมีชุดนั่นเหมือนยันต์กันภัย เจ้าจะออกไปจากที่นี่อย่างปลอดภัยแน่นอน”

คำพูดนั้นทำให้สีหน้าของหญิงสาวเปลี่ยนไปเมื่อความห่วงใยและกังวลปรากฏชัดเจนอยู่ที่นั่น อีกทั้งความกังวลนั้นไม่ใช่ความกังวลที่เกิดจากเรื่องของตนเอง แล้วนางก็กระซิบถามออกมาอีก “แล้วเฟทล่ะ?”

“ข้าไม่เป็นไรแน่ ข้ามีวิธีหลบออกไป แต่ว่า ถ้าเจ้าอยู่ด้วยข้าจะทำไม่สำเร็จ”

ใช่ ถ้าเขาคนเดียวจะไม่เป็นปัญหาเลยที่จะหลบออกไปจากบ้านนี้ ในเมื่อเขาได้ความสามารถดั้งเดิมของตนกลับคืนมา เว้นเสียก็แต่ว่าเขาไม่สามารถใช้ความสามารถนั้นต่อหน้านางได้ ไม่เช่นนั้นล่ะเรื่องใหญ่แน่...

“ไปเถอะ แล้วข้าจะรีบตามออกไป” เฟทกระตุ้นพลางดุนร่างหญิงสาวให้ออกไป แม้ยังห่วงๆ อยู่ก็ตาม ฟีต้าก็เดินออกไปเพียงลำพังตามที่เฟทบอกแต่โดยดี

“รีบตามออกมานะคะ...ข้าจะรอ”

“รีบกลับไปรอข้าที่โรงพักแรมก่อน แล้วข้าจะตามเจ้าไป ข้าสัญญา” เฟทเอ่ย เพื่อให้ความมั่นใจแก่นาง แม้อันที่จริงแล้ว เขาตั้งใจจะไปพร้อมกับนางเลยต่างหาก แต่นางจะรู้เรื่องนี้ไม่ได้เท่านั้นเองว่าเขาทำมันได้อย่างไร

ลับหลังหญิงสาวไปแล้ว เฟทค่อยๆ ย่อตัวลงช้าๆ พลางถอนหายใจลึกในเวลาเดียวกัน แล้ว...พริบตาต่อมานั้นเอง ร่างสูงสะโอดของชายหนุ่มก็หายวับไป...ดวงตาสีทองเรืองรองวาววับในความมืดของตู้เก็บของที่บานประตูค่อยๆ แง้มออกช้าๆ เจ้าตัวเล็กขนดำลอดออกมาจากข้างในอย่างเงียบกริบ

หูรูปสามเหลี่ยมกระดิก ดิ๊กๆ คอยฟังเสียงที่เดินผ่านไปผ่านมาอย่างระมัดระวัง...ต้องไม่ให้ใครจับได้ หากเขาต้องการตามร่างบางไปให้ทันในร่างแบบนี้ละก็...เฟทสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ เดินรี่ตรงมาทางเขา ร่างเล็กว่องไวปราดเปรียวกระโดดเข้าไปใต้ตู้เพื่อหลบซ่อน

เมื่อเขาเห็นรองเท้าสะอาด หากเริ่มเก่าและโทรมแล้วเล็กน้อย จึงค่อยโล่งใจว่าไม่ใช่ผู้เป็นเจ้านายของคฤหาสน์กลับมา...โชคของเขายังดี เพราะตราบเท่าที่ชายผู้นั้นยังไม่รู้ตัวว่าเขาหายไป เขาและฟีต้าก็ยังคงปลอดภัย

สี่ขาเผ่นออกจากที่ซ่อนเล็ดลอดออกจากข้างในนั้นอย่างรวดเร็ว เจ้าขนดำเมื่อออกมาพบแสงสว่างภายนอกก็ชะงักฝีเท้าไปนิดหนึ่งด้วยสายตาปรับรับแสงสว่างได้ไม่ทัน...เหมือนกับว่า นานมากแล้วที่เขาไม่ได้พบกับแสงสว่าง...

“ตายแล้ว! อะไรเนี่ยะ!” เสียงแหลมแสบแก้วหูนี่เป็นสิ่งที่เฟทไม่เคยลืม...ยายป้าแก่จอมอคตินั่นนี่เอง...เฟทเงยหน้าขึ้นมองนาง แล้วชายหนุ่มก็ต้องตาโต เมื่อหญิงนางนั้นถือไม้กวาดอยู่ในมือแล้วเงื้อง้างเต็มที่หมายฟาดลงมาที่เขา!

“แง้ว!!!”

ตุบ! เสียงไม้กวาดหนักๆ ฟาดพื้น ตามเสียงเจ้าแมวดำที่ร้องด้วยความตกใจแล้วกระโดดเผ่นแผล็วออกไป

“หนอย...เจ้าแมวผี! ไปให้พ้นบ้านนี้ซะ หายตามนังเด็กเผือกนั่นไปเลย!!!”

เสียงตะโกนแหวๆ ดังแว่วๆ มาตามลม หากเจ้าสี่ขาใส่เกียร์ห้าโกยแนบแบบไม่เหลียวหลังกลับเลยสักนิดเดียว หากคำๆ หนึ่งที่แว่วมาเข้าหูเขานั้นทำให้แมวหนุ่มเอะใจ...

...เด็กเผือก...

“เมี้ยว...”

เสียงเล็กๆ ดึงความสนใจของหญิงสาวที่กำลังเดินดุ่มตรงรี่กลับไปที่โรงแรมที่พักของตนอย่างตั้งอกตั้งใจ ฟีต้าเงยหน้าขึ้นมองด้านบนของกำแพงเพื่อหาที่มาของต้นเสียง บนนั้นเองที่เจ้าขนดำนั่งร้องเหมียวๆ มองนางอยู่ท่ามกลางแสงตะวัน

“โอ...เจ้านั่นเอง!” ฟีต้าร้องด้วยความยินดี เจ้าแมวดำกระโดดลงมาจากกำแพงอย่างปราดเปรียว แล้วเดินทอดน่องเข้ามาคลอเคลียรอบข้อเท้ากลมกลึงของนางอย่างออดอ้อน ฟีต้ายิ้มและอุ้มเจ้าขนดำขึ้นมากอดแนบอกแล้วลูบไล้ขนนุ่มนิ่มของมันเล่นอย่างเพลิดเพลิน เจ้าขนดำก็เงยขึ้นแตะจมูกตนกับริมฝีปากของนางแสดงความรักใคร่แล้วซุกหน้าซบลงที่ซอกคอของหญิงสาวพลางถอนหายใจ

“คิดถึงเจ้าจริงๆ สบายดีเหรอเจ้าตัวเล็ก...”

“เมี๊ยว...” เจ้าแมวร้องราวกับตอบคำถามนั้นของนาง

“ข้าอยู่เล่นกับเจ้าด้วยไม่ได้อีกแล้ว ข้าคงคิดถึงเจ้ามาก...แต่มาพบเจ้าไม่ได้อีกแล้ว” หญิงสาวเอ่ย พลางก้มลงจะวางเจ้าตัวเล็กของนางลงด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย หากสี่ขาหน้าเหมียวกลับดิ้นรนตะกายไม่ยอมให้นางปล่อยมัน

“ข้าเอาเจ้าไปด้วยไม่ได้ ข้าไม่รู้ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น ที่ข้ารู้มีเพียงว่ามันจะมีแต่อันตราย...”

“เมี๊ยว...” เจ้าเหมียวยังคงเคล้าคลอเคลียอยู่กับข้อเท้าของนาง แม้จะถูกวางลงแล้วก็ตาม และแม้ว่าหญิงสาวจะเดินจากไป เจ้าสี่ตีนตัวจ้อยก็เดินตามนางติดไปไม่ยอมห่างตลอดทาง

“โอ...เจ้าหายไปไหนมา ข้าห่วงเสียแทบแย่เลยแน่ะแม่หนูนี่...”

ภรรยาเจ้าของโรงแรมเอ่ยพลางถอนใจโล่งอกที่เห็นหญิงสาวกลับมา แต่นางไม่ทันมองเห็นเจ้าขนดำที่เดินตามหญิงสาวมาด้วยและวิ่งแน่วเล็ดลอดสายตาขึ้นชั้นบนไปอย่างเงียบกริบ

“ข้าออกไปพบคนรู้จักค่ะ...เขาช่วยดูแลข้าตอนไม่สบายเสมอ นางให้ยาข้ามา” หญิงสาวตอบเลี่ยงบ่ายเบี่ยงคำถามนั้นไปอย่างอึดอัดใจ แต่ก่อนที่หญิงภรรยาเจ้าของโรงแรมจะเอ่ยถามอะไรต่อไป ร่างสูงของเฟทก็เดินลงมาจากด้านบนที่พักแล้วเอ่ยขัดการสนทนานั้นขึ้น

“พวกเราต้องการจะออกจากที่พัก...ท่านช่วยคิดค่าห้องให้พวกเราด้วย...”

หญิงเจ้าของโรงแรมตาโตเมื่อเห็นชายหนุ่มจนอ้าปากค้าง นางสาบานได้ว่าวันนั้นนางเห็นเขาถูกพวกทหารจับตัวไป ในหัวของนางคิดแต่เพียงว่า หรือเขาจะแหกคุกทางการออกมา ท่าทางและกลิ่นความระแวงที่ออกมาจากตัวของนางทำให้เฟทหงุดหงิด

“ข้าๆๆ ข้าไม่เห็นเจ้าเลย สามีข้าเห็น...เจ้าถูกพวกทหาร...” สตรีนางนั้นละล่ำละลักเอ่ยออกมาอย่างตกใจเสียจนไม่สามารถจะหาคำใดมาพูดให้ถูกต้องได้ และนั่นทำให้เฟทหงุดหงิดมากขึ้นมาอีกนิดหน่อย

“พวกทหารเข้าใจผิดจับไปผิดคน คนรู้จักของเราไปเป็นพยานให้ข้าเลยถูกปล่อยตัวมา เมื่อกี้ข้าเห็นท่านเอาแต่ก้มหน้าง่วนทำอะไรอยู่เลยไม่ทันได้ทัก...” เฟทเอ่ยประติดประต่อเรื่องจากสิ่งที่ฟีต้าพูดไปแล้วกับสิ่งที่หญิงคนนี้เอ่ยเข้าด้วยกันจนน่าเชื่อถือ ทำให้หญิงผู้นั้นสงบใจลงได้

“โอ ถ้าแบบนั้นข้าก็วางใจ...ข้าจะรีบคิดเงินให้ท่านเดี๋ยวนี้ แต่พวกท่านเพิ่งกลับมา ทำไมจึงเร่งร้อนเดินทางนักเล่า...” ภรรยาเจ้าของโรงแรมเอ่ยถามซักไซ้ไปตามเรื่องตามราว หากชายหนุ่มไม่มีใจจะตอบจึงหันไปเอ่ยกับร่างบางที่ยืนตาค้างมองเขาด้วยความประหลาดใจอยู่แต่เมื่อครู่นี้แล้ว

“ก็เมืองนี้ทำให้ข้ารู้สึกไม่ดี ที่จู่ๆก็ส่งทหารมาจับข้าทั้งๆที่ข้าไม่มีความผิด ข้าเลยอยากจะไปให้พ้นๆไม่ต้องอยู่ระลึกความหลังแย่ๆอีก ฟีต้า...เจ้าไปเก็บขาวของของเจ้าข้างบนเถอะ ข้าจะทำธุระตรงนี้เอง” หญิงสาวพยักหน้าหงึกหงักแล้วเดินขึ้นข้างบนไปเก็บข้าวของตามที่ชายหนุ่มบอกอย่างเชื่อฟัง

แม้ว่าค่าที่พักจะแพงเพราะถูกเช่าเอาไว้นานถึงผู้เช่าพักจะไม่ค่อยได้อยู่ใช้ห้องก็ตาม แต่สำหรับชายหนุ่มแล้วเขาเตรียมเงินพอสำหรับในเวลาที่เกิดเหตุฉุกเฉินเช่นนี้ ฟีต้าถึงกับอ้าปากค้างเมื่อเห็นชายหนุ่มดึงเอาทองคำแท่งเล็กๆ แท่งหนึ่งออกมาจากห่อผ้าของเขา ซึ่งในดินแดนแห่งนี้ ทองคำเช่นนี้นั้นมีค่ามหาศาลเพียงพอที่จะเข้าพักต่อได้อีกหลายอาทิตย์เลยทีเดียว หากเฟทกับมีสีหน้าเฉยรับเอาเศษเงินทอนจำนวนมากมายเอาใส่ถุงผ้ากำมะหยี่เล็กๆ แล้วส่งให้กับนาง

“เจ้าควรหัดมีเงินติดตัวเอาไว้เองเสียบ้าง...หากข้ามีปัญหาอีกเจ้าจะได้ดูแลตนเองได้” เฟทเอ่ยกับน้องสาวกำมะลอด้วยท่าทางที่เหมือนกับพี่ชายสอนน้องน้อยจริงๆ

ฟีต้ารับมาด้วยสีหน้าลำบากใจ หากเมื่อเงยขึ้นมองเขาแล้วก็ต้องพยักหน้าแล้วรับเอาถุงเงินนั่นไว้กับตัวแต่โดยดี สาเหตุที่นางลำบากใจมากเพราะไม่เคยมีเงินมากขนาดนี้มาก่อนเลย แม้แต่ตอนที่ทำมาหาเลี้ยงตนเองอยู่ที่หมู่บ้านเก่าของนางก็ตาม เงินที่ได้รับและมีออมไว้ก็ไม่เคยเยอะเท่าที่ชายหนุ่มให้ตนเช่นนี้มาก่อน

Create Date : 30 มิถุนายน 2551
Last Update : 30 มิถุนายน 2551 17:34:14 น.		0 comments
Counter : 190 Pageviews.
Share Tweet