ทุกอย่างในเช้าวันนี้ดูสงบสุขเหลือเกิน จดหมายตอบกลับการเร่งรัดการคืนสู่ตำแหน่งของผู้เฒ่าร็อคโก้ถูกส่งตอบกลับมาโดยนักเดินข่าวของเผ่านกที่ขึ้นชื่อว่าเป็นไปรษณีย์ที่รวดเร็วที่สุดในโอราเคิล ดูจากจดหมายนั้นแล้ว ไควาคงยอมสยบต่อมติแห่งสภาแต่โดยดี ด้วยเหตุเช่นนี้เอง มารดาของเขาจึงสั่งให้เหล่านางในทั้งหลายจัดเตรียมข้าวของสำหรับการเดินทางให้กับผู้เฒ่านกและหลานสาวจนวิ่งชนกันวุ่นวายไปหมด

แม้ว่าระยะทางจากวิหารโอราเคิลกับที่ตั้งของเผ่านกนั้นจะสามารถบินด้วยนกด่วนได้ภายในคืนเดียวก็ตาม แต่หากเป็นการเดินทางทางบกแล้วนั้นต้องใช้เวลาหลายวันเพื่อซอกแซกผ่านเขาที่ซับซ้อนอันเป็นดั่งปราการกั้นสองดินแดนอันแตกต่างฤดูกันไว้ ดุจอาณาเขตที่ทวยเทพสร้างขึ้นซึ่งเป็นเช่นเดียวกันนี้ในส่วนอื่นๆ ของดินแดนนี้

แต่ละส่วนแม้จะถูกปกครองโดยเผ่าพันธุ์ที่แตกต่างกันหลายหลากเผ่าพันธุ์ก็ตาม แต่ชีวิตความเป็นอยู่ของผู้คนในดินแดนนี้ก็มีการผสมผสานคละเคล้าหลากหลายในทุกแห่งเช่นกัน อย่างในอาณาเขตที่เผ่านกปกครองนั้นก็เช่นกันกับในส่วนอื่นๆ

แม้ว่าลักษณะความเป็นอยู่ของคนในแถบนี้ส่วนใหญ่แล้วจะสร้างบ้านอาศัยกันบนต้นไม้ก็ตาม แต่นั้นเป็นเพราะลักษณะของป่าที่เป็นเขตซึ่งมีต้นไม้ใหญ่โตขึ้นอยู่อย่างหนาแน่น ทำให้หาพื้นที่ยากนักที่ชาวโอราเคิลในแถบนี้จะปลูกบ้านอยู่กันได้บนพื้นดิน รวมทั้งความที่มีพื้นที่ราบเพียงน้อยนิดเหลือเกิน นั่นก็เป็นอีกเหตุปัจจัยหนึ่งอีกด้วย

แตกต่างไปจากเขตฤดูใบไม้ผลิที่วิหารของเจ้าภูผานั้นตั้งอยู่ ซึ่งพื้นที่ในอาณาเขตส่วนกลางนั้นแม้จะมีเนินเขาและผาชันอยู่บ้างก็จริง แต่พื้นที่ส่วนใหญ่ในแถบนี้นั้นเป็นที่ราบซึ่งอุดมสมบูรณ์อันเนื่องมาจากอากาศที่ชื้นตลอดทั้งปี อีกทั้งสภาพอากาศอบอุ่นสลับกับเย็นในตอนกลางคืนนั้นทำให้พื้นดินชุ่มชื้นอยู่ตลอดเวลาแถมยังเป็นลักษณะอากาศที่น่าอยู่เป็นอย่างยิ่งอีกด้วย...หากมองข้ามฝนที่ตกพรำๆอยู่ตลอดไปได้นะ...

ฟีต้าเริ่มเรียนรู้ว่า เพราะแต่ละพื้นที่จะมีลักษณะฤดูเดียวตลอดกาลนั้นก่อให้เกิดปัญหาเป็นอย่างมากในหลายพื้นที่แตกต่างกันไป อย่างเช่นเขตเหมันต์ที่หนาวตลอดทั้งปีก็ไม่สามารถทำการเพาะปลูกได้เพียงพอเพราะมีช่วงเวลาเพียงแค่สามเดือนที่ไม่มีหิมะ ส่วนเขตคิมหันต์บางส่วนก็ร้อนระอุเป็นทะเลทรายแม้ว่าบางส่วนที่ติดกับเขตอื่นจะอุดมสมบูรณ์เป็นอันมากก็ตาม แต่ด้วยเหตุนี้เองที่ทำให้เกิดการปะทะกันของผู้นำในเขตนั้นเพื่อให้ได้มาซึ่งสิทธิถือครองพื้นที่อันอุดม แถมยังเกิดการปล้นสะดมในบางพื้นที่แถบนั้นอีกด้วย

แม้นว่าโลกนี้จะสวยงามเกินจินตนาการเพียงไรในแรกเห็นก็ตามแต่ก็ยังมีความลำบากให้พบเห็น และแม้ว่าผู้คนของที่นี่จะงดงามเพียงไร แข็งแกร่งแค่ไหน แต่ก็ต้องประสบปัญหาไม่ต่างไปจากในโลกใบเก่าของนาง

และเนื่องจากการที่นางได้ขอร้องให้เฟทยกเลิกคนติดตามเป็นโขยงของนางออกไป นั้นทำให้นางต้องมาติดแหง็กอยู่กับเขาตลอดทั้งวัน แม้ว่านั่นจะดูเหมือนเป็นความคิดที่ดีในตอนแรก แต่พอผ่านไปครึ่งวัน เฟทก็ทำให้อาจารย์ที่มาสอนนางเผ่นกระจายหายกระเจิงไปสามคน แถมซ้ำร้ายท้ายสุดชายหนุ่มจอมเจ้ากี้เจ้าการก็จัดการไล่ครูที่มาสอนนางออกจนหมด...ยกเว้นวิชาทำอาหาร เพราะนั่นเป็นวิชาที่แม่ครัวของวิหารเป็นคนสอนและเฟทก็กลัวที่จะทำให้นางขุ่นเคือง...แล้วสถาปนาตนเองขึ้นเป็น ‘อาจารย์กิตติมศักดิ์’ รับเหมาสอนหมดทุกวิชา

“ข้าพูดจริงๆนะเฟท ข้าต้องการให้ท่านไปตามครูของข้ากลับมา คิดดูสิว่าพวกเขาจะรู้สึกยังไง จู่ๆก็ถูกไล่ออกโดยพลการแบบนี้ คนพวกนี้เป็นคนที่ซัลฟาหามา จัดเป็นครูชั้นดีทั้งนั้นเลย แล้วข้าก็ไม่คิดด้วยว่าท่านจะสอนวิชาเย็บปักถักร้อยให้ข้าได้!” ฟีต้าพูดไปขณะที่แก้ปมด้ายที่เฟทเพิ่งจะทำมันพันกันเป็นก้อนใหญ่ แล้วพอนางแกะคลายมันออกจนหมดก็ต้องพบว่าเขาทำมันพันกันอีก...

“มันก็ใช่...” เฟทยักไหล่แล้วกรอกตาขณะที่ในมือถือแกนด้ายที่ดูเหมือนกับว่ามันชักจะพันกันยุ่งเหยิงขึ้นมาอีกแล้ว แล้วเจ้าหนุ่มตัวดีก็ยิ้มกริ่มเจ้าเล่ห์ขึ้นมา “ข้ายอมรับว่าไม่ใช่มือหนึ่งด้านการกรอด้ายเข้าแกน หรือปักผ้าลายดอกไม้ก็จริงนะ แต่ถ้าเป็นเรื่องร้อยด้ายเข้าเข็มละก็...”

“ท่านเฟท! พูดอะไรเจ้าคะ!” เสียงเตือนหนักๆ ดุๆ อันคุ้นเคยมาตั้งแต่เด็กดังขึ้นมาขัดจังหวะ ทำให้ไคเมร่าหนุ่มทำเบะปากหน้าบูด ในเวลาที่ฟีต้าทำตาปริบๆ ด้วยความสงสัย

“เปล่านี่นา...ข้าไม่ได้พูดอะไรไม่ดีสักหน่อย ข้าแค่ตั้งใจจะสอนฟีต้าร้อยด้ายเข้าเข็มเท่านั้นเอง นี่ไง!” เฟทยกขยุ่มด้ายที่พันกันใหม่อีกครั้งหนึ่งในมือของตนเองขึ้นมาให้ซัลฟาดู

“มันก็คงจะเย็บอะไรได้หรอกเจ้าค่ะ ไอ้ก้อนด้ายกระจุกนั้น ถ้าหากว่าท่านสามารถร้อยปมพวกนั้นผ่านรูเข็มเข้าไปได้...” พี่เลี้ยงหรี่ตามองกลุ่มด้ายขยุ้มใหญ่นั้นด้วยสีหน้าเรียบเฉยจนฟีต้าขำคิกเมื่อเห็นสีหน้าของหนุ่มคนรักที่เหยเกสุดขีดมองขยุ้มด้ายในมือแล้วโยนทิ้ง

“ข้าได้ยินว่าท่านเฟทไล่ครูที่ข้าให้มาสอนท่านฟีต้าออกไปหมดหรือเจ้าคะ” ชายหนุ่มกรอกตากับคำถามี่เขาเดาได้ว่ามันจะต้องมาถึงนี้

“ใช่ ก็ครูพวกนั้นน่าเบื่อนี่ วิชาพวกนั้นข้าก็สอนได้ ข้าจะสอนให้เอง ไม่เห็นจะต้องจ้างครูเลย ครูพวกนั้นจะมีสักกี่คนที่มีประสบการณ์ตรงจริงๆ” ว่าแล้วไคเมร่าหนุ่มก็ตบอกตัวเองก่อนยืดตัวสูง “ต้องนี่สิ ผ่านประสบการณ์จริงมาหมดแล้ว ทั้งภูมิศาสตร์ก็ไปมาทั่วโอราเคิล งานบริหาร การทหาร ปรัชญา กฎหมาย การคลัง หาครูคนไหนดีเท่าข้าไม่มีอีกแล้ว”

คำพูดเหมือนเด็กเอาแต่ใจแต่แผงไว้ด้วยเหตุผลชวนให้คล้อยตามสำหรับคนที่ไม่ทันเล่ห์เพทุบายแล้วคงเออออห่อหมกไปกับเขาด้วยเป็นแน่ แต่สำหรับซัลฟาผู้ผ่านศึกการเลี้ยงดูไคเมร่ามาสองรุ่นย่อมไม่หลงกลชักแม่น้ำทั้งห้าอย่างมีหลักการแบบนี้ง่ายๆ ทำให้พระพี่เลี้ยงคนเก่งส่ายหน้าอย่างระอา...ไม่ว่าพ่อหรือลูกก็ไหลลื่นพอกัน...พระพี่เลี้ยงผู้ดูแลไคเมร่ามาถึงสองรุ่นนึกอ่อนใจกับผู้ชายตระกูลนี้จริงๆ

หนุ่มน้อยตรงหน้านางในเวลานี้แตกต่างจากเด็กชายน้อยๆ ในอดีตนัก ภาพของชายหนุ่มจอมลื่นไกลนายนี้แล้วมันยากนักที่จะนึกถึงเด็กชายคนเดียวกันในอดีตผู้เคร่งขรึม ในวัยเด็ก...เฟทน้อยเคร่งขรึมจริงจัง จะทำตัวร่าเริงสนุกสนานก็ยามอยู่กันลำพังพี่น้องเท่านั้น หากมีบุคคลจากภายนอกเข้ามา เด็กน้อยก็จะเปลี่ยนเป็นระแวดระวังตัว วางตนสงบนิ่งดุจน้ำซึ่งไหลลึก ดวงตาก็จะจับจ้องแต่ผู้มาเยือนจนคนผู้นั้นกลับไป ทว่าหลังจากที่ชายหนุ่มถูกส่งตัวไปร่ำเรียนกับเผ่าต่างๆทั่วทั้งโอราเคิลเด็กชายผู้ระวังตนนายนั้นก็หายไป เมื่อเขากลับมาวิหารแห่งโอราเคิลแห่งนี้ก็ได้หนุ่มน้อยจอมเจ้าเล่ห์แสนกลสุดกะล่อนเกือบถอดแบบใครบางคนกลับมาแทน คิดแล้วนางก็ถอนใจ คิดถึงหนุ่มน้อยนายนั้นขึ้นมานิดๆ

ไม่ใช่หรอก...ไม่ใช่ความระแวงระวังของชายหนุ่มจะหมดไป แต่บางสิ่งบางอย่างที่มันมากขึ้นต่างหากที่กลบเกลื่อนร่องรอยของความระแวดระวังนั้นไปอย่างมิดชิด เหมือนกับครั้งพ่อของเขาได้เคยประสบมาก่อน....เว้นเสียก็แต่เขาไม่ต้องเผชิญชะตากรรมอันโหดร้ายอย่างพ่อของเขาเผชิญกับมันมาก่อนเท่านั้น สิ่งเดียวที่เขาต้องเผชิญคือความยากลำบากในการฝึกฝนในฐานะเด็กธรรมดาหาใช่ลูกชายแห่งจ้าวภูผาผู้ถูกพะเน้าพะนอ และอีกสิ่งที่เขาต้องต่อสู้ก็คือการถูกเปรียบเทียบจากเด็กคนอื่นๆด้วยฐานะอันเดียวกันนั้น เพื่อไม่ให้ใครดูถูกเอาได้ และรักษาตำแหน่งแห่งที่ของตนเองไว้ดุจเดียวกับสัตว์หวงแหนอาณาเขตของมัน...เขาจึงจะต้องอยู่เหนือผู้ใด!

ในเวลานี้เองก็เช่นกัน... สัญชาติญาณบอกให้เขาต้องปกป้อง! หัวใจบอกให้เขาต้องพิทักษ์! ...และเขาก็เชื่อทั้งสองสิ่งนั้น

“อีกอย่าง...ครูพวกนั้น บอกให้ข้าออกไปอยู่ข้างนอกระหว่างการสอนด้วย...เรื่องอะไรข้าจะต้องยอมให้ฟีต้าอยู่ตกอยู่ในความเสี่ยงระหว่านั้นด้วยล่ะ!” เสียงของเฟทอ่อนลงทันใดเมื่อเขาพุดถึงเหตุผลจริงของตนเอง เหมือนเช่นกับทุกครั้งที่เขาพูดยอมรับความจริงในสิ่งที่เขาคิดเรื่องจริงของที่มาของการกระทำ...จุดนี้เองที่เป็นส่วนที่น่ารักที่สุดของไคเมร่าหนุ่ม...

“อืมมม ข้าทราบแล้ว ถ้าอย่างนั้น ข้าจะบอกให้ครูพวกนั้นว่าให้ท่านอยู่ด้วยได้ แต่ว่าท่านเองก็ต้องสัญญาว่าจะไม่ไปขัดขวางการสอนของพวกเขาเหมือนกัน ตกลงไหมคะ”

เฟทยังหน้าบึ้ง

“แค่วิชาที่ข้าสอนไม่ได้เท่านั้น ส่วนวิชาไหนที่ข้าสอนได้ ไม่ต้องให้กลับมาหรอก ข้าจะสอนเอง!” ไคเมร่าหนุ่มยังคงยืนยัน ทำให้พี่เลี้ยงอดถอนหายใจไม่ได้ ซัลฟาหันไปมองทางฟีต้าอย่างขอความเห็น หญิงสาวก็ได้แค่เพียงยิ้มแล้วพยักหน้าให้กับนาง

“ก็ได้ค่ะ ข้าขอไปตามตัวครูการเรือนก่อนเป็นคนแรกก็แล้วกัน!”

“เฮ้อ...”

ฟีต้าหย่อนร่างของตนลงในสายน้ำที่เอ่อล้นออกมานอกสระอาบน้ำอย่างผ่อนคลาย หญิงสาวเริ่มคุ้นเคยกับสถานที่รโหฐานหากกว้างขวางนี้แล้วอีกทั้งยังเริ่มรู้สึกชอบเสียด้วยซ้ำ เมื่อนางเริ่มที่จะคุ้นเคยกันความกว้างใหญ่ของมัน นางก็พบว่า...นี่คือความรู้สึกเป็นอิสระอย่างถึงที่สุด...ภาพประติมากรรมของเหล่าทวยเทพที่เริงร่ายรำอยู่กลางท้องนภา ปีกที่แผ่กว้างออกไปราวกับโอบกอดผืนฟ้าเอาไว้ทั้งผืน

หญิงสาวกางแขนออกไปทั้งสองข้างด้วยใจปรารถนาที่จะสัมผัสกับความรู้สึกนั้นโดยสมมุติว่าหากแขนของตนเป็นดั่งปีกของนกแล้วได้โผทะยานไปด้วยปีกที่เปิดกว้างเช่นนั้นจะให้ความรู้สึกเช่นไร ขนนกที่สวมอยู่รอบคอของนางก็พลิกพลิ้วอยู่ในกระแสของน้ำที่กระเพื่อมเป็นระลอกรอบๆ กายนางราวกับปีกที่ขยับไปในอากาศ ความรู้สึกในยามที่ร่างของนางล่องลอยอยู่บนผืนน้ำนั้นชื่นนุ่มนวลเสียเหลือเกิน จนทำให้นางนึกสงสัย...

จะรู้สึกเช่นไรหากสามารถโบยบินอย่างเป็นอิสระได้บนผืนฟ้า?

หากมีปีกก็คงสามารถจะโอบกอดท้องนภาได้เช่นเดียวกันกับเหล่าเทวดาในภาพวาดนั้นใช่ไหม?

หลายวันมานี้นางหลับฝันว่าตนเองได้โบยบินไปในท้องฟ้ากว้างใหญ่หลายครั้งเหลือเกิน บางครั้งนางก็มองเห็นบ้านเรือนของผู้คนมากมายเบื้องล่างในยามท้องฟ้าระยับไปด้วยหมู่ดาว บ้างก็เห็นตนเองอยู่ท่ามกลางท้องฟ้าสีครามกำลังหยอกเย้ากับหมู่เมฆที่ผ่านมา...บางทีแล้วอาจจะเป็นเพราะเครื่องรางขนนกของมารดาของนางที่เฟทให้มาเส้นนี้ก็เป็นได้ที่ทำให้นางหลับฝันดีเช่นนี้...

ในขณะที่ฟีต้านั้นกำลังเพลิดเพลินไปกับช่วงเวลาอันเสรีนั้นเอง จู่ๆ ข้างนอกก็เกิดเสียงอึกทึกดังขึ้นมา เสียงกรีดร้องทำให้หญิงสาวสะดุ้งขึ้นจากน้ำ! ในเวลาเดียวกันที่ร่างๆ หนึ่งถลาล้มเข้ามาในห้องอาบน้ำ ตามติดด้วยซัลฟาที่เข้าขย้ำคนแปลกหน้าผู้บุกรุก...

การต่อสู้ของคนครึ่งสัตว์ดำเนินไปเพียงไม่นาน เมื่อเฟทตามเข้ามาไคเมร่าหนุ่มก็ซัดและคว่ำชายซึ่งอยู่ในร่างก้ำกึ่งระหว่างสัตว์กับมนุษย์ลงกับพื้นอย่างง่ายดาย คนร้ายในชุดขะมุกขะมอมก็ล้มลงและถูกจับมัดเอาไว้ได้! สร้างความโล่งอกโล่งใจให้กับทุกคนในที่นั้น

เฟทหันไปมองร่างซึ่งหวาดผวายืนอยู่กลางสระน้ำด้วยดวงตาเบิกกว้างตื่นตระหนก เมื่อสั่งให้ซัลฟาลากร่างของชายโม่งคนนั้นออกไป เฟทก็เดินลุยน้ำลงไปในสระพร้อมกับผ้าเช็ดตัวเข้าไปห่อหุ้มนางเอาไว้ด้วยผืนผ้าและอ้อมกอด

บ้าที่สุด! เฟทสบถหยาบอยู่ในใจพลางก็ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างครุ่นแค้น ในเวลาเดียวกันก็พยายามที่จะระงับโทสะร้อนของตนเองลง

“ไม่เป็นไรแล้ว...” เฟทกระซิบพร้อมกับพาร่างน้อยขึ้นจากน้ำ พยายามจะไม่มองไปที่นาง “ข้าจะไปดูว่าข้างนอกจัดการเอาตัวไอ้สารเลวนั่นไปเรียบร้อยแล้วรึยัง”

คำพูดของเฟทยังคงบอกถึงโทสะของชายหนุ่มซึ่งยังกรุ่นอยู่ได้ดี เขาพยายามจะถอยห่างออกไป หนีไปจากภาพอันเย้ายวนนี้...เมื่อผืนผ้าห่มกายนั่นเปียกน้ำก็ไม่ได้ช่วยปิดบังอะไรได้มากมายนัก...ทว่า มือบางกลับคว้าแขนของเขาเอาไว้

“ข้าไม่อยากอยู่คนเดียว!” ก่อนหน้านี้...หากเป็นสตรีนางอื่นเขาคงคิดว่าเป็นมารยาและคงยินดีเดินตามเกมที่หล่อนผู้นั้นหยิบยื่นให้อย่างไม่คิดมาก แต่มือน้อยๆ นี้สั่นเทาจริง บอกความกลัวของนางนั้นเป็นของจริงไม่ใช่มารยา ซึ่งมันทำให้หัวใจของชายหนุ่มเต้นเป็นจังหวะต่างกัน

บางสิ่งที่ซ่อนลึกอยู่ข้างในนั้นเอ่อล้นออกมาเป็นความรู้สึกนี่นุ่มนวลกว่าที่เคย

“ข้าอยู่ข้างนอกนี้ ไม่ได้ไปไหนไกล...ถ้าหากมีอะไรจะรีบเข้ามาช่วยเจ้าทันทีแน่นอน”

“ข้าได้ยินเสียกรีดร้อง ข้างนอกมีใครเป็นอะไรรึเปล่า...” คำถามของนางทำให้เฟทนึกขำ ทั้งที่นางกลัวแทบตายอยู่แล้ว แต่นกน้อยของเขาก็ยังมีใจคิดถึงผู้อื่นก่อนเสมอ

“ไม่มีใครเป็นอะไร ซัลฟาเป็นคนเฝ้าเจ้า ข้าจึงวางใจได้ว่าเจ้าจะปลอดภัยยังไงล่ะ...ข้าขอออกไปจัดการไอ้โม่งชะตาขาดตัวนั้นก่อน รีบแต่งตัวเถอะ” พูดจบไคเมร่าหนุ่มก็หันจะเดินออกไป แต่พอถึงประตูห้องก็นึกเปลี่ยนใจ เดินกลับมาก้มลงจูบหน้าผากเนียนใส

“อะแฮ่ม!”

เสียงซัลฟากระแอมดังขึ้น พร้อมการปรากฏกายของพระพี่เลี้ยงผู้รู้เวลาเสียเหลือเกิน เฟทจึงหันไปค้อนให้กับอดีตพี่เลี้ยงของตนแล้วเดินออกไปแต่โดยดี...

สิ่งที่เขาเห็นยืนยันความไม่ไว้วางใจของผู้จ้างที่มีต่อตน การที่ผู้ว่าจ้างไม่ทำตามข้อตกลงเช่นนี้แสดงให้เห็นว่าความหน้าเชื่อถือในตัวเขาเสื่อมลง และมันยังจะมีผลต่อไปภายภาคหน้าอีกด้วย! เขาไม่ชอบใจ...ไม่ชอบใจจริงๆ!

ไควาไม่ควรทำเช่นนี้...ทำให้เขาโกรธ! แต่ตราบใดที่ไควายังไม่ทำลายสัญญาระหว่างกันลง เขาก็ยังจะต้องทำงานให้กับไอ้คนน่ารังเกียจนี่ต่อไป...

ให้ตายสิ...เขาไม่ชอบจริงๆ! ไม่เคยมีใครดูถูกเขาถึงเพียงนี้ แม้แต่นาคานายเก่ายังต้องยำเกรงในความสามารถของเขา แต่ไคว่านั้นไม่เคยให้อะไรเขาเลย ตาแก่เจ้าเล่ห์นั่นคงจะคิดว่านักฆ่าที่มันเลี้ยงเอาไว้เป็นแค่สัตว์เลี้ยง! เมื่อเสร็จงานกลับไปเขาจะแสดงให้มันได้เห็นเสียทีละว่า...เลี้ยงนักฆ่าให้เชื่องไม่ได้ง่ายๆ เหมือนกับเลี้ยงสัตว์!

จากเมื่อหลายวันก่อนที่เขาได้สืบข่าว หลังจากที่แฝงตัวเข้ามาในวิหารนี้ได้ เขาก็หาโอกาสพบในที่สุด...อีกไม่นานงานสั่วๆ นี่ก็จะจบลง

รอจนถึงตอนนั้น...แล้วเขาจะสั่งสอนให้ไอ้นกโง่นั่นได้รู้สำนึกเสียบ้าง!

Create Date : 30 มิถุนายน 2551
Last Update : 30 มิถุนายน 2551 17:15:19 น.		0 comments
Counter : 273 Pageviews.
Share Tweet