“ได้โปรดเถอะพ่อหนุ่ม ข้าต้องการแนะนำเจ้าให้รู้จักกับสามีข้าในฐานะผู้มีพระคุณต่อเรา การเดินทางของเจ้าจะสะดวกสบายยิ่งขึ้น หากข้าได้แนะนำให้เจ้ารู้จักกับแขกของข้าที่มาร่วมในงาน...”

“ใช่แล้วค่ะ ท่านผู้กล้า...ได้โปรดรับคำเชิญของเราเถอะนะคะ...” ผู้เป็นลูกสาวรีบกล่าวสำทับอย่างออกนอกหน้า และดวงตาของนางก็ฉายประกายคาดหวังเยี่ยงสตรี

เฟทมองนางด้วยความลำบากใจ...นางเด็กนักที่จะตกหลุมรัก เด็กสาวแม้วัยสิบเจ็ดสำหรับคนที่อยู่มาแสนนานอย่างเฟทแล้วนางเป็นเพียงทารกไร้เดียงสาคนหนึ่ง อีกอย่างที่สำคัญคือ เขาไม่ชอบน้ำหอมกลิ่นตุ่ยๆ ที่นางใส่เลย...โดยเฉพาะอย่างยิ่งขึ้นไปอีกก็คือ ในยามนี้ที่กลิ่นของความตื่นเต้นในกายนางนั้นฉุนขึ้นจมูกไม่แพ้กัน!

ในสายตาสาวน้อย เขาคงเป็นดั่งวีรบุรุษ...สำหรับสาวน้อยอย่างนางแล้ว สิ่งที่เขาทำไปมันเหมือนกับเขาเป็นพระเอกในนิยายรักหวามไหวสุดแสนหวานดุจความฝันของเธอ และคำพูดโพล่งออกนอกหน้าของนางก็ทำให้คุณแม่...ไม่ปลื้มสักเท่าไหร่

“เก็บกริยาเจ้าเสีย อิลด้า!” มาดามมารดาเอ็ดอึงลูกสาวตน

การได้รับเชิญเข้าไปร่วงในงานเลี้ยงทำให้เขาได้มีโอกาสพูดคุยกับพวกคนรับใช้ในบ้าน...หวังว่าพวกเขาจะพูดนะ ถ้าเขาไม่รู้มาก่อนว่าคนรับใช้บนแดนมนุษย์นี้ ส่วนใหญ่มักจะไม่ได้รับอนุญาตให้พูดคุยกับแขกเหร่อ...แต่บางทีมันก็ต้องมีข้อแม้กันบ้างล่ะ

“เป็นความกรุณามากเลยนะครับ แต่ผมคิดว่าคงจะไม่เหมาะที่คนเดินทางพเนจรอย่างผมจะไปปะปนกับขุนนางอื่นๆ ทั้งหลาย และพ่อแม่ของเด็กสาวอื่นๆ ก็คงไม่ปลื้มเช่นกันที่สามัญชนคนเดินทางพเนจรจะเข้าไปร่วมงานของชนชั้นขุนนาง...” เฟทเอ่ย เตรียมที่จะเดินไปตามแผน

“โอ...นั่นสิ ข้าเองก็ลืมไป แต่พวกเราไม่ถือหรอกนะ...” หญิงสูงวัยเอ่ยอย่างลืมตัวพลันนึกได้ก็แก้ไขถ้อยคำอย่างมีไหวพริบ พลางชำเลืองมองไปทางแม่ลูกสาวของตนอย่างปรามๆ กับทีท่าดีใจจนนอกหน้า “ถ้าเช่นนั้นจะมีหนทางอื่นใดที่ข้าพอจะช่วยเหลือเจ้าได้บ้างหรือไม่ อย่างไรข้าก็ต้องการตอบแทนอะไรเจ้าสักอย่างนะพ่อหนุ่ม...”

“ข้าเดินทางเพื่อติดตามหาสตรีนางหนึ่งจนมาถึงยังหมู่บ้านแห่งนี้และได้ทราบข่าวว่านางถูกซื้อตัวไปโดยหัวหน้าแม่บ้านของคฤหาสน์ทางด้านโน้นนะครับ...ไม่ทราบว่าท่านหญิงจะรู้จักกับเจ้าของคฤหาสน์หลังนั้นบ้างหรือไม่ครับ”

“ต๊ายตาย...บังเอิญจริงๆ คฤหาสน์หลังนั้นเป็นคฤหาสน์ของข้าเอง หากต้องการพูดคุยกับลอนต้าหัวหน้าแม่บ้านของข้าละก็เย็นนี้มาร่วมงานเลี้ยงที่บ้านข้าสิ แล้วข้าจะเรียกนางมาให้เจ้าถามได้อย่างเต็มที่เลย...ว่าแต่คนที่เจ้าตามหาเป็นอะไรกับเจ้าหรือ แล้วรูปร่างหน้าตานางเป็นยังไงล่ะ” หญิงนางนั้นเอ่ยถามขึ้นอย่างสนใจ...การสอดเรื่องคนอื่นก็เป็นอีกเรื่องสนุกสำหรับพวกสตรีชั้นสูงพวกนี้...อีกทั้งท่าทางนางทั้งสองจะคาดหวังเรื่องราวของเขาออกไปในทางโรแมนติกอยู่เสียด้วยในขณะนี้...เมื่อดูจากคำถามของผู้เป็นมารดา

“นางเป็นอะไรกับข้าไม่สำคัญ แต่มีคนที่ต้องการการกลับไปของนางกำลังรออยู่...”

“ถ้าเช่นนั้น ท่านก็รับเป็นธุระติดตามหาคนอย่างนั้นหรือ...ช่างน่าสนใจเหลือเกิน ทุกๆ คนต้องชอบเรื่องของเจ้าแน่ เรื่องนี้ช่างน่าสนใจตื่นเต้นและโรแมนติกนัก ดี...คืนนี้เจ้าโปรดมาร่วมงานเลี้ยงของเราที่บ้านข้าเถอะพ่อหนุ่ม เล่าเรื่องและการเดินทางของเจ้าให้พวกเราฟังในงานเลี้ยงของเราคืนนี้ บางทีอาจจะมีใครบางคนในงานนี้ช่วยเหลือเจ้าได้ แล้วก็...ข้าจะอนุญาตให้เจ้าเข้าออกบ้านข้าและพูดคุยกับคนรับใช้ของข้าได้ตามแต่เจ้าต้องการ...ถือเป็นการแลกเปลี่ยนเพิ่มเติม ตกลงนะ”

แล้วท้ายที่สุดในเย็นวันนั้นเฟทก็ไม่อาจจะหลีกเลี่ยงคำเชิญของนายหญิงท่านนี้ได้...เป็นไปตามแผน...

ชุดเสื้อผ้าที่เหมาะสม...และน่าอึดอัด

เฟทขยับจัดคอเสื้อมาตลอดทาง เสื้อผ้าที่มาดามคนนั้นส่งมาให้ดูจะพอดีตัวเขามากเกินไป ซึ่งไม่เหมาะเลยสักนิดสำหรับชาวโอราเคิลอย่างเขา...หากคนขับรถก็ยืนยันจะให้เขาเปลี่ยนชุดนี้ให้ได้ตามคำยืนกรานของนายหญิงของตน...

เนื้อผ้าทอของมนุษย์นั้นไม่ทนทานเหมือนกับผ้าทอของชาวโอราเคิล อีกทั้งหยาบและทำให้รู้สึกไม่สบายตัวอีกด้วย

แต่เดิมคนในโลกของเขาก็ไม่มีเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายมากนัก ผู้ชายก็มักจะมีเพียงแค่ผ้าคลุมกายกับกางเกง ผู้หญิงก็มีเพียงผ้าสองผืนห่มพันร่างอย่างดีที่สุด และอย่างน้อยสุดคือนุ่งเตี่ยวโชว์เต้า! จนกระทั่งมารดาของเขา...ฟาฟา นำเอาการแต่งตัวของชาวมนุษย์เข้ามา แล้วดัดแปลงให้เข้ากับลักษณะเผ่าพันธุ์ของพวกเขา มารดาของเขาพบว่าเนื้อผ้าของชาวโอราเคิลนั้นแม้จะบางเบาหากแต่มีความยืดหยุ่นและทนทานมากกว่าผ้าในโลกใบเก่าของนาง ที่สำคัญคือสวมใส่สบายเนื้อตัวมากกว่า!

เวลานี้แม่ของเขานั้นได้กลายเป็นชาวโอราเคิลเต็มตัวไปแล้ว เฟทคิดถึงตอนที่เขาจะผ่านทางมายังโลกมนุษย์ ฟาฟาได้สั่งนักสั่งหนาให้เขารีบกลับโดยเร็ว

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ทำให้ชายหนุ่มนึกถึงปริศนาของสายเลือดดำมากยิ่งขึ้น ครั้งเขาได้พบกับสองชาววิหคตาหลานคู่นั้น...พวกเขาเองก็อยู่ในโลกมนุษย์นี้นานเกินไป หากสายเลือดยังคงซึ่งความบริสุทธิ์เอาไว้ได้ ไม่มีทั้งอาการวิปลาสหรือจิตผิดปกติ แล้วหากตัวแปลไม่ใช่ความแตกต่างกันของโลกทั้งสองใบแล้วละก็...สิ่งที่ทำให้เกิดสายเลือดดำขึ้นมันคืออะไร?

ขณะที่ไคเมร่าหนุ่มกำลังครุ่นคิดอยู่ในรถม้าที่ปิดมิดชิดนั้นโดยลืมความอึดอัดไปชั่วครู่หนึ่ง รถม้าก็โขยกเขยกมาจนถึงคฤหาสน์หลังงามในที่สุด...

ท่ามกลางสิ่งแวดล้อมสวยงามของคฤหาสน์แสนหรูหรา คนรับใช้นำอาหารเข้ามาเสิร์ฟนายและแขกผู้มาเยือนด้วยความสุภาพ มาดามของเสนาบดีชักชวนชายหนุ่มพูดคุย และคะยั้นคะยอให้นักเดินทางหนุ่มเล่าเรื่องราวและการเดินทางตามหาคนของตน เฟทเล่าเรื่องราวต่างๆ ด้วยความยินดี เว้นเสียแต่จะขยักขย่อนเรื่องแท้เอาไว้บ้าง...นิดๆหน่อยๆ...

งานเลี้ยงมีผู้คนมากมาย แต่งกายสวยงามแม้ว่าจะเป็นงานเลี้ยงวันแรกเล็กๆ แต่ก็เห็นได้ชัดว่าแขกส่วนใหญ่เดินทางมาแล้ว ชายหนุ่มได้รับการแนะนำจากเจ้าของบ้านในฐานะที่เป็นนักเดินทางและอัศวินผู้ช่วยชีวิตมาดามเจ้าบ้านเอาไว้ทำให้มีเหล่าชนชั้นสูงและสาวๆ มากมายเริ่มเข้ามารายล้อมชายหนุ่มด้วยความสนใจในเรื่องราวและหน้าตาของเขา...

เฟทจำใจเล่าเรื่องที่เขาแต่งขึ้นมาสดใหม่แบบสดๆ ร้อนๆ หลายต่อหลายครั้ง ถึงการเดินทาง การสืบตาม เฟทแต่งเรื่องขึ้นมาว่าหญิงที่เขากำลังตามหานั้นเป็นคู่หมายที่ไม่เคยพบหน้ากัน หากทั้งสองถูกหมั้นหมายกันเอาไว้แต่เล็กผ่านทางพ่อแม่ของพวกตนที่เป็นเพื่อนรักเพื่อนตายกันและพวกเขาต้องทำตามสัญญาที่ให้ไว้เมื่อล่วงรู้ในภายหลังว่าครอบครัวของหญิงสาวที่เขากำลังตามหาประสบเคราะห์กรรมสาหัสครั้งที่เกิดสงครามกับประเทศข้างเคียง ทำให้ในทีแรกพวกเขาคิดว่าครอบครัวนั้นทั้งหมดได้จากโลกนี้ไปแล้ว แต่แล้วจากการสืบเสาะเจาะลึกลงไปก็ได้พบว่าแท้ที่จริงแล้วผู้เป็นลูกสาวของครอบครัวนั้นยังมีชีวิตอยู่ และเขาในฐานะคู่หมั้นจึงต้องออกติดตามหานางแทบพลิกแผ่นดิน

เรื่องราวเรียบง่าย...แต่สะเทือนอารมณ์ เรียกคะแนนนิยมจากผู้คนได้ล้นหลาม...อันเป็นที่มาของข้อเสนอความช่วยเหลือมากมาย

“โอ...ข้าไม่รู้มาก่อนเลยว่านางจะเป็นคนสำคัญกับเจ้าถึงเพียงนี้ พ่อหนุ่ม” มาดามเจ้าของคฤหาสน์เอ่ยพลางแสร้งยกมุมผ้าเช็ดหน้าที่ผูกข้อมือของนางขึ้นซับที่ปลายหางตา

“ข้าไม่คิดว่า ตนเองควรจะเล่าเรื่องนี้ให้กับสุภาพสตรีทุกท่านฟัง เพราะข้าคิดว่ามันน่าสะเทือนใจเกินไป...อีกทั้งเรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัวของข้าทั้งสิ้น ข้าจึงต้องการจะจัดการทั้งหมดด้วยตนเอง”

“โอ...ท่านช่างกล้าหาญยิ่งนัก อีกทั้งยังมีอารมณ์อ่อนไหวอีกด้วย...” สุภาพสตรีนางหนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยด้วงตาคลองหยาดน้ำ แต่เขานึกไม่ออกว่านางชื่ออะไร แต่ที่แน่ๆ คือนางเอาอกมหึมานั่นแนบแขนเขาอย่างจงใจมาสามหนแล้วอย่างมีความนัย...และถ้านั่นเป็นเพราะสิ่งที่นางกล่าวถึงละก็...

ขอความมีอารมณ์อ่อนไหวจงเจริญ!

ท่ามกลางความสว่างไสวของงานเลี้ยง เสียงเพลง และการเต้นรำ ห่างออกไปจากกลุ่มที่ชายหนุ่มถูกรุมล้อมด้วยมาดามทั้งหลาย สุภาพสตรีสาวๆ ก็จับกลุ่มมองเฟทอยู่ไม่ห่างนัก

“เขาหล่อจังเลย...”

“แบบนี้สิ ที่เขาเรียกว่างามปานเทพบุตร อิลด้าข้าอิจฉานางจังเลย...”

หญิงสาวผมสีอ่อนในชุดสีชมพูเข้มรับกับผิวขาวของนางเจ้าของนามอิลด้า ชม้ายตาไปทางชายหนุ่มที่ถูกพูดถึงก่อนแสร้งยิ้มกริ่มอย่างมีเลศนัย

“ข้าคิดว่าเขาช่างแสนวิเศษมากเลย...จริงไหม ไม่เหมือนคนพเนจรไร้สกุลเลยสักนิดเดียว”

“นั่นสิ ข้าว่าเขาดูสง่างามที่สุดในห้องเต้นรำนี้เลยล่ะ” เสียงสาวๆ หัวเราะกันคิกคักดังขึ้นพร้อมๆ กันราวกับชอบอกชอบใจอย่างมากมาย

“อุ๊ย! เขาหายไปไหนแล้วล่ะ!” จากที่ยืนเคียงข้างกับสตรีกลุ่มใหญ่ที่รายล้อมเดือนอยู่เมื่อครู่ก่อน เพียงละสายตาประเดี๋ยวเดียวเท่านั้น กลุ่มคนกลุ่มนั้นก็หายวับไป ทำให้พวกสาวๆ หันมองกันอย่างฉงนงงงวยเหลียวซ้ายแลขวาหากันขวักไขว่

เฟทโผล่ออกมาจากมุมสงบที่เขาแอบเข้าไปซ่อนตัวอยู่เพื่อหลบจากบรรดาสาวๆผู้อยากรู้อยากเห็น เมื่อชายหนุ่มแน่ใจแล้วว่างานเลี้ยงอันยาวนานนี้ใกล้จะเลิกรา เขาก็ออกมาจากที่ซ่อนตัวก่อนบ่ายหน้ากลับเข้าไปร่วมงานเลี้ยงเพื่อลาเจ้าของบ้าน...แล้วพรุ่งนี้เขาจะกลับมาอีกเพื่อที่จะได้พบคนที่อยากพบ...แล้วในเวลานั้นเอง

ตุ้บ! พลั่ก!

“โอ๊ย...” เสียงใสๆ ดังครวญในความมืด หากดวงตาแวววาวราวกับแมวของเฟทนั้นมองเห็นได้อย่างชัดเจน ชายหนุ่มมีสีหน้าแปลกใจระคนยินดีกับการได้พบกันโดยไม่คาดฝันนี้

“เจ้าเป็นอะไรไหม...” ชายหนุ่มก้มลงกึ่งประคองกึ่งดึงให้ร่างน้อยลุกขึ้นยืนหลังจากที่นางล้มลงจากการชนเข้ากับเขาอย่างจัง “พวกเราบังเอิญชนกันอยู่เรื่อยเลยนะ เจ้าว่าไหม?”

เฟทเอ่ยทัก ในความมืด ชายหนุ่มซ่อนเร้นรอยยิ้มดีใจเอาไว้ในความมืดแต่แสดงออกผ่านทางน้ำเสียงรื่นเริง คนตัวเล็กบางเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วขมวดคิ้วนิ่วหน้านิ่ง...

“ท่านคือ...” เสียงใสเอ่ยขึ้นอย่างลังเล และจำไม่ได้เลยว่าได้พบกับชายหนุ่มคนนี้ที่ไหน...จนกระทั่งชายหนุ่มนำนางออกเดินไปยังแสงสว่างที่อยู่ใกล้ๆ

“ท่านนั่นเอง...ข้าไม่รู้ว่าท่านเป็น...เอ่อ ข้า...ยกโทษให้ข้าด้วยเถอะนายท่าน!” ท่าทางของฟีต้านั้นสับสน คนที่มาในงานล้วนเป็นแขกผู้สูงศักดิ์ของนายผู้หญิง และคนรับใช้เยี่ยงนางไม่ควรบังอาจตีตนเสมอนาย เมื่อครั้นคิดว่าชายคนนี้อยู่ในศักดิ์ใดแล้ว ฟีต้าก็รู้สึกเย็นวาบไปทั้งกาย...

นางตายแน่!

“นายท่งนายท่านอะไร ข้าก็เป็นคนธรรมดาสามัญคนหนึ่งเหมือนเจ้าเท่านั้น เพียงแต่ข้าได้รับเชิญมาเพื่อเป็นแขกในงานเท่านั้นเองในฐานะผู้ช่วยชีวิตของนายหญิงของเจ้าเท่านั้นแหละ...เจ้าสบายดีรึเปล่า เจ้าดูหน้าซีดๆนะ”

“ข้าคิดว่าข้าไม่ควร...ท่านเป็นแขกของนายผู้หญิง ข้าเป็นคนรับใช้ไม่ควรเข้ามาคุยกับแขกรับเชิญ...” เสียงใสเอ่ยปากคอสั่นอีกทั้งสับสน มือของนางในมือใหญ่ของเขานั้นเย็นเฉียบ...ทำไมนางต้องตื่นกลัวด้วย?

“สาวน้อย เจ้ากลัวอะไร? ไม่มีอะไรน่ากลัวเลย...” เฟทเอ่ยถาม เพราะท่าทางของนางชวนให้สงสัยยิ่ง

“นายท่าน เราไม่ควรเข้ามาใกล้ๆ ห้องทำงานนายผู้ชาย คุณลอนต้าสั่งเอาไว้ ให้ข้ารับใช้ทุกคนนอกจากคนที่ได้รับอนุญาตจากนายผู้ชายถึงจะเข้าใกล้ได้ เราต้องไปจากที่นี่ และข้าต้องรีบออกไปจากตัวบ้านมิฉะนั้นถ้าคนอื่นรู้จะฟ้องนายผู้หญิงว่าเด็กซักผ้าอย่างข้าเข้ามาอู้งานในบ้านนาน...”

“นายผู้หญิงนายผู้ชายของเจ้าโหดร้ายกับเจ้ามาอย่างนั้นรึ?” เฟทขมวดคิ้วนิ่วหน้าด้วยความสงสัย

“ไม่ ข้าไม่รู้ แต่คนอื่นๆ เขาเล่าว่า ถ้าใครทำนายผู้หญิงนายผู้ชายโกรธจะถูกไล่ออกไป ข้าไม่มีที่ไปที่ไหนอีกแล้ว ข้ามีแต่คุณลอนต้าและข้าไม่อยากไปจากที่นี่...” น้ำเสียงของนางฟังน่าสงสาร ในหน้าสวยก้มงุดๆ ตื่นกลัวกริ่งเกรงในสิ่งที่เป็นเพียง...เขาเล่าว่า...กระนั้นเขาก็เข้าใจแล้วว่าทำไมนางจึงมีท่าทางตื่นเต้นนัก แต่แล้วเสียงภายในห้องที่หญิงสาวเรียกว่า ห้องทำงานนายผู้ชาย ทำให้สองหนุ่มสาวเงียบเสียงลง ขณะที่ฟีต้าร้องอุทานออกมาอย่างตกใจ เฟทตะปบปิดปากนางเอาไว้ได้ทัน

Create Date : 30 มิถุนายน 2551
Last Update : 30 มิถุนายน 2551 17:41:50 น.		0 comments
Counter : 154 Pageviews.
Share Tweet