“พี่ชายของเจ้าอย่างนั้นเหรอ!” ลอนต้าตกใจเมื่อได้ยินคำพูดนั้น ในแรกสุด...ฟีต้าเคยบอกกับนางว่านางไร้ญาติขาดมิตรไม่มีใครอีกแล้วและตัวคนเดียวในโลก “ไหนเจ้าว่าเจ้าไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนอีกแล้วอย่างไรล่ะ!”

ในหัวของฟีต้านั้นใกล้กับคำว่าว่างเปล่าเป็นอย่างยิ่ง ความร้อนภายในร่างกายแม้แต่ลมหายใจ แม้แต่เลือดที่ไหลในกายก็ราวกับจะเดือดไปทั้งหมด ยิ่งมาเจอคำถามร้อยแปดจากหัวหน้าแม่บ้านผู้สูงวัยเข้าด้วย สมองของนางก็แทบจะดับลงโดยพลัน หากหญิงสาวพยายามอย่างยิ่งยวดจะเหนี่ยวรั้งสติให้มั่นไว้เพื่อตอบคำถามนั้นออกไป “ฟะ...เฟท...เป็น...ฮืออ...”

ตุ้บ!

“ฟีต้า!!!” ลอนต้ากรีดร้องด้วยความตกใจเมื่อหญิงสาวทรุดฮวบล้มคว่ำลงไปต่อหน้าต่อตา ตน และไม่ได้สติขึ้นมาอีกนานนับแต่นั้น...

ผ้านุ่มๆ ไล้ไปตามเสี้ยวหน้าซีดเซียวอย่างเบามือ ยามที่ความชื้นค่อยๆ ลูบไปบนผิวเนื้อให้รู้สึกถึงอากาศเย็นๆ ผ่านผิวแก้ม ฟีต้าจึงรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้งและรู้สึกถึงริมฝีปากและลำคอแห้งผากของตน

หญิงสาวทำปากพะงาบๆ พลางส่ายหน้าหลบผ้าที่ค่อยๆ เลื่อนไปบนใบหน้าของตนให้รู้สึกระคายเคืองแม้ผ้านั้นจะนุ่มหรือผู้ดูแลจะมือเบาเพียงไรก็ตาม แต่นางก็ยังรู้สึกแสบคันไปทั่วผิวกาย

“...” เสียงของนางหายไป หากคนที่ดูแลอยู่ก็เข้าใจและเข้ามาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“จะเอาอะไรหรือ ฟีต้า...” ลอนต้าเอ่ยถาม นางอ่านริมฝีปากของหญิงสาวและได้คำว่า “น้ำ” มา...เท่านี้ก็เข้าใจพอ หญิงสูงวัยเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำมาถือไว้และใช้ช้อนที่วางอยู่ใกล้ๆ ตักหยอดให้หญิงสาวทีละน้อย

เมื่อได้น้ำ ก็คล้ายจะมีแรง เมื่อเริ่มรู้ตัว สติก็เริ่มทำงาน ฟีต้านึกถึงใครคนหนึ่งในทันที...

“เฟท...ท...”

“ใคร เขาคือใคร...บอกข้าสิ...” ลอนต้าเอ่ยถาม ตลอดเวลาที่คอยพยาบาลหญิงสาวอยู่ข้างๆ ลอนต้าก็ได้ยินนางพร่ำเรียกยามละเมอหาคนผู้นี้อยู่ตลอดเวลาจนเงียบไป

“เฟท...อยู่ ในอันตราย” คำพูดนั้นทำให้ลอนต้าตกใจ แต่ประโยคต่อไปต่างหากที่ทำให้สตรีผู้มากวัยถึงกับอึ้ง! “นายท่าน...เป็น ค..คนร้าย...”

เพล้ง!

“พูดอะไรของเจ้า! ฟีต้า เจ้าเพ้อเจ้อเสียสติอะไร?...”

“คุณลอนต้า นายท่านในบ้านนั้น เป็นคนร้าย...เขาจับตัวเฟทไป ความลับ...” ฟีต้าหายใจหอบ ยามเอ่ยออกแต่ละคำนั้นช่างยากยิ่งเมื่อร่างกายนางร้อนดังไฟผลาญ “ความลับ...เฟทรู้ นายท่านเป็นนาร์เดน...”

“หา!” ลอนต้าอุทานอย่างตกใจ เพราะนางเองมีวัยสาวอยู่ในช่วงแห่งสงครามครั้งใหญ่จึงจดจำได้และรู้เรื่องดี นาร์เดนคือคู่อริกับซานซาลอว์เสมอมานับแต่ครั้งราชาองค์ก่อนก็เกิดสงครามขึ้นบ่อยครั้งนับแต่นางยังเยาว์ และการที่นางเป็นหัวหน้าแม่บ้านของคฤหาสน์หลังนั้น ย่อมรู้ตำแหน่งฐานะของเจ้านายตนเป็นอย่างดี

เจ้านายของนางเป็นคนนาร์เดน!

หญิงผู้สูงวัยมองสภาพของหญิงสาวที่จับไข้หากก็ยังห่วงใครคนหนึ่งอย่างลึกซึ้ง หญิงสาวบอกว่าคนผู้นั้นกำลังมีอันตราย และทั้งสองได้ไปล่วงรู้ความลับของนายผู้ชายของบ้าน! หรือนี่จะเป็นเหตุให้หญิงสาวหายไปหลายวัน...

การที่คนของนาร์เดนอยู่ในตำแหน่งหน้าที่ใหญ่โตในประเทศนี้นั้นเป็นอันตรายยิ่ง เมื่อหลายวันก่อนในตลาดนางก็ได้ยินพวกชาวบ้านพูดคุยกันเรื่องที่เกิดการกระทบกระทั่งกันของทหารสองประเทศในเขตซาเรีย การที่ทหารของนาร์เดนสามารถล้ำเข้ามาข้างในเขตได้นั้นทำให้พวกชาวบ้านต่างวิตกกังวลใจว่า...สงครามจะบังเกิดขึ้นอีก...

แล้วนางควรจะทำอย่างไรดี?

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ร่างบางที่หลับใหลไม่อาจล่วงรู้ จนกระทั่งเพลิงนรกและพายุทรายในกายคลายลง ความสงบอันแสนสุขพลันหวนคืนสู่นาง ครั้นความอบอุ่นแห่งแสงตะวันลูบไล้ดวงหน้าซีดเซียว ดวงตากลมที่ใหญ่ยิ่งกว่าปรกติค่อยๆ ปรือขึ้นอย่างช้าๆ

สถานที่อันไม่คุ้นเคย หากสมองอันว่างเปล่านั้นเฉื่อยชา เพียงดวงตาเท่านั้นที่กลอกไปมามองรอบๆ อย่างมีขอบเขตจำกัด เพราะร่างกายยังล้าจากการซ่อมแซมช่วยเหลือตนเองจากพิษไข้ กำลังกายจึงพาลหดหายไปมาก และครั้นร่างบางส่งเสียงครางเครือ คนซึ่งอยู่ห่างออกไปก็พลันเข้ามาประคองร่างบางขึ้นอย่างห่วงใย

“เจ้าต้องการอะไรรึเปล่าฟีต้า...” ลอนต้าเอ่ยถาม แม้จะมีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นหากความรู้สึกห่วงใยของลอนต้าที่มีต่อสาวน้อยนางนี้ไม่เคยเปลี่ยน

แม้จะเป็นเรื่องแปลกประหลาดสำหรับหญิงโสดที่ไร้ครอบครัวเช่นนางจะมีความรู้สึกความต้องการ...ไม่สิมันมากกว่านั้น...มันคือความปรารถนาที่จะปกป้องหญิงสาวนางนี้ ด้วยความรู้สึกเอ็ดดูผูกพันอย่างลึกลับ นางรู้สึกต่อหญิงสาวเหมือนลูกเหมือนญาติสนิทอย่างที่ไม่เคยมีกับผู้ใดเลยมาก่อน สายใยเร้นลับนี้เกิดขึ้นนับแต่วินาทีแรกที่หญิงสูงวัยได้เห็นสาวน้อยผู้น่าสงสารในงานประมูลทาส...หญิงสาวที่ถูกผู้คนรังเกียจทั้งซูบผอม ซีดเซียว และสกปรก...หากดวงตาสีทองประหลาด ประกายซื่อตรงในดวงตานั่นเท่านั้นที่ดลใจนางให้ซื้อสาวน้อยที่ไม่มีใครเอาคนนี้มา

“ข้า อยู่ที่ไหนกันคะ?” เสียงแหบแห้งเล็กๆ นั้นถามขึ้นพลันราวกับตกใจเมื่อนางเริ่มหวนนึกขึ้นมาได้ถึงสถานการณ์ของตนเองในเวลานี้

“บ้านของข้าเอง อย่าได้เป็นห่วง ไม่มีใครรู้ว่าเจ้าอยู่ที่นี่สบายใจได้...เจ้าอยากได้อะไรรึเปล่า? อาหาร น้ำ?”

“ข้าหลับไปนานขนาดไหนคะ?” คำถามนี้ทำให้ลอนต้าหนักใจ สีหน้ายินดีของนางสลดลงเล็กน้อยก่อนที่จะตอบหญิงสาวออกไป

“สองวันจ้ะ..ฟีต้า เจ้าหลับไปถึงสองวันเต็มๆ”

และสีหน้าตกใจของหญิงสาวก็เป็นสิ่งที่นางคาดเอาไว้แต่แรกแล้ว หากสิ่งที่ตามมาคือความหวาดกลัว หญิงสาวโผเข้าหานางจับนางเอาไว้ด้วยมือที่อ่อนแรงและร่างกายที่อ่อนแอ

“เฟทละคะ!”

ลอนต้าส่านหน้าก่อนเอ่ยออกไป “ข้าไม่รู้จักชายคนนั้น พูดตรงๆ นะฟีต้า ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าจะตามหาเขาได้ที่ไหน เจ้าอย่าสนใจเรื่องของเขาอีกเลยนะ อยู่กับข้าที่นี่แล้วลืมเรื่องทั้งหมดไปซะ”

“ไม่ค่ะ!” ท่าทีแข็งกร้าวของหญิงสาวเป็นสิ่งที่ลอนต้าไม่คาดคิด เมื่อตลอดมาฟีต้าเป็นสาวน้อยที่เชื่อฟังนางตลอดมา สีหน้าที่จริงจัง ดวงตาที่เข้มแข็งและดื้อดึงนั้นเป็นสิ่งที่ลอนต้าไม่ฝันว่าจะได้เห็น “ข้าจะไปช่วยเฟท...เขาต้องอยู่ที่คฤหาสน์นั่นแน่ ข้ารู้”

“แต่บางทีเขาอาจจะตายไปแล้วก็ได้ เจ้าอย่ายุ่งกับเรื่องนี้อีกเลยนะฟีต้า...” หญิงสูงวัยวิงวอนจับบ่าบางของหญิงสาวเอาไว้แน่น

“ถึงจะเหลือแต่ซากศพ ข้าก็ต้องพาเขาออกมาให้ได้ค่ะ...เฟทสัญญากับข้าว่าจะปกป้องดูแลข้า เขาเป็นเพียงคนเดียวที่พูดกับข้าเช่นนั้น ข้าเองก็สัญญาเอาไว้กับตนเองในใจเช่นกัน ไม่ว่ายังไงข้าก็จะไปให้ได้..แม้ว่าข้าเองจะต้องตายเช่นกันก็ตาม”

ลอนต้าตกใจกับคำพูดของนางมือที่เริ่มเหี่ยวย่นจากการผ่านกาลเวลาและวัยอันล่วงเลยเกาะกุมบ่าบางแน่นยิ่งขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ “ไม่ได้นะ! เจ้าไปไม่ได้ เจ้าจะเข้าไปในคฤหาสน์นั่นได้ยังไงกัน...”

ฟีต้านิ่งคิดไปชั่วครู่ ทำให้ลอนต้ารู้สึกโล่งอกเมื่อคิดว่าหญิงสาวคงจะคิดได้ว่าเกินความสามารถของนางเกินไป แต่แล้วเมื่อดวงตาสีอำพันนั่นเงยขึ้นสบ คำพูดที่นางไม่คาดคิดก็เอ่ยออกมา

“ข้ามีวิธีค่ะ!”

นานเท่าไหร่แล้ว...ที่เวลาผ่านไปกับความรู้สึกที่ตกอยู่ในกับดักนี้ เขาเห็นแสงลอดเข้ามา แต่ไม่รู้เลยว่าตนอยู่ที่ไหน ช่องที่ให้แสงลอดผ่านนั้นเป็นลูกกรงเล็กแคบพอแค่นิ้วมือลอดผ่านไปได้เท่านั้น ผนังทุกด้านคือกรงเหล็กที่เรี่ยวแรงคนธรรมดาไม่สามารถแหวกผ่านไปได้ อย่าว่าชาวโอราเคิลที่ติดอยู่ในตรวนกักพลังนี่เลย

เฟทพยายามครั้งแล้วครั้งเล่าที่จะตัดเชือกยันต์นี้ให้ขาด ไม่ว่าจะพยายามอย่างไร ก็ไม่สามารถทำให้เกิดแม้รอยขีดข่วนเล็กๆ ขึ้นมาได้เลยสักนิด เวลาที่ผ่านไปอย่างเชื่องช้าในความรู้สึก เริ่มกัดกร่อนจิตใจของเขา ความคิดร้ายๆ เริ่มกรายกร่างเข้ามาเหยียบย่ำจิตใจของเขาอย่างอาจหาญ

ความหวาดระแวง

ความสงสัย

ความแคลงใจ

สิ่งเหล่านี้บดบังดวงตา ก่อตัวจากจุดเล็กๆ ที่มีชื่อว่าความไม่รู้แล้วขยายวงกว้างออกไปทีละน้อย และค่อยๆ ลึกลงทุกทีในเวลาเดียวกันจนเกิดความกลวงเปล่าเป็นโพรงขึ้นมาอยู่ลึกๆ ที่ก้นบึ้งของจิตใจ บางสิ่งในตัวของเขาดิ้นรนให้ตนเป็นอิสระ แปลกประหลาดและไร้การควบคุม...เป็นความป่าเถื่อนสมบูรณ์แบบที่เขาไม่เคยรู้สึกถึงมาก่อนว่ามีอยู่

ความกลัว...สร้างสองสิ่งขึ้นในใจของเขา เป็นสองสิ่งที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง...สติและความไร้สติ! เขาอยากจะทุบ ตบ กระชากอะไรสักอย่างแล้วออกไปจากที่นั่น กรีดร้องโหยหวนและทำทุกอย่างที่เลวร้าย หากในเวลาเดียวกันเสียงแห่งความมีสติเล็กๆ กลับเน้นเตือนเขาให้เฝ้าคอย และเก็บเรี่ยวแรงของตนเอาไว้เพื่อรอโอกาสที่ไม่รู้ว่าเมื่อใดจะมาถึง หากเขาไม่รู้ตัวและบ้าคลั่งแล้วละก็ เขาอาจจะสูญเสียอิสรภาพของตนเองไปตลอดกาล!

และเขาต้องเลือก! ที่จะเชื่อฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง แม้ความไร้สติจะเรียกร้องการปลดปล่อยอย่างป่าเถื่อนก็ตาม ปัญญาก็ฉุดรั้งสติเอาไว้ให้สงบนิ่ง...เขาต้องการรอด และเขาต้องควบคุมตัวเอง หากเวลาที่ผ่านไปอย่างเชื่องช้าทำให้เขารู้สึกเหมือนจะเป็นบ้า! เขาต้องการรู้ รู้สิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัวมากกว่านี้ การถูกปิดประสาทอันฉับไวที่เคยมีไปนั้นทำให้เขาหงุดหงิด!

ขณะที่เฟทฝังตนเองอยู่ในความคิดหมกมุ่นของตนนั้น เขาไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาเลยแม้แต่น้อย แม้รอบกายเขาจะเงียบกริบจนเสียงนั้นดังจนชัดเจนก็ตาม กว่าที่เขาจะรู้สึกตัวอีกที บานประตูห้องขังก็ถูกเปิดออก!

ร่างสูงสะดุ้งด้วยความตกใจสุดขีด แล้วกระโดดคู้ตัวไปจนหลังตนชิดกำแพง เฉกสัตว์ป่าที่หวาดระแวงภัยที่มากร่ำกราย...

บานประตูเปิดออกช้าๆ อย่างที่มันไม่เคยเป็นมาก่อนราวกับว่าคนที่เปิดมันออกนั้นกำลังเกรงว่าอะไรบางสิ่งภายในซึ่งถูกกักขังเอาไว้จะหลุดออกไปเงาที่ทอดเข้ามาบอกให้เขารู้ว่าไม่ใช่คนที่เคยผ่านบานประตูนี้เข้ามาครั้งก่อนๆ เงาร่างบางกว่านัก หรือนี่จะเป็นโอกาสที่เขารอคอย!

เฟทโหย่งตัวคลานเงียบกริบเข้าไปหลบซ่อนในเงามืดของมุมหนึ่งหลังบานประตู รอคอยที่จะจู่โจมใครก็ตามที่เข้ามาอย่างไร้ปรานี...ดวงตาสีทองวาววับคมปราบและพร้อมที่จะฆ่า! เพราะถ้าไม่ฆ่าตัวเขาก็จะถูกฆ่า! แม้ว่าจะไม่สามารถแปลงกายตนเองได้ในยามนี้ก็ตาม แต่สัญชาตญาณนักล่าที่คุ้นเคยไม่เคยถูกพรากไป

ผู้หญิง... เงาร่างนั้นบอกให้เขารู้ เฟทคาดคะเนเรี่ยวแรงของตนและแน่ใจว่าเสามารถคว่ำนางลงได้ไม่ยาก ดีเหลือเกินที่เขาเลือกยึดสติตนเอาไว้อย่างเหนียวแน่น เพราะโอกาสมาถึงมือเขารวดเร็วเกินคาดแม้ว่าจะยังเร็วไม่ทันใจก็ตาม...

เจ้าของเงาร่างนั้นดูลังเลที่จะเข้ามา และชะงักไปเมื่อนางมองไม่เห็นใครภายในห้อง แต่แล้วเจ้าหล่อนก็เดินเข้ามา...ในนาทีนั้นเอง เฟทก็กระโจนพรวดออกจากที่ซ่อนพร้อมสังหาร! ดวงตาสีทองของชายหนุ่มลุกโชนดุจสัตว์ป่า เสียงกรีดร้องแหลมเล็กดังขึ้นแล้วเงียบไป ก่อนที่เขาจะจัดการหักคอนางเสียปลิดชีวิตนางทิ้งพร้อมกระโจนไปยังอิสรภาพ เสียงเล็กๆ ก็ทำให้เขาต้องนิ่งไปเมื่อนางเอ่ยขึ้น

“เฟท!”

Create Date : 30 มิถุนายน 2551
Last Update : 30 มิถุนายน 2551 17:35:44 น.		0 comments
Counter : 184 Pageviews.
Share Tweet