BlogGang.com : : อาจารย์สุวิมล : ตัวประหลาด

คืนกำไรให้ชีวิต เพื่อพิชิตไปในโลกกว้าง

พฤษภาคม 2567

			1	2	3	4
5	6	7	8	9	10	11
12	13	14	15	16	17	18
19	20	21	22	23	24	25
26	27	28	29	30	31

7 พฤษภาคม 2567

ตัวประหลาด

ตัวประหลาด

ตัวประหลาด

"ตัวประหลาด" เป็นโจทย์ถนนสายนี้มีตะพาบ หลักกิโลเมตรที่ 351
ผู้ตั้งโจทย์ คือ คุณ toor36

คำอธิบายโจทย์ (แนวทางการเขียน)
เคยมีความรู้สึกว่าตัวเราไม่เหมือนคนอื่นจนโดนมอง หรือโดนมองแบบแปลกๆ บ้างหรือไม่
แล้วรู้สึกอย่างไร? แล้วทำอย่างไร?
ถ้าไม่เคยมีความรู้สึกอย่างนั้นเคยมีความรู้สึกเห็นคนอื่นเป็นตัวประหลาดบ้างหรือไม่?
ลองเล่าเรื่องราวเหล่านั้นให้เพื่อนๆ ได้ฟังกัน
หรือจะเขียนเรื่องราวจากจินตนาการของตัวเองขึ้นมาก็ได้
โจทย์ ตะพาบครั้งนี้ ให้เขียนถึง "ตัวประหลาด" อ่านจากคำอธิบาย ว่า ให้เขียนถึง
การมีความรู้สึกว่า ถูกคนอื่นมองเราแบบแปลก ๆ
โดยมองว่า เราแปลกหรือไม่เหมือนคนอื่น ๆ กลายเป็นตัวประหลาด ฉันว่า
น่าจะใช้ว่า คนประหลาด มากกว่า ตัวประหลาด นะ อิอิ
ตัวประหลาด น่าจะใช้กับพวกสัตว์มากกว่า นะ หึหึ แต่ ฉันก็จะเขียนในแนวของ
ความรู้สึกของตัวเองที่เคยถูกมองว่า มีพฤติกรรมที่แปลกไปจากคนอื่นก็แล้วกัน ค่ะ

ชีวิตวัยเด็กของฉัน สุขสบายดี เพราะเกิดมาในยุคที่พ่อกับแม่ตั้งตัวได้แล้ว พ่อเป็น
คนเก่งสามารถตั้งโรงงานน้ำหวาน ขายดีไปทั่วทั้งในกรุงเทพฯ
และต่างจังหวัด ดังนั้น ตอนเด็ก ๆ ฉันสุขสบาย แต่แม่ก็อบรมพวกเราดีมากให้รู้จัก
ค่าของเงินว่า หายาก อยากได้เงินก็ต้องช่วยงานบ้าน เช่น
ให้ถูกบ้าน ช่วยกรอกน้ำหวานใส่ขวดขาย จึงจะได้เงิน มีปัญหาอย่างเดียว คือ
แม่ไม่ส่งเสริมเรื่องให้ลูกผู้หญิงเรียนสูง ๆ เพราะถือว่า
ผู้หญิงเมื่อแต่งงานไปแล้ว ก็เป็นสมบัติของตระกูลอื่น ซึ่งเป็นเรื่องที่ฉันต่อต้านมากที่สุด
แต่ฉันก็หาหนทางจนจบ สอบเทียบ ม.ศ. 5 จนได้
ช่วงนี้ พ่อเริ่ม ไม่สบาย ประกอบกับพี่น้องทุกคน ก็ไม่มีใครจะรับช่วงต่อจากพ่อ ทางราชการ
ก็หาเศษหาเลยกับ โรงงานที่อยู่ในชุมชน จะให้ย้าย ตรวจสอบทุกอย่าง
เรียกเงินใต้โต๊ะแล้ว ก็หายเงียบไป ปีใหม่ ตรุษจีนก็มาอีก ตอนนั้น ฉันก็เตรียมสอบเข้าเรียนต่อ
มหาวิทยาลัย พ่อตัดใจปิดโรงงาน น้ำหวาน ไป
ก็เป็นช่วงที่ฉันสอบเอ็นทรานซ์เข้าเรียนต่อที่ ว.ศ. บางแสนได้ แม่ไม่อยากให้ไปเรียน
แต่พ่อบอกแม่ว่า ลูกสอบได้ อยากเรียนต้องให้ลูกเรียน
ลูกคนอื่น ๆ ก็ไม่อยากเรียน เงินที่ขายโรงงาน ไป หลังจากไปซื้อบ้านหลังใหม่อยู่
(ที่อยู่ปัจจุบัน) ก็ยังเหลือเงินที่จะส่งให้ฉันเรียนจบ 4 ปีได้

ในที่สุด ฉันก็ได้เรียนต่อ จนจบ 4 ปี ที่ ว.ศ. บางแสน ด้วยเงินที่เหลือของพ่อแม่
แต่ต้องประหยัดสุด ๆ เพราะต้องใช้เงินรักษาพ่อ
น้องที่ไม่ยอมเรียน ต้องออกไปทำมาหากิน ที่บ้านก็ต้องประหยัด แม่ให้ฉันใช้จ่ายเดือนละ
100 บาท เป็นค่าใช้จ่ายส่วนตัว อาหารการกิน ก็จ่ายเป็นเทอม
ที่พัก ก็จ่ายเป็นปี หน่วยกิตการเรียนก็ไม่ต้องเสีย เรียนฟรี เป็นความโชคดีของฉัน
ที่รายจ่ายในการเรียนมีไม่มาก เหมือนนักเรียนเรียนฟรี
ต้องสำนึกถึงบุญคุณของ ว.ศ.บางแสนในสมัยนั้น

ตอนนี้ อยู่ที่ บางแสน นี่แหละ ก็เกิดเหตุการณ์ ตามหัวข้อ ตะพาบ ครั้งนี้แหละนะ
เพราะมีเพื่อนหลาย ๆ คน เห็นฉัน เป็นตัวประหลาด
หรือ คนประหลาด เพราะฉันไม่ค่อยสุงสิงกับเพื่อนมากนัก เวลาส่วนใหญ่ของฉัน
ต้องใช้ไปกับการอ่านหนังสือ เสาร์ อาทิตย์ ฉันก็ปลีกวิเวก
ไปตามสวนBio ของ ว.ศ.บ้าง ปั่นจักรยานไปที่ชายหาดบางแสน (สมัยก่อนไม่ค่อยมีคนนัก)
ปูเสื่อ วิทยุทรานซิสเตอร์ 1 เครื่อง เปิดเพลงฟัง อ่านหนังสือไป
วันปรกติ ก็เข้าห้องสมุด อ่านหนังสือ เป็นส่วนใหญ่

อ่านหนังสือตามสวน Bio ใน ว.ศ. เงียบ ๆ บรรยากาศเงียบสงบ มีสมาธิ

เลิกเรียน มีเวลาว่าง ส่วนใหญ่ก็เข้าห้องสมุด ค่ะ

กลางคืน ก็ต้องอ่านหนังสือ อยู่ดึกกว่าเพื่อนคนอื่น ๆ เพื่อเรียนให้ทันเพื่อน

สาเหตุที่ต้องทำเช่นนี้ เพราะฉันเป็นเด็กสอบเที่ยบทั้ง ม.ศ. 3 และ ม.ศ. 5 พื้นฐานวิชาการ
ไม่แน่นเหมือนเพื่อน ๆ ที่เรียนมาจากภาคปรกติ ฉันจึงต้องขยัน
มากกว่าเพื่อน ๆ หลักสูตรบังคับไว้ด้วยว่า ถ้าปี 2 รวมเกรดเฉลี่ยไม่ถึง 2.2 ต้องโดนรีไทร์
ไม่มีสิทธิ์เรียนต่อปี 3 จะได้แค่อนุปริญญา ความฝันที่ฉัน
ต้องเรียนให้ได้ปริญญา ก็ต้องเป็นหมัน ฉันจึงต้องขยันอ่านหนังสือมากกว่าเพื่อน ๆ นั่นเอง
เวลาเพื่อน ๆ ชวนไปเที่ยว ฉันก็ปฏิเสธ (ไม่มีเงินใช้เหลือเฟือ
และเสียเวลาอ่านหนังสือ แต่ถ้าเป็นกิจกรรมบังคับทุกคนต้องไป ฉันก็โอเค ค่ะ) พฤติกรรม
ของฉันก็เลยกลายเป็น "คนปนะหลาด หรือ ตัวประหลาด"
ฉันยังจำคำพูดของเพื่อนคนหนึ่งที่มาชวนฉันไปเที่ยว แล้วฉันปฏิเสธ เขาคงไม่พอใจ
หรือหมั่นใส้ พูดใส่หน้าฉันว่า "จะบ้าอ่านแต่หนังสืออย่างนี้
เดี๋ยวก็เป็นบ้าไปหรอก" คำพูดเพื่อนคนนั้น มันเจ็บจิ๊ดเข้าไปในใจจริง ๆ แต่ฉันก็
ไม่ได้ต่อปากต่อคำ เพื่อนในสมัยเรียน ป.ตรีของฉันจึงมีน้อย
คบกันสนิทถึงปัจจุบัน มีไม่ถึง 10 คน มั้ง อิอิ

พฤติกรรมของฉันที่เล่ามา นี่แหละ ที่ถูกเพื่อน ๆ มองฉัน เป็นคนประหลาด บางทีดูจากสายตา
เพื่อน ๆ บางคน ก็ดูออกนะ เขาคงเห็นเราเป็น คนประหลาด ๆ
ฉันก็ไม่คิดมากชีวิตเป็นของเรา ปัญหาเป็นของเรา เราต้องแก้ไขกันเอง ฉันก็ไม่เคยอยากเล่า
ถึงเรื่องของตัวเรา อยากมองเราอย่างไร ก็มองไป
ฉันไม่ได้ไปขอเขากินเนาะ เวลาทำข้อสอบ ยังต้องอาศัยฉันเลย ฉันไม่บอกหรอกนะ
มองได้ ลอกได้ ก็เอาไป อิอิ
จบ ตะพาบ "ตัวประหลาด" ค่ะ ถือว่า เขียนเรื่องจริงที่ตรงกับจุดประสงค์ของโจทย์ แน่นอน ค่ะ

Create Date : 07 พฤษภาคม 2567

Last Update : 7 พฤษภาคม 2567 15:45:09 น.

38 comments

Counter : 451 Pageviews.

(โหวต blog นี้)

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณThe Kop Civil, คุณทนายอ้วน, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณนายแว่นขยันเที่ยว, คุณhaiku, คุณtoor36, คุณnonnoiGiwGiw, คุณสองแผ่นดิน, คุณปัญญา Dh, คุณกะว่าก๋า, คุณหอมกร, คุณดอยสะเก็ด, คุณmultiple, คุณtanjira, คุณสมาชิกหมายเลข 3902534, คุณจันทราน็อคเทิร์น, คุณSweet_pills, คุณอุ้มสี, คุณชีริว, คุณkae+aoe, คุณโฮมสเตย์ริมน้ำ

สมัยก่อนปั่นจักรยานไปอ่านหนังสือที่ชายหาดบางแสน ผมว่าบรรยากาศน่าจะดีมาก ๆ เลยนะครับอาจารย์

โดย: The Kop Civil

วันที่: 7 พฤษภาคม 2567 เวลา:15:54:39 น.

สมัยที่บอลเรียน มศว พิษณุโลก (นเรศวร) ก็ประหลาดๆครับ ฮ่าๆๆ

ตารางเรียนจะหมดแค่คาบเช้าวันศุกร์ วันจันทร์มีเรียนตอนบ่าย บางครั้งก็ไม่มีเรียน พอเรียนเสร็จเช้าศุกร์บอลจะนั่งรถทัวร์กลับ กทม ทันที ... ถึง กทม ก่อนมืด .... แล้วจะกลับไปเรียนวันอาทิตย์รถทัวร์เที่ยวสุดท้ายตอน 4 ทุ่มครึ่ง ถึงพิษณุโลก ตีสาม นอนต่อแล้วไปเรียนตอนบ่ายวันรุ่งขึ้นครับ

ถ้าวันจันทร์ไม่มีเรียนก็กลับพิษณุโลกวันจันทร์เลยครับ

เพื่อนๆ จะว่าบอลว่าประหลาด ไม่สนใจเพื่อนมหาลัย ฮ่าๆๆๆๆ

โดย: ทนายอ้วน

วันที่: 7 พฤษภาคม 2567 เวลา:16:30:08 น.

แรงกดดันที่เรามีต่างจากของเพื่อนเราด้วยแหละครับ ผมนึกถึงตอนที่ผมไปเรียนภาษาจีนที่จีนใหม่ๆ เลย ผมเลือกลงระดับกลาง แม้ว่าผมจะเรียนตามทัน แต่เรื่องการเขียนอักษร จำอักษรผมค่อนข้างด้อยเลย เลยต้องพยายามมากกว่าคนอื่นในการเรียน

โดย: คุณต่อ (toor36

) วันที่: 7 พฤษภาคม 2567 เวลา:22:21:46 น.

ตนที่ตั้งใจเรียนมักจะถูกมองว่าจริงจังกับชีวิต
และไม่มีความสุขจริงๆครับ
ผมก็เคยถูกเพื่อนต่อว่าแบบนั้นเหมือกนันตอนเรียนปริญญาตรี
ผมไประท้วงที่อาจารย์ไม่เข้าสอน
เพื่อนบอกว่า
"จะไปทำให้มันวุ่นวายทำไม เงียบๆไว้เดี๋ยวก็จบ"
ผมสวนคำเพื่อนทันทีว่าผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อปริญญา
ผมมาเพื่อหาความรู้
ถ้าอาจารย์ไม่เข้าสอนจะมีประโยชน์อะไร
ผมอยู่บ้านอ่านหนังสือก็ยังฉลาดกว่ามาเรียนเลย
เพื่อนก็เลยเงียบไปเลยครับ 555

ผมใช้ชีวิตในห้องสมุดเยอะมากครับสมัยเรียน