ก๋าราณีตอบคำถามน้องดีดี











กระซิบ :






เ ป ลื อ ก ? ? ? ? ?

.
.
.



.
.
.






คำถามโดย : d__d (มัชชาร )
วันที่ : 6 สิงหาคม 2552









**********************





















:: เปลือก ::



เขียนโดย : สิงห์โตหมอบ













ผมเป็นใคร?ทำไมผมถึงอยู่ในเปลือก.เปลือกอันลึกเร้นและลึกลับ
ผมเกิดมาพร้อมกับความไม่รู้มากมายนับอนันต์ที่ไม่มีวันที่ผมจะเรียนรู้มันได้หมดในชีวิตหนึ่งนี้.และมันได้กลายเป็นความสงสัยใคร่รู้อันจะติดตามตัวผมไปจนตลอดชีวิต.ผมต้องรู้อะไรมากมายที่ผมไม่จำเป็นต้องรู้.แต่ที่ผมต้องรู้เพราะคุณอยากให้ผมรู้เพื่อจะได้ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้รู้.แต่หลายสิ่งที่รู้ยิ่งทำให้ผมสับสนในสิ่งที่ตนรู้.และในที่สุดความคิดที่ว่าตนเองรู้ก็ได้ครอบงำตัวเองอีกครั้งราวกับเปลือกที่ห่อหุ้มตัวผมครั้งที่ยังไม่ได้เปิดเปลือกลืมตาออกมามองดูโลก.ความจริงช่างน่าเศร้าและน่าคิด.เพราะความคิดว่าตนไม่รู้ทำให้ผมต้องออกเดินทางเที่ยวเสาะแสวงหาผู้รู้มากมายเพื่อไปกราบกรานและขอความรู้จากคนเหล่านั้น.พวกเขายัดก้อนความรู้เข้ามาในสองของผม.บางครั้งเขาไม่ถามสักคำว่าผมอยากรู้สิ่งนี้หรือเปล่า?.ผมจะอยากรู้ทุกอย่างไปทำไมในเมื่อบางอย่างถึงผมไม่รู้ชีวิตของผมก็ไม่ได้ดีขึ้นหรือเลวลง.ผมจะอยากรู้ทุกอย่างไปทำไมในเมื่อมันไม่ได้เปลี่ยนแปลงตัวผมจนถึงรากถึงโคน.เมื่อตัวตนอันเกิดจากการหมักหมมความรู้มากเข้าเราจึงเหมารวมและคิดไปเองว่าเราได้รู้บางสิ่งที่คนอื่นไม่รู้และนั่นเป็นที่มาของความเชื่อว่าตนเองเป็นผู้ที่รู้เยอะรู้มากกว่าคนอื่น.เรายึดติดกับสิ่งที่เรารู้และมองว่าสิ่งที่คนอื่นรู้ไม่ถูกต้อง.เราพยายามเปลี่ยนความคิดของคนที่คิดเห็นหรือรู้สึกแตกต่างไปจากสิ่งที่เราคิดและเรารู้สึก.แต่ยิ่งเราคิดจะเปลี่ยนแปลงมากเท่าไหร่กลับคล้ายว่าเรายิ่งโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงามากยิ่งขึ้นเท่านั้น.


วันที่ผมออกจากเปลือก.ผมคิดว่าผมอยู่นอกเปลือก.แต่แท้ที่จริงผมยังอยู่ในเปลือก.เปลือกแห่งความรู้ที่ผมสร้างขึ้น.มันครอบชีวิตผมเอาไว้ไม่ให้เป็นอิสระ.ผมตกอยู่ในเงื่อนไขมากมายที่ทุกคนพยายามบอกว่า ผมไม่รู้.เมื่อไม่รู้.ก็ต้องหาทางขวนขวายให้รู้.แม้ว่าสิ่งนั้นจะเป็นสิ่งที่ผมไม่อยากรู้ก็ตาม.ทำไมผมถึงต้องรู้สึกว่าอยากรู้ด้วยในเมื่อผมไม่เชื่อในสิ่งที่ผมรู้.ผมไม่เคยได้พิสูจน์ความเชื่อของตัวเองเลยด้วยซ้ำ.เมื่อเขาบอกว่าเขาเป็นอาจารย์.เขาคือผู้รู้.ผมมีหน้าที่แค่ทำตัวให้เชื่องและคิดเซื่องๆไปตามความคิดของเขา.เมื่อผมโต้แย้ง.ผมกลายเป็นเด็กก้าวร้าว.เมื่อผมสงสัยผมกลายเป็นเด็กไม่นอบน้อม.ห่าเอ๊ย.โลกนี้ไม่จำเป็นต้องเคี้ยวกลืนคำตอบสำเร็จรูปนะโว๊ย.ที่เราเห็นว่าเรารู้.มีคนฉลาดก็เพราะมันมีคนโง่มาคอยให้เปรียบเทียบ.คนฉลาดเคยคิดขอบคุณคนโง่บ้างไหมที่เขายอมลดตนให้คนฉลาดดูถูกเพื่อที่คนฉลาดจะได้ภูมิใจกับความรู้ที่ตนรู้.



เปลือก.เปลือก.เปลือก.เปลือกที่เคยกะเทาะและแตกออกมาด้วยจงอยปากอันแหลมคมของเรากำลังถูกมืออันอ่อนระโหยโรยแรงซึ่งค่อยๆเก็บ.ซึ่งค่อยๆเก็บเปลือกที่หล่นเรี่ยรายเหล่านั้นขึ้นมา.เพื่อจะค่อยๆแปะเปลือกบางที่แตกกะเทาะเหล่านั้นให้กลับไปเป็นไข่ดังเดิม.




ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณต้องการอะไรในชีวิต.เปลือกอันผุกร่อนของคุณต้องการใส่อะไรเข้าไปในนั้นบ้าง.คุณอาจต้องการเป็นคนเก่งที่ใครยกย่อง.เป็นคนดีที่ใครยอมรับ.เป็นคนรวยที่โคตรรวย.เป็นคนหล่อสวยที่ใครชื่นชม.คุณอาจอยากมีลูกสักสองคนแล้วก็ปั้นเขาให้ดีเด่นดังอย่างที่คุณเคยฝันแต่เป็นไม่ได้.คุณอาจอยากมีบ้านหลังละร้อยล้าน.เดินทางท่องเที่ยวต่างประเทศเดือนเว้นเดือน.คุณอาจอยากมีทุกอย่างที่คุณฝันแล้วภาวนาเอาจากพลังแห่งชีวิต.คุณอาจต้องการเป็นอัจฉริยะสั่งได้.คุณอาจฝันที่จะเป็นใครคนนั้นในสังคมที่ไม่ใช่แค่ใครบางคนที่ไม่มีใครจดจำ.คุณอาจอยากเป็นล้านแปดสิบเอ็ดอย่างซึ่งผมไม่สนใจหรอกว่าคุณจะเป็นอะไร.คุณจะทำอะไรมันก็เรื่องของคุณ.ผมสนแต่ว่าผมจะทำอะไรคิดอะไรเป็นอย่างไรไปไหน?.บางวันผมหมกมุ่นครุ่นคิดอยู่แต่กับคำถาม.คำถามมากมายล้านเจ็ดสิบเอ็ดคำถาม.มันเหมือนกับที่เราคุยกันข้างต้นว่าบางครั้งเราไม่ได้อยากรู้คำตอบนั้นจริงๆหรอก.บางทีเราตั้งคำถามทั้งๆที่เรามีคำตอบอยู่ในใจเรียบร้อยแล้ว.เราแค่ต้องการให้สักคนมารองรับคำตอบในใจของเรา.แค่เขาเห็นด้วยเราก็พึงพอใจ.




ชีวิตในเปลือก.ชีวิตนอกเปลือก.แท้จริงมันเกือบจะไม่มีอะไรต่างกันเพราะเรายังใช้ชีวิตอยู่ภายใต้ความกลัว.กลัวที่จะไม่สมหวังและมีหลายสิ่งไม่เป็นไปดั่งใจ.เราปรารถนาแต่ความสุขโดยชิงชังความทุกข์.เราอยากจะมีชีวิตที่สุกใสกาววาวแต่เกลียดชังชีวิตที่ตกต่ำติดดิน.แต่ชีวิตเรามันคือเปลือกบางๆที่พร้อมจะถูกกระเทาะและกัดเซาะจากความจริงอันเจ็บปวดและยากที่จะทำใจให้ยอมรับได้ตลอดเวลา.เราเกิดเราเจ็บเราเติบโตเราเหี่ยวเฉาเราร่วงโรยและที่สุด....เราต้องตาย.เราต้องตาย.เราต้องตาย.เราต้องตาย...ใช่...เราต้องตาย.คุณต้องตาย.ผมต้องตาย.เขาต้องตาย.เธอต้องตาย.ไม่ว่าใครก็ต้องตาย.ทุกคนต้องตาย.ไม่มีใครหนีความตายไปไหนได้.และมีเพียงการยอมรับความตายด้วยความสงบเท่านั้น.ด้วยความจริงนี้เพียงข้อเดียวเท่านั้นที่จะเปิดเปลือยความจริงอีกด้านของการใช้ชีวิตให้เราเรียนรู้.เราจะมีชีวิตที่สวยงามได้อย่างไรหากไม่เข้าถึงความจริงของความตาย.


ผมเป็นใคร?.ทำไมผมต้องมาคิดเรื่องเปลือก?.คุยเคยคิดถึงเปลือกของคุณบ้างไหม?.ถ้าคิดคุณคิดถึงมันว่าอย่างไร?






















:: หมายเหตุ ::



ผมลองเขียนงานชุดนี้โดยได้แรงบันดาลใจจากงานเขียนเรื่อง เงาสีขาว
ของคุณแดนอรัญ แสงทอง หนึ่งในนักเขียนที่ผมชื่นชอบมากที่สุดคนนึง