แวะมาทักทาย..ย้อนอดีตวันวานยังหวลถึง...ทำให้ถึงวัยเยาว์และวัยวานที่ผ่านมา...เล่าได้เหมือนชีวิตวันวานที่ผ่านมาของเรามาก...ซึ่งเราเองก็เคยล้อมวงผิงไฟ..ฟังนิทานจากปู่ย่า..ตายาย...กินมันเผา...กล้วยเผา...อยากย้อนวันวานจังเนอะ

  

เล่าแบบว่าผมจำทุกๆอย่างได้หมดเลยเห็นถึงจิตวิญญาณเลย ใช่อย่างที่คุณว่า ทุกๆอย่างมันเกือบจะเลือนหายไปหมดล่ะ เพราะว่าผู้เฒ่าผู้แก่เราเค้าก็จากเราไปหมดเมืี่อก่อนเราอบอุ่นที่สุดเพราะเรามีญาติๆเพื่ิอนๆพี่ๆน้องนั่งล้อมวงกัน แต่ความไม่พอเพียงมันพรากพวกเราจากกันโดยสิ้นเชิงแต่ผมมีสิ่งนึง ที่ยังมีความสุขกับมันอยู่ได้ก็คือ รถไฟเรานี่ล่ะ บางครั้งอยากให้เขาเปลี่ยนแปลงแต่บ้างครั้งอยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไปเพราะเวลาปมขึ้นรถไฟกลับบ้านที่แพร่ บรรยากาศเก่าๆ มันจะหวนมาในความทรงจำของผมอีกครั้งเสมอๆ รวมทั่งภาพสถานี เส้นทางที่รถผ่าน จำทุกอย่างได้ดีแต่เสียดายที่ไม่มีแม่นั่งข้างๆอีกแล้ว. แม่ผมเป็นคนตลกมากๆ ผมจะหัวเราะกับมุกของแม่จนหยุดไม่อยู่จริงๆ อย่างว่าล่ะครับชีวิตคนเรามันก็เหมือนใบไม้ เกิดมาแล้วก็ร่วงไป. ตอนนี้ก็อยากกลับๆปเยี่ยมบ้านแม่อีกครั้ง. อาจจะหน้าหนาวนี้ก็ไดัครับ. ขอบคุณครับที่ทำให้รู้ว่ายังมีคนทีาคิดแบบผมยังมีอยู่จริง