คร่าวซอสมภมิต บทที่ ๑ ตอนที่ ๒ หนังสือคร่าวซอเรื่องธัมม์ "เจ้าสมภมิต"
ข้าภเจ้า นายปันบุญเรือง เปนผู้เรียบเรียง
ปริวรรต โดยสลุงเงิน บทที่ ๑ (ต่อ)
(ภาพประกอบจากจิตรกรรมฝาผนังวัดพระธาตุสุโทนมงคลคีรี อำเภอเด่นชัย จังหวัดแพร่) เอกสารลำดับที่สิบ ในโครงการ e- ๖๐วรรณพิมพ์ล้านนา ---------------- ๒๗ จุ่งหื้อรักสาสองราพี่น้อง อันเปนลูกเต้าเรารา ขอหื้อน้องรัก ระวังรักสา อย่าจาวาทาแขงแรงปากกล้า ตั้งแต่นี้เหิย สืบเลิยไพหน้า หื้อจาวาทาม่วนเพราะ ๒๘ คันปากจาสังหื้อเจ้าค่อยเยาะ เปนคำม่วนเข้าหูฅน เจ้าค่อยร่ำพิจ ฅิดรักสาตน หื้อเจ้าแยงยนหมู่ฅนใจกล้า หื้อค่อยรับขาน เจ้าข้านายข้า หื้อแปงวาทาอย่ายั้ง ๒๙ ค่อยปากจาถามตามคำแม่ร้าง ค่อยคึดร่ำส้างทังฅัว ค่อยอยู่ตามน้ำ ธำไพตามตัว อย่านับเมามัวเหมือนผัวอยู่บ้าน เวียกการงานสัง หื้อค่อยร่ำส้าง หื้อตัวอวลนางค่อยรู้ ๓๐ อันนึ่งตัวยิงอย่าขี้โลภชู้ เพื่อนจักเล่าอู้จงชัง อันนึ่งน้องรัก อย่ามักของสัง หื้อค่อยระวังรู้ยังเพร้อมเสี้ยง ถ่ากินมะขุน อย่าลืมหมากเกี้ยง อย่านับฟอนเฟือนฟั่งล้ำ ๓๑ คันจักกินสังค่อยลืนค่อยย้ำ อย่านับว่าอั้นกลืนลืน ค่อยอยู่ก่อนเทิอะ แม่แพรพันผืน ยามเมื่อกลางฅืนพี่จักท่องเต้า ค่อยอยู่รักสา สองราลูกเต้า ในหอมณเทียรที่นี้ ๓๒ ค่อยอยู่ก่อนเนิอแม่ฟันดำมี้ พี่จักพรากเจ้าหนีลา ค่อยอยู่ก่อนเทิอะ เจ้าเพื่อนขวันตา หื้อมีทีฆา อายุเที่ยงหมั้น พี่จักพรากตัว แม่ฟองน้ำดั้น เพราะกัมม์เวรธำล่วงล้ำ ๓๓ ตัวพี่นี้เหิยบ่มีบัวช้ำ บ่แหนงหน่ายเจ้าหนีไพ ค่อยอยู่เทิอะน้อง รอมแพงสายใจ พี่จักได้ไพหนีไกลจากเจ้า ตั้งแต่นี้เหิย บ่หันน้องเหน้า มาแฝงเทียมเงาพี่เชื้อ ๓๔ บ่ได้เฝือแฝงเทียมแยงซ้อนเนื้อ กับตัวแม่เสื้อสีออน ตั้งแต่วันนี้ บ่หันแถมสอง บ่ได้เรียงนอนทุกวันใจ้ๆ จักเอาเดือนดาว ส่องต่างแฅ่ใต้ ทุกวันยามบ่ยั้ง ๓๕ ค่อยอยู่เทิอะเนิองัวฅวายม้าช้าง ข้าขอพรากข้างลาไพ ส่วนนางนาศน้อง เมียแพงเทียมใจ เกสินีใน ฟั่งไขบอกเจ้า ยกหัตถา ฝ่ามือน้อมเกล้า กับสามีแพงคู่รัก ๓๖ ว่าเหนือหัวเหิยอย่าไพภูดนัก เปนคำกล่าวอ้างจาซง ตัวข้าน้องนี้ ขอไพตามตน เข้าป่าราวดงกับองค์คู่ส้าง ข้าจักละเสีย หอเรือนและบ้าน ทังฝูงวงศ์วานเผ่าเชื้อ ๓๗ ข้าจักไพแฝงเทียมแยงซ้อนเนื้อ เปนเพื่อนเจ้าเพาพิง เจ้าพ้อยจักละ ฅว่างข้าหันจิง หนีละอวลยิงข้าไว้ยังบ้าน น้องเที่ยงจักตาย บ่มีคู่ส้าง มาแฝงเทียมเงาซ้อนเนื้อ ๓๘ จักเอาใผไหนเหมือนเจ้าพี่เชื้อ ค็หาบ่ได้เหมือนชาย มาละข้านี้ เที่ยงแดนจักตาย ขอตามทวยชายเทียมแฝงคู่ส้าง ................ ....................... ขออย่าบันลาน้องไธ้ ๓๙ ข้าขอไพซงกับองค์ท้าวไธ้ เปนเพื่อนเจ้าดงรี สมภมิตท้าว กล่าวถ้อยวาจี กับเกสินีเมียแพงน้องเหน้า ว่านางเหิยนาง แม่เคิยเปนเจ้า อยู่ยังเมืองน้องไธ้ ๔๐ นางคึดดั่งฤๅจักเข้าป่าไม้ เทียวท่องผ้ายดงไพร ซ้ำแดดร้อนร้าย เที่ยงอิดหิวใจ นางพ้อยจักไพดั่งฤๅจักได้ นางเคิยหวีหัว แยงเงาแว่นใต้ เคิยสุกข์เชิยบานเลิศล้ำ ๔๑ เคิยขี่โยยานบ่ได้ย่ำน้ำ บ่มีแดดต้องตัวนาง เจ้าน้องรัก พ้อยจักไพผาน ท่องผ้ายเดินทางทวยพี่ฤๅได้ ซ้ำเปนแฮ่หิน เจ็บตีนแสบไหม้ เมื่อขึ้นดอยชันม่อนชิ้ง ๔๒ พี่บ่หน่ายแหนงแข้งจักละธิ้ง จุหลอกเจ้ากลัวไพ ส่วนตัวพี่นี้ หากรักเหลือใจ ข้ากลัวนายไพทุกข์ยากต่ำใต้ จักกินแหนงใจ ดวงไธยใจ้ เปนสันใดไพบ่รู้ ๔๓ นายเคิยทาจันน้ำมันซ้อนคู้ เหน็บดอกส้อยมาลา นางเคิยพาดทุ้ม ผ้าเสื้อกาสา อยู่เมืองพาราสุกข์บานอยั่นอย้อง นางคึดดั่งฤๅ จักลาจากห้อง หนีทวยชอมพี่ไธ้ ๔๔ จักได้เอาตัวไพนอนเฅ็ดไม้ ปลอมแฝกหย้าฅมฅา คันเดิก็เที่ยงฟ้า มืดหน้าจนตา ฝูงสัตว์นานาเทียวมาร้องก้อง ดังทั่วโขง ในดงเขตห้อง ฝูงกวางทรายแรดช้าง ๔๕ เทียวสะสนในดงท่าท้าง เสือโฅ่งอาดอ้างเสียงยาว เราเลงผ่อฟ้า หมอกฝ้าเหมิยขาว หมอกซอนดาวตกฮำย้อยหน้า เจ้าจักหมองใจ ดวงไธเปนบ้า ปางฅาวฅาถ่านั้น ๔๖ จักเปนทุกข์ใจพระไธยยิ่งล้ำ ขอน้องอย่าอ้างไพเนิอ ฝูงสัตว์เนื้อร้าย ป่าเลอะป่าเติอ เจ้าอย่าไพเนิอที่แพงน้องเหน้า เที่ยงจักกลัวหมอง มัวดำหม่นเส้า เพราะบ่เคิยธนจวบพบ ๔๗ จักได้ยินเสียงส่ำเนียงหมู่นก อันร้องร่ำเหล้นไพมา หมู่นกเค้าช้าง นกขวากนกขวา เขาช่างบินมาเมื่อเดิก็เที่ยงหล้า นกเงียกนกแกง อดเถิด็กำบ้า นกแซวดงอี่ฅ้อย ๔๘ นกจุกซะลุยเมื่อตาวันค้อย มาร้องส่งก้องเสียงดัง นกสีทูดร้อง เปนคู่ทวยกัน แบ้วบ่างนอนรังล่าเมื่อใกล้แจ้ง เจ้าจักได้กลัว เนตต์ยวาบ่แห้ง มีจักขุแดงถั่งย้อย ๔๙ มีสัตว์ทังหลายมากมายบ่น้อย อย่านับใฝ่ต้อยไคลคลา มีทังงูร้าย เห่าพากสิงสา เซาะสอดไพมาจองอางเห่าห้อม งูเหลือมทับทาน จองอางก่านป้อง ช่างหุมผกปองหมู่เนื้อ ๕๐ สัตว์หลายภาษานานาต่างเชื้อ อยู่ตางป่ากว้างดงดอน จักเข็บตัวร้าย แมงป่องอยู่ขอน แมงเวาหางงอนอยู่ขอนลุ่มใต้ น้องจักกลัว หลับนอนบ่ได้ กลัวสัตว์จังไรบุ่นซุก ๕๑ น้องเคิยได้สุกข์พ้อยได้ไพทุกข์ จักอดอยู่ได้สันใด อันตัวน้องชั้น แม่แก้วสีใส บ่ตัดอาไลผัวรักไว้ได้ ขอไพทวยผัว เหนือหัวที่ไหว้ เข้าในไพรป่าไม้ ๕๒ ข้าบ่กลัวสังทังทุกข์ยากไร้ บ่กลัวแดดไหม้ฝนฮำ ไพกินลูกไม้ ขอไพทวยกัน อยู่ในดงดำกับผัวคู่ส้าง ข้าบ่กลัวสัง ทังสัตว์อาดอ้าง เสือโฅ่งฅางร่ำร้อง ๕๓ น้องหากใฅ่หันหมู่สัตว์เนื้อพร้อม อันอยู่ขอบขั้นกลางทาง บ่กลัวยักข์ร้าย ภงภายผีสาง อันร้องอืดฅางบ่กลัวบ่อย้าน น้องขอทวยตาม เจ้าผัวคู่ข้าง เปนคู่ทวยทางพี่ไธ้ ...ฯลฯ..... (ที่มา: นายปัน บุญเรือง. หนังสือค่าวซอเรื่องธัมม์ เจ้าสมภมิต. เชียงใหม่:โรงพิมพ์อเมริกัน, ๒๔๗๙)
|
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [