คร่าวซอสมภมิต บทที่ ๒ ตอนที่ ๒
หนังสือคร่าวซอเรื่องธัมม์ เจ้าสมภมิต
ข้าภเจ้า นายปันบุญเรือง เปนผู้เรียบเรียง ปริวรรตโดย สลุงเงิน
บทที่ ๒ (ต่อ)
๑๐๗ อิดอ่อนเหลือใจ บ่ได้เย้ายั้ง ไพรอดฝ่ายข้างนาที สมภมิตท้าว กล่าวถ้อยวาจี กับเกสินีเมียแพงน้องหล้า ว่านางเหิยนาง จุ่งยั้งอยู่ถ้า ที่ยั้งสายาร่มไม้ ๑๐๘ พออดใจแขง ถ้าข้าพี่ไธ้ จักเร็วรีบได้ฅืนมา ไพเอาลูกน้อย สองฅิ่นปุตตา แล้วจักฅืนมาเร่งเร็วจั้นๆ ส่วนโพธิสัตว์ ค็รีบข้อขั้น ลงคงคาเทษท้อง ๑๐๙ ฟั่งข้ามไพหา สองราพี่น้อง อันหมองอยู่ถ้าบิดา ที่นั้นและ ยังมีพรานปลา ขึ้นคงคาขี่เรือผ้ายดั้น สองเสี่ยวพรานแห มาเถิงรอดหั้น ทอดแหมาดังซ้าวๆ ๑๑๐ ส่วนสองกุมมาร ลูกพระเจ้าฟ้า ค็นั่งอยู่ถ้าบุญเรือง ยังพื้นร่มไม้ เขาได้ยินเสียง พรานปลานันเนืองทอดแหมาใกล้ ส่วนสองกุมมาร ค็ร้องร่ำไห้ ขานคำไพซ้าวๆ ๑๑๑ ว่าเจ้าพ่อเหิย มาเวิยฟั่งฟ้าว มาเอาลูกเต้าไพพลัน สององค์พี่น้อง ฟั่งร้องภ่ำกัน เปนเสียงเนืองนันสะอึกอืดไห้ ส่วนสองพรานปลา ทอดแหมาใกล้ ยินเสียงวอนไยพี่น้อง ๑๑๒ ไห้เสียงดัง หล้างคำค็ร้อง ส่วนสองเสี่ยวเข้ามาดู ได้ยินถี่ซั้น แน่แจ้งในหู ว่าเราฟังดูลูกน้อยใผไห้ เราทังสอง ควรเข้าไพใกล้ จักเปนสันใดถี่ซั้น ๑๑๓ ลูกน้อยใผไหน มาอยู่ที่นั้น ไกลเขตบ้านเมืองรา ลือเด็กอ่อนน้อย เขาสอดเซาะหา พ่อแม่มาดาหลงเข้าป่ากว้าง มารอดเถิง นาที่ฝั่งกว้าง ลวดบ่รู้ที่ทางไพ ๑๑๔ พากันร่ำร้อง โสกต้องหัวใจ เราพากันไพ ผ่อเด็กน้อยไห้ ส่วนสองพรานปลา ฟายเรือเข้าใกล้ หันสองนงไวยอ่อนน้อย ๑๑๕ รูปร่างสีสัน เลางามซ้อยล้อย ยังบุตรลูกหน้อยราชา พรานปลาผ่อซั้น หันชอบจับตา ปุนกรุณณาอินดูสองเจ้า ว่าเราจักเอา ไพเปนลูกเต้า สองราชาหอบพัก ๑๑๖ ค็เพราะว่าเรา บ่มีลูกรัก สักเผ่าผู้ยิงชาย สองฅนพี่น้อง ถูกต้องหัวใจ เหมือนเกิดร่วมในหัวใจแต่ใส้ สองเสี่ยวพรานแห อุ้มเอาลูกได้ รีบเร็วไวฟั่งฟ้าว ๑๑๗ เอาขึ้นใส่เรือ ฟั่งฟายควักค้าว ออกจากหั้นไคลคลา สองเจ้าหน่อน้อย โสกห้อยหมองหา เพราะเวทนาหาพ่อแม่เจ้า จิ่งร้องเรียกหา ปิตตาพ่อเจ้า สององค์เราพ่อท้าว ๑๑๘ ต่างฅนไห้หา มาดาซ้นซ้าว ว่าพ่อแม่เจ้าบุญมี สองราพี่น้อง ได้พรากลาหนี ออกจากคีรีที่ยั้งอยู่ถ้า พรานปลาสองฅน ไพปะลูกหล้า แล้วอู้มเอาราพี่น้อง ๑๑๙ เอาขึ้นใส่เรือ หนีไพเทษท้อง แผวรอดห้องเรือนมัน เนิอเจ้าพ่อไธ้ ได้พรากเสียกัน เมื่อกลางฅืนดำบ่หันพ่อเจ้า ตูข้าคองหา พ่อมาผ้ายเต้า มาหาองค์เราลูกรัก ๑๒๐ สองพรานปลา เข้าหาลูกรัก พาลูกเต้าพาไพ เอาสองลูกรัก ตูข้าหนีไกล พรานปลาเอาไพหนีไกลพ่อเจ้า มาเปนทุกข์ใจ สองราข้าเจ้า กับพระองค์เราพ่อไธ้ ๑๒๑ มาพลัดพรากกัน ที่กลางป่าไม้ บ่ได้อยู่ใกล้ฅิงฅำ ตั้งแต่วันนี้ บ่ได้หันกัน พรานปลาเอาอยันขี่เรือล่องใต้ ค่อยอยู่เทิอะเนิอ พระพ่อที่ไหว้ บ่มีฅนใดปากท้า ๑๒๒ พ่อแม่ทังสอง ได้เปนก่ำพร้า ได้พลัดพรากหน้าสองรา บัดเดียวเดี่ยวนี้ ข้าหนีไกลตา บ่หันมาดาปิตตากล่าวอู้ ส่วนสองพรานแห ใฅ่หัวยว้ายสู้ ว่าหน้าบุญชูช่วยค้ำ ๑๒๓ ว่าสองเรารา หาปลาขึ้นน้ำ ได้เด็กอ่อนหน้อยกุมมาร ว่าในฅืนนี้ โชคมีแกมหมาน ผีปันโปรดทานสองราแม่นหมั้น ส่วนโพธิสัตว์ คันเถิงฝั่งข้าม เอานางเทวีออกไว้ ....ฯลฯ....
|
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [