คร่าวซอสมภมิต บทที่ ๒ ตอนที่ ๓ หนังสือคร่าวซอเรื่องธัมม์ เจ้าสมภมิต
ข้าภเจ้า นายปันบุญเรือง เปนผู้เรียบเรียง ปริวรรตโดย สลุงเงิน
บทที่ ๒ (ต่อ) คันพ้นแม่น้ำ เจ้าค็เรียกหา ยังกุมมาราสององค์ลูกหล้า ว่าสายใจเหิย เจ้ายั้งอยู่ถ้า พ่อกลับฅืนมารอดภัก ๑๒๕ ไชยเสนเหิย หื้อพาน้องรัก มาหาพ่อเจ้าเร็ว ๆ พ่อจักพลิกงว้าย อว่ายหน้าฅืนเหลียว หาจีบัวเรียวแม่นายฝ่ายหน้า หื้อมาเร็ว ๆ พ่อนี้อยู่ถ้า เอาสองโนชาลูกน้อย ๑๒๖ ไชยเสนเหิย หื้อพาน้องซ้อย มาหาพ่อหนี้ทันธี มาเทิอะลูกรัก จักพานายหนี เอาข้ามนาทีไพหาแม่เจ้า ส่วนโพธิสัตว์ ร้องหาลูกเต้า ในกลางดงเลาเทศท้อง ๑๒๗ บ่ได้ยินเสียงสองราพี่น้อง มาขานตอบถ้องสักคำ สมภมิตท้าว ค็อัสสจัรย์ บ่หันสุภัณณ์กุมมารหน่อหน้อย เจ้าเรียกร้องหา ทางใดค็จ้อย หล่อเข้าไพคอยถี่ซั้น ๑๒๘ บ่หันที่ไหนไกลใกล้เขตนั้น เท่าร้องเรียกเอิ้นไพมา ค็บ่ปากทัก เท่ายินสังกา ว่ากุมมาราบ่จาตอบถ้อย เจ้าไชยเสน หากพาน้องหน้อย นอนหลับในที่นี้ ๑๒๙ ส่วนโพธิสัตว์เข้าไพกล่าวชี้ ว่ายั้งที่หนี้ในดง บ่หันลูกน้อย เท่าหันแต่ถง รอยสองพระองค์เทกินห่อเข้า หันรอยพรานปลา มาหาสองเจ้า หันรอยลงไพสู่น้ำ ๑๓๐ เจ้าคึดในใจ ไพมาถี่ซั้น ว่าเปนเหตุด้วยสันใด ผ่อหาลูกน้อย ค็บ่หันไหน เปนใผฅนใดมาเอาลูกข้า เจ้าค็เซาะหา ไพมาชู่หน้า ตามคงคาเทศท้อง ๑๓๑ ค็ยังบ่หัน สองเจ้าพี่น้อง ค็พลิกพอกหน้าฅืนมา ซ้ำไพสอดเซาะ ในห้วยหินผา หวังสองราชาพากันแอ่วเหล้น ทางแว่ทางหลวง เข้าไพคู่เส้น ในดงเอยนป่าไม้ ๑๓๒ เซาะหารอยตีนสององค์หน่อไธ้ บ่หันย่ำหย้าทางใด ฤๅสัตว์ตัวร้าย เอาไพกินไกล หล้างหันเอาไพตามในหล่งห้วย โอยวิบากสัง หากมาแส้งส้วย ฅะใจเวิยๆ แล่นวก ๑๓๓ ท้าวแล่นเซาะหา ไพมาหลายทบ ตามที่ใกล้ในดง ควัก ๆ ชี้ ๆ ล่า ๆ หลง ๆ ซุกๆ ซน ๆ เพศฅนเมาบ้า พระเนตดวงตา ไหลลงย้อยหน้า พระองค์ราชาท่าวล้ม ๑๓๔ ลืมสติตน ลุกขึ้นนั่งง้ม เท่าสุดที่เสี้ยงปัญญา มาสุดที่เซาะ หลืบห้วยหินผา มือขวาท้าวนาเท่าฟายน้ำหน้า วิบากสัง มาธำหื้อข้า หื้อสองบุตดาพรากพัด ๑๓๕ ไชยเสน กับไชยทัต เจ้าหนีพรากหน้าคลาไคล มาละพ่อไว้ หื้อหม่นหมองใจ เจ้าไพทางใดพ่อยังบ่แจ้ง มาละปิตตา ไว้หื้อเหี่ยวแห้ง จักมีใผมาปากทัก ๑๓๖ จักผ่อหน้าใผจักเหมือนลูกรัก สองหน่อเหน้าบุญเรือง มาละพ่อไว้ หื้อได้ผอมเหลือง พ่อหนีจากเมืองค็หวังเพิ่งเจ้า พ่ออุ้มปุตตา สองราผ้ายเต้า พอหิวโรยแรงหอดภัก ๑๓๗ พ่ออุ่นใจหวังเพิ่งเจ้าลูกรัก มาเปนเพื่อนข้างนอนทำ โอยบัดเดี่ยวนี้ ได้พรากเสียกัน กลางอรัญญังป่าไม้มืดเส้า ลูกรักไพไหน พ่อบ่หันเจ้า ตายฤๅยังบ่รู้ ๑๓๘ สายใจเหิย เจ้าแพงกลิ่นคู้ บ่ทันฟู่อู้สองรา มาละพ่อไว้ หื้อได้หมองหา จักมีใผชามาจากปากต้าน พ่ออุ้มนายหนี ออกมาจากบ้าน เพราะโจรมาพานลู่ลัก ๑๓๙ บัดเดียวนี้เหิยเจ้าได้พรากพลัด หนีจากข้าบิดา พระองค์ท้าวไธ้ นั่งไห้โสกหา มาเวทนาหาสองลูกหล้า เปนแต่กัมม์สัง มาธำแส้งส้า ปางคราวคราชาตนี้ ๑๔๐ รอยกัมม์พายหลังมาปังตอบชี้ เปนพะอี้ยังมี เจ้าสุดที่คึด ลวดเลิยลาหนี ลงสู่นาทีข้ามไพฝั่งหน้า เจ้ารีบไพหา เมียแพงอยู่ถ้า ที่สาคราร่มไม้ ๑๔๑ ส่วนโพธิสัตว์ ไพเร็วซะไซ้ ฟั่งเดี่ยวหว้ายสาคอร ซ้ำมีพ่อค้า สอดล่าเดินจอร ลงตามสาฅอรแม่น้ำท่องเต้า มีนายร้อยหลวง พ่อค้าแก่เถ้า บ่มีเมียแพงลูกรัก
|
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [