ขอขอบคุณในประวัติของเพลงและภาพสวย ๆ ครับ

  

ด้วยความยินดีค่ะ ขอบคุณคุณสำราญทีี่แวะมาฟังเพลงเพราะ ๆ นะคะ

  

หนังสือ อาลัย นารถ ถาวรบุตร พี่นารถชายชาติเสือ สุดรักสุดเคารพของผม ผมตกใจมากที่ได้ข่าวของพี่กระทันหัน ผมเองเจ็บทนทุกข์มานานน่าจะไปก่อนพี่ แต่พี่กลับมาจากพวกน้องๆไปเสียก่อนแล้ว ผมเสียใจเหลือเกินที่พี่นารถจากไปทั้งๆที่ยังไม่ได้รู้หัวใจจริงของเอื้อเสียก่อน ผมตามหาพี่นารถอยู่หลายหนและหลายแห่ง แต่พี่นารถหลบไม่ยอมพบและไม่ยอมให้ผมเอื้อมมือไปหา ผมรู้ พี่นารถอยู่อย่างเสือทรนง เจ็บก็หยุดอยู่ในถ้ำเลียแผลให้ตนเองจนหายหรือตายไปเอง พี่นารถไม่ยอมสยบหังให้แก่ใครโดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่พี่นารถเอื้ออาทรมาก่อน พี่นารถครับ ไหนๆพี่นารถก็ด่วนจากไปปุปปับดังนี้มี(ใครหลายคนเข้าใจว่าพี่นารถกับผมไม่ถูกกัน เป็นคู่แข่งกันนั้นดวงวิญญาณพี่นารถคงจะเข้าใจดีแล้วว่าใจจริงของผมเป็นอย่างไร ซึ่งผมจะได้นำหัวใจและความรู้สึกของ(ผมที่มีต่อพี่มาตีแผ่ให้รู้ทั่วกัน ณ บัดนี้)มีต่อโปรดติดตาม

  

ตอนที่2 พี่นารถรักผมและดีต่อผมเสมือนพี่ชายคนหัวปีตั้งแต่แรกเริ่มเดิมที ที่พี่นารถพบหน้าผมที่สปอร์ตคลับเป็นครั้งแรก ที่เห็นผมเล่นไวโอลินอยู่วง2 ของกรมมหรสพ ที่คุณครูพระเจนดุริยางค์เป็นใหญ่อยู่ก็ชอบใจ พี่นารถรักผมตั้งแต่แรกเห็น พี่นารถชวนผมไปอยู่บ้านพี่นารถ ซื้อเสื้อ กางเกง สูท รองเท้า แต่งตัวให้ผมใหม่หมด ตอนนั้นผมอายุเพิ่ง 13.14 ปีเท่านั้น ผมเองก็รักพี่นารถมาก รักจังเลย ทั้งรักทั้งนิยมบูชา เพราะพี่นารถ เล่นเปียโนเก่งที่สุด เก่งกว่าทุกคนที่ผมเคยพบ พี่เล่นเปียโนถูกใจผมมาก พี่นารถแต่งเพลงให้ผมฟังด้วย ทั้งฟอกซทร็อต มารช์และวอลช์ ผมสีไวโอลิน พี่นารถเล่นเปียโนตอนนั้นพี่นารถยังหนุ่มทั้งแท่งยังไม่โดนเกณฑ์ทหาร พี่นารถได้สอนวิธีการแต่งเพลงให้ผมด้วย ผมกราบขอบพระคุณและรำลึกถึงบุญคุณตลอดชีวิตของผม เพราะเดิมผมเล่นเพลง......

  

ตอนที่3 เพราะเดิมผมเล่นเพลงคลาสสิคเท่านั้น พี่นารถเป็นคนสอนให้ผมรู้จักชีวิตเพลงแจสพี่นารถครับ ผมไม่เคยลืมแม้สักขณะจิตเดียวที่ว่างให้รำลึกถึงความรักความหลังระหว่างเรา ผมไม่เคยอายที่จะให้ใครๆฟังว่า เมื่อผมอยู่กับพี่นารถนั้น พี่นารถเป็นเหมือนทั้งพี่และทั้งพ่อผม พี่นารถตามใจผมยังกับเป็นลูกโทน ผมนอนตื่นตะวันโด่งพี่นารถตื่นก่อนและออกไปทำงานแต่เช้าแม้จะกลับมาจากเล่นดนตรีดึกดื่นเที่ยงคืน ผมกำลังกินกำลังนอน นอนตื่นไม่เคยทันพี่นารถเลยสักวัน ตอนนั้นผมยังเป็นเด็กนักเรียนดนตรีกรมมหรสพอยู่ ได้เงินเดือนๆละ5บาท แต่พี่นารถก่อนจะออกจากบ้านพี่นารถจะเอาเงินซุกใต้หมอนไว้ให้วันละ1บาท จูบแก้มผม1ที แล้วก็ออกไปทำงาน โถ.พี่นารถครับ ผมจำได้ไม่เคยลืมเลย ใครจะลืมพี่ลง คิดดูซิเงินวันละ1บาทนั้นมีค่ามหาศาลขนาดไหน ในเมื่อเด็กไปโรงเรียนวันละสามสตางค์ก็กินขนมอิ่ม นี่พี่นารถให้น้อง...

  

ตอนที่4 นี่พี่นารถให้น้องที่พี่รักวันละหนึ่งบาท เดือนละสามสิบบาท โก้ขนาดไหน ผมรักพี่นารถมากและรู้ว่าพี่นารถรักผมมากเช่นกัน ผมจำได้ว่าผมทำฤทธิ์จะกินทุเรียนพี่นารถถามว่ามีเงินกินหรือ? ผมบอกว่าไม่มีเงินแต่อยากกิน พี่นารถไม่ซื้ให้ ผมก็ทำฤทธิ์หนีกลับบ้านที่ชายหมื่นไพเราะพจมานหลังวัดหมื่นรักษ์หลังศิริราช พี่นารถอุตส่าห์ไปตามผมกลับซื้อทุเรียนเอาไปให้ พี่นารถครับผม พี่นารถ...ผมรักพี่นารถจริงๆทั้งรักทั้งบูชา ความรักของพี่นารถกับผมมีมาก เต็มหัวใจจริงๆ เมื่อพีนารถอายุจะถูกเกณฑ์ทหาร พี่นารถได้เข้าไปรับราชการกรมมหรสพเพื่อเสี่ยงไม่ต้องเป็นทหารตำรวจ เพราะนิสัยไม่ชอบบู๊ ชอบทางศิลปะคุณครูพระเจนฯยินดีรับไว้เพราะชอบที่ฝีมือดีมาก ไวโอลินก็เก่งมาก เปียโนก็เก่งมาก อัจฉริยะจริงๆ พี่นารถเล่นดนตรีอยู่หลายที่ หัวค่ำเล่นที่กาแฟปาริเชียน วันหนึ่งพี่นารถเอาผมไปด้วย เอาไปเล่นดนตรีกับคุณบุญให้ ผมเล่นไวโอลินถูกใจคุณบุญให้ เพราะเพลงง่ายกว่าเพลงคลาสสิกที่เรียนมา คุณบุญให้ชมว่าใช้ได้ หากแกไม่อยู่ให้เด็กคนนี้แทนได้ พี่นารถแสนดีต่อผม ผมก็แสนรักพี่นารถ พี่นารถกรุยทางชีวิตการเป็นนักแต่งเพลงให้ผมในช่วงนี้มาก จะเรียนที่ไหนกี่ปีก็ไม่เหมือนที่พี่นารถสอนเคล็ดให้ผม โปรดติดตามตอนต่อไป

  

ความจริงที่โลกไม่รู้ของครูเอื้อ สุนทรสนานที่มีต่อครูนารถ ถาวรบุตร ใครสอนเคล็ดลับการแต่งเพลง ใครที่ครูเอื้อรักและเคารพ และขอตายตามพี่............ไปทุกชาติ บันทึกจากคำครูเอื้อ สุนทรสนานในขณะที่ป่วยอยู่โรงพยาบาลกินอาหารไม่ได้ บันทึกโดยคุณอาจิน ปัญจพรรค์ อ่านได้ในหนังสือไวัอาลัยครู นารถ ถาวรบุตร เล่าเส้นทางชีวิตนักดนตรีตั้งแต่ตอนต้น