ผู้แต่ง: W. Maple
สำนักพิมพ์: แจ่มใส
พิมพ์ครั้งแรก พฤษภาคม 2551
ราคา 139 บาท

คำสาปในครานั้นทำให้เขามีชีวิตเป็นอมตะ ทว่าเขาไม่คิดอยากได้มันเลยสักนิด
เพราะแม้ไม่ตาย… แต่ก็เจ็บปวด ไม่ต้องหวั่นกลัว… แต่ก็ทรมาน

จวบจนเขาได้เจอเธอ เขาจึงคิดหาวิธีที่จะทำให้ตัวเองหลุดพ้นจากมนตร์สะกดร้ายนั่น หากแต่วิธีการแก้คำสาปมีวิธีเดียว คือต้องแลกด้วยการฆ่าใครคนนั้นที่เป็นคนสำคัญสำหรับเขา!

* * * * * * * * *

เล่มนี้เป็นแนวแฟนตาซี มนุษย์ประหลาดเพ่นพ่านเต็มเรื่อง โทน angst เล็กน้อยค่ะ
(เอ่อ แนวแอ๊งนี่ พูดเป็นภาษาไทยปกติว่าอะไรน่ะ? นึกไม่ออก)

เนื้อเรื่องคร่าว ๆ คือ พระเอกเป็นอมตะเพราะคำสาป โดนองค์กรตามล่าจนบาดเจ็บ ได้นางเอกมาช่วยไว้ มีปมการทำลายคำสาปที่พัวพันถึงคนสำคัญในอดีตเป็นไคลแมกซ์ แล้วก็จบ

การเดินเรื่องช่วงแรกเน้นบรรยายความคิดของพระเอก ซึ่ง..ตามประสาคนเป็นอมตะมาไม่รู้กี่ร้อยกี่พันปี ตายไม่ได้แต่ดันเจ็บได้ รักใครก็ไม่ยืด โดนคนเกลียดชังแถมยังไล่ล่า ช่วงนี้เลยแอ๊งนิดหน่อย (พอดีจขบ. อ่านแนวนี้บ่อย แล้วก็เป็นแฟน Dark Hunter เลยภูมิต้านทานแอ๊งสูงค่ะ)

พอหมดบทแอ๊งก็เริ่มใส่สีกุหลาบให้นางเอกโผล่เข้ามาในชีวิตพระเอก ระหว่างนั้นก็มีนักล่าโผล่มาเป็นระยะ ๆ ให้พระเอกแยกจากนางเอกไม่ได้ ทิ้งช่วงให้น้ำตาลกับมดทำปฏิกิริยากันสักพัก ก่อนจับแยกกัน ใส่ไคลแมกซ์แก้ปัญหาคำสาปให้พระเอก จบอย่างแฮปปี้เอนดิ้ง

ตัวละครโอเคค่ะ ไม่ได้เก่งเทพโชว์พาวเป็นนิยายยอดมนุษย์ ยังมีจุดอ่อนไว้ให้รู้สึกว่า..เออ น่าลุ้นหน่อย (แม้ว่าสุดท้าย พระเอกจะชนะตลอดอยู่ดีก็ตาม 555) ตัวนางเอกก็ปูพื้นภูมิหลังไว้นิดหน่อย ไม่ใช่โผล่มาเป็นตุ๊กตาบาร์บี้อย่างเดียว รวมแล้วทำให้พอรู้สึกเชื่อได้ถ้าเธอจะหลงรักพระเอกที่เป็นอมนุษย์น่ะ

ส่วนตัวร้ายนี่มีปูพื้นไว้เหมือนกัน พอจะนึกออกว่าทำไมกลายมาเป็นตัวร้าย แต่ไม่รู้ทำไม จขบ. ยังรู้สึกว่าตัวร้ายแบน ๆ พิกล อาจเพราะมีฉากออกโรงน้อยมั้ง

ทั้งนี้ทั้งนั้น โดยรวมแล้ว เรื่องคลี่คลายและเดินหน้าสบาย ๆ ...อย่างที่ควรจะเป็นสำหรับหนังสืออ่านเล่นเล่มบาง ให้คะแนนพิเศษตรงความพยายามแอ๊งของพระเอกช่วงแรกค่ะ


หมายเหตุ:
(ไม่ใช่การติ เป็นความเอาแต่ใจ/รสนิยมส่วนตัวนะจ้ะ)

สำนวนในเรื่องเป็นแบบอ่านเข้าใจง่าย ไม่พยายามเล่นอะไรมาก ซึ่งก็เหมาะกับนักอ่านกลุ่มเป้าหมายและสไตล์อ่านเพลิน คนแต่งมีลูกเล่นแอ๊งใช้ได้ พูดในสิ่งที่ควรพูดครบ แต่..พูดจืดไปหน่อยค่ะ (ย้ำอีกครั้งว่ารสนิยมส่วนตัว)

จขบ. อ่านตอนช่วงแอ๊งแล้ว อดคิดไม่ได้ว่าน่าจะใส่ศัพท์หรู ๆ อย่าง มืดมนอนธกาล สนธยา ฯลฯ (ยกตัวอย่างชัดเจนยากวุ้ย พวกสำนวนพล่ามอารมณ์หรือเปรียบเปรยยาว ๆ เหมือนตอนแต่งกำลังเมาเหล้าน่ะ) แบบนั้นน่าจะเข้ากับอารมณ์ช่วงแรกมากกว่านะ

แต่ก็เข้าใจว่าถ้าสำนวนอลังการมาก อาจขัดกับช่วงหลัง แล้วอาจจะโบไปสำหรับคนอ่าน (ป้าผิดเองที่โบ )

Create Date : 19 กรกฎาคม 2551
Last Update : 19 กรกฎาคม 2551 4:13:48 น.		6 comments
Counter : 975 Pageviews.
Share Tweet