แนะนำเรื่องสั้นท่านเจียวต้าย .. คน(ไม่)รักแมว เรื่องของคนกับหมาและแมว คน(ไม่)รักแมว "เพทาย" ผมเป็นคนไม่ชอบเลี้ยงสัตว์ ไม่ว่าจะเป็น แมว หมา กา ไก่ นก หนู กระต่าย กระรอก ปลาตู้ ปลาอ่าง หรืออื่น ๆ ทั้งที่เป็นสัตว์เลี้ยงและไม่ใช่ แต่คนก็ยังเอามาเลี้ยง เช่น ปลาปิรันย่า หรือกิ้งก่าอีกัวน่า ไม่ใช่เพราะผมไม่รักสัตว์ แต่ผมคิดของผมว่าสัตว์ทั้งหลายนั้น มันก็รัก อิสระเสรีเหมือนเราเช่นกัน และอีกประการหนึ่งสำหรับสัตว์เลี้ยง เช่นหมาและแมว ท่านว่ามันมี อายุน้อยกว่าคน เมื่อเราเลี้ยงตั้งแต่ยังเล็กจนมันโตและรักมันแล้ว ต่อไปมันก็จะแก่ และเจ็บป่วย แล้วสุดท้ายก็ตาย จากไป เราก็ต้องเสียใจเศร้าโศกไปกับการป่วยเจ็บ และความตายของมันด้วย แม้จะหามาทดแทนใหม่ ไม่ช้ามันก็เป็นทำนองเดียวกันอีก ผมจึงตัดต้นเหตุด้วยการไม่เลี้ยงเสียเลย จะได้ไม่ต้องเป็นทุกข์ ด้วยใจจริงนั้นผมรักหมา และไม่ชอบแมว เพราะหมาแสดงออกถึงความกตัญญู รู้คุณอย่างชัดเจน แต่แมวหยิ่งไม่ง้อเจ้าของ นึกอยากจะอยู่ก็อยู่ นึกอยากจะไปก็ไป ไม่ยอมฟังคำสั่งจากผู้ใด ผมจึงแอบไปรักหมาของชาวบ้าน มีอะไรที่มันชอบก็หามาให้มันกิน จนบางตัวมันก็รักเรา เหมือนกัน และยังได้ผูกมิตรกับเจ้าของที่เลี้ยงมันอีกด้วย เข้าทำนองที่ว่า เมื่อหมาของเธอรักเรา เธอก็จะรักเราด้วย ประมาณนั้น แต่ผมก็หนีชะตากรรมไม่พ้น เมื่อหลายปีก่อน มีแมวด่างดำขาวมาออก ลูก ใต้กองไม้หลังบ้านผมสองตัว ตัวหนึ่งขาวตลอดตัว แต่มีดำที่ปลายหู และปลายหาง อีกตัวหนึ่ง เป็นสามสีขาวเหลืองและดำ ผมเรียกแม่มันว่าอีแหว่ง เพราะต้นคอด้านหลังขนแหว่ง ไปหย่อม หนึ่งและไม่งอกขึ้นมาแทน เรียกลูกมันว่าไอ้ขาวกับไอ้เหลือง มันพาลูกอ่อนทั้งสองตัวมาซุกซ่อน ตามซอกมุมในบ้านผม ทำสกปรก เลอะเทอะเหม็นไปหมด ไล่จากที่หนึ่งก็ไปแอบอีกที่หนึ่ง ตอนหลังผมเอาไม้กวาดฟาด ทุกครั้งที่ เจอหน้ากัน จนมันทนไม่ไหวพาลูกหนีไปอยู่ทีบ้านอื่น แล้วไม่ยอมเยี่ยมกรายมาอีกเลย ผมก็โล่งใจ ไปได้พักหนึ่ง อยู่มาคุณป้าข้างบ้านถึงแก่กรรม แกเลี้ยงแมวไว้สองตัว สีน้ำตาลแก่ชื่อทองดำ สีขาวชื่อน้ำเงิน มันไม่มีคนเลี้ยงดูต่อจากคุณป้า จึงมาหาอาหารกินที่บ้านผม ก็จำใจต้องหาให้มันกิน เพราะทนมองตามันที่มองขอความเมตตา และเสียงร้องของมันไม่ไหว อยู่มาก็มีแมวสีอื่น ๆ เข้ามาอาศัยกินอาหารด้วยหลายตัว ทั้งลายเสือลายเหลือง แต่ไม่ยอมมาซึ่งหน้า ชอบแอบมากินส่วนที่เหลือก้นจาน พอเห็นหน้าผมก็วิ่งหนีไป แต่ผมก็ให้เผื่อ เหลือไว้สำหรับพวกนี้เสมอ จากนั้นพอจะออกจากบ้านไปใส่บาตรตอนเช้า ก็จะมีแมววิ่งร้องขอ อาหารเข้ามาหาทุกวัน ไม่ทราบว่ามันได้ข่าวจากตัวไหน ว่าที่บ้านนี้มีอาหารอร่อย ทีแรกก็สีด่าง ขาวดำ ถัดมาก็เป็นสีเทา แล้วก็สามสีขาวเหลืองดำ หางกุดบ้างหางยาวบ้าง รวมเป็นหน้าบ้านสี่ห้าตัว ในบ้านหนึ่งตัวคือเจ้าทองดำ จนต้องเพิ่มอาหารกล่อง จากเดือนละถุงเดียวกิโลครึ่ง เป็นสองถุงสามกิโล แล้วไม่ ทันถึงเดือนก็หมดเสียก่อน มีอยู่ตัวหนึ่งลายเสือหางขอด วิ่งหนีใครไม่รู้มาซุกอยู่ใต้พุ่มไม้เตี้ย ๆ ในสวน หน้าบ้าน ไม่ยอมให้เห็นตัว แม้เวลาหิวก็ไม่ออกมา ส่งแต่เสียงร้องเบา ๆ ผมก็ต้องเที่ยวค้นหา แล้วก็ เอาอาหารเม็ดให้กินตามเคย เจ้านี่ก็กินไม่ค่อยเป็น คอยจะกินแต่เศษอาหารที่มีหัวปลาก้างปลา แต่สุดท้ายทนหิวไม่ได้ก็ต้องยอมกิน หลายวันต่อมาจึงค่อย ๆ ออกจากพุ่มไม้ มาเดินป้วนเปี้ยน อยู่ในบ้าน แล้วก็ต้องคอยหลบเจ้าทองดำที่ถือว่าบ้านนี้เป็นของมัน แต่เจ้าตัวนี้ซึ่งผมเรียกมันว่า ไอ้กุด เป็นตัวผู้ พอเจ้าทองดำแฮ่ใส่ เจ้ากุดจะตั้งท่าสู้ เจ้าทองดำก็ต้องถอย สุดท้ายเจ้ากุดก็ได้ครองพื้นที่หน้าบ้าน เจ้าทองดำถอยไปอยู่หลังบ้าน อยู่นานเข้าก็อดรักมันไม่ได้ เมื่อมันไม่สบายก็ต้องหายาให้กินหรือพาไปหาหมอเจ้าทองดำเคยไปหาหมอมาสองครั้ง หนแรกนั้นมันดูเหมือนจะเป็นโรคประสาท ตื่นกลัวโดยไม่มีเหตุผล ไม่มีใครทำอะไรเลยก็วิ่ง เข้าไปมุดอยู่ตามใต้โต๊ะใต้เก้าอี้ เรียกให้ออกมากินอาหารก็ไม่ยอมมา ต้องใส่จานส่งไปให้กินใน ที่มืด ๆ นั้น หนหลังเป็นโรคคัน แทะตามเนื้อตัวจนถลอกปอกเปิกไปหมดทั่วทั้งตัว ทั้งสองคราว เสียเงินไปนับพัน ทั้ง ๆ ที่ผมถือว่าผมไม่ได้เลี้ยง มันมาอาศัยอยู่กินเพราะไม่มีทางจะไปเท่านั้น แต่เจ้ากุดเข้ามาอยู่ได้ไม่นาน มันก็ไม่สบายกินอาหารเม็ดแล้วก็ขยอกออกมา มีอาการ หายใจติดขัดและไอ ผมสังเกตอาการมันอยู่สองวัน เห็นน้ำลายยืดก็ทนไม่ได้ ต้องไปหาหมอเล่าอาการให้ฟัง เขาก็ให้ยาน้ำมากินสองขวด เริ่มกรอกครั้งแรกในเย็นนั้นเอง แต่ช้าไปเสียแล้ว รุ่งเช้าก็เห็นมันนอนคว่ำตัวแข็ง ขาหน้าของมันเหยียดออก มีอาการเหมือนจะ คืบคลานหนีไปให้พ้นจากความตาย ผมจึงต้องพบกับความรู้สึกที่ผมไม่อยากพบเข้าจนได้ ผมเสียใจที่ผมรักมันน้อยไป ไม่ได้อุ้มมันไปหาหมอเสียแต่แรก เหมือนเจ้าทองดำ มันจึงไม่รอด แม้ว่าผมจะรู้เท่าทัน ความทุกข์อันเกิดจากการพลัดพราก เป็นอย่างดีแล้วก็ตาม ผมก็อดเสียใจไม่ได้ หลังจากเจ้ากุดตายไปได้ไม่นาน เจ้าน้ำเงินก็เข้ามายึดครองหน้าบ้านแทน แต่คราว นี้เจ้าทองดำไม่ยอม ทั้งๆที่เป็นพี่น้องคลานตามกันออกมา ผมต้องคอยห้ามการทะเลาะวิวาทอยู่เสมอ และพยายามให้กินอาหารพร้อม ๆ กัน และกินใกล้ ๆ กัน จนค่อยชินเข้า หรืออาจเป็นเพราะมันมีสายเลือดเดียวกันก็ได้ มันจึงค่อยเข้าใกล้กันได้มากขึ้นทุกที ถ้ามันสุมหัวกินอาหารจานเดียวกันได้ ผมก็จะยินดีมากทีเดียว อยู่มาวันหนึ่งเจ้าสองตัวนี้กินอาหารยังไม่ทันอิ่ม ก็พากันถอยออกจากจาน ผมมองหาสาเหตุก็พบว่ามีแมวอีกตัวหนึ่ง ตัวโตกว่าเจ้าสองพี่น้องนั้น มีหางยาวสีดำที่ปลาย ตัวผอมกระหร่องและเปื้อนมอมแมม จนมองแทบไม่รู้ว่าเดิมเคยเป็นสีขาว มันเดินโซเซเข้ามาเหมือนไม่มีเรี่ยวแรง โดยไม่ได้สนใจเจ้าบ้าน มันก้มลงกินอาหารที่เหลืออยู่เล็กน้อยในจานอย่างหิวโหย แล้วก็กินน้ำจากขันเล็กที่วางอยู่ข้าง ๆ และส่งสายตา จากดวงตาที่ฝ้ามัว มองตรงมายังผมซึ่งกำลังจ้องดูมันอยู่เงียบ ๆ ผมเพิ่งนึกออกว่า มันคือเจ้าขาวลูกของอีแหว่งที่หายไปนานแล้วนั่นเอง แม่กับพี่น้องของมันคงจะตายไปหมดแล้ว บ้านที่มันไปอาศัยอยู่ร่วมสิบปี คงจะเปลี่ยนเจ้าของและเขาคงจะทอดทิ้งมันแล้ว หน้าตาเนื้อตัวจึงมอมแมมดูไม่ได้ขนาดนี้ ผมหยิบอาหารในกล่องใส่ลงไปในจาน ซึ่งมันยังคงหมอบคอยอยู่ และบอกมันเบา ๆ ว่ากินเถอะลูก กินให้อิ่ม จากนั้นความทุกข์ก็เริ่มเข้ามาเกาะกุมจิตใจของผม อีกครั้งหนึ่ง เจ้าขาวซึ่งหมดที่พึ่งแล้ว ได้หวนกลับมา หลังจากที่ไปอยู่บ้านอื่นเสียนานหนักหนา เดี๋ยวนี้มันจะมีอายุสักเท่าไร ถ้าเทียบกับอายุของคน มันคงจะกลับมาให้ผมดูแลรักษา และฝากฝังร่างกายอันเสื่อมโทรมของมันไว้กับผม อีกรายหนึ่งเป็นแน่แท้ แต่น่าแปลกที่มันยังจำบ้านเกิดของมันได้ และรู้ได้อย่างไรว่าผมยังคิดถึงมัน รวมทั้งอีแหว่งแม่มัน และเจ้าเหลืองพี่น้องของมัน อยู่จนถึงบัดนี้. ########### นิตยสารโล่เงิน กรกฎาคม ๒๕๔๗ โดย: เจียวต้าย 8 พฤศจิกายน 2554 6:30:13 น.   Create Date : 08 พฤศจิกายน 2554 12 comments Last Update : 8 พฤศจิกายน 2554 7:36:41 น. Counter : 560 Pageviews. Share Tweet

สวัสดีค่ะคุณลุง / พี่นาถ พอเราตัดสินใจแล้วว่าจะเลี้ยง ให้อาหารดูแล ก็เหมือนคนในครอบครัวค่ะ ต่อให้อายุยืนแค่ไหนเค้าก็ไปก่อนเรา...แต่หนูัตั้งใจแล้วหล่ะ ถ้าสะดวกที่ทางมากกว่านี้ จะหาหมามาเลี้ยงค่ะ ที่บ้านกำลังรอน้ำเหมือนเดิมค่ะ ลูกชายคนโต ของพี่นาถ ขับมอเตอร์ไซด์ออกไปดูน้ำเกือบจะวันเว้นวัน ตอนนี้ใกล้บ้านเราเข้ามาแล้ว ระทึกๆ อยู่เหมือนกันค่ะ พี่นาถคะ แปลว่า ถ้าเค้าบอกว่าน้ำจะมาประมาณเท่าไหร่ ต้องบวกเข้าไปใช่มั้ยคะ โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ 8 พฤศจิกายน 2554 7:22:19 น.   โดย: sirivinit 8 พฤศจิกายน 2554 7:38:39 น.

สวัสดีค่ะพี่ห่อ น้องหนู เมื่อเช้า เน็ทวิ่งหนีไปดูน้ำกับใครๆ เขาค่ะ จิ้มอยู่ดีๆ หายไปเลย คุยไว้ยาวยืด หายไป เซี้ยดาย..จัง แมวมาหาหมามาสู่ คนโบราณท่านว่าดีนะคะ แต่ที่บ้าน มีคนแพ้ขนแมว จำต้องไม่เลี้ยง แต่ประหลาด ที่ไม่แพ้ขนน้องหมาค่ะ ไปอั๊พบล็อกก่อนนะคะ แฟนานุแฟนรออ่านอยู่ค่ะ   โดย: นาถ (sirivinit ) 8 พฤศจิกายน 2554 14:44:33 น.

น้องหนู ราชการเขาบอกว่าน้ำจะมาเท่าใด เผื่อไว้อีกเท่าตัว หรืออย่างน้อยครึ่งนึงนะคะ จะได้ปลอดภัยค่ะ   โดย: นาถ (sirivinit ) 8 พฤศจิกายน 2554 14:46:27 น.

เพราะงั้นหนูเลยไม่คิดว่าหนูจะรอดจากน้ำ่ท่วมไงคะ 12 เขตไปหมดแล้วค่ะพี่นาถ วันนี้ประกาศเขตเฝ้าระวังเยอะมาก ชุมชนใหญ่ทั้งนั้น ลุ้นๆ บ้านแม่หนูที่บึงกุ่มด้วยค่ะ   โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ 8 พฤศจิกายน 2554 15:25:54 น.

ยอมให้ท่วมซะน้องหนู แต่เก็บของให้หมดค่ะ ให้มันท่วมแต่บ้าน ทำใจค่ะทำใจ บึงกุ่ม น่าห่วงมาก...   โดย: นาถ (sirivinit ) 8 พฤศจิกายน 2554 15:47:09 น.

ผมไม่เคยรักแมวเลย แต่จำใจเลี้ยงด้วยความสงสาร แล้วจึงเกิดความรักผูกพันในภายหลัง แม้เดี๋ยวนี้ก็ไม่คิดจะหามาเลี้ยงเพิ่มครับ มีอยู่ในบ้านสามตัว กับที่แอบมากินโดยไม่สมัครใจอยู่ด้วยอีกหนึ่งตัว แต่นอกรั้วบ้านมีตั้งเก้าตัวแน่ะครับ. เขตระวังน้ำท่วมนั้น เขตดุสิต ด้านที่ติดกับแม่น้ำประกาศมานานแล้ว แต่น้ำแม่น้ำโผล่มาแล้วก็ลงไป ยังไม่ท่วมครับ.   โดย: เจียวต้าย 8 พฤศจิกายน 2554 16:48:24 น.

อาทิตย์นี้มีน้ำทะเลหนุนสูงอีกรอบมังคะคุณลุง บ้านหนูคงลุ้น 2 น้ำเลย แม่หนูทำใจแล้วค่ะพี่นาถ เค้ามาตามท่อไม่รู้จะอุดยังไง เมื่อวานเพิ่งย้ายปั๊มน้ำขึ้น ที่เหลืออะไรเก็บได้ก็เก็บค่ะ บล็อกพี่ต่ายยังมีปัญหาอยู่นะคะ พี่นาถ หนูหลังไมค์ไปถาม หน้าบ้านพี่ต่ายปิดคอมเมนท์ค่ะ เห็นเธอว่ากลัวโดนลองของอีก ตอนนี้เอาภาพเอาข้อมูลออกจากเครื่องแล้ว เดี๋ยวกลับมา กท. ค่อยมาล้างครั้งเดียว แล้วลงใหม่ก็ได้ แต่ของพี่นาถ มีแ่ต่ความรู้ทั้งนั้น พี่ต่ายว่าน่าเสียดายมากกว่าค่ะ เข้ามาลาช่วงเย็นค่ะ   โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ 8 พฤศจิกายน 2554 17:34:17 น.

พี่ห่อคะ ตรงแถวบ้านพี่ห่อ เป็นที่พิเศษ จะปล่อยให้น้ำท่วมได้อย่างไรคะ ท่าจะสบายไปจนน้ำลดค่ะ ขอให้เป็นเช่นนั้นนะคะ น้องหนูคะ หนูต่าย น่าสงสาร อยากเล่นบล็อก แต่ก็อย่างที่ทราบ ดีที่ตอนนี้ ลูกและหลานหนีน้ำกรุงเทพฯไปอยู่ด้วย ตามใจพาหลานไปซ็อปปิ้งสนุกไปเลยไม่ว่า สมัยก่อน หนูต่ายเขาลงเครื่องเงินสวยๆ คริสตรัลสวยๆ ยังมีคนบ้า ไปคอมเมนท์หยาบคาย พวกโรคจิตนี่ น่าจะไปกับสายน้ำไหลแรงหน้าเขื่อนจริงๆ บล็อกพี่นาถ ก็แล้วแต่ค่ะ อยู่หรือไป ก็ขยันลงเสียอย่าง วันนี้ สถิติ (เป็นของเมื่อวาน) ยังอยู่อันดับ ๒ เป็นวันที่ ๔ ติดกัน สมพวกคงหมั่นไส้แย่เลย ฮ่าๆๆๆ ให้มานกระอักเลือด แล้วจมน้ำสกปรกไปเนาะ... เครื่องปั๊มน้ำมิตซู. เพิ่งซื้อได้ปีเศษๆ เลยกำหนดรับประกันแล้ว ลืมนึก ที่จะยกเขาขึ้น ตรงนั้นสูงกว่าถนนในหมู่บ้าน ๑ เมตร หากท่วม ก็เจ๊ง... เห็นว่าจะได้ ๕๐๐๐ ซื้อเครื่องปั๊มน้ำยังไม่พอเลยค่ะ ฮือๆๆๆ   โดย: นาถ (sirivinit ) 8 พฤศจิกายน 2554 18:23:52 น.

มีเสียงว่าน้ำมาแถวสะพานควายแล้ว แต่คงจะไม่มากพอที่จะข้ามทางรถไฟมาได้นะครับ เมื่อวานไปดูปากคลองบางซื่อ ที่วัดแก้วฟ้าแล้ว น้ำมีเพียงครึ่งเดียว กำลังไหลออกแม่น้ำ เพราะเครื่องสูบน้ำทำงานเต็มที่ครับ กรุณาอย่าอิจฉาบ้านผมเลยครับ เพราะท่วมน้ำฝนทุกปีอยู่แล้วครับ.   โดย: เจียวต้าย 8 พฤศจิกายน 2554 19:32:00 น.

พี่ห่อขา ไม่อิจฉาเลยนะคะ สงสารค่ะ บ้านนาถน่ะน้ำไม่เคยท่วม เพราะสูงกว่าเขาอื่น ๒ เมตร ประมาณว่าเป็นบ้านบนเนิน แต่ด้านหลัง มันสูงน้อยลงหน่อย ทีนี้ มีปัญหาเรื่องท่อน้ำทิ้ง และตัวชักโครก นาถบื้อมาก ไม่ทราบว่าต้องใส่ถุงทรายลงไปด้วยค่ะ พอออกจากบ้านมาแล้ว จึงเห็นในรายการทีวี ช่างมาช้าเสียจริงเชียว ข้างล่าง มี ๒ ห้องน้ำ ก็จะพังเพราะท่อน้ำทิ้งนี่แหละค่ะ   โดย: นาถ (sirivinit ) 8 พฤศจิกายน 2554 20:05:44 น.

เรื่องของคนกับหมาและแมว เรื่องของบุญรอด เพทาย เมื่อเช้าของวันที่ ๑๓ พฤษภาคม ๒๕๔๘ เวลาประมาณ ๐๖.๓๐ น. ผมจะออกจากบ้านไปใส่บาตร และซื้อแกงถุงมาเป็นอาหารเช้าตามปกติ ก็เห็นก้อนดำ ๆเล็กนิดเดียวกองอยู่ใต้ต้นไม้หน้าบ้าน เมื่อเข้าไปดูใกล้ ๆ จึงรู้ว่าเป็นลูกแมวเพิ่งคลอดใหม่ ๆ ผมนึกว่ามันตายแล้ว จึงออกจากบ้านไป กะว่ากลับมาจะจัดการศพให้ เมื่อผมกลับมาปรากฏว่า มันกระดุกกระดิกได้ และแถกพื้นหมุนตัวไปรอบ ๆ ผมกลัวว่ามดจะรุมกัดจึงเอาไปใส่ตะกร้าเล็ก ๆ เอาเศษผ้ารองพื้นไว้ รอเผื่อแม่มันจะกลับมาคาบเอาไปเลี้ยง ผมกินข้าวแล้วก็เขียนหนังสือ จนกินข้าวกลางวันแล้วก็นอนหลับไป เมื่อตื่นขึ้นมาตอนประมาณ บ่ายสองโมง ก็ได้ยินเสียงลูกแมวร้องระงม จึงนึกถึงลูกแมวสีดำตัวนั้นได้ และเดินออกไปดูที่ตะกร้าซึ่งวางไว้หน้าห้องรับแขก ปรากฏว่าไม่มีในตะกร้า มันหลุดไปได้อย่างไรไม่ทราบ ไปนอนแอ้งแม้งอยู่ในรางระบายน้ำเสีย ที่เผอิญน้ำแห้งแต่ไม่ได้แห้งสนิท มันจึงเปียกเปื้อนไปทั่วตัว ระหว่างนั้นมันก็กลิ้งไปกลิ้งมาพร้อมกับส่งเสียงร้องอย่างน่าสงสาร ผมต้องเก็บมันขึ้นมาจากรางนั้น แล้วหาอ่างเก่า ๆ ที่ใบโตกว่าตะกร้า เอาผ้าผืนเก่าปูรองแล้ววางมันลงไปตามเดิม พร้อมกับเอากระดาษเช็ดมือซับน้ำบนตัวจนค่อยแห้งลง มันจึงเงียบเสียง แต่ปรากฏว่ามีเสียงลูกแมวร้องดังมาจากอีกทิศทางหนึ่ง คือข้าง ๆ บ้านซึ่งมีพงหญ้ารกรุงรัง ผมเดินไปดูก็เห็นลูกแมวอีกตัวหนึ่งสีขาว กำลังล้มลุกคลุกคลานกลิ้งเกลือกอยู่ จึงบุกพงหญ้าเข้าไปเอามันมาวางไว้ในกะละมังเดียวกันกับเจ้าดำ มันจึงเงียบเสียงลงไปได้เหมือนกัน ผมวางกะละมังไว้ใต้โต๊ะหน้าห้องรับแขก เผื่อฝนตกจะได้ไม่เปียก รอให้แม่มันมาดูแล แต่แม่ของมันก็ไม่ได้มาคาบไปเหมือนแม่แมวตัวอื่น ๆ ที่ผมเคยเห็นมาเลย ผมไม่เคยเลี้ยงแมว เพียงหาอาหารเม็ดให้แมวพเนจรหน้าบ้านกินเท่านั้น แล้วผมจะทำอย่างไรดี มันเพิ่งเกิดมายังไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง มันควรจะกินอะไรหรือยัง ผมควรจะเอาน้ำให้มันกินได้ไหม มันยังไม่ลืมตาจะป้อนอย่างไร ถ้าแม่มันทิ้งไปเลย ผมมิต้องเลี้ยงมันไปจนกว่าจะโตหรือ แล้วผมจะทำอย่างไร ในเมื่อผมไม่เคยเลี้ยงแมวมาก่อนเลย ใครก็ได้ที่ผ่านมา ช่วยผมด้วยครับ นึกว่าเวทนาแกสัตว์ผู้ยาก..... ช่วยด้วยครับ......ช่วยด้วย ผมร้องตะโกนลงไปในอินเตอร์เนต และในไม่ช้า ก็มีผู้เมตตากรุณาต่อแมว ส่งความคิดเห็น คำแนะนำ คำปลอบใจและเห็นใจ ด้วยความเอื้ออารีมากมาย ตลอดทั้งวัน ต่อมาผมจึงได้ทราบว่า ข้างบ้านมีลูกแมวอยู่อีกตัวหนึ่ง จึงไปถามเขาว่าเห็นแม่มันไหม เขาว่ามันมาออกลูกตอนสาย ๆ แล้วก็หายไปเลย ทิ้งลูกไว้ในที่โล่ง ๆ สายสะดือยังไม่หลุด เขาจึงหา กล่องเปล่ามาใส่มันไว้ ตัวนี้ด่างขาวน้ำตาล และเห็นแม่มันซึ่งด่างขาวดำ มาด้อม ๆ มอง ๆ อยู่เหมือนกัน ผมจึงขอเอาเจ้าสองตัวที่บ้านผมมาไว้รวมกัน โดยเอากะละมังของผมทิ้งไว้ให้ เผื่อแม่มันจะมาดูลูกบ้าง หรืออาจจะคาบเอาไปทั้งสามตัวก็ได้ พอทุ่มกว่า ๆ ฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก ผมจึงสวมหมวกออกไปดูพวกมันที่บ้านนั้น ปรากฏว่าเขายกกะละมังเข้าไปไว้ใต้หลังคาแล้ว เป็นอันว่าคืนนี้ผมจะได้นอนตาหลับเสียที แต่เมื่อผมนอนหลับไปได้สักพัก หลังฝนหายแล้วก็ยังได้ยินเสียงลูกแมวร้องวี๊ด ๆ อยู่อีก แต่ผมก็หลับต่อไปได้ แม้เมื่อลุกขึ้นมาฉี่ตอนตีสามครึ่ง ก็ยังได้ยินเสียงลูกแมวร้องอยู่อีก แต่ด้วยความง่วงงัวเงีย ผมก็หลับต่อไปจนถึงหกโมงเช้า ๑๔ พฤษภาคม ๒๕๔๘ เมื่อผมตื่นล้างหน้าล้างขี้ตาแล้ว ก็ออกไปใส่บาตรกลับมา จึงรู้ว่าลูกแมวที่มันร้องมาตลอดคืนนั้น ไม่ใช่ลูกแมวที่อยู่บ้านโน้น ที่จริงมันร้องอยู่ในพงหญ้าที่เดิม ตัวมันเป็นสีขาว ผมจึงเข้าใจว่าเป็นตัวเดิม แม้จะสงสัยว่ามันกลับมาได้อย่างไรตั้งไกล จากกะละมังที่อยู่บ้านโน้น ผมจึงเอากะละมังแตกอีกใบหนึ่ง เอาผ้าขี้ริ้วรองพื้น แล้วก็ไปจับตัวลูกแมวที่กำลังดิ้นกระแด็ก ๆ อยู่ในพงหญ้ามาใส่ไว้อีก มันจึงเงียบเสียงลงไปได้ ผมรออยู่จนสายจึงไปสั่นกระดิ่งเรียกบ้านที่ฝากแมวไว้เมื่อเขาเปิดให้เข้าไปก็พบว่าลูกแมวสีดำได้ตายไปแล้ว แต่ที่เหลือสองตัวคือเจ้าขาวกับเจ้าด่าง ผมจึงรู้ว่าเจ้าตัวสีขาวที่ได้มาเมื่อเช้านี้ เป็นตัวที่สี่ มันคงจะต้องตากฝนอยู่ตลอดคืนทีเดียว คุณป้าเจ้าของบ้านมีอาชีพร้อยพวงมาลัยขาย แกบอกว่าไม่มีเวลาที่จะมานั่งดูแลลูกแมวเหล่านี้ได้ แม่ของมันก็ไม่มาเลย ในไม่ช้ามันก็จะตายหมด ผมจึงว่าขอให้ผมเอามันไปไว้ที่บ้านผมเถอะ ถ้าตายก็จะฝังถ้ายังก็จะเลี้ยงเอง ผมต้องทำอะไรให้มากกว่าที่จะรอให้มันตายไปต่อหน้า ทีละตัวอย่างแน่นอน ซึ่งแกก็ยกให้ด้วยความยินดีเป็นอย่างยิ่ง ผมจึงเอากะละมังที่มีแมวสองตัวกลับมารวมกับเจ้าน้องใหม่ เป็นสามตัวขาวสองด่างหนึ่ง จากนั้นผมก็แต่งตัวออกไปโรงพยาบาลสัตว์ ที่ถนนราชวิถีใกล้ทางรถไฟ เมื่อปรึกษาคุณหมอผู้หญิงท่าทางใจดี ท่านก็บอกว่าขวดนมลูกแมวไม่มี แต่มีขวดนมลูกหมา ผมดูด้วยตาแล้วเห็นว่าหัวนมมันใหญ่กว่าปากของลูกแมวแน่ จึงถามหาอุปกรณ์อย่างอื่น คุณหมอก็เอาหลอดสำหรับดูดยาฉีดมาให้ โดยไม่คิดเงิน ผมจึงถามหานมที่จะให้ลูกแมวเพิ่งเกิดกิน หมอก็หยิบเอามาให้ดูเป็นกระป๋องโตพอสมควร ราคาสามร้อยบาท ผมก็อึ้งอยู่นิดหนึ่ง หมอก็เอาอย่างเป็นซองมาให้ แต่ก็ใหญ่พอดูหนักสามร้อยกรัม ราคาสองร้อยบาท ผมจึงเกี่ยงว่านมสดตราหมีแมวกินได้ไหม หมอว่านมวัวไม่เหมาะสำหรับแมว ผมเลยถามต่ออีกว่า ถ้าแมวกินไม่หมดผมจะกินต่อได้ไหม หมอไม่ตอบแต่หัวร่อกี๊กไปเลย ความจริงผมถามไปงั้นเอง เพื่อคลายเครียด เมื่อกลับมาถึงบ้าน ก็จัดแจงชงนมใส่ขวดเล็ก ๆ แล้วแบ่งใส่ถ้วยเอาหลอดดูยาฉีดที่หมอให้มา ดูดนมไปจ่อที่ปากลูกแมว มันก็ไม่ยอมอ้าปาก ต้องอุ้มมันขึ้นมามันจึงจะอ้าปากร้อง ผมก็เอาปลายหลอดแหย่เข้าไปในปากของมัน และกดให้น้ำนมไหล มันก็พอจะกลืนได้บ้างหกเสียบ้าง เพราะไปกล้ากดแรงกลัวนมจะพุ่งเข้าหลอดลม ดูท่าว่ามันไม่เคยดูดนมแม่มาก่อนเลย ผมลองให้นมมันทั้งสามตัว พอรู้รสนมเสียก่อน แล้วบ่าย ๆ จึงจะลองใหม่ แล้วผมก้เอานมที่เหลือไปเทใส่จานอาหารแมวที่หน้าบ้าน พอดีเจ้าสีอ่อนท้องโตเดินพุงโย้ผ่านมา ก็เข้ามาเลียกิน ผมก็บอกมันไปว่า เวลาออกลูกไปออกที่บ้านอื่นบ้างนะ แล้วจะเอาเจ้าสามตัวนี้ไปฝากให้เลี้ยง มันก็ไม่ว่าอะไร ก้มหน้าเลียนมจนหมดเกลี้ยง จนถึงบ่ายสองโมงผมก็ชงนมใส่ขวดใหม่ แล้วก็แบ่งใส่ถ้วยมาป้อนเจ้าสามตัว ด้วยหลอดดูดยาฉีดเช่นเดิม คราวนี้มันพอจะดูดปลายหลอดได้บ้าง แต่ไม่มากนักก็หันหน้าหนี จนถึงสี่โมงเย็นก็ป้อนมันอีกรอบหนึ่ง นมที่เหลือก็เก็บเข้าตู้เย็นไว้ คราวนี้เจ้าขาวตัวหนึ่งนอนนิ่งเสียแล้ว หยอดนมใส่ปากก็ไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบ สงสัยจะเป็นตัวที่ตากฝนเมื่อคืน ส่วนอีกสองตัวยังส่งเสียงร้องและดูดนมกลืนได้มากขึ้น หลังจากนั้น เมื่อผมออกจากบ้านจะไปถ่ายเอกสาร ก็พบแมวด่างดำขาวหางกุดซึ่งเคยท้องป่อง คราวนี้ท้องมันยุบลงไปและเห็นหัวนมห้อยอยู่ จึงเรียกเพื่อนบ้านออกมาดูว่าเจ้าตัวนี้ใช่ไหมที่เป็นแม่เจ้าตัวเล็ก ซึ่งเขาเห็นมันขระที่กำลังคลอดลูก เขาก็ยืนยันว่าใช่แน่ ผมจึงวานให้เขาเอากะละมังใส่ลูกแมวสามตัวไปวางไว้ใกล้ ๆ มัน เพราะปกติมันขี้ระแวงไม่ยอมให้ผมเข้าใกล้ แล้วผมก็ไปถ่ายเอกสาร เมื่อกลับมาก็เห็นว่า เจ้าด่างหางกุดตัวนั้นนอนอยู่ใกล้ ๆ กะละมังลูก แต่ก็ไม่ได้เข้ามาดมหรือมาเลีย หรือคาบไปไว้ที่อื่น ผมไม่กล้าจะทิ้งกะละมังไว้นอกบ้านได้ จึงยกเข้ามาวางไว้ในบ้านตามเดิม เมื่อแม่มันไม่ยอมเลี้ยง ผมก็จำต้องเลี้ยงเจ้าสามตัวนี้ต่อไป เพราะเราคงมีกรรมผูกพันต่อกันอยู่ก็ได้ ผมจะพยายามทำหน้าที่ ซึ่งไม่ใช่หน้าที่ของผมนี้ ให้ดีที่สุดทั้ง ๆ ที่ไม่มีความรู้มาก่อนเลย ก็สุดแล้วแต่เวรกรรมเท่านั้น ผมคิดได้ดังนี้แล้ว จึงสามารถทำใจให้เป็นปกติได้ ไม่กระวนกระวายเดือดร้อนใจเท่าใดนัก วันนี้ผ่านไปแล้ว พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรก็ไม่รู้ แต่ถึงไม่รู้มันก็เข้ามาหาเราจนได้ ก่อนจะสิ้นสุดวันที่ ๑๔ พฤษภาคม พอถึงตอนค่ำผมให้นมอีกรอบหนึ่ง จึงเห็นว่าเจ้าตัวขาวที่นอนนิ่งนั้น ได้สิ้นลมหายใจไปอีกตัวหนึ่งแล้ว จึงเหลือเพียงสองตัว ขาวกับด่าง ๑๕ พฤษภาคม ๒๕๔๘ เป็นวันที่สามแล้ว ที่เก็บเจ้าลูกแมวกำพร้ามาเลี้ยงไว้ เมื่อให้อาหารเม็ดแก่แมวหน้าบ้านก็มีเจ้าด่างดำขาวหางขอดโผล่เข้ามาอีกตัวหนึ่ง พร้อมกับเจ้าด่างหางกุดตัวเดิม และมีลักษณะเป็นแมวแม่ลูกอ่อนเหมือนกัน เลยไม่แน่ใจว่าตัวไหนเป็นแม่ที่แท้จริง ของไอ้เจ้าสองตัวในกะละมัง ตลอดวันนี้ก็ยังมีผู้อ่านในเนตมาให้ความเห็น และส่งกำลังใจให้เป็นระยะ ๆ และบางท่านก็แนะนำมาหลังไมค์ ซึ่งทำให้ผมซาบซึ้งในน้ำใจไมตรีของท่านเหล่านั้นเป็นอย่างยิ่ง ผมให้นมประมาณสองชั่วโมงต่อครั้ง โดยเปลี่ยนจากหลอดดูดยาฉีด เป็นหลอดดูดหมึกพิมพ์คอมพิวเตอร์ ที่มีลูกยางสำหรับบีบด้านท้าย ทำให้ป้อนง่ายขึ้นกว่าเดิมมาก เจ้าขาวกินน้อยนอนมาก เจ้าด่างดูดกินได้มากขึ้น ดิ้นมากขึ้น และร้องถี่ขึ้น ทำให้ผมมีความหวังว่ามันจะรอด จึงตั้งชื่อเจ้าขาวว่า บุญเหลือ เจ้าด่างชื่อ บุญรอด กลางคืนก็ยกกะละมังเข้ามาไว้ในห้องรับแขก เพื่อป้องกันภัยจากสัตว์ร้าย กลางวันก็เอาออกไปไว้หน้าห้อง ให้นมกินมันก็หลับ พอหิวก็ลุกขึ้นร้องเป็นวัฏฏะจักรไปเช่นนี้ทั้งวัน จนผ่านวันที่ ๑๖ ไปได้อีกวันหนึ่ง ๑๗ พฤษภาคม ๒๕๔๘ เวลาประมาณ ๐๖.๔๐ น. ยกกะละมังออกมาจะให้นมเจ้าสองตัว ก็พบว่าเจ้าขาวหรือบุญเหลือ ไม่หายใจไปอีกตัวหนึ่งแล้ว คงเหลือเจ้าด่างหรือบุญรอด เพียงตัวเดียว กินนมครั้งละสองหลอด ๑๘ พฤษภาคม ๒๕๔๘ วันนี้มีผู้ใจบุญแจ้งว่าจะส่งขวดนมลูกแมวมาให้ ผมก็ดีใจและขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง เจ้าบุญรอดตอนเช้ายังแหกปากร้อง และไต่ไปตามผ้าขนหนูที่เอามามัดให้เป็นชะนีที่เขาใช้ห้อยผ้าป่าได้อย่างแข็งแรง อ้าปากดูดนมได้มากขึ้น แต่พอตกเย็นเสียงร้องก็ชักอ่อยลง และดูซึม ๆ ไป ยิ่งดึกเสียงยิ่งเบาลง ต้องลุกมาดูที่กะละมังเห็นนอนเงียบก็ไม่สบายใจ อยากให้มันร้องทั้งคืนอีก ๑๙ พฤษภาคม ๒๕๔๘ เวลาตีห้ากว่า ๆ ผมมาดูบุญรอดที่กะละมังเพื่อให้นม เพราะแปลกใจที่ไม่มีเสียงร้อง หยิบตัวมันขึ้นมาจึงร้องเพียงค่อย ๆ เมื่อเอานมป้อนให้ก็ไม่ยินดีที่จะกลืน ทั้ง ๆ ที่เมื่อวานกินได้ถึงสามหลอด เมื่อเห็นว่าไม่เอาแน่แล้วผมก็วางลงตามเดิม มันก็ไม่ตะเกียกตะกายเหมือนเช่นเคย เป็นสัญญาณว่ามันไม่อยากจะอยู่กับผมเสียแล้ว ถ้าอยู่ได้ถึงพรุ่งนี้เช้า ก็คงจะมีปาฏิหาริย์เท่านั้น ถึงเวลาประมาณ ๑๐.๐๐ น. บุรุษไปรษณีย์ก็นำพัสดุมาส่งให้ ภายในเป็นขวดนมลูกแมว ที่มีผู้ใจบุญส่งมาตามที่บอก ผมรีบล้างทำความสะอาดแล้วกรอกนมใส่ อุ้มบุญรอดขึ้นมา เอาหัวนมใส่ปาก แต่บุญรอดไม่ดูดเสียแล้ว.......... อนิจจา พอถึงเวลาประมาณ ๑๘.๓๐ น.บุญรอดก็นอนนิ่งเงียบ ไม่ขยับเขยื้อน และไม่มีเสียงร้อง ผมต้องยกกะละมังขึ้นมาดูอย่างใกล้ชิด จึงจะเห็นว่าท้องยังกระเพื่อมอยู่ จึงไม่อยากจะแตะต้องตัว ให้เกิดเวทนา ทั้งผมและบุญรอด ขอให้จากไปอย่างสงบเถิด...........ลูกเอ๋ย เมื่อเวลาผ่านไปอีกไม่นาน ประมาณ ๑๙.๐๐ น. ผมเข้ามาเขียนรายงานในเนตแล้ว ก็ออกไปดูบุญรอด ปรากฏว่านอนนิ่งเฉย พอเอานิ้วเขี่ยก็เขยื้อนไปทั้งตัว แสดงว่าหมดลมหายใจ ปราศจากวิญญาณเสียแล้ว ไม่นึกเลยว่าจะเร็วอย่างนี้ รู้สึกใจหายไปวูบหนึ่ง ชีวิตของบุญรอด ตั้งแต่เกิดมาเมื่อ ๑๓ พฤษภาคม จนถึง ๑๙ พฤษภาคม เป็นชีวิตที่สั้นมาก ยังไม่ทันจะลืมตาขึ้นดูโลกใบนี้เสียด้วยซ้ำ แต่ในโลกของความเป็นจริง ทุกสิ่งย่อมเป็นไปตามที่มันควรจะเป็น บุญรอดจึงต้องตายตามพี่น้องของมันไป เป็นตัวสุดท้าย โดยไม่มีปาฏิหาริย์ หน้าที่ของผมจึงสิ้นสุดลงเพียงนี้ ขอบุญกุศลที่ผมได้ทำแล้ว จงคุ้มครอง บุญรอด บุญเหลือ เจ้าขาว และเจ้าดำ ให้ไปสู่สุคติ ในสัมปรายภพนั้นเถิด และถ้าได้ใช้หนี้เวรกรรมหมดแล้ว ก็จงไปเกิดเป็นคนเสียเลย และอย่าถูกแม่ใจร้าย ทอดทิ้งเหมือนชาตินี้อีก. ############   โดย: เจียวต้าย 9 พฤศจิกายน 2554 5:19:20 น.

ตอนนี้เตรียมการเหมือนกันค่ะ คุณปะป๊าให้ลูกน้องต่อที่ยกรถ สามารถปรับระดับสูงได้ 1 เมตร และตัดท่อพีวีซี เห็นเธอว่าเอาไว้อุดตรงท่อน้ำทิ้งในห้องน้ำ ช่วยได้ตอนมีน้ำผุดจากท่อค่ะ   โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ 9 พฤศจิกายน 2554 10:08:45 น.