เรื่องธรรมดาของคนธรรมดา .. รำลึกถึงเพื่อนตาย (๔) รำลึกถึงเพื่อนตาย (๔) "เพทาย" อีกกลุ่มหนึ่ง เป็นเพื่อนนักเรียนเก่าร่วมชั้น ที่เรียกว่ารุ่นเดียวกันนั้น มีอยู่เป็นจำนวนมาก ระดับประถมศึกษานั้น ผมจำได้เพียงคนเดียว เพราะบังเอิญเขาได้เข้าไปรับราชการอยู่ในหน่วยเดียวกัน ชั่วระยะเวลาสั้น ๆ และระดับมัธยมศึกษา ซึ่งผมเรียนชั้นสุดท้าย ซ้ำเป็นปีที่สอง แล้วก็ไม่สำเร็จนั้น ยิ่งมีมากขึ้นไปอีก แต่ผมก็ยังจำได้อยู่เพียงคนเดียว เพราะบังเอิญมีนิวาสสถาน อยู่ในย่านซังฮี้ด้วยกัน และเพื่อนผู้นี้เองที่ได้ชักนำเพื่อนร่วมรุ่นคนอื่น ๆ ให้มารู้จักผมหรือให้ผมรู้จัก ตั้งแต่ประมาณยี่สิบปีมาแล้ว ซึ่งผมก็รับเอาไว้เป็นเพื่อน ทั้ง ๆ ที่ผมนึกถึงความหลัง ที่ได้เคยเกี่ยวข้องกัน ไม่ได้เลยก็ตาม เพื่อนกลุ่มนี้ตามรายชื่อที่เขาพิมพ์ไว้เป็นหลักฐานครั้งแรก มีเหลืออยู่แค่ สามสิบกว่าคน ซึ่งเมื่อได้รวมกลุ่มกันนั้น แต่ละคนก็มี อายุ คุณวุฒิ และอาชีพที่แตกต่างกันไป และเมื่อได้อยู่มาถึงบัดนี้ ทุกคนก็ได้เกษียณอายุมาแล้วคนละหลายปี และอีกหลายคนก็ได้พ้นจากสภาพความเป็นมนุษย์ไปเสียแล้ว เพื่อนที่ได้พบได้รู้จัก และคบหาสมาคมกันเป็นเวลาสั้นที่สุด จนแทบจะนึกหน้าไม่ออก เป็นอาจารย์ทางศิลปกรรม ดูเหมือนจะสอนอยู่ที่โรงเรียนเพาะช่าง ต่อมาได้เป็นโรคท้องเดิน แล้วหัวใจวายถึงแก่กรรมไปเมื่อปี ๒๕๒๐ คนถัดมานั้น เขาอยู่แถวศรีย่าน ไม่ไกลจากบ้านของผมนัก เป็นคนรูปร่างสูง เสียงทุ้มต่ำมีกังวานลึก ชอบสนุกสนานเฮฮากับเพื่อนเป็นอย่างดี แต่ทราบว่าเป็นมะเร็งในกล่องเสียง ครั้งสุดท้ายที่มาพบเพื่อนในงานบำเพ็ญกุศลประจำปี แด่บรรพบุรุษของเพื่อนคนหนึ่ง เห็นเอาสายยางที่เจาะลงไปในกระเพาะอาหารติดตัวมาด้วย เพื่อนฝูงก็เย้าแหย่ว่าให้เอาเบียร์กรอกลงไปตามสายยางนั้น จะได้เมาเท่า ๆ เพื่อน จำไม่ได้ว่าเขาทำตามหรือเปล่า แต่อีกไม่นานเขาก็ถึงแก่กรรมเมื่อปี ๒๕๒๕ อีกคนหนึ่งเป็น พันเอกพิเศษ เหล่าทหารการเงิน เป็นคนมีน้ำใจดี รักเพื่อนฝูง และเป็นคนมีรสนิยมในการดื่ม เขาจะพกเหล้าบรั่นดีชื่อดังของโลก ไว้ท้ายรถเสมอ ถ้าได้เข้ากลุ่มกับเพื่อนชุดนี้ เขาก็จะเอาขวดเหล้านั้นมาตั้งกลางวง โดยไม่ได้เรียกร้องอะไรเป็นพิเศษ แล้วก็จิบทีละน้อย ตามด้วยน้ำเย็น เพื่อนที่ชอบเหมือนกัน จะช่วยเขาดื่มด้วยก็ไม่ว่าอะไร ข้อสำคัญถ้าหมดขวดแล้ว ไม่มีใครสั่งตรานี้มาอีก เขาก็จะลากลับบ้าน เพราะไม่ถูกกับตราอื่น เขาป่วยอยู่ไม่นานก็ถึงแก่กรรม ด้วยโรคมะเร็งไม่ทราบว่าที่อวัยวะใดเมื่อปี ๒๕๓๑ อีกคนหนึ่ง เป็นนักเรียนรุ่นพี่แต่เพื่อนรุ่นเดียวกันคงจะมีที่ถูกใจน้อย จึงมาเข้าร่วมในรุ่นของผม เป็นคนรูปร่างสูงชลูดตูดปอด ไว้หนวดเฟิ้มคล้ายคนโบราณ ใจคอโอบอ้อมอารี มีความรักเพื่อนรุ่นน้องเป็นอย่างมาก ยินดีช่วยเหลือทุกคนที่ขัดข้อง ไม่ว่าเรื่องใด เขารับราชการที่การรถไฟแห่งประเทศไทย มีเหล้าฝรั่งกี่ขวดกี่ตรา ก็เอามาเปิดให้เพื่อนกินหมด เมื่อเกษียณอายุราชการแล้ว ก็ออกไปทำงานส่วนตัวอยู่ที่ต่างจังหวัด เกิดอุบัติเหตุพลัดตกลงมา จากหอตั้งถังน้ำประปา ต้องกลับมานอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาลศิริราช แล้วก็ถึงแก่กรรม ผมไปเยี่ยมร่างของเขาเป็นคนแรก ก่อนที่ทางโรงพยาบาลจะรับเอาไปเป็นครูใหญ่ในโรงเรียนแพทย์ เมื่อปลายปี ๒๕๓๑ คนถัดมา แก่กว่าผมหนึ่งปี แต่เรียนอ่อนกว่าผมปีหนึ่ง เมื่อผมโดนเกณฑ์ไปเป็นพลทหารราบ เขาได้เป็นครูฝึกของผม หลังจากที่กลับจากไปร่วมรบ ในสงครามเกาหลีจนได้รับเหรียญกล้าหาญมาแล้ว เขาจำได้ว่าผมเป็นนักเรียนโรงเรียนเดียวกับเขา จึงได้รับความเมตตาเป็นอย่างดี เขารับราชการทหารต่อมาจนได้รับยศร้อยเอก จึงเป็นโรคมะเร็ง แต่เขาชอบรักษาทางไสยศาสตร์ มากกว่าแผนปัจจุบัน ได้ถึงแก่กรรมลงในเดือนเดียวกับคนก่อนนั้นเอง คนต่อไป เป็นสถาปนิก มีอาชีพรับเหมาก่อสร้าง การเงินค่อนข้างจะดี และมีน้ำใจกว้างขวาง เขาพูดเสียงดังฟังชัดว่ายินดีรับอุปถัมภ์การจัดเลี้ยงประจำเดือน ของเพื่อนกลุ่มนี้ ขัดข้องสิ่งใดบอกได้ทุกเมื่อ แต่จัดมาได้ร่วมสิบปี เขาก็ป่วยด้วยโรคตับและโรคหัวใจ ต้องนอนข้างถังอ็อคซิเยนอยู่เป็นปี ในงานวันเกิดครั้งสุดท้ายของเขา ด้วยความรักเพื่อน ถึงกับถอดสายช่วยหายใจ ออกมานั่งคุยด้วยพักใหญ่ จากนั้นไม่นาน เขาก็ถึงแก่กรรมเมื่อปี ๒๕๓๒ คนต่อจากนั้น รูปร่างสูงใหญ่ สมกับตำแหน่งอาจารย์ใหญ่โรงเรียนชาย ประจำจังหวัดนครสวรรค์ ได้ทำความเจริญให้แก่โรงเรียนไว้มากมาย เป็นที่รักของครูน้อย และบรรดาศิษย์ทั้งหลาย แต่เวลาอยู่กับเพื่อนฝูงก็คุยสนุกสนาน มีเรื่องโปกฮามาเล่าให้เพื่อนได้เฮกันเสมอ ถึงเวลาเกษียณอายุ มีการประชุมประกาศสดุดีเกียรติคุณ ที่สนามหน้าโรงเรียน เขามีความปิติยินดีท่วมท้น เกิดอาการหัวใจวายเฉียบพลัน จนถึงแก่กรรมเมื่อปี ๒๕๓๓ ก่อนที่จะพ้นภาระไม่กี่วัน เพื่อนหลายคนยกขบวนไปร่วมงานศพ ที่ทางโรงเรียนจัดให้อย่างสมเกียรติ มีนิทรรศการรอบศาลาสวดพระอภิธรรม ผมเองซึ้งกับคำไว้อาลัยก่อนการพระราชทานเพลิง ถึงน้ำตาซึม คนต่อมา เป็นทหารสื่อสาร แต่นั่งอ่านข่าวอยู่ทางวิทยุกระจายเสียงจนเป็นที่รู้จักกันทั่วไป พอทหารสื่อสารเปิดสถานีวิทยุโทรทัศน์ ก็เลยได้นั่งอ่านข่าวออกหน้าจอให้คนได้รู้จัก เคยไปทำข่าวสงครามในเวียตนาม เกือบได้รับเหรียญกล้าหาญเหมือนกัน แต่ติดขัดอะไรไม่ทราบได้ จึงไม่ได้เป็นนายทหารสัญญาบัตร เมื่อหนุ่มมัวเพลิดเพลินอยู่กับการเที่ยวเตร่ และร่วมการกุศลจนลืมมีเมีย พอถึงเกษียณอายุราชการ เพิ่งมีลูกอายุเพียงไม่กี่ขวบ เกิดเป็นเบาหวานถึงขั้นจะต้องถูกตัดขา แต่มีผู้ใหญ่ช่วยขอร้องทางโรงพยาบาล ให้ดูแลเป็นพิเศษจนหายได้โดยไม่ต้องตัดขา แต่กลับถึงแก่กรรมด้วยเส้นโลหิตในสมองแตก เมื่อปี ๒๕๓๕ อีกคนหนึ่ง เป็นนายตำรวจป่าไม้ ที่มีชื่อว่ามือสะอาด ขนาดเกษียณอายุราชการแล้วยังผ่อนบ้านไม่หมด มีรสนิยมในการกินเหล้าเคล้าเสียงเพลงมาก และเป็นผู้ที่รู้เรื่องต่าง ๆ นอกวงการป่าไม้อย่างกว้างขวาง เป็นที่ปรึกษาของเพื่อนได้อย่างดี เขามีขอบเขตการปฏิบัติงานอยู่ในหลายจังหวัด จึงสามารถพาเพื่อนไปทัศนาจรได้บ่อย โดยมีลูกน้องจัดการรับรอง หลังเกษียณอายุได้ประมาณสามปี อยู่ดี ๆ ก็มานอนป่วยที่วชิรพยาบาล พอผมไปเยี่ยมครั้งที่สองก็ไม่ได้คุยกันเสียแล้ว เขาถึงแก่กรรมในตอนเย็นวันหนึ่ง เมื่อปี ๒๕๓๖ คนต่อไป ร่างผอมเกร็งรับราชการทางกรมชลประทานสามเสน พบกับผมที่ร้านลูกชิ้นเนื้อวัวศรีย่านบ่อย ๆ แต่ไม่ค่อยได้ไปร่วมงานเลี้ยงประจำเดือนไม่ทราบว่าติดขัดด้วยเรื่องอันใด คนนี้ถึงแก่กรรมเมื่อปี ๒๕๓๘ หลังจากที่เกษียณอายุราชการได้ไม่ทันถึง ๓ ปี ด้วยโรคมะเร็งในลำไส้ คนต่อมาเป็นนายทหารอากาศ ผมคิดว่าได้เคยสนิทสนมกับเขาเมื่อตอนเรียนหนังสือ แต่นึกหน้าไม่ออก พอมารวมกลุ่มกันก็ไม่ค่อยได้เห็นหน้าเขา จึงแทบจะไม่ได้เสวนากันเลย จนเขาถึงแก่กรรมเมื่อปี ๒๕๓๙ หลังเกษียณอายุราชการถึง ๗ ปี อีกคนหนึ่ง ตัวเล็กแต่ใจใหญ่มีความรักเพื่อนฝูงมั่นคง เคยเป็นนักมวยรุ่นเล็กของโรงเรียน เมื่อโตขึ้นก็เป็นนักบิลเลียดฝีมือเยี่ยม เคยได้ช่วยกิจการของโรงเรียนและสมาคมศิษย์เก่าอย่างเข้มแข็ง มาร่วมงานเลี้ยงรุ่นประจำเดือนสม่ำเสมอ เว้นแต่เมื่อเจ็บป่วย ครั้งสุดท้ายมานอนป่วยอยู่ที่วชิรพยาบาล โดยไม่ทราบว่าเป็นโรคอะไร เพื่อนไปเยี่ยมก็บอกว่า มาหนเดียวพอแล้วไม่ต้องมาอีก พอรุ่งขึ้นเพื่อนที่ไปเยี่ยมด้วยกัน ก็โทรมาบอกว่าเขาไปรออยู่ที่วัดโสมนัสแล้ว เขาถึงแก่กรรมเมื่อปี ๒๕๔๐ อีกคนหนึ่งผมนึกหน้าไม่ออกเลย แต่ได้ข่าวว่าไปช่วยเดินสายไฟฟ้า บนหลังคาวัดบุญศรีมุนีกรณ์ แถวถนนรามอินทรา กิโลเมตรที่ ๘ แล้วเกิดพลาดพลั้งหล่นลงมาถึงกระโหลก ศรีษะร้าว ถึงแก่ความตายที่ โรงพยาบาลนพรัตน์ เมื่อ ๙ เมษายน ๒๕๔๐ คนต่อมาเป็นนายทหารเหล่าสารบรรณ ทำงานอยู่ที่กรมสารบรรณทหารบก ผมเคยไปติดต่อกับเขาบ้าง เมื่อยังรับราชการอยู่ แต่เมื่อเกษียณอายุราชการแล้ว เขาก็หายเงียบไปเลย ได้ข่าวว่าถึงแก่กรรมเมื่อ ๒ กรกฎาคม ๒๕๔๔ อายุ ๗๐ ปีพอดี อีกคนหนึ่งเคยสนิทสนมคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี เขามีอาชีพอิสระดูเหมือนจะเป็นเจ้าของรถบรรทุกรับจ้าง แต่เจ้าตัวชอบแต่งกายด้วยชุดที่นำสมัยหล่อเหลาอยู่เสมอ เขาป่วยหลายโรค จนต้องเลิกดื่มไปหลายปี แต่เมื่อพบกันก็จะคุยสนุกสนานเฮฮาอยู่เสมอ เพิ่งจะเสียชีวิตเมื่อ ๑๗ พฤษภาคม ๒๕๔๕ อายุเกือบ ๗๓ ปี โดย: เจียวต้าย 3 พฤศจิกายน 2554 6:16:38 น.   Create Date : 03 พฤศจิกายน 2554 19 comments Last Update : 3 พฤศจิกายน 2554 7:54:13 น. Counter : 488 Pageviews. Share Tweet

พี่นาถคะ คุยแล้วก็เพลินอยากคุยต่อใช่มั้ยคะ ได้เข้ามาบ้าง...หนูกับคุณลุงก็ดีใจแล้วค่ะ เช้านี้ หนูมาก่อนคุณลุงเหรอคะเนี่ย เป็นไปได้ไง... สวัสดีเช้าวันพฤหัสบดีค่ะคุณลุง / พี่นาถ โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ 3 พฤศจิกายน 2554 6:06:37 น. ขอบคุณที่พยายามมาคุย แค่อ่านให้สบายใจก็พอแล้วครับ แต่เรื่องของเพื่อนตาย อาจจะอ่านแล้วไม่ค่อยสบายใจก็ได้ครับ ผมเป็นคนมีเพื่อนมาก และเวลาผ่านมานาน ก็ต้องจากกันไปเป็นธรรมดา เวลานี้ผมคิดแค่นี้ครับ ไม่เหมือนคนแรกเพื่อ พ.ศ.๒๕๑๐ จะบ้าตายเสียให้ได้ครับ. โดย: เจียวต้าย 3 พฤศจิกายน 2554 6:09:08 น.   โดย: sirivinit 3 พฤศจิกายน 2554 7:55:52 น.

สวัสดีค่ะทั้งสองท่าน อยากคุยจะแย่ ก็ไปไหนไม่ได้ เฉาขนาดกรอบไปหมด ดีที่เข้ามาได้ก่อนขาดใจตายค่ะ ฮ่าๆๆๆ   โดย: นาถ (sirivinit ) 3 พฤศจิกายน 2554 7:57:20 น.

พี่ห่อและน้องหนูก็คงเห็นว่าอารมณ์ดี ล้อพี่ห่อได้สุดๆ... แต่คอมไม่เป็นใจเล้ย ดีแต่จะตัด   โดย: นาถ (sirivinit ) 3 พฤศจิกายน 2554 8:04:00 น.

พอเปิดใหม่ ต้องดำเนินกรรมวิธียืดยาว หมดเวลาไปหลายนาทีเชียว เพื่อนตาย ที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขในวงเหล้า คนละกรึ๊บ ก็ทยอยจากไปทีละคน วัยวัฒนาอายุวัฒน์ มาเล่าความหลังอย่างสุขใจระคนเศร้า   โดย: นาถ (sirivinit ) 3 พฤศจิกายน 2554 8:06:05 น.

นาถว่า เพื่อนๆ พี่ห่อมองลงมาจากสวรรค์ แล้วก็อมยิ้มพยักเพยิดให้กัน ว่าดูห่อสิ คิดถึงพวกเราเนาะ   โดย: นาถ (sirivinit ) 3 พฤศจิกายน 2554 8:07:26 น.

ร้านก๋วยเตี๋ยวศรีย่าน ชอบมาก นั่งรถดีเซลรางมาจากจังหวัดหนึ่งห่างจาก กทม. ๑๐๗+๑๒ กม. ลงรถไฟที่สามเสน ทานเส้นใหญ่น้ำและเกาเหลาลูกชิ้น กับซื้อกลับสองร้อยลูก หนักน้ำซุปมาก แถมมาแวะที่ราชวัตร ซื้อหอยทอดผัดไทย แล้วนั่งรถกลับบ้านตอนเย็น มีความสุขค่ะ ส่วนร้านวิเศษไก่ย่าง คราหนึ่ง มศ.๑ รุ่นแรกของไทยนัดพบกัน มีบางคนไม่เคยเจอกันเลย ๔๐ ปี นาถขออนุญาตหมอถอดสายน้ำเกลือบนหลังมือ นำเข็มที่คาไว้ พันผ้าแอบๆ มาเสวนากับเพื่อน มีความสุขมากค่ะ ดูเวลาที่ห่างกันซีคะ นั่นคือเวลาที่เสียไป เพราะเข้าบล็อกใหม่ค่ะ น้องหนูขา ยังอยากคุย เข้ามาอีกน้า... ยังไปหาไม่ได้ค่ะ จ๋งจ๋านตัวเองจริงจริ้ง....   โดย: nart (sirivinit ) 3 พฤศจิกายน 2554 8:20:21 น.

นานๆ ได้ทราบข่าว ตร.ป่าไม้จนสักที คติประจำใจของสืบพงศ์ นาคะเสถียร จงเจริญ   โดย: sirivinit 3 พฤศจิกายน 2554 8:22:32 น.

อรุณสวัสดิ์เช้าวันพฤหัสบดีค่ะ พี่นาถ ฮึดสู้กับมวลน้ำที่จู่โจมอยู่ในเวลานี้ น้ำไหลมาก็มีไหลไป จงทำจิตใจให้เข้มแข็งอย่าได้ท้อถอย ต้อยแวะมาส่งกำลังใจให้นะค่ะ   โดย: KeRiDa 3 พฤศจิกายน 2554 9:05:00 น.

สวัสดีค่ะพี่นาถ ดีใจจริงๆที่ได้รับทราบข่าวคราวบ้าง พี่นาถไม่สบายเป็นอะไรคะ และที่บ้านเป็นอย่างไรบ้าง อพยพไปอยู่ที่ไหนกัน ขอให้พี่นาถ หายเจ็บหายไข้ เร็วๆนะคะ ถ้ายังไม่สะดวกจะแวะมาทักทายกันก้อไม่เป็นไรค่ะ ให้หายดีก่อนค่อยมาก้อได้ค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ   โดย: ดาวริมทะเล 3 พฤศจิกายน 2554 9:57:02 น.

เข้ามาดูอีกครั้งหนึ่ง คุณนาถมีเพื่อนคุยเยอะเลยครับ.   โดย: เจียวต้าย 3 พฤศจิกายน 2554 17:02:08 น.

คุณลุงจำเพื่อนได้เยอะมากเลยค่ะ รายละเอียด ไม่ว่านิสัย หน้าตา รูปร่าง...จะมีซักกี่คนที่เป็นแบบคุณลุงคะเนี่ย เพื่อนๆ ต้องดีใจแน่เลยค่ะ หนูเองก็จำรายละเอียดของเพื่อนได้ เคยเอารูปที่เค้าให้เรา สมัยเรียนมัธยมมาให้ดู เพื่อนๆ ดีใจใหญ่ ว่าเรายังเก็บเอาไว้...แต่ถ้าจะนับเป็น "ปี" ที่คบหากัน คงน้อยกว่าคุณลุงเยอะ คิดอีกที ถ้าซัก 20-30 ปีข้างหน้า ได้มีนัดเลี้ยงรุ่น เหมือนพี่นาถ (รุ่นแรก เมื่อเรายังแรกรุ่น...) หนูเองก็คงสู้ตาย...ไปก็ไปค่ะ คงสุขมาก.... พี่นาถเป็น "ที่รัก" ของใครหลายคนค่ะคุณลุง ครั้งนี้นอกจากสุขภาพไม่ดีแล้ว ยังเป็นระยะเวลาที่พี่นาถน่าจะหายหน้าหายตาไปจากบล็อกนานที่สุดมังคะ สวัสดีตอนเย็นค่ะ คุณลุง / พี่นาถ เจอกันเช้าพรุ่งนี้ค่ะ   โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ 3 พฤศจิกายน 2554 17:57:14 น.

แม้...น้องหนูนี่น่ารักจริง มีมธุรสวาจาเรื่อย ทั้งๆ ที่เป็นคนซื่อไม่มีเล่ห์เหลี่ยมนี่แหละ เพื่อนเข้ามา แล้วเขาจะหายไป เพราะนาถไปตอบบล็อกเขาไม่ได้ค่ะพี่ห่อ พี่นาถ ก็จำเพื่อนๆ ได้น้าน้องหนู วันแรกที่เรียน มศ.๔ ยังจำภาพเพื่อนๆ ได้ทุกคน จึงเมื่อพบว่าเพื่อนหัวเถิกพุงโต ก็ตกใจมาก ไอ้หนุ่มหล่อคนนั้น มันหายไปไหนฟระ ฮ่าๆๆๆ   โดย: นาถ (sirivinit ) 3 พฤศจิกายน 2554 18:43:07 น.

แฮ่ม...ไม่อยากบอก ว่ามาหลังไมค์อื้อเลย... น่าน...โม้ซ้า...โม้แล้ว ชื่นจายยยย...   โดย: นาถ (sirivinit ) 3 พฤศจิกายน 2554 18:44:48 น.

ยามว่างมากๆ นี้ ได้ อขิทโร โดย วรรณวรรธน์ อ่าน พอเพลิดเพลินใจค่ะ เรื่องลึกลับ อยากเล่า แต่หาวิธีเขียนยาวๆ ยังไม่ได้ กลัวมันตัดค่ะ หาโน้ตแพถ ไม่พบ ไปเวิร์ด ก็ไม่ได้ค่ะ   โดย: นาถ (sirivinit ) 3 พฤศจิกายน 2554 18:59:33 น.

โดย: นาถ (sirivinit ) 3 พฤศจิกายน 2554 20:42:42 น.

เพิ่งนึกได้ค่ะพี่ห่อ นาถไปเตรียมบล็อกที่ ๒๙ ไว้ให้แล้วนะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ   โดย: นาถ (sirivinit ) 3 พฤศจิกายน 2554 21:49:19 น.

ขอบคุณครับ.   โดย: เจียวต้าย 4 พฤศจิกายน 2554 5:06:56 น.

เรื่องของเพื่อนตาย จบแค่นี้ครับ คราวหน้าจะเป็นเรื่องสุดท้าย ในกลุ่ม เรื่องธรรมดาของคนธรรมดา ครับ.   โดย: เจียวต้าย 4 พฤศจิกายน 2554 5:16:52 น.

สวัสดีวันศุกร์ค่ะ คุณลุง / พี่นาถ ย่อหน้าสุดท้้าย.... .....เพื่อรำลึกถึงความผูกพัน หนูชอบคำนี้ค่ะ เคยพูดบ่อยๆ ว่า คำว่า "ผูกพัน" ความรู้สึกมันมากกว่าคำว่า "รัก" นะคะ คุณลุง เรารักเพื่อน คงเพราะเพื่อนก็รักเราด้วย... เรื่องของเพื่อน...คุณลุงเขียนได้ถึง 4 ตอน ไม่น้อยนะคะ สำหรับความระลึกถึง วันนี้พี่นาถต้องมีเพื่อนๆ แวะคุยด้วยเยอะแ่น่เลยค่ะ อิ่มใจ จนอยากจะหายป่วยเลยใช่มั้ยคะ   โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ 4 พฤศจิกายน 2554 6:15:01 น.