Bloggang.com : Tinglish : The Reason Why I have Devoted Myself to Teaching English at the Royal Thai Army.

The Reason Why I have Devoted Myself to Teaching English at the Royal Thai Army.

หลายคนถามเราว่า
สอนที่ กองทัพ สอนอะไร
เราตอบว่า
I teach my life.

มีอะไรที่ส่งต่อกันได้ ก้ต้องส่งกันไป
ไม่ได้อยากได้ เงินทองจากใคร
เพราะเห็นที่ตายๆ ไป ก็ทิ้งไว้ให้
คนที่เหลืออยู่ แย่งกันทั้งนั้น
จะเพราะว่าเราอยู่แต่ในแวดวงคนมี
ก็ไม่ใช่
เพราะที่ไม่มี เขาก็แย่งกันเหมือนกัน

เราเลยบอก ลูกว่า
คุณปู่ (เรา=ปู่ชวดเขา)
เป็น เศรษฐ๊
มีให้ใช้กัน ตั้งแต่ รุ่น คุณ ตา รุ่นแม่
และ รุ่นเขา
แม่นี่ ถ้า ทำตัวดีๆ ไม่หาก้ไม่อดตาย
ถ้า ไมสรุ่ยสร่าย
แต่ รุ่นลูก ลูก ต้องหา
เพราะ บุญเก่ามันร่อยหรอ

มันเป็น cycle ของมันแบบนี้
ในทุกตระกูล
รุ่นหนึ่งหา
จนเป็น เศรษฐี
รุ่นสอง มีใช้อย่างสบาย
รุ่นสาม ใช้เกือบหมด
ถ้า ฉลาด คิดทัน ก็ รีบหา
รุ่นสี่ ก็จะมีใช้ ไม่งั้น จน เป็นยาจก แน่ๆ

บุญทรง เป็นคน รุ่นสาม
พ่อแม่ ปู่ย่า และยาย
สอนแต่ให้ทำดี มีประโยชน์ อย่างเดียว
ไม่เคยสอนให้หาเงิน

รุ่นสี่ก็ ถือว่า อยากมีก็ต้องหา
อย่าทำอย่าง แม่

พูดแบบนี้
ใช่ว่า จะมองว่าอะไรๆ ไม่มีค่าไปหมด
ทุกสิ่งมีค่าในตัวมัน
และ
ทุกสิ่งที่มีค่า ในชีวิตนี้ หามาได้ด้วย
น้ำใจ เท่านั้น

ที่ บุญทรง ดี ได้ ทุกวันนี้
ก็เพราะ น้ำใจ ความรัก และ ความเอ็นดู
ที่ คนอื่น คนที่ไม่เคยรู้จัก
ให้โอกาส ให้ความเชื่อใจ
ให้ทำในสิ่งที่เราคิดว่าดี เราทำได้
และ มีประโยชน์ กับสังคม

ในด้านการสอนภาษา
นอกจาก พ่อ ที่เป็น my best friend แล้ว
ก็ แม่ ที่เวียนเศียร กับเรามาตลอด

คนอื่น มี ตามลำดับก่อนหลัง ดังนี้
สมัยเรียนที่ มาแตร์ เมื่อ สี่สิบปีก่อน
เรามีเพื่อนรัก ที่เป็นทั้ง พี่สาว และ ครู
ชื่อ Judy
ใช่แล้ว
ชื่อที่คนไทยสมัยนั้น ชอบตั้งให้สุนัข
นั่นแหละ
ชื่อจริงคือ
Julian Williams, osu.
ช้อคมั้ยเพื่อนมาแตร์ ทั้งหลาย
แม่ชี sister นั่นแหละ

เพราะเขาต้องบวช
และมาต่างแดน จาก Australia
มาอยู่เมืองไทย
พูดไทยไม่ได้

เราก็ตัวเป้นไทย
ใจเป้น ฝูหลั่ง
เพื่อนเด็กไทย เราเขาก็น่ารัก
และ ดี กับเราทุกคน
ทั้งๆ ที่เรานี่ ทะโมนสุดๆ

เรากับ Judy เลยเป็นเพื่อนรักกัน
สมัยก่อนไปเดินเที่ยว mall อย่างสมัยนี้ได้ที่ไหน
ก็ได้ไปแค่ บางที่กับผู้ปกครอง
เขาก็ มา sleep over
อย่าคิดไปไกล
มันแปลว่า
มานอนค้างคืน เท่านั้
ทุก weekend เลย
สลัดความเป็นครูไปหมดสิ้น
เป็น ลูกบ้านนี้ไปอีกคน

ก้มีแอบปีนบ้านหนีเที่ยวกัน
ต้องจ้าง babu แขกยาม
(บ้านไหนรวยๆ ต้องมี แขกยาม)
ให้ไม่ฟ้องพ่อแม่
แต่เขาบอกอยู่ดี เพราะเขา ซื่อสัตย์

ตกลงพ่อแม่ทำโทษทั้งคู่
เพราะไม่รู้ว่านักเรียนชวนครูเสีย
หรือครูชวนนักเรียนเสีย

หลายปีผ่านไป
เดี๋ยวเข้าเรื่องไม่ได้

ประมาณ ยี่สิบกว่าปี
ติดแล้วต่อไม่ได้ กันหลายที
มาเจอกันหนนึง ปี 1993 มัง
เขาว่าเขาสอนที่ ทหาร
ทหารไหนก็ไม่รู้
แล้วก้คุยกันหูดับตับไหม้
แบบที่เราเรียกว่า
like two high school girls
แบบเด็ก ม.ต้น ที่กรี๊ด ไปได้ทุกเรื่อง มัง

แล้ววันนึงก็หมางใจกัน
เพราะเขาเลิกเป็นชี
และเราไม่ชอบในสิ่งที่เขาทำ
และเราไม่ยอมที่จะเข้าใจหรือยอมรับ

เพื่อนที่รักกัน ก็เป็นอันแยกทางกันอีก
จนเราได้ข่าวว่า
เขาป่วยมาก กลับ Australia
และ เสียแล้ว
guilt is a killer
เราบอกได้แค่นี้

แล้ววันนึงเราก้ถูกชวนไปสอนที่
สถาบันภาษา กองบัญชาการทหารสูงสุด
ขออนุญาติเอ่ยนาม
(มารยาทและภาษาทหาร)
พันเอก สุรพล ศรีคำ สัมภาษณ์ สบายๆ
แล้วอย่างไม่มีพิธีรีตรอง
ท่านพาเดินเข้าไปพบ ผอ.
พันเอก(ปัจจุบัน พลตร๊) จำนงค์ มังคลาแสน

ท่านคุยง่ายๆ แล้วก้รับเข้าทำงาน

ผู้ใหญ่หลายท่านที่เราเคารพ
โกรธว่าทำไมไม่บอก
จะได้ฝากฝังไป
เดี๋ยวมีอะไร จะแก้ไขไม่ทัน
แต่เราถูกสอนมาว่า ผู้ใหญ่มีไว้กราบไหว้บูชา
ไม่ได้มีไว้ให้มาฝากงานเรา

แล้วไอ้คิดอะไรก้พูดยังงั้นอย่างเรานี่
ท่านตราไว้ ว่าไม่เกิน หกเดือน
เราก็กราบแทบเท้า
และ คลานลาออกมา
แต่ในใจ บอกว่า
จะต้องอยู่ให้ได้ เกิน หกเดือน

รู้มั้ยว่า
ไปอย่างไม่มีใครฝากนี่หละ
สองท่านนี้
มีเมตตากับคนทุกคน
ท่านให้โอกาสเรา ด้วยดวงใจที่เปิดกว้าง
ปล่อยให้เราทำที่เราคิดว่าดี
และ ให้เราได้เรียนรู้จากข้อผิดพลาด

ผ่านไป สองปี
ที่เราลองทำอะไรแปลกๆ
ท่านไม่เคยว่า มีแต่แนะ
ขนาดเล่นกันในห้องเรียน
เฮลั่น
ท่านก้ไม่ว่า

มีวันนึง เราก็สงสัยว่า
ปกติ คนไทยทั่วไป
แบบนี้ ที่เราทำ มักรับไม่ได้
ทำไม ท่านสองท่านนี้
เฉยมาก หรือว่า
เราหมดน้ำยา ในการกวนประสาทผู้บังคับบัญชา?

นั่งเล่นรอเวลาสอน
มีคนมาเสริฟ ชาก็แล้ว
นักเรียนนายทหารนำขนมมาให้
ก้แล้ว
โอ เบื่อ
เพราะ hyper นั่งเฉยๆ ไม่ได้
ก้มองไปรอบๆ ห้อง
พอดี bookshelf มีคนเอาหนังสือมาเพิ่ม
ก็อยากดู เพราะชอบอ่าน

ไล่ไปทีละเล่ม มองชื่อหนังสือที่สัน
ภาษา วิชาทหาร
เอ๊ะ นี่อะไร
หนังสือ
Reflections on Thai Culture
โดย
William J. Klausner
หนังสือพ่อเราเขียนนี่นา
มาอยู่นี่ได้ไง
เห็นสัน ก้จำได้ว่า เล่มนี้
อาจารย์ อวบ (สานะเสน) ออกแบบปก
ตอนเราเรียนธรรมศาสตร์

ประตูกระจกล๊อค

วิ่งไปหา พ.อ. สุรพล
ท่านก้ไม่รู้ว่าเราบ้าอะไรอีก
แต่ หาคนที่ถือกุญแจมาเปิดให้

เปิดไปหน้าแรก
เห็นชื่อลายมือเธอ

Julian williams, osu.
Judy เพื่อนรัก
มาได้ไง

พอ. สุรพลบอกว่า เขาเคยสอนที่นี่
ทหาร ที่เขาเคยเล่าให้เราฟังก็ที่ สถาบันภาษา
กองบัญชาการทหารสูงสุด นั่นเอง

ที่ท่านผอ.และ รองผอ.
ท่านเข้าใจเรา เพราะท่าน
เจอ "ครู" เรา (ที่เก่งกว่าเราอีก) มาก่อนแล้ว

เราแยกทางกับ Judy เมื่อหลายปีก่อน
ด้วยอารมณ์ที่ ยอมรับความเป้นอะไร
ของ เพื่อน ไม่ได้

แต่ใน การเดินทางแห่งชีวิต
Judy เดินนำร่องมาให้เราก่อนแล้ว

และ ณ จุดนั้น เราก็บอกตัวเองว่า
อยู่นี่แหละ
จะสอนที่ไหน
สถาบันใด
สอนใคร
ก็ไม่สำคัญ

ช่วงเวลาเดียวๆ กัน
เราได้พบกับ
พันเอก เทิดศักดิ์ดำขำ
ท่านดูแล หลักสูตรภาษาอังกฤษ
โรงเรียนเสนาธิการทหารบก
ที่เราเคยไปสอนมาก่อน
ไม่เคยรู้จักกัน ก็ตรงรี่เข้าไป ขอสมัคร
ฝากเนื้อ ฝากตัว
ท่านก็ให้โอกาส เต็มที่
จนเดี๋ยวนี้ ผ่านไปหลายปี
ก็ยังได้สอนอยู่

คนที่ให้คำแนะนำ
เวลาติดขัดทางปัญญา
ก้คือ Dee ชื่อ ดี นะ
Dr. Dolores Parker
ตอนนั้นเป็น
English language Advisor
for Asia and the Oceania
ประจำสถานทูตอเมริกา ในประเทศไทย
เดี๋ยวนี้ บริหาร อยู่ AUA

นี่ก็ my shining light at the end of the tunnel
that never stopped blinking.

เกิดมาเราก็มีหลายสิ่ง
ที่คนส่วนมาก ไขว่คว้าตลอดชีวิต ที่จะได้มา
แล้วบางคนก็ยังหาไม่ได้
แต่ สำหรับ บุญทรง
ทุกอย่างมัน กองรออยู่แล้ว
ตั้งแต่ยังไม่เกิด

ก่อนที่เราจะจากโลกนี้ไป
เราไม่ใส่ใจว่าสมบัติ ใครจะเอาไปครอบครอง
เพราะเราไม่เคยหา
และ ที่มี เราก็ให้ไปหมดแล้ว

เรามีแต่ ตัว และ หัวใจ
กับ สมอง
ที่จะมอบให้ คนรุ่นต่อไป
ทั้งหมด
ให้กับคนทุกคนที่
สัมผัส และ รับได้

หลายคนที่เคยรู้จักเรา
ในฐานะ ครู และ ศิษย์
และ กำลังอ่าน ข้อความนี้
รู้ดี
ส่วน คนอื่น
เราก็ไม่รู้จะบอกให้เข้าใจยังไง

ถ้าใครอยากรู้
คงต้องบอกว่า
ต้องเอา ความเป็น คนอื่น ของคุณ มาแลก
ดัง ศิษย์คนหนึ่งเคยบอกลา เมื่อเรียนจบ
ว่า
อาจารย์ครับ
น้ำใจ แลกได้ ด้วย น้ำใจ ครับ
(ขออนุญาติ เอ่ยนาม
ภารดา: ครูไม่เคยลืมเลยนะ)

Create Date : 04 มกราคม 2549

Last Update : 4 กุมภาพันธ์ 2549 17:58:59 น.

6 comments

Counter : 811 Pageviews.

สวัสดีค่ะ ขอเรียกว่าครูได้ไหมคะ
จะขออนุญาตเป็นศิษย์ เรียนจากบล็อกนี่แหละค่ะ

โดย: รักเด็กข้างบ้าน

วันที่: 10 มกราคม 2549 เวลา:4:33:38 น.

ขอตอบแทนนะครับ
เราเพิ่งคุยกับหยกๆ
ว่า สำหรับพวกเรานั้น คือ อาจารย์ มาก่อน
ก้ ครู นั่นแหละครับ
แต่ พึ่เขาไม่อยากเป็น ครู
ใครๆ ก้เรียก พี่

ตามความเป็นจริง พี่ทิมก้เป็น coach มากกว่า
แต่ถ้าเรียก coach ก็ฟังดุคล้าย โค้ชกีฬา
เป็นภาษาไทยก้ตลกครับ แต่ ภาษาอังฏฤษใช้ได้

เรียก พี่ ดีที่สุดเลยครับ

ลูกเพื่อนผม อายุ สามขวบยังเรียกพี่เลย

ในเรื่องของคำถาม
ก้จะได้รับคำตอบ ในเรื่องของการใช้จริง
ไม่ใช่ในเรื่องของหลักไวยากรณ์
เพราะพี่ทิมเขาเป็น English speaker
ไช่นัก ชำแหละ ภาษาอังกฤษ

บอกได้ว่า grammar ถูก แต่การใข้ผิด
นี่สำคัญนะครับ
หาคนที่จะบอกเราได้แบบนี้ยาก

ไม่ใช่ว่าไม่มีใครเก่งเท่าพี่ทิมนะครับ
คนเก่งกว่าพี่เขามีเยอะแยะ
แต่เขามีภาระกิจ
จึงไม่มีเวลาที่จะให้ความกระจ่างแก่เราได้

โดย: Timmie IP: 58.136.73.166 วันที่: 14 มกราคม 2549 เวลา:12:49:53 น.

ฝากตัวด้วย

โดย: O^_^A IP: 210.86.207.206 วันที่: 4 กุมภาพันธ์ 2549 เวลา:17:14:22 น.

ซึ้งค่ะ โลกมันกลมเนอะ

โดย: Rive Gauche

วันที่: 7 กุมภาพันธ์ 2549 เวลา:9:24:49 น.

so very touching...sniff..sniff...

โดย: ไ่่ก่ย่างคุกกี้กรอบหมีชอบหมด

วันที่: 9 กุมภาพันธ์ 2549 เวลา:9:13:24 น.

Hey, Cookie Bear,

Don't cry....
There'll be more cookies soon..

โดย: Timmie (Tinglish

) วันที่: 10 กุมภาพันธ์ 2549 เวลา:8:09:50 น.