จากวันแรกที่เราเจอกัน ..

ฉันได้รู้ซึ้งแล้ว กับคำว่า "รัก" .. ซึ่งฉันไม่เคยเจอะเจอเลยในชาตินี้
และไม่เคยคิดจริง ๆ ว่าจะได้พบ (ก็เพื่อนของฉัน ลูกสาวหล่อนหกขวบเข้าไปแล้ว)

เขา ผ่านเข้ามาในชีวิต และ เขาก็ "ต่ำต้อย" เหลือเกิน เหลือจะกล่าวจริง ๆ
ซึ่งโดยความจริงฉันไม่อาจจะเผยได้เลย ว่าเขาไม่ผ่านเกณฑ์มาตฐานของฉันแม้แต่น้อย

เขา จบแค่ ม.หก ในขณะที่ฉัน เพิ่งรับพระราชทานปริญญามหาบัณทิต มาหมาด ๆ
เขาที่ตอนนี้ แม้นจะเลื่อนขึ้นมาประจำตำแหน่ง ช่างเทคนิค แต่ก็ยังห่างไกลจากผู้ช่วยผู้อำนวยการฝ่ายอย่างฉัน

แต่เขาก็ทำให้ใจฉันหวั่นไหวเหลือเกิน
แม้เขาจะแก่กว่าฉันถึงสี่ปี แต่ฐานะทางสังคมยังช่างห่างกันเหลือเกิน

ทำไมเขาต้องมองหาฉันเสมอนะ ฉันรู้ว่าเขาจ้องมองมาที่ฉันตลอด
ฉันรู้ !! ฉันรู้ว่าเขาสนใจฉัน ฉันรู้ !! ว่าฉันมีใจให้เขา

แต่ .. ฉันจะรับมันได้หรือเปล่าหนอ ?? ฉันจะทนได้ไหม ??
ฉันจะทำใจได้หรือเปล่า ??

กับสังคมนี้ .. ทำไมหนอ ทำไมเธอไม่เกิดมาเป็นลูกคนใหญ่คนโตซะมันมันรู้แล้วรู้รอด

แต่เอ .. ถ้าเธอเกิดเป็นลูกคนใหญ่คนโต เธอจะมองฉันไหมหนอ ?? ..

.... ...

...

"ขอบคุณ สำหรับความรักที่มีให้ .. เชื่อว่ามันยิ่งใหญ่เหลือเกิน
ตอนนี้เราคบกันไปก่อนนะ ..."

ประโยคนี้ มอบให้เธอไว้ ในวันที่ดีใจที่สุด และตรึกตรองที่สุด คิดมากที่สุดเท่าที่เคยใช้สมองมา

หัวใจกับอะไร ๆ จะใช้อะไรนำดีหนอ ??

"ขอเรียญเชิญท่านประธานกล่าวอะไรสำหรับความสำเร็จของบริษัทเราครับ.." พี่ท็อปกล่าวเชิญ

ฉันเห็นท่านประธานเดินขึ้นไปบนเวที โดยมีเขา ประคองไปด้วยข้าง ๆ
ตอนนั้นไม่คิดอะไรมากไปกว่า "แหม ช่างกล้า" ..

"พี่น้อง ทุกท่านครับ
จะเป็นไรไหม ถ้าผมจะกล่าวว่าขอบคุณ ขอบคุณทุกท่าน
ถ้าไม่มีพวกคุณ คงไม่มีผมและบริษัทของเราในวันนี้ เราต่างผ่านอะไรมามากมาย
และผมมีบางสิ่งบางอย่างที่จะบอกพวกคุณ .. ผม.. มีตัวแทนคนหนึ่ง ซึ่งถ้าไม่มีเขา
ก็คงไม่มีผม และไม่มีบริษัทของทุกคนในวันนี้ เขาคือลูกชายของผมเอง
เขากลับมาหลังจากเรียนจบ ป.โท จากอังกฤษ แต่เขาก็ขอร้องผม ว่าอยากจะฝึกงาน
ในบริษัทของตัวเอง เพื่อเรียนรู้ทุกอย่างที่เขาไม่เคยสัมผัส เพื่อสานต่อปณิธานของผม
และของบริษัทของเรา หลังจากนั้นสองปีกว่า ๆ เขาก็เดินมาบอกผมว่า เขาพร้อมแล้ว

หลังจากวันนี้ เชื่อว่าบริษัทของเราจะก้าวหน้าต่อไปอย่างมั่นคง ..

เชิญคุณ อนิรุจ ครับ.. "

อึ้งกันไปเป็นแถว นะตอนนี้ ใครจะคาดคิดถึงคุณอนิรุจ นอกจากฉัน ที่ยิ้มกริ่ม !! (แล้วจะบอก)

คุณ ของฉัน เดินขึ้นไปอย่างสง่าผ่าเผย


"ขอบคุณครับพ่อ และสวัสดีครับ เพื่อนพนักงานทุกท่าน .."

"โอ้วววว ... " หลายเสียงประสานกันขึ้นโดยพร้อมเพรียง ..

"ผม อนิรุจ หรือ อ๊อฟ ของพี่ ๆ เพื่อน ๆ ทุกท่าน
ก่อนอื่นผมคงต้องขอโทษที่ปิดบังทุกท่าน (ชั้นว่าสายตาเค้ามองมาที่ฉันนะ แต่ตอนนั้น ของอนไว้ก่อน)
ผมดีใจ ที่เป็นส่วนหนึ่งของบริษัท และดีใจที่พนักงานทุกท่านปฏิบัติงานกันอย่างเข้มแข็ง
และเชื่อว่าเราพร้อมที่ก้าวหน้าต่อไป .. ขอบคุณครับ" ..

......... ..
... ...

"ผมขอโทษ .. แต่ผมจำเป็นจริง ๆ
เรื่องฐานะและอื่น ๆ ผมอาจหลอกคุณ

แต่เรื่องหนึ่งที่ผมไม่เคยหลอกคุณ ...

ผมรักคุณ ..จริง ๆ นะคุณเหมียว

คุณจะให้ผมทำอย่างไง ผมก็จะทำเพื่อคุณจริง ๆ"

............. ..
... ....


หลังจากงอนมาได้พักใหญ่
ฉันก็คิดได้ว่า .. สำเร็จ !!! 555

ฉันก็คืนดีกับเขา และเราก็ไปเต้นรำกลางงานเลี้ยงใหญ่ของบริษัทค่ะ
มีพี่ ๆ มากมายอิจฉา ตาร้อนกันไปเป็นแถบ ๆ แต่แหม .. อิอิ

ความลับแล้วค่ะ สุดท้าย .. อย่าบอกใครนะค่ะ
ฉันรักเขาค่ะ ..

และ รักตั้งแต่วันแรก ที่เห็นเขาเข้าเป็นเป็นแมสเซนเจอร์ค่ะ
แต่แหม .. คนฉลาด ๆ ก็คงคิดได้ ..

ก็คุณพี่เล่นผูกเนคไทน์เส้นละห้าพันแปด .. มีสะกิดหัวใจสาวตาถึงอย่างอิฉันสิค่ะ
แมสเซนเจอร์จน ๆ จบ ม.หก ไหงผูกเนคไทน์เส้นละห้าพันแปด .. อิอิ