ผู้ชาย 3 ถ. ตอนที่ 2 ผู้ชาย 3 ถ. ตอนที่ 2... “ลักซ์ชัวรี่คอนโดมิเนียม” เป็นคอนโดมิเนียมหรูสูงเสียดฟ้าของบรรดาเศรษฐี ที่มีราคาขายตารางเมตรละเฉียดสองแสนบาท ตั้งตระหง่านอยู่ติดกับถนนใหญ่ในย่านธุรกิจ ด้านข้างของคอนโดมิเนียมติดกับซอยแคบ ๆ ที่มีคูน้ำเล็ก ๆ ขนาบไปตลอดทั้งซอย น้ำในคูน้ำนั้นยังใสสะอาดพอสมควร ทำให้ดูร่มรื่น ชวนมอง แต่นั่นจะถือเป็นเพียงภาพลวงตาก็ได้ เพราะมันทำให้ไม่เคยมีใครสักคนเดียวที่ผ่านไปมาอยู่แถวนั้น ได้รับรู้ถึงความจริงว่า ในบริเวณถนนซอยด้านข้างคอนโดมิเนียมนั้น มีสภาพเป็นเช่นใดกันแน่ เมื่อแล่นรถตรงเข้าไป ยังมีซอยแยกย่อยซอยเล็กซอยน้อยอีกจำนวนมาก และเกือบ ๆ สุดซอยนั้น จะพบกับบ้านหลังเล็ก ๆ สีหม่น ๆ อยู่หลังหนึ่ง กับรั้วไม้ที่ดูไม่แข็งแรงนัก เก่าพอ ๆ กับตัวบ้าน เอกลักษณ์ของรั้วนี้ก็คือ มันเกือบจะไม่เคยปิดลงเลย ข้อดีของบ้านนั้นก็พอมีอยู่บ้าง ตรงที่ว่ามีพื้นที่กว้างขวางอยู่เกือบ ๆ 200 ตารางวา และร่มครึ้มไปด้วยไม้น้อยใหญ่ น่าเสียดาย เมื่อคิดว่า หากขยับที่ดินออกมาอีกเพียงไม่กี่กิโลเมตรออกมาถึงบริเวณใกล้ถนนใหญ่สายหลัก ราคาที่ดินก็จะเปลี่ยนแปลงไปเป็นราคาที่สูงลิบลิ่วอย่างสุดประมาณ ไม่ได้เป็นเพียงที่อยู่อาศัยไร้ค่าอย่างที่เป็นอยู่ บ้านหลังนั้นตั้งอยู่ห่างออกไปจากบ้านเรือนหลังอื่น ๆ จึงทำให้ดูค่อนข้างจะโดดเดี่ยวอ้างว้างอยู่สักหน่อย แต่อย่างไรก็ตามก็มีคนเดินเข้าออกในบ้านหลังนี้อยู่บ้างประปราย สาเหตุก็เนื่องจากบ้านหลังนี้ถูกดัดแปลงเป็นร้านเสริมสวยด้วย สังเกตได้จากป้ายไม้ขนาดเล็ก ๆ ที่ติดอยู่กับรั้วอย่างขอไปที มีลายมือตวัดหางสวยงามบนป้ายว่า “เสริมสวยพุมเรียง” ถัดลงมาอีกสองบรรทัด เป็นการขยายความให้ชัดเจนยิ่งขึ้น “รับออกแบบทรงผม แต่งหน้าเจ้าสาว แต่งหน้ารับปริญญา โดยช่างผู้ชำนาญการ” หญิงสาวขับรถยนต์สีดำเงาวับผ่านลักซ์ชัวรี่คอนโดมิเนียมเข้าไปทางถนนซอยด้านข้าง เธอเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยด้วยความรู้สึกส่วนตัวที่ไม่มีใครรู้ เป็นความพุ่งพล่านด้วยความริษยา เมื่อได้แลเห็นรถยนต์หลาย ๆ คันเลี้ยวเข้าไปในคอนโดมิเนียม ดีที่รถของเธอติดฟิล์มสีดำสนิท ทำให้ไม่มีใครทันได้สังเกตเห็นว่า นางแบบสาวสวยทรงเสน่ห์ ที่กำลังโด่งดังอยู่บนแคทวอล์ก กำลังขับรถผ่านคอนโดมิเนียมหรูไปอย่างรวดเร็ว ทั้งที่ด้วยหน้าตาและท่วงท่าสง่างามไร้ที่ติของเธอ ดูเหมาะสมที่จะเลี้ยวขวับตามรถคันอื่น ๆ เข้าไปในบริเวณที่จอดรถของคอนโดมิเนียมกับเขาด้วยอย่างที่สุด ไม่ใช่ไม่อยากจะได้... อณูเคยนึกอยากได้คอนโดที่นี่สักยูนิตหนึ่ง ใจแทบจะขาด จะว่าไปแล้ว รายได้ของเธอก็เป็นกอบเป็นกำพอที่จะดาวน์ห้องขนาดเล็กของคอนโดมิเนียมแห่งนี้ และค่อย ๆ ผ่อนได้สบาย ๆ ได้ แต่ภายใต้เงื่อนไขที่ว่า เธอจะต้องมีงานต่อเนื่องเหมือนอย่างตอนนี้ไปเรื่อย ๆ แต่ในความเป็นจริงแล้ว ยุคนี้ที่มีเด็กรุ่นใหม่ ๆ มากมายนับไม่ไหวที่ปรารถนาจะก้าวเข้ามาสู่วงการ ทำให้มีนางแบบหน้าใหม่ ๆ หมุนเวียนผัดเปลี่ยนขึ้นมาเทียบเคียงอยู่บนแคทวอล์กอยู่ตลอดเวลา แต่ละคนมีคุณสมบัติโดดเด่น ความสามารถสูง และมีความกล้าเป็นทุนอยู่ทุกคน เป็นคลื่นลูกใหม่ที่สามารถจะไล่คลื่นลูกเก่าชนิดที่เรียกว่า “กวาดล้างอย่างรุนแรง” จนแทบจะสาบสูญได้เลยทีเดียว เหตุผลต่าง ๆ เหล่านั้น ทำให้อณูไม่แน่ใจว่า เธอจะมีรายได้มั่นคงมากพอจะผ่อนคอนโดมิเนียมแห่งนี้ไปตลอดรอดฝั่ง จนกระทั่งถึงวันที่มันตกมาเป็นสมบัติของเธอโดยสมบูรณ์หรือไม่ การเลือกจะเก็บออมเงินสดไว้กับตัว จึงเป็นสิ่งที่ปลอดภัยมากกว่า รอจนถึงวันที่เธอแน่ใจว่ามั่นคงก่อนเถอะ ทุก ๆ อย่างที่หมายตาไว้ จะต้องมาอยู่ในกำมือของเธอทั้งหมดอย่างแน่นอน มีเหมือนกัน...เสี่ยหน้าใหญ่ใจโต ที่ยื่นมือมาอยากจะกางแขนออก “อุปการะ” อณู เขาเหล่านั้นพร้อมจะช่วยเหลือเจือจานให้เธอซื้อบ้านช่องหรือรถยนต์ราคาแพงได้ตามใจปรารถนา แต่...แค่ “ป๋า” ที่พอจะมีเงินอยู่บ้าง หรือเข้าขั้นเศรษฐีเงินหมุน ล้วนแต่ไม่ได้อยู่ในสายตาของอณูทั้งสิ้น ...คนอย่างเธอ ไม่เคยหวังอะไร “เล็ก ๆ”... หญิงสาวมองไปที่กระจกมองหลังราวกับจะสำรวจว่ามีใครติดตามเธอมาหรือไม่อย่างเคยชิน ก่อนจะขับรถเลี้ยวเข้าไปในรั้วที่ติดป้าย “เสริมสวยพุมเรียง” อย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะขับรถวนอ้อมไปจอดทางด้านหลังบ้าน ที่หญิงสาวลงทุนจ้างช่างมาทำหลังคาเมทัลชีทบังแดดบังฝนให้รถยนต์แสนรักของเธอ จากนั้นก็เดินขึ้นบันไดทางหลังบ้าน ซึ่งก็ต่อเติมขึ้นใหม่จากเงินของเธออีกเช่นกัน บันไดนั้นต่อตรงถึงห้องนอนของเธอ โดยไม่ต้องผ่านเข้าไปในบ้านที่ดัดแปลงเป็นร้านเสริมสวยเล็ก ๆ ซึ่งคาดว่าคงจะมีลูกค้าจำนวนหนึ่งของพุมเรียงอยู่ในนั้น อณูทนให้ลูกค้าของมารดาทำท่าตื่นเต้นยินดีเวลาเห็นเธอไม่ได้ ไม่เห็นจะรู้สึกปลื้มใจเลยสักนิดเดียวเวลาที่เห็นคนเหล่านั้นจ้องเธอจนตาแทบจะถลน “ต๊าย...อณู อณูนางแบบคนดัง..” ทุกคนกรี๊ดกร๊าดดีใจจนเกินเหตุ ทั้งที่บางคนก็เคยเห็นเธอมาแล้วตั้งแต่วัยเยาว์ด้วยซ้ำไป ก็เธอเติบโตขึ้นมาในย่านนั้น และลูกค้าส่วนใหญ่ของพุมเรียง ก็คือคนในบริเวณนั้นเหมือนกัน บางคนอาการหนักถึงขั้นมาขอลายเซ็นกับอณูด้วยซ้ำไป “เขียนด้วยนะ...ป้าเจอกับอณูในบ้านอณูเลย...” เธอยอมเซ็นชื่อให้เหมือนกัน แต่เซ็นให้แต่ชื่อ แต่เชิดหน้าหยิ่งผยองบอกกับคน ๆ นั้นด้วยเสียงเรียบ ๆ อย่างถือตัว “ไม่ต้องบอกใครว่า ฉันอยู่ที่นี่จะดีกว่า...” อณูเบื่อที่จะต้องยิ้มให้ เธอรู้ว่ายิ้มนั้นจืดชืดและเสแสร้ง เบื่อที่จะคุยด้วย เธอไม่อยากจะทักทาย ไหว้กราบใครโดยไม่จำเป็น หญิงสาวเชื่อว่ารอยยิ้มและคำพูดของเธอมันควรจะแปรไปเป็นเงิน มากกว่าจะหมดเปลืองไปเปล่า ๆ และทางออกที่ดีที่สุดก็คือ การเลี่ยงนั่นเอง ซึ่งทำให้บันไดหลังบ้านช่วยเธอไว้ได้มากทีเดียว ประหยัดทั้งความรู้สึก และประหยัดรอยยิ้มที่สงวนไว้สำหรับคนที่เธออยากจะยิ้มให้เท่านั้น บันไดโครงเหล็กนั้นดูมั่นคง ทว่าปราศจากความสวยงาม เพราะเธอไม่ต้องอวดมันกับใคร ๆ ทั้งนั้น อณูเป็นนางแบบที่ไม่เคยมีใครรู้ว่าเป็นลูกเต้าหล่าใคร พักอยู่ที่ไหน ความเป็นไปของเธอเป็นความลับ แต่มันกลับช่วยทำให้เธอกลายเป็นคนลึกลับน่าค้นหา และกลายเป็นที่กล่าวขวัญถึงไปได้อย่างรวดเร็วน่าอัศจรรย์ เพราะความแข็งแรงของบันไดทำให้เธอก้าวฉับ ๆ ขึ้นไปได้อย่างมั่นใจโดยไม่ต้องกลัวการโยกคลอน อณูบอกกับตัวเองเสมอว่า มันไม่จำเป็นต้องสวยงาม เพราะมันเป็นที่อยู่ชั่วคราวสำหรับเธอเท่านั้น หญิงสาวไม่ได้ผูกพันลึกซึ้งกับคำว่า “บ้าน” เลยแม้แต่นิดเดียว รอให้มีที่ ๆ ดีกว่านี้เมื่อไร เธอพร้อมจะจากไปทันทีอย่างไม่ลังเลใจและไร้ความอาวรณ์โดยสิ้นเชิง ผลักประตูเพื่อก้าวเข้าห้องนอนส่วนตัวของเธอแล้ว อณูก็ต้องเลิกคิ้วนิด ๆ เมื่อได้ยินเสียงน้ำจากฝักบัวดังซู่ซ่าอยู่ในห้องน้ำของเธอ ...ซึ่งเป็นห้องน้ำส่วนตัว เธอวางกระเป๋าถือราคาแพงลงบนเตียง กำลังข่มอารมณ์ที่กำลังพุ่งพล่าน เธอหวงทุก ๆ อย่างที่เป็นของส่วนตัว เธอไม่ชอบใช้ของปะปนกับใคร และขณะนั้นเอง คนในห้องน้ำก็ก้าวออกมาพอดี ...เป็นคนที่อณูเดาเอาไว้จริง ๆ ไม่มีใครกล้าใช้ห้องน้ำของเธอนอกจากคน ๆ นี้เท่านั้น... หญิงสาวร่างเล็กกะทัดรัด หน้าตาและลำตัวเปียกชื้นไปด้วยหยดน้ำพราว ลำตัวพันไว้ด้วยผ้าขนหนูแบบหมิ่น ๆ พอออกมาเห็นหน้าของอณู ใบหน้าเปียก ๆ นั้นก็ยิ้มกว้างทันที พร้อมกับร้องทัก “พี่อณู...กลับมาแล้วเหรอ” คนที่หน้าบูดรออยู่ไม่สนใจคำทักทายนั้น แต่กลับกรีดเสียงใส่เต็มขีดของอารมณ์ทันที “บอกตั้งกี่หนแล้ว อย่ามาใช้ห้องน้ำของชั้น” “แหม...พี่อณูก็” ฝ่ายที่ก้าวออกมาร้องเสียงเก้อ ๆ ก่อนจะพยายามหันเหหัวข้อสนทนา “แล้วทำไม...วันนี้กลับเร็วเชียว” “ทำไม เพราะแกคิดว่าชั้นกลับบ้านช้าใช่ไหม แกถึงได้มาใช้ห้องน้ำของฉันอย่างนี้ อาณา” ดีกรีความโกรธไม่ลดลงเลยแม้แต่นิดเดียว “โธ่!..โธ่!..โธ่!..โธ่!..โธ่!..” ผู้อ่อนวัยกว่าร้องรัวพร้อมกับทำหน้าทะเล้น “อย่าหวงไปหน่อยเลยพี่อณู ก็ห้องน้ำพี่มันอาบน้ำสบาย หนูขอมาอาบน้ำสักหน่อยเถอะ แต่ไม่ต้องกลัวสกปรกนะ หนูเอาผ้าขนหนูซับจนแห้งหมดทุกซอกทุกมุมให้เรียบร้อยแล้ว” “นี่...คงจะมาอาบน้ำที่ห้องฉันทุกวันสิ ใช่ไหม” น้ำเสียงนั้นแสดงความรู้ทันมากกว่าจะคิดคาดคั้นจริงจัง “อย่าหวงเลยพี่จ๋า หนูก็แค่ไม่อยากอาบน้ำข้างล่าง เพราะมันต้องรีบ ๆ อาบ มัวแต่อ้อยสร้อยไม่ได้ เผื่อลูกค้าของแม่เขาอยากจะใช้ห้องน้ำขึ้นมา” “ก็ทำไมไม่อาบน้ำที่ห้องน้ำข้างนอกล่ะ” หญิงสาวหมายถึงห้องน้ำบนชั้นเดียวกัน ที่อยู่นอกห้องนอนของเธอ “วันนี้พ่ออยู่บ้าน พ่ออาจจะอยากใช้ห้องน้ำ..” เธอแก้ตัวไปเรื่อย ๆ อย่างคล่องแคล่ว “อ้าว! ทำไม..อยู่” หญิงสาวจงใจหลีกเลี่ยงการเอ่ยชื่อหรือใช้สรรพนามของบุคคคลที่กำลังเอ่ยถึง “พ่อ....เอ่อ...” คนบอกหลบตาวูบ “โดนไล่ออกจากงานอีกแล้วสิ” น้ำเสียงหมิ่นแบบไม่ปิดบังซ่อนเร้น ทำให้คนฟังหน้าสลดไปเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้ารับแต่โดยดี “ก็คล้าย ๆ อย่างนั้น” ที่จริงคำว่า “ไล่ออก” อาจจะดูดีไปสักนิด เพราะจริง ๆ เขายังไม่ได้รับเข้าทำงานเป็นเรื่องเป็นราว ก็แค่ทดลองงานก็ไม่ผ่านแล้ว “คราวนี้งานอะไรล่ะ...” “พ่อเขาไปเล่นดนตรีที่สวนอาหาร...” “อ้อ กลับไปทำงานถนัดสินะ ก็ดีหรอก อย่างน้อยก็ดีกว่าการไปพยายามเรียนซ่อมโทรศัพท์มือถือ หรือว่าหัดซ่อมโทรทัศน์ เพราะมันไม่เหมาะกับพ่อของเธอเลยสักนิดเดียว” “พี่อณูก็.. พ่อเขาก็พยายามแล้ว” คนเป็นลูกแท้ ๆ พยายามเถียงแทนพ่อ “นั่นพยายามแล้วหรือ ถ้าพยายามจะโดนไล่ออกไหมล่ะ งานดนตรีนี่ก็เหมือนกัน ไม่ต้องบอก ฉันก็รู้ว่า เขาไล่ออกมาเพราะไปมั่งไม่ไปมั่ง ทำตัวเหมือนศิลปินใหญ่ ทั้ง ๆ ที่ผอมโซโนเนมซะขนาดนั้น” อณูไม่ได้ปกปิดความรู้สึกดูถูกเอาไว้เลยสักนิดเดียว ไม่ใช่เฉพาะลับหลังเท่านั้น เพราะต่อให้พูดต่อหน้า เธอก็พูดไม่ต่างจากนี้เท่าไรนัก อาณาขยับปากจะเถียง แต่ก็รู้ว่า มันเปล่าประโยชน์ ถึงจะนึกเคืองพี่สาวอยู่บ้าง แต่อาณาก็รู้ว่าสิ่งที่อณูพูด ไม่ได้ห่างไกลจากความจริงมากนัก จึงเงียบเสียงลงเสียดีกว่า ...เถียงกับใครก็พอจะมีสิทธิ์ชนะได้ แต่ไม่ใช่กับอณู... ในเมื่อจะเถียงก็ทำไม่ได้ จะปล่อยให้พี่สาวด่าพ่อของตัวเองอยู่ต่อไปทำไม อาณาจึงรีบเปลี่ยนเรื่องโดยเร็ว "พีอณูกลับมาก็ดีแล้ว หนูมีอะไรบางอย่างจะให้พี่ดู" โดยไม่รอคำตอบ ร่างเล็ดปราดเปรียวที่อยู่ในผ้าขนหนูผืนเดียวก็ผลุนผลันออกไปทางประตูหน้าห้องอย่างรวดเร็ว เจ้าของห้องซึ่งปฏิเสธไม่ทัน จึงได้แต่ถอนหายใจเฮือกอย่างระอานิด ๆ อณูไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองสนิทสนมกับอาณาน้องสาวต่างพ่อเลยแม้แต่นิดเดียว แต่อาณากลับทำตัวสนิทสนมกลมเกลียวราวกับพี่สาวรักใคร่ใยดีในตัวเธอเสียเต็มประดา หญิงสาวเดินไปหยุดอยู่ที่หน้ากระจกที่โต๊ะเครื่องแป้ง เงาที่สะท้อนออกมาเป็นหญิงสาวรูปร่างสูง ผอมเพรียวอย่างที่กำลังอยู่ในสมัยนิยม ผิวขาวเนียน แต่ไม่ซีด เป็นผิวของคนที่มีสุขภาพดีโดยแท้ ใบหน้ารูปไข่ที่ประกอบด้วยเครื่องหน้าที่สวยรับกันทั้งใบหน้า ทั้งตา จมูก ปากล้วนแต่ชวนมอง ไม่ว่าจะเป็นดวงตากลมใสที่ล้อมรอบด้วยขนตายาวงอนงาม อณูอาจจะเป็นนางแบบเพียงคนเดียวก็ได้ที่ไม่ต้องอาศัยขนตาปลอมในการมาช่วยทำให้ดวงตาโดดเด่นออกมา จมูกของอณูโด่งได้รูป ส่วนริมฝีปากก็เต็มอิ่ม ยิ่งเมื่อเคลือบลิปสติกสีสวยเข้าไปอีก ก็ยิ่งทำให้หนุ่ม ๆ หลายคนรู้สึกว่ามันช่างเย้ายวนชวนจุมพิตเสียนี่กระไร แตกต่างจากอาณา เพราะในขณะที่อณูสวยจัดไปทุกสัดส่วน อาณาเป็นเพียงสาวน้อยหน้าตาธรรมดา เพียงแต่ค่อนข้างจะหมดจดเท่านั้นเอง ถ้าจะได้รับคำชมบ้าง อย่างมากก็แค่คำว่า "น่ารัก" เพราะความร่าเริงไร้ขีดจำกัดมากกว่าจะเพราะรูปร่างหน้าตา มีอยู่เพียงสิ่งหนึ่งที่อาณาเหมือนกับอณูราวกับพิมพ์เดียวกัน นั่นก็คือ ดวงตากลมใส ซึ่งเธอทั้งสองได้รับการถ่ายทอดมาจากพุมเรียงผู้เป็นแม่ ส่วนผิวพรรณ อาณาได้ผิวสีน้ำตาลมาจากพ่อ เธอมีสีผิวสม่ำเสมอและนวลเนียน ซึ่งก็ชวนมองไปอีกแบบหนึ่ง แตกต่างจากพี่สาวที่ขาวกระจ่างราวกับไม่เคยโดนแดดโดนลมมาก่อนในชีวิต สว่างเป็นพ่อแท้ ๆ ของอาณา แต่เป็นพ่อเลี้ยงของอณู สว่างเป็นสามีคนที่สามของพุมเรียง อณูกล่าวโทษสว่างเสมอว่า เป็นเพราะเขาเพียงคนเดียว ที่ทำให้พ่อกับแม่ของเธอไม่ได้กลับมาคืนดีกัน เพราะเมื่อพ่อเลี้ยงคนที่สองเสียชีวิต ในเวลานั้นแม่ของเธอกำลังเคว้งคว้างและเตรียมตัวจะหวนกลับไปคืนดีกับพ่อของเธอ ถ้าไม่บังเอิญว่าสว่างก็ก้าวเข้ามาในชีวิตของพุมเรียงในช่วงนั้นพอดิบพอดี เด็กหญิงวัยหกขวบ ได้แต่เก็บความเศร้าซึมเอาไว้ในใจ มองดูแม่มีสามีคนใหม่ มิหนำซ้ำในท้องกลมโตของแม่ยังมีน้องอีกคนที่เธอไม่เคยนึกอยากจะมี เพราะเป็น "น้องคนละพ่อ" และความรู้สึกนั้น มันสะสมมากขึ้นเรื่อย ๆ จนให้อณูกลายเป็นคนขมขื่นลึก ๆ ภายใต้ใบหน้าฉาบรอยยิ้มเสแสร้งนั้น ชีวิตวุ่นวายยุ่งเหยิงอย่างนี้นี่เองที่ทำให้อณูไม่เคยอยากจะให้ใครมารับรู้ประวัติเบื้องลึกของเธอเลย...แม้แต่คนเดียว! อณูนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เริ่มละเลงครีมบนหน้าของตัวเองเพื่อล้างเครื่องสำอางออกให้หมด มันมีหลายขั้นตอนทีเดียวกว่าจะทำให้หญิงสาวกลายเป็นคนสวยที่ยังคงความสวยไว้ได้อย่างยาวนานมากที่สุดเท่าที่ทำได้ ไม่ว่าจะเป็นครีมทำความสะอาด ครีมล้างหน้า ครีมบำรุงผิว ครีมลบรอยย่นรอบดวงตา ครีมลดริ้วรอยบริเวณร่องแก้ม ทุกสิ่งล้วนมีไว้เพื่อยื้อเวลาของวัยเอาไว้ให้อยู่กับเธอไปนาน ๆ ทั้งสิ้น อณูเสร็จขั้นตอนการใช้ครีมทำความสะอาดใบหน้าพอดี เธอยังไม่ได้ใช้ครีมอื่น ๆ อีกสามสี่ชนิด เพราะคิดจะไปอาบน้ำต่อจากนั้น แต่อาณาก็ก้าวเข้ามาในห้องอีกครั้งหนึ่งเสียก่อน...โดยที่ไม่มีการเคาะประตูห้อง อย่างที่อณูพร่ำสอนพร่ำบ่นย้ำอยู่เสมอ อณูถอนใจเฮือกอีกครั้ง กับความไม่รู้ไม่ชี้ แล้วพยายามจะทำตัวสนิทสนมจนเกินพอดีของน้องสาว อาณาแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เธอใส่เสื้อยืดคอกลมลายการ์ตูนสีฟ้า กับกางเกงสี่ส่วนสีเทาเข้มแต่ก็ยังไม่วายมีลายการ์ตูน เหมือนกับกำลังพยายามจะประกาศให้โลกทั้งโลกรู้ว่าเธอยังเป็นเด็กไม่ยอมโต แม้อายุเกือบจะเต็มยี่สิบในปีนี้แล้วก็ตาม "ทีหลังจะเข้ามา อย่าลืมเคาะประตูด้วย.." อณูบอกด้วยน้ำเสียงที่แสดงความอ่อนอกอ่อนใจ "อุ๊ย หนูลืม" คนเป็นน้องปิดปากหัวเราะหน้าตาเฉย ไม่มีวี่แววรู้สึกผิดใด ๆ "มีอะไร..." พี่สาวถามด้วยเสียงเบื่อ ๆ "หนูเขียนนิยายเรื่องใหม่อีกแล้ว อยากจะให้พี่อณูช่วยอ่านหน่อย" อณูเพิ่งสังเกตเห็นว่าในมือของอาณามีกระดาษอยู่ปึกใหญ่ทีเดียว เป็นอีกครั้งที่เธอถอนหายใจยาว เวลาอยู่กับน้องสาว อณูจะต้องถอนใจอย่างอ่อนใจนับครั้งไม่ถ้วนเสมอ ๆ อาณามีใจรักในด้านงานเขียน ความฝันของน้องสาวร่างเล็กของเธอก็คือ การเป็นนักเขียนมีชื่อเสียง และอาณามักจะมารบเร้าให้อณูช่วยอ่านและวิพากษ์วิจารณ์นวนิยายฝีมือของเธอ เพื่อจะได้นำไปปรับปรุงแก้ไขอยู่เสมอ แทบจะทุกครั้งอณูจะวิจารณ์อย่างไม่ไว้หน้า ทั้ง ๆ ที่บางครั้งอณูอ่านนิยายของน้องสาวไปไม่ถึงครึ่งเรื่องด้วยซ้ำไป แต่อคติในใจทำให้เธอพูดส่ง ๆ ไปให้พอพ้นตัว ผสมผเสกับความรู้สึกที่ไม่อยากจะสนับสนุนให้น้องสาวเพ้อฝันอีกต่อไป ...เธอคิดเสมอว่า อาณาไม่มีพรสวรรค์ทางด้านนี้... หลายครั้งที่คำวิจารณ์ต่าง ๆ หลั่งไหลออกมาจากอณูโดยไม่มีการกลั่นกรองก่อน "ไม่เห็นสนุกเลย...อ่านแล้วง่วงนอนที่สุดในโลก" "..ไม่ดี นางเอกเหลาะแหละ พระเอกหูเบา ลูกออกมาคงอ่อนแอเป็นง่อย หรือไม่ก็ขี้โรค คิดอะไรไม่เป็น" หรือแม้แต่คำวิจารณ์สั้น ๆ แบบไม่ถนอมน้ำใจว่า "ห่วย" อณูก็เคยทำมาแล้ว อย่างไรก็ตาม คำวิจารณ์แรง ๆ ที่ไม่สร้างสรรค์ของอณู ไม่เคยทำให้อาณาท้อถอยเลยแม้แต่น้อย นับเป็นความมุ่งมั่นอย่างที่อณูได้แต่นึกทึ่งในความตั้งใจจริงนั้น "นะพี่อณู อ่านให้หนูหน่อย" อาณาทำเสียงอ้อน ทำท่าจะก้าวเข้ามาใกล้เพื่่อประจบ แต่อณูขยับออกห่างอย่างรู้ทัน "อีกแล้วเหรอ" หญิงสาวบ่นพึมพำ แต่อาณารีบยัดกระดาษปึกนั้นใส่ในมือของพี่สาวอย่างกระตือรือร้น "น่า...อ่านให้หนูหน่อย เรื่องนี้หนูตั้งใจเขียนมากเลย รับรองว่าสนุกนะ หนูมั่นใจยังไงก็ไม่รู้" แววตาใสเป็นประกาย ทำให้อณูปฏิเสธไม่ออก ถึงจะไม่รัก แต่เธอก็ไม่เคยเกลียดเด็กใส ๆ อย่างอาณาได้ลงเลยสักที "ชื่อเรื่องอะไรเหรอ.." ถามไปอย่างนั้นแหละ ที่จริงไม่ได้ใส่ใจเท่าไรนัก "อภินิหาร พระจันทร์เต็มดวง.." หญิงสาวเกือบจะหัวเราะกับชื่อเรื่องของน้องสาว "เรื่องนี้คงจะมีมนุษย์หมาป่าด้วยใช่ไหม เป็นแนวเหนือจริงหรือเปล่า..ชื่อพิลึกกึกกือชมัด" "เปล่าค่ะ แนวรักโรแมนติค หวานแหวว มดขึ้น ต่างหาก" น้องสาวตอบ ดวงตาใสแจ๋วนั้นจ้องพี่สาว มันมีความชื่นชมศรัทธาอยู่ในแววตานั้นอย่างเต็มเปี่ยม "อ้าว แล้วทำไมชื่อเรื่องมันถึงได้แปลกประหลาดพันลึกขนาดนั้นล่ะ" คิ้วเรียวของพี่สาวขมวดมุ่นสงสัย "ชื่อเรื่องเอามาจากชื่อพระเอกค่ะ" อาณาบอกตาใสแจ๋ว "พระเอกชื่ออภินิหาร นามสกุล พระจันทร์เต็มดวง.." คราวนี้สุดจะฝืนอีกต่อไป อณูหลุดหัวเราะพรืดออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ไม่มีใครมีโอกาสได้เห็นมาดหลุด ๆ อย่างนี้จากจอมเก๊กอย่างอณูได้บ่อยนัก "เด็กบ้า!" เธอร้องพร้อมกับหัวเราะไม่หยุด "ทำไมเหรอพี่อณู" คนถามยังทำหน้าเหลอหลาอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว "ใครเขาตั้งชื่อเรื่องนิยายกันอย่างนี้ล่ะเนี่ย มันไม่ได้สะท้อนเนื้อเรื่องอะไรเลยนะ" เหนือความคาดหมายอีกครั้งเมื่อนักเขียนมือใหม่ถามกลับมาหน้าตาเฉย "มันต้องสะท้อนเนื้อเรื่องด้วยเหรอพี่" "อ้าว!.." พี่สาวเกือบจะอ้าปากค้างอยู่แล้ว.. "ทำไมไม่ให้คนอ่านลุ้นเอาเองว่า ตกลงแล้วเรื่องราวมันเป็นยังไงมายังไงกันแน่" อณูยกมือเป็นเชิงห้าม เพื่อให้อีกฝ่ายหนึ่งหยุดพูด "ตามใจเธอเถอะ.." "สรุปว่า พี่อณูยอมอ่านให้หนูแล้วใช่ไหม" อาณายังเซ้าซี้ต่อไป "ถ้าว่างจะอ่านให้ก็แล้วกัน" "ไม่ต้องรีบหรอกค่ะ หนูรู้ว่าพี่อณูไม่ค่อยว่าง หนูรอได้" อาณาบอกอย่างเกรงใจ "เขียนจบเรื่องแล้วใช่ไหม" พี่สาวเหลือบมองกระดาษปึกนั้นอย่างรู้สึกเป็นภาระ "ค่ะ หนูเขียนจบเรื่องเรียบร้อยแล้ว...แฮปปี้เอ็นดิ้งด้วยนะ ว้า..ลืมไป หนูไม่น่าจะสปอยล์ตอนจบให้พี่อณูรู้เลย เดี๋ยวหมดสนุก" เจ้าตัวเกาหัวแกรก ๆ เมื่อคิดว่าเผลอเล่าตอนสำคัญของเรื่องให้พี่สาวฟังไปแล้ว ทั้งที่อณูก็ไม่ได้มีท่าทีสนใจเลยสักนิดเดียว ต่อให้เล่าจนจบเรื่อง เธอก็ฟังเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาได้อย่างหน้าตาเฉยด้วยซ้ำไป ในขณะที่คนพี่เป็นสาวมีฟอร์ม ระมัดระวังกริยาให้ดูดีอยู่เสมอ คนน้องกลับเป็นไปในทางตรงกันข้าม จะว่าเป็นธรรมชาติก็ได้ หรือจะว่าเป็นคนไม่ค่อยจะมีมารยาทนักก็ว่าได้อีกเช่นเดียวกัน "หมดเรื่องแล้วใช่ไหม..." เจ้าของห้องหันมาถามเสียงเย็น"แล้วทีนี้ ออกไปได้หรือยัง.." "ออกไปไหนคะ.." ยัยน้องเป๋อทำหน้างงอีกครั้ง "ก็...ออกไปจากห้องชั้นไงล่ะ.." อณูท้าวเอวบอกเสียงขุ่น "อ๋อ..อ๋อ...ค่ะ หนูจะออกไปแล้ว แต่เดี๋ยวพี่อณูอย่าลืมลงไปกินข้าวด้วยนะ วันนี้แม่ไม่มีลูกค้า ก็เลยเข้าครัวทำแกงไตปลา หอมฉุยไปทั้งครัวแล้ว" ว่าแล้ว สาวร่างเล็กก็ผลุบหน้าสีน้ำตาลเนียนนั้นหายออกไปจากห้องอย่างรวดเร็วไม่ต่างจากตอนเข้ามามากนัก โดยมีอณูยืนส่ายหัวอย่างระอาเต็มที่อยู่คนเดียว ขอขอบคุณดอกข้าวสารสวย ๆ จาก //www.thaidphoto.com ค่ะ   Create Date : 26 กรกฎาคม 2554 39 comments Last Update : 20 กุมภาพันธ์ 2555 14:58:30 น. Counter : 1110 Pageviews. Share Tweet

อณูที่ร้ายไม่เบาเลยครับ อณู อาณา พี่น้องชื่อเก๋ดี   โดย: ในนามของความเหงา 26 กรกฎาคม 2554 16:46:34 น.

พี่น้องคู่นี้แซ่บดี   โดย: สุขใจเมื่อใกล้เธอ 26 กรกฎาคม 2554 17:15:11 น.

สั้นไปหน่อยนะ   โดย: Original April 26 กรกฎาคม 2554 17:25:49 น.

อ๊ะๆ แอบอัพนี่นา   โดย: Tangible 26 กรกฎาคม 2554 17:26:35 น.

ยังมีต่อไหมเนี่ย พี่น้องคู่นี้ ท่าจะไม่เบา :)   โดย: TonMai2K IP: 125.27.125.232 26 กรกฎาคม 2554 18:59:26 น.

แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เข้าบล็อกบ้านตัวเองไม่ได้หนูวี ช่วยแม่หนูยิมด้วย พอกด login มันขึ้นแบบนี้ทำไงดีจ๊าาา Error 503 Service Unavailable Service Unavailable Guru Meditation: XID: 583539577   โดย: gymstek IP: 223.207.214.222 26 กรกฎาคม 2554 20:55:49 น.

สั้นไปหน่อย แต่อุ้มอ่านไปตาลายไป มีความรู้สึกว่าทำไมตัวหนังสือมานอัดเบียดกันจนตาลาย อิอิอิ สงกาสัยว่าอุ้มแก่แล้วขอบคุณที่ไปอวยพรวันเกิดนะคะ   โดย: อุ้มสี 26 กรกฎาคม 2554 21:07:37 น.

จ๊า ^_^   โดย: ทอม IP: 223.205.231.135 26 กรกฎาคม 2554 22:39:39 น.

ชื่อเรื่องน่านใจมากค่ะ "ผู้ชาย 3 ถ." :) ... ตอนแรกว่าคงจะไม่ได้อ่านวันนี้ แต่พอนั่งอ่าน หยุดได้ยากเลย เขียนเก่งมากค่ะ บรรยายตัวละครให้น่าติดตามดีจัง   โดย: Tristy 27 กรกฎาคม 2554 8:23:15 น.

สวัสดีค่ะคุณวีอยากรู้จังว่าคุณวีจะเฉลยที่มาของผู้ชาย 3 ถ. ว่ายังไงน้า เวลาอ่านนิยาย ชอบตรงผู้แต่งบรรยายภาพของตัวเอก คือพระเอก+นางเอก ออกมาจนจินตนาการได้ยิ่งพระเอกนางเอกสวย+หล่อ หุ่นดี ผิวดี บางครั้งเราอ่านแล้วสามารถเอาดาราที่ใช่มาเดินเรื่องอ่านตามได้เลย ตอนนี้หญิงแก่น มีเพื่อนๆ พี่ๆในบล็อกงานเขียน4-5 คน บางครั้งเริ่มสับสน เพราะมาอัพพร้อมๆกัน อ่านนิยายเยอะแต่เป็นคนจำเรื่องไม่นาน ถ้าอ่านแล้วหลายเดือนมาหยิบใหม่ก็จะจำเรื่องเดิมไม่ได้ เว้นแต่เปิดมาแล้วอ่านก็จะรู้ว่าเคยอ่านแล้ว พอคุณวีกรุณาให้หญิงแก่นเขียนทำให้นึกเนื้อเรื่องไม่ออกเพราะบล็อกปิดไปแล้ว ตอนนี้จำเนื้อเรื่องล่าสุดได้คือเรื่องยามเมื่อร้างสเน่ห์หา ยังจำได้อยู่เพราะเพิ่งอ่านจบไปไม่นาน แบบว่าเริ่มแก่แล้วมั้งจำตัวหนังสือเยอะๆนานๆไม่เก่งเพราะป้อนข้อมูลใหม่เข้าไปทุกวัน 555 ชอบอ่านหนังสือน่ะค่ะ ก็ขอเป็นแรงใจแรงเชียร์และจะติดตามผลงานของคุณวีตลอดไปค่ะ   โดย: หญิงแก่น 27 กรกฎาคม 2554 11:40:57 น.

เรื่องนั้นก็สนุก เรื่องนี้ก็สนุก รักพี่เสียดายน้องแล้ว ไม่รู้จะเรียกให้คุณวีอัพเรื่องอะไรก่อนดี   โดย: นิค IP: 124.120.179.70 27 กรกฎาคม 2554 18:25:37 น.

มาชวนทานอาหารเย็นค่ะคุณวี   โดย: หญิงแก่น 27 กรกฎาคม 2554 19:24:30 น.

แวะมาทักทายค่ะ...สบายดีนะคะ   โดย: little_angel_com 27 กรกฎาคม 2554 20:22:56 น.

ยกมาฝากคุณวีค่ะ อย่าดื่มเกินวันละสองแก้วนะคะ มันเปลืองงงงงง Berliner Rot   โดย: Schnuggy ชนุ๊กกี้ 28 กรกฎาคม 2554 3:29:51 น.

ราตรีสวัสดิ์ ขอให้ฝันดีนะคะคุณวี   โดย: เกศสุริยง 19 กุมภาพันธ์ 2555 0:00:28 น.

รออ่านต่อครับ   โดย: เป้ IP: 58.11.154.161 19 กุมภาพันธ์ 2555 23:19:45 น.

จริงครับ มีงานทำจริงๆนะ ฮี่ๆ ราตรีซำหวัดคับ   โดย: เป็ดสวรรค์ 21 กุมภาพันธ์ 2555 1:30:55 น.

สายสวัสดิ์ภุมวารค่ะคุณวี ขอบคุณที่ไปเยี่ยม ของเมื่อวาน เท่กว่าวันนี้อีกค่ะ รจนางานอย่างมีความสุขนะคะ   โดย: nart (sirivinit ) 21 กุมภาพันธ์ 2555 8:15:16 น.

แวะมาทักทายค่ะ ยกมันต้มน้ำขิงมาฝากด้วยนะคะ   โดย: เนินน้ำ 21 กุมภาพันธ์ 2555 14:04:09 น.

แซ่บมาก อยากอ่านต่อ   โดย: uni IP: 110.168.100.230 21 กุมภาพันธ์ 2555 22:28:03 น.

แวะมาทักทาย สบายดีนะครับ   โดย: 9A 22 กุมภาพันธ์ 2555 0:35:34 น.

แวะเข้ามาทักทายค่ะ ยังไม่ได้อ่านเลย ไว้ส่งงานแล้วจะมาอ่านนะคะ   โดย: cruduslife 23 กุมภาพันธ์ 2555 7:19:57 น.

สวัสดีค่ะ ไม่ได้แวะมาบ้านนี้นานเลย ... นิยายที่เคยอ่านไว้ ป่านนี้ก็คงจบไปนานแล้ว แหะแหะ ... สบายดีนะคะ .. มีความสุขมาก ๆ ในวันหยุดนี้ค่ะ   โดย: Tristy 24 กุมภาพันธ์ 2555 10:13:49 น.

ดีจัง ได้อ่านนิยายที่คุณวีเขียนอีก เริ่มเรื่องก็สนุกแล้ว ชอบใจชื่อตัวละคร ตั้งได้เก๋ดี แต่ยังเดาไม่ถูกว่าอณูหรืออาณา ใครจะเป็นนางเอก ขอบคุณที่แวะไปฟังเพลงเพราะ ๆ ของครูแจ๋วนะคะ เพิ่งอัพบล็อกใหม่ไปเมื่อวานนี้ ให้ชมภาพวาดงาม ๆ ถ้าคุณวีชอบก็แวะไปชมได้ค่ะ เราโหวตกับแปะหัวใจให้ค่า   โดย: haiku 24 กุมภาพันธ์ 2555 13:51:06 น.

มาทักทายคุณวี และอ่านนวนิยายเรื่องใหม่ค่ะ   โดย: sawkitty 24 กุมภาพันธ์ 2555 17:13:54 น.

[ของตกแต่งโดนๆคลิกเลย] สวัสดียามเช้าๆของวันเสาร์ค่ะ จะแวะมาบอกว่า ฝากบ้านสักสองวันนะคะ จะไปซื้ออุปกรณ์การแสดงที่ตลาดโรงเกลือ สระแก้วค่ะ ระลึกถึงเสมอค่ะคุณวี   โดย: เกศสุริยง 25 กุมภาพันธ์ 2555 8:01:21 น.

สวัสดีค่ะคุณวี.. 26 กพ.เป็นวันคล้ายวันเกิดคุณเริงฤดีนะ ฝากอวยพรวันเกิดให้พี่อ้อด้วยนะค่ะ จาก..สมาชิกชมรมเป่าเค็กวันเกิดค่ะ..ฮิๆ   โดย: คนผ่านทางมาเจอ 25 กุมภาพันธ์ 2555 20:51:47 น.

สวัสดีวันอาทิตย์ค่ะคุณวี.. ฟ้าแวะมาอ่านงานและเข้ามาทักทายกันด้วยค่ะ ขอให้วันนี้เป็นวันที่เต็มไปด้วยความสุข..สนุก..พักผ่อนใจให้สบายๆ ด้วยการไปทะเลกันดีกว่า นะคะ "ฟ้ามาชวนไปทะเลลมเห่คลื่น ได้เต็มตื่นชื่นตาพาสดใส วันอาทิตย์พักผ่อนให้สบายใจ พรุ่งนี้ได้ไปทำงานเบิกบานเอย"...อิอิอิ มีความสุขที่ได้สัมผัสความเย็นสบาย..ถูกโลมไล้กายด้วยสายลม..แสงแดด กันนะคะ   โดย: พิรุณร่ำ 26 กุมภาพันธ์ 2555 16:28:06 น.

แวะมาเยี่ยมยามค่ำ...สวัสดีครับ   โดย: **mp5** 27 กุมภาพันธ์ 2555 20:50:27 น.

ขอฝากดอกไม้แทนใจ แทนคำขอบคุณจ๊ะ เดือนแห่งความรัก ความรักก็ล้อมรอบตัวคุณ *~..แวะมาทักทายจ๊ะ..ขอให้มีความสุข สดใส..หัวใจเบิกบาน..~* เดือนแห่งความรัก คนโสดก็ยังโสดต่อไป เพราะครูภาษาไทย สอนแต่ สระอิ,สระอา, สระอุ, สระอู แต่ไม่ยอมสอนให้เรา .. "สละโสด" ..HappY BrightDaY..   โดย: *~ต้นกล้า...ของหัวใจ~* 28 กุมภาพันธ์ 2555 14:05:01 น.

รอคอยอานต่อ   โดย: คนรอ IP: 124.122.132.42 28 กุมภาพันธ์ 2555 21:37:11 น.

สวัสดียามดึกค่ะ พร้อมกับมาบอกว่า นอนหลับฝันดีนะคะ   โดย: maitip@kettip 28 กุมภาพันธ์ 2555 23:31:27 น.

วันนี้ เป็นวันดีน่ะคับ ขอพบเจอแต่สิ่งดีๆ มีกำลังใจ กำลังกายต่อสู้กันไปครับ How to Make Laptop Faster   โดย: tong2029s (leeminare ) 29 กุมภาพันธ์ 2555 10:33:40 น.

สวัสดีสำหรับวันพิเศษ 29กพ. สี่ปีมีครั้งเดียวจ้ะ ขอมอบความสวยสดในวันส่งท้าย....เดือนแห่งความรัก 29 กุมภาพันธ์ 2555   โดย: find me pr 29 กุมภาพันธ์ 2555 19:31:22 น.

มาทักทายกัน อัฟblogใหม่ไว้เมื่อคืน แต่ไม่ได้ออกเยี่ยม เพลียสุดๆเพราะเมื่อวานไปซื้อผ้าที่พาหุรัดมา วันนี้ช่วงสายๆคงต้องเริ่มตัดเย็บชุดใหม่กันแล้วค่ะ ระลึกถึงอยู่เสมอค่ะคุณวี   โดย: เกศสุริยง 1 มีนาคม 2555 9:19:22 น.

เฮ้อ... ทรัพย์ ย่อม ตก อยู่ แก่ ผู้ ขยัน เท่านั้น... ป๋องเพิ่งคิดออก รู้อยู่แก่ใจ ก็ตอนที่มาเห็นหน้า Blog นี้เท่านั้นเอง... สาธุ...   โดย: foreverlovemom 2 มีนาคม 2555 3:35:18 น.

ป๋องไม่อยู่... (กี่วัน?? ไม่รู้???) ไป... (ไหน?? ไม่รู้) เอาเป็น... กลับมา แล้วจะบอกค่ะ...   โดย: foreverlovemom 4 มีนาคม 2555 11:57:10 น.

ขอใช้วันหยุดนี้เข้ามาอ่านครับ   โดย: Insignia_Museum 4 มีนาคม 2555 13:43:06 น.

ขอบคุณสำหรับคำชมค่ะ   โดย: tuk-tuk@korat 4 มีนาคม 2555 21:52:58 น.