Bloggang.com : โสดในซอย : ผู้ชาย 3 ถ. ตอนที่ 3

ผู้ชาย 3 ถ. ตอนที่ 3

ผู้ชาย 3 ถ. ตอนที่ 3

วีกลับมาต่อนิยายเรื่องนี้อีกครั้ง
หลังจากดองเอาไว้นานทีเดียว
ตอนที่อ่าน อาจจะมีกลิ่นเค็ม ๆ บ้าง นะคะ

ตอนที่ 3…

ร่างสูง ๆ แต่ดูบอบบางที่ยืนอยู่ริมถนนท่ามกลางความขวักไขว่นั้น ช่างดูโดดเด่นสะดุดตาเหลือเกิน และเพราะความรู้สึกคุ้นตา ทำให้ชายหนุ่มที่ขับรถอยู่ต้องชะงัก เมื่อเหลือบไปเห็นเข้าโดยบังเอิญ

เขาชะลอรถช้าลง และจอดลงตรงหน้าของหญิงสาวคนนั้นพอดิบพอดี

เขากดเปิดกระจกรถ และเอียงหน้าออกมาให้ใกล้หน้าต่างมากที่สุด ก่อนที่จะตะโกนเรียก

“เกศรินทร์....”

เพียงแค่ส่งเสียงเรียกครั้งเดียว เกศรินทร์ก็หันมาตามเสียง พอเห็นว่าเป็นเฉด เธอก็กระชับกระเป๋าสะพายที่บ่าและเดินเข้ามาก้มหน้าลงคุย
“คุณเฉดจะกลับบ้านเหรอคะ”

“ใช่แล้ว กลับด้วยกันสิ”
เขาชวนง่าย ๆ

“ไม่เป็นไรค่ะ”
เธอรีบปฏิเสธ ท่าทางเกรงใจ

“ขึ้นมาเถอะ เดี๋ยวผมไปส่งที่บ้านให้เอง”
เพราะเสียงรถคันหลังเริ่มกดแตรไล่ ทำให้เกศรินทร์ตัดสินใจเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งทันที โดยไม่ปฏิเสธซ้ำ แต่ดูเหมือนสีหน้าของเธอไม่ดีนัก

คนขับทำไม่รู้ไม่ชี้ และรถคันนั้นก็แล่นออกไปทันที เหมือนกลัวว่าคนที่ก้าวขึ้นมาใหม่จะเปลี่ยนใจ เปิดประตูลงไป
“วันนี้เลิกงานเร็วหรือ เกศรินทร์”

“ค่ะ เกดลาไปทำธุระ”

“อ้าว มีธุระเหรอ ฉันนึกว่าจะกลับบ้าน ถ้าอย่างนั้นจะให้ฉันไปส่งเธอที่ไหนล่ะ”

“ก็ที่บ้านแหละค่ะ...เกดมีธุระอยู่ที่บ้านค่ะ”
เธอยิ้มแห้ง ๆ หน้าตาไม่ค่อยสบายใจนัก

“มีอะไรหรือ”
เฉดถาม แต่เกศรินทร์เงียบกริบ

“ขอโทษนะ ฉันถามเรื่อยเปื่อย ลืมไปว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัว”

“ไม่ใช่ค่ะ เกดไม่ได้คิดอย่างนั้น แต่ว่า...”

“ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องบอกก็ได้”
เขาตัดบท

เพราะความเกรงใจทำให้เกศรินทร์หลุดปากบอกออกไปจนได้
“น้องของเกดไม่สบายค่ะ”

“อ้าว งั้นเหรอ”
พูดเสร็จ เฉดก็เงียบไป

เกศรินทร์ลอบมองหน้าของเฉด ปกติเคยเห็นแต่เขาอยู่ในสภาพเหมือนกับคนใส่หน้ากาก ไม่เคยคิดว่า เขาเองก็มีอารมณ์ ความรู้สึกด้วยเหมือนกัน ด้วยการที่จู่ ๆ ก็จอดรถแวะรับเธอจากป้ายรถเมล์และพาไปส่งบ้าน

“วันนี้คุณเฉดก็กลับเร็วนะคะ..”
เธอทำลายความเงียบขึ้นมาเพื่อไม่ให้มันอึดอัดจนเกินไป

“คุณปราณไม่มีธุระจะใช้ฉันแล้ว เจ้านายบอกให้ฉันกลับก่อน คงจะไปธุระส่วนตัว...”
เขาเหลือบมองดูหน้าซื่อ ๆ ของเกศรินทร์ เธอจะตีความสิ่งที่เขากำลังจะบอกออกหรือเปล่าก็ไม่รู้ เพราะธุระส่วนตัวของปราณปุริมมีอยู่เรื่องเดียวเท่านั้น ก็คือเรื่องของ “ผู้หญิง” นั่นเอง

เกศรินทร์ก็เป็นแค่หนึ่งในหลาย ๆ คนที่เป็น “ของเล่น” แก้เครียดของเจ้านายของเขาเท่านั้นเอง

บ้านของเกศรินทร์อยู่ในชุมชนแออัดที่สภาพไม่น่าอยู่นัก เฉดต้องจอดรถอยู่ด้านนอก และเดินเข้าไปกับเธอ ที่จริงเกศรินทร์พยายามพูดทัดทาน ออกตัวสารพัดเพื่อให้เขาไม่ตามเข้าไปด้วย แต่เฉดก็ยังเดินตามเธอเข้ามาหน้าตาเฉย

ตอนเธอเดินเข้าไปในบ้านของเธอ ก็มีเสียงทักทายเกรียวกราวจากหนุ่ม ๆ ผอมแห้งแถวนั้นหลายคน มีอยู่บ้างบางคนทำท่าจะร้องแซว แต่ก็เกรงใจท่าทางขรึม ๆ ของเฉด

“ขอโทษนะคะ คนพวกนี้ มีปากก็พูดไปเรื่อย”
หญิงสาวออกตัวอย่างเกรงใจ

เขาไม่ได้สนใจเรื่องนี้ แต่ถามในสิ่งที่อยากจะรู้มากกว่า
“เกศรินทร์มีพี่น้องกี่คน”

“มีหลายคนค่ะ น้องหกคนแน่ะ เกดเป็นลูกคนโตสุดของพ่อแม่ รวมเกดแล้วก็เจ็ดคน แต่เกดกับน้องสาวมาอยู่ด้วยกันที่นี่แค่สองคน น้องสาวเกดเข้ามาเรียนน่ะค่ะ ส่วนน้องคนอื่น ๆ ยังอยู่กับพ่อแม่ที่อุดรค่ะ”

ประตูบ้านของเกศรินทร์เป็นไม้ผุ ๆ ที่ดูไม่ปลอดภัยมากนักสำหรับสาวสวยอย่างเธอ ที่อยู่ท่ามกลางจิ้งจอกในสลัมแห่งนี้ ตอนเปิดออกมาราวกับว่ามันจะหลุดติดมือออกมาด้วย

สภาพภายในบ้าน เป็นห้องโล่ง ๆ ไม่มีเฟอร์นิเจอร์มากนัก ที่มุมห้องน้องสาวของเกศรินทร์นอนซุกตัวอยู่บนที่นอนบาง ๆ มีผ้าห่มคลุมอยู่ ห้องมืด ๆ นั้น ทำให้ดูวังเวงเหมือนกำลังก้าวเข้าไปในฉากของหนังผีสักเรื่องหนึ่งมากกว่าบ้านจริง ๆ ของคนปกติทั่วไป

พอน้องสาวรู้ว่าพี่สาวเข้าบ้าน ก็พลิกตัวและลุกขึ้นนั่ง พอเห็นมีผู้ชายแปลกหน้าเดินตามเข้ามา ก็ทำหน้าแปลก ๆ
“อ้าว พี่เกดมีแขกด้วย”

“สวัสดีพี่เขาสิ กัน” เกศรินทร์บอกน้องสาว ก่อนจะหันมาบอกกับแขกผู้มาเยือนว่า “น้องของเกดค่ะ ชื่อกัน ชื่อจริงว่ากันตพร”

น้องสาวของเกศรินทร์รูปร่างผอมเกร็ง ไม่ได้สวยเหมือนพี่สาว ดูอายุไม่น่าจะเกินสิบห้าปี รูปร่างจึงยังไม่เข้าที่เข้าทางนัก

กันตพรไหว้เฉด แล้วลุกขึ้นยืน ท่าทางที่ดูดีของเฉดทำให้เธอฝืนความเจ็บป่วยลุกขึ้นมาต้อนรับอย่างเกรงใจ

เฉดรับไหว้ พยายามบังคับสายตาให้มองอยู่แต่หน้าของน้องสาวของเกศรินทร์ ไม่ให้เผลอมองไปรอบ ๆ บ้านที่ทรุดโทรมนั้น
“ไม่เป็นไรกัน นอนลงเถอะ พี่แวะมาส่งพี่เกด แล้วพี่ก็จะกลับแล้ว”

“อ้าว อยู่กินข้าวกันก่อนไหมคะ เกดจะทำกับข้าวแล้ว”
เธอพูดพร้อมกับเปิดตู้เย็น ตั้งใจจะดูว่ามีอะไรเหลืออยู่พอให้เธอทำกับข้าวเลี้ยงแขกบ้าง แล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่า เธอยังไม่มีแม้แต่น้ำสักแก้วมารับรองเฉด แต่ยังไม่ทันจะรินน้ำใส่แก้ว เขาก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน

“ไม่ละ ผมเองก็มีน้องชายรอกินข้าวอยู่ที่บ้านเหมือนกัน ป่านนี้คงจะรอแล้วละ”

“นั่นสิ เพราะคุณเฉดต้องมาส่งเกด เลยทำให้กลับบ้านช้า ขอบคุณมากนะคะที่เมตตาเกด”
เกศรินทร์ไหว้เขาซ้ำ ๆ กันหลายครั้ง จนเขาต้องโบกมือห้าม

“หายเร็ว ๆ นะกัน แล้วว่าง ๆ จะมาเยี่ยมใหม่”
เขาหลุดปากออกไปโดยไม่รู้ตัว อยากจะกัดลิ้นตัวเองที่พูดออกไปอย่างนั้น

ถึงอย่างไรเกศรินทร์ก็เป็น “คน” ของปราณปุริม เขาไม่มีสิทธิ์ก้าวเข้าไปยุ่งเกี่ยว บางครั้งการที่ได้รับการเลี้ยงดูให้อยู่สุขสบาย ก็ทำให้เฉดลืมตัวอยู่เหมือนกัน ...ลืมไปว่า ที่เขาได้ดีมีสุขอยู่ทุกวันนี้ ก็เพราะบุญคุณข้าวแดงแกงร้อนของคุณอรวรรณโดยแท้

น่าสงสารก็แต่เกศรินทร์

หญิงสาวสู้อุตส่าห์ยอมเอาตัวเข้าแลกกับปราณปุริม แต่กลับไม่ได้ทำให้มีอะไรดีขึ้นในชีวิตของเธอเลย ทำให้เฉดพอจะเดาได้ว่า มันไม่ใช่แค่ “ตัว” ที่เธอเสียไปเท่านั้น เพราะมันหมายถึง “หัวใจ” ที่หญิงสาวเต็มใจมอบให้เจ้านายจอมเจ้าชู้ของเขาไปด้วย เธอจึงไม่ได้เรียกร้องเงินทองหรือความสะดวกสบายใด ๆ กลับคืนมาบ้างเลย

เกศรินทร์ก็เหมือนกับปลาตัวน้อย ๆ ที่ถูกตกด้วยเหยื่อที่เป็นความน่าหลงใหลของปราณปุริม พอกัดกินและถูกกระตุกขึ้นมาจากน้ำแล้ว เธอเป็นได้แค่อาหารสักมื้อหนึ่ง หรือถูกถอดออกจากเบ็ดเพื่อโยนทิ้งไป เพราะเขาอาจจะตกปลาตัวนั้นเพื่อความสนุกสนานเท่านั้นเอง

เฉดออกจากบ้านหลังนั้นด้วยความรู้สึกปวดหน่วง ๆ ในอก

เขาเคยมีชีวิตที่ไม่แตกต่างจากเกศรินทร์มากนัก เฉดอยู่กับน้องชายของเขาเพียงสองคนในบ้านผุพังที่พ่อแม่ทิ้งเอาไว้ให้ สภาพรอบ ๆ บ้านมีแต่นักเลง และขี้ยา สุดท้ายน้องชายของเขาก็หลงไปในวังวนของยาเสพติด กว่าเขาจะดึงตัวน้องชายให้พ้นจากขุมนรกนั้นได้ เฉดก็เกือบจะหมดแรงเหมือนกัน

การมาพบสภาพชีวิตของเกศรินทร์ทำให้เฉดอดจะหวนกลับไปคิดถึงชีวิตบัดซบของตัวเองอีกครั้งหนึ่งไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่เขาพยายามจะลืมมันให้หมด และเรื่องราวเหล่านั้นนั่นเองที่เป็นที่มา ซึ่งทำให้เขาต้องมาอยู่กับคุณอรวรรณ ผู้มีบุญคุณกับเขาอย่างล้นเหลือ และสุดท้ายเขาต้องกลายมาเป็นลูกน้องคนสนิทของปราณปุริมในที่สุด

ชะตาชีวิตบางทีมันก็เล่นตลกจนเขาพูดไม่ออกบอกไม่ถูกเหมือนกัน

ร่างเล็ก ๆ ที่วิ่งหลุน ๆ จนเกือบจะหัวคะมำมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่กับพื้นหญ้าหน้าอาคารเรียนหน้าคณะเรียน ทำให้เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นจากตำราเรียนที่กำลังอ่านอยู่ ภาพที่เห็นทำให้เขาเกือบจะหัวเราะออกมา เพราะหัวฟู ๆ และหน้าตาเลิ่กลั่กของเด็กสาวตรงหน้า ที่ใช้คำว่า “มอมแมมเหมือนแมว” ก็คงจะไม่ผิด

“ไปทำอะไรมานะ อาณา ทำไมดูลุกลี้ลุกลนจังเลย”

“วันนี้พี่ประธานเชียร์ขอแรงไปช่วยดูแลน้อง ๆ น่ะ เราก็เลยอยู่ช่วยจนเกือบลืมเวลา ฉัตรรอเรานานไหม..”

“ไม่หรอก ก็อ่านหนังสือไปเรื่อย ๆ”

“แหม ขยันจังเลย เราอยากจะขยันเหมือนฉัตรบ้างจังเลย”
อาณามองเด็กหนุ่มอย่างชื่นชม

ฉัตรยิ้มเจื่อน ๆ ถ้าอาณารู้ว่าเขาเรียนช้าไปสองปี เธอจะยังศรัทธาเขาอยู่อย่างนี้หรือเปล่าก็ไม่รู้

“แต่ที่เราบอกว่าจะไปบ้านฉัตรน่ะ สงสัยจะไปไม่ทันแล้วมั้ง วันนี้มันเย็นมากแล้วนี่”
อาณาก้มหน้าพูดเสียงเบาอย่างรู้สึกผิด ที่จริงเธอเองเป็นคนที่อยากจะไปเที่ยวบ้านของฉัตร และเขาก็ปฏิเสธหลายครั้งแล้ว แต่คราวนี้พอเขาเอ่ยชวนเธอเอง เธอกลับติดเรื่องอื่นจนทำให้ล่าช้าเสียอีก

“เอาไว้ไปคราวหน้าก็ได้ บ้านเรายังไม่หายไปไหนหรอก”

“ฉัตรเพิ่งย้ายบ้านไม่ใช่เหรอ”

“ไม่ใช่เพิ่งย้ายหรอก ก็เกือบสองปีแล้วเหมือนกันนะ พี่ชายเราเขาเก่ง หาเงินจากไหนมาก็ไม่รู้ มาซื้อบ้านหลังนี้...”
ฉัตรหลับตานึกถึงบ้านเก่า ๆ หลังเดิมที่อยู่ในสลัม ตอนกลางคืนมีแต่ยุงบินวนอยู่รอบตัว และเขาต้องดมกลิ่นยากันยุงแบบแท่งที่จุดไฟไล่ยุงจนชาชิน

“คงสวยนะ”

“ก็..น่าอยู่ดี”
บ้านทาวน์เฮ้าส์เล็ก ๆ พื้นที่แค่ยี่สิบตารางวาก็จริง แต่มันเป็นเหมือนสรวงสวรรค์เมื่อเทียบกับบ้านเช่าโทรม ๆ ที่แวดล้อมไปด้วยสังคมที่เสื่อมโทรมเสียยิ่งกว่าบ้าน และสังคมเหล่านั้นเคยทำให้ฉัตรเกือบจะกลายเป็นเศษมนุษย์ไปแล้ว

แทบไม่น่าเชื่อว่าบ้านไม้เก่า ๆ โย้เย้จวนจะพังหลังนี้ จะยังมีหลงเหลืออยู่ในกรุงเทพฯ ถ้าเป็นในย่านชุมชนแออัดอาจจะไม่ใช่เรื่องแปลก แต่บ้านหลังดังกล่าวอยู่ในย่านที่เจริญระดับหนึ่ง แต่เป็นหมู่บ้านเก่า ๆ ที่ไม่ได้เน้นความสวยงามและแข็งแรงของบ้านเรือนมากนัก เพราะกลุ่มเป้าหมายที่มาซื้อบ้านอาศัย เป็นคนที่มุ่งหวังแค่บ้านที่มีหลังคาไว้คุ้มแดดคุ้มฝนเท่านั้น

หลาย ๆ หลังมีสภาพไม่แตกต่างกันมากนัก แค่มาอยู่อาศัยได้ไม่กี่ปี รอยร้าวของบ้านก็ปรากฏให้เห็นชัด บางส่วนปริแยกอย่างน่ากลัวจะพังทลายลงมา แต่สำหรับคนที่ไม่มีเงินทองมากนัก เพราะได้นำเงินทั้งหมดมาเทไว้ให้กับราคาของบ้านไปแล้ว ก็ไม่มีหนทางจะไปหาซื้อบ้านหลังใหม่ หรือแม้แต่จะมีกำลังในการซ่อมแซมปรับปรุง

พี่ชายของฉัตรเคยบอกว่า ความภูมิใจที่เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ มันหายวับไปได้หลายปีแล้ว ทั้งที่เคยดีใจอย่างบอกไม่ถูก ที่สามารถพาน้องชายคนเดียวหลุดออกมาจากบ้านของป้าที่รายล้อมไปด้วยอบายมุขครบครันมาได้ แต่การมาพบในภายหลังว่า ที่อยู่ใหม่ก็ไม่ได้ดีขึ้นกว่าเดิมสักเท่าไร มิหนำซ้ำยังดูดเงินทั้งหมดที่เขามีอยู่ไปจนเกลี้ยง และทำให้เขากลายเป็นหนี้ธนาคารอีกยี่สิบกว่าปี ทำให้พี่ชายของฉัตรยิ่งรู้สึกผิดหวังอย่างรุนแรงอย่างช่วยไม่ได้

เพื่อนบ้านไม่ได้ขายยาเสพติดก็จริงอยู่ แต่ก็มีอยู่หลายคนที่ติดยา บ้านใกล้เรือนเคียงต้องคอยระมัดระวังกันเอง เพราะเผลอเมื่อไร ข้าวของก็จะหายไปเฉย ๆ บางครั้งมีเรื่องมีราวถึงตำรวจ และพอจะรู้ว่าใครเป็นคนหยิบฉวยไป แต่ก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้น เพราะหันไปหันมาก็คนกันเอง ถ้าทำอะไรรุนแรงลงไป ก็เหมือนกับการสร้างศัตรู สู้ยอมเสียข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อรักษาความสัมพันธ์ที่ดีเอาไว้จะดีกว่า อีกอย่างก็เพื่อความปลอดภัยของชีวิตด้วย เพราะบรรดาลูกหลานขี้ยาของเพื่อนบ้านอาจจะลุกขึ้นมาทำอันตรายใครก็ได้ หากรู้สึกไม่พอใจ

สิ่งที่ไม่มีใครนึกถึงก็คือ ... แล้ววันหนึ่งฉัตรก็เป็นคนติดยาเสียเอง

เด็กหนุ่มสะบัดหัวไล่ความจำเหล่านั้นให้หลุดจากสมอง เขาไม่อยากจะจำเรื่องพวกนั้นเอาไว้ในหัวอีกต่อไปแล้ว

“แล้วบ้านเดิมล่ะ”

“อ๋อ บ้านเดิมเราเช่าเขาน่ะ ไม่ใช่บ้านของเราเอง”

“ไม่เหมือนเรานะ เราน่ะเกิดและโตมาในบ้านของเราตลอดเลย ไม่เคยย้ายไปไหน และเชื่อว่าคงจะแก่ตายอยู่ที่บ้านหลังนี้นั่นแหละ”
อาณาบอกยิ้ม ๆ

ฉัตรมองเพื่อนสาวแล้วก็ยิ้ม ข้อดีของอาณาก็คือ เธอร่าเริงอยู่ตลอดเวลา คนที่อยู่ใกล้ชิดอาณาพลอยรู้สึกสบายใจตามไปด้วย

“ไม่หรอกน่า เอาไว้อาณาแต่งงาน ก็คงจะต้องย้ายไปอยู่บ้านแฟน”

อาณาทำหน้าประหลาด ก่อนจะชี้ไปที่หน้าสีน้ำตาลของตัวเอง
“ผิวดำเป็นถ่านอย่างเราเนี่ยนะ ไม่มีใครเอาไปทำยาอะไรหรอก”

“เฮ้ย ไม่จริง สีผิวของคนไม่มีนัยสำคัญในการมีแฟนหรอก คนดำ ๆ ก็มีแฟนกันถมเถไป อีกอย่างหนึ่งอาณาก็ไม่ได้ผิวดำสักหน่อย ที่จริงแค่ผิวสีน้ำผึ้ง และก็สวยดีออก”

“อู๊ย...ขอบคุณนะฉัตร” เด็กสาวลากเสียงหน้าทะเล้น “ให้กำลังใจเรามากเลย ทำให้เรามีพลังใจ ที่จะยืนหยัดอยู่บนโลกในนี้อีกเยอะเลย”

ฉัตรหัวเราะ
“แค่นี้ก็ทำให้มีพลังแล้วเหรอ”

“ก็ใช่น่ะสิ อย่างน้อยเราก็จะได้เอาไปฝันได้บ้างว่า วันหนึ่งเราจะมีแฟนเหมือนกับคนอื่นเขา และอาจจะได้แต่งงานด้วยเหมือนกัน... มันเป็นความฝันของลูกผู้หญิงทุกคนเลยนะ ได้สวมชุดเจ้าสาวสวย ๆ ยืนอยู่ข้างเจ้าบ่าวหล่อ ๆ สักคน”
สาวน้อยทำท่าฝันอย่างเกินจริง ทำให้ฉัตรโคลงหัว เพราะความทะเล้นของเพื่อนสาว

“อายุเพิ่งเท่าไรเอง คิดไปถึงวันแต่งงานแล้วเหรอ”

“ผู้ชายคงจะไม่เหมือนกับผู้หญิงหรอกนะ ผู้ชายคงจะคิดเรื่องเรียนจบแล้ว หางานดี ๆ ทำ แต่ผู้หญิงทุกคน...เอ๊ะ หรือจะเป็นเฉพาะเราคนเดียวก็ไม่รู้นะ ผู้หญิงจะคิดว่า หาสามีดี ๆ สักคน มีลูกน่ารัก ๆ แค่นี้แหละมั้ง...ชีวิต”

“เราไม่ค่อยศรัทธาเรื่องการแต่งงานหรอก”
ฉัตรตอบเสียงเหงา ๆ

“อ้าวเหรอ ทำไมล่ะ”
อาณาถามอย่างแปลกใจ โลกของฉัตรดูมันหม่นมัวเสมอ ขัดกับใบหน้าใส ๆ เหมือนหนุ่มเกาหลีของเขาเหลือเกิน

“เราเหมือนเป็นลูกกำพร้า ทั้ง ๆ ที่ยังมีพ่อกับแม่อยู่ แต่ต่างฝ่ายต่างก็ไปมีครอบครัวใหม่ เราโตมากับป้าสาวแก่ขี้บ่น รู้ไหมว่า ตอนที่พี่ชายพาเราหลุดออกมาจากบ้านหลังนั้นได้ เหมือนเราได้ขึ้นสวรรค์ไม่มีผิดเลย เราคิดว่า การแต่งงานมันเป็นเรื่องยุ่งยาก การมีครอบครัวก็คงจะไม่ต่างกัน ถ้าประคับประคองกันไปไม่ได้ แล้วมีลูก เด็ก ๆ ที่เกิดมาก็จะน่าสงสารนะ...เหมือนเรากับพี่ชายของเราไงล่ะ”

“โธ่ โธ่ คิดมากไปได้ ก็ทีเรากับพี่สาวเรา ก็ไม่ใช่ครอบครัวสมบูรณ์แบบอะไรสักหน่อย ทำไมเราไม่เห็นคิดอะไรเหมือนกับฉัตรเลย”
เด็กสาวร้อง แล้วนั่งแปะลงข้าง ๆ ฉัตรอย่างไม่มีพิธีรีตอง กระโปรงสีดำของเธอเป็นสีมอม ๆ ไม่ต่างจากหน้าตาชื้นเหงื่อของเธอสักเท่าไรนัก

“จริงเหรอ”
ฉัตรย้อนถามอย่างไม่เชื่อ ดูความร่าเริงของอาณาแล้ว เขาไม่คิดว่าเธอจะเป็นเด็ก “บ้านแตก” เหมือนที่เขาเป็น

“ฮื่อ เรากับพี่สาวเรา เป็นพี่น้องแม่เดียวกัน แต่คนละพ่อ...”
เด็กสาวตอบอย่างเปิดเผย เธอไม่เคยคิดว่าสิ่งเหล่านี้เป็นปมด้อยอะไรเลยสักนิดเดียว มันคือเรื่องราวของชีวิตที่เกิดขึ้นมาแล้ว และเธอแก้ไขอะไรไม่ได้ต่างหาก

“หมายถึงว่า แม่ของอาณามีแฟนสองคนเหรอ”
เป็นเรื่องใหม่ที่ฉัตรเองก็เพิ่งรู้ เพราะอาณาไม่เคยเล่าให้เขาฟังมาก่อน

อาณาสั่นหัวจนผมกระจาย
“เปล่าหรอก มีสาม” ยังมีแก่ใจชูสามนิ้วประกอบอีกด้วย “กับแฟนคนแรกมีพี่สาวเรา แล้วแฟนคนที่สองไม่มีลูก จนมาถึงพ่อเราก็มีเราอีกคนหนึ่ง”

“ท่าทางแม่ของอาณาจะสวยนะ”
ฉัตรเดา ขณะที่ในใจกำลังอึ้งกับแฟนมากมายของแม่อาณา จริง ๆ นึกทึ่งอาณาด้วย ที่เธอไม่ได้รู้สึกนึกอับอายกับเรื่องราวของแม่เธออย่างที่ควรจะเป็น ...

สำหรับอาณาแล้ว เธอไม่ได้แคร์เรื่องพวกนี้ เพราะเด็กสาวคิดว่า ชีวิตก็สั้นแค่นี้ จะอะไรกันมากมายนัก เมื่อคนสองคนไม่ชอบพอกันมากพอก็เลิกกันไป แล้วหาแฟนใหม่ เป็นคนที่จะสามารถอยู่ด้วยกันได้อย่างมีความสุข

อาณาไม่เคยนึกตำหนิแม่ตัวเองที่ผ่านการมีสามีมาแล้วถึงสามคน แต่เธอมองว่ามันเป็นลิขิตจากเบื้องบนมากกว่า หากแม่ของเธอมีสามีคนเดียวหรือสองคนแล้ว อาณาก็จะไม่ได้มาเกิดบนโลกใบนี้อย่างสิ้นเชิง

“ใช่แล้ว แม่เราสวย ขนาดตอนนี้แก่แล้วยังดูดีอยู่เลย อาจจะเป็นเพราะแม่เราเป็นช่างเสริมสวยด้วยมั้ง ก็เลยดูแลตัวเองอย่างดี..ไม่เหมือนเรา”
เด็กสาวหัวเราะ ขณะใช้มือลูบผมฟู ๆ ของตัวเองที่ยุ่งเหยิงไปหมด

“อาณาเอาอย่างแม่บ้างก็ดีนะ วัน ๆ มัวแต่ซนจนลืมสวย”
ฉัตรบอกตรง ๆ

“อืม จะว่าไปแล้วในบ้านก็มีเรานี่แหละที่ขี้เหร่สุด ที่จริงเราไม่ค่อยได้บอกใครหรอกนะ เดี๋ยวจะหาว่าเราเห่อ จะบอกว่า... พี่สาวเราเป็นนางแบบด้วย”
สุ้มเสียงอวด ๆ นั้นทำให้ฉัตรยิ้ม เขาไม่ได้เป็นคนเห่อดารา นางแบบ ก็เลยไม่ได้สนใจมากนัก ยิ่งในสมัยที่ดารา นางแบบมีมากมายผุดขึ้นมาราวกับดอกเห็ดหน้าฝน จนจำชื่อไม่หวาดไม่ไหว เขายิ่งคร้านจะรับรู้

“งั้นเป็นอันว่าวันนี้อย่าเพิ่งไปบ้านเราเลยนะ มันเย็นแล้ว กว่าจะไปกว่าจะกลับก็ค่ำมืดเปล่า ๆ”
ท่าทีไม่สนใจของฉัตร ทำให้อาณาต้องกลืนเรื่องราวของพี่สาวที่เธอแสนจะภูมิใจเก็บลงคอไว้ตามเดิม

“ก็ได้ งั้นวันหลังเราไปนะ อยากไปรู้จักบ้านของฉัตรไว้” เด็กสาวลุกขึ้นยืน แล้วใช้สองมือปัดกระโปรงวุ่นวาย ก่อนจะโบกมือให้แล้วบอกว่า “วันนี้เราไปก่อนละ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน”

ฉัตรมองตามหลังของอาณาพร้อมกับรอยยิ้ม เขานึกอยากจะลืมทุก ๆ อย่างที่ผ่านมาในชีวิตให้หมด แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ให้สดใสร่าเริงได้อย่างอาณา

...ถึงจะยาก แต่เขาก็จะพยายาม...

ภาพดอกรองเท้านารีเหลืองปราจีนสวย ๆ จาก
//www.parinorchids.com/index.php?mo=3&art=619330 ค่ะ

Create Date : 05 มีนาคม 2555

Last Update : 5 มีนาคม 2555 0:31:03 น.

32 comments

Counter : 1024 Pageviews.

ชื่อตัวละครของคุณวี
แต่ละชื่อแหล่มๆ ทั้งนั้นเลยนะคะ
ชอบชื่อ "อาณา" จังค่ะ

โดย: อุ้มสี

วันที่: 5 มีนาคม 2555 เวลา:0:37:32 น.

เอ ตัวละครครบยังน๊า

โดย: saengchot IP: 58.9.149.150 วันที่: 5 มีนาคม 2555 เวลา:3:02:20 น.

มาแอบอ่านครับ

โดย: pakma_13

วันที่: 5 มีนาคม 2555 เวลา:3:51:29 น.

สวัสดีเช้าวันจันทร์วันแรกของการทำงานค่ะ

โดย: kobnon

วันที่: 5 มีนาคม 2555 เวลา:9:30:08 น.

More Great Time Comments

แวะมาทักทายวันเริ่มต้นของการทำงาน เอาดอกไม้มาฝากบอกถึงความปราถนาดีและขอบคุณในมิตรภาพค่ะคุณวี

โดย: เกศสุริยง

วันที่: 5 มีนาคม 2555 เวลา:10:15:22 น.

ได้อ่านแล้ว เรื่องนี้ท่าทางสนุกมาก

โหวตครับ

โดย: ในนามของความเหงา

วันที่: 5 มีนาคม 2555 เวลา:10:21:32 น.

แอบมาอ่านเหมือนกันค่ะ

โดย: magic-women

วันที่: 5 มีนาคม 2555 เวลา:10:49:41 น.

อ่านจบอย่างรวดเร็ว และรออ่านตอนต่อไป

โดย: Original April

วันที่: 5 มีนาคม 2555 เวลา:13:25:32 น.

กรี้ดดดเด๋วจะตามอ่านตอนเก่าๆ นะคะ
ดีใจที่ได้อ่านนิยายคุณวีอะ
ตอนนี้ยังจับปลายมาชนต้นไม่ได้หุหุ

โดย: ปันฝัน

วันที่: 5 มีนาคม 2555 เวลา:20:37:07 น.

แปะใว้ก่อน พรุ่งนี้มาอ่านครับ ง่วงแล้ว

โดย: Tangible

วันที่: 5 มีนาคม 2555 เวลา:22:01:14 น.

More Angel Comments
------------------------------------------
ทักทายสายๆวันอังคาร มีสุขสนุกสนาน สุขสำราญทั่วหน้ากัน ขอเทพจงรักษา วอนเทวาทั่วทิศไท้ ปกปักรักษาให้ เพื่อนข้านี้มีสุขเทอญ (วันนี้ด้นกลอนสดเลยอิอิอิ)มีความสุขมากๆค่ะคุณวี

โดย: เกศสุริยง

วันที่: 6 มีนาคม 2555 เวลา:11:16:53 น.

เฉดเป็นพระเอกหรือเปล่าคุณวี

โดย: สมัชชาความรักแห่งชาติ

วันที่: 6 มีนาคม 2555 เวลา:15:06:18 น.

มาเยี่ยมชม มาทักทาย

มาลงชื่ออ่านไว้ก่อนครับ เรื่องที่แล้วผมยังอ่านได้ไม่ต่อเนื่องเลยครับ รอตุณวีออกมาเป็นเล่มแล้วค่อยซื้อดีกว่าครับ

อิอิ

ปล. ที่เค้าส่งโปสการ์ดไปผิดบ้านเพราะว่าผมเขียนบ้านเลขที่ผิดหรือเปล่าครับ?

โดย: อาคุงกล่อง

วันที่: 7 มีนาคม 2555 เวลา:1:19:44 น.

มาอ่านต่อครับ

โดย: Tangible

วันที่: 7 มีนาคม 2555 เวลา:13:47:20 น.

สวัสดีค่ะคุณวี..

แวะมาทักทายกันในวันมาฆะบูชาค่ะ..

เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ไปงานแต่งงานมาค่ะ

ที่พะเยาแล้วแวะไปเที่ยวเชียงราย

หมอกและควันยังมีอยู่ตลอดเลยนะค่ะ

โดย: คนผ่านทางมาเจอ

วันที่: 7 มีนาคม 2555 เวลา:14:22:03 น.

ติดตามนิยายของคุณวีเสมอทุกครั้งที่มีโอกาส แต่ไม่ค่อยได้คอมเม้นเท่าไหร่ เพราะเน็ตไม่ค่อยแรง
เรื่องนี้สนุกตามเคย

โดย: utopia IP: 27.55.1.84 วันที่: 7 มีนาคม 2555 เวลา:18:52:03 น.

ยาวมากเลยคะ ตอนนี้ กะจะล้างให้หายเค็มล่ะสิจ๊ะ แต่อย่างคุณวีต่อติดอยู่แล้วเพราะต้องมีตุนไว้แน่นอน.....
แวะไปบอกบ้างนะคะ ถ้าไม่เข้ามาก็ต้องอ่านหลายตอนเลย....สงสารคนแก่เง้อออ

โดย: gymstek

วันที่: 8 มีนาคม 2555 เวลา:8:44:37 น.

ตามมาอ่านจ้า

ถึงจะเพิ่งเริ่มต้นก็ดูว่าเรื่องนี้น่าจะเข้มข้นชวนติดตามอีกแล้ว

โดย: Batgirl 2001

วันที่: 8 มีนาคม 2555 เวลา:12:43:06 น.

แวะมาทักทายก่อน งานยุ่งอีกแล้วค่ะ แล้วจะแวะมาอ่านอีกที

คุณวีรักษาสุขภาพด้วยนะคะ

โดย: haiku

วันที่: 8 มีนาคม 2555 เวลา:19:41:08 น.

เรียบเรียง เรียบร้อย สวยงาม อ่านแล้วเย็นใจดีครับ

โดย: Insignia_Museum

วันที่: 9 มีนาคม 2555 เวลา:20:18:43 น.

โหวตให้คุณวีครับ

โดย: I love Thailand

วันที่: 10 มีนาคม 2555 เวลา:19:33:23 น.

รอตอนต่อไปอยู่ค่ะ

โดย: แพนด้า IP: 124.121.246.99 วันที่: 11 มีนาคม 2555 เวลา:14:10:15 น.

More Hello Comments
------------------------------------
เริ่มต้นวันทำงานอีกแล้ว เมื่อวานมัวแต่ตะลอนทัวร์กลับถึงบ้านเกือบทุ่ม สั่งเด็กไว้ว่า ขอนอนสักสองสามชั่วโมงตั้งใจจะดูเดอะสตาร์และมาทักทายพร้อมโหวตให้เพื่อนๆ สรุปแล้วตื่นมาอีกทีเกือบตีหนึ่ง เช้านี้เลยบ๊งเบ๊งเด็กในบ้าน ว่าทำไมไม่ปลุก เด็กตอบว่า เห็นครุหลับสนิทมากถึงมากเลยอยากให้พักผ่อน ครูเกศถึงกับหุบปากในบัดดล55555
จริงของเด็ก ช่วงนี้แอบนอนค่อนข้างดึกออกบ่อยๆ
ขอบคุณที่แวะมาทักทาย/แวะเวียนมาหา/มาคุยกัน/มาส่งกำลังใจกันนะคะคุณวี

โดย: เกศสุริยง

วันที่: 12 มีนาคม 2555 เวลา:7:24:40 น.

สวัสดีตอนเย็นค่ะ

จะมาอ่านทีไรก็ไม่เคยอ่านจบค่ะ อิอิ

กลัวติด แล้วไม่เป็นอันทำอะไรเลย

โดย: maitip@kettip

วันที่: 12 มีนาคม 2555 เวลา:19:46:42 น.

สวัสดีค่ะ...

ป๋องแวบไปเที่ยว...

กลับมาแล้ว...

นำความคิดถึงกลับมาให้คนบ้านนี้...

เพียบ... ค่ะ

โดย: foreverlovemom

วันที่: 12 มีนาคม 2555 เวลา:19:57:23 น.

แวะมาอ่านเรียบร้อยแล้วค่ะ คุณวีเขียนนิยายได้สนุกทุกเรื่องเลย ปูเสื่อรออ่านตอนต่อไปค่า

โดย: haiku

วันที่: 13 มีนาคม 2555 เวลา:17:59:39 น.

สร้างกริตเตอร์
###########################33
เมื่อวานชะแว๊ปไปเขาคิชฌกูฏมาค่ะ ไปครั้งแรกอยากบอกว่าหินสุดๆ ล้าไปทั้งตัวเลย ผู้คนเยอะมาก ถึงยอดเขาอธิฐานขอพรเหมือนที่คนอื่นเขาทำกัน อยากรู้จังจะสมหวังไหมน๊าาาาาาาาาาา เอาความสุขมาฝากจากเขาคิชฌกูฏด้วยค่ะคุณวี

โดย: เกศสุริยง

วันที่: 14 มีนาคม 2555 เวลา:7:01:34 น.