Bloggang.com : Heavenworth : ละคร เชลยศักดิ์ ตอนที่ 4

มกราคม 2553

					1	2
3	4	5	6	7	8	9
10	11	12	13	14	15	16
17	18	19	20	21	22	23
24	25	26	27	28	29	30
31

19 มกราคม 2553

ละคร เชลยศักดิ์ ตอนที่ 4

ตอนที่ 4
โยธินเดินกลับมาที่ทับหน้า เจอเฒ่าเหมยพอดี ได้ฟังเฒ่าเหมยเล่าถึงความกว้างขวางใหญ่โตของม่อนผาหลวง และเล่าอย่างเทิดทูนบูชาหม่อมเจ้าไตรศักดิ์ว่าตั้งแต่มาสร้างม่อนผาหลวงก็ไม่เคยก้าวออกไปไหนเลยจวบจนวันสุดท้ายของพระชนม์ชีพ
โยธินได้รับรู้ถึงความรู้สึกของคนที่นี่ที่มีต่อหม่อมเจ้าไตรศักดิ์ เมื่อเฒ่าเหมยเล่าอย่างแค้นแทนเจ้านายว่า
"ทรงถูกคนชั่วช้าสามานย์ป้ายสีให้ราชสกุลต้องด่างพร้อยจนต้องละทิ้งทุกอย่างที่กรุงเทพฯ หนีมาอยู่ที่นี่ ทรงเจ็บปวดเหลือจะทานทน ผมว่าใครไม่ได้เจอเข้ากับตัวเองก็ไม่มีทางเข้าใจความรู้สึกแบบนั้นแน่"
ส่วนภิรมยา โยธินเพิ่งจากมาเพียงวันเดียวเธอก็คิดถึงแทบขาดใจ ครั้นไปถามที่อยู่ของเขาจากสวามิภักดิ์ราช ก็ได้ รับคำตอบอึกอักเพราะไม่อาจบอกความจริงได้
ส่วนโยธินก็คิดถึงภิรมยาไม่น้อยกว่ากัน เขาพึมพำขณะนั่งคิดถึงคนรัก

"ภิรมยา ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน"

ทันใดนั้น หนานเมืองก็มาตามไปพบอลิสาที่คอกม้า เธอมอบหมายงานให้เขาเป็นคนเลี้ยงม้า พูดหยันๆว่าเพราะเขามีความเชี่ยวชาญม้า รักม้า รู้ใจม้าดี ถามเย้ยๆว่า "งานมันต่ำต้อยเกินไปหรือเปล่า"

"งานเลี้ยงม้าก็เหมาะสมกับเชลยอย่างผมแล้ว" โยธินตอบประชด แต่ตาจ้องอลิสาแน่วนิ่ง

เขาอัดอั้นยิ่งนักที่ถูกกลั่นแกล้งเหยียดหยามอย่างที่สุด

แต่เขาก็ทำงานที่ได้รับมอบหมายอย่างมานะอดทน ทำอย่างดีด้วยความรับผิดชอบ

ในขณะที่อลิสาหาทางกลั่นแกล้งโยธินทุกวิถีทางนั้น อานนท์กลับชื่นชอบความเก่งกาจของโยธินทั้งเรื่องขี่ม้ายิงปืน จนบอกอลิสาว่าตนจะให้โยธินสอนยิงปืนให้ ถูกอลิสาปรามว่าห้ามพูดถึงชื่อคนนี้ให้เสียอารมณ์อีก

"ทำไมคุณพี่ถึงอารมณ์เสียกับแขกของเราล่ะครับ

คุณพี่ไม่ชอบคุณโยธินเหรอครับ" อานนท์ถามซื่อๆ ถูกอลิสาดุว่าไม่ใช่เรื่องของเด็ก อานนท์เลยหน้าจ๋อยไป

ooooooo

โยธินเขียนจดหมายถึงพ่อ เอาจดหมายจะไปฝากส่ง เดินเข้าไปที่ห้องอาหาร ถูกอลิสาตำหนิว่าที่นี่เป็นที่ส่วนตัว ต้องได้รับอนุญาตถึงจะเข้ามาได้ คนที่ได้รับการอบรมมาดีไม่ทำกันแบบนี้ โยธินหันไปมอง อติศักดิ์พูดเยาะว่า ตนเคยเห็นคุณชายบุกเข้าไปในบ้านคนอื่นโดยถือวิสาสะทั้งที่ไม่ได้รับเชิญจากเจ้าของบ้านสักคำ

"ตอนนั้นผมใจร้อนไปหน่อย อยากจะไปช่วยเหลือพ่อของคุณเร็วๆ คุณน่าจะคิดถึงบุญคุณที่ผมมีต่อพวกคุณมากกว่า เรื่องเล็กๆน้อยๆอย่างนั้นนะครับ" อติศักดิ์ตอบอย่างเย้ยหยัน

"เชื่อเถอะครับ ผมคิดถึงบุญคุณของสันตติวงศ์ทุก ลมหายใจ" โยธินแดกดันไปอย่างแค้นใจ

เมื่อโยธินบอกธุระของตนว่าจะมาฝากให้ช่วยส่งจดหมายถึงพ่อ อลิสาถามทันทีว่ามีฉบับเดียวหรือ แล้วใจคอจะไม่คิดส่งถึงคู่หมั้นเลยหรือ

"ผมคงไม่จำเป็นต้องตอบคุณ เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของผม มารยาทพื้นฐานแบบนี้สันตติวงศ์ไม่น่าจะให้ คนอื่นเป็นคนบอกเลยนี่ครับ ขอบคุณและขอโทษที่รบกวนเวลาอันเป็นส่วนตัว"

มอบจดหมายให้อติศักดิ์แล้วโยธินเดินออกไป อลิสาเดินอ้าวตามไปจิกสั่งงานว่า

"งานที่คอกม้าเริ่มตีห้า หลังจากให้อาหารม้าและเก็บกวาดคอกม้าเรียบร้อยแล้ว พาเจ้าฟ้าลั่นออกวิ่งด้วย" พอโยธินถามว่าเจ้าฟ้าลั่นตัวไหน อลิสายียวนว่าให้ใช้สติปัญญาที่มีอยู่ ไปหาดูเอาเอง ถามว่าหรือต้องให้ไปช่วยชี้ตัว

"ไม่ต้อง" โยธินตอบห้วนๆ

"ระวังน้ำเสียงหน่อยคุณโยธิน อยู่ที่กรุงเทพฯคุณอาจจะเป็นร้อยโทโยธิน อัศวรัช เสรีไทยผู้กล้าหาญ แต่อยู่ที่นี่คุณเป็นได้แค่คนเลี้ยงม้า จะมีแต่เด็กไร้เดียงสาอย่างอานนท์เท่านั้น แหละที่หลงเชิดชูคุณ!"

พูดเสร็จอลิสาหมุนตัวกลับไปราวกับนางพญา โยธินมองตามกำหมัดอัดอั้นอดกลั้นเต็มที่

ooooooo

อลิสาสะใจที่ได้ข่มโยธินอย่างสาแก่ใจ แต่แล้วก็หงุดหงิดเมื่อเห็นอานนท์ตื่นเต้นจะรีบไปนอนเพื่อพรุ่งนี้จะได้หัดขี่ม้ากับโยธิน เยาะว่าอย่าไปคาดหวังอะไรมากนัก

"ครูโยธินเป็นถึงวีรบุรุษเสรีไทย จะต้องสอนเก่งแน่ๆ และผมเชื่อว่าครูโยธินไม่ได้เก่งเฉพาะเรื่องขี่ม้ายิงปืนเท่านั้น คุณพี่อติศักดิ์บอกว่าครูโยธินเรียนจบจากโรงเรียนนายทหารที่อังกฤษ..."

"จะไปนอนก็ไปไป๊" อลิสาทนฟังไม่ได้ไล่อานนท์ให้รีบไปนอนเสีย

เมื่ออยู่กันตามลำพัง อติศักดิ์ซึ่งเปิดจดหมายของโยธินอ่านแล้ว พูดกับน้องสาวว่าจดหมายไม่ได้มีอะไรที่เป็นความจริง เลย อ่านทำเสียงเยาะหยันให้น้องสาวฟังว่า

"ผมสบายดีครับ คุณพ่อไม่ต้องห่วง ยังไงพวกสันตติวงศ์ ก็ทำอะไรผมไม่ได้..."

และแล้วจดหมายฉบับนั้นก็ถูกวางทิ้งไว้ในกองกระดาษเก่าราวกับเศษขยะ จนเมื่อสีโบไปเจอถามว่าจะทำอย่างไร อติศักดิ์อนุญาตว่าจะเอาไปทิ้งที่ไหนก็เอาไป

ooooooo

เมื่อได้รับมอบหมายให้เลี้ยงม้า โยธินตื่นแต่ เช้ามืดรีบไปที่คอกม้าบอกเฒ่าเหมยที่จะจัดอาหารให้ว่าไม่ต้องตนมีงานที่จะต้องไปทำ

อานนท์ก็เช่นกัน ตื่นขึ้นมาก็คว้าชุดขี่ม้ามาแต่งวิ่งออกจากห้อง อากู๋ที่เตรียมจะทำแซนด์วิชให้ก็ไม่ได้ทำ เพราะอานนท์ขอเอาไปทำเอง ทั้งยังสั่งให้เตรียมอาหารและกาแฟเผื่อโยธินด้วย

หนานเมืองถามเฒ่าเหมยว่าโยธินเป็นแขกของคุณชายแน่หรือ เฒ่าเหมยคะเนว่าน่าจะใช่ เพราะได้พักที่ทับหน้า หนานเมืองถามว่าแล้วเคยมีแขกท่านชายคนไหนมาเลี้ยงม้าเก็บขี้ม้าแบบนี้ไหม

"เอ็งทำหน้าที่ของเอ็งไป อย่าไปสอดรู้เรื่องของเจ้านายเลย" เฒ่าเหมยจนแต้มเลยตัดบทเอาดื้อๆ

อานนท์มองโยธินอย่างทึ่งมากที่ปราบพยศเจ้าฟ้าลั่นได้ เขาสามารถจูงมันมาแปรงขนได้อย่างง่ายดาย โยธินแนะวิธีให้ว่าเราต้องมีกำลังใจที่แข็งเหนือกว่ามัน จะมีแต่ความกล้าอย่างเดียวไม่พอ ต้องมีความเมตตากรุณาให้มันด้วย อานนท์ฟังแล้วอึ้ง

ระหว่างที่อานนท์ขอให้โยธินเล่าเรื่องเสรีไทยให้ฟัง อลิสาในชุดขี่ม้าถือแส้เดินเข้ามา อานนท์ชวนมาฟังโยธินเล่าเรื่องเสรีไทยด้วยกัน

"ไม่ล่ะ นี่พี่จะบอกให้นะอานนท์ คนที่เป็นวีรบุรุษจริงๆเขาไม่เที่ยวสรรเสริญตัวเองให้คนอื่นฟังหรอก มีแต่พวกชอบโอ้อวดเท่านั้นที่ทำกัน" อลิสาเยาะเย้ยทั้งที่ไม่รู้เลยว่าอานนท์ เป็นคนขอให้โยธินเล่าให้ฟังเอง

ไม่เพียงเท่านั้น เมื่อเดินตรวจคอกม้า หนานเมืองชี้ให้ดูความสะอาดเรียบร้อยของคอกม้า ชมว่าโยธินเก่งจริงๆอลิสา ฟังแล้วขัดใจ พอเห็นลูกม้าสีนิลถูกแยกไปอยู่ต่างหากก็หาเรื่องทันที หาว่าโยธินสู่รู้ย้ายลูกม้าไปโดยไม่ปรึกษาตน อวดเก่ง ทำราวกับตัวเองเป็นเจ้าของที่นี่ เดินอ้าวจะไปสั่งสอนเสียให้สะใจ

"เดี๋ยวครับคุณหญิง คือเจ้าสีนิลมันดูซึมๆมีไข้ขึ้นๆลงๆอาการไม่น่าวางใจ คุณโยธินก็เลยแยกออกไป โชคดีจริงๆนะครับที่เมื่อเช้าคุณโยธินตรวจเจอ ไม่งั้นม้าทั้งคอกได้ป่วยกันหมดแน่"

ฟังหนานเมืองแล้วอลิสาเสียหน้ามากเลยพาลดุหนานเมืองว่า แล้วทำไมไม่รู้จักบอก

ooooooo

ไม่เพียงเท่านั้น เมื่ออลิสาเห็นโยธินเอาม้าสีหมอก ของตนมาให้อานนท์หัดขี่ก็หาว่าโยธินจงใจหาเรื่องเพราะม้าในคอกมีเป็นสิบๆตัวแต่เลือกเจ้าสีหมอกมาให้อานนท์หัดขี่ โยธินชี้แจงว่าเพราะเจ้าสีหมอกเชื่องบังคับง่ายเหมาะสำหรับคนที่หัดขี่ม้าอย่างอานนท์

อลิสาพาลอีกจนได้หาว่าโยธินว่าตนขี่ได้เฉพาะม้าเชื่องๆเท่านั้น จนโยธินเหลืออดเตือนว่าคุณหญิงให้ความสำคัญกับตัวเองเกินไปหรือเปล่า ทำให้อลิสาโกรธมากสั่งให้เปลี่ยนม้าเดี๋ยวนี้

"คุณหญิงหวงเจ้าสีหมอกมากกว่าห่วงความปลอดภัยของคุณอานนท์หรือครับ จริงสิ สันตติวงศ์เป็นพวกชอบเอาตัวเองเป็นใหญ่ คนอื่นจะเป็นจะตายไม่สนใจ ขอให้ได้สิ่งที่ต้องการก็พอ!"

อลิสาโกรธจัดตวาดว่า ตัวเองอยู่ในฐานะอะไร ไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนี้

"ผมรู้ตัวว่าตอนนี้ผมก็ไม่ต่างไปจากขี้ข้าของม่อน�ผาหลวง แต่ยังไงด้วยความเป็นอัศวรัช ผมแน่ใจว่าผมมีความเป็นคนมากกว่าคนที่นี่แน่!"

อลิสาโกรธจนลืมตัวตวัดแส้ใส่ โยธินฉากหลบทันแส้จึงไปถูกสีหมอกเข้า สีหมอกตกใจกระโจนพรวดทั้งที่อานนท์อยู่บนหลัง โยธินตะโกนบอกอานนท์ให้ระวัง จับบังเหียนไว้แน่นๆแล้ววิ่งตามไป อลิสาได้สติรีบวิ่งตามไปด้วย

ooooooo

อานนท์ตกใจร้องขอให้โยธินช่วย แต่แล้วก็ตกม้าเพราะถูกกิ่งไม้เกี่ยว โยธินรีบเข้าไปดูอย่างรู้ วิธีจนแน่ใจว่าอานนท์ไม่มีส่วนไหนหักจึงอุ้มและพากลับไปที่ตึก อลิสากล่าวโทษโยธินว่าทำให้อานนท์ บาดเจ็บ ฟ้องพี่ชายจะให้อานนท์เลิกเรียนขี่ม้า

แต่อติศักดิ์เห็นว่าอานนท์ไม่ได้เป็นอะไรมากและการจะเรียนรู้เรื่องการขี่ม้าถ้าพลัดตกบ้างก็เป็นเรื่องธรรมดาจึงให้โยธินสอนอานนท์ต่อไป ขัดใจอลิสายิ่งนัก แต่พี่ชายก็ให้ท้ายว่า ถ้าน้องยังมีอะไรค้างคาใจอยู่ก็จัดการตามที่เห็นควรเถิด ทำให้อลิสาคลายความขึ้งเครียด มองโยธินอย่างหมายมาด

ด้วยข้อกล่าวหาว่าโยธินทำตัวยโส จึงลดตำแหน่งจากคนเลี้ยงม้ามาเป็นคนรับใช้ ดังนั้น โยธินจึงต้องไปกวาดขยะเผาขยะ และงานนี้เองทำให้โยธินเจอจดหมายที่ตนเขียนถึงพ่อถูกทิ้งอยู่ในถังขยะที่เอามาเผา เขาเจ็บช้ำน้ำใจยิ่งนัก! ถือจดหมายไปหาอติศักดิ์ทันที ถามว่าทำไมเอาจดหมายของตนไปเผา

"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่มันก็อยู่ถูกที่แล้วนี่ จดหมายที่มีแต่เรื่องโกหก มันจะมีค่าอะไรล่ะ ทิ้งถังขยะไปก็สมควรแล้ว" พูดยั่วจนโยธินโกรธจัดแล้ว อติศักดิ์ท้าดวลกันอีกไหม โยธินหุนหันเดินกลับไป

เขาไปสอบถามหนานเมืองถึงทางไปในเมืองเพื่อจะส่งจดหมาย หนานเมืองบอกว่ามีหลายทาง ทางถนนก็มีแต่ไกลกว่าเส้นทางอื่น โยธินตัดสินใจจะไปส่งจดหมายเอง หนานเมืองย้ำให้ไปขออนุญาตคุณชายกับคุณหญิงก่อนเพราะมันเป็นกฎของที่นี่
ก่อนขออนุญาตไปส่งจดหมายที่เมือง โยธินเข้าไปขอเยี่ยมอานนท์ อลิสาไม่ยอมให้เยี่ยมหาว่าเขาพยายามจะเอาอานนท์เป็นพวก แต่โยธินก็เดินผ่านอลิสาเข้าไปเยี่ยมอานนท์จนได้

เยี่ยมอานนท์เสร็จลงมาเจออติศักดิ์ โยธินรี่เข้าไปขออนุญาตเข้าเมืองไปส่งจดหมาย อติศักดิ์จะอนุญาตให้ไปก็ต่อเมื่อได้ขี่ม้าแข่งกันก่อน ถ้าเขาชนะก็ได้ไป แต่ถ้าแพ้ก็สุดแท้แต่คุณหญิงอลิสาก็แล้วกัน
โยธินรับท้า ปรากฏว่าอติศักดิ์ขี่ม้าแซงขึ้นไปได้ เขาหันมาเยาะเย้ยโยธิน ระหว่างนั้นม้ากระโดดข้ามขอนใหญ่ อติศักดิ์ ไม่ทันระวังตัวตกจากหลังม้าลงมากระแทกพื้นกลิ้งจะตกเขา
โยธินไม่ได้ซ้ำเติม หากแต่รีบเข้าไปช่วยเหลือ นี่เองทำให้อติศักดิ์เห็นถึงน้ำใจชายชาติทหารของโยธิน จนเมื่อกลับม่อนผาหลวง อติศักดิ์เอ่ยว่า
"ขอบคุณนะคุณโยธิน ดีที่คุณช่วยผมไว้ ไม่งั้นผมอาจจะเจ็บตัวมากกว่านี้ แต่ผมสงสัยอยู่อย่างนึง ทำไมคุณต้องหยุดม้ามาช่วยผม ในเมื่ออีกนิดเดียวคุณก็จะถึงเส้นชัยแล้ว"
"ชีวิตของคนสำคัญกว่าชัยชนะครับ อีกอย่างการฉวยโอกาสตอนที่คู่แข่งกำลังเพลี่ยงพล้ำถึงผมชนะไป ผมก็ไม่ภูมิใจหรอกครับ"
อติศักดิ์รู้สึกถึงความเป็นลูกผู้ชายอย่างแท้จริงของโยธิน แต่อลิสายังมุ่งแต่จะเอาชนะจะแกล้งโยธิน บอกว่าขอให้ถือว่าการแข่งขันครั้งนี้เป็นโมฆะเสียเพื่อจะกีดกันไม่ให้โยธินได้เข้าเมือง แต่อติศักดิ์อนุญาตให้โยธินเข้าเมืองได้ ชี้แจงว่า
"การแข่งขันครั้งนี้ถือว่าผมเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ ผมต้องทำตามคำพูด ผมอนุญาตให้คุณเข้าเวียงได้"
"ขอบคุณครับ" โยธินเอ่ยแล้วเดินออกไป อลิสาหันมองพี่ชายด้วยสายตาและสีหน้าไม่เห็นด้วย

ooooooo

โยธินไปพาฟ้าลั่นที่เล็มหญ้าอยู่ที่ยอดเนินจะพากลับคอก ที่นั่นเขาเห็นป้ายบนหลุมศพหม่อมเจ้าไตรศักดิ์สลักบนแผ่นหินว่า
หม่อมเจ้าไตรศักดิ์ สันตติวงศ์ (พ.ศ.2428-พ.ศ.2488)
ผู้เป็นข้าแห่งแผ่นดินที่จงรักภักดี ผู้อันเป็นที่รักและเทิดทูนด้วยดวงใจของลูก
อ่านแล้วโยธินอึ้งไปกับความสัมพันธ์อันลึกซึ้งที่คนในตระกูลมีต่อกัน
เรื่องราวของโยธินที่ช่วยอติศักดิ์จากการตกเขาครั้งนี้ เป็นที่กล่าวขวัญ ยกย่อง ชื่นชม และถือเป็นแบบอย่างของเฒ่าเหมยกับหนานเมือง ต่างนับถือว่าเขาสมเป็นวีรบุรุษสงครามจริงๆ แต่โยธินกลับบอกทั้งสองว่า อย่าได้เที่ยวพูดเรื่องนี้ไป คุณชายอติศักดิ์อาจจะไม่พอใจก็ได้ แล้วโยธินก็ขี่ม้าไปเวียง
อติศักดิ์ยังต้องคล้องแขนไว้กับไหล่ แต่เขาไม่ยอมไป หาหมอ ยอมรับกับอลิสาว่า ถ้าไปหาหมอ โยธินได้หัวเราะมากกว่านี้แน่ ตนไม่อยากให้เชลยของเรามีความสุขมากไปกว่านี้
ส่วนอานนท์พอรู้เรื่องนี้ก็ถึงกับร้องอย่างชื่นชมว่า "ว้าว...คุณโยธินสุดยอดไปเลย" แต่อลิสาก็ยังปรามาสว่าเมื่อโยธินยังไปไม่ถึงเส้นชัยก็ต้องถือว่ายังไม่ชนะ
"อลิสา ความพ่ายแพ้ครั้งนี้พี่ต้องยอมรับ พี่แพ้ที่น้ำใจของนายโยธินที่ช่วยชีวิตพี่ไว้ เขาก็มีความเป็นลูกผู้ชายเต็มเปี่ยมทีเดียว"
"เป็นใครเจอเหตุการณ์แบบนี้ก็ต้องทำแบบเขาทั้งนั้น ถ้าเขาเป็นลูกผู้ชายจริงก็ต้องขอแข่งใหม่สิคะ" อลิสาตะแบง
อติศักดิ์ไม่ตอบโต้ แต่หันมาบอกอานนท์ว่า "อานนท์ แกดูตัวอย่างครูของแกไว้นะ วันข้างหน้าต่อให้แกอับจนยังไง แกก็ต้องร่ำรวยด้วยน้ำใจต่อคนอื่น แกถึงจะได้ชื่อว่าเป็นคนเต็มคน"
อานนท์รับคำด้วยความเทิดทูนศรัทธา แต่อลิสาแทบจะทนหมั่นไส้โยธินไม่ได้ ต้องอดกลั้นตัวเอง

ooooooo

โยธินขี่ม้าไปตามทางในป่า เขารู้สึกเป็นอิสระและสบายใจ มือคลำจดหมายที่จะไปส่งถึงพ่อ นึกถึงข้อความที่กลั่นจากหัวใจมาเขียนว่า
"กราบเท้าคุณพ่อที่เคารพรัก ตอนนี้ผมมาอยู่ที่ม่อนผาหลวงแล้ว ผมพักอยู่ที่ทับหน้า เป็นที่พักสำหรับแขกของม่อนผาหลวง แต่ผมได้รับการปฏิบัติในฐานะเชลยของสันตติวงศ์ แต่คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วง ต่อให้ผมได้รับการปฏิบัติอย่างดูแคลน ขนาดไหน ผมก็จะทำหน้าที่ของผมอย่างดีที่สุด ไม่ให้ใครมาตำหนิได้ ถึงผมจะเป็นเชลยของเขา แต่สันตติวงศ์ก็ไม่มีวันจะปล้นเกียรติยศและศักดิ์ศรีจากอัศวรัชไปได้หรอกครับ"
โยธินนึกถึงข้อความในจดหมาย ในความนึกคิดเขาเห็นภาพพ่ออยู่ตรงหน้า...
"ตอนนี้ผมเป็นห่วงก็แต่เรื่องสุขภาพของคุณพ่อ คุณพ่อต้องดูแลตัวเองดีๆนะครับ อีกเพียงหนึ่งปีผมก็จะได้รับอิสรภาพ ผมนับวันนับคืนที่จะได้กลับไปกราบเท้าคุณพ่อ ผมจะขอชดเชยวันเวลาที่จะได้ดูแลคุณพ่อให้สมกับความรักเคารพที่ลูกคนหนึ่งจะตอบแทนพระคุณของคุณพ่อได้..."
โยธินขี่ม้าไปอย่างผ่อนคลาย รู้สึกเป็นอิสระในเวลาที่เป็นของตัวเอง...
เวลาเดียวกันนั้น สวามิภักดิ์ราชก็กำลังดำเนินการให้ ทนายความมาทำพินัยกรรมยกทรัพย์สินทั้งหมดของตนให้โยธินลูกชายคนเดียว เพราะคิดว่าตนจะอยู่ได้ไม่นานแล้ว
"ท่านอย่าพูดอย่างนั้นสิครับ คนดีอย่างท่านจะต้องอายุยืนแน่" ทนายความให้กำลังใจ
"ชีวิตฉันตอนนี้มันไม่มีความหมายอะไรแล้ว ไม่มีโยธินก็เหมือนชีวิตของฉันตายไปแล้วครึ่งหนึ่งนั่นแหละคุณสวัสดิ์" สวามิภักดิ์ราชพูดด้วยน้ำเสียงแหบโหย ดวงตาแห้งผากอย่างหมดอาลัยกับชีวิต

ooooooo

ส่วนภิรมยาคิดถึงห่วงหาแต่โยธินจนไม่อยากแม้แต่จะออกงานสังคม จนศรีสว่างผู้เป็นแม่ต้องเคี่ยวเข็ญให้ไปงานเลี้ยงต้อนรับพล หลานชายของคุณหญิงโสภิตที่เพิ่งเรียนจบกลับจากฝรั่งเศส
ในงานผู้ใหญ่ต่างลุ้นให้หนุ่มสาวได้ใกล้ชิดกัน พลพอใจภิรมยา แต่เธอไม่มีใจเหลือให้ใครแล้ว เธอโชว์แหวนหมั้นบอกพลที่พยายามเล้าโลมว่า
"ฉันมีคู่หมั้นแล้วชื่อร้อยโทโยธิน อัศวรัช" ว่ากล่าวเขาตรงๆแล้วปรามว่า "ทีหลังอย่ามาทำรุ่มร่ามกับฉันอย่างนี้ ไม่งั้นคู่หมั้นฉันเอานายตายแน่"
แต่เรื่องยังไม่จบเท่านั้น เมื่อศรีสว่างเคี่ยวเข็ญให้ไปช่วยรับแขกพิเศษของตนคือ เจ้าขวัญฟ้าแห่งนครเชียงรัฐ ผู้ครองแคว้นอิสระทางเหนือ แม้จะเป็นแคว้นเล็กๆแต่มั่งคั่งมีทั้งบ่อแร่บ่อพลอย ป่าไม้อุดมสมบูรณ์
ทีแรกภิรมยาไม่อยากไป คิดว่าเจ้าขวัญฟ้าคงเป็นคนแก่คราวพ่อ แต่เมื่อได้ไปเจอตัวจริง เจ้าขวัญฟ้ายังหนุ่มหล่อทันสมัย ทั้งยังมองภิรมยาอย่างตะลึงในความงาม
เจ้าขวัญฟ้าหนุ่มหล่อร่ำรวยเจ้าสำราญปากหวานเอาใจเก่ง คุยถึงความร่ำรวย ความทันสมัย ฐานะที่มั่นคง ทำธุรกิจกับชาติต่างๆ ทั้งอังกฤษ ฝรั่งเศส อิตาลี มาอย่างโชกโชน เขาคุยอย่างสนุกสนานจนภิรมยาเคลิ้ม เมื่อเขาชวนว่ามีโอกาสคงได้ไปเที่ยวด้วยกัน เธอสนใจทันที
แต่เมื่อรู้ว่าภิรมยามีคู่หมั้นแล้ว เจ้าขวัญฟ้ายิ้มกริ่ม
ชมว่า
"คุณโยธินของคุณช่างเป็นผู้ชายที่โชคดีเสียจริงๆที่มีคู่หมั้นที่รักและภูมิใจในตัวเขาขนาดนี้ ผมล่ะอิจฉาจริงๆ"

ooooooo

โยธินไปส่งจดหมายและเห็นข่าวเกี่ยวกับภิรมยาในหนังสือพิมพ์ เขาซื้อกลับมาด้วยความสุขใจที่ได้ข่าวคู่หมั้นที่แสนรัก แม้จะเดินทางอย่างโดดเดี่ยวท่ามกลางป่าเขาก็สุขใจ
อลิสาไปถามเฒ่าเหมยว่าโยธินกลับมาหรือยัง พอรู้ว่ายังไม่กลับก็พูดอย่างหมั่นไส้ว่าคงจะเพลิดเพลินในเวียงเสียจนลืมว่าควรเกรงใจเจ้าของบ้านบ้าง ถือวิสาสะเข้าไปในห้องเขา เห็นรูปของภิรมยาบนโต๊ะก็หมั่นไส้ที่เขาอุตส่าห์หอบหิ้วมาดูต่างหน้า
แม้ว่าภิรมยาจะพอใจชื่นชอบความร่ำรวยมหาศาลของเจ้าขวัญฟ้า แต่เธอยังมีใจมั่นคงกับโยธิน เมื่อศรีสว่างแสดงความพอใจเจ้าขวัญฟ้าอย่างมากจนอยากมีลูกสาวอีกสักคนเพื่อจะได้เจ้าขวัญฟ้ามาเป็นเขย ภิรมยาก็ยังบอกกับแม่ว่า
"ภิรมยารักโยธิน โยธินเป็นผู้ชายคนเดียวที่ภิรมยาจะแต่งงานด้วย"

ooooooo

อลิสาไปยืนรอจนโยธินกลับมา พอเจอหน้า
ก็พูดจาเย้ยหยันเหยียดหยามว่า รู้สึกว่าได้ออกจากม่อนผาหลวงแล้วมีความสุขเหลือเกิน โยธินยอมรับว่าตนมีความสุข เตือนเธอว่าอย่ามัวแต่หาวิธีทรมานตนจนลืมนึกถึงตัวเองก็แล้วกัน การมายืนรอเพียงเพื่อจะพูดเหน็บแนมตนให้เจ็บแสบประโยคสองประโยคมีความสุขหรือ ย้ำถามว่า
"วันๆคิดแต่เรื่องอาฆาตพยาบาท คิดมุ่งร้ายผู้บริสุทธิ์ที่ไม่ได้มีส่วนรู้เห็นกับเรื่องราวในอดีต ถ้าคุณหญิงมีความสุขกับสิ่งเหล่านี้ ผมว่าคุณหญิงก็เป็นคนที่น่าสงสารมากครับ" พูดแล้วเดินไปเลย
"นายโยธิน..." อลิสาจิกเรียกจ้องตามไปอย่างโกรธจัด

ooooooo

จบตอนที่ 4
เครดิต ไทยรัฐ

Create Date : 19 มกราคม 2553

Last Update : 19 มกราคม 2553 13:05:43 น.

0 comments

Counter : 216 Pageviews.