Bloggang.com : Heavenworth : ละคร เชลยศักด์ ตอนที่ 12

กุมภาพันธ์ 2553

	1	2	3	4	5	6
7	8	9	10	11	12	13
14	15	16	17	18	19	20
21	22	23	24	25	26	27
28

11 กุมภาพันธ์ 2553

ละคร เชลยศักด์ ตอนที่ 12

ตอนที่ 12
"คุณไม่อยากเจอเจ้าชายของคุณในตอนนี้แน่ คุณภิรมยา" อลิสาพึมพำด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก

ที่สวนหน้าตึกม่อนผาหลวงนี่เอง ภิรมยาเดินชมสวนอย่างเริงร่า ถอดผ้าพันคอโบกรับลมหัวเราะเสียงใส

ขณะนั้นเอง โยธินเดินมามองย้อนแสงยามเย็นเห็นเงาภิรมยาอย่างชัดเจน เขาตกใจแทบสิ้นสติ หันหลังเดินอ้าวออกไป

เป็นจังหวะที่ภิรมยาทำผ้าหลุดมือปลิวไปตามลม เธอคร้านที่จะวิ่งไล่ตะครุบ เห็นร่างหนึ่งเดินอ้าวออกไปอยู่รีบตะโกนเรียก

"นี่นาย...นายที่กำลังเดินอยู่นั่นแหละ ช่วยเก็บผ้าพันคอมาให้ฉันหน่อยสิ ฉันขี้เกียจเดินอ้อมไป" โยธินได้ยินยิ่งเร่งฝีเท้า ภิรมยาตะโกน "นี่นาย เดี๋ยวก่อนสิ จะไปไหน เก็บผ้าพันคอให้ฉันก่อน..."

โยธินเดินอ้าวไปด้วยหัวใจที่ยอกแสยงแทบสลาย เขารู้ทันทีว่านี่ต้องเป็นฝีมือของอติศักดิ์แน่ๆ เขาจ้ำอ้าวหลบไปหลังต้นไม้สับสนว้าวุ่นเจียนบ้า...นี่เขาจะออกไปเผชิญหน้ากับภิรมยาได้อย่างไร?

โยธินเตลิดกลับถึงทับหน้าด้วยความรู้สึกที่สับสนสมองอื้ออึง จนเฒ่าเหมยถามว่าจะกินอะไรจะเตรียมให้ก็ไม่ได้ยิน พรวดเข้าไปในห้องยืนเคว้งคว้างอยู่กลางห้อง อึดใจต่อมาก็พุ่งเข้าชกกำแพงอย่างบ้าคลั่งน้ำตาไหลพราก

ชกกำแพงจนอ่อนแรง หันหลังพิงฝา ดูรูปภิรมยาที่วางอยู่บนโต๊ะ แม้แต่กับรูปของเธอเขาก็ยังอับอายแทบจะหัวใจแตกสลาย...

ooooooo

แต่ที่สวนสวยหน้าตึกม่อนผาหลวง ภิรมยาวิ่งตามเก็บผ้าพันคอ พลันก็ชะงักเมื่อเจ้าขวัญฟ้าถามด้วยเสียงมีเสน่ห์ว่า "หานี่อยู่หรือเปล่าครับคุณภิรมยา"

เจ้าขวัญฟ้าชูผ้าพันคอให้ดู ภิรมยาเข้าไปขอบคุณจะรับผ้าคืน เจ้าเอาซ่อนไว้ข้างหลังทวงรางวัล ภิรมยาจึงเด็ดดอกกุหลาบแถวนั้นให้ เจ้าส่งผ้าพันคอคืนด้วยการคล้องคอให้อย่างอ่อนโยนใกล้ชิด

อลิสาเดินออกมาเห็นพอดี เธอชะงักไปนิดหนึ่งทักว่า เดินตามหาเจ้าเสียทั่วมาเดินเล่นกับภิรมยานี่เอง เจ้าขวัญฟ้าชะงักนิดหนึ่งและถอยออกอย่างมีชั้นเชิง แนบเนียน บอกว่า

"ผมบังเอิญมาพบคุณภิรมยาเข้าน่ะครับ คุณหญิงคงไม่ว่านะครับที่ผมถือวิสาสะช่วยดูแลแขกคนสำคัญให้คุณหญิง"

"คุณหญิงจะว่าอะไรได้คะ เจ้าก็เหมือนกับเป็นเจ้าของบ้านคนนึงเหมือนกัน ใช่ไหมคะคุณหญิง" ภิรมยาถามยิ้มล้อๆ

อลิสายิ้มรับอย่างหมดข้อกังขาใดๆ

ooooooo
ศรีสว่างแสดงความสนใจอยากไปเที่ยวเชียงรัฐกับอติศักดิ์ ถูกราชฤทธิ์ขัดคอว่าอย่ารบกวนคุณชายมากกว่านี้เลย เที่ยวที่ม่อนผาหลวงนี่ก็รบกวนคุณชายมากแล้ว ศรีสว่างเลยแอบค้อนสามีอย่างขัดใจ

คืนพรุ่งนี้จะมีงานเลี้ยงต้อนรับแขกสำคัญของม่อน�ผาหลวง อติศักดิ์เอารายชื่อแขกให้อลิสาดูบอกว่าเชิญเฉพาะแขกสำคัญๆเท่านั้น ถามว่าน้องเตรียมงานไปถึงไหนแล้ว เมื่ออลิสาบอกว่าเตรียมทุกอย่างสำหรับงานเลี้ยงไว้เรียบร้อยแล้ว อติศักดิ์ถามว่า

"แล้วนี่แขกคนสำคัญอีกคนของเรารู้เรื่องงานเลี้ยงนี่หรือยัง"

อลิสาบอกว่าเขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนรักของเขาอยู่ที่ม่อนผาหลวง อติศักดิ์พอใจย้ำว่า

"ถ้าเขายังไม่รู้ เราก็น่าจะบอกให้เขารู้ข่าวดีนี้ด้วยตัวเองนะน้องหญิง"

อลิสารับรู้ว่าพี่ชายให้ไปบอกข่าวนี้กับโยธินด้วยตัวเอง แต่เมื่อเธอไปที่ทับหน้า เฒ่าเหมยบอกว่าโยธินไม่อยู่ เห็นเอาเบ็ดตกปลาไปด้วย ท่าทางเขาจะอารมณ์ไม่ค่อยดี ถามอะไรก็ไม่ตอบ เพิ่งกลับมาได้แป๊บเดียวก็ผลุนผลันออกไปอีกแล้ว

ฟังเฒ่าเหมยแล้วอลิสานิ่งคิดคาดคะเนว่าโยธินจะรู้เรื่องภิรมยามาแล้วหรือยัง

ooooooo

ตามไปเจอโยธินที่น้ำตก อลิสาถามว่ามาทำอะไรที่นี่ ทำเป็นพินิจพิจารณาเขาแล้วเยาะหยันว่าท่าทางเขาดูหมดอาลัยตายอยาก กลุ้มใจอะไรอยู่หรือ เมื่อโยธินไม่ตอบ อลิสาเลยเป็นฝ่ายเล่าว่า

"ฉันมีอะไรมาบอก เผื่ออาจจะทำให้นายรู้สึกดีขึ้นบ้าง แขกคนสำคัญจากกรุงเทพฯมาถึงม่อนผาหลวงแล้ว ทุกคน

ชื่นชอบการตกแต่งห้องพักแขกของนายมาก โดยเฉพาะลูกสาวของท่านรัฐมนตรี เธอฝากบอกว่านายจัดห้องได้ถูกใจเธอมาก น่าแปลกใจจริงๆว่า นายรู้ใจเธอได้ยังไง ทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนจัดเตรียมให้เธอโดยเฉพาะ"

โยธินขอให้เธอหยุดพูดปั่นหัวเขาได้แล้ว เขารู้แล้วว่าแขกสำคัญนั้นหมายถึงใคร อลิสายิ้มหยันย้อนว่าถ้ารู้แล้วก็น่าจะดีใจที่ได้พบคู่รักเสียที แล้วทำไมถึงทำหน้าเบื่อโลกอย่างนี้ล่ะ

"ผมรู้ว่า นี่เป็นแผนการของพวกคุณหญิงที่ต้องการจะกลั่นแกล้งทรมานผม เป็นแผนการที่เจ็บแสบมาก แต่เสียใจนะครับ แผนการครั้งนี้มันไม่มีทางสำเร็จหรอกครับ" โยธินพูดอย่างเข้มแข็ง มั่นใจ

อลิสาเยาะเย้ยว่าคิดอย่างนั้นได้จริงๆหรือ ช่างมองโลกในแง่ดีจริงๆ โยธินตอบอย่างไม่สะทกสะท้านว่า ตนมองโลกในความจริง ตนกับภิรมยารักกันมาก ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเธอต้องเข้าใจตน ย้ำกับอลิสาว่า "ผมเชื่ออย่างนั้น"

"อย่างนี้จะเรียกว่าอะไรดีนะ หลอกตัวเอง โกหกตัวเอง หรือว่าปลอบใจตัวเองดี แล้วเราจะได้เห็นดีกัน!" อลิสายิ้มร้ายแล้วเดินกลับไป

โยธินไม่ยอม เดินตามไปย้ำอีกว่าถ้าตนมีโอกาสอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นภิรมยาจะต้องเข้าใจตนแน่ อลิสาย้อนถามว่า แสดงว่าเขาพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับภิรมยาแล้วใช่ไหม
"ผมพร้อมเสมอ" โยธินจ้องหน้าตอบอย่างหนักแน่น จริงจัง มั่นใจ ครั้นอลิสาถามว่าเขาหาข้อแก้ตัวได้แล้วหรือ เธอพูดไม่ทันจบโยธินก็ขัดขึ้นว่า "ผมจะบอกภิรมยาว่า ผมต้องมาเป็นเชลย เพราะผมต้องมาใช้หนี้ที่ผมไม่ได้ก่อ ผมต้องมาเป็นเหยื่อของการแก้แค้นของคนที่บ้าอำนาจ คนที่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี เพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการแล้วสามารถทำได้ทุกอย่างแม้แต่ในสิ่งที่คนมีมนุษยธรรมเขาไม่ทำกัน"

อลิสาอ้างว่าจำเป็นต้องทำเพื่อกอบกู้เกียรติยศของสันตติวงศ์คืนมา โยธินย้อนถามว่าด้วยการเหยียบย่ำเกียรติยศคนอื่นอย่างนั้นหรือ

"ถ้าเราไม่ทำอย่างนี้ นายจะรู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดของคนที่ถูกเหยียบย่ำเกียรติยศไหมล่ะ นายจะเข้าใจความรู้สึกของท่านพ่อที่ถูกใส่ร้ายว่าเป็นกบฏจนต้องหนีความอัปยศมาอยู่ที่นี่ไหมล่ะ เพราะพ่อของนาย ท่านพ่อของฉันถึงต้องทรงกักขังตัวเองอยู่ที่นี่ ไม่ผิดอะไรกับเชลยที่ถูกจองจำ"

"ครับ ผมเข้าใจแล้วว่า คนที่ต้องเป็นเชลยจนหมดสิ้นทั้งเกียรติยศและศักดิ์ศรีน่ะเป็นยังไง แล้วผมก็จะไม่ให้คนอื่นต้องมาตกอยู่ในสภาพอย่างผมอีก ถึงอัศวรัชจะไม่ใช่ตระกูลสูงส่งอะไร แต่ผมก็ภูมิใจที่อัศวรัชไม่เคยสอนให้ผมพยาบาทอาฆาตใคร อัศวรัชสอนผมให้มองโลกด้วยความเป็นจริง คุณหญิงล่ะครับสันตติวงศ์สอนอะไรคุณหญิงบ้าง นอกจากเรื่องแก้แค้นสร้างบาปสร้างกรรมให้คนอื่น"

พูดแล้วโยธินหันหลังเดินเร็วๆกลับไปทางทับหน้า อลิสามองตามอย่างไม่ยอมแพ้ง่ายๆ

ooooooo

แล้วเธอก็ตามโยธินกลับมาถึงทับหน้า ร้องบอกให้เขาหยุดเดี๋ยวนี้ เมื่อเขาไม่หยุดเธอพุ่งเข้าไปคว้าแขนเขา พอเขาหยุดเธอปล่อยมือทันที พูดใส่หน้าเขาว่า

"ฉันจะบอกให้ว่า สันตติวงศ์สอนอะไรฉัน สันตติวงศ์ สอนให้ฉันรู้จักเรียกร้องความยุติธรรม ใครทำอะไรไว้ก็ต้องชดใช้ในสิ่งที่ทำลงไป อย่างที่นายกำลังชดใช้หนี้กรรมแทนพ่อของนายไงล่ะ"

"ผมเป็นเชลยที่นี่ครบปีเมื่อไหร่ก็หมดหนี้กรรมเมื่อนั้น ผมหวังว่าสันตติวงศ์จะรักษาคำพูด แต่ถ้าสันตติวงศ์จะตระบัดสัตย์ ผมก็ไม่แปลกใจ"

"รักษาคำพูดแน่ ให้นายสำนึกไว้อยู่เสมอว่า นายมีฐานะอะไรที่นี่ไม่ต้องให้เตือนกันบ่อยๆ"

การต่อปากต่อคำยุติลงทันทีเมื่อเสียงอานนท์แว่วเข้ามาว่า

"ทางนี้ครับคุณภิรมยานี่ครับ ที่นี่เรียกว่าทับหน้า"

โยธินตัวเย็นวาบเมื่อได้ยินชื่อภิรมยาหันมองไปตามเสียงเห็นอานนท์พาภิรมยาเดินมาแต่ไกล เขาหลบเข้าไปในทับหน้าทันที อลิสามองแล้วยิ้มเยาะ พอดีอานนท์พาภิรมยามาถึง

อานนท์แนะนำแก่ภิรมยาว่า นี่คือที่พักของแขกที่มาเยี่ยมม่อนผาหลวง คนที่ภิรมยาอยากพบก็พักอยู่ที่นี่ อลิสาถามว่าพาภิรมยามาทำไม อานนท์บอกว่าภิรมยาอยากพบคนที่ตกแต่งห้องพักให้เธอ

"เขาไม่อยู่หรอกค่ะ แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ ยังไงคุณภิรมยาจะต้องได้พบเขาแน่ๆ หรือถ้าคุณภิรมยาใจร้อน รอพบเขาอยู่ที่นี่ก็ได้นะคะ หญิงจะอยู่รอเป็นเพื่อน"

โยธินหลบยืนตัวแข็งอยู่หลังประตู เขาเกร็งจนแทบไม่กล้าหายใจ แต่พอได้ยินภิรมยาบอกว่าไม่รอดีกว่า ฝากว่าถ้าเขามาก็ช่วยขอบคุณแทนตนด้วย แล้วชวนอานนท์ไปเดินเที่ยวที่อื่นต่อกัน

โยธินถอนใจเหมือนรอดตาย พออานนท์กับภิรมยาเดินไปแล้ว อลิสาก็หันมองมาทางประตูถามอย่างเย้ยหยันว่าไหนบอกว่าพร้อมจะเผชิญหน้ากับภิรมยา หรือว่าความเชื่อมั่นในความรักของเขาหายไปแล้ว โยธินบอกว่าตนยังไม่พร้อมจะเจอเธอตอนนี้

"ไม่เป็นไรหรอก นายยังมีเวลาเตรียมตัวเตรียมใจ แต่อย่ามัวแต่คิดเรื่องคู่รักจนลืมหน้าที่เชลยของนายล่ะ ฉันมีงานที่จะให้นายทำ พรุ่งนี้เข้าเวียงไปรับชุดราตรีมาให้ฉัน รักษาชุดของฉันเท่าชีวิตของนาย!"

พูดแล้วอลิสาเดินเชิดออกไป โยธินยังหายใจไม่ทั่วท้องดีก็ต้องมาเครียดกับงานใหม่ที่ต้องรักษาเท่าชีวิตนี่อีก

ooooooo

เจ้าขวัญฟ้าแสดงความรักหลงใหลในตัวอลิสาอย่างเปิดเผยจนศรีสว่างขวางหูขวางตา ส่วนอติศักดิ์ก็เลียบเคียงกับภิรมยาว่า เห็นอย่างนี้ทำให้ภิรมยาคิดถึงโยธินใช่ไหม ภิรมยาจึงทวงที่อติศักดิ์เคยรับปากว่าจะตามหาโยธินให้ ไม่ทราบตอนนี้ได้ข่าวหรือยัง

"ตอนนี้ผมยังไม่มีข่าวดีให้คุณภิรมยาครับ แต่ผมอยากให้คุณภิรมยาเชื่อมั่นในความรักที่มีต่อคุณโยธินไว้ ผมเชื่อเสมอว่า ความรักมักจะทำให้เกิดปาฏิหาริย์ขึ้น"

อติศักดิ์พูดเป็นนัย พอเธอถามว่าปาฏิหาริย์อะไร เขาตอบชัดขึ้นว่า

"ปาฏิหาริย์ที่จะทำให้คุณภิรมยาได้พบกับคุณโยธินน่ะสิครับ คุณภิรมยาจะต้องสมหวังแน่นอน"

"นี่คุณชายหมายความว่า คุณชายจะทราบข่าวคราวของโยธินแล้วใช่ไหมคะคุณชาย" ภิรมยาตื่นเต้นดีใจ จนอลิสามองแล้วต้องนิ่งคิด

เมื่ออยู่ตามลำพังกับพี่ชาย อลิสาเอ่ยขึ้นว่าดูภิรมยาดีใจมาก ถ้าได้เจอโยธินจริงๆจะดีใจขนาดไหน อติศักดิ์มองด้านกลับกันว่า แล้วโยธินเล่าจะดีใจขนาดไหนที่รู้ว่ากำลังจะได้เจอคู่รัก

"ท่าทางนายโยธินจะแค้นใจมากกว่าดีใจนะคะ ถ้าพี่ชายเป็นคนไปบอกข่าวคู่รักของเขามาที่นี่แทนน้อง เขาอาจจะท้าดวลปืนกับพี่ชายอีกรอบก็ได้นะคะ เขายังเชื่อว่าความรักของเขาจะชนะได้ทุกอย่าง ยังไงแผนการแก้แค้นของเราก็จะไม่มีวันสำเร็จ"

อติศักดิ์ยังเชื่อว่าความรักของโยธินกับภิรมยาไม่ยิ่งใหญ่ ขนาดจะเอาชนะแผนการของตนได้ ครั้นอลิสาถามย้ำ เขาตอบอย่างหมายมาดอาฆาตแค้นว่า

"เราต้องรอดูต่อไปน้องหญิง รอดูวันที่นายโยธินจะไม่เหลืออะไรเลยในชีวิต!"

คำพูดและความมั่นใจของอติศักดิ์ ทำให้อลิสาเชื่อว่าทุกอย่างต้องเป็นไปตามนั้น

แต่หารู้ไม่ว่า โยธินได้ตัดสินใจแล้วที่จะบอกความจริงทั้งหมดกับภิรมยา เขาพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับปัญหาทุกอย่างที่จะเกิดขึ้น ด้วยความเชื่อมั่นในความรักที่มีต่อกันกับภิรมยา

ooooooo

ค่ำนี้ที่ห้องนั่งเล่น ขณะที่เจ้าของม่อนผาหลวงและแขกทั้งจากเชียงรัฐและกรุงเทพฯนั่งสนทนากันนั้น ภิรมยาเห็นแหวนทับทิมที่นิ้วนางของอลิสา ชมว่าสวยมาก สวมนิ้วนางซ้ายแสดงว่าเป็นแหวนหมั้นใช่ไหม เมื่ออลิสาบอกว่ายังไม่ใช่ ภิรมยาเดาว่า ถ้าเช่นนั้นก็คงอีกไม่นาน วงนี้คงแค่จองตัวไว้ก่อนใช่ไหม

อลิสาไม่ตอบ แต่ศรีสว่างติติงลูกสาวว่าอลิสายังไม่ได้พูดสักคำว่าแหวนวงนี้มาจากไหน อาจเป็นแหวนของอลิสาเองก็ได้

"โธ่...คุณแม่ขา ถ้าผู้หญิงใส่แหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายล่ะก็ ถ้าไม่ใช่แหวนหมั้นหรือแหวนแต่งงานก็ต้องเป็นแหวนของคนรัก จะต้องเป็นแหวนของเจ้าขวัญฟ้าแน่ๆ ภิรมยาพูดถูกไหมล่ะคะคุณหญิง"

"ค่ะ คุณภิรมยาพูดถูก" อลิสารับยิ้มๆหันมองเจ้าขวัญฟ้า แต่เจ้าขวัญฟ้าสบตาเธอแล้วกลับเหลือบไปทางสีโบอย่างหวั่นใจ

ศรีสว่างยังพยายามที่จะรู้ถึงความสัมพันธ์ของอลิสากับเจ้าขวัญฟ้า กระทั่งพูดว่าอลิสายังไม่เคยเล่าถึงความสนิทชิดเชื้อกับเจ้าขวัญฟ้าให้ฟังเลย ทั้งยังหันไปถามภิรมยาว่าเจ้าเองก็ไม่เคยเล่าให้ฟังเลยใช่ไหม

"หญิงกับเจ้ารู้จักกันตั้งแต่เราเรียนอยู่ที่อังกฤษแล้วล่ะค่ะ หญิงเองก็ไม่เคยเล่าเรื่องเจ้าให้ใครฟัง เราสองคนมีนิสัยเหมือนกันอย่างนึง ไม่ชอบเล่าเรื่องส่วนตัวให้ใครฟัง นอกจากจะเป็นคนที่สนิทใจกันจริงๆ"

ศรีสว่างรู้ตัวว่าถูกเหน็บทำคอแข็งขึ้นทันที ส่วนสีโบซึ่งมาคอยรับใช้อยู่เงี่ยหูฟังอย่างสนใจ เจ็บใจแอบหมั่นไส้อลิสาจนลืมตัว อติศักดิ์มาเรียกใช้อยู่หลายครั้งก็ไม่ได้ยิน จนต้องเรียกเสียงดังจึงสะดุ้งรีบคลานเข้าไปถามว่าคุณชายต้องการอะไร

ส่วนเจ้าขวัญฟ้านั่งกระวนกระวายใจคอยสังเกตอลิสาและสีโบอย่างหวาดระแวงอยู่ตลอดเวลา ครั้นเห็นอลิสามองมาก็ทำเป็นยิ้มกลบเกลื่อน

ooooooo

จนได้เวลาพักผ่อน เจ้าขวัญฟ้าเดินมาส่งอลิสาที่หน้าห้องนอน อลิสาถามว่าคืนนี้ดูเจ้าไม่ค่อยสนุกเป็นอะไรหรือเปล่า เจ้าปากหวานตามเคยว่าจะสนุกได้อย่างไร ในเมื่อวันนี้ตนไม่มีโอกาสได้อยู่กับเธอตามลำพังเลย พลางจับอลิสาถือโอกาสดึงเข้าไปกอด แต่ถูกอลิสาดันตัวไว้อย่างสุภาพแล้วเอ่ยราตรีสวัสดิ์ เจ้าจึงจำต้องปล่อย แค่ยกมือขึ้นจูบแล้วส่งเข้าห้องนอน

ทันทีที่อลิสาปิดประตูห้อง สีโบก็โผล่พรวดเข้ากอดเจ้าขวัญฟ้าไว้พร่ำรำพันความรักความหลงอ้อนวอนคืนนี้ขออยู่กับเจ้าสักคืน

เจ้าขวัญฟ้าโมโหมากไล่สีโบไปให้พ้นปรามว่า อยู่ที่นี่เธอเป็นได้แค่สีโบหญิงรับใช้ไม่ใช่จันทร์แก้ว แต่สีโบขอเป็นจันทร์แก้วเมียของเจ้า โผเข้ากอดขาเจ้าขวัญฟ้าอ้อนวอนอย่าทิ้งเมียคนนี้

ทันใดนั้นเอง ประตูห้องอลิสาเปิดออก เธอก้าวออกมา ทำให้เจ้าขวัญฟ้ารีบผละจากสีโบ ในขณะที่สีโบเองก็ยืดตัวขึ้นทำท่าราวกับกำลังหมอบรอรับคำสั่งจากเจ้า

อลิสาถามเจ้าขวัญฟ้าว่ามีอะไรหรือ ตนจะออกมาดูอานนท์สักหน่อย ถามว่าแล้วเจ้ามีอะไรจะใช้สีโบหรือ สีโบรีบตอบ แทนว่าเจ้าอยากดื่มอะไรอุ่นๆก่อนนอน ตนกำลังจะไปอุ่นนมให้

"ดีแล้วล่ะค่ะ ดื่มนมอุ่นๆจะได้หลับสบาย ฝันดีนะคะเจ้า แล้วต้องฝันถึงหญิงคนเดียว ห้ามฝันถึงคนอื่นด้วย" พูดแล้วอลิสาเดินออกไป เจ้าขวัญฟ้ามองตามไปด้วยความหนักใจเรื่องสีโบ

ooooooo
คืนนี้โยธินตัดสินใจเขียนจดหมายยอมรับผิดเปิดเผยความจริงทั้งหมดที่ตนต้องมาอยู่ที่ม่อนผา-หลวงแก่ภิรมยา เพื่อชดใช้หนี้แค้นระหว่างสันตติวงศ์ กับอัศวรัช ตอนหนึ่งรำพันกับภิรมยาว่า

"เพื่อชดใช้หนี้แค้นที่ผมไม่ได้ก่อ ผมจึงจำเป็นต้องยอมเป็นเชลยของสันตติวงศ์เป็นเวลาหนึ่งปี ผมต้องทนทรมานกับการเป็นทาสรับใช้สันตติวงศ์ที่ม่อนผาหลวง ผมหมดสิ้นศักดิ์ศรีจนแทบจะไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป แต่สิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวผมไว้ต่อลมหายใจให้ผมคือคุณ...ภิรมยา"

หลังจากบรรยายความจำเป็นและเจ็บปวดของตังเองกับเรื่องราวที่ตนไม่ได้ก่อแต่ต้องมาชดใช้แล้ว โยธินตั้งความหวังด้วยความเชื่อมั่นในตอนท้ายว่า

"ผมหวังเป็นอย่างมากว่า จดหมายฉบับนี้จะทำให้คุณเข้าใจทุกอย่างที่เกิดขึ้น ภิรมยายกโทษให้ผมนะครับ ที่ผมต้องโกหกคุณ เพราะผมไม่อยากให้คุณต้องเจ็บปวดไปกับผมด้วย ผมรักคุณมากจนไม่อยากให้คุณมารับรู้เรื่องเลวร้ายเหล่านี้ แต่คุณไม่ต้องห่วง ทุกอย่างจะต้องผ่านพ้นไปในไม่ช้า จะไม่มีอะไรมาทำลายความรักของเราได้ ผมเชื่อมั่นในความรักของเรา..."

ระหว่างทางที่ขี่ม้าเข้าเวียงเพื่อไปเอาชุดให้อลิสานั้น ข้อความในจดหมายเหล่านี้ยังวนเวียนในความคิดของโยธิน

แต่เมื่อนึกถึงคำปรามาสของอลิสาที่ว่าความเชื่อมั่นในความรักของเขาหายไปไหนหมด เมื่อเห็นเขาหลบภิรมยาไปแอบอยู่หลังประตูขณะอานนท์พาเธอมาดูคนที่จัดแต่งห้องพักให้ ก็ทำให้โยธินสับสนกังวลใจขึ้นมาว่าแท้จริงแล้ว ภิรมยาจะรับความจริงนี้ได้สักแค่ไหน?

ooooooo

แขกของม่อนผาหลวงได้รับการต้อนรับอย่างดีเยี่ยม วันนี้ก็พากันไปไหว้พระในวัดไทยใหญ่ อลิสากับเจ้าขวัญฟ้าเข้าไปกราบพระอธิษฐานด้วยกัน ทั้งสองปักธูปและวางดอกไม้คู่กัน ส่วนภิรมยาไหว้พระตามลำพัง เธออธิษฐานขอให้ได้พบโยธินโดยเร็ว ปักธูปแล้ววางดอกไม้ลำพังคนเดียว

สีโบติดตามดูเจ้าขวัญฟ้ากับอลิสาด้วยความริษยาตลอดเวลา เมื่ออลิสากับเจ้าขวัญฟ้าปักธูปวางดอกไม้และออกไปแล้ว สีโบคลานเข้าไปจุดธูปอธิษฐานขอให้เจ้าขวัญฟ้ากลับมาเป็นของตนคนเดียว แล้วปักธูปวางดอกไม้แทรกกลางระหว่างของอลิสากับเจ้าชายขวัญฟ้าก่อนออกไปอย่างพอใจ

ระหว่างไปเที่ยวน้ำตก อานนท์เป็นมัคคุเทศก์ประจำตัวของภิรมยา ส่วนอติศักดิ์ไปกับราชฤทธิ์และศรีสว่าง

ศรีสว่างพยายามที่จะลุ้นให้เจ้าขวัญฟ้าได้ใกล้ชิดกับภิรมยาและกันอลิสาออกไป แต่ภิรมยาไม่มีใจจะให้ใครแล้ว เธอรักและรอคอยโยธินคนเดียวทั้งยังเชื่อว่าเจ้าขวัญฟ้ากับอลิสาเป็นคนรักกันจึงเลี่ยงที่จะใกล้ชิดกับเจ้าขวัญฟ้า

คนที่คับแค้นจนอกแทบกลัดหนองคือสีโบ เฝ้าจับตาดูการเคลื่อนไหวของเจ้าขวัญฟ้า สบโอกาสเมื่อไรเป็นแทรกเข้าไปอ้อนวอนเจ้าอย่าได้ทิ้งตน จนถูกเจ้าขวัญฟ้าที่กังวลกลัวถูกอลิสาจับได้ ขู่ว่า

"ข้าจะไม่รับเจ้ากลับไปเป็นเมียข้าอีก ข้าจะไม่ให้เจ้ามาทำลายความรักของข้ากับคุณหญิงอลิสา จำเอาไว้ด้วย ถ้าขืนเจ้าคิดทำอะไรชั่วๆละก็ ข้าจะเอาเจ้าตายแน่!"

"เจ้าพี่ จันทร์แก้วไม่ยอมเสียเจ้าพี่ไป จันทร์แก้วไม่ยอม... ไม่ยอม!" สีโบพร่ำอยู่อย่างเจ็บแค้น

เมื่อกลับจากเที่ยวน้ำตก ศรีสว่างเพ้อฝันว่า ภิรมยายังมีหวังกับเจ้าขวัญฟ้า เพราะเจ้ากับอลิสายังไม่ได้หมั้นกัน ภิรมยาแย้งศรีสว่างอย่างขัดใจว่า

"คุณแม่คิดมากเกินไปแล้ว เจ้ารักคุณหญิงจะตาย หวานใส่กันไม่รู้วันละกี่ครั้ง คุณแม่อย่าไปทำให้คนรักเขาแตกแยกกันเลยนะคะ ถึงเจ้ากับคุณหญิงจะยังไม่ได้หมั้นกัน แต่ ภิรมยาหมั้นแล้วนะคะคุณแม่ ภิรมยามีโยธินอยู่แล้ว คุณแม่ก็ทราบว่าภิรมยารักโยธินเพียงคนเดียวและจะรักไปจนวันตาย"

ooooooo

ระหว่างทางที่โยธินรับชุดราตรีของอลิสากลับมานั้น เจอฝนตกหนัก เขาพยายามไม่ให้ชุดเปียก แต่ฝนตกหนักจนห่อผ้าเปียก กระดาษขาดรุ่งริ่งชุดชุ่มน้ำยับเยิน

อลิสาโกรธจัด ถามว่าตนสั่งแล้วใช่ไหมว่าให้รักษาชุดของตนเท่าชีวิต ทำไมถึงปล่อยให้ชุดเป็นอย่างนี้ ครั้นโยธิน ชี้แจงว่าตนพยายามอย่างที่สุดแล้วแต่เจอฝนตกหนักมาก

"อย่างนี้เหรอเรียกว่าพยายามแล้ว จะบอกให้นะ ต่อให้ บ่าวที่โง่เง่าที่สุดของม่อนผาหลวงไปรับชุดนี่ มันยังคิดได้ว่าจะต้องระวังรักษาชุดยังไง เวลาใครก็ตามไปรับชุดให้ฉันจะต้องหาหีบหรือถุงอะไรสักอย่างไปด้วย เพราะบ่าวทุกคนรู้ว่า สิ่งของของคุณหญิงอลิสามีค่ามีความสำคัญแค่ไหน"

"ผมไม่ใช่บ่าวของม่อนผาหลวง ผมไม่สนใจว่าสิ่งของของคุณหญิงจะมีค่ามีความสำคัญแค่ไหน เพราะคุณหญิงไม่ได้มีความสำคัญสำหรับผมแม้แต่น้อย ผมจะบอกให้นะครับ ผ้าขี้ริ้วของคนที่ผมรักยังมีค่ามากกว่าชุดราตรีหรูหราของคุณหญิงด้วยซ้ำ"

อลิสาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟที่ถูกโยธินดูแคลน โยธินยังอารมณ์ค้าง เขาบอกเธอว่าในเมื่อชุดใส่ไม่ได้ก็ทิ้งไปเสีย เพราะเธอไม่เคยเห็นค่าความเหนื่อยยากของคนทำงานอยู่แล้ว แต่น่าแปลกที่คนในม่อนผาหลวงทำไมจึงยังจงรักภักดีต่อนายที่ไม่มีหัวใจอย่างนี้

โยธินพูดอย่างคับแค้นใจแล้วเดินไปทันที

อลิสาไปฟ้องอติศักดิ์ว่าโยธินแกล้งทำชุดที่ตั้งใจจะใส่ไปงานคืนนี้ยับเยินหมดแล้ว อติศักดิ์ปลอบให้ใจเย็นๆ เยินยอว่าน้องใส่ชุดอะไรก็สวยอยู่แล้วไม่จำเป็นต้องใส่ชุดใหม่ เลย ให้เลิกกังวลกับเรื่องเสื้อผ้าเสียทีเพราะ "เรายังมีเรื่องอื่น ต้องจัดการอีกนะ น้องหญิง"

เรื่องอื่นที่ต้องจัดการของอติศักดิ์คือ

"ถึงเวลาที่เราจะเอาคืนแล้ว นายโยธินทำอะไรกับน้องไว้ คืนนี้เขาจะต้องชดใช้คืนร้อยเท่าพันทวี คืนนี้เราจะมีละครฉากใหญ่ให้ดูกัน ละครที่จะกระเทาะแก่นแท้ของมนุษย์"

"พี่ชายคิดว่าเขาจะเจ็บปวดแค่ไหนคะ"

"พี่ว่า เขาจะต้องเจ็บปวดเจียนตายล่ะ แล้วที่เจ็บปวดที่สุดคือ พี่จะไม่ให้เขาไปตายที่อื่น เขาจะต้องมาตายต่อหน้าฐานะศัตรูของเรา" อติศักดิ์หัวเราะเลือดเย็น ในขณะที่อลิสา ได้แต่คาดเดาว่าจะเกิดอะไรขึ้นในคืนนี้

ooooooo

ก่อนค่ำ อติศักดิ์เดินนำคนรับใช้ยกหีบเสื้อผ้าไปหาโยธินบอกให้เขาไปงานเลี้ยงต้อนรับรัฐมนตรีกับครอบครัวคืนนี้ ย้ำว่าแขกของเราอยากเจอเขามาก เมื่อโยธินปฏิเสธเพราะรู้ทันแผนการของเขา อติศักดิ์ก็เปลี่ยนเป็นสั่งในฐานะเขาเป็นเชลยก็ต้องทำตามคำสั่ง

นอกจากเสื้อผ้าของตัวเองที่เอามาให้โยธินแล้ว อติศักดิ์ ยังเตรียมช่อดอกไม้สำหรับให้เขาเอาไปมอบให้ภิรมยาด้วย โยธินตอบโต้อย่างคับแค้นใจว่า

"คุณชายอย่าทำเหมือนผมเป็นหุ่นเชิด นี่มันชีวิตของผม คุณชายไม่มีสิทธิ์อะไรมาบงการชีวิตผม"

อติศักดิ์พูดหยันๆว่าตนแค่หวังดีไม่ได้บงการอะไร อุตส่าห์ทำทุกอย่างเพื่อเขาคนเดียว โยธินสวนไปอย่างคับแค้นใจ ว่า เขาต้องการแกล้งทรมานตนต่างหาก ถามว่ามีความสุข มากไหมกับการที่ทำเห็นคนอื่นต้องตกอยู่ในความทุกข์ทรมาน

"เอาไว้ให้คุณได้เจอคุณภิรมยาเมื่อไหร่ แล้วคุณจะต้องขอบคุณผม รีบแต่งตัวเข้านะครับ งานกำลังจะเริ่มแล้ว ถ้าคุณไม่ไปร่วมงานในคืนนี้ ผมก็คงต้องเป็นคนอธิบายให้คุณภิรมยาฟังเองว่า คุณมาอยู่ในม่อนผาหลวงในฐานะอะไร ซึ่งผมไม่อยากรับหน้าที่นี้เลย"

พูดเสร็จอติศักดิ์วางช่อดอกไม้ไว้แล้วเดินยิ้มกริ่มอย่างมีความสุขออกไป โยธินยืนแค้นแทบกระอักเลือด!

ooooooo

งานเลี้ยงต้อนรับเริ่มขึ้นแล้ว อติศักดิ์แนะนำแขกที่รับเชิญมาแก่ราชฤทธิ์ และราชฤทธิ์ก็แนะนำภิรมยาแก่แขกเหล่านั้น บรรยากาศสดชื่นรื่นรมย์

จากนั้นปล่อยแขกให้คุยกันเองแล้วอติศักดิ์กับอลิสาก็ไปยืนคอยมองว่าเมื่อไรโยธินจะเข้ามา ครู่เดียวเจ้าขวัญฟ้าก็มาขอตัวอลิสาไปสักครู่ จึงเหลืออติศักดิ์อยู่คนเดียว

เจ้าขวัญฟ้าพาอลิสาไปยืนอีกมุมหนึ่งอย่างเป็นส่วนตัว ขอว่าเพลงแรกคืนนี้ต้องเต้นรำกับตน แต่พออลิสารับปาก เจ้าก็เปลี่ยนเป็นจองทุกเพลงในคืนนี้ให้สมกับที่รักคิดถึงและไม่ได้เต้นด้วยกันมาแสนนาน

ระหว่างนั้นอลิสาไม่มีแก่ใจฟังเจ้าขวัญฟ้านักเพราะมัวพะวงมองหาโยธินอยู่

และแล้วโยธินก็ปรากฏตัวขึ้นที่ประตูทางเข้า เขายืนลังเลในมือกำช่อดอกไม้แน่น ขณะเขาตัดสินใจหันหลังจะเดินกลับนั่นเอง อานนท์เห็นเข้าร้องทักและวิ่งออกมารับอย่างดีใจ บอกว่ามีคนอยากรู้จักเขาพลางพาเดินไปหา

อติศักดิ์ยิ้มสะใจเมื่อเห็นโยธิน ส่วนราชฤทธิ์กับศรีสว่าง แปลกใจมากที่เจอโยธินที่นี่

โยธินเห็นภิรมยายืนหันหลังคุยกับแขกในงานอยู่ เขาเดินไปหาเธอราวกับต้องมนตร์

"ภิรมยา..." โยธินร้องเรียกอย่างโหยหา เธอหันมาเห็นเขาอุทานเหมือนตกอยู่ในความฝัน "โยธิน..."

ทั้งคู่วิ่งเข้ากอดกันด้วยความดีใจ ต่างพร่ำรำพันความรัก ความคิดถึงกัน โยธินกอดเธอไว้แน่นราวกับจะไม่ยอมพรากจากกันอีก

อติศักดิ์เดินมาหยุดยืนข้างอลิสา ชูแก้วเหล้าชวนดื่มพลางเอ่ย

"เป็นภาพที่งดงามอะไรอย่างนี้"

อลิสายืนมองโยธินที่กอดภิรมยาไว้ไม่ยอมปล่อย จนโยธินเงยหน้าขึ้นสบตาเธอพอดี เขาเย็นสันหลังวาบ!

ooooooo

ภิรมยาดึงโยธินไปอวดพ่อกับแม่อย่างตื่นเต้นดีใจ ราชฤทธิ์แสดงความยินดีบอกโยธินว่าคนที่ดีใจที่สุดคือภิรมยา บอกเขาว่าเธอบ่นถึงเขาทุกวันและที่ตามมาตรวจราชการครั้งนี้ก็เพราะหวังจะได้เจอเขา

ภิรมยาคุยอย่างตื่นเต้นปีติว่าเป็นจริงอย่างที่อติศักดิ์พูดไว้ว่าความรักมักจะทำให้เกิดปาฏิหาริย์ขึ้นได้ ส่วนศรี�สว่างถามเป็นชุดโดยไม่รอคำตอบว่า เขามาร่วมงานคืนนี้ ได้อย่างไร มาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไร อติศักดิ์เชิญเขามาพักที่นี่ เหมือนกันหรือไปรู้จักชิดเชื้อกับคุณชายตั้งแต่เมื่อไหร่

ภิรมยาตอบแทนโยธินหมดทุกข้อโดยเฉพาะบอกแม่ว่าอติศักดิ์เป็นหุ้นส่วนของบริษัทคุณพ่อโยธิน จึงไม่แปลกที่จะได้รับเกียรติมาเป็นแขกของม่อนผาหลวง แล้วหันไปถามโยธินว่าจริงไหม

โยธินพูดไม่ออก มีแต่ความอัดอั้นตันใจอยู่เต็มอก

นอกจากนั้น เจ้าขวัญฟ้ายิ่งแปลกใจที่เห็นคนเลี้ยงม้าเข้ามาในงาน อติศักดิ์กับอลิสาช่วยกันชี้แจงว่า เขาคือร้อยโทโยธิน อัศวรัช วีรบุรุษสงครามคู่หมั้นของภิรมยา มาทำงานที่ม่อนผาหลวงเพื่อชดใช้หนี้แทนคุณพ่อของเขา

"แล้วนี่เขาติดหนี้อยู่เท่าไหร่หรือครับ ผมไม่เข้าใจจริงๆทำไมเขายอมขายศักดิ์ศรีของตัวเองอย่างนี้" เจ้าขวัญฟ้าไม่หายข้องใจ

"ถึงเขาจะยอมขายศักดิ์ศรีของตัวเอง ก็ยังชดใช้หนี้ให้เราไม่หมดนะครับเจ้า แต่ไม่เป็นไรหรอกครับ เพราะผมมีวิธีที่จะให้เขาชดใช้หนี้เราได้อย่างสาสมใจ" อติศักดิ์ยิ้มร้าย

เมื่อเจ้าขวัญฟ้ายังไม่เข้าใจ เขาตัดบทว่าอีกหน่อยเจ้าก็เข้าใจเอง แล้วหันไปพูดกับอลิสา ถามว่า "เป็นอย่างที่เราคาดคิดไว้เลยใช่ไหมจ๊ะน้องหญิง แค่เปิดฉากแรกที่พระนางได้พบกัน ก็ตื่นเต้นเร้าใจได้ขนาดนี้"

อลิสาไม่ตอบแต่มองไปที่โยธินกับภิรมยาที่ยังเกาะกุมกันไม่ห่าง

ooooooo

ศรีสว่างยังไม่หายข้องใจซักถามรายละเอียดต่างๆจากโยธินอีก จนถูกราชฤทธิ์ปรามว่าจะซักอะไรนักหนา แต่ศรีสว่างก็ยังไม่ยอมเลิกรุกถามว่า รู้ว่าภิรมยา

มาที่นี่ ทำไมจึงโอ้เอ้ไม่มาพบ หมายจะต้อนให้จนแต้ม เพื่อให้ภิรมยามองโยธินเสียใหม่ ก็พอดีอติศักดิ์เข้ามาพูดแทรกขึ้นว่า

"เป็นความผิดของผมเองครับคุณหญิง ผมเป็นคนปิดข่าวไม่ให้คุณโยธินรู้ว่าคุณภิรมยามาม่อนผาหลวงครับ"

โยธินยืนหายใจไม่ทั่วท้อง เกร็งว่าอติศักดิ์จะเปิดโปงอะไรออกมา แต่อติศักดิ์ก็ยังพูดเฉไปไฉมา ล่อให้โยธินใจหายแต่ไม่พูดอะไรออกมาให้เขาเสียหน้า จนสุดท้ายภิรมยาทนไม่ได้ขอร้องว่า

"ไม่เอาค่ะ อย่ามาพูดเรื่องงานตอนนี้ ภิรมยาไม่อยากฟัง เราขอตัวก่อนนะคะ ภิรมยากับโยธินมีเรื่องคุยกันสองคน ขอตัวนะคะ ไปค่ะโยธิน" ว่าแล้วเธอคล้องแขนโยธินดึงออกไป

เมื่อไปคุยกันตามลำพัง ต่างยังดื่มด่ำกับความปลื้มปีติที่ได้พบกัน ต่างรำพันความรักความคิดถึงที่มีต่อกัน จนโยธินพรรณนาว่า

"ผมทุกข์ทรมานไม่น้อยกว่าคุณ ผมคิดถึงคุณจนจะบ้าตาย ผมเขียนจดหมายถึงคุณแทบทุกวัน แต่ผมไม่กล้าพอที่จะส่งให้คุณ"

"ทำไมล่ะคะ"

"ผมกลัวว่าถ้าคุณได้อ่านจดหมายผมคุณจะเป็นทุกข์ยิ่งกว่าเดิม ผมอยากจะบอกความจริงกับคุณด้วยตัวผมเอง" ครั้น

ภิรมยาถามว่าความจริงอะไร โยธินกลับไม่กล้าพูด ก้มมองช่อดอกไม้ดึงเธอเข้าไปกอด "ความจริงก็คือผมรักคุณเหลือเกินภิรมยา รักคุณยิ่งกว่าชีวิตของผม ขอเวลาผมหน่อยนะครับ ภาระหน้าที่ของผมจบสิ้นเมื่อไหร่ ผมจะกลับไปหาคุณทันที และจะไม่มีวันไปจากคุณอีก ไม่มีวัน"

"ภิรมยาก็จะไม่ปล่อยให้โยธินไปจากภิรมยาอีก ภิรมยารักโยธินที่สุดค่ะ" เธอเงยหน้ายิ้มหวาน โยธินก้มลงจูบอย่างแสนรัก...

ooooooo

อลิสาถามพี่ชายอย่างร้อนใจว่า จะยังไม่บอก ความจริงกับภิรมยาหรือ เขาตอบอย่างเลือดเย็นว่า เราจะค่อยๆชำแหละเปลือกของนายโยธินออกให้ภิรมยาเห็นว่าเนื้อในของผู้ชายที่เธอรักและเทิดทูนเหลือเกินนั้นเน่าเฟะขนาดไหน

"วีรบุรุษของเราหมดสิ้นทั้งเกียรติยศศักดิ์ศรีแล้วยังต้องมาสูญเสียคนรักอีก เขาไม่น่าจะอยากอยู่บนโลกนี้อีกนะคะ" อลิสาคิดสะใจล่วงหน้า

"ถึงเขาอยากตาย พี่ก็ไม่ยอมให้เขาตายง่ายๆหรอก พี่จะทำให้เขาตายทั้งเป็น"

พอดีเจ้าขวัญฟ้าเข้ามาทวงสัญญาจากอลิสาที่จะเต้นรำกับตนเป็นคนแรก อลิสาจึงขอตัวไปกับเจ้า

ที่หน้าตึกม่อนผาหลวง โยธินคุยอยู่กับภิรมยาอย่างไม่หายคิดถึง จนภิรมยาชวนเข้าไปเต้นรำกัน โยธินไม่อยากไปอ้อนว่าอยากอยู่กับเธอเพียงสองคนตรงนี้

"เข้าไปเถอะค่ะ ไม่มีคู่เต้นรำเก่งๆอย่างเรา งานจะไปสนุกอะไร ไปอวดฝีมือการเต้นของเราสร้างสีสันให้กับงานกันดีกว่า ภิรมยาอยากอวดโยธินกับใครๆด้วยค่ะ ไป"

ภิรมยาดึงโยธินเข้าไปเต้นรำจนได้

คู่เต้นรำของภิรมยากับโยธิน และอลิสากับเจ้าขวัญฟ้า เต้นผ่านกันไปมา โยธินเต้นอย่างไม่สบายใจนัก จนภิรมยา หาว่าเขาทำหน้าเบื่อ พูดงอนๆว่า เต้นรำกับตนเบื่อหรือ ตนก็เบื่อเป็นเหมือนกัน เลยงอนโฉบเข้าไปขอเปลี่ยนคู่เต้นกับอลิสา

ooooooo

ขณะอลิสาเต้นรำกับโยธินนั้น เธอถามว่า เขาทำอะไรให้คู่รักโกรธหรือ ที่จริงเขาควรเอาใจคู่รักไว้เผื่อวันไหนเธอจับโกหกตลบตะแลง เขาได้จะได้ยกโทษให้ได้บ้าง

"ผมยังจำครั้งแรกที่เต้นรำกับคุณหญิงได้" โยธินพูดไปคนละเรื่องอย่างมีเป้าหมาย เขายิ้มหยันก่อนพูดต่อว่า "คุณหญิงอลิสา สันตติวงศ์ในคืนนั้นไม่เหมือนคุณหญิงอลิสาในคืนนี้เลย ผมไม่คิดเลยนะครับว่าคุณหญิงผู้สูงศักดิ์สวยสง่าคนที่ผมเคยรู้จักในคืนนั้นจะกลายมาเป็นปิศาจเลือดเย็นได้"

"ผิดกับฉันนะ ไม่ว่าร้อยโทโยธิน อัศวรัชที่ฉันรู้จักเป็นครั้งแรก หรือร้อยโทโยธินที่อยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้ นายก็คือศัตรูที่ฉันเกลียดที่สุด แต่อาจจะมีบางอย่างเปลี่ยนไปบ้าง ตอนนั้นนายเป็นวีรบุรุษสงคราม แต่ตอนนี้นายเป็นเชลยที่รับใช้สันตติวงศ์"

โยธินนิ่งอึ้ง ข่มความโกรธไว้เต็มที่

ส่วนเจ้าขวัญฟ้ากับภิรมยา เจ้ามองออกว่าภิรมยามาเต้นรำด้วยเพราะต้องการแกล้งคู่รักเพราะเธอคอยมองไปทางโยธินตลอดเวลา ภิรมยายอมรับว่าทั้งสองอย่าง ทั้งอยากเต้นรำกับเจ้าและอยากแกล้งคนรัก

เจ้าขวัญฟ้าถามหยั่งว่าโกรธกันเรื่องอะไรหรือ ภิรมยาพูดงอนๆว่าแค่เขาไม่ตามใจตนนิดหน่อย หัวเราะขำๆตัวเองว่า ขี้งอนอย่างนี้อีกหน่อยโยธินก็เบื่อตนแย่ เจ้าเสนอทันทีว่าให้เธอรีบเบื่อเขาก่อน

"ภิรมยาคงไม่มีวันเบื่อโยธินได้หรอกค่ะ ภิรมยาไม่มีวันจะขาดโยธินได้"

เจ้าเลียบเคียงว่าแม้ว่าเขาจะทำให้เธอผิดหวังก็ไม่มีวันตัดเขาได้หรือ ภิรมยาย้อนถามว่าโยธินทำอะไรให้ตนผิดหวังหรือ

"ผมก็พูดกว้างๆไปอย่างนั้นเองครับ ไม่มีคู่รักที่สมบูรณ์แบบไปทุกอย่างหรอกนะครับ จำไว้นะครับ ถ้าหากวันไหนที่คู่รักของคุณทำให้คุณผิดหวังหรือเสียใจ คุณภิรมยายังมีผมอยู่นะครับ"

เจ้าขวัญฟ้าหยอดคำหวานตามนิสัย ทั้งยังดึงภิรมยาเข้าไปกอดแน่นเข้าอีก สีโบจับจ้องอยู่หึงแทบเป็นบ้า ทนดูไม่ได้สะบัดสะโพกเดินออกไป เจออานนท์มาขอให้ทำอะไรให้กินหน่อย สีโบตัดบทอย่างรำคาญว่าให้ไปกินเอาในงาน ตนไม่มีเวลารับใช้หรอก ทั้งยังปรามว่าอิ่มแล้วก็รีบเข้านอนเสียมันดึกแล้ว

อานนท์มองตามสีโบไปงงๆกับอารมณ์แปลกๆนั้น

ooooooo

เมื่อดนตรีบรรเลงเพลงจบ อลิสาดึงมือจากโยธินทันที ส่วนเจ้าขวัญฟ้าก็พาภิรมยาเดินมาหาโยธินกับอลิสา ภิรมยายิ้มอ่อนหวานกับเจ้าขวัญฟ้า ขอบคุณที่ให้เกียรติเต้นรำด้วย ชมว่าเต้นกับเจ้าสนุกมาก เจ้าเองก็ชื่นชมว่ารู้สึกเป็นเกียรติที่ได้เต้นรำกับเธอ

ภิรมยาทำทีถามโยธินว่าเต้นรำสนุกไหม อลิสาชิงตอบแทนว่าสนุกหรือไม่ตนไม่รู้ รู้แต่ว่าใจของโยธินไม่ได้อยู่กับตัวเลยลอยไปไหนไม่รู้ อติศักดิ์เดินเข้ามาพูดแทรกขึ้นว่า จะลอยไปไหนนอกจากลอยไปหาภิรมยาคู่รักแสนสวย พูดยิ้มๆว่า "คืนนี้คุณโยธินคงอยากจะเต้นรำกับคุณภิรมยาเพียงคนเดียว"

ภิรมยาทำเสียงงอนๆว่าโยธินทำหน้าเบื่อโลกใส่จน

ตนโกรธแล้ว อติศักดิ์ทำทีถามว่างานคืนนี้มีอะไรขาดตกบกพร่อง หรือเปล่า

"คุณโยธินคงไม่มีวันลืมงานคืนนี้หรอกค่ะพี่ชาย งานคืนนี้ทำให้คุณโยธินได้พบกับคุณภิรมยา ดูสิคะ หญิงล่ะอิจฉาความรักที่มั่นคงของคุณทั้งสองคนจริงๆเลยค่ะ"

"คุณหญิงจะอิจฉาทำไมล่ะครับ ความรักของผมก็มั่นคงไม่แพ้ใครเหมือนกัน" เจ้าขวัญฟ้าอ้อน

"ผมเชื่อในความรักของเจ้าครับ แต่ความรักอย่างเดียวมันไม่ได้ทำให้ความสัมพันธ์มั่นคงหรอกนะครับ การซื่อสัตย์

ต่อคนรักต่างหากล่ะครับ จะเป็นสิ่งที่ทำให้ความสัมพันธ์ของคู่รักยืนยาวตราบนานเท่านาน"

อติศักดิ์จงใจพูดกระทบโยธิน แต่คนที่หน้าเจื่อนกลับเป็นเจ้าขวัญฟ้าแต่ยังปั้นหน้ายิ้ม

"คุณโยธินคงต้องเป็นผู้ชายที่ซื่อสัตย์ต่อคนรักมากไม่งั้นคุณภิรมยาคงไม่เชื่อใจ และรักมั่นคงในคุณโยธินขนาดนี้หรอกใช่ไหมครับ" อติศักดิ์ยังพูดจิกพูดเหน็บต่อ มองหน้าโยธินอย่างจับผิด
"ค่ะ ภิรมยาเชื่อใจโยธินที่สุด ภิรมยาเชื่อว่าโยธินจะไม่มีวันทำอะไรที่ทรยศต่อความรักของเราสองคนแน่นอนค่ะ โยธินเป“นผู้ชายที่ซื่อสัตย์ที่สุด โยธินไม่เคยโกหกภิรมยาแม้แต่ครั้งเดียว"

โยธินทนฟังไม่ได้ เขาเอ่ยขอตัวแล้วเดินผละไป อลิสากับอติศักดิ์มองหน้ากันยิ้มหยันสะใจนัก

เดินออกไปเจออานนท์กำลังกินของตุ้ยๆเต็มปาก อานนท์เข้ามาทักว่าทำไมมายืนอยู่ตรงนี้ ชมว่าคนในงานพูดถึงเขากับภิรมยากันใหญ่ ถามว่าเขาคงดีใจมากใช่ไหมที่ได้ พบคู่หมั้นในคืนนี้ เขาคงเป“นคนที่มีความสุขที่สุดในคืนนี้ ถามหวั่นๆว่าคงไม่กลับไปพร้อมภิรมยาใช่ไหม

"ผมยังกลับไปไม่ได้หรอกครับ ผมยังชดใช้หนี้ของผมไม่หมด" โยธินตอบอย่างขมขื่นใจ

อานนท์พูดไปตามประสาว่า ภิรมยาเป“นถึงลูกสาวรัฐมนตรีต้องช่วยเรื่องหนี้ของเขาได้แน่ ลุ้นให้เขาบอกเรื่องหนี้แก่ภิรมยา เชื่อว่าเธอเป“นคนดี เธอต้องเข้าใจและช่วยเขาแน่

โยธินได้แต่ฟังนิ่งๆ คิดในใจว่าเรื่องไม่ได้ง่ายอย่างที่อานนท์คิดเลย

ooooooo

ส่วนอติศักดิ์กับอลิสาชวนดื่มไวน์กันอย่างสำราญใจ อติศักดิ์เชื่อว่าคืนนี้โยธินคงได้แผลกลับไปไม่น้อย ส่วนอลิสาเชื่อว่าคราวนี้เราทำให้เขาบาดเจ็บสาหัสปางตายเลยทีเดียว พูดอย่างเชื่อมั่นว่า

"เราบีบคั้นเขาขนาดนี้ เขาคงต้องรีบบอกความจริงกับคู่รักตัดหน้าเราแน่เลยล่ะค่ะ"

"พี่ก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน แต่ตอนนี้เรื่องที่คุณภิรมยาจะรู้ความจริงตอนไหนมันไม่สำคัญแล้วล่ะ มันสำคัญอยู่ที่คุณ

ภิรมยาจะมีปฏิกิริยายังไงกับเรื่องนี้"

อลิสาเชื่อว่าภิรมยาเป“นผู้หญิงที่บูชาความรัก เราคาดหมายว่าเธอจะสลัดโยธินทิ้งทันทีที่รู้ความจริง แต่เธอก็รักโยธินมากเหลือเกิน อติศักดิ์เลยท้าพนันว่า ตนเชื่อว่าภิรมยาสลัดรักโยธินแน่ แต่อลิสากลับเชื่อว่าเธอจะให้โอกาสโยธินแก้ตัวก่อน ถามพี่ชายว่า

"ทีนี้เราจะพนันอะไรกันดีล่ะคะ อย่างนี้ดีไหมคะ ถ้าน้องชนะน้องขอม้าตัวใหม่นะคะ ขอม้าพันธ์ุดีที่สุดแล้วก็แพงที่สุดด้วย"

"แล้วถ้าพี่ชนะ พี่ขอให้น้องแต่งงานกับเจ้าขวัญฟ้าให้เร็วที่สุด พี่อยากมีน้องเขยเต็มแก่แล้ว แต่เอ...จะชนะหรือแพ้พี่ก็ไม่ได้อะไรเลยนี่นา" อติศักดิ์ทำท่าคิดๆขำๆ อลิสารีบตัดบทอำว่า

"พี่ชายรับพนันแล้ว ห้ามคืนคำนะคะ"

สองพี่น้องหัวเราะกันอย่างสนุกสนานกับแผนการบดบี้ล้างแค้นเชลยให้ทรมานสาหัสไปกับตา

ooooooo

ฝ่ายสีโบทนอัดอั้นไม่ไหว หาโอกาสพบเจ้าขวัญฟ้าบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย ถูกเจ้าตวาดไล่ก็ฮึดรั้นว่าจะไม่ไปไหนจนกว่าเจ้าจะยอมฟังตนก่อน ถ้าไม่ยอมฟัง ก็จะคุกเข่าลงตรงนี้ จนเจ้าขวัญฟ้าไม่รู้จะทำอย่างไรต้องรีบลากสีโบออกไปคุยกันข้างนอก เจ้าเหวี่ยงสีโบล้มกับพื้นโดยไม่รู้ว่าโยธินนั่งหลบอยู่หลังเสา

สีโบขู่เจ้าขวัญฟ้าว่าถ้าไม่ยอมรับตนเป“นเมียก็จะบอกอลิสาเองว่าตนเป“นเมียเจ้า เชื่อว่าผู้หญิงที่สูงศักดิ์อย่างนั้นคงไม่ยอมมีผัวร่วมกับสาวใช้คนสนิทเป“นแน่

เจ้าขวัญฟ้าตบหน้าสีโบสุดแรง ทันใดนั้นโยธินค่อยๆโผล่จากหลังเสา เจ้าตกใจมากถามว่ามาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ โยธินบอกว่าไม่ต้องห่วง ตนไม่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นพลางจะเดินไปแล้วก็ต้องชะงัก

"ถ้าแกป”ดปากเรื่องที่แกได้ยินเมื่อกี้ ฉันก็จะป”ดปากตัวเองเหมือนกัน คุณภิรมยาจะไม่รู้ว่าแกมีฐานะอะไรอยู่ที่ม่อนผาหลวงนี่"

โยธินหยุดฟังเจ้าพูดแล้วเดินต่อไป เจ้าขวัญฟ้าหันมองสีโบเหมือนอยากจะฆ่าทิ้งเสีย สีโบขู่อีกว่า

"เจ้าคิดว่าจันทร์แก้วไม่กล้าบอกคุณหญิงงั้นเหรอเจ้า เจ้าจะลองเสี่ยงดูหรือเจ้า จันทร์แก้วว่าเจ้าอย่าเสี่ยงดีกว่านะเจ้า" เมื่อเจ้าขวัญฟ้าถามอย่างจนแต้มว่าแล้วจะเอายังไง สีโบยื่นคำขาดว่า "เจ้าต้องรับจันทร์แก้วกลับไปเป“นเมียเหมือนเดิม คืนนี้จันทร์แก้วจะไปหาเจ้าที่ห้อง ถ้าเจ้าลงกลอนประตูก็หมายความว่า เจ้าพี่ปฏิเสธจันทร์แก้ว"

สีโบยิ้มอย่างเป“นต่อแล้วเดินไป เจ้าขวัญฟ้ามองตามทั้งแค้นทั้งเครียด

ooooooo

จบตอนที่ 12
เครดิต ไทยรัฐ

Create Date : 11 กุมภาพันธ์ 2553

Last Update : 11 กุมภาพันธ์ 2553 12:48:17 น.

0 comments

Counter : 200 Pageviews.