Bloggang.com : Heavenworth :

กุมภาพันธ์ 2553

	1	2	3	4	5	6
7	8	9	10	11	12	13
14	15	16	17	18	19	20
21	22	23	24	25	26	27
28

23 กุมภาพันธ์ 2553

ละคร เชลยศักด์ ตอนที่ 17

ละคร เชลยศักด์ ตอนที่ 17

ตอนที่ 17

แผนการลอบสร้างทางไปเมืองมายของเจ้าขวัญ-ฟ้าที่คบคิดกับเกษมศักดิ์ถูกเจ้าพ่อจับได้ พอถูกถามเจ้าขวัญฟ้าก็อึกอักแก้ตัวว่าตนคิดจะสร้างความเจริญรุ่งเรืองให้กับแคว้นเชียงรัฐของเรา ขอเพียงเจ้าพ่อให้เงิน สนับสนุนสักก้อนตน
ก็จะแสดงให้เห็นว่ามีความสามารถ ไม่แพ้ใครเหมือนกัน

เจ้าพ่อไม่อนุมัติ สั่งให้ดูแลลูกเมียให้ดีก็พอ อย่าทำให้ ท่านรัฐมนตรีขุ่นข้องหมองใจเป็นอันขาด

เจ้าขวัญฟ้าจำต้องรับปากเจ้าพ่อทั้งที่ใจไม่ยอมและยังคงดำเนินแผนการลับๆต่อไป โดยไปพบกับเกษมศักดิ์ที่ผาปู่เจ้า บอกเกษมศักดิ์ว่าตนต้องการแสดงให้เห็นว่าไม่ต้องอาศัยบารมีของเจ้าพ่อตนก็สามารถสร้างอาณาจักรของตัวเองได้ แล้วถามถึงธุรกิจที่ทำร่วมกันว่าได้สินค้ามาครบหรือยัง

ธุรกิจของเจ้าขวัญฟ้ากับเกษมศักดิ์คือการค้าอาวุธ ต่อรองผลประโยชน์กัน โดยเจ้าขอสามสิบเจ็ดสิบทั้งที่เกษมศักดิ์ขอห้าสิบห้าสิบ สุดท้ายเกษมศักดิ์ก็จำต้องยอม

ooooooo

อานนท์ถูกอลิสาลงโทษด้วยการห้ามพบปะกับโยธินเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ อานนท์พยายามโต้แย้งแต่อลิสาไม่ฟังเสียง

วันนี้อานนท์เอาอาหารกลางวันไปให้โยธินที่ยังบาดเจ็บจากที่ถูกกองไม้ล้มทับ เขาถามว่าไม่กลัวถูกอลิสาลงโทษหรือเพราะยังอยู่ในช่วงสั่งห้ามพบเขา

"ผมไม่กลัวหรอกครับ คุณโยธินบาดเจ็บอย่างนี้จะซ่อมคอกม้าคนเดียวได้ยังไง ถึงคุณพี่จะรู้ว่าผมมาที่นี่ผมก็ไม่กลัว"

อลิสาตามมาจริงๆ ดุอานนท์ที่ขัดคำสั่งพูดอะไรก็ไม่เชื่อฟัง โทษว่าโยธินสอนให้อานนท์แข็งข้อ คิดจะใช้วิธีนี้มาแก้แค้นตนใช่ไหม

อานนท์ปกป้องโยธินว่าอย่าโทษเขา ตนไม่สามารถเชื่อฟังคำสั่งได้ ถามว่าทำไมถึงใจร้ายใจดำกับโยธินนัก บอกอลิสาว่า

"คุณโยธินเคยสอนผมว่า คนที่ชอบแสดงอำนาจแสดงว่าเป็นคนอ่อนแอ" อลิสาสั่งให้หยุดพูด อานนท์ไม่ฟังยังคงพูดต่อ "คุณพี่กลัวคุณโยธินรู้ว่าคุณพี่อ่อนแอหรือครับ แต่คุณพี่ รู้ไหมครับ ยิ่งคุณพี่กดขี่ข่มเหงคุณโยธินมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งหมดความนับถือคุณพี่"

อลิสาโกรธจนขาดสติ ตบหน้าอานนท์อย่างแรง อานนท์ เสียใจมาก พูดเสียงเครือ "ผมเกลียดคุณพี่!" แล้ววิ่งหนีไป อลิสาจะตามไป แต่โยธินติงว่าอย่าตามไปเลยเดี๋ยวตนจะพูดกับอานนท์เอง
แทนที่จะได้คิด อลิสากลับถามว่าเขาจะพูดอะไรกับอานนท์อีก จะล้างสมองอะไรอานนท์อีก เพราะ "อานนท์เคยเชื่อฟังฉันทุกอย่าง แต่พอมีนายเข้ามาในชีวิต นายทำลายครอบครัวของฉัน นายโยธิน!"

"ผมไม่เคยทำลายครอบครัวใคร มีแต่พวกคุณหญิงที่ทำลายชีวิตคนอื่น คุณพ่อผมต้องล้มเจ็บจนต้องนั่งรถเข็นเพราะใคร ผมต้องหมดอนาคตเพราะใคร ผมจะบอกให้นะครับ คนที่ทำให้ที่นี่ไม่มีความสงบสุขก็คือคุณหญิงเอง!"

"นายโยธิน!" อลิสาจ้องเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ "ยังไงนายก็เป็นต้นเหตุของเรื่องนี้ นี่นายยังซ่อมคอกม้าไม่เสร็จใช่ไหม ฉันรู้แล้วว่าฉันควรจะลงโทษนายยังไงดี" อลิสาเดินไปอย่างเร็ว แต่โยธินก็ไม่ยอมรีบเดินตามไป

ooooooo

อลิสาไปที่ทับหน้า เข้าไปในห้องโยธินเปิดลิ้นชักค้นจนเจอจดหมายของสวามิภักดิ์ราชพ่อของเขา หยิบขึ้นมาชู ประกาศกร้าวว่าต่อไปจะไม่ให้เขาติดต่อกับพ่ออีก แล้วฉีกจดหมายฉบับนั้นทิ้งเป็นเศษเล็กเศษน้อยโปรยว่อน

"ต่อไปนายไม่มีสิทธิ์ส่งจดหมายติดต่อพ่อของนายอีก นายจะได้รู้รสของการที่อยู่โดยไม่มีใครเลยในชีวิตมันเป็นยังไง ฉันปล่อยให้นายใช้ชีวิตอย่างสุขสบายมานานเกินไปแล้ว ฐานะเชลยอย่างนายไม่ควรกินดีอยู่ดีอย่างนี้หรอกนะ"

เฒ่าเหมยมายืนเมียงๆมองๆว่าเกิดอะไรขึ้น อลิสาเห็นเข้าเรียกเข้ามาสั่ง

"เฒ่าเหมยปิดทับหน้า ฉันจะให้คุณโยธินย้ายไปอยู่ที่คอกม้าเดี๋ยวนี้"

โยธินไม่ปริปากอะไรเลย เขาเดินข้ามเศษจดหมายที่พื้นเข้าไปเก็บเสื้อผ้าสองสามชิ้นใส่กระเป๋าแล้วเดินออกไป

อลิสามองตามเขาไปนิ่งๆอารมณ์ค่อยเย็นลง เธอมองเศษจดหมายที่พื้นด้วยความรู้สึกผิดนิดๆ

ooooooo

กลับถึงตึกม่อนผาหลวง อลิสาเดินตามหาอานนท์ เจอนั่งตกปลาอยู่ เธอเดินเข้าไปเรียก จับอานนท์หันหน้ามา ยังเห็นรอยแดงๆบนแก้มที่ถูกตบ เธอเอ่ยด้วยความเสียใจ ขอโทษอานนท์ที่ทำรุนแรง แต่ก็ตำหนิอานนท์ ว่าไม่ควรพูดจากับตนอย่างนั้น หวังว่าสักวันหนึ่งอานนท์ จะเข้าใจตน

เมื่อกลับมาที่ห้องนอน อลิสานิ่งคิดอยู่ครู่ใหญ่ จึงหยิบ กระดาษปากกามาเขียนจดหมายถึงอติศักดิ์

"พี่ชายคะ น้องคิดถึงพี่ชายเหลือเกิน พี่ชายกลับมาเสียทีเถอะนะคะ พี่ชายคงไม่รู้ว่า ภาระหน้าที่ที่พี่ชายให้น้องรับผิดชอบมันหนักหนาสาหัสแค่ไหน น้องไม่คิดว่า น้องจะจัดการกับเชลยคนนี้ได้อีกต่อไป น้องก็ไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นกับน้อง น้องถึงได้ขี้ขลาดขนาดนี้ ขี้ขลาดที่จะเผชิญหน้ากับเขา น้องกลัวใจตัวเองค่ะพี่ชาย น้องพยายามผลักไสให้เขาไปห่างจากน้อง น้องพยายามทำให้เขาเจ็บปวดที่สุด แต่คนที่เจ็บปวดกว่ากลับเป็นตัวน้องเอง..."

เขียนแล้วอลิสากลับฉีกทิ้ง มันเป็นความในใจที่เธอเองก็ยังสับสน ยังไม่พร้อมที่จะให้ใครรับรู้ความสับสนนี้...

ooooooo

เพราะภิรมยากินซุปเข้าไปหลายคำทำให้ปวดท้อง รุนแรงจนต้องตามหมอมาตรวจอาการ หลังจากหมอ กลับไปแล้ว เจ้าขวัญฟ้าจะออกจากห้อง ภิรมยาไม่ยอมให้ไป ทั้งยังเสนอจะขอไปตรวจที่กรุงเทพฯเพราะไม่เชื่อมือหมอที่นี่ แต่ถ้าจะไปเจ้าก็ต้องไปด้วย

"ถ้าคุณอยากไปก็ไปเอง คุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งให้ผมทำทุกอย่างตามใจชอบ ผมก็มีชีวิตของผมนะภิรมยา" เจ้าตอบอย่างเยือกเย็น แต่พอภิรมยาย้อนถามว่าเจ้าไม่ห่วงลูกเราเลยใช่ไหม เจ้าก็ฉุนขึ้นมา "ผมไม่มีเวลาจะมาทะเลาะกับคุณ เจ้าพ่อรอผมอยู่" พูดแล้วจะออกไป

ภิรมยาลุกพรวดมาขวางไว้ไม่ยอมให้เจ้าไป ถามอย่างเจ็บใจว่าถ้าตนไม่มีลูกคนนี้เจ้าก็คงไปเสพสุขอยู่กับอลิสาแล้วใช่ไหม

"ใช่! คุณมันเป็นมารขวางความรักของผมกับคุณหญิงอลิสา ถ้าไม่มีคุณผมคงได้อยู่กับผู้หญิงที่ผมรัก แต่ที่จริง ตอนนี้ก็ยังไม่สายเกินไปที่ผมจะเริ่มต้นใหม่"

เจ้าขวัญฟ้าเดินออกไปที่ประตู ภิรมยาตามไปถามว่าพูดอย่างนี้หมายความว่าอย่างไร เจ้าตอบอย่างไม่ยี่หระว่าก็จะไปหาผู้หญิงที่ตนอยากอยู่ด้วยตลอดชีวิตที่ไม่ใช่เธอ ภิรมยาจะตามไปอีก แต่เกิดปวดท้องรุนแรงจึงได้แต่ทรุดนั่งร้องไห้อย่างหนักอยู่ตรงนั้น

ooooooo

อลิสาเห็นอานนท์ลุกเดินหนีจึงเดินตามไปคว้าแขนไว้ถามว่าจะหนีไปไหน เห็นครูของตัวเองสำคัญกว่าตนใช่ไหม

"ผมไม่เคยเห็นคนอื่นสำคัญกว่าคุณพี่ ผมไม่ได้เกลียดคุณพี่ แต่ผมเสียใจที่เห็นคุณพี่ทำร้ายคุณโยธินทุกครั้ง คุณพี่มีความจำเป็นอะไรครับ"

"เธอก็รู้อยู่ว่า ครูของเธอเป็นอัศวรัช อัศวรัชที่เคยทำลายเกียรติยศชื่อเสียงของสันตติวงศ์จนย่อยยับ เขาเป็นศัตรูของเรานะอานนท์"

"เป็นศัตรูกันต้องทำร้ายให้ตายกันไปข้างนึงหรือครับ แค่คุณพี่เรียกคุณโยธินว่าเชลย มันก็หมิ่นเกียรติกันพอแล้ว คุณพี่อย่าได้ทำร้ายจิตใจคุณโยธินมากไปกว่านี้เลยครับ"

พูดแล้วอานนท์เดินต่อไป อลิสาไม่ตาม แต่ยืนนิ่งคิดสิ่งที่อานนท์พูดทิ้งไว้

ครู่หนึ่ง อลิสาไปที่ทับหน้า เข้าไปดูห้องพักของโยธิน เห็นทุกอย่างยังอยู่ในสภาพเดิม กระดาษจดหมายของสวามิภักดิ์ราชที่ถูกฉีกทิ้งยังเกลื่อนที่พื้น ช่อกุหลาบที่เธอไม่ยอมรับจากโยธินถูกทิ้งเหี่ยวเฉาอยู่บนโต๊ะ

อลิสาก้มลงเก็บเศษกระดาษจดหมายที่พื้น ทีละชิ้น...

ทีละชิ้นอย่างระมัดระวัง ในใจอดคิดถึงความดีของเขาที่เคยช่วยชีวิตจากไฟไหม้คอกม้า...ช่วยทำแผลที่ถูกกับดักปักที่น่อง ทั้งยังให้กำลังใจให้คำแนะนำในการดูแลแผลให้อย่างละเอียด...

เหล่านั้น...คือน้ำใจที่ดีงามจากเขา...คิดแล้วก็เกิดมีความรู้สึกดีๆกับโยธินขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว...

กระดาษจดหมายค่อยๆถูกจับวางเรียงกันจนเป็นแผ่นดังเดิม เสมือนหนึ่งรอยแผลที่ค่อยๆสมานเป็นเนื้อเดียว...

ooooooo
เช้าวันรุ่งขึ้น เฒ่าเหมยเดินมาบอกโยธินที่กำลังจะไปซ่อมคอกม้าว่า อลิสาสั่งให้เขากลับไปพักที่ทับหน้าเหมือนเดิม โยธินถามว่าเฒ่าเหมยฟังผิดหรือเปล่า
"ไม่ผิดครับ คุณหญิงสั่งให้คุณโยธินกลับไปที่ทับหน้าเดี๋ยวนี้เลยนะครับ"
"ต้องไปเดี๋ยวนี้เลยเหรอ ฉันต้องซ่อมคอกม้าต่อ"
"วันนี้คุณหญิงให้คุณโยธินพักผ่อนหนึ่งวันครับ"
โยธินแปลกใจกับคำสั่งเปลี่ยนแปลงนี้ เมื่อเขากลับไปถึงห้องพักที่ทับหน้า เห็นห้องสะอาดเรียบร้อยไม่มีเศษจดหมายที่พื้น ซ้ำยังมีแจกันดอกกุหลาบสดใหม่สวยงามวางอยู่
แต่พอเขาเดินมาที่โต๊ะก็ยืนอึ้ง เมื่อเห็นจดหมายที่ถูกฉีกเมื่อวาน วางปะติดปะต่อกันเป็นแผ่นเหมือนเดิม
โยธินไปที่เนินเขาม่อนผาหลวง เห็นอลิสายืนอยู่หน้าหลุมฝังพระศพของท่านพ่อ เขาเดินช้าๆเข้าไปหา อลิสาได้ยินเสียงฝีเท้าหันมอง โยธินเอ่ยทันทีด้วยน้ำเสียงจริงใจ
"ขอบคุณสำหรับจดหมายครับ"
"นายกำลังพยายามทำให้ฉันรู้สึกผิดมากขึ้นกว่าเดิมใช่ไหมนายโยธิน"
"ทำไมคุณหญิงจะต้องรู้สึกผิดด้วยล่ะครับ ผมเป็นเชลย อยู่ใต้อำนาจของคุณหญิง คุณหญิงจะทำอะไรกับผมก็ได้ แต่กับคุณอานนท์ คุณหญิงไม่ควรทำรุนแรงกับคุณอานนท์อย่างนั้น"
"ฉันรู้แล้ว ฉันจะมีสติให้มากกว่านี้" หยุดนิ่งนิดหนึ่งแล้วก็พูดอย่างเร็วว่า "ฉันขอโทษที่ฉีกจดหมายของพ่อนาย ฉันรู้ว่าฉันทำเกินไปหน่อย แต่นายก็ผิดด้วยที่ทำให้ฉันโมโหอยู่เรื่อย ถ้าหากนายทำตัวดีๆ..."
"ถ้าหากผมทำตัวดีเกินไป คุณหญิงก็จะกล่าวหาว่าผมพยายามทำดี หวังผล ผมรู้ตัวอยู่เสมอว่าเป็นเชลยของสันตติวงศ์ ผมจะไม่มีวันก้าวล้ำเส้นแบ่งกั้นระหว่างเราเป็นอันขาด"
"นายรู้ตัวก็ดีแล้ว ต่อไปนี้เราต่างทำหน้าที่ของเราไป ฉันมีหน้าที่จะต้องควบคุมให้นายชดใช้หนี้ที่อัศวรัชติดค้างเราอยู่"
พูดเสร็จอลิสาหันกลับเดินออกไป พลันก็ชะงักเมื่อเห็นเจ้าขวัญฟ้าปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า!
เจ้าขวัญฟ้าจะโผเข้าหาอลิสา แต่ต้องชะงักเมื่อเห็นโยธินอยู่ตรงนั้น ถามอย่างเหยียดหยามว่าเธอมาทำอะไรกับไอ้ขี้ข้านี่ อลิสาย้อนถามอย่างห่างเหินว่าตนน่าจะเป็นฝ่ายถามมากกว่าว่าเจ้ามาทำอะไรที่นี่ แล้วเข้ามาได้อย่างไรโดยที่เจ้าของบ้านไม่ได้อนุญาต
เจ้าขวัญฟ้าพยายามขอร้องให้เธอเข้าใจและให้โอกาสตน อลิสาถามว่าเจ้าจะอธิบายอย่างไรทั้งเรื่องสีโบ เรื่องภิรมยาแล้วยังไม่รู้ว่ามีผู้หญิงอีกกี่สิบกี่ร้อยราย
แทนที่เจ้าขวัญฟ้าจะมองตัวเอง กลับตัดพ้ออลิสาว่าแค่จากกันไม่นานเธอก็เปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้แล้วหรือ หรือว่าเธอมีคนใหม่แล้ว พูดอย่างเย้ยหยันว่า
"ถ้าคุณหญิงจะหาผู้ชายคนใหม่ก็น่าจะหาไอ้ที่มันมีเกียรติมีศักดิ์ศรีพอๆกัน ไม่ใช่ไปคว้าผู้ชายชั้นต่ำมาเป็นคู่รักอย่างนี้ พามันมาพลอดรักที่นี่ ไม่อายฟ้าอายดินบ้างหรือยังไงครับ"
"ออกไปเดี๋ยวนี้! ออกไปจากม่อนผาหลวงของฉันเดี๋ยวนี้เจ้าขวัญฟ้า ไปแล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก ที่นี่ไม่ต้อนรับผู้ชายใจสกปรกอย่างเจ้า ออกไปให้พ้น ไป!!"
เจ้าขวัญฟ้าตกใจกับความเกรี้ยวกราดของอลิสา เธอยังย้ำว่าถ้าเจ้ายังพอมีศักดิ์ศรีเหลืออยู่บ้างก็ออกไปเสีย อย่าให้ถึงกับต้องสั่งคนงานให้จับโยนออกไป แล้วหันไปทางโยธิน
"นายโยธิน พาเจ้าออกไปเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่ยอมออกไปง่ายๆ นายก็จัดการได้เลย"
พอโยธินขยับตัว เจ้าขวัญฟ้าก็รีบบอก "ไปก็ได้" แล้วเดินออกไป โยธินเดินตามอย่างคุมเชิง
อลิสามองตามไปอย่างคิดไม่ถึงว่า เจ้าขวัญฟ้ายังมาทำให้เจ็บอีกจนได้
ooooooo
โยธินเดินคุมเจ้าขวัญฟ้าไปจนถึงที่จอดรถ เจ้าบอกว่ากลับไปได้แล้ว ตนออกไปจากที่นี่แน่นอน ไม่ต้องตามคุมกันอีก โยธินเอ่ยเรียบๆว่า หวังว่าเจ้าคงไม่กลับมาอีก เจ้าทำให้คุณหญิงเสียใจมากพอแล้วน่าจะละอายใจบ้าง กลับถูกเจ้าย้อนเอาว่าโยธินคอยจังหวะจะรวบหัวรวบหางอลิสา เพื่อล้างหนี้อยู่ใช่ไหม
"ผมไม่เคยคิดชั่วๆอย่างนั้น"
"อย่ามาทำเป็นคนดีหน่อยเลยวะ ฉันรู้ว่าแกคิดอะไรอยู่ คุณหญิงก็อยู่ที่นี่คนเดียว ทนเหงาไม่ไหวก็คงจะเป็นโอกาสของแก หรือว่านี่แกได้คุณหญิงเป็นเมียไปแล้วถึงได้พากันขึ้นมาบนนี้ แกไม่ต้องภูมิใจไป แกไม่ใช่ผู้ชายคนแรก..."
โยธินโกรธจนชกเจ้าหน้าคว่ำไปทั้งที่เจ้ายังพูดไม่จบ ตวาดใส่ว่า
"ไอ้ที่เจ้าคว้าผู้หญิงไม่เลือกหน้าเป็นเมีย แล้วหน้าด้านมาโกหกหลอกลวงคุณหญิง ก็ต่ำทรามพอแล้ว เจ้ายังกล้ามาพูดจาชั่วๆอย่างนี้ได้อีก ออกไปจากที่นี่เสีย ถ้าผมเห็นเจ้ามาที่นี่อีก เจ้าจะไม่ได้กลับออกไปแน่"
โยธินกลับไปแล้ว แต่เจ้าขวัญฟ้าไม่ได้กลับ คืนนี้แอบไปหาสีโบที่ห้องหมายจะใช้สีโบหลอกอลิสามาพบกับตน สีโบไม่กล้าทำกับอลิสาที่ให้ความเมตตาตนตลอดมา ไม่ว่าทำผิดกี่ครั้งก็ไม่เคยถือโทษ แต่เจ้าขวัญฟ้าก็ยังใช้เสน่ห์เล่ห์ลิ้นของตนหว่านล้อมสีโบต่อไป
ooooooo
สบโอกาส เมื่ออลิสาให้โยธินออกไปสำรวจเส้นทางที่อติศักดิ์ดำริจะตัดเข้าเวียงที่เขาเคยตามไปดูมาแล้ว โดยให้คนติดตามไปด้วย 2 คน ให้เวลา 1 อาทิตย์ เมื่ออติศักดิ์กลับมาจะได้เริ่มงานเลย
หลังจากนั้นอานนท์จึงรู้ว่าได้รับอนุญาตให้ตามโยธินไปโดยมีสีโบเป็นคนพาไป
ปรากฏว่าอานนท์ถูกคนร้ายชิงตัวกลางทาง แล้วให้ สีโบเอาจดหมายไปให้อลิสา เมื่ออลิสาอ่านจดหมายแล้ว ด่าเจ้าขวัญฟ้าอย่างแค้นใจว่า
"เจ้าขวัญฟ้า เลวที่สุด เจ้าทำอย่างนี้ได้ยังไง"
ที่แท้เจ้าขวัญฟ้าจับอานนท์ไปเป็นตัวประกันแลกกับการให้อลิสาออกไปพบตน อลิสาสั่งสีโบให้นำทางไป หนานเมืองเป็นห่วงขอตามไปด้วย สีโบให้คอยอยู่ชายป่า อลิสาเชื่อว่าเจ้าขวัญฟ้าไม่กล้าทำอะไรตน ให้สีโบไปคนเดียวก็พอ
อลิสาเดินไปถึงบริเวณหนึ่ง ได้ยินเสียงอานนท์ร้องขอความช่วยเหลือ เธอตะโกนไปทันที

"หยุดนะ อย่ามาแตะต้องน้องของฉัน"

อานนท์ดีใจมากผลักสิงห์ที่คุมตัวอยู่วิ่งเข้าไปหาอลิสาเธอมองปราดไปที่คนของเจ้าถามว่า

"ไหนล่ะ เจ้านายของพวกแกอยู่ไหน อยากจะพบฉันมากไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่ออกมาล่ะ หรือว่าหนีไปแล้ว คงเพิ่งสำนึกได้สินะว่าได้ทำเรื่องอะไรลงไป"

"ผมอยู่นี่ครับ คุณหญิงอลิสา" เสียงเจ้าขวัญฟ้าแทรกเข้ามา

"เจ้าขวัญฟ้า" อลิสาพึมพำ มองไปที่พุ่มไม้เห็นเจ้าเดินออกมา ทั้งสองจ้องหน้ากันนิ่ง อลิสาจิกมองอย่างโกรธจัด

ooooooo

เจ้าขวัญฟ้าออดอ้อนอลิสาขอให้อภัยตนด้วย ชีวิตนี้ตนรักใครไม่ได้อีกแล้วนอกจากเธอ อลิสาปล่อยให้เจ้าพูดจนหมดแล้วจะกลับ เพราะถือว่าได้พบและได้ฟังตามที่เจ้าเรียกร้องแล้ว

แต่เจ้าขวัญฟ้าไม่ยอมให้กลับ จับทั้งอลิสาและอานนท์ ไปด้วยกัน อานนท์ร้องตะโกนขอความช่วยเหลือไปตลอดทางจนหนานเมืองได้ยิน หนานเมืองรีบไปช่วยแต่ถูกพวกเจ้าขวัญฟ้ารุมทำร้ายจนหมดสติ ทิ้งหนานเมืองไว้แล้วพากันเดินทางต่อ

หนานเมืองฟื้นขึ้นมาแม้จะเจ็บปวดจนทรงกายแทบไม่อยู่ ก็ยังพยายามเกาะต้นไม้บ่ายหน้าไปหาโยธินที่กำลังสำรวจเส้นทางอยู่ เมื่อเจอโยธิน หนานเมืองพยายามเล่าทั้งที่ยืนแทบไม่ติดว่า

"เจ้า...เจ้าขวัญฟ้าจับตัวคุณหญิงอลิสากับคุณอานนท์

ไปครับ"

โยธินพาหนานเมืองมาที่คอกม้าม่อนผาหลวง เฒ่าเหมยเตรียมสเบียงไว้พร้อมแล้ว โยธินบอกเฒ่าเหมยกับหนานมีรีบโทร.แจ้งอติศักดิ์ แล้วโยธินและหนานเมืองพากันขึ้นม้าควบออกไป บ่ายหน้าไปยังเชียงรัฐเพราะเชื่อว่าเจ้าขวัญฟ้าต้องพาอลิสากับอานนท์ไปที่นั่น หนานเมืองท้วงติงว่าแคว้นเชียงรัฐออกจะใหญ่โตเราจะหาอลิสาเจอได้อย่างไร

"เราต้องตามคุณหญิงเจอแน่ ฉันมั่นใจว่า ถ้าใครบางคนได้รู้เรื่องนี้เขาจะต้องรีบให้ความช่วยเหลือเราทันที" โยธินหมายถึงภิรมยาแต่ไม่เอ่ยชื่อ จากนั้นเขาขี่ม้านำไป หนานเมืองรีบตาม

ooooooo

อลิสากับอานนท์ถูกพาตัวไปที่ผาปู่เจ้า อลิสาเห็นสีโบ พอเรียกสีโบก็ได้รับการชี้แจงอย่างยโสว่า ตนอยู่ที่นี่ไม่ใช่สีโบ แต่เป็นจันทร์แก้วเมียคนหนึ่งของเจ้าขวัญฟ้า ทำให้เจ้าขวัญฟ้าฉุนขาดห้ามก็ไม่ฟัง ซ้ำยังหาว่าเจ้าผิดสัญญา เพราะเจ้าสัญญาว่าเมื่อหลอกให้ อลิสามาพบได้แล้วจะยกให้เป็นเมียเหมือนเดิม

เจ้าขวัญฟ้าสั่งสิงห์ให้พาตัวสีโบออกไปให้พ้น อลิสาพยายามบอกเจ้าขวัญฟ้าว่า

"เจ้าน่าจะเห็นใจสีโบบ้างนะ เจ้าคงจะหาผู้หญิงที่รักและเสียสละเพื่อเจ้าอย่างสีโบไม่ได้อีกแล้ว และที่สำคัญเจ้ากับสีโบเหมาะสมกันมาก หญิงร้ายชายโฉดคงไม่มีคู่ไหนเหมาะสมเท่านี้อีกแล้ว"

"ผู้หญิงที่เหมาะสมกับผมคือคุณหญิงต่างหากล่ะครับ ผู้หญิงคนอื่นเป็นแค่ดอกไม้ริมทาง แต่คุณหญิงจะได้เป็นชายาเจ้าราชบุตรเชียงรัฐ...ในอีกไม่นาน..." พูดแล้วเจ้าขวัญฟ้าเดินออกไปกับลูกน้อง

อลิสาเริ่มหวั่นใจกับความแข็งกร้าวของเจ้าขวัญฟ้า

ooooooo

อานนท์ถูกขังอยู่กับอลิสาในห้อง อานนท์ให้ กำลังใจอลิสา ปลอบใจให้กินอาหารจะได้มีแรงสู้ ครู่หนึ่งเจ้าขวัญฟ้าเข้ามาสั่งสิงห์ให้เอาอานนท์ออกไปเพื่อตนจะได้คุยกับอลิสาตามลำพัง อานนท์ไม่ยอมไปก็ถูกลากออกไปจนได้ ทำให้อลิสารู้สึกกลัวขึ้นมา

สีโบกำลังเดินตามหาเจ้าขวัญฟ้า เจอสิงห์พอดีถามว่าเจ้าอยู่ไหน สิงห์ไม่ยอมบอก สีโบไม่ง้อออกเดินตามหาเอง เจออินทร์วิไลเข้าต่างอ้างว่าเป็นเมียเจ้าขวัญฟ้า ตะเพิดอีกฝ่ายให้ออกไปให้พ้นจากชีวิตเจ้าเลยตบตีกันอุตลุด ต่างจะลากอีกฝ่ายไปทิ้งให้ได้

เมื่ออลิสาต้องอยู่กับเจ้าขวัญฟ้าตามลำพัง เธอใช้ไม้อ่อนขอร้องเจ้าอย่าทำอะไรให้ตนเกลียดมากไปกว่านี้เลย เจ้าก็ยังคงยืนยันความรักหนึ่งเดียวแท้จริงที่มีต่อเธอ และพยายามจะใช้กำลังพิชิตเธอให้ได้

ทันใดนั้นประตูห้องถูกทุบโครมๆ เจ้าเปิดประตูออกไปอย่างโกรธจัด เจอสีโบกับอินทร์วิไลกำลังยื้อยุดกันอยู่หน้าห้อง ต่างอ้างว่าเป็นเมียเจ้าต้องครอบครองเจ้าให้ได้ อินทร์วิไลเพิ่งเห็นอลิสา ถามว่านั่นคือใคร
"ไม่ใช่เรื่องของเจ้า ตามข้าออกมาเดี๋ยวนี้ทั้งสองคน" เจ้าขวัญฟ้าเดินออกไปทันที สีโบกับอินทร์วิไลแย่งกันตามไปติดๆ

อลิสาถอนใจอย่างโล่งอกที่เจ้าขวัญฟ้าออกจากห้องไปเสียได้ แต่ยังกังวลจะทำอย่างไรต่อไป

เจ้าขวัญฟ้าถูกสีโบกับอินทร์วิไลโผเข้ากอดแขนคนละข้างแย่งกันอ้อน เจ้าสะบัดทั้งสองหลุดตบหน้าคนละที ตวาดอย่างเกลียดชัง

"นี่เป็นการสั่งสอน พวกเจ้าไม่มีสิทธิ์มาทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของข้า ถ้าพวกเจ้ายังอยากอยู่ที่นี่ต่อไปก็อย่าทำอย่างนี้อีกเข้าใจไหม"

สีโบถามว่าจะให้อินทร์วิไลอยู่ที่นี่ด้วยหรือ พอเจ้าถามว่ามีปัญหาอะไรไหม สีโบหลบตาตอบเบาๆว่าไม่มี อินทร์วิไลถามว่าคืนนี้จะให้ใครไปรับใช้เจ้า ตนหรือจันทร์แก้ว

"ข้าไม่ต้องการใครทั้งนั้น กลับไปห้องของตัวเองเสีย ไปอยู่ในที่ของตัวเอง ไม่งั้นข้าจะไล่ให้ไปนอนอยู่ข้างถนน ไปได้แล้ว"

ทั้งสีโบและอินทร์วิไลต่างก้มหน้างุด แต่แอบมองกันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ แล้วแยกกันไป

ooooooo

เจ้าขวัญฟ้ากลับไปที่ห้องอลิสาอีกครั้ง บอกว่าตนจัดการกับทั้งสองคนเรียบร้อยแล้วไม่ต้องห่วง

อลิสาเล่นไม้นวมถามว่าชีวิตของเจ้าคงไม่เคยผิดหวังอะไร เลยใช่ไหม ตนก็คงเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งในจำนวนนั้นที่เจ้าต้องการไว้สนองตัณหาเท่านั้น

"ไม่นะครับ คุณหญิงไม่เหมือนผู้หญิงพวกนั้น ผมรักคุณหญิง รักยิ่งกว่าชีวิตของผมเอง ผมรักคุณหญิงคนเดียวจริงๆผมต้องการแต่งงานกับคุณหญิง"

อลิสาเสนอให้เจ้าพิสูจน์ ถ้ารักตนจริงก็ควรให้เกียรติไม่ใช่ย่ำยีตามใจชอบอย่างนี้ เจ้าควรทำทุกอย่างให้ถูกต้องตามประเพณี

"นี่หมายความว่าคุณหญิงยอมยกโทษให้ผมแล้วใช่ไหมครับ" เจ้าขวัญฟ้าถามอย่างดีใจมาก

"ฉันไม่มีทางเลือกนี่คะ" อลิสาหันหลังให้เพื่อปกปิดพิรุธแล้วจึงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "ฉันหายออกมากับเจ้าอย่างนี้ ทางเดียวที่ฉันจะรักษาเกียรติยศชื่อเสียงของฉันก็คือแต่งงานกับเจ้า เจ้าจะช่วยกอบกู้เกียรติคืนมาให้ฉันได้ไหมล่ะคะ"

เจ้าขวัญฟ้านิ่งไปอย่างครุ่นคิด ครู่ต่อมา อานนท์ที่ถูกขังอยู่ในห้องเก็บของก็ถูกสิงห์หิ้วปีกมาที่ห้องของอลิสา อานนท์โผเข้ากอดอลิสาไว้แน่นอย่างไม่ยอมพรากจากกันอีก

"ผมทำตามที่คุณหญิงขอร้องแล้ว คุณหญิงก็ต้องทำตามคำพูดของตัวเองด้วยนะครับ" เจ้าขวัญฟ้าย้ำ อลิสายืนยันว่าตนไม่กลับคำแน่ เพียงแต่ขอเวลาทำใจหน่อยตนยังตั้งตัวไม่ติด "ได้ครับ งานแต่งงานของเราถึงจะเป็นงานเล็กๆ แต่จะเป็นงานที่ทำให้เราสองคนมีความสุขที่สุด"

เจ้าขวัญฟ้ากุมมืออลิสาไว้อย่างแสนรักแสนหวง อลิสาพยายามกลั้นใจไม่ดึงมือตัวเองกลับ จนเมื่อเจ้าออกไปแล้ว อานนท์บอกอลิสาว่าตนจะไม่ยอมให้เธอแต่งงานกับเจ้าเป็นอันขาด

"พี่แค่ถ่วงเวลาไว้ก่อนเท่านั้นแหละ เราต้องรีบหาทางหนีนะอานนท์ ไม่งั้นพี่...พี่ต้องตายแน่ๆ"

อานนท์บอกว่าไม่ต้องห่วง ถ้าโยธินรู้จะต้องตามมาช่วยเราแน่ๆ แต่อลิสากลับกังวลว่าโยธินอาจจะไม่ช่วยก็ได้ เพราะตนแกล้งและกดขี่เขาไว้มาก แต่ถ้าเขาไม่ช่วยตนก็ไม่โทษเพราะเป็นความผิดของตนเอง

"คุณโยธินเป็นคนดี เขาจะต้องมาช่วยเราแน่นอนครับ คุณโยธินรู้แล้วหรือยังว่าเราถูกจับตัวมา ผมจะปกป้องคุณพี่เองจนกว่าคุณโยธินมาช่วยเรา"

"อานนท์ พี่สิจะต้องปกป้องเธอ พี่จะไม่ให้เธอเป็นอะไรเพราะพี่เป็นต้นเหตุ เราจะต้องกลับไปอย่างปลอดภัย อานนท์ เราต้องหนีออกไปจากที่นี่ให้ได้" อลิสากอดอานนท์ไว้อย่างห่วงใย

ooooooo

ภิรมยาร้อนใจที่เห็นเจ้าขวัญฟ้าหายไปนาน ถามใครก็ไม่มีใครตอบได้ คนรับใช้คนหนึ่งพูดแต่เพียงว่าเจ้าหลวงส่งคนไปตามที่ผาปู่เจ้าแล้วไม่พบเจ้าขวัญฟ้า พบแต่อินทร์วิไล

พอรู้ว่าอินทร์วิไลอยู่ที่นั้น ภิรมยาโกรธจี๊ดขึ้นมาทันทีที่อินทร์วิไลไม่ได้ถูกเนรเทศออกไปจากเชียงรัฐ สงสัยว่าเจ้าขวัญฟ้าจะไปอยู่กับอินทร์วิไลที่ผาปู่เจ้า ถามว่าผาปู่เจ้าอยู่ที่ไหนตนจะไปจัดการกับนังผู้หญิงหน้าด้านคนนั้นเอง

เมื่อเจ้าพ่อรู้ก็ท้วงติงว่าอย่าไปเลย พ่อจะให้คนไปตามให้เอง ภิรมยาเชื่อว่าถึงไปเจอเจ้าขวัญฟ้าคนของเจ้าพ่อก็ทำอะไรไม่ได้ ตนต้องไปเองเจ้าถึงจะยอมกลับ เจ้าแม่พยายามบอกว่าหนทางไกลและยากลำบากมาก

"เจ้าแม่ห่วงลูกในท้องของภิรมยาหรือว่าห่วงแม่อินทร์วิไลของเจ้าแม่กันแน่คะ" ภิรมยาย้อนถามอย่างไม่พอใจ พูดปรามๆ ว่า "อย่านึกว่าภิรมยาไม่ทราบนะคะว่าเจ้าแม่ช่วยแม่อินทร์วิไลไปหลบอยู่ที่ผาปู่เจ้า เจ้าพ่อคงอนุญาตให้ภิรมยาไปจัดการเรื่องแม่อินทร์วิไลนะคะ ภิรมยาแน่ใจว่าเจ้าพ่อจะต้องเห็นแก่ลูกสะใภ้ที่กำลังจะมีหลานให้เจ้าพ่อมากกว่าหลานชั้นปลายแถวของเจ้าแม่ ภิรมยาไปนะคะ"

ภิรมยายกมือไหว้เจ้าพ่อแล้วออกเดินทางโดยรถยนต์ นั่งกระวนกระวายใจคอยดูนาฬิกาตลอดเวลา แวบหนึ่งเธอมองจากกระจกส่องหลังเห็นคนขี่ม้าตามหลังรถมา ถามคนขับรถว่าใครขี่ม้าตามรถเรามา

คนขับรถตอบเรื่อยเปื่อยว่าอาจจะไม่ได้ตามเรามาก็ได้ แต่ภิรมยายืนยันว่าต้องตามเรามาแน่ๆ ตนเห็นม้าสองตัวนี้ตั้งแต่ที่หน้าคุ้มหลวงแล้ว พลันก็ตาโตตื่นเต้นทั้งตกใจทั้งดีใจ เมื่อเห็นชัดว่าหนึ่งในนั้นคือโยธิน เธอสั่งคนขับรถให้จอดรถเดี๋ยวนี้ แล้วเปิดประตูรถลงไปทันที

ooooooo

ภิรมยาดีใจจนลืมตัวเข้าไปถามโยธินว่ามาที่นี่ ได้อย่างไร มาหาตนใช่ไหม ครั้นเห็นโยธินมองเธอนิ่งก็นึกได้ เอามือแตะหน้าตัวเองที่ซีดเซียวและวางที่ท้องอย่างรู้สึกตัว

"ครับ ผมตั้งใจมาหาคุณ คุณรู้ไหมครับว่าตอนนี้เจ้าขวัญฟ้าอยู่ที่ไหน" ภิรมยาถามว่าจะตามเจ้าทำไม โยธินบอกว่าเจ้าจับตัวอลิสามาและแน่ใจว่าเจ้าต้องพามาที่เชียงรัฐ

ภิรมยาแย้งว่าไม่จริงกระมัง อลิสาอาจจะเต็มใจมากับเจ้าก็ได้ จนโยธินบอกว่าเจ้าใช้กำลังบังคับอลิสามา หนานเมืองเห็นกับตาคนของเจ้ายังทำร้ายหนานเมืองเกือบตาย โยธินชี้ให้ดูหนานเมืองที่มีรอยฟกช้ำที่ใบหน้า ทำให้ภิรมยาต้องเสียงอ่อนลง บอกโยธินว่า

"เจ้าออกจากคุ้มหลวงไปหลายวันแล้ว ภิรมยารู้มาว่าระยะหลังนี่เจ้ามักจะไปพักอยู่ที่ผาปู่เจ้า ถ้าเจ้าจะพาคุณหญิงไปซ่อน ก็คงเป็นที่นี่แหละค่ะ"

โยธินฟังแล้วจะออกเดินทางต่อ ภิรมยารับอาสาจะพาเขาไปบอกว่าตนจะได้ไปจัดการเรื่องผู้หญิงของเจ้าทีเดียวเลย ตนคนเดียวเท่านั้นที่จะพาเขาเข้าไปในผาปู่เจ้าได้ โยธินจึงไปกับภิรมยา

เมื่อภิรมยาพาไปถึงทางเข้าผาปู่เจ้า ปรากฏว่ามีการรักษาความปลอดภัยเข้มงวดมาก ยามไม่ยอมให้ใครผ่านเข้าไปได้ จนภิรมยาอ้างเจ้าหลวงขู่ยามว่าเจ้าพ่อให้ตนมาตาม

เจ้าขวัญฟ้า ถ้าไม่ให้เข้าตนจะแจ้งเจ้าพ่อให้กุดหัวให้หมด ยามจึงยอมให้ภิรมยาเข้าไปคนเดียวและห้ามเอารถเข้า

ภิรมยาลงจากรถหันมองโยธินเชิงบอกให้รู้ว่าตนช่วยได้แค่นี้ แล้วสั่งดังๆ

"ขับรถกลับไปคุ้มหลวง เดี๋ยวฉันจะให้เจ้าขวัญฟ้าไปส่งฉันเอง"

ภิรมยาเดินไปขึ้นรถที่รอรับอยู่ ส่วนโยธินยืนมองสำรวจไปรอบๆอย่างครุ่นคิด

ooooooo

อลิสากับอานนท์พยายามมองหาลู่ทางที่จะหนี จนเห็นทางลาดที่อาจจะหนีไปได้ แต่ติดที่ว่าจะหนี ออกจากห้องไปได้อย่างไร อานนท์คิดอุบายออก ทำเป็นร้องเสียงดังตะโกนว่าปวดท้องทนไม่ไหวแล้ว ขอให้เปิดประตูให้ด้วย

สิงห์เฝ้าประตูอยู่เปิดมาถามว่ามีอะไรหรือ อานนท์กุมท้องตัวงอบอกว่าปวดท้องทนไม่ไหวแล้ว พูดแล้วลุกวิ่งออกไป ถูกสิงห์คว้าไว้ อานนท์ถามว่าตนปวดจนจะราดอยู่แล้วรับรองตนไม่หนีไปไหนหรอกเพราะคุณพี่อลิสาก็อยู่ที่นี่ สิงห์จึงปล่อยมือ

อานนท์วิ่งจู๊ดออกไป อลิสามองตามไปด้วยความเป็นห่วง
อานนท์เดินสำรวจรอบๆตึกผาปู่เจ้า ไปชนเข้ากับสิงห์เลยถูกมันลากกลับเข้าไปขังไว้ในห้อง
อลิสาถามว่าได้เรื่องไหม อานนท์บอกว่าพอมีทางแต่ปัญหาอยู่ที่เราจะออกจากตึกนี้ไปได้อย่างไร ปรึกษากันครู่หนึ่ง อานนท์นึกได้ว่าน่าจะใช้สีโบ แต่ก็ไม่ไว้ใจนัก อลิสาเชื่อว่าสีโบรักเจ้ามาก ถ้าตนไม่อยู่สีโบน่าจะพอใจ อีกทั้งสีโบเป็นคนเชื่อคนง่าย เราอาจจะเกลี้ยกล่อมได้
"ตอนนี้ผมฝากความหวังไว้ที่คุณโยธินคนเดียวเท่านั้น" อานนท์ยังเชื่อเช่นนั้น แต่อลิสาไม่หวังเพราะคิดว่าโยธินเกลียดตนมาก ป่านนี้คงสะใจอยู่ก็ได้ "คุณโยธินมาช่วยเราเร็วๆนะครับ" อานนท์ภาวนา

ooooooo

โยธินกับหนานเมืองพากันลัดเลาะไปตามป่าทึบมองสำรวจจนเห็นโรงเก็บของ ที่นั่นมีคนนับสิบกำลังช่วยกันขนลังลงจากรถ ที่โรงเก็บของมียามเฝ้าอยู่ทุกด้านอย่างเข้มงวด ทั้งสองเห็นพ้องกันว่า ที่นี่ไม่น่าจะเป็นที่คุมขังอลิสา การคุมเข้มแบบนี้น่าจะเป็นของผิดกฎหมายแน่
แล้วปริศนาก็เฉลยเมื่อคนงานคนหนึ่งทำลังหล่นของในลังเกลื่อนกระจาย มันคือกระสุนปืน! โยธินเชื่อว่าพวกนั้นต้องกำลังขนอาวุธสงครามแน่ๆ หนานเมืองชวนเข้าไปดูใกล้ๆให้แน่ใจ
โยธินกับหนานเมืองลอบไปที่ตึกใหญ่ในโรงเก็บของ พอหนานเมืองคลานไปถึงก็หันกลับมามองหาโยธิน แต่แทนที่จะพบโยธินกลับพบยามที่เฝ้าโรงเก็บของ หนานเมืองถูกชกทันทีแต่ก็ตั้งสติได้สวนกลับไป มันยกพานท้ายปืนจะฟาด ถูก
หนานเมืองจับได้ โยธินมาถึงพอดีบอกให้จับมันมัดปากไว้
ตนจะหาทางเข้าตึกเอง
หนานเมืองขอเข้าไปด้วยเผื่อมีอะไรจะได้ช่วยกัน โยธินตัดบทว่า
"ฉันไปคนเดียวคล่องตัวกว่า ถ้าฉันไม่ออกมาภายในครึ่งชั่วโมง แกต้องรีบออกไปจากที่นี่ทันที ไปแจ้งให้คุณชาย อติศักดิ์ทราบว่า คุณหญิงถูกจับมาขังอยู่ที่นี่ เข้าใจไหม" แล้วโยธินก็แฝงตัวเข้าไปที่ตึกใหญ่

ooooooo

ที่ม่อนผาหลวงนี่เอง ภิรมยาไม่ทันได้เจอ
เจ้าขวัญฟ้า ก็เจอกับอินทร์วิไลและสีโบเสียก่อน แต่สีโบเวลานี้ไม่ใช่คนรับใช้อีกแล้ว วางท่าเป็นจันทร์แก้วเมียของเจ้าขวัญฟ้าที่ไม่ยอมก้มหัวให้ใคร
ทั้งสามต่างอ้างว่าเป็นเมียของเจ้าขวัญฟ้า ภิรมยาอ้างว่าตนคนเดียวที่มีสิทธิ์เพราะเป็นชายาที่แต่งงานกับเจ้าอย่างถูกต้องตามประเพณี ถูกอินทร์วิไลเยาะเย้ยว่า ที่นี่คือผาปู่เจ้าไม่ใช่คุ้มหลวงของเชียงรัฐ ฉะนั้นถึงเธอจะเป็นชายาก็ไม่มี
ความหมายอะไร
ส่วนสีโบก็เตือนว่าไม่ต้องเอาลูกมาขู่เจ้าขวัญฟ้า เพราะ ตอนนี้ไม่มีใครสำคัญเท่าคุณหญิงอลิสาอีกแล้ว ฉะนั้นมีแต่ เราสามคนต้องช่วยเหลือกันเท่านั้น ถ้าภิรมยาไม่รู้อะไรก็ถามตนสองคนได้
เวลาเดียวกันนั้นที่โรงเก็บของ เกษมศักดิ์ควบคุมการ ขนของอย่างลำพองใจ ถามเจ้าขวัญฟ้าว่าจะส่งสินค้าให้ลูกค้าเมื่อไร เจ้าบอกว่ารออีกสองสามวัน พอดีตอนนี้ตนมีเรื่องด่วนเข้ามาแทรกเสียก่อน ไม่อย่างนั้นคงจะเสร็จเร็ว
"เสร็จจากการส่งอาวุธไปเมืองนายแล้ว เรายังต้องส่งอาวุธไปอีกหลายแคว้นหลายเมืองนะเจ้า วันนี้เราต้องฉลองด้วยกันสักหน่อยแล้วล่ะครับ"
"ไว้วันหลังเถอะนะครับ คืนนี้ผมมีคนที่ผมจะฉลองด้วยแล้ว"
"ผมอยากรู้จริงๆว่าผู้หญิงที่โชคดีในคืนนี้คือใคร" เกษม�ศักดิ์หยอกยิ้มๆแล้วพากันหัวเราะเดินออกไป
โยธินกับหนานเมืองหลบอยู่หลังกองลัง ได้ยินหมดทุกอย่าง หนานเมืองบอกว่ามันเป็นอาวุธสงครามจริงๆด้วย
"นอกจากจะหาผลประโยชน์บนชีวิตคนอื่นแล้ว เจ้าขวัญฟ้าก็ยังขายอาวุธให้กับคนที่จะมาฆ่าพวกพ้องตัวเองอีก" โยธินพึมพำ
หนานเมืองสลดใจกับความเลวของเจ้าขวัญฟ้า ถามโยธินว่าเราจะช่วยอลิสากับอานนท์ออกมาได้อย่างไร
"รอให้มืดก่อน ฉันจะต้องพาคุณหญิงกับคุณอานนท์หนีไปจากที่นี่ให้ได้" โยธินพูดอย่างมุ่งมั่น

ooooooo

คืนนี้ อลิสาแต่งตัวสวยในชุดที่เจ้าขวัญฟ้าเตรียมมาให้ เจ้าชื่นชมความงามของอลิสาแล้วคุยอวดว่าตนรู้ใจเธอเสมอ แค่รู้ครั้งเดียวว่าเธอชอบอะไรก็จดจำไปตลอดชีวิตทีเดียว
อลิสาตัดบทชวนรับประทานอาหารกันดีกว่า เจ้าคุยว่าคืนนี้ตนมีความสุขมาก และจะไม่กลับไปที่คุ้มหลวงอีกแล้ว ไม่ต้องการตำแหน่งเจ้าราชบุตร หรือแม้กระทั่งตำแหน่งเจ้าหลวง ชีวิตนี้ต้องการเธอเพียงคนเดียว ครั้นอลิสาถามว่าเจ้ารักตนตรงไหน เจ้าตอบทันทีว่า
"ผมรักทุกอย่างที่เป็นคุณหญิงอลิสา คุณหญิงล่ะครับ รักผมบ้างหรือเปล่า" ครั้นเห็นอลิสาเงียบเจ้าย้ำว่า "ผมทำทุกอย่างเพื่อคุณหญิงคนเดียว"
"แล้วเจ้าเคยถามฉันไหม ฉันขอร้องให้เจ้าไปจากชีวิตฉัน แต่เจ้าไม่เคยฟัง เพราะเจ้าเห็นแก่ตัว เจ้าทำทุกอย่างไม่ใช่ เพราะรักฉัน เจ้าทำเพราะเจ้ารักแต่ตัวเอง!"
เจ้าพาลทันทีว่าคืนนี้ตนจะเห็นแก่ตัวให้ถึงที่สุด จะไม่ปล่อยเธอหลุดมือไปเป็นอันขาด แล้วจู่โจมเข้ากอดบังคับจะจูบ อลิสาพยายามดิ้นสะบัดหน้าไปมา ผลักเจ้าออกไปสุดแรง ตะโกนให้ปล่อย
"ปล่อยคุณหญิงเถอะค่ะเจ้า" เสียงภิรมยาแทรกเข้ามา ทำให้เจ้าขวัญฟ้าชะงักหันไปมอง อลิสาถือโอกาสนั้นวิ่งหนี ออกไป เจ้าจะวิ่งตามก็ถูกภิรมยามาขวางไว้ พูดกับเจ้าจริงจังว่า "คุณหญิงเธอไม่เต็มใจ เจ้าจะบังคับขืนใจเธอเหรอคะ ไม่กลัวเสียชื่อหรือคะเจ้า เจ้าอยากได้ผู้หญิงหน้าใหม่ๆ ภิรมยาจะหามาให้เจ้า เจ้าต้องการกี่คนบอกมาได้เลย ขออย่างเดียว ปล่อยคุณหญิงไป"
หัวเด็ดตีนขาดเจ้าขวัญฟ้าไม่ยอมปล่อยอลิสาไป บอกภิรมยาว่าตนรักอลิสาเพียงคนเดียว หญิงอื่นหมื่นพันก็ไม่มีความหมายสำหรับตน ครั้นภิรมยาเตือนสติว่าเจ้ากำลังมีลูกกับตน ก็ถูกเจ้าถามเย้ยว่า
"มีลูกแล้วทำไม ลูกไม่มีความหมายอะไรเลย ถ้าไม่ได้ เกิดมาจากผู้หญิงที่ผมรัก คุณกลับไปได้แล้ว ผมมีคุณหญิงอลิสาแล้ว ผมไม่ต้องการผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น"
เจ้าขวัญฟ้าผลุนผลันออกไปแล้ว ภิรมยาได้แต่ร้องไห้ อยู่ตรงนั้นแทบจะขาดใจ

ooooooo

จบตอนที่ 17
เครดิต ไทยรัฐ