Bloggang.com : Heavenworth : ละคร เชลยศักด์ ตอนที่ 15

กุมภาพันธ์ 2553

	1	2	3	4	5	6
7	8	9	10	11	12	13
14	15	16	17	18	19	20
21	22	23	24	25	26	27
28

19 กุมภาพันธ์ 2553

ละคร เชลยศักด์ ตอนที่ 15

ตอนที่ 15
อลิสาวิ่งร้องไห้เข้ามาที่โถงม่อนผาหลวง เจอโยธินอุ้มอานนท์ที่หลับอยู่เข้ามาพอดี เธอรีบเช็ดน้ำตา กลบเกลื่อน พอดีอานนท์ตื่นขึ้นมาเห็นเจ้าขวัญฟ้าวิ่งตามมา ทั้งอานนท์และโยธินต่างงุนงงว่าเกิดอะไรขึ้น
อลิสาวิ่งไปปิดประตูห้องร้องไห้ เจ้ายังตามไปร้องอยู่หน้าห้องขอคุยด้วย ตะโกนยอมรับผิด ขอโทษด้วยตนไม่ได้ตั้งจริงๆ ทั้งร้องเรียกทั้งตะโกนพูดและเคาะประตู แต่อลิสาก็ยังไม่ยอมเปิดประตูให้
จนอติศักดิ์ออกมาถามว่าเกิดอะไรขึ้น เจ้าอึกอักหันไปมองอานนท์ที่เดินงัวเงียเข้ามา อติศักดิ์จึงบอกอานนท์ให้ไปนอนเสียไม่ใช่เรื่องของเด็ก อานนท์ยอมไปอย่างว่าง่ายแต่ไม่วายหันมองเจ้าอีกทีอย่างสงสัย
เมื่อเจ้าขวัญฟ้าไปนั่งคุยกับอติศักดิ์ที่ห้องทำงาน เจ้ายอมรับความจริงที่เกิดขึ้น อติศักดิ์ฟังแล้วเครียด ถามว่าเจ้าไปยุ่งเกี่ยวกับสีโบนานแค่ไหนแล้ว เจ้าไม่ตอบ แต่กลับโทษว่า เพราะสีโบยั่วยวนจนทนไม่ได้ ต่อให้ผู้ชายใจแข็งแค่ไหนเจอเข้าทุกวันทุกคืนก็ทนไม่ไหวเหมือนกัน

"ถ้าเจ้าเป็นผู้ชายสามัญที่ไม่ได้รับการอบรมมาอย่างดี ผมก็คงไม่แปลกใจหรอกครับ ถ้าเจ้าจะไม่มีความอดกลั้นกับกิเลสตัณหา แต่นี่เจ้าเป็นถึงเจ้าราชบุตรที่กำลังจะเป็นเจ้าเชียงรัฐในไม่ช้า แค่เรื่องผู้หญิงเจ้ายังไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ แล้วต่อไปเจ้าจะปกครองบ้านเมืองได้ยังไงล่ะครับ"

ถูกอติศักดิ์ตำหนิเตียน เจ้าขวัญฟ้าก็เริ่มไม่พอใจถามเสียงแข็งว่าตกลงจะช่วยพูดกับอลิสาให้ตนไหม อติศักดิ์ตอบอย่างเย็นชาว่าตนพูดให้ได้แต่จะให้อลิสาตัดสินใจเองว่าจะยกโทษให้เจ้าหรือไม่

"ผมต้องทำยังไงครับ คุณหญิงถึงจะยกโทษให้ผม" เจ้าขวัญฟ้าเสียงอ่อนลง

"เจ้าคงทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะครับ นอกจากรอผลการกระทำของเจ้าเอง" ตอบแล้วอติศักดิ์เดินออกไป ปล่อยให้เจ้าขวัญฟ้านั่งคอตกอยู่คนเดียว

ooooooo

ส่วนโยธิน พอส่งอานนท์แล้วเดินกลับไปผ่านหลังตึกม่อนผาหลวงได้ยินเสียงร้องไห้กระซิกๆ เดินไปดูเห็นสีโบนั่งคุดคู้ร้องไห้ไปหัวเราะไปเหมือนคนเสียสติ พอเห็นโยธินสีโบก็หัวเราะดีใจเล่าว่า

"คุณหญิงฮู้แล้วเจ้าคุณโยธิน คุณหญิงฮู้แล้วว่าจันทร์แก้วเป็นเมียเจ้าขวัญฟ้า ทีนี้คุณหญิงก็จะไม่แต่งงานกับเจ้าขวัญฟ้าแล้ว จันทร์แก้วทำสำเร็จแล้ว"

โยธินถามว่าทำอย่างนี้แล้วจะได้ประโยชน์อะไร เพราะยังไงเสียเจ้าก็ไม่หันมาสนใจสีโบอยู่แล้ว สีโบตอบอย่างไม่ยี่หระว่าตนไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ตนทำได้ทุกอย่างเพื่อไม่ให้เจ้าเป็นของใคร สุดท้ายเจ้าไม่มีใครก็ต้องหันกลับมาหาตนอยู่ดี

"ไม่มีทางหรอกสีโบ เธอทำให้เจ้าถอยหนีเธอมากกว่า เธอทำลายความรักของเจ้าก็เท่ากับทำลายทุกอย่างนั่นแหละ ความสัมพันธ์ของเธอกับเจ้าคงจบสิ้นลงแค่นี้"

สีโบร้องไห้คร่ำครวญว่าเจ้าจะต้องไม่เกลียดตนเพราะตนรักเจ้ามากกว่าผู้หญิงคนไหนในโลก

"ถ้าเธอรักเจ้าขวัญฟ้าจริงๆ เธอจะต้องไม่ทำร้ายหัวใจของเขาอย่างนี้ สีโบเธอรักตัวเองมากกว่า" โยธินมองสีโบปลงๆ แล้วเดินกลับไปทับหน้า

ooooooo

ครู่หนึ่ง เมื่อสีโบกลับห้องพัก อติศักดิ์ไปดักรอ อยู่เดินเข้าหาทันที สีโบสะดุ้งเฮือก แต่พริบตาเดียวก็ฮึดสู้ ยอมรับความสัมพันธ์กับเจ้าขวัญฟ้า แต่ยืนกรานว่าตนไม่ผิด เพราะตนมาก่อนอลิสา ตนเป็นเมียเจ้ามา ถึงสองปีแล้ว ดีแค่ไหนแล้วที่ตนทำให้เรื่องแดงขึ้นก่อนที่อลิสาจะแต่งงานกับเจ้า

อติศักดิ์ฟังแล้วแม้จะโกรธเกลียดสีโบแค่ไหนก็พูดไม่ออก เดินดุ่มๆกลับไปหาอลิสาที่ห้อง อลิสาโผเข้ากอดพี่ชายร้องไห้ อย่างหนัก คร่ำครวญกับพี่ชายว่าตนหมดสิ้นทุกอย่างแล้ว เจ้าทรยศไม่พอยังดูหมิ่นเกียรติของตนด้วย

"ร้องไห้เถอะจ้ะน้องหญิง ร้องให้พอ แล้วต่อไปก็ไม่ต้องเสียน้ำตาให้ผู้ชายต่ำทรามคนนี้อีก"

"น้องเกลียดตัวเองเหลือเกินที่อ่อนแออย่างนี้ เป็นความผิดของน้องเอง มีคนเคยเตือนน้องแล้ว แต่น้องก็ไม่เชื่อ น้องมั่นใจในความรักของน้อง เขาไม่ได้รักน้องเลย ไม่งั้นเขาคงไม่ทำให้น้องต้องเจ็บปวดอย่างนี้"

อลิสากอดพี่ชายร้องไห้อย่างหนัก อติศักดิ์ได้แต่กอดปลอบน้องด้วยความแค้นใจ

ส่วนสีโบ พอรุ่งเช้าโผล่เข้าห้องครัวก็ถูกทั้งอากู๋

หนานมี และคนรับใช้ที่ทุกคนรู้เรื่องหมดแล้วพากันประณามสาปแช่งขับไล่ไปให้พ้นจากม่อนผาหลวง คนเนรคุณ คนกินบนเรือนขี้รดหลังคา ไสหัวไปให้พ้น

"ไม่อยู่ก็ได้วะ คิดว่ากูไม่มีที่ไปหรือไง กูจะไปเป็นเมียเจ้าขวัญฟ้าที่เชียงรัฐ แล้ววันนึงพวกมึงจะต้องมากราบ กรานกู" สีโบยอมหนีไปแต่ไม่วายพูดผยอง

ooooooo

เจ้าขวัญฟ้าว้าวุ่นใจแทบเป็นบ้า เดินวนเวียนกระวนกระวายใจอยู่ที่ห้องโถง พอเห็นอติศักดิ์เดินมา ก็รีบไปหาถามว่าอลิสายอมให้โอกาสตนหรือเปล่า พอ อติศักดิ์ย้อนถามว่าเจ้าจะปิดบังเรื่องสีโบไปถึงเมื่อไร เจ้าก็ทำหน้าเบื่อหน่ายชี้แจงว่า

"คือผมไม่เห็นว่าเรื่องนี้จะสำคัญอะไร สีโบก็เป็นแค่ ผู้หญิงข้างถนนไม่ได้มีค่าอะไรที่จะต้องพูดถึง ยังไงผมก็รักคุณหญิงเพียงคนเดียว ไม่งั้นผมคงไม่ขอเธอแต่งงานด้วยหรอกครับ"

"เจ้ายังมีหน้าพูดอย่างนี้อีกเหรอครับ ถ้าเจ้ารักน้องสาว ของผมจริง เจ้าต้องมีน้องหญิงคนเดียว ไม่ใช่มีผู้หญิงไปทั่วอย่างนี้ เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นราชบุตรจะทำอะไรตามใจชอบก็ได้ อย่างนั้นหรือ"

เจ้าปฏิเสธว่าไม่ใช่อย่างนั้น ถือว่าตนทำผิดพลาดไปแล้ว ให้โอกาสได้ขอโทษอลิสาสักครั้ง อติศักดิ์สวนไปทันทีว่าเจ้าคงไม่มีโอกาสนั้นแล้ว เจ้าผงะถามว่าหมายความว่ายังไง

"น้องหญิงจะไม่พบหน้าเจ้าอีก ไม่มีผู้หญิงคนไหนหรอกครับที่จะยกโทษให้กับคนรักที่ไม่ซื่อสัตย์ หนำซ้ำยังทำ เรื่องที่ถือว่าดูหมิ่นเกียรติผู้หญิงที่สุด เจ้าคงคิดเองได้นะครับว่าเจ้าควรจะทำยังไงต่อไป"

ตลอดเวลาที่อติศักดิ์กับเจ้าขวัญฟ้าพูดกันนั้น อลิสาแอบฟังอยู่ในห้องน้ำตาไหลพราก เธอดูแหวนที่นิ้ว ค่อยๆถอดแหวนวงนั้นออกด้วยความรู้สึกเจ็บปวด เกลียดชัง และโกรธแค้น!

ooooooo

เจ้าขวัญฟ้าเข้าไปเก็บข้าวของอย่างหัวเสีย หนานมีจะเข้าไปช่วยเก็บตามคำสั่งของอติศักดิ์ก็ถูกไล่ตะเพิด หนานมีเลยบอกว่ารถรออยู่แล้ว ถ้าอย่างนั้นตนจะไปเรียกคนของเจ้ามาช่วยเก็บ แล้วลงไปเรียกคนขับรถให้ขึ้นมาช่วย

เมื่อเจ้าลงมาจะขึ้นรถ อติศักดิ์เดินมาอวยพรให้เดินทางโดยปลอดภัย แล้วส่งแหวนที่อลิสาฝากคืนให้ เจ้ายังทำอหังการบอกว่าจะรับคืนก็ต่อเมื่ออลิสาเอามาคืนให้ด้วยตัวเอง

"เจ้าไม่มีวันได้รับเกียรติจากน้องหญิงอย่างนั้นหรอกครับ ลาก่อนนะครับ หวังว่าเราคงไม่ต้องพบกันอีก" อติศักดิ์ยัดแหวนใส่มือเจ้าแล้วหันหลังเดินกลับเข้าไปในตึก เจ้ายืนกำแหวนอย่างแค้นใจ

ระหว่างทางเจ้าเจอสีโบหอบห่อผ้าไปยืนดักหน้ารถ ขอไปด้วย ถูกเจ้าลงไปด่าไล่ตะเพิดไปให้พ้นจากชีวิตตน จะไปตายที่ไหนก็ไป อย่ามาให้เห็นหน้าอีกไม่อย่างนั้นโดนฆ่าแน่

เจ้าขวัญฟ้าสั่งคนขับรถให้ออกรถ ทิ้งสีโบให้วิ่งตามร้องไห้คร่ำครวญจนหมดแรงไปเอง

ooooooo

อลิสาขี่เจ้าสีหมอกไปที่เนินเขา มองลงไปเห็นรถของเจ้าขวัญฟ้าแล่นไปจนลับตา

ขณะอลิสาน้ำตาซึมอย่างเจ็บช้ำอยู่นั่นเอง โยธินเดินเข้าไปหาช้าๆ ถูกอลิสาเอ็ดว่าบอกกี่ครั้งแล้วว่าที่นี่เป็นที่ส่วนตัว คนนอกห้ามเข้า

"ผมแค่มาดูว่าคุณหญิงเป็นอะไรหรือเปล่า ในเมื่อคุณหญิง ไม่เป็นอะไร..." พูดแล้วหันหลังกลับ ถูกอลิสาพูดขัดกลางคันว่า เขาคงสะใจที่เห็นตนเป็นแบบนี้ พูดไล่หลังไปว่า

"ฉันจะไม่เหมือนนายหรอกนะ ฉันจะไม่ล้มลงแค่เพราะผิดหวังกับความรักโง่ๆ ฉันเป็นสันตติวงศ์ ฉันมีศักดิ์ศรีพอที่จะไม่มาฟูมฟายร้องไห้ให้กับผู้ชายแย่ๆคนหนึ่ง ฉันจะต้องเข้มแข็ง ฉันจะก้าวต่อไป"

"ผมยินดีกับคุณหญิงด้วยครับที่ทำใจได้รวดเร็ว บางครั้ง ความรักก็ดูเหมือนเป็นเรื่องโง่ๆครับ แต่การหลอกตัวเองว่าไม่ได้ เจ็บปวด หลอกตัวเองว่าเข้มแข็งเป็นเรื่องโง่กว่า คุณหญิงควรจะซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเอง ถ้าเจ็บก็ปล่อยให้รู้สึกเจ็บไป แล้วอีกไม่นานความเจ็บปวดจะหายไปเอง"

อลิสานิ่งอึ้งไปกับคำพูดที่โดนใจ เธอยอมรับความจริงนั้น บอกโยธินว่า

"ฉันจะลืมเขาให้ได้ ถึงวันนี้ฉันจะยังลืมเขาไม่ได้ แต่อีกไม่นานฉันจะต้องลืมเขาได้ ฉันจะก้าวผ่านช่วงเวลาที่แสนจะเลวร้ายนี้ไปให้ได้"

"ผมเชื่อว่าคุณหญิงจะต้องทำได้ครับ คุณหญิงอลิสา" เสียงโยธินหนักแน่นจริงใจ จนอลิสามองตามด้วยความรู้สึกที่เปลี่ยนไป

ooooooo

เมื่อเจ้าขวัญฟ้ากลับไปถึงเชียงรัฐแล้ว ก็เอาแต่ดื่มเหล้าเมามายอาละวาดทำลายข้าวของเรี่ยราดระเกะระกะไปหมด อินทร์วิไลเข้าไปดูแลสั่งคนรับใช้ให้เก็บกวาด ก็ถูกเจ้าตวาดไม่ต้องมาแส่เรื่องของตน สั่งคนรับใช้ให้ ไปเอาเหล้ามาอีก

"ไม่ต้องไป" อินทร์วิไลสั่งคนใช้ เจ้าตวาดสำทับไปว่า "เจ้ากล้าขัดคำสั่งข้ารึ" คนรับใช้เลยทำอะไรไม่ถูกยืนนิ่งอยู่ เจ้าโกรธจัดขว้างแก้วเหล้าใส่เฉียดอินทร์วิไลไปเส้นยาแดงเดียว

เจ้าแม่เข้ามาเจอพอดี ถ้ามอย่างตกใจว่า

"ขวัญฟ้า ทำไมทำอย่างนี้ล่ะลูก แล้วนี่ลูกดื่มเหล้าอีกแล้วเหรอ มันเกิดอะไรขึ้น ถึงได้ดื่มเหล้าจนเมามายได้ทุกวัน บอกแม่มาซิ"

"ลูกไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้วๆ ลูกสูญเสียผู้หญิงที่ลูกรักที่สุดไปแล้ว ลูกอยากจะเมาให้ตายไปเลย ทำไม... ทำไมเธอถึงไม่ยอมยกโทษให้ลูก ลูกรักเธอคนเดียว คนเดียวเท่านั้น"

เจ้าขวัญฟ้าลุกเดินโงนเงนแทบยืนไม่อยู่ทำท่าจะล้ม เจ้าแม่และอินทร์วิไลรีบช่วยกันประคองไปนอนที่เตียง ทั้งสองมองหน้าอย่างรู้กันว่าเกิดอะไรขึ้น

เมื่อออกมาด้วยกัน เจ้าแม่กับอินทร์วิไลเชื่อว่าเจ้าขวัญฟ้าต้องเลิกกับอลิสาแน่แล้ว เจ้าแม่วางแผนต้องรีบฉวยโอกาสนี้จับเจ้าแต่งงานกับอินทร์วิไลเสีย พูดอย่างสมใจว่า เมื่อเจ้าขวัญฟ้าไม่มีคู่หมายอื่น อินทร์วิไลก็เหมาะสมที่จะเป็นสะใภ้ของเชียงรัฐ

ทั้งสองกระหยิ่มยิ้มย่องกับโอกาสทองที่มาถึง

ooooooo

วันนี้ อติศักดิ์จะเดินทางเข้ากรุงเทพฯแล้ว เขาเตือนอลิสาว่าตนไม่อยู่ต้องดูแลตัวเองด้วย ตนไปสะสางงานเรียบร้อยแล้วจะรีบกลับ อานนท์รับอาสาจะดูแล

คุณพี่อลิสาให้ดีไม่ต้องห่วง

"แกดูแลตัวเองให้รอดก่อนเถอะเจ้าอานนท์" อติศักดิ์ปรามขำๆแล้วหันไปบอกอลิสาว่า "พี่ไม่อยากกลับไปกรุงเทพฯเลย พี่รู้สึกไม่สบายใจยังไงไม่รู้บอกไม่ถูก"

"พี่ชายไม่ต้องห่วงเลยค่ะ น้องดูแลตัวเองได้จริงๆ" อลิสายิ้มแย้มให้พี่ชายสบายใจ

โยธินกับเฒ่าเหมยเดินเข้ามา อติศักดิ์ทักทายโยธินว่ามาส่งด้วยหรือ แล้วขอรบกวนขับรถไปส่งตนที่สถานีรถไฟให้ด้วย อลิสามองพี่ชายอย่างแปลกใจที่ใช้โยธินแทนคนขับรถ

ที่แท้ อติศักดิ์ต้องการคุยกับโยธินเป็นการส่วนตัว เขาต้องการฝากให้โยธินช่วยดูแลอลิสาด้วย บอกโยธินว่า "ผมเป็นห่วงอลิสามาก เธอเจอเรื่องหนักหนาสาหัสมามากพอแล้ว ผมไม่อยากให้เธอต้องเจอเรื่องร้ายๆอะไรอีก ผมก็มีคุณคนเดียวนี่แหละที่จะพึ่งพาได้ ช่วยทำหน้าที่แทนผมหน่อย"

"ผมจะพยายามครับ"

"ขอบคุณมาก คุณโยธิน" อติศักดิ์พูดอย่างรู้สึกสบายใจขึ้น

ooooooo

ต่อมา โยธินกับอานนท์พากันไปเดินป่า โดยไม่ คาดคิด ทั้งสองไปเจอสีโบในสภาพทรุดโทรมอย่างหนักนอนที่พื้นราวกับกองผ้าขี้ริ้ว พอเข้าไปดูพบว่าเป็นไข้ ตัวร้อนจัด โยธินจึงอุ้มกลับไปที่ม่อนผาหลวง

พาสีโบไปนอนที่ห้องเดิมของเธอไม่นาน อลิสาก็มาถึงอย่างรีบร้อนถามว่าสีโบไม่สบายมากหรือ โยธินคาดว่าคงเป็นไข้ป่า อลิสาสั่งหนานมีให้รีบไปตามหมอ แต่หนานมีเสนอว่าให้เอาไปส่งโรงพยาบาลแผนกอนาถาแล้วทิ้งไว้ที่นั่นเลยดีกว่า

"ไม่ได้ ยังไงสีโบก็เป็นคนของฉัน ฉันทำไม่ได้ ไปตามหมอเดี๋ยวนี้เลยหนานมี"

สีโบได้ยินถึงกับน้ำตาคลอ ส่วนหนานมีจำต้องรับคำ อานนท์ขอเข้าเวียงไปด้วย พูดแล้วคว้ามือหนานมีวิ่งออกไปเลย สีโบพยายามลุกขึ้นไปทรุดกราบแทบเท้าอลิสา พยายามพูดทั้งที่ไม่มีแรง

"สีโบขอโทษเจ้า สีโบทำผิดไปแล้ว ยกโทษให้สีโบด้วย" แล้วด่าตัวเองว่าเลว ชั่วช้า ทรยศต่อคุณหญิง จากนั้นอ้อนวอน "สีโบไม่มีที่ไป ขอสีโบกลับมารับใช้คุณหญิง...คุณหญิงเจ้า..."

อลิสามองสีโบอย่างเวทนา จนสุดท้ายก็เอ่ย "ฉันยกโทษให้" แล้วถอยออกไปเลย

โยธินยืนดูอยู่ตลอดเวลา ตามไปถามอลิสาว่ายกโทษให้สีโบง่ายๆอย่างนี้หรือ เธอย้อนถามว่าแล้วจะให้ตนไล่คนป่วยใกล้ตายไปนอนข้างถนนงั้นหรือ

"เรื่องรักษาพยาบาลมันเรื่องนึง แต่การที่ยอมให้สีโบ กลับมาอยู่ม่อนผาหลวงนี่ คุณหญิงจะทนเห็นหน้าสีโบได้หรือครับ เห็นหน้าแล้วคุณหญิงแน่ใจนะครับว่า จะไม่ทำให้คิดถึง..."

"ฉันลืมเรื่องนั้นไปหมดแล้ว" อลิสาขัดขึ้นมาทันที โยธินพยายามเตือนสติ โดยอ้างถึงอติศักดิ์ว่าถ้าเขาอยู่ต้องไม่อนุญาตให้สีโบอยู่ที่นี่แน่ อลิสาโต้ว่า "แต่พี่ชายไม่อยู่ แล้วฉันก็มีอำนาจตัดสินใจทุกอย่างในม่อนผาหลวง ยังไงสีโบก็ทำงานรับใช้ฉันมานานหลายปี พอมีความดีอยู่บ้าง ฉันจะ ยกโทษให้ก็ไม่แปลกอะไร"

"การมีจิตใจเมตตาเป็นเรื่องดีครับคุณหญิง แต่เมตตากับคนที่คิดไม่ซื่ออาจจะทำให้คุณหญิงเสียใจภายหลังได้"

"ฉันไม่เคยทำอะไรแล้วต้องมาเสียใจภายหลัง เรื่องของฉัน นายไม่ต้องมายุ่งได้ไหม"

อลิสาเดินกลับไปทันที โยธินยืนมองด้วยความรู้สึกที่เห็นถึงจิตใจดีของอลิสา

ooooooo

ทันทีที่กลับถึงกรุงเทพฯ อติศักดิ์ไปหาเจ้าพระยาสวามิภักดิ์ราชที่บ้าน เขาทักทันทีที่เจอกันว่า "ดูท่านสบายดีนะครับ" สวามิภักดิ์ราชย้อนเอาทันทีว่าจะสบายได้อย่างไรในเมื่อรู้ว่าลูกชายกำลังตกอยู่ในความทุกข์ แสนสาหัส พูดแล้วจ้องหน้าอติศักดิ์อย่างเกลียดชัง แล้วจึงพูดต่อ

"หลังจากที่ท่านรัฐมนตรีราชฤทธิ์ประกาศถอนหมั้น ผมได้รับจดหมายจากโยธิน ผมได้รับรู้ความเจ็บปวดของลูกชายผม นี่เป็นส่วนหนึ่งของแผนการแก้แค้นของคุณชายใช่ไหมครับ ถ้าคุณอยากแก้แค้นนักละก็ มาแก้แค้นผมนี่ ผมยอมยกชีวิตผมให้คุณชายได้เลย"

"ท่านคงอยากจะไล่ผมออกจากบ้านเต็มทน ผมอยากเรียนให้ท่านทราบนะครับว่า คุณโยธินเป็นผู้ชายที่เข้มแข็งอดทน เขาจะต้องผ่านช่วงเวลายากลำบากนี้ไปได้แน่นอน เขาเป็นลูกผู้ชายที่กล้าหาญที่สุดเท่าที่ผมเห็นมา ผมนับถือน้ำใจของเขามาก แทนที่ท่านจะมัวมาเสียใจแทนเขา ท่านควรจะภาคภูมิใจในตัวเขามากกว่า ผมลาล่ะครับ"

พูดเสร็จอติศักดิ์ยกมือไหว้ลาทันที สวามิภักดิ์ราชมองตามไปด้วยความรู้สึกที่ดีขึ้นกับการที่อติศักดิ์ยอมรับและยกย่องโยธินให้ฟัง

ส่วนภิรมยากลับมากรุงเทพฯแล้วนึกหวั่น กลัวเจ้าขวัญฟ้าจะไม่รักษาสัญญาเพราะเจ้าหายเงียบเข้ากลีบเมฆไปเลย แต่ศรีสว่างยังเพ้อเจ้อว่าเจ้าอาจจะกำลังเตรียมการเพื่อจัดงานแต่งก็ได้ เชื่อว่า

"เจ้าเป็นถึงเจ้าราชบุตรเชียงรัฐจะไม่รักษาสัญญาได้ อย่างไร"

ooooooo

อติศักดิ์ไปไม่ทันไร ที่ม่อนผาหลวงก็เกิดเหตุจนแทบวอดวายขึ้น เมื่ออานนท์จะไปเฝ้าดูเจ้าสีนิลตกลูก อลิสาไม่ให้ไป เมื่ออานนท์ดื้อเธอจึงตามไป แต่ ไปเจอโยธินกำลังกวาดกองหญ้าที่คอกม้าอยู่ เลยถามประชดว่าทำไมทำงานอยู่คนเดียว คนงานอื่นหนีไปดู เจ้าสีนิลตกลูกกันหมดหรือ อบรมว่า

"นายจะต้องรู้จักควบคุมดูแลคนงานบ้างนะ ไม่ใช่ยอมให้หนีงานกันเป็นว่าเล่นอย่างนี้" ครั้นโยธินแย้งว่าตนได้เลื่อนตำแหน่งเป็นหัวหน้าคนงานตั้งแต่เมื่อไร อลิสาสั่งการทันทีว่า "งั้นฉันขอแต่งตั้งให้นายเป็นหัวหน้าคนงานตั้งแต่วันนี้เลยก็แล้วกัน ทำงานหนักๆไว้จะได้ไม่มีเวลาคิดถึงคู่รักของนายไงล่ะ"

อลิสาจริงใจ แต่บาดใจโยธิน เขาย้อนถามว่าเหมือนที่เธอกำลังทำอยู่ใช่ไหม เลยทำให้เธอไม่พอใจขึ้นมา กลายเป็นพูดจาเชือดเฉือนกันไปมาอย่างเจ็บแสบ กระทั่งโยธินพูดสุดท้ายว่าตนยังมีความทรงจำดีๆเหลืออยู่เพราะภิรมยารักตนจริง แต่ เจ้าขวัญฟ้าไม่รู้รักเธอจริงหรือเปล่าเพราะมีผู้หญิงไม่เลือกหน้า

อลิสาโกรธจนพูดไม่ออกสะบัดเดินไปชายผ้าคลุมไหล่ สะบัดไปถูกตะเกียงล้มลงโดยไม่รู้ตัวเพราะกำลังโกรธจัด เดินไปครู่หนึ่งจึงได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย กลับมาจึงรู้ว่าไฟไหม้ คอกม้า เธอเป็นห่วงอานนท์ วิ่งตะโกนตามหาอานนท์ไปทั่ว ก็ไม่เจอ

จนอลิสาถูกคอกม้าด้านหลังพังครืนลงมา เธอตกอยู่ ท่ามกลางกองไฟ โยธินตกใจคว้าผ้าห่มชุบน้ำวิ่งเข้าไปห่อตัวเธออุ้มออกมา เธอสำลักควันไฟหมดสติ โยธินหาทางอุ้มเธอวิ่งออกมาตามทางที่หนานเมืองร้องบอก

ครู่ใหญ่ไฟจึงสงบ คอกม้าถูกไหม้ไปส่วนหนึ่ง อลิสานอนหมดสติอยู่บนตักโยธิน เขาเอาผ้าชุบน้ำเช็ดหน้าให้เธออย่างห่วงใย ปากก็ร้องเรียกเบาๆตลอดเวลา จนเธอได้สติลุกพรวดขึ้นอย่างตกใจถามว่าอานนท์อยู่ไหน อานนท์ไม่เป็นไรใช่ไหม

"คุณพี่" อานนท์วิ่งเข้ามาพอดี "คุณพี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ หนานเมืองบอกว่าคุณโยธินฝ่ากองไฟเข้าไปช่วยคุณพี่ ผมตกใจแทบแย่ แต่ก็รู้ว่าคุณโยธินต้องช่วยคุณพี่ได้แน่ๆ"

อลิสาดึงอานนท์เข้าไปกอดไว้ด้วยความดีใจ อานนท์เล่าว่าตนไปช่วยหนานเมืองอพยพม้าออกจากคอก เราช่วยม้า

ออกมาได้หมดทุกตัวรวมทั้งเจ้าสีนิลกับลูกของมันด้วย ถามว่ารู้ไหมต้นเพลิงมาจากไหน

โยธินมองหน้าอลิสา เธอตกใจถามว่า "เป็นเพราะฉันหรือ" โยธินไม่ตอบแต่ยังมองเธอนิ่ง ทำให้อลิสารู้สึกผิดมากที่ทำให้เกิดเรื่องร้ายแรงนี้ขึ้น

ooooooo

เมื่อกลับถึงตึกม่อนผาหลวง อลิสาบ่นตัวเองกับอานนท์ว่ารู้สึกผิดมาก ถ้าไม่ใช้อารมณ์ก็คงไม่เกิดเรื่องแม้ว่าทุกคนจะปลอดภัยแต่ก็ต้องมีคนเจ็บเพราะตน ถ้าอานนท์เป็นอะไรไปตนจะไม่มีวันยกโทษให้ตัวเองเลย

ครั้นหันไปทางโยธินที่เดินมาส่ง เธอพูดจากใจจริงว่า

"ฉันจะไม่ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ขอบคุณที่นายเสี่ยงอันตรายเข้าไปช่วยชีวิตฉัน ขอบคุณที่เป็นแบบอย่างที่ดีกับอานนท์ และขอบคุณที่ให้คำแนะนำดีๆ กับฉัน ต่อไปฉันจะเผชิญกับความจริง ยอมรับความเจ็บปวดอย่างกล้าหาญ ฉันจะต้องเข้มแข็งให้ได้ ราตรีสวัสดิ์คุณโยธิน"

อลิสาหันหลังเดินเข้าตึกไปแล้ว โยธินมองตามยิ้มด้วยความรู้สึกที่ไม่เคยมีมาก่อน...

ooooooo

ในงานเลี้ยงหนึ่งที่กรุงเทพฯ อติศักดิ์เห็น

ศรีสว่างกับภิรมยา เขาจะเดินหลบไปทางอื่น แต่

ศรีสว่างเห็นเสียก่อนแจ้นเข้ามาทัก
ศรีสว่างพยายามหาข่าวเจ้าขวัญฟ้าจากอติศักดิ์ ทำเป็นถามว่าอลิสาไม่ได้มาหรือคงคอยดูแลเจ้าขวัญฟ้าอยู่ที่ม่อนผาหลวง
อติศักดิ์ให้ชัดเจนลงไปว่า เจ้าขวัญฟ้ากลับเชียงรัฐไปแล้วและที่ผ่านมาอลิสากับเจ้าก็คบกันแบบเพื่อนเท่านั้นไม่เคยมั่นหมายกันเลย พูดแล้วขอตัวอย่างไม่อยากคุยต่อให้มากเรื่องกว่านี้
สองแม่ลูกพากันดีใจที่รู้ว่าเจ้ากลับไปเชียงรัฐแล้ว คาดว่าคงเลิกกับอลิสาตามที่สัญญากับภิรมยาไว้ ศรีสว่างถึงกับเพ้อเจ้อว่าอีกนานไม่นานภิรมยาก็จะได้เป็นชายาของเจ้าราชบุตรเชียงรัฐแล้ว
หารู้ไม่ว่า เจ้าขวัญฟ้าดื่มเหล้าเมาอาละวาดทำลายข้าวของด่าว่าทุกคนที่มาดูแลห้ามปรามจนเจ้าพ่อกับเจ้าแม่ทนไม่ได้ พากันเข้ามาหาถึงที่ห้อง เจอเจ้ากำลังจะหนีออกจากห้องพอดี
เจ้าพ่อไม่ให้เจ้าขวัญฟ้าไปไหนทั้งสิ้น สั่งแกมบังคับว่าเจ้าต้องแต่งงานจะได้รู้จักผิดชอบชั่วดีเสียที พอเจ้าถามว่าจะให้แต่งกับใคร เจ้าแม่รีบชิงบอกว่าแต่งกับอินทร์วิไล เจ้าขวัญฟ้าอึ้งไปครู่หนึ่งแล้วตอบอย่างอวดดีว่า
"ได้ครับ ลูกจะแต่งกับอินทร์วิไล แต่ลูกมีเงื่อนไข คือเจ้าพ่อต้องยกตำแหน่งเจ้าหลวงให้กับลูก ลูกจึงจะยอมแต่งงานกับอินทร์วิไล"
เจ้าแม่ตกใจแทบผงะ ส่วนเจ้าพ่อโกรธจนต้องนิ่งไปครู่หนึ่งจึงสั่งเฉียบขาดว่า
"เจ้าไม่มีสิทธิ์อะไรมาต่อรองกับพ่อทั้งนั้น เจ้ามีหน้าที่ ทำตามที่พ่อสั่งเท่านั้น เจ้ายังไม่รู้ผิดชอบชั่วดี ทำอะไรตามใจตัวเอง ไม่เคยคิดถึงใจคนอื่น แล้วเจ้าจะปกครองแคว้นเชียงรัฐ ได้ยังไง อีกนานอาจจะสิบปีหรือยี่สิบปี พ่อถึงยอมยกตำแหน่งเจ้าหลวงให้เจ้า"
"เจ้าพ่อเคยบอกว่าอีกสองปีจะให้ลูกสืบทอดตำแหน่งเจ้าหลวงแทนเจ้าพ่อ"
"พ่อเปลี่ยนใจแล้ว เจ้าจะได้เรียนรู้ว่า เจ้าจะไม่ได้สิ่งที่ต้องการทุกอย่างเสมอไป" เจ้าพ่อพูดแล้วหันมาทางเจ้าแม่ "เตรียมจัดงานแต่งงานได้เลย"
สั่งแล้วเจ้าพ่อเดินออกไปทันที เจ้าแม่กับอินทร์วิไลรีบตามไป ส่วนเจ้าขวัญฟ้าได้แต่ยืนกำหมัดกัดฟันอยู่ตรงนั้นคนเดียว
ooooooo
รออยู่จนทนไม่ได้ ภิรมยาเขียนจดหมายถึงเจ้าขวัญฟ้าว่างานเจ้าคงรัดตัวจนมากรุงเทพฯไม่ได้ตามสัญญา แต่ไม่เป็นไรตนจะเป็นฝ่ายมาหาเองเพื่อจะได้ทำความรู้จักกับเจ้าพ่อเจ้าแม่ด้วย แล้วจะบอกอีกครั้งว่าจะมาถึงเชียงรัฐวันไหน
เจ้าขวัญฟ้าแทบจะบ้าที่ถูกเรื่องรุมเร้ามาอย่างรุนแรงทั้งถูกบังคับให้แต่งงาน ทั้งภิรมยาจะมาหา โมโหเลยขยำจดหมายขว้างทิ้ง
แล้วเรื่องก็ยิ่งบีบรัด เมื่อภิรมยากับศรีสว่างไปที่งานเลี้ยงหนึ่ง ศรีสว่างอยากให้ข่าวหนังสือพิมพ์ พาภิรมยาจะไปให้สัมภาษณ์ จู่ๆภิรมยาก็กระอักกระอ่วนแล้ววิ่งไปอาเจียนหลังต้นไม้ พวกนักข่าวพากันเดาว่าแพ้ท้อง ศรีสว่างแก้ตัวเนียนๆว่า
"ดิฉันจะยอมให้ภิรมยาท้องได้ยังไงคะ รู้ข่าวดีของภิรมยาหรือยังคะ ภิรมยาจะรับหมั้นเจ้าขวัญฟ้า ณ เชียงรัฐแล้วนะคะ คงรู้จักเจ้าขวัญฟ้าดีใช่ไหมคะ เจ้าเป็นลูกชายคนเดียวของเจ้าหลวงเชียงรัฐ แคว้นที่ร่ำรวยมั่งคั่งที่สุด คงอยากรู้ใช่ไหมล่ะคะว่าเจ้าชายเชียงรัฐมาพบรักเจ้าหญิงตัวน้อยของดิฉันได้ยังไง..."
ศรีสว่างคุยฟุ้งเรื่องเจ้าขวัญฟ้ากับภิรมยาน้ำลายแตกฟอง ในขณะที่ภิรมยาเอาผ้าเช็ดหน้าปิดปากพยายามฝืนยิ้มกลั้นอาการคลื่นไส้สุดฤทธิ์
หนังสือพิมพ์ที่ลงข่าวนี้ไปถึงมืออลิสา เธออ่านแล้วส่งให้สีโบเอาไปทิ้ง สีโบยังไม่วายพูดให้เสียดแทงใจอีก จนถูกอลิสาดุจึงยอมหยุด เมื่ออยู่ตามลำพังอลิสาจึงรู้ตัวว่าเรื่องเจ้าขวัญฟ้ายังทำให้ตนเจ็บปวดได้ไม่น้อย
แต่ไม่นานเธอก็ค่อยๆลืมได้ เมื่อไปคลุกคลีช่วยเหลือคนงานที่ได้รับผลกระทบจากไฟไหม้ เธอกับอานนท์เล่นและหยอกล้อกับลูกคนงานอย่างสนุกสนาน มีความรู้สึกดีๆกับเด็กๆผิดกับเมื่อก่อน จนโยธินมองอย่างแปลกใจ แอบดีใจกับความเปลี่ยนแปลงนี้
ค่ำนี้ ทุกคนมารวมกันอยู่ที่ลานบ้านพักคนงาน ฟังเฒ่าเหมยเล่านิทานพื้นบ้านให้ฟังอย่างสนุกสนาน ระหว่างนั้นหนานเมืองเอาแก้วน้ำมาให้อลิสา เธอมองอย่างไม่วางใจ จนโยธินบอกว่า
"หนานเมืองไม่กล้าเอาเหล้าขาวมาให้คุณหญิงหรอกครับ นี่น้ำทองพันชั่ง"
อลิสาขอบใจ แต่ยังไม่กล้าดื่ม จนโยธินบอกว่าตนจะดื่มแทนก็ได้ แต่พวกคนงานกำลังจับตาดูอยู่ อลิสาเลยยกดื่มรวดเดียวหมดจนสำลัก โยธินเห็นแล้วทั้งชื่นชมทั้งขำ พอถูกอลิสาดักคอว่าหมู่นี้อารมณ์ดีจังนะ โยธินก็แก้เกี้ยวว่า ตนขำนิทานเซี่ยงเมี่ยงของเฒ่าเหมยต่างหากไม่ได้ขำคนอื่นสักหน่อยแล้วหัวเราะให้กัน
ooooooo
ดึกแล้ว ปรากฏว่าอานนท์หลับอยู่กับตักของอลิสา โยธินจึงอุ้มพาเดินไปส่งที่ตึกม่อนผาหลวง ระหว่างทาง อลิสามองเขาอย่างรู้สึกอบอุ่นใจที่มีคนคอยดูแลช่วยเหลือ จนโยธินถามว่าหน้าตนเป็นอะไรหรือ
"เปล่า หน้านายไม่ได้แปลกประหลาดอะไรหรอก แต่ คืนนี้ หน้านายดูเป็นคนดีแปลกกว่าที่เคยเป็น"
อลิสาพูดอย่างชื่นชมที่อานนท์ได้เรียนรู้มีแบบอย่างที่ดี จากเขา ขอบใจที่เขาสอนในสิ่งที่ตนกับพี่ชายสอนอานนท์ไม่ได้ แล้วชมจากใจจริงว่า
"นายเป็นคนดีทีเดียว คนอื่นอาจจะไม่เห็นค่าของนายแต่นายควรจะเห็นค่าของตัวเอง"
โยธินเอะใจถามว่าเธอกำลังจะบอกอะไรเขาหรือ อลิสาจึงบอกว่าภิรมยากำลังจะแต่งงานกับเจ้าขวัญฟ้าในอีกไม่กี่วันนี้ ตนก็นึกไม่ถึงเหมือนกันแต่หวังว่าเขาคงตัดใจได้อย่างที่คุยไว้
"ผมหวังว่าคุณหญิงจะเข้มแข็งอย่างที่บอกผมไว้ ขอบคุณนะครับที่เป็นห่วงผม"
"เออะ...ฉัน...ไม่...ฉันไม่ได้ห่วงนาย"
"คุณหญิงก็เป็นคนดีทีเดียวครับ" โยธินยิ้มสดชื่น วางอานนท์ที่เตียงแล้วเดินกลับไป
อลิสาก็รู้สึกว่าตัวเองมองโยธินต่างไปจากเดิมโดยไม่รู้ตัว
ooooooo

จบตอนที่ 15
เครดิต ไทยรัฐ

Create Date : 19 กุมภาพันธ์ 2553

Last Update : 19 กุมภาพันธ์ 2553 13:31:45 น.

2 comments

Counter : 292 Pageviews.