Bloggang.com : Heavenworth :

มกราคม 2553

					1	2
3	4	5	6	7	8	9
10	11	12	13	14	15	16
17	18	19	20	21	22	23
24	25	26	27	28	29	30
31

22 มกราคม 2553

ละคร เชลยศักดิ์ ตอนที่ 7

ตอนที่ 7
อลิสาหันไปดุอานนท์ว่า ทำไมพาผู้ชายแปลกหน้าเข้ามาในห้อง อานนท์ชี้แจงว่าแค่เข้าไปหาของแป๊บเดียวเอง และโยธินก็ไม่ใช่คนแปลกหน้าที่ไหน
"เขาเป็นคนแปลกหน้าสำหรับพี่" อลิสาตะแบง ปรายตาไปทางโยธินที่เพิ่งก้าวตามเข้ามาจงใจพูดเสียดแทง "เธอจำไม่ได้เหรอว่า เขาอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร เขาเป็นลูกหนี้ของสันตติวงศ์ เขาอยู่ต่ำชั้นกว่าเรา แค่คิดว่าเขาแตะต้องข้าวของของพี่ พี่ก็รู้สึกขยะแขยงเต็มทน"
"ผมไม่ได้แตะต้องของในห้องแม้แต่ชิ้นเดียว ที่ผมเข้าไปในห้องคุณหญิง ก็เพราะผมทำตามหน้าที่ลูกหนี้ คุณอานนท์ก็ถือ ว่าเป็นเจ้าหนี้ของผมคนหนึ่ง เขาสั่งให้ผมเข้าไป ผมก็ต้องเข้าไป" โยธินตอบโต้
อลิสาหันไปถามอานนท์ว่าให้โยธินทำอะไร อานนท์บอกว่าให้ช่วยซ่อมจานรางวัล พลางชี้ไปที่เศษกระเบื้องจานรางวัล อลิสาหาทางว่าจนได้ว่า
"นายก็สมควรเป็นคนซ่อมจานรางวัลนี่ เป็นหน้าที่ของอัศวรัชที่จะต้องทำงานชดใช้สันตติวงศ์ซ่อมให้สำเร็จล่ะ นายโยธิน" อลิสาจิกเรียกชื่ออีกครั้งก่อนจะเดินผละไป
ooooooo
เจ้าขวัญฟ้าเตรียมออกเดินทาง โดยอินทร์วิไลช่วยจัดของและเตรียมเครื่องใช้ให้ เธออ้อนขอตามไปด้วย เพราะกลัวเจ้าขวัญฟ้าจะหายไปเป็นเดือน ทำเสียงน่ารักว่า
"ตอนนี้ น้องอยู่โดยไม่มีเจ้าพี่ไม่ได้แล้ว น้องเป็นของเจ้าพี่แล้วนะเจ้า น้องขอตามเจ้าพี่ไปด้วยได้ไหมเจ้า น้องสัญญาว่าน้องจะทำตัวสงบเสงี่ยมไม่แสดงตัวให้ใครรู้ว่าน้องเป็นอะไรกับเจ้าพี่"
"ไม่ได้ เจ้าไปไม่ได้" เจ้าขวัญฟ้ายังใจเย็น แต่พอถูกเซ้าซี้ถูกรบเร้ามากเข้า สัญญาว่าจะตามไปปรนนิบัติรับใช้เยี่ยง ทาสรับใช้เจ้าพี่ทุกวันทุกคืน เจ้าขวัญฟ้าก็ฉุนขึ้นมาเอ็ดว่า "พี่บอกว่าไปไม่ได้ก็ไม่ได้สิ หยุดพิรี้พิไรได้แล้ว รีบจัดกระเป๋า ให้เสร็จแล้วให้คนยกไปไว้ที่รถ"
ดุแล้วเจ้าขวัญฟ้าเดินออกไปอย่างรำคาญ
ปรากฏว่าเจ้าพ่อไม่อนุญาตให้เจ้าขวัญฟ้าไปเชียงใหม่ ขัดใจเจ้าขวัญฟ้านัก ถามเจ้าพ่อว่า
"ลูกไม่เข้าใจ ทำไมครับ เจ้าพ่อ ทำไมลูกถึงไปเชียงใหม่ ในวันนี้ไม่ได้"
"พ่อก็บอกไปแล้วว่า พรุ่งนี้จะมีคนจากเมืองไทยมาคุยเรื่องขอสัมปทานเหมืองพลอย เจ้าต้องช่วยงานพ่อ"
เจ้าขวัญฟ้าอ้างว่าตนไม่เกี่ยวอะไรกับงานด้านนี้ของเชียงรัฐ เจ้าพ่อเสียงเข้มขึ้นว่า
"ก็ถึงเวลาแล้วที่เจ้าจะต้องเรียนรู้ทุกอย่างในเชียงรัฐ ถ้าเจ้าต้องการเป็นผู้นำที่ดี เจ้าก็ต้องเรียนรู้การบริหารบ้านเมืองในทุกๆด้าน"
ครั้นเจ้าขวัญฟ้าขอเป็นคราวหน้าได้ไหม เพราะอยากไปพบคุณหญิงอลิสา คิดถึงเธอแทบขาดใจแล้ว
"ผู้หญิงคนนั้นมีความสำคัญมากกว่าเชียงรัฐงั้นเหรอขวัญฟ้า" เจ้าพ่อถามจริงจัง จนเจ้าขวัญฟ้าจำต้องยอม แต่ถ้าเสร็จงานนี้เมื่อไรก็จะไปหาคุณหญิงอลิสาทันที พูดแล้วเดินขัดใจออกไป
เจ้าแม่แอบฟังอยู่ เดินออกมาชมว่าเจ้าพ่อทำถูกแล้ว รั้งลูกเอาไว้ก่อน แล้วย้ำว่าเห็นหรือยังว่าลูกคลั่งไคล้อลิสาจนไม่สนใจแม้กระทั่งงานสำคัญของเชียงรัฐ
"แต่เราก็ได้แต่ถ่วงเวลาไว้ระยะหนึ่งเท่านั้นแหละ ถ้าเจ้าอยากได้ลูกสะใภ้สายเลือดเชียงรัฐ เจ้าก็ต้องโน้มน้าวให้ ขวัญฟ้ายอมฟังเจ้า เพราะเจ้าลูกคนนี้ ถ้าเป็นเรื่องผู้หญิง ไม่ของมันก็คือไม่"
เจ้าแม่ฟังแล้วนิ่งคิดอย่างหนักใจ
ooooooo
สีโบสับสนปั่นป่วนทุรนทุรายใจจนแทบจะเสียสติ พร่ำเพ้อถึงแต่ความผิดหวังต่ำต้อยของตัวเอง อารมณ์เสียอาละวาดทั้งกับหนานมีและอากู๋ที่มาบอกให้จัดโต๊ะตามคำสั่งของคุณชาย สีโบเพ้อเจ้อจนอากู๋ถามหนานมีว่า "มันพูดอะไรของมันวะ นังนี่อาการหนักขึ้นทุกวัน"
แล้วสีโบก็ไปร้องไห้โกหกอลิสาว่า น้าไม่สบายอาการหนักบอกให้ไปดูใจ ถ้าตนไม่ได้ไปน้าคงนอนตายตาไม่หลับ
"น้าเจ้ามีบุญคุณกับเจ้ามาก เจ้าไปเถอะ การรู้จักกตัญญูต่อผู้มีพระคุณเป็นเรื่องดี แล้วเจ้าจะไปกี่วัน"
"บ่ฮู้เจ้า สีโบจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุดก็แล้วกันเจ้า ขอบพระคุณคุณหญิงมากเจ้าที่กรุณาสีโบ"
เมื่อกราบขอบคุณแล้วลุก พอหันหน้าพ้นสายตาอลิสาเท่านั้น สีหน้าแววตาของสีโบก็แข็งกระด้างขึ้นทันที
ooooooo
ที่คุ้มหลวงเชียงรัฐ วันนี้อินทร์วิไลเอาจดหมายเข้าไปยอบตัวมอบให้เจ้าขวัญฟ้ารายงานอ่อนหวาน"จดหมายจากกรุงเทพฯเจ้า บนซองเขียนว่าจดหมายส่วนตัว น้องเลยแยกนำมาให้เจ้าพี่"
เจ้าพ่อกับเจ้าแม่นั่งอยู่ด้วยฟังแล้วต่างขยับตัวอย่างสนใจ เจ้าแม่เดาว่าจดหมายส่วนตัวคงเป็นจดหมายจากผู้หญิงใช่ไหม เจ้าขวัญฟ้าตอบหน้ายิ้มชื่นว่าก็ต้องเป็นจดหมายผู้หญิงแน่นอนครับ พลางเปิดจดหมายออกอ่าน ยิ้มกริ่มอย่างพอใจพลางบอกเจ้าพ่อเจ้าแม่ว่า
"จดหมายจากคุณภิรมยา ลูกสาวท่านรัฐมนตรีราชฤทธิ์น่ะครับ"
"เจ้าติดต่องานกับท่านรัฐมนตรีไม่ใช่เหรอ แล้วมันเกี่ยวโยงอะไรกับลูกสาวท่านด้วย นี่อย่าบอกนะว่าลูกไปหว่านเสน่ห์ผู้หญิงคนใหม่อีกแล้ว" เจ้าแม่ระแวงทันที ครั้นเจ้าขวัญฟ้าโต้ว่าไม่เห็นผิดตรงไหน เจ้าแม่ติงว่า "ก็ไม่เห็นต้องเผื่อแผ่ไมตรีถึงลูกสาวด้วย ระวังเถอะ ผูกไปผูกมาเดี๋ยวได้รัดคอตัวเองตายเข้าสักวัน"
"เจ้าก็หวงลูกชายเกินไป ลูกทำถูกแล้วที่ไปสร้างความสัมพันธ์ดีๆกับรัฐมนตรีราชฤทธิ์ เขามีอำนาจที่เราต้องการ เขาจะช่วยเราสร้างความมั่งคั่งให้กับเชียงรัฐ"
"เห็นไหม เจ้าพ่อ ลูกไม่เคยลืมเชียงรัฐ ลูกรู้ตัวอยู่ เสมอว่า ตัวเองเป็นใคร มีหน้าที่ทำอะไรลูกแยกแยะเรื่องเชียงรัฐกับเรื่องส่วนตัวได้ ลูกขอร้องล่ะครับถ้าไม่ใช่เรื่องเชียงรัฐแล้วลูกขอตัดสินใจเองนะครับเจ้าแม่" เจ้าขวัญฟ้าฉวยโอกาสทันที ทำเอาเจ้าแม่สะดุ้ง เจ้าขวัญฟ้ายังพูดอย่างเด็ดเดี่ยวว่า
"เจ้าแม่ไม่มีวันบังคับให้ลูกรักใครได้ ลูกรักใครแล้วจะไม่มีวันเปลี่ยนใจ"
อินทร์วิไลใจหายวาบแต่พยายามเก็บความรู้สึกนั่งสงบเสงี่ยมประหนึ่งว่าไม่รู้สึกอะไร
ooooooo
ที่ม่อนผาหลวง...
ขณะที่อลิสานั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องนั่งเล่นนั้น โยธินก็เอาจานรางวัลที่ซ่อมเสร็จเรียบร้อยแล้วมาวางตรงหน้าเงียบๆ พออลิสาเงยหน้ามองก็เห็นเขากำลังเดินออกไป
"เดี๋ยวก่อน" อลิสาเดินไปหา "นายรู้หรือเปล่าว่า นี่เป็นจานรางวัลของใคร" ถามแล้วจ้องรอคำตอบ แต่โยธินนิ่ง ตัวเองเลยพูดต่อ "นี่เป็นจานรางวัลของท่านพ่อ ทุกครั้งที่มองจานรางวัลนี้ ฉันจะรู้สึกถึงเกียรติยศและศักดิ์ศรีของท่านพ่อซึ่งไม่มีใครมาทำลายได้"
"แต่ก็ถูกทำลายไปครั้งหนึ่งแล้ว"
"แต่เราก็สามารถกอบกู้เกียรติยศและศักดิ์ศรีของเราคืนมาได้ในที่สุด" อลิสาเสียงแข็งขึ้นมา
"แล้วใครเป็นคนกอบกู้คืนมาล่ะครับ กลายเป็นอัศวรัชที่ช่วยกอบกู้เกียรติยศและศักดิ์ศรีของสันตติวงศ์กลับคืนมา"
"ไม่จริง ไม่มีนายเราก็กอบกู้เองได้"
"คุณหญิงต้องให้ผมซ่อมจานรางวัล เพราะคนม่อน�ผาหลวงไม่มีปัญญาซ่อมเอง พวกคุณคิดว่าคุณพ่อผมใส่ร้ายป้ายสีท่านพ่อคุณว่าเป็นกบฏแล้วก็ไม่มีปัญญาล้างมลทินให้ ตระกูลของตัวเอง นอกจากใช้วิธีสกปรกบีบบังคับให้ผมมาเป็นเชลยที่นี่" โยธินระบายความคับแค้นใจ
"เราก็ใช้วิธีสกปรกอย่างที่พ่อนายเคยใช้แหละ พ่อนาย ทำทุกวิถีทางที่จะกำจัดท่านพ่อให้พ้นทาง ทำได้แม้แต่โกหกตลบตะแลง แล้วทำไมเราจะใช้วิธีเดียวกันไม่ได้ ที่จริงพี่ชายไม่ได้ทำอะไรคดโกงเลยสักนิด พ่อนายทำธุรกิจล้มเหลว เปิดช่องว่างให้เราโจมตีเอง นี่แหละเรียกว่ากรรมตามสนองโดยไม่ต้องรอชาติหน้า"
"ถ้าผลของกรรมมีจริง ผมก็จะรอ รอว่าเมื่อไหร่กรรมจะสนองสันตติวงศ์บ้าง ทำบาปทำกรรมไว้ขนาดนี้ คงจะต้องชดใช้ไปอีกหลายสิบชาติ"
พูดแล้วโยธินเดินไปทันที ทิ้งอลิสาให้ยืนจ้องจิกตามไปอย่างโกรธแค้น
ooooooo
วันนี้มีจดหมายจากสวามิภักดิ์ราชส่งถึงโยธินมาถึงม่อนผาหลวง อติศักดิ์เห็นจดหมายเขาเปิดอ่านอย่างถือวิสาสะว่าโยธินเป็นเชลย อ่านแล้วยิ้มหยันก่อนถือจดหมายลุกเดินไปที่ทับหน้า

ไปถึงเห็นโยธินแกะตุ๊กตาไม้ทหารเสร็จวางบนโต๊ะพอดี เขาเห็นท่าทางอติศักดิ์แล้วรู้ว่าไม่มาดีแน่ อติศักดิ์ทำทีทักทายว่าไม่ได้มาเยี่ยมเยียนอยู่สบายดีหรือ เป็นเชลยแค่ปีเดียวเดี๋ยวก็ผ่านพ้นแล้ว

"คุณชายคงไม่ได้มาที่นี่เพียงเพื่อให้กำลังใจผมหรอกมังครับ ต้องการสั่งให้ผมทำอะไรอีกละก็เชิญสั่งมาได้เลย"

"คุณก็เห็นผมเป็นเจ้านายที่โหดร้ายไปได้ ผมเห็นคุณทำงานหนักเพื่อม่อนผาหลวงทุกวัน ก็ควรให้เวลาคุณได้พักหายใจหายคอบ้าง และควรได้รับสิ่งที่ทำให้คุณมีกำลังใจที่จะมีชีวิตอยู่ที่นี่ต่อไป"

อติศักดิ์ส่งจดหมายให้ บอกว่านี่คือจดหมายจากคุณพ่อของเขา โยธินดีใจมากแต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นจดหมายถูกเปิดแล้ว ถามอย่างไม่พอใจว่า

"คุณชายเปิดจดหมายของผมอ่านก่อนแล้ว"

"เชลยก็ไม่ต่างกับนักโทษในเรือนจำ ความผิดของอัศวรัชที่ทำกับสันตติวงศ์ สมควรจะได้รับโทษหนักกว่านี้ ควรถูกกักขังไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันด้วยซ้ำ ผมเมตตาคุณถึงขนาดนี้แล้ว คุณจะไม่ขอบคุณผมสักหน่อยหรือคุณโยธิน"

"ขอบคุณครับ คุณชาย" โยธินกัดฟันกลั้นใจ เอ่ยท่ามกลางเสียงหัวเราะอย่างสะใจของอติศักดิ์

ooooooo

โยธินรีบเปิดจดหมายอ่านอย่างมีความสุข...

"โยธินลูกรักของพ่อ พ่อดีใจมากที่ได้รับจดหมายของลูก แต่ยังไงพ่อก็อดเสียใจไม่ได้ที่ลูกต้องมาชดใช้กรรมที่ลูกไม่ได้มีส่วนรู้เห็นด้วย ขอให้ลูกเข้มแข็งและอดทนเพื่ออัศวรัชของเรานะลูก พ่อเชื่อว่าคุณงามความดีที่ลูกสร้างสมมา จะทำให้ลูกรอดพ้นจากภัยอันตรายทั้งหลายทั้งปวง แม้ศัตรูที่ปองร้ายก็ทำอะไรลูกของพ่อไม่ได้"

โยธินมองลายมือพ่ออย่างสะเทือนใจที่เห็นว่าพ่อต้องพยายามในการเขียนอย่างมาก

"ลูกไม่ต้องเป็นห่วงพ่อ ตอนนี้พ่อสบายดี แข็งแรงขึ้นมากแล้ว ส่วนบริษัทของเราก็ดำเนินกิจการด้วยดี ทั้งนี้เป็นเพราะความเสียสละอันใหญ่หลวงของลูก พ่อไม่รู้จะทำอย่างไรจึงจะชดเชยสิ่งที่ลูกต้องสูญเสียไป ลูกต้องสูญเสียอิสรภาพ ต้องถูกดูหมิ่นเหยียดหยาม ต้องจากคนที่ลูกรัก พ่ออยากจะช่วยอะไรลูกได้บ้าง ตอนนี้พ่อคงได้แต่สวดมนต์ภาวนาขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้คุ้มครองลูก ขอให้ลูกกลับมาอย่างปลอดภัย...."

โยธินอ่านจดหมายด้วยความตื้นตันใจ อ่านแล้ว...อ่านอีก...

ooooooo

ที่กรุงเทพฯ เช้านี้ภิรมยามาหาสวามิภักดิ์ราชที่กำลังดูรูปถ่ายของโยธินน้ำตาคลออยู่ พอภิรมยาเข้ามา สวามิภักดิ์ราชรีบเปลี่ยนอิริยาบถเช็ดน้ำตาอย่างเร็ว แต่ภิรมยาก็ยังทันเห็น

ภิรมยาถามว่าตนคิดถึงโยธินเหลือเกิน เมื่อไรเขาจะกลับมา สวามิภักดิ์ราชอึกอักอ้ำอึ้งจำต้องปดว่าคงจะกลับมาเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ตนหวังอยู่ว่าเขาจะหาโอกาสกลับมาเยี่ยมบ้านบ้าง

"โยธินเขาไปทำงานอะไรให้คุณพ่อกันแน่คะ ถึงดูเหมือนจะกลับมาไม่ได้ง่ายๆ" เมื่อสวามิภักดิ์ราชบอกว่าเป็นงานเดินเรือของบริษัทตน เธอถามอย่างอยากรู้ว่า "เป็นงานสำคัญมากใช่ไหมคะ คุณพ่อถึงต้องให้โยธินไปเอง บริษัทคุณพ่อมีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ เออ...ภิรมยาหมายถึง..."

สวามิภักดิ์ราชเริ่มเอะใจ บอกว่าบริษัทไม่มีปัญหาอะไรเลย รายได้เพิ่มขึ้นทุกเดือน ตั้งแต่ตนไม่สบายมีคนมาติดต่อขอซื้อบริษัทอยู่เรื่อย ฟังแล้วภิรมยาแอบโล่งใจ ผสมโรงพูดไปว่า

"ภิรมยาก็คิดว่าบริษัทของคุณพ่อต้องไปได้ด้วยดี ยิ่งโยธินมาช่วยงานคุณพ่อเต็มตัวอย่างนี้ ถ้าหาใครไปทำงานแทนโยธินได้ก็จะดีมากเลยค่ะ ภิรมยาเป็นห่วงว่าโยธินจะทำงานหนักเกินไปน่ะค่ะ"

"ถ้ามีคนอื่นไปทำงานแทนโยธินได้ พ่อก็ส่งไปนานแล้วล่ะหนู แต่งานนี้...มีโยธินเพียงคนเดียวที่จะช่วยพ่อได้..."

สวามิภักดิ์ราชพูดด้วยสีหน้าทั้งหนักใจและเป็นห่วงโยธิน ภิรมยาได้แต่มองด้วยความไม่เข้าใจ

ooooooo

หลังจากตกม้าจนแขนหายดีแล้ว อติศักดิ์จะไปขี่ม้าอีก อลิสาเป็นห่วง เขาเลยท้าน้องมาแข่งกันดูไหม อลิสาพูดอย่างยอมแพ้ว่า "ยังไงเจ้าสีหมอกก็สู้เจ้าฟ้าลั่น ไม่ได้"

"มันไม่เกี่ยวกับม้าซะหน่อย มันอยู่ที่คนขี่ต่างหาก ก็ดูคราวที่พี่ขี่ม้าแข่งกับนายโยธินสิ เจ้าฟ้าลั่นยังพลาดท่าให้เจ้าม้าปลายแถวที่นายโยธินขี่เลย"

อลิสาติงพี่ชายงอนๆว่าจะเป็นอานนท์ไปอีกคนแล้วถึงได้ชื่นชมนายโยธินนัก ถึงนายนั่นจะเก่ง แต่พี่ชายเก่งกว่าเป็นไหนๆ อติศักดิ์ฟังแล้วหัวเราะบอกน้องว่า

"มันก็ถูกของน้องหญิงนะ ใครจะเก่งไปกว่าพี่ชายของน้องได้ล่ะ" พูดแล้วจูงฟ้าลั่นที่หนานเมืองจูงมาให้ แต่เจ้าฟ้าลั่นดื้อไม่ยอมให้จูงง่ายๆ ทำให้อติศักดิ์ต้องถอยออกมา

เจ้าฟ้าลั่นพยศหนักสะบัดหัวอย่างแรงแล้วสะบัดหลุดจากหนานเมืองห้อเตลิดไป หนานเมืองวิ่งตามไปอย่างตกใจ อติศักดิ์ตะโกนให้หนานเมืองจับมันไว้ให้ได้

อลิสาเสนอพี่ชายไว้วันหลังค่อยขี่ดีกว่า เพราะวันนี้ดูเจ้าฟ้าลั่นพยศมาก รอให้มันสงบก่อนดีกว่า

"ปกติมันไม่เคยพยศกับพี่เลยนี่นา มันเป็นอะไรของมัน" อติศักดิ์มองฟ้าลั่นที่เตลิดไปอย่างกังวล

ooooooo

อลิสาไปที่ทับหน้าพูดประชดโยธินที่อ่านจดหมายของพ่ออยู่ครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างมีความสุขว่า ท่าทางมีความสุขมาก งานที่คอกม้าเสร็จเรียบร้อยแล้วหรือ พอโยธินบอกว่าตนทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว อลิสาก็หาเรื่องทันทีว่า

"ทำงานเสร็จเรียบร้อย นายรู้หรือเปล่าว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าฟ้าลั่น อยู่ๆมันก็เกิดอาละวาดไม่ยอมให้พี่ชายขี่ วิ่งเตลิดหนีออกไป หนานเมืองตามจับตัวมันอยู่ แต่นายกลับมานั่งทำตัวไร้ประโยชน์อยู่ทางนี้"
โยธินถามงงๆว่าตนต้องรับผิดชอบกับการที่เจ้าฟ้าลั่นอาละวาดด้วยหรือ อลิสาตีขลุม ว่าตนสั่งให้ดูแลคอกม้าก็หมายความว่าต้องรับผิดชอบทุกอย่าง ให้รีบไปจับฟ้าลั่นกลับมาและปราบพยศให้ได้ ทำให้มันกลับมาเป็นเจ้าฟ้าลั่นตัวเดิม
โยธินเกี่ยงว่านั่นน่าจะให้หนานเมืองทำเพราะเจ้าฟ้าลั่นคุ้นเคยกับหนานเมืองมากกว่าตน
"ฉันต้องการให้นายเป็นคนทำงานนี้ และต้องทำคนเดียวด้วย" อลิสาสั่งเฉียบขาดเดินออกไป แล้วหยุดหันกลับมาพูดอีก "อ้อ ระวังตัวหน่อยก็แล้วกัน วีรบุรุษสงครามมาโดนม้าเหยียบตาย น่าอับอายขายหน้าเปล่าๆ" พูดแล้วยิ้มเยาะก่อนเดินต่อ
โยธินนิ่งคิดว่าจะทำอย่างไรดี...

ooooooo

อินทร์วิไลพยายามที่จะเอาใจเพื่อเอาชนะเจ้าขวัญฟ้า เห็นแหวนทับทิมของเจ้าขวัญฟ้าวางอยู่ขณะเจ้าไปอาบน้ำ ก็ลองหยิบมาดู พอดีเจ้าอาบน้ำเสร็จออกมาจึงรีบวางลง
เมื่อเจ้าขวัญฟ้าเปลี่ยนชุดหยิบนาฬิกาและแหวนมาใส่ที่นิ้วก้อย อินทร์วิไลทำทีชมว่าแหวนนี้งามแท้ๆ
"นี่เป็นทับทิมของเชียงรัฐ ทับทิมของเราได้ชื่อว่าเป็นทับทิมที่งามกว่าที่ใดๆในโลก ตั้งแต่เจ้าพ่อมอบแหวนทับทิมนี่ให้พี่ พี่ก็ใส่ติดไว้ทุกวัน" เจ้าขวัญฟ้าเล่าอย่างภูมิใจ
อินทร์วิไลอ้อนว่าไม่รู้ว่าชาตินี้ตนจะมีวาสนาได้สวมแหวนงามอย่างนี้บ้างไหม เจ้าขวัญฟ้าบอกว่านี่เป็นแหวนผู้ชายตนมีแหวนเล็กๆอีกสองสามวงอยู่แถวนี้แหละ พลางหันไปค้นตามลิ้นชัก แต่อินทร์วิไลกลับแง่งอนว่า
"แหวนที่เจ้าพี่เตรียมไว้แจกสาวๆในคุ้มหลวงน่ะเหรอเจ้าน้องไม่ต้องการหรอกเจ้า"
"เจ้าคิดว่าเจ้ามีฐานะสูงส่งกว่าสาวๆพวกนั้นหรือไง" เสียงเจ้าขวัญฟ้ากระด้างขึ้น
อินทร์วิไลรู้ตัวรีบทำเสียงอ่อนลงแก้เกี้ยวว่า ถ้าได้แหวนที่เป็นของเจ้าพี่มันจะมีค่าแทนใจมากกว่า แต่รู้ตัวว่าไม่มีค่าคู่ควรกับแหวนของเจ้าพี่ ขอให้เจ้าพี่ลืมเรื่องแหวนเสียเถิด

"เจ้าคิดได้อย่างนี้ก็ดีแล้ว อย่าทำตัวให้มีปัญหา แล้วเจ้าจะอยู่กับพี่ได้อีกนาน" เจ้าขวัญฟ้าปรามแล้วดึงอินทร์วิไลเข้าไปกอด แม้จะผิดหวังเจ็บปวด แต่อินทร์วิไลก็แย้มยิ้มได้อย่างแนบเนียน
แต่เมื่ออยู่กับเจ้าแม่ อินทร์วิไลโผเข้าซบตักเจ้าแม่ ร้องไห้ที่เจ้าขวัญฟ้าตีค่าให้ตนเป็นได้แค่เมียชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น เจ้าแม่ปลอบว่า
"ขวัญฟ้าจะทิ้งเจ้าได้ยังไง ในเมื่อแม่รับเจ้าเป็นลูกสะใภ้แล้ว แต่ตอนนี้ต้องอดทนไปก่อน ทำตัวดีๆ อ่อนน้อมเอาอกเอาใจเจ้าพี่ให้มากๆ แล้วเจ้าจะได้มากกว่าแหวน"
"แต่เจ้าพี่ปักใจรักมั่นคงอยู่กับคุณหญิงอลิสา ไม่มีทางที่ข้าจะทำให้เจ้าพี่เปลี่ยนใจมารักข้าเจ้าได้แน่เจ้า"
"เจ้าปล่อยเรื่องนี้ให้เป็นหน้าที่ของแม่ แม่จะเดินหมากให้เจ้าเอง ตำแหน่งเมียเอกของเจ้าราชบุตรเชียงรัฐอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อมของเจ้าแน่ อินทร์วิไล"
เจ้าแม่กอดอินทร์วิไลไว้อย่างปลอบประโลมใจ
เวลาเดียวกัน สีโบเดินทางมาพักที่ถ้ำ แม้จะกลัวภยันตรายรอบกาย แต่ก็ภาวนาขอให้ได้เดินทางรอดปลอดภัยได้ไปเจอเจ้าขวัญฟ้าด้วยเถิด...

ooooooo

โยธินถูกแกล้งให้ไปปราบพยศเจ้าฟ้าลั่น เขาหายไปคืนหนึ่ง จนเช้าวันใหม่จึงจูงเจ้าฟ้าลั่นกลับมา แม้เจ้าฟ้าลั่นจะยังดื้อไม่ยอมให้จูงง่ายๆ แต่ก็ยอมทำตามสายบังเหียนที่โยธินจูง พลางเขาลูบหลัง ลูบคอปลอบโยน คุยกับมันราวกับรู้ภาษากัน
หนานเมืองยังขยาดเตือนโยธินว่าระวังจะถูกมันดีดใส่ ตนโดนจนตัวเขียวช้ำไปหมดแล้ว
โยธินยังคงคุยกับเจ้าฟ้าลั่นอย่างอ่อนโยน จนหนานเมืองทักว่า
"คุณโยธินพูดกับมัน เหมือนมันฟังภาษาคนรู้เรื่อง"
"ถึงมันจะฟังไม่รู้เรื่อง แต่มันก็รับสัมผัสจากเราได้ จากเสียงพูดที่หนักเบา จากสัมผัสของมือเรา มันรับรู้ว่าใครดีหรือใครร้ายกับมัน ใครเป็นมิตรหรือเป็นศัตรูกับมัน"
"ผมก็ไม่เคยเฆี่ยนตีมันเลยนะครับ ทำไมอยู่ๆมันก็หงุดหงิดโมโหขึ้นมาก็ไม่รู้ คุณคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับมัน
หรือครับ"
"ฉันก็ไม่แน่ใจ รู้แต่ว่าเจ้าฟ้าลั่นมันรู้สึกว่าตัวมันไม่ปลอดภัย" โยธินยังคงลูบหัวฟ้าลั่นไปมาหวังให้มันสงบลงให้ได้

ooooooo

อลิสากับอติศักดิ์ลงมาโถงตึกม่อนผาหลวงอลิสาสบประมาทว่าหนานเมืองยังปราบฟ้าลั่นไม่ได้ แล้วคนอย่างโยธินหรือจะทำได้ อติศักดิ์แย้งหยอกๆว่าอย่าได้ประมาทเชลยของเราคนนี้เชียว เมื่ออลิสาถามว่าพี่ชายเชื่ออย่างนั้นหรือ อติศักดิ์ก็หัวเราะถามว่าน้องก็แอบคิดว่าโยธินอาจทำได้ใช่ไหมล่ะ
"นี่พี่ชายแกล้งหลอกน้องเหรอคะ นายนั่นไม่มีทางที่จะมีกลเม็ดเด็ดพรายอะไรไปปราบเจ้าฟ้าลั่นหรอก รีบไปกันเถอะค่ะพี่ชาย ไปดูความหายนะของนายนั่นกัน"
เมื่อมาถึงคอกม้าเห็นโยธินขึ้นขี่เจ้าฟ้าลั่นได้แล้ว สองพี่น้องพากันมองทึ่ง อลิสาหาว่าหนานเมืองช่วย แต่หนาน� เมืองยืนยันว่าตนไม่ได้ช่วย โยธินจัดการฟ้าลั่นด้วยตัวเอง เขาลูบหัวลูบหลังมัน ปลอบจนมันสงบลงแล้วก็ขี่มันออกไปอย่างที่เห็นนั่นแหละ
อลิสาทนดูความสำเร็จของโยธินไม่ได้ชวนพี่ชายกลับกันดีกว่า อติศักดิ์บอกรอเดี๋ยวเพราะเขาเห็นว่าฟ้าลั่นมีอะไรบางอย่างผิดปกติ ครู่เดียวมันก็สะบัดอย่างแรง มันพยศอีกแล้ว!
โยธินพยายามปลอบมันให้สงบ แต่ไม่ได้ผล มันสะบัดจนโยธินตกกลิ้งไปกับพื้น อลิสายิ้มสะใจในความพ่ายแพ้ ของโยธิน หนานเมืองรีบเข้าไปดูโยธิน เขาบอกว่าไม่เป็นไร แล้วพยายามลุกขึ้นจะขอลองอีกครั้ง
"ไม่ไหวแล้วละมั้ง ผมว่าคุณไม่มีความสามารถพอ" อติศักดิ์เยาะ แล้วหันไปเรียกหนานเมือง

หนานเมืองรีบออกตัวว่าโยธินยังโดนขนาดนี้ ตนแค่เฉียดมันก็ไม่ยอมแล้ว

"ขอเวลาอีกสักสองสามวัน" โยธินเอ่ย

"ก็ได้ ฉันจะให้เวลานาย การที่ได้เห็นนายถูกดีดตกจากหลังม้าลงมาคลุกฝุ่นจนสะบักสะบอมเป็นความบันเทิงที่เราคงหาดูที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว ถ้าได้ดูอีกสักหนสองหนก็ไม่เลวนัก จริงไหมคะพี่ชาย"

ทั้งพี่และน้องประสานเสียงกันเยาะเย้ยโยธินก่อนผละไป โยธินทั้งเจ็บตัวทั้งเจ็บใจแต่จำต้องทน

ooooooo

อานนท์รู้จากอลิสาว่า วันนี้โยธินตกม้าจุกแอ้กจนลุกไม่ขึ้น พูดแล้วหัวเราะร่วนบอกว่าดูไม่ได้เลยขำเสียไม่มีดี นี่แหละที่เขาเรียกว่า ตกม้าตาย อานนท์ฟังแล้วนิ่งเงียบ อลิสาคิดว่าคงบั่นทอนความรู้สึกที่มีต่อโยธินของอานนท์ได้

แต่ที่ไหนได้ คืนนี้พอปลอดคน สบโอกาส อานนท์ก็เอาชุดขี่ม้ามาใส่แล้วกระโดดหน้าต่างหนีจากห้องไปที่ทับหน้า เฒ่าเหมยบอกว่าโยธินอยู่ที่คอกม้า อานนท์จึงรีบไปที่นั่น

โยธินถามว่ากำลังถูกกักบริเวณไม่ใช่หรือ เดี๋ยวก็ถูกลงโทษหรอก

"ผมไม่กลัวถูกลงโทษหรอกครับ ผมเป็นห่วงคุณโยธินมากกว่า คุณตกม้าเจ็บมากหรือเปล่าครับ"

โยธินยอมรับว่าเจ็บนิดหน่อย ตนยังไม่เคยเจอม้าที่พยศขนาดนี้มาก่อน แต่ไม่เป็นไรตอนนี้กำลังหาสาเหตุที่ทำให้ เจ้าฟ้าลั่นเป็นแบบนี้ ถ้ารู้เราก็คงจะหาทางให้มันกลับเป็นเหมือนเดิมได้ แต่ถ้าหาสาเหตุไม่เจอก็จนปัญญา พูดพลางลูบหัวเจ้าฟ้าลั่นอย่างอ่อนโยน

อานนท์อยู่กับโยธินที่คอกม้า ซุกตัวนอนในกองฟางอยู่จนเช้า พอรู้สึกตัวตื่นก็ตกใจรีบลุกวิ่งกลับไปที่ตึก เป็นเวลาที่อลิสากับอติศักดิ์ไปปลุกอานนท์ เมื่อไม่เห็นตัวก็ช่วยกันตามหา

อานนท์ไปถึงก็แอบย่องเข้าไป อลิสาเห็นร้องบอกพี่ชายแล้วเดินไปคาดคั้นถามว่าเมื่อคืนหนีไปเที่ยวใช่ไหม กล้าขัดคำสั่งหรือ

"ผมไม่ได้ออกไปไหนสักหน่อยครับคุณพี่ ผมก็วิ่งเล่นอยู่แถวๆนี้ คุณพี่หาตัวผมไม่เจอเอง"

อานนท์รู้ตัวว่าพูดปดไม่ดี ชำเลืองมองหน้าอติศักดิ์ ว่าจะว่าอย่างไร เห็นยิ้มเฉยๆก็แอบโล่งใจ อลิสาไม่เอะใจถามว่าแล้วทำไมวันนี้ถึงตื่นเช้า อานนท์ปดอีกว่าเมื่อคืนนอนหัวค่ำวันนี้เลยตื่นเช้า ถามกลบเกลื่อนว่า

"คุณพี่ไม่ชอบให้ผมตื่นเช้าๆหรือครับ งั้นพรุ่งนี้ผมจะตื่นสายๆเหมือนเดิม ดีไหมครับ"

"พี่ไม่อยากพูดกับเธอแล้ว" อลิสาทำท่าเคืองๆเดินออกไป อานนท์ขยับจะเดินตามไปถูกอติศักดิ์ถามขึ้นว่า

"ครูของแกเป็นยังไงบ้าง ปราบเจ้าฟ้าลั่นไปถึงไหนแล้ว"

"คุณพี่ทราบ..." อานนท์ยิ้มแหยๆที่ถูกจับเท็จได้ อติศักดิ์ มองรองเท้าขี่ม้าของอานนท์และหยิบฟางออกจากเสื้อของอานนท์ ทิ้ง พูดเรียบๆว่า

"คราวนี้ฉันจะไม่เอาเรื่องแก ฉันรู้ว่าถ้าแกไม่ออกไปพบครูของแก แกคงจะอยู่ไม่เป็นสุขแน่ แต่ฉันยอมให้แกครั้งนี้ครั้งเดียว อย่าได้คิดว่าฉันจะใจดีปล่อยให้แกทำผิดกฎข้อบังคับอะไรได้อีก"

อานนท์รีบยกมือไหว้ขอบคุณ สัญญาว่าจะไม่ทำอีกแล้ว อติศักดิ์เลยถามเรื่องโยธินต่อว่าเป็นยังไง

"คุณโยธินกำลังพยายามช่วยรักษาเจ้าฟ้าลั่นอยู่ครับ คุณโยธินเฝ้าดูแลมันทั้งคืน ตอนเช้ามืดก็พามันออกไปเดิน ไม่ได้อยู่ห่างมันแม้แต่ก้าวเดียวเลยครับ"

"เจ้าฟ้าลั่นมันไม่ได้ป่วยไข้ไม่สบายสักหน่อย มันก็แค่เกิดพยศขึ้นมาเท่านั้นเอง"

"คุณโยธินบอกว่ามันไม่ได้ป่วยทางกายครับ แต่ป่วยทางใจ คุณโยธินกำลังพยายามหาสาเหตุอยู่ แล้วก็ต้องหาตัวการ ที่ทำให้มันเป็นอย่างนี้ด้วยครับ"

อติศักดิ์นิ่งไปอย่างคิดไม่ถึงกับวิธีการละเอียดอ่อนที่โยธินปฏิบัติต่อเจ้าฟ้าลั่น

ooooooo

จบตอนที่ 7
เครดิต ไทยรัฐ