Bloggang.com : sansook : ตอนที่ ๖ ความทรงจำอันเลือนราง

ตอนที่ ๖ ความทรงจำอันเลือนราง

ย่างเข้าสู่อาทิตย์ใหม่หลังจากทั้งคู่ตกลงใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันในฐานะสามีภรรยา บรรยากาศของบ้านไม้หลังย่อมในหุบเขาจึงกรุ่นกำจายไปด้วยกลิ่นอายของความรัก ราชโอบเอวคอดบางเดินออกมาหน้าบ้านเหมือนดังเช่นทุกวัน ชายหนุ่มนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ข้างระเบียงหยิบรองเท้าขึ้นสวมโดยมีไอรดายืนยิ้มอยู่ข้างๆ

“วันนี้ไอจะหัดทำอาหารค่ะคุณราชอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ”

ไอรดาถามพร้อมกับเดินเข้าไปหาวงแขนแกร่งที่อ้ารอรับ

“อย่าทำให้เหนื่อยเลย...ให้แม่บ้านทำดีกว่า”

“คุณราชกลัวท้องเสียเหรอคะ...ถึงไม่กล้าทานอาหารที่ไอทำ”

หญิงสาวสะบัดหน้าอย่างแสนงอนเมื่อได้ยินคำปฏิเสธ

“พูดแบบนี้ขอจูบทีเถอะ...” ราชพูดพร้อมกับกดริมฝีปากลงบดเคล้ากลีบปากนุ่มอย่างหนักหน่วง...ชายหนุ่มแทบไม่อยากก้าวลงจากบ้านไปไหนเมื่ออารมณ์พิศวาสเริ่มระอุขึ้นมาอีกครั้ง...ทำไมเขาถึงไม่เคยรู้สึกพอสักทีกับความปรารถนาที่กินอิ่มมาทุกคืน...ชายหนุ่มถามตัวเองพร้อมกับถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง... ”ไม่อยากไปทำงานเลย...อยากนอนกอดเมียอยู่ที่บ้านจัง...” เขากระซิบชิดหูเล็กๆ เสียงออดเสียงอ้อนจนคนได้ยินอดแก้มร้อนไม่ได้

ไอรดาก้มหน้าซุกกับซอกคออบอุ่นแล้วยกมือขึ้นทุบอกแกร่งดังปึก! เมื่อพ่อคุณยังคิดคึกนอกเวลา

“อูย...มาทุบอกผมทำไม...ทุบบ่อยๆ เกิดหัวใจสลายขึ้นมาไอจ๋า...คุณจะอยู่กับใคร...เอ๊ะ...หรือว่านี่เป็นคำตอบรับจ๊ะ”

สารวัตรราชที่กลายเป็นนักเตะแข้งทองยังคงยิงทุกอย่างเข้าประตูตัวเอง

“บ้าแล้วคุณราช...ไปทำงานได้แล้วไป”

หญิงสาวก้มหน้าหลบสายตากรุ้มกริ่มที่กำลังหยอกเย้าอย่างอายๆ ก่อนจะผลักชายหนุ่มออกไปให้ห่างตัว

“ผมว่าเราย้ายไปอยู่บ้านพักข้างๆ โรงพักกันเถอะ”

“ไม่เอาค่ะไอไม่ชอบคนเยอะๆ...อยู่ที่นี่เงียบดีบรรยากาศก็เย็นสบายด้วยไอชอบที่นี่ค่ะ”

“แต่มันปลอดภัยนะไอ...ผมรู้สึกไม่ค่อยสบายใจสักเท่าไรที่ทิ้งให้คุณอยู่บ้านคนเดียวแบบนี้”

ราชดึงร่างบอบบางเต็มอิ่มด้วยวัยสาวเข้ามากอดไว้อย่างหวงแหน

“เดี๋ยวป้าเรียมกับแพนด้าก็มา...ไอไม่ได้อยู่คนเดียวเสียเมื่อไร...คุณราชไม่ต้องห่วงนะคะไออยู่ได้ค่ะ”

“ไม่ห่วงได้ยังไง...เมียผมทั้งคนเชียวนะ”

สารวัตรหน้าเข้มที่เพิ่งประสบความสำเร็จในความรักบอกสถานะของหญิงสาวออกไปอย่างเต็มความภาคภูมิ ราชจ้องดวงหน้าหวานละไมที่ไม่ได้งดงามน้อยไปกว่าใครด้วยประกายตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชมและความรักอันลึกซึ้ง...หากนี่คือรักสุดท้ายที่ฟ้าประทานมาให้ เขาก็อยากจะขอบคุณลิขิตจากฟ้าเหลือเกินที่สร้างเธอขึ้นมาเพื่อเขา...

“ไปทำงานเถอะค่ะสายแล้ว...วันนี้อย่ากลับค่ำนะไอคิดถึง”

ราชยิ้มจนแก้มปริเมื่อพูดสุดท้ายจบลง...แม้คำพูดของหญิงสาวจะเป็นคำพูดเดิมๆ ที่เขาได้ยินมาเป็นอาทิตย์แล้ว...แต่ทุกครั้งเมื่อได้ยินหัวใจที่เบ่งบานก็พองขยายจนคับอกทุกที...เขายืนจ้องดวงหน้างดงามด้วยหัวใจที่พองโตแล้วยิ้มกว้างออกมา...เล่นหยอดคำหวานก่อนไปทำงานแบบนี้ทุกวันใครมันจะไม่อยากกลับบ้านเร็วๆ กันเล่า

“เปลี่ยนเป็นไม่ไปทำงานได้ไหมไอ...ผมไม่อยากไปไหนเลย”

สารวัตรผู้รักงานยิ่งชีพเกิดอาการรวนงานขึ้นมาดื้อๆ

“ไปเถอะค่ะ...ไอไม่ได้หายไปไหนสักหน่อยกลับมาก็เจอ...ทำท่าเบี้ยวงานแบบนี้เสียชื่อสารวัตรจอมเฮี้ยบหมด...”

ไอรดาออกปากไล่เมื่อเห็นสารวัตรหน้าเข้มทำท่าจะเบี้ยวงานเข้าจริงๆ

“ผมจะรีบกลับมานะ...อยู่บ้านถ้าเหงาก็นั่งดูหนังฟังเพลงจะท่องอินเตอร์เนทก็ได้ผมเตรียมทุกอย่างไว้ให้คุณแล้ว...หรือถ้าเบื่อมากๆ คุณโทรไปหาผมได้ตลอดเวลานะไอ...”

“คุณทำเหมือนไอเป็นคนขี้เหงาเลยนะคะ...ไอชอบอยู่เงียบๆ แบบนี้แหละค่ะไม่ต้องห่วงหรือกลัวว่าจะเหงา”

“เดี๋ยวผมจะขอคนขับรถของคุณพ่อให้คุณสักคน...เผื่อคุณอยากเข้าเมืองหรือออกไปไหนจะได้สะดวกๆ ดีไหม”

“อย่ารบกวนท่านเลยค่ะ”

“ไม่ถือว่าเป็นการรบกวนหรอกจ๊ะ...อาทิตย์หน้าผมเรียนคุณพ่อคุณแม่ไว้แล้วว่าจะพาคุณไปกราบท่าน...”

ราชดึงร่างของภรรยาเข้ามากอดแล้วยิ้มอย่างเป็นสุขเมื่อมองเห็นแต่ความราบรื่นของเส้นทางรัก...ฟ้าคงเห็นใจกับไร่แห้วที่เขาเคยมีเลยส่งความรักครั้งนี้มาให้โดยไม่โรยตะปูเรือใบหรือหนามแหลมคมให้ซ้ำใจก่อนได้ตะกายฟ้า

“ไอไม่ไปไม่ได้เหรอคะคุณราช...”

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองแล้วเบ้หน้าอย่างกังวล

“ไม่ได้หรอกไอ...คุณเป็นเมียผมนะถึงจะยังไม่ได้เข้าพิธีแต่งงานอย่างถูกต้องแต่คุณก็คือสะใภ้ใหญ่ของ ‘วรโชติเบญจกรณ์’ เข้าใจไหม ความจริงผมควรจัดพิธีแต่งงานให้สมกับฐานะของคุณ...ไอตามใจผมเรื่องนี้ไม่ได้เหรอ”

“การแต่งงานแม้จะจัดพิธีให้ใหญ่โตหรือแค่พิธีเล็กๆ แต่สุดท้ายมันก็คือการอยู่ร่วมกันไม่ใช่เหรอคะ...คุณราชอย่าไปยึดติดกับพิธีกรรมที่มนุษย์เป็นผู้กำหนดเลยค่ะ...ไอรักคุณและพอใจที่จะอยู่เงียบๆ แบบนี้...เรารักกันเข้าใจกันเท่านี้มันก็พอแล้วอย่าทำอะไรให้ยุ่งยากเลย...ไอไม่ชอบอะไรที่เป็นพิธีการมันอึดอัดค่ะ...และอีกอย่างคุณจะให้ไอตอบคำถามคนอื่นยังไงหากใครๆ ถามว่าไอเป็นใครมาจากไหน...”

ไอรดาก้มหน้าลงเมื่อนึกถึงความทรงจำอันว่างเปล่าของตัวเอง

“เรื่องข้อมูลเราคงต้องรอ...กว่าส่วนกลางจะส่งผลตรวจสอบรอยพิมพ์นิ้วมือของคุณกลับมาคงต้องใช้เวลาอีกสักพัก...ทุกอย่างมีคำตอบจ๊ะไอ...อย่ากังวลเลยนะ”

“ทำไมคุณไม่ส่งรอยนิ้วมือของฉันไปตั้งแต่แรกคะคุณราช”

ไอรดาถามขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขาควรทำ

“ผมต้องถามคุณก่อน...เพราะมันเป็นสิทธิส่วนตัวของคุณ...ที่ไม่ถามคุณตั้งแต่แรกก็เพราะเวลานั้นถ้าหากผมขอให้คุณทำแบบนี้...คุณคงปฏิเสธและอาจจะไม่ไว้วางใจ...ไอผมไม่แคร์หรอกนะว่าคุณจะเป็นใครมาจากไหน...ผมรักคุณต่อให้ความทรงจำของคุณว่างเปล่าผมก็จะรักและดูแลคุณแบบนี้ตลอดไป”

“ฉันดีใจค่ะที่เจอคุณ...จริงๆฉันก็ไม่ได้อยากรื้อฟื้นความทรงจำพวกนั้นหรอก ฉันพอใจที่มีคุณ...ฉันมีความสุขค่ะที่เวลานี้มีคุณอยู่ในความทรงจำ...ฉันรักคุณค่ะ...คุณราช”

“เพราะเหลือเกินไอ...เป็นคำพูดที่ไพเราะเหลือเกิน”

นายตำรวจหนุ่มยิ้มแฉ่งจนหน้าบาน...คำพูดของหญิงสาวที่บอกออกมาทำเอาร่างสูงใหญ่แทบลอยออกไปนอกโลกเมื่อความรู้สึกอิ่มเอมกำลังหลอมเขาให้อยู่ในไออุ่นของความสุขสม

“ผมรักคุณนะไอรักเต็มหัวใจเลยที่รัก”

ราชดึงมือเรียวขึ้นมากระชับแล้วยกขึ้นแนบริมฝีปาก...ชายหนุ่มเอื้อมมือประคองดวงหน้านวลเนียนแล้วจ้องเธอเขม็ง...ก่อนจะค่อยๆ โน้มใบหน้าลงมาแนบริมฝีปากรุมร้อนลงบนกลีบปากงาม...ริมฝีปากนุ่มเอิบอิ่มเปิดรับสัมผัสแผ่วเบาและหนักขึ้นทีละนิดๆ จนดูดดื่มในที่สุดอย่างเต็มใจ...ราชมอบความหวามหวานผ่านสัมผัสที่มีเพียงเขาและเธอเท่านั้นที่รู้ว่ามันลึกซึ้งแค่ไหนอยู่นาน...

เรือนร่างบอบบางเบียดชิดจนสัมผัสกับความต้องการที่กำลังเบิกบานของกายแกร่ง หญิงสาวสอดมือกอดรัดเอวสอบ...ขณะราชใช้มือข้างหนึ่งกดสะโพกกลมกลึงให้แนบชิดกับลำตัว...เขาตักตวงห้วงหฤหรรษ์อยู่อีกเป็นนานจนไฟพิศวาสลุกพรึบ...และยากจะดับมอด...

“ไปทำงานค่ะคุณราช...”

ไอรดากางมือขึ้นปรามเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มจะก้มลงช้อนเธอแล้วอุ้มกลับเข้าไปในบ้าน

ราชยิ้มอายๆ เมื่อเห็นประกายตาล้อเลียนของหญิงสาว...เอาเถอะกลับมาค่อยว่ากัน...ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นและคาดโทษ...ขณะก้มมองนาฬิกาแล้วพบว่าวันนี้เขาไปทำงานสายมาพักใหญ่

“คุณใจร้ายมากไอ...มันจะระเบิดอยู่แล้วไม่เข้าใจกันบ้างเลย...โอเคแล้วผมจะรีบกลับนะคนดี”

สารวัตรหน้าเข้มโน้มลงหอมแก้มนวลเนียนแล้วผละออกไปอย่างอ้อยอิ่ง ไอรดาเดินออกมาเกาะระเบียงแล้วหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นราชทำหน้ายุ่งยากจนอดขบขันไม่ได้

ความรักช่างให้ความรู้สึกงดงาม...เธอมองตามหลังรถยุโรปคันใหญ่ที่ขับเคลื่อนออกไปด้วยความรู้สึกอุ่นซ่านไปทั้งหัวใจ แม้เวลานี้ทั่วทั้งบ้านจะมีเธออยู่เพียงลำพัง...แต่บรรยากาศอันอบอุ่นซึ่งกรุ่นไปด้วยไอรักกลับยังกำจายอยู่รายรอบ...

เธอพอใจกับการมีชีวิตแบบนี้...และอยากมีความสุขเช่นนี้ตลอดไป...จนไม่อยากจดจำอะไรได้อีก...หญิงสาวยิ้มกับเองแล้วหมุนตัวเดินเข้าไปด้านใน

บ้านทั้งบ้านเริ่มกลับเข้าสู่ความเงียบงัน...ไอรดาเดินเข้าไปในครัวแล้วเริ่มเปิดเมนูอาหาร...หญิงสาวเดินไปหยิบอุปกรณ์พร้อมกับเตรียมวัตถุดิบวางลงบนโต๊ะ...และรอการมาของแม่บ้าน ขณะที่หญิงสาวกำลังจดจ่ออยู่กับบทเรียนแรก...อยู่ในบ้าน

ด้านนอกก็เริ่มมีการเคลื่อนไหวของคนกลุ่มหนึ่งซึ่งแฝงอยู่ในแนวไม้ อลันนั่งอยู่ในรถจ้องปืนเก็บเสียงในมือก่อนจะเงยขึ้นมองเรือนไม้หลังขนาดย่อมที่อยู่ห่างไปนับสามร้อยเมตรตาเขม็ง

ชายหนุ่มพ่นลมหายใจหนักๆ ออกมาเมื่อนึกถึงฉากรักอันแสนดูดดื่มที่เพิ่งผ่านพ้นไปหยกๆ แม้ไม่อยากเชื่อสายตาว่าผู้หญิงที่กำลังดื่มด่ำกับบทรักนั่นจะเป็นไอรดา แต่เขาก็ไม่อาจปฏิเสธเพราะมันเห็นคาตาว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นเธอจริงๆ

“เราบุกขึ้นไปเลยดีไหมครับคุณอลัน”

คำถามของใครคนหนึ่งหยุดความว้าวุ่นที่สุมแน่นอยู่ในหัวใจของอลันให้นิ่งงันเพียงเสี้ยวนาที

แม้จะกังขาใจกับภาพอันแสนสนิทชิดเชื้อของหญิงสาวกับนายตำรวจหน้าเข้มนั่น...แต่อลันก็ยังอยากถามทุกเรื่องจากปากของเธอมากกว่าจะทึกทักเอาเอง

“ตามฉันไปแค่สองก็พอส่วนที่เหลือรออยู่นี่...ทัศน์ให้ใครดักทางไว้ด้วยเผื่อไอ้ตำรวจนั่นมันย้อนมา...ถ้าฉันยังไม่กลับมาใครหน้าไหนเข้ามาขวางฆ่าได้ฆ่าซะ”

อลันสั่งพร้อมกับเดินลงจากรถ พอนายสั่งเสร็จคนที่เหลือจึงเดินตามไปสองและอีกสองกระจายออกไปทางถนน

บุรุษร่างสูงสมาร์ทใบหน้าคมคายสะดุดตาในชุดทะมัดทะแมงเดินเข้าไปในบริเวณบ้านอย่างใจเย็น คนทั้งสามเดินขึ้นบ้านอย่างเงียบเชียบและกระจายกันออกไปเพื่อค้นหาเป้าหมาย
อลันพยักหน้าบอกคนของตนเมื่อเห็นร่างเพรียวระหงในชุดอยู่บ้านตัวสวยเดินไปเดินมาอยู่ในครัว

ไอรดายืนนิ่งเมื่อรับรู้โดยสัญชาตญาณว่าขณะนี้ในบ้านหาได้มีเพียงเธอ...และจากฝีเท้าที่ย่ำอยู่นั้นเธอสามารถรับรู้ได้ว่าคนที่กำลังบุกรุกมีจำนวนเท่าไรและไม่ใช่คนคุ้นเคยแน่...หญิงสาวเงี่ยหูจับทิศทางการเคลื่อนไหวที่ดังแผ่วเบาอย่างใจเย็น...แม้ทุกย่างก้าวของผู้บุกรุกจะเงียบกริบแต่เธอกลับได้ยินชัดและพร้อมรับมือพวกมันโดยไม่เข้าใจสักนิดว่าใยเธอถึงไม่หวาดหวั่น...มือเรียวเปิดลิ้นชักหยิบมีดปลายแหลมขึ้นเตรียมความพร้อมและรอจังหวะ

เสียงฝีเท้าหนักๆ ที่หยุดกึกอยู่หน้าประตู...หยุดความรู้สึกบางอย่างของหญิงสาวไปชั่วขณะ...ไอรดาเอียงหน้าหลับตาลงช้าๆ ค่อยๆ สูดดมกลิ่นน้ำหอมจางๆ ที่กำจายอยู่ในบรรยากาศเข้าปอดและนิ่งคิด...เธอเคยได้กลิ่นน้ำหอมนี้...มันคุ้นเคยแต่ไม่ใช่ของราช...หญิงสาวลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงปลดเซฟปืนดังขึ้นเบาๆ

ฟิ้ว...ปึก!

เสียงวัตถุที่ลอยหวือมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย พร้อมกับการขยับร่างกายรวดเร็วปานสายฟ้าแลบของหญิงสาวหยุดทุกการเคลื่อนไหวของผู้บุกรุกลงทันที อลันเบี่ยงกายหลบคมมีดที่ลอยมาเร็วๆ ได้เฉียดฉิวจึงทำให้ปลายมีดปักโด่เด่ลงบนฝาไม้

“คิดจะฆ่ากันเลยเหรออลิส”

ชายหนุ่มหยัดตัวขึ้นตรงๆ จ้องใบหน้าเรียบเฉยเอาเรื่องของหญิงสาวและส่ายหน้าไปมาก่อนจะเอื้อมมือดึงมีดออกจากฝาผนังซึ่งอยู่ห่างตัวไปไม่ถึงคืบแล้วแค่นยิ้มออกมา

“พวกแกเป็นใคร?...”

คำถามของหญิงสาวทำเอาผู้บุกรุกถึงกับหันไปมองหน้ากันเลิ่กลั่ก

“ถามแบบนี้หมายความว่ายังไงอลิส...”

“ฉันชื่อไอ...ฉันไม่รู้จักพวกคุณ...ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจ”

ไอรดาชี้มือไล่ขณะกระชับมีดในมือเพื่อเตรียมพร้อม

อลันหันไปมองหน้าลูกน้องทั้งสองก่อนจะวกกลับไปมองหญิงสาวแล้วนิ่วหน้าอย่างสงสัย...เป็นไปได้ยังไงที่ไอรดาจะจำเขาไม่ได้...

“เกิดอะไรขึ้นอลิส...”

“ออกไป!...”

เธอไม่ตอบแต่กลับตวาดไล่ด้วยน้ำเสียงก้องกังวานจนแต่ละคนได้แต่นิ่วหน้า

“เธอไม่สบายเหรออลิส...”

“ฉันสบายดี...คุณเรียกฉันว่าอลิส...นั่นคือชื่อฉันเหรอ?”

ไอรดาจ้องหน้าผู้บุกรุกทีละคนๆ แล้วนิ่วหน้าอย่างสงสัยว่าคนพวกนี้เป็นใครกัน...แม้จะไม่วางใจแต่เธอก็ไม่ได้หวาดกลัวเพราะแต่ละคนไม่ได้มีท่าทีที่คุกคามหรือแสดงว่ากำลังจะทำอันตรายใดๆ ที่สำคัญดูเหมือนพวกเขาจะรู้จักเธอเป็นอย่างดีอีกด้วย...

อลันจ้องสายตาว่างเปล่าของหญิงสาวแล้วครุ่นคิด...เป็นไปได้ไหมที่ไอรดาจะความจำเสื่อมเพราะอุบัติเหตุนั่น...เขาถามตัวเองแล้วขมวดคิ้ว

ไอรดามองดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่จ้องเธอเขม็งอย่างครุ่นคิด...เธอรู้สึกคล้ายกับว่าคุ้นเคยกับดวงตาคู่นั้น...หญิงสาวรู้สึกหวิวใจแปลกๆ เมื่อมองลึกเข้าไปในดวงตาของเขา...ดวงตาคู่งามค่อยๆ หลุบลงมองโต๊ะก่อนจะวกลับไปจ้องเขาใหม่

เธอพยายามคิดว่ารู้จักเขาหรือเปล่า...แม้จะจดจำอะไรไม่ได้แต่กลิ่นน้ำหอมจางๆ ที่โชยเข้ามาปะทะจมูกกลับแจ่มชัดราวกับเธอเคยชินกับมัน...ไอรดาลอบมองแผงอกกำยำภายใต้แจ็คเก็ตสีดำแล้วนิ่วหน้า

กลิ่นน้ำหอมบางๆ และอกแกร่งนั่นช่างให้ความรู้สึกคุ้นเคย...หญิงสาวยืนสับสนอยู่บนความทรงจำอันเลือนรางอย่างไร้ทางออก...

Create Date : 26 สิงหาคม 2553

Last Update : 26 สิงหาคม 2553 11:02:08 น.

3 comments

Counter : 764 Pageviews.

เอาความสุขมาฝากจ้า.....อ่านให้สนุกนะคะ....รักษาสุขภาพด้วยค่ะ....

โดย: sansook

วันที่: 26 สิงหาคม 2553 เวลา:11:06:12 น.

อยากรู้ว่าอลันกับอลิสเป็นพี่น้องกันหรือเปล่าแล้วเค้าสองคนทำงานเกี่ยวกับอะไร ผิดกฏหมายหรือเปล่าอยากรู้จังมาอัพต่อเร็วน่ะ

โดย: raimee IP: 118.173.80.162 วันที่: 26 สิงหาคม 2553 เวลา:17:16:30 น.

สวัสดีค่ะคุณแสนสุข ขอให้มีความสุขเหมือนชื่อนะค่ะ

เอาหล่ะสิ...ยังหวานกันอยู่เลย ตอนนี้ความขมเริ่มคืบคลานเข้ามาทีละนิด ทีละนิดแล้วสิ...

ลุ้นนนนนนนนน

โดย: เอิงเอย IP: 68.224.193.220 วันที่: 26 สิงหาคม 2553 เวลา:20:29:22 น.