ตอนที่ ๗ ศึกพี่น้อง

“อลิสกลับบ้าน...เธอต้องพบหมอ” เมื่อประมวลผลจนแน่ใจว่าอะไรเป็นอะไรอลันจึงเอ่ยขึ้น “ที่นี่บ้านฉัน...ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น...คุณบอกทุกอย่างเกี่ยวกับฉันมาและกลับไปซะฉันจะอยู่ที่นี่กับคุณราช...” “ไม่ได้เธอต้องกลับไปกับฉัน...ทัศน์ไปเอาตัวเธอมา” อลันหันไปสั่งลูกน้องเสียงทรงอำนาจขณะกวาดตามองไปรอบๆ “ถอยออกไป...ไม่งั้นฉันเชือดพวกแกแน่” ไอรดาตวาดขึ้นพร้อมกับกระชับมีดในมือไว้มั่น “อย่าทำให้ทุกอย่างมันยุ่งยากเลยอลิส...ไปกันเราดีๆ” “พวกแกจะพาฉันไปไหน?” ไอรดาเริ่มขยับตัวเมื่อเห็นหนึ่งในสามกำลังจ้องเธอตาเขม็งในลักษณะพร้อมพุ่งเข้าประชิดตัวทุกเมื่อ “กลับบ้านน่ะสิ...เธอจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง...เธอกำลังป่วยนะ” “ที่นี่บ้านฉัน...และฉันไม่ต้องการหมอกลับไปซะ” “ตกลงจะไม่ยอมดีๆ ใช่ไหม...ได้ทัศน์ไปเอาตัวมาถ้าไม่ยอมดีๆ ก็จับมัดโยนขึ้นรถ” อลันตะคอกขึ้นอย่างเหลืออด พอสิ้นเสียงของเจ้านายลูกน้องทั้งสองจึงพุ่งตัวโดยมีหญิงสาวร่างบางเป็นเป้าหมาย สัญชาตญาณสั่งให้เธอเอาตัวรอด ด้วยทักษะที่ยังฝังรากลึกอยู่ในจิตใต้สำนึกแม้สติสัมปชัญญะของเธอจะไม่ได้รับรู้กับสิ่งที่แฝงอยู่ในเบื้องลึก...แต่เมื่อถึงคราวคับขันพลังบางอย่างที่หลับมานานก็ตื่นขึ้น ไอรดากวาดทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะไปทางขวาพร้อมกับขว้างมีดไปอีกทางก่อนจะกระโดดข้ามโต๊ะถีบอลันเต็มแรง...เพราะความประมาทจึงทำให้ทุกคนมองข้ามทักษะที่เธอมี ด้วยความรวดเร็วและพลิ้วของการเคลื่อนไหวไม่กี่อึดใจหญิงสาวก็ฝ่าออกมายืนอยู่หน้าระเบียง “อย่ายิง!!...เก็บปืนลงเดี๋ยวนี้” อลันตะโกนขึ้นเมื่อเห็นลูกน้องหนึ่งในสองดึงปืนออกจากซอกรักแร้และเล็งไปที่หญิงสาว “ผมแค่จะขู่” คนถูกปรามลดปืนลงแล้วบอกไปตามความตั้งใจ “นั่นน้องสาวฉันนะแกจะบ้ารึไง...พาเธอกลับไปให้ได้แต่อย่าให้มีบาดแผลไม่งั้นฉันเอาพวกแกตายแน่” ชายหนุ่มตะคอกพร้อมกับวิ่งตามร่างบอบบางไปติดๆ “อลิส!..หยุดอยู่ตรงนั้น” อลันร้องห้ามเมื่อวิ่งตามมาติดๆ และเห็นว่าหญิงสาวกำลังทำท่าจะกระโดดลงไป “อย่าเข้ามา...พวกแกต้องการอะไรออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้” ไอรดาหมุนตัวเผชิญหน้ากับผู้บุกรุก ขณะยืนเต็มฝ่าเท้าในท่าเตรียมพร้อมรับมือกับทุกคนที่คิดก้าวล้ำเข้ามา “ฉันเป็นพี่ชายเธอ...เธอจะบ้าหรือยังไงกลับบ้านไปกับพี่” “อะไรนะ! มันหมายความว่ายังไง...ฉันไม่เข้าใจ” ไอรดาอุทานออกมาพร้อมกับกวาดตามองใบหน้าคมคายของผู้ชายตรงหน้าตาเขม็ง...พร้อมกับถามตัวเองว่า...ผู้ชายคนนั้นมีความเกี่ยวพันกับเธอจริงหรือ?... “ถ้าอยากเข้าใจก็กลับไปพร้อมกับพี่สิ...เธอต้องการหมอนะอลิส” “เวลานี้ฉันไม่ต้องการหมอ...ถ้าคุณเป็นพี่ชายฉันทำไมไม่ปล่อยให้ฉันอยู่กับคนรัก...ทำไมไม่ปล่อยให้ฉันมีความสุขอยู่ในที่ดีๆ แบบนี้” “เธอบ้าไปแล้วอลิส...เธอกับไอ้ตำรวจคนนั้นอยู่ร่วมกันไม่ได้หรอกเชื่อพี่เถอะ” อลันมองแววตาว่างเปล่าของน้องสาวคนเดียวแล้วส่ายหน้าไปมา “ทำไมจะอยู่ไม่ได้ฉันกับคุณราชเรารักกัน” ไอรดาเถียงออกไปด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจจนคนเป็นพี่เริ่มปวดหัว “ฮึ...รักกันทั้งๆ ที่แกจำตัวเองไม่ได้เนี่ยนะ...อย่าปัญญาอ่อนน่าอลิส...ความรักบนความว่างเปล่าโง่ๆ นั่นมันไม่มีทางทำให้แกมีความสุขหรอก” เมื่อเห็นท่าทางไม่เอาใครของหญิงสาวอลันก็ชักไม่สบอารมณ์ “ถ้าได้อยู่กับคนที่ฉันรัก...ฉันยินดีอยู่กับความทรงจำอันว่างเปล่า...กลับไปซะแล้วอย่าเข้ามาวุ่นวายกับฉันอีก” “อย่าให้พี่ต้องใช้กำลังแกอยู่กับมันไม่ได้ไม่เข้าใจหรือไง...ถ้ายังไม่อยากตายทั้งเป็นแกต้องกลับไปกับพี่เข้าใจไหม” อลันบอกพร้อมกับย่างเท้าเข้าไปหา เมื่อคนที่อ้างว่าเป็นพี่ชายเริ่มขยับไอรดาจึงตวัดขาเกี่ยวเก้าอี้ที่วางอยู่ด้านข้างแล้วเหวี่ยงออกไปเต็มแรง หญิงสาวกระโดดขึ้นระเบียงเมื่อเห็นชายหนุ่มอีกคนกำลังพุ่งเข้ามาแล้วตวัดขาฟาดลงบนซีกหน้าเป็นผลให้คนที่พุ่งเข้ามาถลาไปตามแรงส่งของฝ่าเท้า เสียงโครมครามยังดังขึ้นอย่างต่อเนื่องเมื่อหญิงสาวไม่ยอมถอยให้กับอะไร...อลันกัดกรามแน่นเมื่ออีกฝ่ายยังใช้ทักษะที่เธอมีเหนือใครๆ เข้าห้ำหั่นผู้รุกรานอย่างไม่คิดอ่อนข้อ ชายหนุ่มมองดวงตาว่างเปล่าที่ฉายประกายเด็ดเดี่ยวและอำมหิตตามนิสัยของเธออย่างหนักใจ... เพราะรู้จักอลิสดีวันนี้เขาจึงต้องพาเธอกลับไปให้ได้ และด้วยความรักน้องเขาจึงไม่กล้าใช้กำลังจนทำให้เธอต้องบาดเจ็บ...แต่เมื่อเห็นว่าทางฝ่ายตนอาจจะเพลี่ยงพล้ำอลันจึงตัดสินใจยกปืนขึ้นเล็งไปที่หญิงสาว...พร้อมกับแผดเสียงขึ้น “หยุดได้แล้วอลิส” ร่างบอบบางหยุดกึกโดยอัตโนมัติ...ก่อนจะตวัดสายตาจ้องปลายกระบอกปืนเก็บเสียงด้วยแววตานิ่งเฉย “จะยิงฉันเหรอ...เอาสิยิงมาเลยและยิงให้เร็วกว่าฉันด้วย” อลันกัดกรามแน่นเมื่อได้ยินคำพูดท้าทายจากน้องสาว แต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะทันได้ตัดสินใจ ร่างบอบบางที่หยุดนิ่งก็เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้งในระดับความเร็วที่ไม่มีใครอ่านทันว่าเธอคิดจะทำอะไร จังหวะหมุนตัวของหญิงสาวที่พุ่งเข้าหาลูกน้องหนึ่งในสองของเขารวดเร็วเพียงชั่วกะพริบตาจนไม่มีใครทันได้ตั้งตัว เธอคว้าหมับที่ด้ามปืนซึ่งโผล่ออกมาจากซอกรักแร้แล้วลั่นไกออกไปทันที เปรี้ยง!! ขณะที่อลันกำลังละล้าละลังกับการตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรกับเธอเสียงปืนก็แผดขึ้นหนึ่งนัด ชายหนุ่มสะดุ้งสุดตัวเมื่อกระสุนที่พุ่งออกมาเจาะเข้าที่หัวไหล่อย่างจัง “คุณอลัน!!” เสียงตะโกนลั่นของคนติดตามที่ดังขึ้นไม่ได้หยุดความโกลาหลแต่อย่างใด เมื่อไอรดาปล่อยกระสุนนัดที่สองออกจากลำกล้องในเวลาไล่เลี่ยกัน กระสุนนัดนั้นเฉียดร่างของอลันไม่ถึงคืบเมื่อชายหนุ่มหมุนตัวหลบได้หวุดหวิด เอกทัศน์ที่บาดเจ็บน้อยกว่าชายอีกคนรีบพุ่งเข้าไปหาร่างที่ฟุบลงกับพื้นแล้วประคองเจ้านายเอาไว้ “โชคถอยก่อน...” “โชคถอยก่อน...” ชายหนุ่มตะโกนบอกเพื่อนที่กำลังอยู่ในสภาพงอมไม่แพ้เจ้านายน้ำเสียงลนลาน ก่อนจะลากร่างโชกเลือดลงจากเรือนกลับไปที่รถอย่างรวดเร็ว ไอรดามองตามคนทั้งสามที่กำลังจากไปอย่างทุลักทุเลนั่นอย่างใช้ความคิด...หญิงสาวก้มมองปืนในมือแล้วนิ่วหน้า...เธอยิงเขา...มือเรียวโยนปืนไปอีกทางเมื่อสำนึกได้ว่าอาวุธร้ายในมือคืออะไร ดวงตาคู่งามกวาดไปรอบๆ บ้านแล้วต้องใจหายวาบเมื่อเห็นทุกอย่างเกลื่อนกระจายเต็มไปหมด... เสียงเครื่องยนต์ที่ดังขึ้นจากอีกฟากของแนวไม้...ทำให้เธอรู้จุดที่พวกนั้นซุ่มอยู่ หญิงสาวนิ่วหน้าเมื่อได้ยินเสียงเหยียบคันเร่งและความเร็วราวพายุของรถคันนั้นเมื่อมันกระโจนออกไปยังท้องถนน เสียงรถแล่นออกไปไกลจนเงียบหายได้สักพัก...ก็มีเสียงมอเตอร์ไซด์ขับเข้ามาในบริเวณบ้าน “คุณนาย! เกิดอะไรขึ้นคะ” เสียงหญิงบ้านกลางคนที่ตะโกนถามแข่งกับเสียงเครื่องยนต์ที่ยังดังกระหึ่ม พร้อมกับวิ่งรี่เข้ามา...ไม่ได้ทำให้หญิงสาวรู้สึกปลอดภัยเท่ากับเสียงของใครอีกคน แม่บ้านที่ห้อมาแต่ไกลจนลืมสังขารกระโดดขึ้นบันไดมาด้วยความเร็วจนลืมนับขั้นหยุดเท้าโดยอัตโนมัติ... “คุณนายเป็นอะไรมากไหมคะ...อุ้ย!...ปืนใครตกอยู่นี่...ว้าย!...นั่นใช่เลือดไหมคะนั่น...เสียงแม่บ้านวิ้ดว้ายขึ้นเมื่อเห็นกองเลือด อาวุธ และสภาพบ้านซึ่งเละเทะไม่เหลือชิ้นดี “แพนด้ารีบโทรหาสารวัตรเร็วลูก” นางเรียมวิ่งเข้าไปโอบกอดร่างบอบบางที่หน้าซีดราวแผ่นกระดาษนั่งสั่นเทาอยู่ข้างเสาบ้านอย่างห่วงใย “ป้าเรียมอย่าบอกคุณราชนะคะ” ไอรดารีบห้ามเพราะเกรงชายหนุ่มจะเป็นกังวล “ไม่บอกไม่ได้หรอกค่ะ เกิดสารวัตรรู้ทีหลังป้ามีหวังถูกไล่ออกแน่ๆ มันเกิดอะไรขึ้นคะคุณนาย...ทำไมข้าวของมันถึงได้เกลื่อนกระจายแบบนี้” นางถามขึ้นขณะประคองร่างบอบบางไปนั่งที่ม้าไม้ “มีคนบุกเข้ามาค่ะ...ไอยิงพวกมันด้วย...ไม่รู้ตายหรือเปล่า...ป้าเรียมไอกลัว” หญิงสาวเล่าเสียงสั่น...พอทุกอย่างเข้าสู่สภาวะปกติไอรดาภาคอ่อนแอก็กลับเข้าร่าง หญิงสาวกวาดตามองไปที่กองเลือดแล้วร้องไห้ออกมา...เธอจำแววตาและสีหน้าผู้ชายคนนั้นได้ดี...เขาไม่ได้มองเธอด้วยความอาฆาตมาดร้ายเลยสักนิด...นอกจากมองมาด้วยสายตาที่แสดงชัดว่าผิดหวังและเสียใจมากแค่ไหนที่เธอลั่นกระสุนใส่เขา... ...เขาจะตายไหมหนอ...หญิงสาวถามตัวเองด้วยความรู้สึกหวิวใจแปลกๆ... มาเรียมโอบกอดร่างสั่นเทาราวลูกนกด้วยความสงสาร จากสภาพแม้จะงุนงงว่านายผู้หญิงเอาปืนมายิงผู้บุกรุกได้อย่างไร แต่ก็คิดว่าในยามคับขันเพราะความตกใจคนเรามักจะทำอะไรได้ทุกอย่างเพื่อรักษาชีวิตรอด...แม่บ้านกลางคนจ้องใบหน้าเผือดซีดของนายสาวแล้วถอนใจออกมาอย่างโล่งอก...โชคดีที่เธอยังปลอดภัยไม่อย่างนั้นเห็นทีสารวัตรหน้าเข้มได้คลั่งจนอนาคตนางดับมืดเป็นแน่ ...โถ...แม่คุณคงจะตกใจมากถึงได้ตัวสั่นไปทั้งร่างแบบนี้...เมื่อเห็นสภาพสั่นเป็นเจ้าเข้าของนายสาวแม่บ้านกลางคนจึงอดสงสารไม่ได้... รถของอลันที่ขับมาด้วยความเร็วราวพายุเบรกสนั่นอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่งซึ่งปลูกอยู่ห่างจากโรงพยาบาลและค่อนข้างโดดเดี่ยว...โชคดีที่เวลานี้ยังเช้าและบริเวณบ้านพักก็มีต้นไม้ใหญ่ปกคลุมหนาทึบมันจึงช่วยบังความโกลาหลได้ดี เอกทัศน์วิ่งเข้าไปดูลาดเลาแล้วกลับออกมาใหม่เมื่อคนที่พวกเขาต้องการความช่วยเหลือยังไม่ได้ไปไหน พอทุกอย่างเคลียร์เขาจึงกลับมาพยุงเจ้านายเข้าไปด้านในทันที แม้บ้านหลังเล็กจะดูไม่พร้อมสำหรับการผ่าตัด แต่เวลานี้พวกเขาเลือกไม่ได้เพราะไม่มีใครอยากเข้าไปเฉียดใกล้โรงพยาบาลให้เกิดปัญหาในภายหลัง... อลันได้รับการช่วยเหลืออย่างทุลักทุเลเพราะอุปกรณ์ไม่ได้มีพร้อมนัก แต่ด้วยประสบการณ์เขาจึงปลอดภัยในเวลาต่อมา แม้บาดแผลที่ถูกยิงจะไม่ได้สาหัสแต่จิตใจของเขากลับอ่อนล้าจนแทบไม่อยากรับรู้อะไร ...เมื่อทำแผลเสร็จนายแพทย์ที่จำใจผ่ากระสุนออกจากร่างแกร่งกำยำด้วยกรรมวิธีที่เรียกความเจ็บปวดสุดๆ ให้กับคนไข้...นึกชื่นชมพ่อหนุ่มหน้าคมที่มีความอดทนเป็นเยี่ยม...เมื่อคนไข้ปลอดภัยและไม่ประสงค์พักฟื้นตามคำแนะนำ นายแพทย์กลางจึงช่วยอีกฝ่ายพยุงคนเจ็บที่ยังอยู่ในสภาวะอ่อนแรงและเหม่อลอยไปขึ้นรถเมื่อทุกคนยืนยันว่าต้องรีบเดินทางจนไม่สนใจกับคำทัดทานของผู้รักษา “ขอบใจมากหมอ...ทัศน์เอาค่ารักษาให้หมอด้วย” อลันหันไปสั่งลูกน้องคนสนิทเสียงแผ่ว เอกทัศน์ดึงธนบัตรปึกใหญ่จากกระเป๋าเสื้อยื่นให้นายแพทย์กลางคนที่เขารู้ดีว่าไม่ได้เต็มใจรักษาเจ้านายเขาในฐานะพลเมือง...แต่จำเป็นต้องรักษาเพราะจรรยาบรรณของแพทย์โดยไม่สนใจนับสักนิดว่ามันเป็นเงินจำนวนเท่าไร ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เมื่อเห็นนายแพทย์กลางคนยังคงยืนเฉยไม่ได้มีท่าทีดีใจหรือกระตือรือร้นที่จะรับเงินจำนวนนั้นสักเท่าไร ทั้งๆ จำนวนของมันก็มีมูลค่าไม่น้อยเลยทีเดียว “รับไปเถอะหมอ...ผมไม่อยากติดหนี้บุญคุณใคร” อลันพูดพร้อมกับพยักหน้าบอกลูกน้องให้นำเงินไปใส่ไว้ในมือหมอ นายแพทย์กลางคนรับเงินจากคนไข้ที่เขาเข้าใจว่าไม่น่าใช่คนดีด้วยทีท่าไม่เต็มใจสักเท่าไรนัก เมื่อรถคันใหญ่ขับห่างออกไปจนลับตา เสียงพ่นลมหายใจออกมายาวๆ ก็ดังตามขึ้นมาติดๆ ด้วยความโล่งใจ แม้จะชินกับสถานการณ์แบบนี้แต่ทุกครั้งเขาก็อดหวั่นไม่ได้ แม้การมีชีวิตอยู่ติดชายแดนจะพบเหตุการณ์แบบนี้บ่อยจนไม่ใช่เรื่องผิดปกตินัก...แต่เขาก็ไม่อยากย้ายไปไหน...เพราะยังมีคนไข้อีกมากมายที่ยังต้องการเขาอยู่... “อลิส...” คนที่เพิ่งถูกเสิร์ฟลูกปืนลงบนร่างกายพึมพำขึ้นเบาๆ ราวกับเพ้อ “เธอไม่ได้ตั้งใจอย่าคิดมากเลยครับคุณอลัน” เอกทัศน์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าปวดร้าวของเจ้านาย “เฮ้อ! แต่เราจะบอกนายยังไงดีล่ะทัศน์...“ “ก็บอกไปตามที่เห็นนั่นแหละครับคุณอลัน...แต่ผมทึ่งคุณอลิสเธอจริงๆ ขนาดความจำเสื่อมนะนั่นพวกเราสามคนยังเอาไม่อยู่เลย” “ถ้าเธอไม่แน่จริง...นายคงไม่ยอมให้ออกมาช่วยหรอก...พวกเราก็รู้นี่ว่าอลิสมีความสำคัญยังไง” อลันเอนกายลงพิงเบาะแล้วหลุบเปลือกตาลง...ไม่น่าเชื่อว่าวันนี้เขาจะถูกน้องสาวเล่นงานชนิดถ้าพลาดก็มีแต่ขึ้นสวรรค์อย่างเดียว แม้จะเสียใจแต่ลึกๆ เขาก็ไม่ได้โกรธเคืองเธอ...เพราะรู้ดีว่าศึกพี่น้องครั้งนี้มันมีสาเหตุ...   Create Date : 27 สิงหาคม 2553 7 comments Last Update : 11 กันยายน 2553 14:57:22 น. Counter : 502 Pageviews. Share Tweet