โค้ดนี้เป็นภาพพื้นหลังนำไปวางที่ช่อง Script Area ค่ะ
https://youtu.be/K2vg5yDgVX4
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ตอนที่ ๓ ไอรัก
|
|
ว่าไงไกรวุฒิเจออลิสไหม...
น้ำเสียงคนถามแสดงความกังวลอย่างชัดเจน
รถของเราพังยับ...แต่พบคนตายแค่หนึ่งจากผลชันสูตรบอกชัดว่าเป็นผู้ชาย...คาดว่าน่าจะเป็นเดโช
แล้วที่โรงพยาบาลล่ะ...ให้ใครไปดูหรือยัง?
คนถามจ้องอีกฝ่ายตาเขม็ง
ไปแล้วครับนาย...แต่ไม่เจอใคร
เป็นไปได้ไหมที่อลิสจะอยู่ในมือของเจ้าหน้าที่
ผมให้คนไปเช็กแล้วไม่มีครับนาย...
บัดซบเอ๊ย!...อลิสหายไปเป็นเดือนแล้วไม่ใช่เหรอทำไมไม่มีใครรายงานอั้ว...ไม่ได้เรื่องสักคน...ไกรวุฒิเรียกตัวอลันกลับมาด่วน...อะไรกันคนตัวเบ่อเร่อเบ่อร่าพวกลื้อหากันยังไงถึงไม่พบ...
คนเป็นนายฟาดมือลงบนโต๊ะอย่างฉุนเฉียว
ตอนนี้ผมให้คนของเราสืบอยู่พวกเราพยายามแล้วนะครับนาย อีกอย่างช่วงที่เกิดเรื่องนายอยู่ต่างประเทศคนที่ทราบภารกิจมีเพียงเดโชคนเดียว...พวกเราจึงไม่ได้ออกตามหาเธอในทันที
อั้วให้เวลาลื้ออีกแค่อาทิตย์เดียวหาตัวเธอให้เจอไม่อย่างนั้นอั้วฆ่าพวกลื้อแน่...นี่ที่อยู่เป้าหมาย...ฆ่าได้ฆ่าซะ
ชายกลางคนโยนซองสีน้ำตาลให้กับลูกน้องแล้วจ้องอีกฝ่ายด้วยประกายตากร้าวดุ
...นายครับคุณอลันกำลังออกติดตามคุณเด่นชัย...ตอนนี้น่าจะอยู่แถวตะเข็บชายแดน...ภารกิจทางโน้นยังไม่เสร็จสิ้นนายจะให้ตามกลับมาไหมครับ
ไกรวุฒิถามไม่เต็มเสียงนัก
อั้วบอกให้ตามอลันกลับมาช่างไอ้เด่นชัยมัน...ตอนนี้อลิสสำคัญที่สุด...
ครับนาย...ถ้าอย่างนั้นผมจะรีบตามคุณอลันกลับมา
ไกรวุฒิหาตัวเธอให้พบ...ไม่ว่าสภาพไหนก็ต้องพากลับมา...เข้าใจไหม
ไกรวุฒิจ้องใบหน้าเครียดขรึมของผู้เป็นนายแล้วโค้งศีรษะก่อนจะถอยออกไปทำตามคำสั่งที่ได้รับ
ชายกลางลุกขึ้นเดินออกไปยืนมองภาพที่แขวนอยู่ตรงฝาผนัง...ดวงตาสีเทาหม่นทอดสายตามองคนที่ยิ้มร่าเริงบนรูปภาพอยู่เป็นนาน...ก่อนจะถอนใจยาว...อย่างหนักใจ
พระอาทิตย์ตกดินไปนานแล้วบรรยากาศโดยรอบจึงมืดครึ้มลงทุกที...ราชนั่งเล่นอยู่บนเก้าอี้ไม้สักขัดเงาอย่างดีมานับชั่วโมงเขาทอดสายตามองออกไปด้านนอกด้วยความรู้สึกที่ยังสรุปไม่ได้ว่าจะเอายังไงกับผู้หญิงที่กำลังอยู่ในความดูแล
เฮ้อ!...
ไอรดายืนกอดอกฟังราชถอนหายใจมาพักใหญ่...หญิงสาวเอียงหน้ามองเสี้ยวหน้าคมเข้มที่ดูเครียดขรึมจนนึกสงสัยว่าเขากำลังกลุ้มใจกับเรื่องอะไรหนักหนา...ถึงได้มานั่งถอนใจเอาๆ มาเป็นชั่วโมงๆ แบบนี้
คุณราชคะ...คุณมีเรื่องอะไรอยู่ในใจหรือเปล่า
เมื่อทนไม่ไหวเธอจึงเดินเข้าไปทรุดนั่งลงบนเก้าอี้อีกตัวแล้วเอ่ยถาม
เอ่อ...เอ่อ...เปล่าครับ
คุณกำลังหนักใจเรื่องฉันอยู่หรือเปล่าคะ
หญิงสาวถามออกไปตรงๆ
นั่นยิ่งไม่ใช่...เรื่องของคุณไม่เคยเป็นเรื่องหนักหนาของผม
ราชจ้องมองหญิงสาวร่างบางในชุดกระโปรงสีขาวสะอาดตา...กำลังเอียงหน้ามองเขาอยู่ห่างไปไม่ถึงฟุตด้วยแววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายและมีอะไรหลายอย่างในนั้น...แม้คนถูกมองจะไม่เข้าใจว่ามันหมายถึงอะไรแต่ก็อดวูบวาบไม่ได้เมื่อถูกอีกฝ่ายจ้องเอาๆ ...ใบหน้าเคร่งขรึมเพราะความไม่ลงรอยของความคิดค่อยๆ ผ่อนคลายจากความตรึงเครียดเมื่อได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากเรือนกายของเธอ
เห็นคุณเป็นแบบนี้แล้วฉันไม่สบายใจเลยค่ะ...เหมือนตัวเองเป็นภาระยังไงก็ไม่รู้...ฉันขอโทษนะคะ
ไอรดาวางมือลงบนท่อนแขนกำยำ...แล้วก้มหน้าอย่างสำนึก
ผมบอกแล้วไงว่าทุกเรื่องที่เกี่ยวกับคุณ...มันไม่ใช่เรื่องหนักหนา...ผมเต็มใจที่จะมีคุณอยู่แบบนี้ไปตลอดชีวิต...แต่...
ชายหนุ่มหยุดคำพูดไว้แค่นั้นก่อนจะถอนใจรอบที่ร้อยออกไป
คุณไม่รักฉันเหรอคะ
ราชแทบอ้าปากค้างเมื่อได้ยินคำถามที่ทำเอาหัวใจรัวเป็นปืนกล...ถามมาได้กับคำถามนี้...ถ้าไม่รักไม่กลุ้มหรอก...แม่คุ้ณเอ๊ย...สารวัตรหน้าเข้มตะโกนลั่นอยู่ในใจ
มันจะเร็วไปไหมหากผมจะบอกว่าผมรักคุณ...ผมไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงเกิดขึ้นทั้งๆ ที่ผมพยายามกีดกันตัวเองให้อยู่ห่างจากความรัก...ผมพยายามแล้ว
ไอรดาเอียงหน้ามองใบหน้าคมเข้มที่กำลังสับสนด้วยประกายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม...ทำไมเขาต้องกีดกันตัวเอง...
เราไม่เคยรักกันเหรอคะ...ตกลงฉันกับคุณเราไม่ใช่คนรักกันเหรอคะ...ฉันไม่เข้าใจ
หญิงสาวผละออกห่างจากร่างกำยำถอยหลังจนชิดระเบียงขณะจ้องคนตรงหน้าด้วยสายตาห่างเหิน...ราชรู้สึกปวดแปลบไปทั้งใจเมื่อเห็นความเฉียบเย็นที่ฉายออกมาจากดวงตากลมโตซึ่งเต็มไปด้วยความคลางแคลงใจ
ผมไม่รู้จะอธิบายยังไงดี...
แล้วคุณพาฉันมาที่นี่ทำไม...คุณโกรธอะไรฉันหรือเปล่า...หรือว่าเราสองคนจะมีปัญหากัน...เราทะเลาะกันใช่ไหมคะ
เอาเข้าไป...แม่คุณก็ช่างคิด...ราชลุกขึ้นยืนเกาหัวแกรกๆ เมื่อหญิงสาวเล่นพูดเองเออเองเสร็จสรรพจนเขาตั้งรับแทบไม่ทัน
เราไม่เคยมีปัญหากันโอเคไหม...ผมจะอธิบายให้ฟัง
ราชเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเธอแล้วตัดสินใจบอกความจริงออกไป
ผมเพิ่งพบคุณ...เราไม่เคยรู้จักกัน
ไม่เคยรู้จักกันงั้นเหรอคะ... ไอรดานิ่งหน้าแล้วถามต่อ คุณไม่รู้จักฉันแล้วคุณพาฉันมาที่นี่ทำไม?...
เราไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร...ไม่มีอะไรสักอย่างที่ยืนยันตัวตนของคุณที่สำคัญคุณจำอะไรไม่ได้...และผมคงปล่อยให้คุณไปอยู่ในความดูแลของคนอื่นไม่ได้เหมือนกัน...
ฉันไม่เข้าใจ...
คุณพอจะนึกออกไหมว่าทำไมคุณถึงรู้จักผม...ทำไมคุณเรียกชื่อผม...
ราชจ้องดวงหน้าเผือดซีดของหญิงสาวตรงหน้าตาเขม็ง
ไม่รู้สิ...ฉันเหมือนรู้จักคุณ...ชื่อนี้มันวนเวียนอยู่ในหัวฉันตลอดเวลาแต่ฉันจำไม่ได้ว่าเราเกี่ยวข้องกันยังไง
ราชละสายตาจากหญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองไปบนท้องฟ้า...ชายหนุ่มมองพระจันทร์ที่ใกล้เต็มดวงและดวงดาวที่เกลื่อนอยู่เต็มผืนฟ้า...แล้ววกกลับมาจ้องหน้าเธออีกครั้ง
แม้ว่าผมจะไม่รู้ว่าคุณชื่ออะไรและไม่รู้ว่าคุณเป็นใครมาจากไหน...แต่ก็ยินดีที่ได้ดูแลคุณ
ไอรดาเงยหน้าขึ้นสบตาเขา...ขณะราชก้มลงมอง...วงแขนแกร่งรั้งร่างบอบบางเข้ามาชิดอกแล้วกลั้นใจเอ่ยออกไป
ผมอยากมีคุณอยู่กับผมแบบนี้...แต่มันเหมือนเอาเปรียบคุณ...
ทำไมคุณถึงคิดแบบนั้นคะ
ถ้าความทรงจำคุณกลับคืนมาแล้วพบว่าตัวเองมีคนรักอยู่แล้ว...มันจะยังยุติธรรมอยู่ไหมหากเราไม่ได้เป็นคนอื่น
คำตอบของราชทำเอาหญิงสาวเม้มปากแน่น...เธอยืนถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาว่ารู้สึกอย่างไรกับความว่างเปล่าของความทรงจำที่เธอก็ไม่รู้ว่าเมื่อไรมันจะกลับคืนมาเหมือนเดิม...ใบหน้างดงามราวภาพวาดเงยขึ้นมองใบคมเข้มที่ก้มมองเธอราวกับกำลังรอคำตอบอย่างจดจ่อนั่นแล้วครุ่นคิด...
ฉันเชื่อว่าตัวเองไม่ได้รักใคร...บางครั้งฉันรู้สึกอยากอยู่แบบนี้ตลอดไปฉันอยากจำได้แค่คุณ...บางครั้งความทรงจำเก่าๆ มันอาจจะไม่ค่อยสวยงามกระมังฉันถึงได้รู้สึกหวาดกลัวกับมันจนไม่อยากจดจำอะไรอีก
พอได้ยินคำพูดของเธอนายตำรวจหน้าเข้มถึงกับอึ้ง...ฤๅเธอจะเป็นคู่แท้ที่ฟ้าส่งมาให้เขาจริงๆ...ชายหนุ่มยกผลประโยชน์ให้ตัวเองแทบจะทันทีที่หญิงสาวพูดจบ
ไอรดาวางศีรษะลงบนบ่ากว้างราวกับขอที่พึ่งพิง...ราชยืนตัวเกร็งเพราะไม่คาดคิดว่าบทฟ้าจะหาคู่ให้มันก็ง่ายดายเสียจนไม่กล้ากระโจนลงไปทั้งตัว...ฟ้าหนอฟ้าส่งคู่แท้มาทั้งทีจะช่วยส่งมาแบบดีๆ หน่อยก็ไม่ได้...ชายหนุ่มโยนความไม่เคลียร์ไปให้ชะตาที่ฟ้าเป็นผู้ขีดเส้น
ถ้าเธอมีสติที่เต็มร้อยกว่านี้มันก็ดีหรอก...บางทีทุกอย่างมันอาจจะดีกว่าเหมารวมว่าใช่เอาเอง...แล้วสุดท้ายต้องไปนั่งปลูกแห้วพร้อมกับโรงงานกลั่นน้ำใบบัวบกมาซดแก้ช้ำใน
ราชมองคนตรงหน้าอย่างใช้ความคิด...เมื่อความรู้สึกถูกผิดยังมีอยู่เต็มเปี่ยม...เขานึกถึงวันแรกที่พบเธอ...แม้สิ่งที่เกิดขึ้นมันจะเหมือนเป็นเรื่องบังเอิญที่คนเราอาจจะพบเจอได้ในชีวิต...แต่สำหรับเขาความรู้สึกบอกว่าการพบกันครั้งนั้นมันมีมากกว่าแค่...พบแล้วผ่านเลย...เขาถามตัวเองหลายครั้งว่าที่ตกหลุมรักเพราะเธอสวยหรือเปล่า...แต่รอบกายของเขาก็มีผู้หญิงมากมายอยู่รายล้อมและแต่ละคนก็ไม่ได้สวยน้อยไปกว่าเธอเลย
ครั้งแรกที่เห็นเขาหยุดสายตาอยู่แค่เธอ แม้จะตอบตัวเองไม่ได้ว่าทำไม แต่เขาก็ยังอยากหยุดอยู่ตรงนั้น
ไม่ว่าจะยังไงฉันก็ต้องขอบคุณที่คุณกรุณาช่วยไว้...คุณราชคะ...คุณชอบดาวเหรอคะ
คำถามของหญิงสาวทำเอาสารวัตรหน้าเข้มถึงกับสะดุ้ง...ชอบดาวเหรอ?...ชายหนุ่มก้มมองคนที่กำลังเงยขึ้นมองเขาก่อนจะแหงนหน้าขึ้นมองดวงดาวบนท้องฟ้า...
ทำไมคุณถามผมแบบนั้น
ฉันเห็นคุณออกมายืนที่ระเบียงแล้วมองดูดาวทุกวัน...คุณมีความหลังกับดาวพวกนั้นเหรอคะ
คำถามทะลุจุดตายของหญิงสาวทำเอาพ่อหนุ่มหน้าเข้มถึงกับสะอึก...ราชหมุนร่างโอบเอวคอดบางแล้วรั้งเข้าแนบลำตัว...เขาทอดสายตามองดวงดาวกะพริบระยิบระยับที่เห็นลิบๆ อยู่เลยยอดเขาสูงแล้วยิ้มออกมา...
จริงอยู่ที่สองสามปีมานี้เขามีความหลังกับดวงดาวพวกนั้น...และยังฝังใจอยู่อย่างนั้นแม้ว่ามันจะเอื้อมไปไม่ถึงก็ตามที...แทบทุกคืนเขาต้องออกมาดูดาวที่พร่างพราวอยู่บนผืนฟ้านั่นอย่างเดียวดาย...และถามตัวเองอยู่เสมอว่าเขามองไปเพื่ออะไร...
เมื่อก่อนเคยมีหน้าใครคนหนึ่ง...และใครอีกหนึ่งคนคอยวนเวียนให้หัวใจได้จดจำ...
ถ้าคุณชอบดาว...เรียกฉันว่าแทนดาวสิคะ...ฉันอยากจะอยู่แทนดาวพวกนั้นเพื่อคุณ
ไอรดาบอกยิ้มๆ เธอเงยหน้าจ้องอีกฝ่ายด้วยประกายตาจริงจังจนราชรู้สึกชาวาบไปทั้งความรู้สึก...
คุณก็เป็นคุณแทนใครไม่ได้และผมไม่คิดจะมีคุณเพื่อแทนใคร...ดาวพวกนั้นถึงจะมีอยู่เต็มฟ้าแต่ดาวก็คือดาว...ผมเคยรักอยากเป็นเจ้าของดาวแต่เมื่อเอื้อมไม่ถึงผมก็ต้องยอมรับ...อย่าคิดอยู่เพื่อแทนใคร...เพราะผมไม่ต้องการตัวแทน
ฉันไม่ได้อยู่แทนใครแต่อยากอยู่กับคุณ...ฉันอยากมีชื่อค่ะ...อยากให้คุณเรียกชื่อฉันอย่างน้อยมันก็ไม่ห่างไกลจนฉันรู้สึกเหมือนเราเป็นคนอื่น
อยากมีชื่องั้นเหรอ ราชเลิกคิ้วคล้ายล้อเลียนแล้วยิ้มพรายออกมา ชื่อที่รักเป็นไงผมชอบนะ...ที่รักจ๋า...เห็นไหมฟังดูดีเชียว เขาบอกพร้อมกับมองเธอด้วยประกายตาที่เต็มไปด้วยความหมาย
บ้า...ไม่เอาหรอกเลี่ยนจะตาย...คิดมาได้ชื่อเห่ยๆ
ไอรดาถึงกับหน้าร้อนเพราะรู้สึกอายกับคำพูดๆ เลี่ยนแบบไม่สะกิดให้เตรียมใจของอีกฝ่าย
เห่ยตรงไหน...เรียกแล้วกระชุ่มกระชวยออก
งั้นเรียกฉันว่าไอดีกว่า...ความหมายคือฉัน...โอเคไหม...แต่ฉันก็อยากชื่อแทนดาวนะคุณราช...ฉันอยากจะอยู่เป็นตัวแทนให้กับทุกอย่างที่คุณอยากมี
อย่าเลยเพราะผมคงไม่สบายใจนักหากจะต้องอยู่กับสิ่งที่ถูกสร้างขึ้นมาแทน...ผมอยากมีทุกอย่างที่เป็นของผม...ผมรักคุณและสามารถรักได้เต็มความรู้สึกโดยที่ไม่ต้องลังเลว่าจะขาดเหลือและไม่เพียงพอ...ผมจะเรียกคุณว่าไอ...เพราะคุณคือไอรักที่เป็นได้มากกว่าแค่ตัวแทน...เข้าใจไหมไอ
ราชบอกออกไปตามความรู้สึกและเป็นความรู้สึกที่เขาบอกได้เต็มปากเต็มคำว่ามันเป็นเช่นนั้นจริงๆ
คุณราช!...ฉันมีค่าขนาดนั้นเลยเหรอคะ...ทั้งๆ ที่คุณบอกเองว่าเราไม่รู้จักกัน
เมื่อก่อนอาจจะไม่แต่วันนี้ผมรู้จักคุณแล้ว...คุณมีความสำคัญกับความรู้สึกของผมจนไม่อาจตีค่าหรือราคาได้เลยเพราะคุณมีความหมายมากมายมหาศาลเหลือเกินกับความรู้สึกที่ผมมี...ผมรักคุณ...ผมไม่อยากเสียเวลา...ผมไม่อยากรออะไรอีกแล้ว
คุณราช...
ไอรดาอุทานเสียงแผ่วเบา...ด้วยความตื้นตันจนรู้สึกเบ่งบานไปทั้งความรู้สึก...ดวงตาคู่สวยมองเขาอย่างเชิญชวน...ปลายนิ้วเรียวแตะลงบนแก้มเกลี้ยงเกลาเพราะเจ้าตัวเอาใจใส่อย่างดีและลูบไล้ไปมา...ปลายเท้าเรียวเล็กเขย่งขึ้นขณะใช้อีกมือโน้มใบหน้าเครียดขรึมลงมาช้าๆ
ราชแทบหยุดหายใจเมื่ออีกฝ่ายกำลังทำในสิ่งที่เขาไม่คาดคิดว่ามันจะเป็นไปได้...ชายหนุ่มจ้องริมฝีปากเย้ายวนที่เผยอแย้มแล้วกลืนน้ำลายดังเอื๊อก!...
เอาวะในเมื่อฟ้าส่งเธอมาแบบนี้มันก็ต้องเดินไปตามนั้น...เมื่อตัดสินใจได้เขาค่อยๆ เลื่อนมือที่โอบอยู่รอบเอวขึ้นประคองแผ่นหลังและอีกข้างแทรกเข้าไปใต้เรือนผมนุ่มสลวย
ชายหนุ่มระบายความตึงเครียดที่สุมมานับเดือนลงบนกลีบปากนุ่มละมุน...ด้วยสัมผัสที่ทำเอาไอรดาถึงกับวาบหวิวไปทั้งร่าง...เธอเบิกตากว้างอย่างตระหนกและดิ้นอึกอักเมื่อตกอยู่วงในล้อมของจุมพิตอันร้อนแรง...ความรู้สึกที่เธอคิดแค่จะหอมแก้มขอบคุณเขาถูกอีกฝ่ายเชิญชวนจนรู้สึกปั่นป่วนไปทั้งความรู้สึก
...มันคืออะไรกัน?...
ราชระดมจูบคนในอกชนิดไม่สนฟ้าไม่สนดิน...จมูกและปากรุมร้อน ไซ้ไปตามวงหน้าไล่ลงมายังซอกคอกรุ่นละมุน...แล้วลากลงมาเรื่อยๆ จนหญิงสาวตัวอ่อนระทวยอย่างช่วยตัวเองไม่ได้ ความแปลกใหม่จากรสสัมผัสอันวาบหวามทำให้เธอหลงใหลไปกับมันจนไม่คิดสนใจด้วยซ้ำว่าร่างกายกำลังถูกช้อนขึ้นไปแนบกับอกแกร่งตั้งแต่ตอนไหน
หญิงสาวหลับตาพริ้มปล่อยทุกอย่างให้จมอยู่ในความวาบหวามที่หัวใจกำลังดื่มด่ำอยู่ในห้วงปรารถนา เธอตอบตัวเองไม่ได้ว่าทำไมถึงต้องการเขานัก...ทุกความอ่อนโยนที่เขาแสดงออก...ทุกความอบอุ่นที่เธอสัมผัสได้...เขาเหมือนเป็นผู้พิทักษ์ที่จะปกป้องคุ้มภัยให้กับเธอ...แต่เหนืออื่นใด...สิ่งที่หัวใจร่ำร้องมันคือไอรักอันมากมายมหาศาลที่กำลังกลั่นออกมาจากหัวใจของเขานั่นต่างหาก...
...หรือว่าสิ่งที่เธอโหยหามันคือความรัก...เธอรักเขางั้นเหรอ?...
Create Date : 23 สิงหาคม 2553 |
|
4 comments |
Last Update : 23 สิงหาคม 2553 11:39:26 น. |
Counter : 517 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: เอิงเอย IP: 68.224.193.220 23 สิงหาคม 2553 20:25:43 น. |
|
|
|
| |
โดย: sansook 24 สิงหาคม 2553 14:03:33 น. |
|
|
|
| |
โดย: เอิ IP: 68.224.193.220 24 สิงหาคม 2553 20:49:39 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|