ตอนที่ ๕ เดินหน้าสู่ฉิมพลี

“ปล่อย!” เสียงที่แผดขึ้นทำเอาคนที่กำลังกรุ่นอยู่ในห้วงรักถึงกับสะดุ้งและใจหายวาบเมื่อเห็นประกายตาของคนที่อยู่ใต้ร่างเปลี่ยนเป็นเย็นชาจนน่าใจหาย ไอรดาหลับตาลงแล้วลืมขึ้นในเสี้ยวนาที...ความรู้สึกปวดหนึบไปทั้งร่างเรียกสัญชาตญาณให้เธอหวงแหนสิ่งสำคัญที่เธอเฝ้าถนอมมานับยี่สิบห้าปีให้กลับมาในเวลาเพียงชั่วแวบ หญิงสาวกัดริมฝีปากเกร็งฝ่ามือขึ้นและสะบัดสันมือลงบนต้นคอของราชเต็มแรง เสียงร้องและอาการสะดุ้งของชายหนุ่มทำให้เธอไม่คิดอ่อนข้อและยินยอมพร้อมใจอีกต่อไป...ร่างบอบบางเริ่มดิ้นรน...แต่ดูเหมือนมันจะทำได้ยากยิ่งเพราะทุกสิ่งที่ดำเนินอยู่พรั่งพร้อมเสียจนยากเกินกว่าจะถอยกลับ ราชมองแววตาเหี้ยมเกรียมที่จ้องเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้ออย่างงุนงง...แม้เธอจะเริ่มดิ้นรนให้หลุดออกจากพันธนาการที่ประสานได้เพียงครึ่งแต่เขาก็ไม่อยากหยุดทุกอย่างไว้เพียงครึ่งๆ กลางแบบนี้...เขาเดินมาไกลจนเห็นวิมานฉิมพลีอยู่ลิบๆ...จะให้ถอยกลับง่ายๆ ไม่มีทางเสียล่ะ...ชายหนุ่มตะโกนบอกตัวเอง... “ไอ...ทุกอย่างมันจะดีกว่าเมื่อกี้...อย่าตกใจนะคนดี...มันจะดีกว่า” เสียงทุ้มที่กระซิบบอกพร้อมกับกดย้ำตัวตนเข้าสู่ความชุ่มฉ่ำเต็มกำลังทำเอาร่างสาวที่กำลังดิ้นรนสะดุ้งเฮือก!... ไอรดาเบิกตาขึ้นแล้วหลับลงโดยฉับพลันเมื่อสิ่งที่กำลังประหวั่นหลอมรวมอยู่ในร่างกายจนเธอรับรู้ได้ถึงความเบ่งบานอันแสนสุขสราญของกายแกร่ง ใบหน้างดงามส่ายหนีเมื่อชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงมา...หญิงสาวจ้องใบหน้าขมวดมุ่นของราชอย่างสับสน...ใจหนึ่งเธอรู้สึกปรีดิ์เปรมกับไอร้อนที่หลอมรวมอยู่ในร่าง...แต่อีกใจกลับกังขากับสิ่งที่ดำเนินอยู่...ขณะกำลังสับสนอยู่กับความคิดของตัวเอง...คนที่นิ่งมาชั่วอึดใจก็ค่อยๆ ขยับร่างกาย... หญิงสาวเผยอริมฝีปากครวญครางเบาๆ เมื่อจังหวะขยับยกที่ชายหนุ่มกำลังดำเนินอยู่สร้างความรู้สึกอันซาบซ่านจนไม่อาจยับยั้งชั่งใจได้อีก ราชจ้องแก้มนวลเนียนสีระเรื่อด้วยประกายตาที่บอกชัดว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้เกิดเพราะอารมณ์ชั่ววูบ...แม้เสี้ยวหนึ่งเขาจะรู้สึกผิดที่คิดรวบรัดตัดตอนแล้วครอบครองเธอโดยไม่รั้งรอกับอะไร...แต่เมื่อได้สัมผัสกับความงดงามแห่งวัยสาวเขาจึงบอกกับตัวเองว่า...เรือนกายอันแสนบริสุทธิ์ผุดผ่องตรงหน้ามีค่ายิ่งกว่าสิ่งใด... แม้ไม่อยากเชื่อว่ายุคโลกาภิวัฒน์จะยังมีดอกไม้งามที่สมบูรณ์พร้อมโดยไร้รอยกัดแทะของหมู่แมลง...แต่จากการสัมผัสมันก็เห็นได้ชัดว่า...ผู้หญิงที่ฟ้าส่งมาให้สะอาดพร่างพราวราวกับนางสวรรค์อันบริสุทธิ์ เพราะความเห็นแก่ตัวเฉกเช่นเดียวกับมนุษย์คนอื่นๆ...เขาจึงหลับหูหลับตาโยนคำว่าถูกต้องและเหมาะสมออกไป แล้วเดินหน้านำพาคนรักพุ่งทะยานขึ้นสู่วิมานฉิมพลีโดยไม่คิดสนใจกับอะไรอีก...ความรักสั่งให้เขาทำอะไรสักอย่างเพื่อความสุขของหัวใจ...ในขณะความใคร่สั่งให้เขารีบไขว่คว้าความหฤหรรษ์ให้แก่ร่างกาย ชายหนุ่มยังคงเดินหน้าอย่างระมัดระวัง แม้คนที่กำลังเดินตามเขามาติดๆ ไม่ได้คล่องแคล่วจนช่วยผ่อนเบาแต่เขากลับไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยที่จะประคับประคองแล้วพาเธอไปเดินข้างหน้า ไอรดายังไม่ประสีประสานักกับทุกอย่างที่กำลังดำเนินอยู่ ราชยิ้มอย่างเอ็นดูเมื่อเห็นใบหน้างดงามกำลังแดงก่ำราวลูกตำลึงเพราะความอาย...เขาทาบฝ่ามือลงบนเรือนผมนุ่มสลวยและลูบไล้ปลอบโยนเมื่อเห็นความหวาดหวั่นฉายออกมาจากดวงตาคู่สวย... ร่างบอบบางแอ่นหยัดเข้าหาอกแกร่งเมื่อแรงเร้าบางอย่างกำลังรุมเร้าจนกายสาวไม่อาจนิ่งเฉยได้อีกต่อไป...เสียงเว้าวอนที่หญิงสาวโพล่งออกไปอย่างลืมตัว...แม้ฟังไม่ได้สรรพแต่คนฟังก็อดยิ้มออกมาไม่ได้...นั่นเพราะเข้าใจความหมายดีว่าสิ่งที่เธอร้องขอมันคืออะไร... “อีกนิดนะคนดี...” “คุณราช...ฉัน...อึดอัด...ฉันกลัว...ฉันไม่รู้ว่ามันจะสิ้นสุดอย่างไร...ได้โปรด...” แม้สติของเธอไม่ได้กลับคืนมาจนสามารถจดจำทุกอย่างในอดีตได้...แต่ความรู้สึกสูญเสียที่อยู่ในเบื้องลึกก็ทำให้เธออดหวาดหวั่นไม่ได้เมื่อจะถูกอีกฝ่ายตีตราจองจนไม่เหลือสิ่งที่ควรภาคภูมิใจ...ไอรดายังพยายามเกร็งฝืนร่างกายไม่ให้โอนอ่อนผ่อนตามไปกับทุกจังหวะที่ยังเดินหน้าแม้ว่ามันจะเริ่มเร่าร้อนขึ้นทุกขณะก็ตามที “ไอ...อย่าฝืนร่างกายปล่อยทุกอย่างตามสบาย...ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะเรารักกัน...คนดีตามใจผมสักครั้งนะ...เราจะหยุดดื่มด่ำของความรักครั้งนี้ด้วยกันเมื่อมันถึงจุดสิ้นสุด” เสียงกระซิบแผ่วเบาดังอยู่ข้างหูเล็กๆ พร้อมกับแรงกดหนักๆ ย้ำลงมาอีกหลายครั้ง...ลดอาการเดือดพล่านของแรงอารมณ์ที่เกิดจากสัญชาตญาณบางอย่างซึ่งแฝงอยู่ในความรู้สึกให้หยุดนิ่งไปชั่วขณะ “ผมรักคุณนะ...ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะรัก...ไอเรารักกัน” แรงกดย้ำพร้อมกับคำบอกรักจากชายหนุ่มดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า...เสียงแหบพร่าที่พร่ำรำพันถึงความรักยังคงพร่างพรายอยู่ในโสตประสาทของหญิงสาว ไอรดาค่อยๆ ดูดซับเอาความรักที่กำลังดำเนินอยู่เข้าสู่หัวใจ...ดวงตาอำมหิตที่ราชนึกหวาดหวั่นเปลี่ยนเป็นหวานฉ่ำราวกับน้ำหวานจากปลายยอดเกสรที่หมู่ภมรต่างขวนขวายดูดกลืน หญิงสาวเผยอริมฝีปากขึ้นครวญเบาๆ เมื่อแรงเร้าจากกายแกร่งกำลังทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่บนยอดไผ่สูงๆ...ยามเขาขยับไม่ว่าจะไปทางไหนเธอก็ไหวเอนไปกับทุกจังหวะอันเร่าร้อนนั้นอย่างห้ามตัวเองไม่ได้...เสียงจังหวะยามเรือนร่างกระทบกันฟังแล้วช่างบาดอารมณ์จนให้ความรู้สึก...ขนลุกเกรียวเพราะมันกรีดลึกไปทั้งความรู้สึกจนเหมือนกับเสียงเสียดสีของต้นไผ่ที่ดังเอียดอาด...ยามต้องกระแสลม... ความสุขที่กำลังดำเนินอยู่หยุดความหวาดกลัวที่ผุดออกมาโดยไม่รู้ตัวลงโดยพลัน ไอรดาเริ่มตอบรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยการสนองตอบกับทุกคำร้องขอที่อีกฝ่ายเว้าวอน...ผ่านจากจังหวะอันแสนรัญจวนใจ เสียงทุ้มที่คลอประสานไปกับเสียงของจังหวะเร่งเร้าราวผีเสื้อกระพือปีกดังพึ่บพั่บนั่น...ทำเอาหญิงสาวแทบหยุดหายใจ... ฝ่ามือหนานุ่มรุมร้อนลูบไล้ไปตามลำตัวของหญิงสาวและบีบเคล้นเบาๆเพื่อช่วยผ่อนคลายกล้ามเนื้อที่เกร็งฝืนยามเธอลืมตัวเพราะความตื่นกลัวอย่างห่วงใย ราชกัดกรามแน่นเมื่อจุดหมายปลายทางกำลังใกล้เข้ามาทุกขณะ...ระบบประสาทที่ตื่นตัวเต็มที่ยังคงผงาดง้ำและบอกถึงศักยภาพของมันได้ดี “ไอ...ยอดรัก...” เสียงสั่นพร่ายามชายหนุ่มพร่ำพรรณนาออกมาอย่างสุดกลั้น...พร้อมกับรวบร่างเธอที่หยัดขึ้นทั้งตัวไว้แนบอกในช่วงจังหวะสุดท้าย...ทำให้ไอรดารู้สึกดีจนเพิ่มแรงกระชับของวงแขนและกอดรัดเขาแน่นขึ้นอีกเท่าตัว หญิงสาวหลับตาแน่น...แล้วทอดตัวลงบนที่นอนเมื่อร่างสูงใหญ่...ทิ้งตัวลงมา...เสียงลมหายใจที่ดังระรัวค่อยๆ ปรับเป็นปกติแต่จังหวะการเต้นของหัวใจกลับกระหน่ำไม่ลดระดับแต่อย่างใด... “ทุกอย่างดีไหมไอ...” คำถามของราชทำเอาคนถูกถามรู้สึกแก้มร้อนขึ้นทันใด “หืม...ว่าไง” ราชถามพร้อมกับเคลื่อนตัวลงนอนเคียงข้าง...ตะแคงร่างขึ้นมองคนที่กำลังพยายามหลบสายตาและขยับออกห่างอย่างขันๆ ชายหนุ่มเอื้อมมือรั้งเอวเล็ก...ออกแรงดึงไม่มากเธอก็กลับเข้ามาซุกอยู่ในอกใหม่... รอยยิ้มและประกายบางอย่างจากดวงตาคู่เข้มที่เธอเริ่มเข้าใจว่าคืออะไร...ทำเอาคนที่ถูกชักนำจนเสียคนหลบตาและถอยหนีโดยอัตโนมัติ “ไม่เอาน่าไอ...อย่าทำเหมือนผมเป็นไอ้บ้ากามที่เห็นเป็นขยาดจนต้องถอยสิ...เราข้ามจุดนั้นมาแล้ว...นับจากนี้คุณคือภรรยาของผม...เราเป็นคนๆ เดียวกันแล้วเข้าใจไหม...” ราชดึงร่างบอบบางเข้ามาในอกใหม่...ไอรดาวางศีรษะลงบนแขนแข็งแรงที่ทอดออกมารองรับอย่างว่าง่ายเมื่อปฏิเสธสิ่งที่เพิ่งผ่านพ้นไม่ได้ “คุณเสียใจไหม...กับความเห็นแก่ตัวของผม” แม้จะทำการหักหาญและเอาเปรียบแต่นายตำรวจหน้าเข้มก็ยังแสดงความรับผิดชอบต่อการกระทำที่เขาตั้งใจเลือกอย่างเต็มใจ “บอกไม่ถูกค่ะ...” หญิงสาวตอบไม่เต็มเสียงนัก...แม้จะแปลกใจที่เธอไม่ยักเสียใจกับความสาวที่ถูกคนที่เธอก็ไม่รู้ว่าเป็นใครพรากไปอย่างง่ายดาย...แต่ลึกๆ เธอก็อดหวั่นใจไม่ได้หากความทรงจำเธอกลับคืนมาแล้วพบว่าชีวิตที่ดำรงอยู่หาได้มีเพียงเขา... “ผมพร้อมที่จะรับผิดชอบกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น...แต่งงานกันนะไอ” “ไม่แต่งไม่ได้เหรอคะ...ฉันไม่ชอบคนเยอะๆ” “ไม่ได้หรอกคุณเป็นเมียสารวัตรนะไอ...ไม่ใช่ศาลาวัดเสียหน่อย...สารวัตรราชแต่งงานทั้งทีจะแต่งเงียบๆ ได้ยังไง...” “แต่ฉันอยากมีชีวิตอยู่กับคุณเงียบๆ แบบนี้นี่คะ...นะคะคุณราช...ฉันไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายถามนั่นถามนี่...นะคะ” “ถ้าไม่ให้แต่งใหญ่ๆ เราค่อยไปจดทะเบียนสมรสกันก็ได้” “ฉันจำอะไรไม่ได้...ไม่รู้แม้แต่ชื่อของตัวเอง...เราจดทะเบียนสมรสได้ด้วยเหรอคะ” ราชยิ้มพรายออกมาเมื่อได้ยินคำถามอันแสนน่าเอ็นดู ชายหนุ่มพลิกร่างเข้าแนบชิด...ใช้มือข้างหนึ่งเชยคางละมุนขึ้น...และจ้องมองเธอด้วยประกายตาวาววับ... ”คุณลืมแล้วหรือไอว่าผมเป็นตำรวจ...ทุกอย่างไม่เกินกำลังหากคุณอยากรู้” “อะไรนะคะ! ตกลงคุณสามารถรู้ได้เหรอคะว่าฉันเป็นใคร” ไอรดาเงยหน้าขึ้นมองสามีหมาดๆ แววตาตื่นๆ ริมฝีปากเรียวกระชับกำลังจะเผยอต่อว่า...แต่หากช้ากว่า...ริมฝีปากร้อนรุมที่แนบลงมาปิดด้วยความรวดเร็วจนเธอตั้งตัวไม่ทัน... “ถ้าอยากรู้เห็นทีคุณคงต้องยอมตามใจผมอีกสักนิดแล้วล่ะไอ...” ราชกระซิบบอกขณะเกลี่ยริมฝีปากเชิญชวนอยู่บนกลีบปากงาม ไอรดามองดวงตาเจ้าเล่ห์ที่กำลังฉ่ำเยิ้มไปด้วยความต้องการที่บ่งบอกชัดว่ามันไม่มีวันสิ้นสุดนั่น...แล้วถอนใจยาว...อะไรกันทุกอย่างเพิ่งจบสิ้นไม่ใช่หรือ...หญิงสาวจ้องหน้าอีกฝ่ายแล้วส่ายหน้าปฏิเสธ... “ส่ายหน้าแบบนี้หมายถึงไม่ปฏิเสธใช่ไหมไอ” ราชถามพร้อมกับเริ่มจูบเธอหนักๆ อย่างดูดดื่ม...เนิ่นนานจนคนที่ยืนกรานไม่ร่วมมือชักลืมความตั้งใจ...เมื่อไฟรักถูกจุด...ด้วยชั้นเชิงของชายหนุ่มจึงทำให้หญิงสาวตอบสนองการกระทำนั้นอย่างดูดดื่มและเร่าร้อนพอกัน ราชยิ้มและรู้สึกเบ่งบานไปทั้งใจเมื่อความรักที่มีเมฆบดบังจนอึมครึมกำลังถูกสายลมพัดพาจนเขาเริ่มมองเห็นแสงสว่างอยู่รำไร เมื่อได้เริ่มทุกอย่างก็ดำเนินไปตามครรลองอีกครั้ง...ไอรดาได้ยินเสียงพึมพำงึมงำที่กลั่นออกมาจากความรู้สึกของเขา...เธอตอบรับกับทุกความรักที่เขาเฝ้าบอกผ่านสัมผัสอันแสนอ่อนโยนด้วยความเต็มใจ แม้ไม่รู้อดีต...แต่เธอก็ไม่อยากวาดฝันถึงอนาคต...เวลานี้เธอขอแค่อยู่กับปัจจุบันและรักเขา...มีชีวิตอยู่เคียงข้างกับเขา...เท่านี้มันก็เพียงพอแล้ว...หญิงสาวบอกตัวเอง...พร้อมกับเดินไปตามเส้นทางที่อีกฝ่ายกำลังชักชวนด้วยความเต็มใจ...   Create Date : 25 สิงหาคม 2553 3 comments Last Update : 25 สิงหาคม 2553 11:19:40 น. Counter : 2246 Pageviews. Share Tweet