ตอนที่ ๘ ปริศนา?

เสียงเครื่องยนต์ห้อมาแต่ไกลที่เบรกดังเอี๊ยดพร้อมกับเสียงปิดประตูรถดังโครมครามอยู่ด้านล่างทำให้ไอรดารู้สึกใจชื้นและอบอุ่นใจขึ้นหลังจากนั่งหวาดหวั่นมานับสามสิบนาที พอรถจอดสนิทรถราชก็พรวดพราดลงจากรถและวิ่งขึ้นบันใดไปทันที หลังจากได้รับโทรศัพท์จากแพนด้าว่ามีคนบุกขึ้นมาทำร้ายไอรดาอาการห่วงเมียก็พุ่งขึ้นจนเกินระงับ “ไอ!...” นายตำรวจหน้าเข้มพุ่งตรงเข้าไปหาร่างบอบบางที่กำลังนั่งหน้าซีดเซียวอยู่บนม้านั่งโดยมีแม่บ้านนั่งปลอบอยู่ไม่ห่าง เขารีบตรงเข้าไปทรุดลงข้างๆ เมื่อแม่บ้านลุกขึ้นไปยืนอยู่อีกด้านอย่างรู้หน้าที่ ก่อนจะรวบเธอไว้ในวงแขนทันทีที่ประชิดตัว ไอรดาผวาเข้าหาอกอุ่นกอดคนรักไว้แน่นแล้วร่ำไห้ออกมา “คุณราช!...” “ไอคุณเป็นอย่างไรบ้าง....เจ็บตรงไหน...พวกมันทำอะไรคุณหรือเปล่า” ไอรดารู้สึกอุ่นวาบไปทั้งความรู้สึกเมื่อรับรู้ถึงความห่วงใยที่เขาส่งผ่านออกมาจากสัมผัสอันอ่อนโยน หญิงสาวช้อนตาที่กำลังฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำใสๆ ขึ้นมองเขา ด้วยความรู้สึกปลอดภัยและเต็มใจที่จะอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นนี้ไปตราบชั่วชีวิต... ราชก้มมองดวงหน้าเผือดซีดด้วยประกายตาที่เต็มไปด้วยความหมาย แม้จะรู้สึกหวามไหวกับสายตาเว้าวอนยามที่เธอทอดมองมา แต่เวลานี้ก็ไม่เหมาะที่จะรบเร้าเอาแต่ใจ “คุณจะปลอดภัยถ้าผมยังอยู่...นอนพักเถอะนะวันนี้ผมจะอยู่เป็นเพื่อน” ชายหนุ่มกระซิบบอกพร้อมกับขยับลุกสอดแขนช้อนร้างบอบบางขึ้นแนบอก ดวงตาคู่เข้มกวาดมองข้าวของที่ระเนระนาดอยู่เต็มบ้านบ้านแล้วขมวดคิ้วอย่างสงสัย...ก่อนจะวกกลับมามองหน้าคนที่กำลังหลับตาพริ้มและซบอยู่ในอก เป็นไปไม่ได้น่าที่หญิงสาวตัวเล็กๆ จะเป็นคนจัดการพวกนั้น...เท่าที่เห็นเธอทั้งหวาดหวั่นทั้งตื่นตระหนก... เมื่อมองอย่างไรก็มีแต่ความเป็นไปไม่ได้นายตำรวจที่เห็นแต่ความนุ่มนิ่มของหญิงสาวจึงสรุปสิ่งที่เกลื่อนกระจายอยู่ตรงหน้าไว้ที่ความประมาทของผู้บุกรุก...เห็นทีคงต้องสอนให้เธอยิงปืนเพื่อป้องกันตัวเองเสียแล้วกระมังราชบอกตัวเองแล้วเดินตรงไปยังห้องนอน ชายหนุ่มวางร่างบอบบางลงบนเตียงแผ่วเบาก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโน้มลงจูบหน้าผากกลมมนแล้วทำท่าจะผละออกไป “คุณราชอย่าไป!...” ไอรดาผวาตามเมื่อเห็นว่าคนที่มาส่งกำลังทิ้งเธอให้อยู่เดียวดาย “ผมจะออกไปสั่งงานป้าเรียมแกสักหน่อย...ผมไปแปบเดียวจ๊ะ...คุณนอนก่อนนะผมสัญญาว่าจะไม่ไปไหน...” “ไอกลัวค่ะ...อย่าพึ่งไปไหนเลยนะคะ” ราชอดยิ้มเอ็นดูไม่ได้เมื่อเห็นท่าทางตื่นกลัวของหญิงสาว...ร่างสูงทรุดลงนั่งข้างๆ เธอก่อนจะวางมือลงบนเรือนผมนุ่มแล้วลูบไล้อย่างอ่อนโยน เขาจ้องริมฝีปากอิ่มสีชมพูอ่อนชั่วครู่ก่อนจะค่อยๆ โน้มใบหน้าลงจูบไซ้อย่างอดใจไว้ไม่อยู่ “ผมไปแปบเดียวสั่งงานเสร็จจะมานอนกอดคุณให้หายกลัว...นอนนะคนดีผมไม่หนีไปไหนหรอกจ๊ะ” ชายหนุ่มกระซิบบอกเมื่อถอนริมฝีปากออกมาอย่างอ้อยอิ่ง ไอรดาหน้าแดงก่ำเมื่อผลของการรั้งกำลังกลายเป็นว่าเธอเผลอไปจุดไฟปรารถนาของเขาให้ลุกพรึบอย่างไม่ตั้งใจ เมื่อเห็นว่าขืนยังรั้งให้เขาอยู่ต่อเห็นทีบทปลอบคงไม่ได้จบเพียงแค่กอดและปลอบประโลมหญิงสาวจึงพยักหน้าน้อยๆ และปล่อยเขาไปอย่างไม่คิดรั้งไว้ให้เป็นอันตรายต่อตัวเอง สารวัตรหน้าเข้มยิ้มกว้างออกมาเมื่อเห็นความหวาดหวั่นในดวงตาคู่สวย กิริยาเอียงอายของหญิงสาวทำให้เขาแทบอยากคลั่ง...เฮ้อ! เขาบ้ากามไปแล้วหรือยังไง...ถึงได้อยากรักเธอไม่เลือกเวลาแบบนี้ ราชนั่งปลอบใจหญิงสาวอยู่อีกครู่ใหญ่รอจนเธอหลับจึงค่อยๆ ลุกขึ้นเดินออกไปด้านนอก พอร่างสูงใหญ่เดินพ้นประตู...ธิติพลพร้อมกับเจ้าหน้าที่อีกสี่นายก็เดินทางมาถึง “เกิดอะไรขึ้นเหรอครับสารวัตร” นายตำรวจหน้าแฉล้มถามขณะกวาดตามองไปยังข้าวของที่เกลื่อนกราดบนพื้น “ไอบอกว่ามีคนบุกเข้ามาแต่ผมยังไม่ได้ถามรายละเอียด...หมวดช่วยเคลียร์พื้นที่และช่วยเอาปืนกระบอกนั้นไปตรวจสอบที...” “ได้ครับ...” ธิติพลพยักหน้าพร้อมกับทำตามคำสั่งโดยมีเจ้าหน้าที่ตำรวจอีกสี่นายกระจายไปทำหน้าที่ของตนตามความชำนาญ หลังจากตรวจตราอยู่พักใหญ่นายตำรวจหน้าแฉล้มเดินตรงไปหาผู้บังคับบัญชาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “เอ่อ...จากสภาพข้าวของบนพื้นสารวัตรว่ามันมีอะไรแปลกๆ ไหมครับ” หมวดหนุ่มตั้งคำถามขณะกวาดตามองไปรอบๆ “ผมก็สงสัยเหมือนกัน...แต่มันมองเห็นแต่ความเป็นไปไม่ได้น่ะสิหมวด...” ราชยืนนิ่วหน้าคล้ายกำลังคิดไม่ตกกับสิ่งที่สุมอยู่ในใจ แล้วตอบออกไปเพราะเข้าใจดีว่าคำถามที่ผู้ใต้บังคับบัญชาเอ่ยถึงมันคืออะไร “สารวัตรว่าเป็นไปได้ไหมที่คุณไอเธอจะรู้จักคนพวกนั้น” “ทำไมหมวดถามผมแบบนั้น” “จากรอยโคลนบนรองเท้าบอกชัดว่ามันเป็นของผู้ชายรอยทุกรอยมีขนาดต่างกันและไม่ซ้ำแบบจากการตรวจสอบพบว่าพวกนั้นมีไม่น่าต่ำกว่าสามคน...ในครัวเราพบร่องรอยว่ามีการต่อสู้...จากสภาพเห็นชัดว่าคุณไอคือเป้าหมายแต่มันน่าสงสัยที่เธอดูปลอดภัยอย่างไม่น่าเชื่อ...อีกอย่างสารวัตรดูนี่สิครับ” หมวดหนุ่มยื่นอะไรบางอย่างที่อยู่ในถุงพลาสติกให้กับผู้บังคับบัญชาพร้อมกับจ้องใบหน้าคมเข้มที่เต็มไปด้วยความกังวลด้วยประกายตาที่เห็นชัดว่ามีความห่วงใยระคนหนักใจมากมายอยู่ในนั้น ราชยื่นมือไปรับถุงพลาสติกสลับกับมองหน้าผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างสงสัยว่าสิ่งของนั่นมันมีความสำคัญอะไรนักหนาทำไมธิติพลถึงได้ทำหน้าหนักใจขนาดนั้น หลังจากเปิดดูใบหน้าคมเข้มถึงกับวูบสลดเมื่อเห็นชัดว่าสิ่งของที่ลูกน้องยื่นให้คืออะไร ราชรู้สึกชาวาบไปทั้งตัวขณะหัวใจที่เบ่งบานมานานวันก็พลันห่อเหี่ยวมือหนากำสิ่งของนั้นแน่นจนมือสั่น ก่อนจะเงยขึ้นมองหน้าอีกคนแล้วถามขึ้น “มีใครเห็นไหมหมวด” “ผมเป็นคนเจอ...และยังไม่ได้บอกใคร...” ราชพยักหน้าน้อยๆ ชายหนุ่มเหลือบตาไปทางห้องนอนแล้วพูดขึ้นเบาๆ “ผมขอเก็บไว้ได้ไหม” “ได้ครับ...” “ขอบใจมากหมวด...” สารวัตรหน้าเข้มเอ่ยพร้อมกับถอยไปนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ข้างระเบียง และจ้องสิ่งของที่อยู่ในมือไม่วางตา... ร้อยตำรวจโทธิติพลมองใบหน้าว้าวุ่นของผู้บังคับบัญชาอยู่ชั่วครู่แล้วผละออกไป นายตำรวจหนุ่มหน้าแฉล้มถอนใจออกมาเบาๆ เมื่อนึกเห็นใจคนที่กำลังยืนอยู่ในภาวะที่มีคำถามมากมายแต่ไร้คำตอบแบบนั้น ราชพิงร่างกับพนักเก้าอี้ทอดสายตามองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย เขาจะทำอย่างไรดีหากผู้หญิงที่เขารักหาได้มีหัวใจไวเพื่อเขา...เขาจะทำอย่างไรหากวันหนึ่งเมียที่เขารู้อยู่เต็มอกว่าเธอเป็นของเขาคนเดียว...เกิดฟื้นความทรงจำขึ้นมาแล้วพบว่าเขาเป็นคนพรากสิ่งมีค่าที่เธออาจจะเก็บไว้เพื่อใครอีกคนมาครอบครองอย่างเห็นแก่ตัว... ...เขาควรถามเธอไปตรงๆ หรือเก็บงำสิ่งที่พบแล้วค้นหาคำตอบด้วยตัวเองดี... คำถามสุดท้ายดังก้องอยู่ในโสตประสาทของราชพร้อมกับสิ่งของที่อยู่ในมือถูกเปิดออกอีกครั้งตามด้วยเสียงพ่นลมหายใจหนักๆ อย่างจนหนทาง เวลาหนึ่งชั่วโมงหลังจากทุกอย่างถูกเก็บจนเข้าที่เข้าทาง เหล่าเจ้าหน้าที่จึงเอ่ยขอตัวกลับ ราชยืนมองรถที่ตีวงเลี้ยวออกไปด้วยความรู้สึกที่หนักตื้อไปทั้งใจ... “สารวัตรมีอะไรกับป้าเหรอคะ” หญิงกลางคนเดินเข้ามาถามเมื่อเห็นว่าทุกอย่างกลับคืนสู่สภาวะปกติ “ป้าจะสะดวกและมีปัญหาอะไรหรือเปล่าหากผมจะให้ย้ายครอบครัวมาอยู่ที่นี่” “เรื่องปัญหาไม่มีหรอกค่ะ...เพราะป้าอยู่กับแพนด้าแค่สองคน...จะห่วงก็แต่บ้านนั่นแหละค่ะขืนปล่อยทิ้งร้างไอ้พวกตีนแมวได้เริงร่ากันพอดี” “เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงผมจะสั่งให้คนแวะไปดูให้บ่อยๆ“ “ถ้าอย่างนั้นป้าก็คงหมดห่วงค่ะ” “เรือนไม้ที่ผมจะให้ป้าพักก็กว้างขวางป้าย้ายข้าวของทั้งหมดมาไว้ที่นี่ก็ได้นี่” ราชเสนอทางออกอื่นให้อีกฝ่ายลองกลับเอาไปคิด “ไม่เป็นไรหรอกค่ะสารวัตรเพราะที่เรือนพักมีทุกอย่างครบอยู่แล้ว แค่ให้คนแวะไปดูบ้างป้าก็หมดห่วงแล้วล่ะค่ะแล้วจะให้ป้าย้ายมาวันนี้เลยไหมคะ” แม่บ้านกลางคนถามด้วยท่าทีกระตือรือร้น “ย้ายของวันนี้มันคงฉุกละหุกไปเอาเป็นว่าค่อยย้ายมาพรุ่งนี้ก็แล้วกันเดี๋ยวผมให้ลูกน้องไปช่วยขน ป้าไปทำความสะอาดที่เรือนพักเถอะผมไม่มีอะไรแล้วล่ะ” เมื่อแม่บ้านขอตัวกลับไปทำงานต่อ เขาจึงหมุนตัวเดินตรงไปยังห้องนอนชายหนุ่มค่อยๆ แกะกระคุมออกจากรังดุมและถอดเสื้อแขวนไว้ข้างตู้ ร่างสูงใหญ่ในชุดครึ่งท่อนเดินเข้าไปทรุดนั่งลงข้างเตียงและจ้องดวงหน้านวลเนียนที่กำลังหลับพริ้มและดำดิ่งอยู่ในห้วงนิทราตาเขม็ง... “ผมจะทำยังไงดีไอ...” ชายหนุ่มพึมพำขึ้นเบาๆ เมื่อเห็นรางๆ ว่ามีเมล็ดพันธุ์ของแห้วกระบุงใหญ่วางหราให้เขาเตรียมเอาไปหว่านลงบนความผิดหวังอย่างปวดใจ...เฮ้อ! ขนาดคิดว่าความรักครั้งนี้มันราบเรียบแล้วเชียว...ทำไมฟ้าต้องส่งคนรักมาให้เขาพร้อมกับอุปสรรคด้วยนะ... ดวงตาคู่เข้มเหม่อมองผ่านหน้าต่างไปยังบรรยากาศด้านนอก...ยามม่านปลิดปลิวเพราะมีสายลมพัดผ่านหัวใจที่ไร้ความเบ่งบานก็ยิ่งอับเฉา...แม้บรรยากาศโดยรอบจะร่มรื่นเย็นสบายรับกับแสงแดดอ่อนๆ แต่ความรู้สึกของเขากลับร้อนรุ่มราวถ่านที่แดงฉานเพราะเปลวไฟ   Create Date : 30 สิงหาคม 2553 2 comments Last Update : 30 สิงหาคม 2553 9:40:02 น. Counter : 561 Pageviews. Share Tweet