ตอนที่ ๒ นางฟ้าหลงทาง

ไอรดาฟื้นขึ้นในช่วงเช้าของวันต่อมา...เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองไปรอบๆ...หญิงสาวหรี่ตามองร่างของใครคนหนึ่งที่ฟุบอยู่ข้างเตียงแล้วเอียงคออย่างสงสัย... หญิงสาวค่อยๆ ขยับตัว...แต่เพราะความเจ็บปวดที่กระจายไปทั่วทั้งร่างจึงทำให้เธอขยับร่างกายไม่ได้มาก... ราชรู้สึกตัวในทันทีที่รับรู้ว่าคนบนเตียงเริ่มขยับ...เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอและเผลอจ้องอยู่อย่างนั้น...เธอสวยจริงๆ สวยไปทั้งตัวตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าเลยก็ว่าได้ ดวงหน้าสวยหวานหยาดเยิ้มรับกับเครื่องหน้าอันงดงามหมดจดชวนให้หลงใหล...ทำเอาหัวใจเขาเต้นไม่เป็นส่ำในทุกๆ ครั้งที่เห็น “ที่นี่ที่ไหน?” เธอถามพร้อมกับยกมือขึ้นจับศีรษะที่มีผ้าพันแผลไว้โดยรอบ...และครางเบาๆ เมื่อรู้สึกเจ็บร้าวไปทั้งร่าง “อยู่ในโรงพยาบาลประจำจังหวัด...เมื่อคืนคุณประสบอุบัติเหตุ...” “อุบัติเหตุอะไร?...” ราชรู้สึกสะดุดใจกับคำถามที่เธอโพล่งออกมาไม่น้อย...เขาจ้องดวงตาคู่สวยที่ดูว่างเปล่า...แล้วนิ่งคิด... “คุณจำไม่ได้เลยเหรอว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น...แล้วคุณจำได้ไหมว่าคุณชื่ออะไร...” “โอย...ฉันปวดหัว...” ไม่มีคำตอบอะไรหลุดออกมาอีกเมื่ออาการปวดตุบๆ กำลังรุมเร้าจนหญิงสาวครวญครางเสียงดังขึ้นทุกที ราชรีบลุกขึ้นกดกริ่งเมื่อเห็นท่าทางของหญิงสาวกำลังย่ำแย่...ไม่กี่อึดใจนางพยาบาลก็ผลักประตูเข้ามาแล้วตรงดิ่งไปที่เตียง... “ปวดหัว...ฉันปวดหัว” หญิงสาวพึมพำกับนางพยาบาลจนราชนึกสงสาร...ชายหนุ่มเดินเข้าไปบีบมือเรียวบางเบาๆ เมื่อเห็นนางพยาบาลกำลังหยิบเข็มขึ้นมา...ราชมองปลายเข็มที่กดลงบนแขนเรียวเล็กประกายตาเรียบเฉยก่อนจะเลยไปมองดวงตาคู่สวยที่ว่างเปล่า...ความเวิ้งว้างราวกับเธอไม่มีกระแสของความทรงจำในดวงตาคู่นั้น...ทำเอาคนจ้องต้องลอบถอนหายใจ ...เป็นไปได้ไหมที่สาวงามตรงหน้าจะความจำเสื่อม...สารวัตรหน้าเข้มถามตัวเองอย่างกังวล... “ดิฉันฉีดยาแก้ปวดให้แล้ว...ประเดี๋ยวจะไปเรียนคุณหมอรอสักครู่นะคะ” นางฟ้าสีขาวบอกพร้อมกับเดินออกจากห้องไป “คุณเป็นยังไงบ้าง...” คำถามที่เต็มไปด้วยความห่วงใย...ทำเอาคนที่ถูกถามรู้สึกอุ่นใจอย่างประหลาด...เธอมองเขาแล้วนิ่งคิด...แต่คิดอย่างไรก็คิดไม่ออกว่าเธอรู้จักเขาหรือเปล่า... “ว่าไง...เป็นยังไงบ้างเจ็บตรงไหน” “เจ็บไปทั้งตัว...แต่ที่หัวเจ็บมากมันปวดตุบๆ ตลอดเวลา...ฉันปวดหัว” ไอรดานิ่วหน้าและเอียงหน้าไปมาเมื่อหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เธอจึงตอบออกไปพร้อมกับเสียงโอดโอย ไม่ถึงห้านาทีชายกลางคนสวมแว่นหนาเตอะก็ผลักประตูเข้ามาพร้อมกับนางพยาบาลอีกสองคน “คนไข้ฟื้นนานหรือยังครับสารวัตร” หมอที่เพิ่งเข้ามาหันไปถาม “เพิ่งฟื้นครับ...แต่ดูเหมือนเธอจะจำอะไรไม่ได้” ราชบอกออกไปตามความสงสัย “มีโอกาสเป็นไปได้...เพราะสมองของเธอได้รับความกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง...ตอนกระเด็นออกมาจากรถเธออาจจะช็อกเพราะตกใจมาก...จนประสาทรับรู้บางอย่างขาดผึงโดยฉับพลัน...เท่าที่เอ็กซ์เรย์แม้จะไม่พบเลือดคั่งในสมองแต่ทางเราก็ไม่อยากวางใจ...” หมออธิบายคร่าวๆ แล้วเดินเข้าไปตรวจคนไข้ที่กำลังทุรนทุรายอยู่กับอาการปวดศีรษะจนดูเหมือนกับว่ามันจะทวีความรุนแรงขึ้นทุกขณะ “เธอเป็นอะไรมากไหมครับหมอ...” ราชเอ่ยถามเมื่อเดินตามหมอออกมาด้านนอก “บาดแผลทางร่างกายมีแค่ระบมกับอาการไข้ที่แทรกซ้อน...แต่ที่น่าหนักใจคือสมองของเธอแม้เราจะไม่พบเลือดคั่งแต่ผลของแรงกระแทกก็อาจทำให้เธอความจำเสื่อมชั่วคราว...” “ความจำเสื่อมเลยเหรอครับหมอ...” “จากที่พูดคุยกับเธอมันมีโอกาสเป็นไปได้มากกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์เลยล่ะสารวัตร เพราะเธอจำเหตุการณ์เกี่ยวกับอุบัติเหตุไม่ได้เลย...จำไม่ได้แม้แต่ชื่อของตัวเอง...” “แล้วเธอจะเป็นแบบนี้นานแค่ไหนครับหมอ” “ถ้าเธออยู่ในสภาพแวดล้อมที่คุ้นเคยความทรงจำอาจจะกลับมาเร็ว...แต่มันก็แล้วแต่ปัจจัยแวดล้อมด้วย...บางครั้งอาจจะใช้เวลาแค่ไม่กี่อาทิตย์...บางครั้งอาจเป็นเดือน...และลากยาวไปเป็นปีๆ ผมคงต้องให้เธอพักฟื้นอยู่ที่นี่อีกสักพัก...สารวัตรจะว่ายังไง” “คุณหมอคะ!...” ยังไม่ทันที่ราชจะตอบนางพยาบาลอายุราวสามสิบปลายๆ ก็ผลักบานประตูออกมาพร้อมกับเรียกหาหมอเสียงตื่นๆ “มีอะไรคุณฉวี” “คนไข้ค่ะ...คนไข้เรียกหาสารวัตรราช...” คำตอบของนางพยาบาลทำเอาราชถึงกับชาวาบไปทั้งความรู้สึก...ผู้หญิงคนนั้นเรียกหาเขา...เป็นไปได้ยังไง?... หมอกลางคนพยักหน้ารับรู้แล้วจ้องนายตำรวจหน้าเข้มตาเขม็ง...ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง...โดยมีราชเดินตามไปติดๆ หลังจากเข้าไปแม้หญิงสาวจะเรียกหาเขาแต่เธอกลับจำไม่ได้ว่ารู้จักเขาหรือไม่ เธอบอกแค่ว่านึกได้เพียงชื่อนี้เท่านั้น ราชยืนมองคนที่นั่งแววตาว่างเปล่าอยู่บนเตียงด้วยความสับสนอลหม่านไปทั้งความรู้สึก เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นเบาๆ หยุดความว้าวุ่นใจของนายตำรวจหน้าเข้มไปชั่วขณะ ราชเอ่ยขอตัวแล้วเดินออกไปคุยโทรศัพท์ด้านนอก คิ้วเข้มขมวดมุ่นเมื่อได้ยินเรื่องที่ปลายสายกำลังรายงาน...ชายหนุ่มรับฟังสิ่งที่คู่สนทนาบอกเล่าด้วยใบหน้าเครียดขรึมจนเห็นได้ชัด... “แน่ใจเหรอหมวดว่ามันไหม้หมดจนไม่เหลือ” เขาถามขึ้นเมื่อสิ่งที่หวังว่ามันจะให้ความกระจ่างเกี่ยวกับหญิงสาวนิรนามได้ถูกพระเพลิงผลาญไปสิ้น “ครับสารวัตรเมื่อคืนเจ้าหน้าที่ใช้ที่ตัดเหล็กตัดรถออกแต่พลาดไปโดนถังน้ำมัน...พอโดนสะเก็ดไฟจากเครื่องมือไฟมันเลยลุก...ทางเราสะเพร่าเองที่ไม่ได้เตรียมรับมือกับสถานการณ์นี้จึงทำให้ไม่มีอุปกรณ์ดับเพลิง...” “แล้วคนขับล่ะเอาออกมาได้ไหม” “ช่วยไม่ทันครับเลยเกรียมเป็นไก่ย่าง...เห็นแล้วอนาถชีวิตจริงๆ...แล้วเธอเป็นยังไงบ้างครับ” “เธอจำอะไรไม่ได้เลย...เฮ้อ!...เห็นทีหมวดคงต้องไปกรุงเทพฯ แทนผมแล้วล่ะ...” ราชถอนหายใจออกมาเมื่อหาทางออกอื่นไม่ได้ “มันหมายความว่ายังไงครับสารวัตร” “เราไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร...ในเมื่อเอกสารที่จะเอามาควานหาญาติถูกเผาเกลี้ยงแบบนั้นผมคงต้องรับผิดชอบดูแลเธอไปสักระยะ” “มันจะดีเหรอครับ ทำไมสารวัตรต้องไปรับผิดชอบทั้งๆ ที่ไม่ได้เป็นคู่กรณีสักหน่อย อีกอย่างถ้าเกิดเธอความจำเสื่อมถาวรขึ้นมาผมว่ามันคงยุ่งยากเปล่าๆ นะครับ” ธิติพลบอกอย่างไม่วางใจ “ตอนนี้เธอเหมือนคนหลงทางถ้าไม่ช่วยเธอก็ไม่มีใคร...และที่สำคัญเธอเรียกหาผม...เธอเรียกชื่อผมนะหมวดธิต...บางทีเธออาจจะรู้จักผมก็ได้” พอได้ยินคำตอบของเจ้านายธิติพลที่กำลังเคร่งเครียดถึงกับยิ้มพรายออกมา...โอ้โฮ...เอาแน่แล้วเจ้านาย...ดูท่าพรหมลิขิตจะบันดาลชักพาเนื้อคู่มาให้สารวัตรหน้าเข้มของเราแล้วจริงๆ พอนึกถึงสิ่งที่ผู้เป็นนายกำลังยืดอกรับผิดชอบ นายตำรวจหนุ่มหน้าแฉล้มจึงนึกถึงความโกลาหลของเจ้าหน้าที่ และความโกลาหลของเจ้านายที่ดูจะเป็นห่วงเป็นใยหญิงสาวจนเกินปกติจนกระโดดขึ้นรถพยาบาลโดยไม่ต้องรอให้ใครชวน เมื่อตอนย้ายร่างอันไร้สติของหญิงสาวไปยังโรงพยาบาลประจำจังหวัดเมื่อเครื่องมือของโรงพยาบาลเล็กๆ มีไม่เพียงพอ ราชคุยเรื่องงานกับธิติพลอีกเล็กน้อยแล้วเอ่ยขอตัว นายตำรวจหนุ่มหน้าเข้มกดวางโทรศัพท์...เดินกลับเข้าไปในห้องแล้วคุยกับนายแพทย์กลางคนอีกพักใหญ่... หลักจากพักฟื้นจนหมอแน่ใจว่าเธอปลอดภัย ในอีกหนึ่งอาทิตย์ต่อมาไอรดาจึงออกมาพักพื้นต่อที่บ้าน ราชสั่งลูกน้องให้ย้ายข้าวของจากบ้านพักหลังเดิมไปที่บ้านพักหลังใหญ่ท่ามกลางหุบเขาเพื่อใช้ธรรมชาติช่วยบำบัดเธออีกทาง ไอรดานั่งจ้องผู้ชายที่เธอมองยังไงก็เป็นคนแปลกหน้าอยู่ดีกำลังทำอาหารอยู่หน้าเตาตาเขม็ง เกือบสามอาทิตย์เธอได้รับการดูแลอย่างดีจากคนที่เธอก็นึกไม่ออกว่าเป็นใคร...ตลอดเวลาคนที่เธอเรียกเขาว่าคุณราช...จะโผล่มาดูแลตั้งแต่เช้าก่อนออกไปทำงานและกลับมาดูแลต่อในช่วงเย็นอย่างใกล้ชิดจนเขาแทบไม่เคยอยู่ห่างตัว...จะมีเพียงช่วงกลางวันเท่านั้นที่เธอจะอยู่กับแม่บ้านและเด็กสาวที่เขาจ้างให้คอยดูแล... “วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอคะคุณราช...” เธอถามขึ้นเมื่อชายหนุ่มวางชามแกจืดลงบนโต๊ะอาหาร “วันนี้วันหยุด...คุณอยากออกไปไหนมั้ย” “ไม่อยากไปค่ะ...ฉันแย่จังเลยนะคะที่มาอยู่เป็นภาระคุณแบบนี้” หญิงสาวบอกอย่างสำนึก “ผมเต็มใจ...อย่าคิดมากเลย...ทานข้าวเถอะ” “ฉันอยากทำอะไรแบบนี้เป็นบ้างจัง...จะได้ทำให้คุณทานบ้าง...คุณราชคะตอนที่ฉันไม่ป่วยเราเป็นอะไรกันเหรอ” คนถูกถามถึงกับยกช้อนค้าง...เมื่อเจอคำถามที่ไม่คาดคิดว่าจะได้ยิน “เอ่อ...” ราชวางช้อนลงบนจานแล้วทำท่าอึกอัก “ป้าเรียมกับแพนด้าเรียกฉันว่าคุณนาย...พวกเขาทำยังกับว่าฉันเป็นเมียคุณแน่ะ...เราแต่งงานกันแล้วเหรอคะ...” ไอรดาถามคำถามพาลซื่อออกไป ราชจ้องดวงตาคู่สวยที่ยังฉายความว่างเปล่าเป็นบางคราวตาแววตาอ่อนโยน...สวมรอยซะเลยดีไหมหนอ...พ่อหนุ่มหน้าเข้มยิ้มบางๆ เมื่อสมองส่งสัญญาณบางอย่างออกมา “แล้วคุณอยากให้เราเป็นแบบนั้นไหม” “ไม่รู้สิ...คุณดีกับฉัน...ขนาดฉันจำไม่ได้ว่าคุณเป็นใครแต่คุณก็ยังเอาใจใส่และดูแลฉันอย่างดี...” ราชสังเกตท่าทางของหญิงสาวแล้วถามตัวเองอยู่เงียบๆ ว่าจะเอายังไงดี จะสวมรอยยอมรับว่าเป็นคนรักของเธอมันก็ดูไม่ยุติธรรม...แต่จะทำเฉยว่าไม่รู้สึกอะไรใจก็จะขาดรอนๆ กับความพึงพอใจที่เพิ่มขึ้นทุกขณะ แม้หญิงสาวจะมีชีวิตที่เหมือนล่องลอยอยู่ในความฝัน เพราะจดจำสิ่งที่เคยเกิดขึ้นไม่ได้ แต่เขาก็พอใจทุกครั้งเมื่อกลับมาแล้วเห็นเธอยืนรอรับอยู่หน้าบ้าน...รอยยิ้มอ่อนหวานที่ฉายออกมาต้อนรับทำเอาเขาแทบไม่อยากไปไหนอีกนอกจากรีบกลับบ้าน... “เราเคยรักกันไหมคะ” ไอรดาถามขณะตักอาหารเข้าปากพร้อมกับรอยยิ้ม ราชมองกิริยาน่าเอ็นดูของหญิงสาวแล้วยิ้มออกมาบ้าง...วันนี้มันเป็นวันตั้งคำถามกระชากใจแห่งชาติหรือยังไง...สาวสวยตรงหน้าถึงได้ยิงคำถามที่ชวนให้หัวใจไหวกระตุกจนถูกจุดตายไปแบบนี้ “ถ้าผมบอกว่าตอนนี้ผมรักคุณล่ะ...คุณจะว่ายังไง” ราชกลั้นใจตอบให้มันรู้แล้วรู้รอดไป “ไม่ว่ายังไงค่ะ...เพราะเราเคยเป็นคนรักกันไม่ใช่เหรอคะ” พอพูดจบไอรดาก็ส่งยิ้มหวานหยดย้อยไปให้...คนที่เธอเข้าใจว่าเขาเป็นคนรักอย่างไม่คิดปิดบัง สารวัตรหนุ่มนั่งมองใบหน้างดงามจับใจและยิ้มก่อนจะเอื้อมมือไปดึงมือเรียวบางแล้วบีบเบาๆ “ผมจะดูแลคุณอย่างนี้ตลอดไป...ไม่ว่าคุณจะป่วยหรือไม่ป่วยก็ตาม” “ขอบคุณค่ะ...ฉันรู้สึกชอบคุณนะ...เมื่อก่อนเราคงรักกันมากใช่ไหมคะ...ฉันถึงจำได้แต่คุณเท่านั้น” และคำถามเด็ดดวงก็ลอยเข้าปะทะปลายคางดึงปึก...จนคนถูกถามรู้สึกจุกไปทั้งอก... ราวกับโดนหมัดฮุกเข้าอย่างจัง...เขาจะบอกเธอออกไปตรงๆ ดีไหมหนอว่าแท้จริงแล้วเขากับเธอไม่เคยเจอกันมาก่อนด้วยซ้ำ...เอ๊ะ...หรือจะเออออไปตามน้ำดี... สารวัตรหนุ่มเริ่มสองจิตสองใจเพราะความรู้สึกชักจะแตกแยก...และดูเหมือนมันจะแตกออกจนยากประกบให้เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันเสียด้วย...แม้จะยินดีรับผิดชอบหากเธอจำอะไรได้ไปตลอดชีวิต...แต่ถ้าเกิดเธอจำได้แล้วพบว่าเขาเป็นคนอื่น...ปัญหามันจะเกิดมากแค่ไหนหนอ... บทจะกินแห้วก็เล่นซะพุงกางจนอิ่มหนำไปทั้งชาติ...แต่บทสมหวังมันจะง่ายดายอย่างนี้เชียวเหรอ...จากประสบการณ์รักอันแสนเจ็บปวดที่ผ่านมาจึงทำให้นายตำรวจหน้าเข้มไม่คิดวางใจกับศรรักที่ปักอยู่บนอกสักเท่าไรนัก... เฮ้อ!...ทำไมความรักของนายราชมันถึงได้ท้าทายหัวใจอะไรเช่นนี้...ใจหนอใจทำไมต้องตกลงไปในหลุมรักที่มันพร้อมจะกลบหัวใจหากไม่เป็นไปอย่างที่ฝัน...นายตำรวจหน้าเข้มรำพึงกับตัวเองอย่างไร้ทางออก...   Create Date : 20 สิงหาคม 2553 2 comments Last Update : 30 สิงหาคม 2553 10:43:51 น. Counter : 743 Pageviews. Share Tweet