Bloggang.com : sansook : ตอนที่ ๓ ไอรัก

ตอนที่ ๓ ไอรัก

“ว่าไงไกรวุฒิเจออลิสไหม...”

น้ำเสียงคนถามแสดงความกังวลอย่างชัดเจน

“รถของเราพังยับ...แต่พบคนตายแค่หนึ่งจากผลชันสูตรบอกชัดว่าเป็นผู้ชาย...คาดว่าน่าจะเป็นเดโช”

“แล้วที่โรงพยาบาลล่ะ...ให้ใครไปดูหรือยัง?”

คนถามจ้องอีกฝ่ายตาเขม็ง

“ไปแล้วครับนาย...แต่ไม่เจอใคร”

“เป็นไปได้ไหมที่อลิสจะอยู่ในมือของเจ้าหน้าที่”

“ผมให้คนไปเช็กแล้วไม่มีครับนาย...”

“บัดซบเอ๊ย!...อลิสหายไปเป็นเดือนแล้วไม่ใช่เหรอทำไมไม่มีใครรายงานอั้ว...ไม่ได้เรื่องสักคน...ไกรวุฒิเรียกตัวอลันกลับมาด่วน...อะไรกันคนตัวเบ่อเร่อเบ่อร่าพวกลื้อหากันยังไงถึงไม่พบ...”

คนเป็นนายฟาดมือลงบนโต๊ะอย่างฉุนเฉียว

“ตอนนี้ผมให้คนของเราสืบอยู่พวกเราพยายามแล้วนะครับนาย อีกอย่างช่วงที่เกิดเรื่องนายอยู่ต่างประเทศคนที่ทราบภารกิจมีเพียงเดโชคนเดียว...พวกเราจึงไม่ได้ออกตามหาเธอในทันที”

“อั้วให้เวลาลื้ออีกแค่อาทิตย์เดียวหาตัวเธอให้เจอไม่อย่างนั้นอั้วฆ่าพวกลื้อแน่...นี่ที่อยู่เป้าหมาย...ฆ่าได้ฆ่าซะ”

ชายกลางคนโยนซองสีน้ำตาลให้กับลูกน้องแล้วจ้องอีกฝ่ายด้วยประกายตากร้าวดุ

“...นายครับคุณอลันกำลังออกติดตามคุณเด่นชัย...ตอนนี้น่าจะอยู่แถวตะเข็บชายแดน...ภารกิจทางโน้นยังไม่เสร็จสิ้นนายจะให้ตามกลับมาไหมครับ”

ไกรวุฒิถามไม่เต็มเสียงนัก

“อั้วบอกให้ตามอลันกลับมาช่างไอ้เด่นชัยมัน...ตอนนี้อลิสสำคัญที่สุด...”

“ครับนาย...ถ้าอย่างนั้นผมจะรีบตามคุณอลันกลับมา”

“ไกรวุฒิหาตัวเธอให้พบ...ไม่ว่าสภาพไหนก็ต้องพากลับมา...เข้าใจไหม”

ไกรวุฒิจ้องใบหน้าเครียดขรึมของผู้เป็นนายแล้วโค้งศีรษะก่อนจะถอยออกไปทำตามคำสั่งที่ได้รับ

ชายกลางลุกขึ้นเดินออกไปยืนมองภาพที่แขวนอยู่ตรงฝาผนัง...ดวงตาสีเทาหม่นทอดสายตามองคนที่ยิ้มร่าเริงบนรูปภาพอยู่เป็นนาน...ก่อนจะถอนใจยาว...อย่างหนักใจ

พระอาทิตย์ตกดินไปนานแล้วบรรยากาศโดยรอบจึงมืดครึ้มลงทุกที...ราชนั่งเล่นอยู่บนเก้าอี้ไม้สักขัดเงาอย่างดีมานับชั่วโมงเขาทอดสายตามองออกไปด้านนอกด้วยความรู้สึกที่ยังสรุปไม่ได้ว่าจะเอายังไงกับผู้หญิงที่กำลังอยู่ในความดูแล

“เฮ้อ!...”

ไอรดายืนกอดอกฟังราชถอนหายใจมาพักใหญ่...หญิงสาวเอียงหน้ามองเสี้ยวหน้าคมเข้มที่ดูเครียดขรึมจนนึกสงสัยว่าเขากำลังกลุ้มใจกับเรื่องอะไรหนักหนา...ถึงได้มานั่งถอนใจเอาๆ มาเป็นชั่วโมงๆ แบบนี้

“คุณราชคะ...คุณมีเรื่องอะไรอยู่ในใจหรือเปล่า”

เมื่อทนไม่ไหวเธอจึงเดินเข้าไปทรุดนั่งลงบนเก้าอี้อีกตัวแล้วเอ่ยถาม

“เอ่อ...เอ่อ...เปล่าครับ”

“คุณกำลังหนักใจเรื่องฉันอยู่หรือเปล่าคะ”

หญิงสาวถามออกไปตรงๆ

“นั่นยิ่งไม่ใช่...เรื่องของคุณไม่เคยเป็นเรื่องหนักหนาของผม”

ราชจ้องมองหญิงสาวร่างบางในชุดกระโปรงสีขาวสะอาดตา...กำลังเอียงหน้ามองเขาอยู่ห่างไปไม่ถึงฟุตด้วยแววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายและมีอะไรหลายอย่างในนั้น...แม้คนถูกมองจะไม่เข้าใจว่ามันหมายถึงอะไรแต่ก็อดวูบวาบไม่ได้เมื่อถูกอีกฝ่ายจ้องเอาๆ ...ใบหน้าเคร่งขรึมเพราะความไม่ลงรอยของความคิดค่อยๆ ผ่อนคลายจากความตรึงเครียดเมื่อได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากเรือนกายของเธอ

“เห็นคุณเป็นแบบนี้แล้วฉันไม่สบายใจเลยค่ะ...เหมือนตัวเองเป็นภาระยังไงก็ไม่รู้...ฉันขอโทษนะคะ”

ไอรดาวางมือลงบนท่อนแขนกำยำ...แล้วก้มหน้าอย่างสำนึก

“ผมบอกแล้วไงว่าทุกเรื่องที่เกี่ยวกับคุณ...มันไม่ใช่เรื่องหนักหนา...ผมเต็มใจที่จะมีคุณอยู่แบบนี้ไปตลอดชีวิต...แต่...”

ชายหนุ่มหยุดคำพูดไว้แค่นั้นก่อนจะถอนใจรอบที่ร้อยออกไป

“คุณไม่รักฉันเหรอคะ”

ราชแทบอ้าปากค้างเมื่อได้ยินคำถามที่ทำเอาหัวใจรัวเป็นปืนกล...ถามมาได้กับคำถามนี้...ถ้าไม่รักไม่กลุ้มหรอก...แม่คุ้ณเอ๊ย...สารวัตรหน้าเข้มตะโกนลั่นอยู่ในใจ

“มันจะเร็วไปไหมหากผมจะบอกว่าผมรักคุณ...ผมไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงเกิดขึ้นทั้งๆ ที่ผมพยายามกีดกันตัวเองให้อยู่ห่างจากความรัก...ผมพยายามแล้ว”

ไอรดาเอียงหน้ามองใบหน้าคมเข้มที่กำลังสับสนด้วยประกายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม...ทำไมเขาต้องกีดกันตัวเอง...

“เราไม่เคยรักกันเหรอคะ...ตกลงฉันกับคุณเราไม่ใช่คนรักกันเหรอคะ...ฉันไม่เข้าใจ”

หญิงสาวผละออกห่างจากร่างกำยำถอยหลังจนชิดระเบียงขณะจ้องคนตรงหน้าด้วยสายตาห่างเหิน...ราชรู้สึกปวดแปลบไปทั้งใจเมื่อเห็นความเฉียบเย็นที่ฉายออกมาจากดวงตากลมโตซึ่งเต็มไปด้วยความคลางแคลงใจ

“ผมไม่รู้จะอธิบายยังไงดี...”

“แล้วคุณพาฉันมาที่นี่ทำไม...คุณโกรธอะไรฉันหรือเปล่า...หรือว่าเราสองคนจะมีปัญหากัน...เราทะเลาะกันใช่ไหมคะ”

เอาเข้าไป...แม่คุณก็ช่างคิด...ราชลุกขึ้นยืนเกาหัวแกรกๆ เมื่อหญิงสาวเล่นพูดเองเออเองเสร็จสรรพจนเขาตั้งรับแทบไม่ทัน

“เราไม่เคยมีปัญหากันโอเคไหม...ผมจะอธิบายให้ฟัง”

ราชเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเธอแล้วตัดสินใจบอกความจริงออกไป

“ผมเพิ่งพบคุณ...เราไม่เคยรู้จักกัน”

“ไม่เคยรู้จักกันงั้นเหรอคะ...” ไอรดานิ่งหน้าแล้วถามต่อ “คุณไม่รู้จักฉันแล้วคุณพาฉันมาที่นี่ทำไม?...”

“เราไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร...ไม่มีอะไรสักอย่างที่ยืนยันตัวตนของคุณที่สำคัญคุณจำอะไรไม่ได้...และผมคงปล่อยให้คุณไปอยู่ในความดูแลของคนอื่นไม่ได้เหมือนกัน...”

“ฉันไม่เข้าใจ...”

“คุณพอจะนึกออกไหมว่าทำไมคุณถึงรู้จักผม...ทำไมคุณเรียกชื่อผม...”

ราชจ้องดวงหน้าเผือดซีดของหญิงสาวตรงหน้าตาเขม็ง

“ไม่รู้สิ...ฉันเหมือนรู้จักคุณ...ชื่อนี้มันวนเวียนอยู่ในหัวฉันตลอดเวลาแต่ฉันจำไม่ได้ว่าเราเกี่ยวข้องกันยังไง”

ราชละสายตาจากหญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองไปบนท้องฟ้า...ชายหนุ่มมองพระจันทร์ที่ใกล้เต็มดวงและดวงดาวที่เกลื่อนอยู่เต็มผืนฟ้า...แล้ววกกลับมาจ้องหน้าเธออีกครั้ง

“แม้ว่าผมจะไม่รู้ว่าคุณชื่ออะไรและไม่รู้ว่าคุณเป็นใครมาจากไหน...แต่ก็ยินดีที่ได้ดูแลคุณ”

ไอรดาเงยหน้าขึ้นสบตาเขา...ขณะราชก้มลงมอง...วงแขนแกร่งรั้งร่างบอบบางเข้ามาชิดอกแล้วกลั้นใจเอ่ยออกไป

“ผมอยากมีคุณอยู่กับผมแบบนี้...แต่มันเหมือนเอาเปรียบคุณ...”

“ทำไมคุณถึงคิดแบบนั้นคะ”

“ถ้าความทรงจำคุณกลับคืนมาแล้วพบว่าตัวเองมีคนรักอยู่แล้ว...มันจะยังยุติธรรมอยู่ไหมหากเราไม่ได้เป็นคนอื่น”

คำตอบของราชทำเอาหญิงสาวเม้มปากแน่น...เธอยืนถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาว่ารู้สึกอย่างไรกับความว่างเปล่าของความทรงจำที่เธอก็ไม่รู้ว่าเมื่อไรมันจะกลับคืนมาเหมือนเดิม...ใบหน้างดงามราวภาพวาดเงยขึ้นมองใบคมเข้มที่ก้มมองเธอราวกับกำลังรอคำตอบอย่างจดจ่อนั่นแล้วครุ่นคิด...

“ฉันเชื่อว่าตัวเองไม่ได้รักใคร...บางครั้งฉันรู้สึกอยากอยู่แบบนี้ตลอดไปฉันอยากจำได้แค่คุณ...บางครั้งความทรงจำเก่าๆ มันอาจจะไม่ค่อยสวยงามกระมังฉันถึงได้รู้สึกหวาดกลัวกับมันจนไม่อยากจดจำอะไรอีก”

พอได้ยินคำพูดของเธอนายตำรวจหน้าเข้มถึงกับอึ้ง...ฤๅเธอจะเป็นคู่แท้ที่ฟ้าส่งมาให้เขาจริงๆ...ชายหนุ่มยกผลประโยชน์ให้ตัวเองแทบจะทันทีที่หญิงสาวพูดจบ

ไอรดาวางศีรษะลงบนบ่ากว้างราวกับขอที่พึ่งพิง...ราชยืนตัวเกร็งเพราะไม่คาดคิดว่าบทฟ้าจะหาคู่ให้มันก็ง่ายดายเสียจนไม่กล้ากระโจนลงไปทั้งตัว...ฟ้าหนอฟ้าส่งคู่แท้มาทั้งทีจะช่วยส่งมาแบบดีๆ หน่อยก็ไม่ได้...ชายหนุ่มโยนความไม่เคลียร์ไปให้ชะตาที่ฟ้าเป็นผู้ขีดเส้น

ถ้าเธอมีสติที่เต็มร้อยกว่านี้มันก็ดีหรอก...บางทีทุกอย่างมันอาจจะดีกว่าเหมารวมว่าใช่เอาเอง...แล้วสุดท้ายต้องไปนั่งปลูกแห้วพร้อมกับโรงงานกลั่นน้ำใบบัวบกมาซดแก้ช้ำใน

ราชมองคนตรงหน้าอย่างใช้ความคิด...เมื่อความรู้สึกถูกผิดยังมีอยู่เต็มเปี่ยม...เขานึกถึงวันแรกที่พบเธอ...แม้สิ่งที่เกิดขึ้นมันจะเหมือนเป็นเรื่องบังเอิญที่คนเราอาจจะพบเจอได้ในชีวิต...แต่สำหรับเขาความรู้สึกบอกว่าการพบกันครั้งนั้นมันมีมากกว่าแค่...พบแล้วผ่านเลย...เขาถามตัวเองหลายครั้งว่าที่ตกหลุมรักเพราะเธอสวยหรือเปล่า...แต่รอบกายของเขาก็มีผู้หญิงมากมายอยู่รายล้อมและแต่ละคนก็ไม่ได้สวยน้อยไปกว่าเธอเลย

ครั้งแรกที่เห็นเขาหยุดสายตาอยู่แค่เธอ แม้จะตอบตัวเองไม่ได้ว่าทำไม แต่เขาก็ยังอยากหยุดอยู่ตรงนั้น

“ไม่ว่าจะยังไงฉันก็ต้องขอบคุณที่คุณกรุณาช่วยไว้...คุณราชคะ...คุณชอบดาวเหรอคะ”

คำถามของหญิงสาวทำเอาสารวัตรหน้าเข้มถึงกับสะดุ้ง...ชอบดาวเหรอ?...ชายหนุ่มก้มมองคนที่กำลังเงยขึ้นมองเขาก่อนจะแหงนหน้าขึ้นมองดวงดาวบนท้องฟ้า...

“ทำไมคุณถามผมแบบนั้น”

“ฉันเห็นคุณออกมายืนที่ระเบียงแล้วมองดูดาวทุกวัน...คุณมีความหลังกับดาวพวกนั้นเหรอคะ”

คำถามทะลุจุดตายของหญิงสาวทำเอาพ่อหนุ่มหน้าเข้มถึงกับสะอึก...ราชหมุนร่างโอบเอวคอดบางแล้วรั้งเข้าแนบลำตัว...เขาทอดสายตามองดวงดาวกะพริบระยิบระยับที่เห็นลิบๆ อยู่เลยยอดเขาสูงแล้วยิ้มออกมา...

จริงอยู่ที่สองสามปีมานี้เขามีความหลังกับดวงดาวพวกนั้น...และยังฝังใจอยู่อย่างนั้นแม้ว่ามันจะเอื้อมไปไม่ถึงก็ตามที...แทบทุกคืนเขาต้องออกมาดูดาวที่พร่างพราวอยู่บนผืนฟ้านั่นอย่างเดียวดาย...และถามตัวเองอยู่เสมอว่าเขามองไปเพื่ออะไร...

เมื่อก่อนเคยมีหน้าใครคนหนึ่ง...และใครอีกหนึ่งคนคอยวนเวียนให้หัวใจได้จดจำ...

“ถ้าคุณชอบดาว...เรียกฉันว่าแทนดาวสิคะ...ฉันอยากจะอยู่แทนดาวพวกนั้นเพื่อคุณ”

ไอรดาบอกยิ้มๆ เธอเงยหน้าจ้องอีกฝ่ายด้วยประกายตาจริงจังจนราชรู้สึกชาวาบไปทั้งความรู้สึก...

“คุณก็เป็นคุณแทนใครไม่ได้และผมไม่คิดจะมีคุณเพื่อแทนใคร...ดาวพวกนั้นถึงจะมีอยู่เต็มฟ้าแต่ดาวก็คือดาว...ผมเคยรักอยากเป็นเจ้าของดาวแต่เมื่อเอื้อมไม่ถึงผมก็ต้องยอมรับ...อย่าคิดอยู่เพื่อแทนใคร...เพราะผมไม่ต้องการตัวแทน”

“ฉันไม่ได้อยู่แทนใครแต่อยากอยู่กับคุณ...ฉันอยากมีชื่อค่ะ...อยากให้คุณเรียกชื่อฉันอย่างน้อยมันก็ไม่ห่างไกลจนฉันรู้สึกเหมือนเราเป็นคนอื่น”

“อยากมีชื่องั้นเหรอ” ราชเลิกคิ้วคล้ายล้อเลียนแล้วยิ้มพรายออกมา “ชื่อที่รักเป็นไงผมชอบนะ...ที่รักจ๋า...เห็นไหมฟังดูดีเชียว” เขาบอกพร้อมกับมองเธอด้วยประกายตาที่เต็มไปด้วยความหมาย

“บ้า...ไม่เอาหรอกเลี่ยนจะตาย...คิดมาได้ชื่อเห่ยๆ”

ไอรดาถึงกับหน้าร้อนเพราะรู้สึกอายกับคำพูดๆ เลี่ยนแบบไม่สะกิดให้เตรียมใจของอีกฝ่าย

“เห่ยตรงไหน...เรียกแล้วกระชุ่มกระชวยออก”

“งั้นเรียกฉันว่าไอดีกว่า...ความหมายคือฉัน...โอเคไหม...แต่ฉันก็อยากชื่อแทนดาวนะคุณราช...ฉันอยากจะอยู่เป็นตัวแทนให้กับทุกอย่างที่คุณอยากมี”

“อย่าเลยเพราะผมคงไม่สบายใจนักหากจะต้องอยู่กับสิ่งที่ถูกสร้างขึ้นมาแทน...ผมอยากมีทุกอย่างที่เป็นของผม...ผมรักคุณและสามารถรักได้เต็มความรู้สึกโดยที่ไม่ต้องลังเลว่าจะขาดเหลือและไม่เพียงพอ...ผมจะเรียกคุณว่าไอ...เพราะคุณคือไอรักที่เป็นได้มากกว่าแค่ตัวแทน...เข้าใจไหมไอ”

ราชบอกออกไปตามความรู้สึกและเป็นความรู้สึกที่เขาบอกได้เต็มปากเต็มคำว่ามันเป็นเช่นนั้นจริงๆ

“คุณราช!...ฉันมีค่าขนาดนั้นเลยเหรอคะ...ทั้งๆ ที่คุณบอกเองว่าเราไม่รู้จักกัน”

“เมื่อก่อนอาจจะไม่แต่วันนี้ผมรู้จักคุณแล้ว...คุณมีความสำคัญกับความรู้สึกของผมจนไม่อาจตีค่าหรือราคาได้เลยเพราะคุณมีความหมายมากมายมหาศาลเหลือเกินกับความรู้สึกที่ผมมี...ผมรักคุณ...ผมไม่อยากเสียเวลา...ผมไม่อยากรออะไรอีกแล้ว”

“คุณราช...”

ไอรดาอุทานเสียงแผ่วเบา...ด้วยความตื้นตันจนรู้สึกเบ่งบานไปทั้งความรู้สึก...ดวงตาคู่สวยมองเขาอย่างเชิญชวน...ปลายนิ้วเรียวแตะลงบนแก้มเกลี้ยงเกลาเพราะเจ้าตัวเอาใจใส่อย่างดีและลูบไล้ไปมา...ปลายเท้าเรียวเล็กเขย่งขึ้นขณะใช้อีกมือโน้มใบหน้าเครียดขรึมลงมาช้าๆ

ราชแทบหยุดหายใจเมื่ออีกฝ่ายกำลังทำในสิ่งที่เขาไม่คาดคิดว่ามันจะเป็นไปได้...ชายหนุ่มจ้องริมฝีปากเย้ายวนที่เผยอแย้มแล้วกลืนน้ำลายดังเอื๊อก!...

เอาวะในเมื่อฟ้าส่งเธอมาแบบนี้มันก็ต้องเดินไปตามนั้น...เมื่อตัดสินใจได้เขาค่อยๆ เลื่อนมือที่โอบอยู่รอบเอวขึ้นประคองแผ่นหลังและอีกข้างแทรกเข้าไปใต้เรือนผมนุ่มสลวย

ชายหนุ่มระบายความตึงเครียดที่สุมมานับเดือนลงบนกลีบปากนุ่มละมุน...ด้วยสัมผัสที่ทำเอาไอรดาถึงกับวาบหวิวไปทั้งร่าง...เธอเบิกตากว้างอย่างตระหนกและดิ้นอึกอักเมื่อตกอยู่วงในล้อมของจุมพิตอันร้อนแรง...ความรู้สึกที่เธอคิดแค่จะหอมแก้มขอบคุณเขาถูกอีกฝ่ายเชิญชวนจนรู้สึกปั่นป่วนไปทั้งความรู้สึก

...มันคืออะไรกัน?...

ราชระดมจูบคนในอกชนิดไม่สนฟ้าไม่สนดิน...จมูกและปากรุมร้อน ไซ้ไปตามวงหน้าไล่ลงมายังซอกคอกรุ่นละมุน...แล้วลากลงมาเรื่อยๆ จนหญิงสาวตัวอ่อนระทวยอย่างช่วยตัวเองไม่ได้ ความแปลกใหม่จากรสสัมผัสอันวาบหวามทำให้เธอหลงใหลไปกับมันจนไม่คิดสนใจด้วยซ้ำว่าร่างกายกำลังถูกช้อนขึ้นไปแนบกับอกแกร่งตั้งแต่ตอนไหน

หญิงสาวหลับตาพริ้มปล่อยทุกอย่างให้จมอยู่ในความวาบหวามที่หัวใจกำลังดื่มด่ำอยู่ในห้วงปรารถนา เธอตอบตัวเองไม่ได้ว่าทำไมถึงต้องการเขานัก...ทุกความอ่อนโยนที่เขาแสดงออก...ทุกความอบอุ่นที่เธอสัมผัสได้...เขาเหมือนเป็นผู้พิทักษ์ที่จะปกป้องคุ้มภัยให้กับเธอ...แต่เหนืออื่นใด...สิ่งที่หัวใจร่ำร้องมันคือไอรักอันมากมายมหาศาลที่กำลังกลั่นออกมาจากหัวใจของเขานั่นต่างหาก...

...หรือว่าสิ่งที่เธอโหยหามันคือความรัก...เธอรักเขางั้นเหรอ?...

Create Date : 23 สิงหาคม 2553

Last Update : 23 สิงหาคม 2553 11:39:26 น.

4 comments

Counter : 511 Pageviews.

ทักทายยามบ่ายนะคะ^^

โดย: หาแฟนตัวเป็นเกลียว

วันที่: 23 สิงหาคม 2553 เวลา:15:24:21 น.

ตามอ่านนิยายทุกเรื่อง
แต่พึ่งเข้ามาทักทายเป็นครั้งแรก
ขอชื่นชมว่านิยายสนุกทุกเรื่องเลยค่ะ

เรื่องนี้นางเอกชื่อเหมือนเราเลยค่ะ 'อลิส'

รออ่านตอนต่อไป
ส่งกำลังใจมาให้นะค่ะ

โดย: เอิงเอย IP: 68.224.193.220 วันที่: 23 สิงหาคม 2553 เวลา:20:25:43 น.

ขอบคุณ....คุณหาแฟนตัวเป็นเกรียว คุณเอิงเอย และนักอ่านเงาทุกๆ ท่านที่แวะมาทักทายค่ะ

รักษาสุขภาพด้วยนะคะ

โดย: sansook

วันที่: 24 สิงหาคม 2553 เวลา:14:03:33 น.

หลังจากเป็นนักอ่านเงามานาน
ต่อไปนี้ขออนุญาตเข้ามาแวะทักทาย / พูดคุยด้วยนะค่ะ

เป็นกำลังใจให้ค่ะ...

โดย: เอิ IP: 68.224.193.220 วันที่: 24 สิงหาคม 2553 เวลา:20:49:39 น.