ลมหนาวเดือนธันวาแผ่วเบา
เหน็บหนาวแทบขาดใจ
ในห้องเดิมๆ เงียบๆ คนเดียว
เปลี่ยวเหงาลึกๆ ข้างใน
รอแค่ใครบางคน ที่จากไปนานแล้ว
เมื่อฟ้าครึ้ม เมฆฝนหม่นหมอง
ที่นอกหน้าต่างนั้น
ฉันไม่มีแรงจะทำอะไร
ปล่อยฝนโปรยปราย..เข้ามา
จะเปียกปอนยังไง จะต่างกันตรงไหน
ตกจากฟ้า
มาตอกมาย้ำให้เจ็บให้ช้ำทำไม
แค่ไม่มีใครรัก ก็เจ็บพอแล้ว
จะให้เจ็บกว่านี้ยังไง
จะซ้ำเติมยังไง..ก็เชิญ
จะให้เหงากันสักแค่ไหน
สายฝนเจ้าโปรยเจ้าร่วงลงมา
น้ำในตาจะไหลยังไง
เขาคงไม่รู้ คงไม่คืนกลับมา
ตกจากฟ้า
มาตอกมาย้ำให้เจ็บให้ช้ำทำไม
แค่ไม่มีใครรัก ก็เจ็บพอแล้ว
จะให้เจ็บกว่านี้ยังไง
เหงาใจทุกคืนวัน ไม่รู้ฤดูกาล
เมื่อไม่มีคนๆ นั้น เฮ้....เย้...เย
ตกจากฟ้า
มาตอกมาย้ำให้เจ็บให้ช้ำทำไม
แค่ไม่มีใครรัก ก็เจ็บพอแล้ว
จะให้เจ็บกว่านี้ยังไง
ตกจากฟ้า
มาตอกมาย้ำให้เจ็บให้ช้ำทำไม
แค่ไม่มีใครรัก ก็เจ็บพอแล้ว
จะให้เจ็บกว่านี้ยังไง |
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
