อ๋องน้อย เจ้าสำราญ - บทนำ (YURI)
บทนำ “ยะ อย่าเข้ามานะ” คนร้ายขู่ อาหวังถือมีดคมจ่อคอหญิงสาวชุดเขียวเป็นตัวประกัน กลางตลาดในเมืองหลวงของแคว้นจ้าวช่วงเที่ยงวัน “ปล่อยแม่นางคนนั้น” หนึ่งในชายชุดดำห้อยกระบี่ชี้นิ้วไปยังคนร้าย “ไม่!” ขณะที่ชายชุดดำอีกคนยืนอีกด้าน หันมากระซิบกับเจ้านาย “เอาอย่างไรดีคุณชาย” มู่หรงเหลียนซิงหรี่ตาสำรวจสาวชุดเขียว ที่มีวงหน้าสวยสะคราญเกลี้ยงเกลา สวยสะดุดตา ใบหน้ารูปไข่เย็นชาเรียบเฉย มีสง่าราศี ไม่มีร่องรอยของความตื่นตระหนกแม้แต่น้อย อายุน่าจะเลยวัยปักปิ่นมาไม่กี่ปี บนร่างอ้อนแอ้นนั้นมีกระบี่อ่อนคาดเอว ดูอย่างไรก็ไม่เหมือนลูกสาวชาวบ้าน นางน่าจะเป็นวรยุทธ อ๋องน้อยคิดเดา คลายใจลงหลายส่วน ก่อนหันไปสนใจคนร้าย “อาหวังแค่เจ้าคืนถุงเงินให้ข้า ข้าจะไม่เอาเรื่องเจ้า” คนในชุดอาภรณ์สีเข้มลายทองพูดยิ้ม สะบัดมือโบกพัดอย่างใจเย็น ราวกับตรงหน้าไม่ได้เป็นเรื่องคอขาดบาดตาย ผิดกับชาวบ้านหลายสิบคนที่ล้อมเข้ามามุงดูอยู่ห่างๆ ที่พากันหวาดเสียวกลัวตัวประกันจะได้รับบาดเจ็บ “เจ้าโกหก เจ้ามันคนปลิ้นปล้อน จอมหลอกลวง” คนร้ายตวาดกลับอย่างไม่เกรงกลัวอ๋องน้อยผู้ฉาวโฉ่ “ข้าไม่ได้ขโมยเงินเจ้า เจ้าใส่ความข้า” “ข้าใส่ความตรงไหน ถุงเงินในเสื้อเจ้าเป็นหลักฐาน” อ๋องน้อยหัวเราะเบาๆ “เฮ้ย!” คนร้ายรีบก้มลงมองสาบเสื้อตัวเอง ทำตาโต รีบโยนถุงแพรสีทองนั้นทิ้งลงพื้น “ข้าไม่ได้เอามา ข้าไม่รู้เรื่อง” อาหวังปฏิเสธเสียงสั่น ไม่รู้เลยสักนิดว่าถุงเงินนี้มาอยู่กับตนได้อย่างไร หญิงสาวชุดเขียวกลอกตาไปมา หลังมีดนั้นสร้างบาดแผลให้กับลำคอตนจนเลือดซึม ทว่าทั้งสองฝ่ายเอาแต่โต้เถียง ไม่ได้สนใจความปลอดภัยตัวประกันแม้แต่น้อย อันที่จริงแล้วแค่สะบัดฝ่ามือ เยี่ยหยุนจือก็เล่นงานอาหวังได้ แต่ไม่ต้องการเปิดเผยฝีมือเร็วเกินไป คิดไม่ถึงว่าเพิ่งก้าวเข้าเมืองหลวงไม่ถึงหนึ่งชั่วยามจะเจอกับเรื่องวุ่นวายแบบนี้ ...มิน่าผู้คนถึงบอกว่าเมืองหลวงคึกคักมาก คู่กรณีต่างฝ่ายต่างยืนจ้องตากันแบบไม่มีใครยอมใคร “ปล่อยคน!” “ข้าไม่ปล่อย! เจ้าใส่ความข้า” “เกิดอะไรขึ้น” เสียงมีอำนาจของชายผู้หนึ่งดังมาแต่ไกล ผู้คนที่ห้อมล้อมรีบเปิดทางให้เขา ทันทีที่นายกองเห็นผู้ชายในอาภรณ์หรูหรายืนโบกพัดอย่างสง่างาม หลิวจินเชารีบตรงรี่ไปหา ยกมือคารวะอย่างนอบน้อม “ท่านอ๋องน้อย” “นายกองหลิวมาก็ดีแล้ว อาหวังขโมยถุงเงินของข้า แล้วจับแม่นางผู้นั้นเป็นตัวประกัน” มู่หรงเหลียนซิงเล่า หุบพัดชี้ไปที่อาหวัง “แบบนี้เขามีความผิดหรือไม่” “มีความผิดแน่นอน” “ต้องรับโทษขนาดไหน” อ๋องน้อยจงใจขู่ขวัญคนร้าย “ขโมยต้องตัดมือ ทำร้ายร่างกายโบยห้าสิบไม้” หลิวจินเชาตอบอย่างคล่องแคล่ว หลังตั้งใจทำงานเป็นมือปราบมาหลายปี จนได้เลื่อนเป็นนายกองปีที่แล้ว อาหวังตกใจแทบสิ้นสติ ขยับมีดห่างจากลำคอเรียวของตัวประกัน ปล่อยอาวุธร่วงลงพื้น คุกเข่าแบบไม่กลัวอับอาย “ข้าไม่ได้ขโมยจริงๆ นะท่านนายกอง ข้าไม่รู้ว่าถุงเงินนี่มาอยู่ในอกเสื้อข้าตั้งแต่เมื่อใด” นายกองหลิวไม่สนใจฟังคำแก้ตัว พยักหน้ากับลูกน้องสี่คนด้านหลัง ให้จับกุมตัวอาหวังไว้ “จับไปขังคุก รอให้ท่านเจ้าเมืองตัดสิน” “ขอรับ” ลูกน้องรับคำอย่างเข้มแข็ง สองในสี่คนตรงไปจับแขนของคนร้ายไขว้หลัง “ข้าไม่รู้เรื่องจริงๆ นะท่านนายกอง” อาหวังตะโกนโหวกเหวกขณะโดนลากตัวไป ชาวบ้านที่มามุงดูแยกย้ายไปซุบซิบกันต่อ เกือบทุกสายตามองอ๋องน้อยชื่อฉาวโฉ่อย่างตำหนิติเตียน เดาว่าอาหวังโชคร้ายที่ไปทำอะไรขัดหูขัดตาชายสูงศักดิ์ผู้นี้เข้าเป็นแน่ “ถุงเงินนี้คืนให้ท่านอ๋อง” หลิวจินเชาหยิบถุงเงินส่งคืนเจ้าของอย่างนอบน้อม แม้จะไม่ถูกชะตาอีกฝ่าย แต่นายกองหนุ่มก็ไม่หาญกล้าผิดใจกับมู่หรงเหลียนซิง อ๋องน้อยผู้นี้แม้จะอายุยังน้อย แต่มีพฤติกรรมฉาวโฉ่เสเพลเหลวไหล หลงใหลในสุรานารียิ่งกว่าผู้ใดในเมืองหลวง ชื่นชอบการต่อยตี หากใครผิดใจด้วยมีแต่ซวยกับซวยทั้งชาติ ขุนนางระดับเจ้าเมืองยังต้องเกรงอกเกรงใจ นับประสาอะไรกับนายกองเล็กๆ แบบตน “ขอบใจท่านนายกอง” คนในอาภรณ์หรูหรา หน้าตาคมคายเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บางเบา “ข้าน้อยขอตัว” มู่หรงเหลียนซิงพยักหน้าให้เขา จากนั้นก้าวไปหาหญิงสาวชุดเขียว ด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม “แม่นางเป็นอะไรหรือเปล่า” “ไม่เป็นอะไร” เยี่ยหยุนจือตอบเสียงเย็นชา พอเห็นใบหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่ายชัดๆ ชะงักที่เห็นรอยกากบาทจางบนแก้มซ้าย น่าจะเป็นแผลที่เกิดขึ้นนานแล้ว นัยน์ตาพลันเป็นประกายขึ้นแวบหนึ่ง แล้วกลับมาเป็นปกติ คงไม่ใช่เขาหรอก “ลำคอท่านมีเลือดไหล” อ๋องน้อยสะบัดพัดในมืออย่างใจเย็น สำรวจใบหน้างดงามอย่างใกล้ชิด เป็นหญิงสาวที่สวยมากทีเดียว ผิวขาวเนียนผ่อง ปากเล็กอวบอิ่ม เสียแต่เย็นชาไปหน่อย ดูจากการแต่งตัวน่าจะไม่ใช่คนที่นี่ นัยน์ตาของนางถึงจะดุดัน...แต่มีเสน่ห์งดงามน่าหลงใหล หญิงสาวชุดเขียวยกมือลูบคอตัวเอง เห็นรอยเปื้อนเลือดเล็กน้อย จึงหาได้ใส่ใจ หมุนตัวหมายเดินจากไป “ข้าชื่อเหลียนซิง ถ้าท่านต้องการความช่วยเหลือ บอกข้าได้นะ” อีกฝ่ายตะโกนบอกไล่หลัง เยี่ยหยุนจือชะงักฝีเท้าเล็กน้อย แล้วก้าวต่อไป ไม่คิดเสวนากับอีกฝ่าย อ๋องน้อยยิ้มมุมปาก มองตามแผ่นหลังบอบบางนั้นจนลับสายตา ขยับมือเรียกสององครักษ์ให้มาหา “จงหลินไปสืบว่านางเป็นใคร พักที่ไหน แล้วมาที่นี่เพื่ออะไร” “ขอรับ” ชายชุดดำที่ชื่อจงหลินรับคำ รีบก้าวตามสาวชุดเขียวไปทันที “หลังทำความดีแล้ว พวกเราก็ควรไปผ่อนคลายด้วยอาหารชั้นเลิศกับสุราสักไห” มู่หรงเหลียนซิงเปรยขึ้น อาหวังไม่ได้ขโมยถุงเงินของตน ความผิดของเขาคือทารุณภรรยาและลูกสาว สองแม่ลูกต้องหากินอย่างลำบาก แต่เขาซึ่งเป็นหัวหน้าครอบครัวติดการพนันอย่างหนัก ขนาดจะเอาลูกสาวไปขายในซ่องคณิกา อ๋องน้อยผ่านไปเห็นเข้ารู้สึกสมเพช จึงเล่นงานเขา “ใกล้จะสอบแล้วนะคุณชาย ท่านยังไม่ได้อ่านตำราเลย” ซิงหุนพูดเตือนอย่างเป็นห่วง “สอบก็สอบสิ ยังไงข้าก็สอบผ่านอยู่แล้ว” อ๋องน้อยกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ ผลการเรียนของตนอยู่อันดับบ๊วยหรือรองบ๊วยเกือบตลอดตั้งแต่เริ่มเรียน โดดเด่นแค่ขี่ม้ากับยิงธนู ส่วนวิชาอื่นแทบจะส่งกระดาษขาวสะอาด เหล่าอาจารย์อ่อนอกอ่อนใจ ได้แต่ปิดตาหนึ่งข้างปล่อยให้เขาเลื่อนชั้น หาไม่คงได้เดือดร้อนกันถ้วนทั่ว “ได้ข่าวว่าคืนนี้ที่หอสุขสันต์มีสาวงามมาใหม่หลายคน พวกเราแวะไปดูกัน ข้าว่าน่าจะมีเรื่องสนุก” มู่หรงเหลียนซิงหัวเราะเจ้าเล่ห์กับชายชุดดำที่อยู่ข้างกาย คลี่พัดโบกอย่างสบายอารมณ์ “มีการประมูล” “อืม” “พวกองค์ชาย...” ซิงหุนลดเสียงเบากว่าเดิม “ใช่” อ๋องน้อยตอบเสียงต่ำเบาๆ เดินส่งยิ้มให้กับแม่ค้าที่ตั้งแผงขายมะยมเชื่อม แล้วหยุดถาม “ไม้ละเท่าใด” “สองอีแปะเจ้าค่ะ” หญิงสาวผู้นั้นตอบเสียงใส “ข้าเอาสองไม้” อ๋องน้อยจ่ายเงินให้แม่ค้า รับมะยมเชื่อมมาส่งให้คนสนิทหนึ่งไม้ “กินอะไรหวานๆ หน่อยจะได้อารมณ์ดี แล้วก็เลิกทำหน้าน่ากลัวแบบนี้ด้วย” “ข้าไม่ชอบของหวาน” ชายชุดดำปฏิเสธ “งั้นข้ากินเองก็ได้” อีกฝ่ายเดินไปกินไป มองแผงสินค้าข้างทาง โดยไม่สนใจสายตาชาวบ้านที่มองแบบดูแคลน นี่ท่านคิดจะหาเรื่องอีกแล้วสินะ นับวันท่านยิ่งไม่เหมือนสตรีเข้าไปทุกทีแล้ว ซิงหุนถอนใจเบาๆ ก่อนก้าวเท้าตามเจ้านายของตนไป OoXoO สรุปคือมู่หรงเหลียนซิงเป็นสตรีนะคะ ส่วนเรื่องราวจะเป็นอย่างไรต้องติดตามค่ะ ไรท์จะพยายามอัพอาทิตย์ละ 2 ตอน เรื่องนี้น่าจะยาวมากๆ ร่างพล็อตยังไม่จบเลย งอกได้เรื่อยๆ 5555 มู่หรงเหลียนซิงในจินตนาการของไรท์คือ ฉางเกอ ตอนปลอมตัวเป็นผู้ชายค่ะ ถ้าใครเคยดูน่าจะนึกออก ฝากเรื่องใหม่ด้วยนะคะ ขอบคุณที่หัวใจ ทุกคอมเมนท์ ทุกการติดตามค่ะ นาง ^^ OoXoO
| Create Date : 16 มกราคม 2565 |
| Last Update : 16 มกราคม 2565 12:55:30 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 553 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
