พระดีที่โลกรอ 7

พระฉิบโดนคาดโทษไว้ ดังนั้น หลังทำวัตรเย็นแล้วพระฉิบจึงโดนสอบธรรม ซึ่งเจ้าอาวาสนำหลักธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้ามาถามเป็นคำถาม ในวันนั้นมีพุทะบริษัทชายหญิงมาจำวัดกันเพราะบวชแก้บนหลายคน จึงพลอยได้ฟังคำถามคำตอบไปด้วย
ท่านอาจารย์สมนึกถามพระฉิบขึ้นด้วยเสียงกังวานว่า
“เด็กแรกเกิดเป็นผู้บริสุทธิ์จริงหรือไม่คุณฉิบ”
“เอ่อ เด็กแรกเกิดไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ครับพระอาจารย์”
“ความรู้น้อยเต็มทีนะคุณฉิบ ทำไมไม่ลองถามคุณเถรเขาเล่า คุณศรัทธาเขามิใช่หรือ”
หลวงพี่เถรสูดลมหายใจเข้าเป็นพุทธ หายใจออกเป็นโทค่อนข้างยาว ทำการแยกอารมณ์และจิตให้ห่างออกจากกัน การแยกอารมณ์คือไม่เก็บคิดคำพูด ของบุคคลอื่นที่มากระทบจนอาจทำให้เกิดความขุ่นข้องโทสะ และโกรธขึ้นมาได้
การ แยกจิตออกไม่ให้ต้องมัวหมองต่ออารมณ์ที่ตามจับจนทำให้เกิดรำคาญ เกิดความขัดแย้งหรือความไม่พอใจ เมื่อท่านยกระดับจิตไว้ส่วนหนึ่ง อารมณ์รับไว้ส่วนหนึ่งท่านเกิดปัญญา ไม่ตอบในทันที เพราะนั่นคือการอวดรู้ เดี๋ยวพระอาจารย์รูปใหม่จะหาเรื่องเอาได้ ดังนั้นท่านจึงนิ่งรอให้ถูกถามโดยตรงเสียก่อน
พระฉิบเป็นคนตรงดังนั้นจึงได้หันไปถามหลวงพี่ที่ท่านนับถือด้วยความหวังเปี่ยมล้นว่าหลวงพี่เถรต้องแก้อาการขายหน้าของท่านได้
“หลวงพี่ครับ ผมจนปัญญากับคำถามของพระอาจารย์ หลวงพี่ตอบแทนผมทีเถิดครับ”
“หลวงพี่มิได้เป็นคนที่ถูกเลือกให้ตอบ หลวงพี่ต้องรอให้พระอาจารย์ท่านถามเสียก่อน”
“เอ๊ะคุณเถร คุณถือดีไม่ใช่เล่นนะนี่ ต้องให้อาจารย์มาง้อมาเชิญด้วยหรือ”
“เอ่อ พึ่งทราบครับว่าท่านอาจารย์ให้กระผมตอบแล้ว”พระอาจารย์สมนึกชักมีท่าทีไม่ค่อยสมชื่อเท่าไหร่ จึงระงับความบูดบึ้งเอาไว้ไม่ได้
“จะตอบหรือจะเล่นตัวอยู่ล่ะ หรือเป้นพระดีที่ชาวบ้านนับถือดีแล้วจึงไม่ต้องเห็นแก่ใคร”
“กระผมกำลังให้เห็นความโกรธครับ”
ท่านอาจารย์ชะงักไปทันทีที่โดนย้อนขึ้นมาด้วยคำตื้นและความเรียบง่ายของหลวงพี่เถรท่านพลาดให้เสียหน้าญาติโยมที่นั่งตาแป๋วหลังจากทำเป็นหาวอยู่เมื่อครู่นี้เอง
หลวงพี่เถรท่านเอ่ยสืบต่อไปว่า
“ความโกรธมีทุกคนครับพระอาจารย์ ไม่เว้นแม้แต่ใครยกเว้นแต่ผู้มีปัญญา และมีสติยั้งทันจึงจะไม่โกรธ”
“นี่มากล่าวตู่ว่าอาจารย์โกรธเข้าอีกข้อล่ะสิ ไหนถามคำถามแรกก็ตอบมาให้ตรงเสียก่อนคุณเถร”ท่านอาจารย์ตามอารมณ์ไม่ทันดังนั้นจึงคิดว่าหลวงพี่เถรเกิดในฤกษ์ดาวยั่วจึงได้โกรธขึ้นมาอีก
หลวงพี่เถรยังย้ำคำเดิมว่า
“กระผมได้ตอบไปแล้วครับท่านอาจารย์ ความโกรธมีทุกคน เด็กแรกเกิดก็มีความโกรธ พูดไม่ได้ แต่อยากได้ ก็ร้องจะเอาสิ่งที่ตนต้องการจากผู้เป็นแม่หรือบุคลที่ใกล้หรือบุคลที่เขาสามารถเรียกร้องเอาได้ กลัวก็ร้องโกรธก็ร้อง”
“คุณไปรู้ได้อย่างไรว่าเด็กโกรธ”
“กระผมไม่รู้หรอกขอรับว่าเด็กโกรธ เพราะฟังภาษาร้องเขาไม่ออก แต่กระผมเห็นหน้านิ่วคิ้วขมวดของเขา จึงเห็นว่าคงโกรธ และเมื่อได้สิ่งที่ต้องการทั้งอาหาร นม หรือแม้แต่บางครั้งเป็นอ้อมแขนของคนที่เขาพอใจ เขาจะมีหน้าตามีความสุข สิ่งที่ผมเห็นจึงนำมาตอบครับว่าเด็กแรกเกิดก็ไม่บริสุทธิ์ เพราะความบริสุทธิ์หรือไม่บริสุทธิ์เป็นของเฉพาะตน ไม่มีใครทำให้ใครบริสุทธิ์ได้”
“เช่นนั้นทนายก็ไม่สามารถทำให้จำเลยบริสุทธิ์ได้น่ะสิ ทุกคนต้องเข้าห้องขังหมด”
พระเถรนิ่งเงียบ พระฉิบจะอ้าปากตอบ แต่พระอาจารย์สมนึกจ้องมาที่พระเถรเสียแล้ว พระเถรท่านยิ้มรับในสีหน้า
“เอ้า คนมีปัญญาดีจะแก้ยังไง”
“นั่นเป็นเรื่องทางโลกครับพระอาจารย์ กัมมุนา วัตตะตี โลโก สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม กระผมตอบแทนกรรมของเขาไม่ได้ครับ”
“แต่คุณก็ทำตัวเหมือนทนายให้คุณฉิบไม่ใช่หรือ”ท่านอาจารย์ขมวดเข้ามาเป็นเรื่องเดียวกัน อย่างที่คิดว่าชาวบ้านไม่เท่าทัน อย่างน้อย ก็ยายเหี่ยวคนหนึ่งล่ะที่แอบหัวเราะคิก คิดว่าพระเถรโดนด่าเพราะแก้ตัวไม่ทัน
ส่วนหลวงพี่เถรท่านไม่โต้ตอบ เพระท่านรู้ สิ่งใดที่เกิดจากอารมณ์จะตอบด้วยอารมณ์ไม่ได้ สิ่งที่โดนกดดันด้วยอารมณ์อยากเอาชนะ จึงต้องปล่อยวางให้แพ้...ความพ่ายแพ้เช่นนี้ไม่เรียกว่าแพ้เลย
แต่ท่านอาจารย์สมนึกรู้ตัวว่าเอาชนะอย่างข้างๆคูๆ แต่ทางธรรมนั้นแพ้แก่อารมณ์ความอยากเอาชนะพระในปกครอง
พระเถรไม่โต้ตอบถือว่าพระเถรท่านไว้หน้าแก่พระอาจารย์แล้วคืนนี้...แม้พระปฏิมายังราคิน คนเดินดินหรือจะสิ้นคนนินทา หลวงพี่เถรยอมให้ยายเหี่ยวนำไปโพนทะนาว่าหลวงพี่เถรโดนหลวงพ่อองค์ใหม่ด่าจนเถียงไม่ขึ้น
หลวงพี่ฉิบกลับไปจกวัดที่กุฏิด้วยความไม่สบายใจเพราะคิดว่าท่านเป็นสาเหตุให้หลวงพี่เถรโดนตำหนิ ท่านนอนกระสับกระส่ายไม่เป็นอันหลับ ดังนั้นความอยากรู้ ซึ่งเป็นกิเลสอย่างหนึ่งทำให้ต้องไปหาหลวงพี่เถรที่กุฏิ
หลวงพี่เถรท่านยังนั่งสำรวมกายและใจอยู่ เมื่อพระฉิบเข้าไปหา ท่านจึงอนุญาต หลวงพี่ฉิบนั่งลงพื้นต่ำกว่าอย่างรู้ควรหรือไม่ควร จากนั้นจึงระเบิดคำถามทันที
“ทำไมหลวงพี่ไม่แก้ตัวไปล่ะครับไปยอมให้อาจารย์ต่อว่าต่อหน้าพราหมณ์ทำไมครับ พรุ่งนี้โยมเหี่ยวออกจากวัดคงได้เอาไปพูดหัวตลาดท้ายตลาดแน่”
“ใครเป็นอะไรช่างเขาตัวเรารู้เราเป็นพอนะคุณฉิบ”
“แต่หลวงพ่อท่านไม่น่าเอาทางโลกทางธรรมมาปนจนทำให้หลวงพี่หมดทางตอบนี่ครับ”
“ทางเดินมีเสมอคุณฉิบ แต่ทางเดินนั้นๆหากเป็นข้างๆคูๆก็ไม่ควรเดินไม่ใช่หรือครับ”
“ฮ๊ะ”พระฉิบอุทาน ก่อนตามทัน จึงหัวเราะก๊าก เพิ่งรู้ว่าท่านอาจารย์เถียงไปข้างๆคูๆ
“แหม ตัวโกรธ ตัวโง่ ยังสุมอยู่ในสมองของผมมากจริงๆครับ คืนนี้ได้แคะออกบางคงนอนหลับได้รับหลวงพี่”
พระฉิบลุกขึ้นนั่งคุกเข่า ก้มกราบพลวงพี่เถรหนึ่งครั้ง
“ไหว้พระเถอะคุณเถร”
เมื่ออารมณ์แจ่มใส หัวใจเบิกบาน อาการอิ่มเอมจึงทำให้พระฉิบเกิดอาการปีติ นอนไม่หลับอีก ท่านนอนตาค้างอยู่อย่างนั้น ส่วนหลวงพี่เถรได้แต่ผุดยิ้มในสีหน้าพลางคิด
ทุกข์ หรือสุขเป็นของคู่กัน สุขก็ทำให้นอนไม่หลับ ทุกข์ก็นอนไม่หลับ ต้องมีความพอดีจึงจะหลับได้อย่างเป็นสุข
หลับเถิดคุณฉิบดึกแล้ว!!

เจ้าอาวาสรุปใหม่กลับไปไตร่ตรองคำของพระเถร การชิงดำเหมือนเล่นเกมทางโลกที่เรียกว่าเกมสนุกนั้น มิได้แทงโดนลูกที่เล่น แต่กลับมาแทงโดนใจ
พระเถรสอบอารมณ์อาจารย์สมนึกกลับ เรื่องความโกรธ ที่ท่านระงับไม่ทัน เพราะอารมณืจ้องเอาชนะอวดขาวบ้าน พระเถรเตือนถึงสองรอบท่านยังมีปัญญาไม่เท่าทัน เพราะอารมณืยึดติดกลับการเอาชนะ โดนสอนกลับมาด้วยความอ่อนน้อม ทำให้อาจารย์สมนึกทั้งได้คิด และจับตามองพระเถรต่อไป
เรื่องรู้ณรมใครก็รู้ได้จากการอ่าน การเสแสร้งรู้มาก มีหลายคน แต่รู้จริงจากการปฏิบัตินั้น คนทำจริงย่อมรู้ ผลที่ได้ เหมือนกิ่งไม้ที่แตกออกมาจากต้นไม้เดียวกัน แต่ไม่เหมือนกัน เป็นดังนี้

Create Date : 02 สิงหาคม 2554		2 comments
Last Update : 2 สิงหาคม 2554 9:21:48 น.
Counter : 682 Pageviews.
Share Tweet