สาธุ

อนุโมทนา และขอบคุณมากคะ

บล็อกสวยครับ. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

อาจารย์คะ

คนธรรมดาปกติ เวลาจะเริ่มต้นปฏิบัติ
เขาก็จะต้องมีความอยากเป็นแรงขับ
ถ้าไม่อยากก็คงไม่ออกมาศึกษา ไม่ออกมาปฏิบัติธรรม

เช่น อยากหลุดพ้น อยากได้มรรคผลนิพาน อยากออกไปจากสังสารวัฏ
คงต้องอยากอะไรซักอย่างหนึ่งอยู่แล้ว

แต่ว่าพอถึงตอนท้ายเราจะต้องปล่อยวางหมดทุกอย่าง
คือแบบพระอรหันต์ ที่มีเพียงกิริยา


ตอนเริ่มต้นกับตอนท้ายมันจะมาเจอกันได้ยังไงหรอคะ

คุณเข้าใจถูกแล้ว เริ่มต้นต้องมีความอยากก่อน แต่ตอนฝึกฝน ต้องฝึกแบบไม่ให้มีความอยากครับ

อันความอยากนั้น มันมีอยู่ในคนเราอยู่แล้ว แต่ว่า เราไม่เห็นมันเท่านั้นเอง
เราฝึกเพื่อต้องการจะเห็นความอยากนี้

การฝึกฝนทีไร้ความอยากนั้น และต้องฝึกให้ถูกวิธีด้วย คือ ถึงไร้ความอยาก แต่ต้องฝึกรู้ปรมัตถ์ของกายใจด้วย เมื่อฝึกไปแบบนี้ จะเพิ่มกำลังสัมมาสติขึ้นมาครับ นี่คือ ขั้นตอนการฝึกฝน

ทีนี้ ในชีวิตจริง คนเรามีความอยากเป็นทุุนเดิมอยู่ แต่อาศัยกำลังแห่งสัมมาสติในระหว่างฝึกฝนที่ผ่านมา ถ้ากำลังสัมมาสติมีมากพอ นักภาวนาจะเห็นความอยากมันแว๊บขึ้นมาในชีวิตจริงที่ไม่ใช่ตอนฝึก เมื่อเขาเห็นก็จะเกิดปัญญา พอเกิดปัญญา กำลังสัมมาสติก็จะยิ่งมีกำลังมากขึ้นเพราะปัญญาที่เกิดนั้น ทำให้เขาจะเห็นสภาวะธรรมต่าง ๆ ได้มากขึ้น พอเห็นสภาวะธรรมต่าง ๆ ได้มากขึ้น ปัญญาก็ยิ่งมากขึ้นเพราะเห็นได้มากขึ้น พอปัญญายิ่งมากขึ้น สัมมาสติก็ยิ่งมากขึ้น มันจะเสริมกันแบบนี้ไปมาเป็นทอด ๆ เสริมไปเสริมมา

พอกำลังสัมมาสติมากขึ้น ก็จะเกิดปัญญาญาณ ญาณเห็นจิต พอเห็นจิตตัวเองได้ ก็จะเห็นความไม่เทียงของจิต พอเห็นความไม่เที่ยงของจิต ก็จะรู้แจ้งในอริยสัจจ์ 4 หมดสงสัยในธรรมทั้งปวง

ขอบพระคุณมากคะ

อนุโมทนา สาธุ คะ

สาธุครับ อาจารย์มนสิการ

-----------------------------

ผมขอสนับสนุนความเห็นของอาจารย์ว่า คนเราสามารถรับรู้ความรู้สึกได้หลายๆอย่าง พร้อมกันในเวลาเดียวกัน

-----------------------------

ในตำรา ท่านกล่าวว่า จิตรับรู้ได้ทีละอย่าง หมายความว่า

เวลาเรามีความสุข เราจะไม่รับรู้ความทุกข์ หรือเวลาเราดีใจ เราจะไม่รับรู้ความเสียใจ หรือเวลาเราโกรธ เราจะไม่รับรู้ความเมตตา หรือเวลาเรามีความเมตตา ความโกรธก็จะหายไป แบบนี้เป็นต้น

-----------------------------------

ตัวอย่างของคนที่สามารถรับรู้ความรู้สึกทางอายตนะทั้ง 6 อย่าง ได้พร้อมกันในเวลาเดียวกัน ได้แก่

นักดนตรีที่กำลังบรรเลงเพลงอยู่ในวงออเคสตร้า ในขณะที่เขากำลังบรรเลงเพลงอยู่นั้น

สายตาของเขาอ่านตัวโน้ต และมองดูวิทยากรที่กำลังให้จังหวะเพลงอยู่หน้าเวที

มือของเขาบังคับเครื่องดนตรีให้ทำเสียงโด - เร - มี ไปตามตัวโน้ตที่เขามองเห็น

หูของนักดนตรี ทำหน้าที่ ฟังเสียงเพลงจากเครื่องดนตรีของตนเองและของเพื่อนๆในวง

ปากของนักดนตรี ทำหน้าที่เป่า ลมแรง - ลมเบา ไปตามทำนองเพลง

จมูกของนักดนตรี ทำหน้าที่สูดลมเข้า - ออก เร็วบ้างช้าบ้าง ไปตามจังหวะของเพลง

ลิ้นของนักดนตรีทำหน้าที่ บังคับลมให้ไหลออกมา สั้นบ้างยาวบ้าง ตามจังหวะเพลง

ในจิตใจของนักดนตรี จะกำหนดความเร็ว - ช้า ของเสียงเพลง ให้เป็นไปตามจังหวะเพลงที่วิทยากรกำลังควบคุมอยู่หน้าเวที และถ่ายทอดอารมณ์เพลง ให้เป็นไปตามที่นักประพันธ์ได้แต่งเพลงนั้นๆขึ้นมา


ทั้งหมดนี้จะเห็นได้ว่า จิตของนักดนตรีสามารถรับรู้อายตนะทั้ง 6 อย่างได้ในเวลาเดียวกัน และนักดนตรีแต่ละคน ยังสามารถรู้จังหวะเพลงได้พร้อมเพรียงกันทุกคน เวลาหยุดเพลงก็หยุดได้พร้อมกัน เวลาเล่นเพลง ก็เริ่มเล่นได้พร้อมกัน ไม่มีความผิดพลาด


การที่คนส่วนมากไม่สามารถรับรู้อายตนะทั้ง 6 อย่างได้พร้อมกันในเวลาเดียวกัน เป็นเพราะว่า เขาขาดการฝึกฝนมาอย่างเพียงพอ ไม่ใช่เป็นเพราะจิตรับรู้ได้ทีละอย่าง ตามที่ได้ตีความจากตำรามาแบบผิดๆ

ผมจำเป็นต้องปิดการเขียนของท่านผู้อ่าน เนื่องจากกฏหมายอินเตอร์เนท

ท่านที่จะสนทนา หรือ ถามคำถาม ขอให้ส่ง email ถึงผมได้ที่
asknamasikarn@gmail.com

หรือสำหรับสมาชิก pantip จะส่งมาทางหลังไมค์ก็ได้เช่นกัน