ตอนแรกว่าจะไม่เขียนอะไรแล้วนะ
แต่ตะกี้ไปประชุมเพิ่งเสร็จ
เจ้านายเล่าให้ฟังว่า
เขาเพิ่งไปงานศพผู้ใหญ่ที่เอ็นดูเขามากท่านหนึ่ง
เขารู้สึกเสียดายว่า ตอนที่ท่านมีชีวิตอยู่
ทำไมเขาถึงไม่ไปหาท่านเลย
ทั้งๆ ที่ท่านดีต่อเขามาก
และพอฟังเพลงนี้
เขาบอกว่า มันใช่เลย
ก็เลยมาลองหาฟัง
แล้วมันก็ใช่จริงๆ
ในชีวิตของตัวเองตอนนี้
เหลือคนที่รักแบบไร้เงื่อนไข
เหมือนจะไม่กี่คนเอง
และทุกคนล้วนเป็นคนในครอบครัว
แต่อยู่ห่างกันคนละที่
ปีหนึ่งจะเจอกันแบบนับได้ไม่ถึงสิบครั้งเลย
เราห่างเหินกันไปหรือเปล่านะ
ทั้งๆ ที่คนเหล่านี้อยู่กับเรามาตั้งแต่
เราลืมตาบนโลกใบนี้
แต่พอเราทำงานดูแลตัวเองได้
ภาระหน้าที่การงาน ภาระทางสังคม
รวมทั้งภาระครอบครัวตัวเอง
ทำให้ลืมใครหลายๆ คนในชีวิตของเรา
ไปได้แบบไม่รู้ตัว....
เมื่อวานก็รู้สึกคิดถึงป้ามาก ถึงกับต้องโทร.ไปหาท่าน
ป้าเป็นยิ่งกว่าแม่ ท่านไม่มีลูก มีแต่หลานๆ
ตอนเรียนธรรมศาสตร์ พ่อให้ไปอยู่กับท่าน
ทั้งๆ ที่ใจไม่อยากไปอยู่กับท่านเลย
เพราะตัวเองรักพ่อมาก อยากอยู่กับพ่อมากกว่า
แต่พ่อเห็นว่า เรียนธรรมศาสตร์ปีแรก
ต้องไปเรียนที่รังสิต อยู่บ้านป้าแถวเกษตร
น่าจะใกล้และสะดวกกว่า
อีกทั้งเป็นกุศโลบายของท่าน
ส่งหลานไปดูแลป้าที่อยู่คนเดียวมากกว่า
ป้าไม่มีใคร พอมีหลานสาวมาอยู่ด้วย
ท่านจึงทุ่มเททุกอย่าง เพื่อให้หลานสาวอยู่แบบไม่เหงา
ซื้อโทรทัศน์ พัดลม ทำห้องให้อยู่ ซ่อมเตียงนอน
โดยปกติท่านอยู่คนเดียว ท่านไม่มีพวกนี้สักอย่าง
พอหลานสาวจะมาอยู่ ท่านจึงเตรียมทุกอย่างให้
แต่หลานสาวก็ไม่ค่อยอยากจะอยู่ด้วยอยู่ดี
เป็นโรคโฮมซิกตลอดเลย
มาถึงตอนนี้...ยอมรับเลยว่า
ป้าคือผู้ใหญ่ที่รักและเอ็นดูเรามากที่สุด
มากพอๆ กับผู้ให้กำเนิดเราเลยล่ะมั้ง
ไม่อยากให้เป็นแบบเพลง
สงสัยต้องทำอะไรสักอย่าง
ระยะทางมันไม่ได้ไกลเลย
ถ้าใจมันอยากไปหาน่ะ
ฝากถึงเพื่อนๆ ชาวบล็อกแก๊งค์นะคะ
ลองเหลียวมองคนข้างๆ เรา
ว่าเราลืมใครไปบ้างหรือเปล่า
คนที่พร้อมจะอยู้กับเราตลอดเวลา
คนที่พร้อมจะคุยกับเราแบบไม่ต้องให้เรารอ
คนที่พร้อมจะว่าตักเตือนเราเมื่อเราทำผิด
คนที่พร้อมจะไปกับเราเพียงเราเอ่ยปาก
คนที่พร้อมจะกอดเราเมื่อเราเหงาหรือเศร้า
คนคนนั้นแหล่ะ ใช่แระ
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [