ตอนนี้สิ่งที่ตัวเองต้องการ...
น่าจะเป็นแบบข้อความข้างบน
"ฉันไม่ได้ปรารถนาชีวิตที่สมบูรณ์แบบ
ฉันปรารถนาแค่ชีวิตที่เปี่ยมสุข"
วันนี้...ขณะที่กำลังกวาดบ้านเพื่อจะถูบ้าน
ซึ่งปกตินิสัยตัวเอง ชอบจะยกสิ่งของที่วางๆ บนพื้น
ไปไว้บนโต๊ะ เพื่อกวาดพื้นให้สะอาด
พอถูเสร็จก็ต้องยกสิ่งของพวกนั้นกับมาวางที่เดิมอีก
ทำมาตลอดสี่สิบกว่าปี
แต่พอมาวันนี้ จริงๆ ก่อนหน้านี้ก็เริ่มรู้สึกแล้วว่า
จะทำแบบนั้น ไปเพื่ออะไร
ให้กวาดสะอาดแค่ไหน...วันต่อมา
ฝุ่นก็กลับมา บ้านก็สกปรกอีกเหมือนเดิม
แล้วจะเพิ่มความเหนื่อยให้ตัวเอง...ทำไม
ที่ผ่านมาตัวเองใส่ความคาดหวัง
ไว้กับหลายๆ เรื่อง
แม้กับแค่จะกวาดบ้านถูบ้าน
ก็ยังคาดหวังว่า มันจะสะอาดหมดจด
ลืมมองในความเป็นจริงว่า
นาทีที่พื้นบ้านสะอาดนั้น
มันไม่ได้อยู่ยาวนานแค่ไหนเลย
เพราะเมื่อมีคนเดินมา
พื้นนั้นก็พร้อมกลับมา
สกปรกได้อีกครั้ง
และเพิ่มขึ้นทุกนาทีๆ
พอคิดได้...วันนี้ก็เลยกวาดบ้านถูบ้านแบบสบายๆ
ปล่อยมันไป ยกเท่าที่พอจะยกได้
แค่เราไม่เหนื่อยกับมันอีกต่อไป
ก็พอแล้ว.....
ชีวิต....
ไม่อยากได้ความสมบูรณ์อีกแล้ว
กับทุกๆ เรือง
อยากได้แค่...ความสุขและความสบายใจ...
เมื่อวานอากาศร้อนมาก
และหงุดหงิดกับเรื่องไร้สาระบางเรื่อง
พอมาอ่านเฟส....ก็เจอเรื่องไม่ชอบใจ
ทั้งๆ ที่ไม่เกี่ยวกับตัวเอง
แต่เกี่ยวกับคนที่เหมือนจะใกล้ๆ ตัวเอง
ก็เลยจัดการซะ...
ประมาณบ่นใส่เเลยน่ะ....
ว่าทำไมเป็นแบบนั้น
เขาตอบกลับมาประมาณว่า
คนที่ถูกบ่นก็ใช่ว่าจะไม่อยากบ่น
ก็เลยชักจะพาลๆ เตรียมหาเรื่องต่อ
แต่เขาตอบมาให้ยิ้มๆ ไว้
ก็เลย...เย็นลง
จริงของเขา เราเอาแต่บ่นเขา ว่าเขา
หาเรื่องเขา หงุดหงิดใส่เขา ไม่พอใจเขา
แล้วเขา จะไม่รู้สึกแบบนั้นกับเราบ้างเหรอ
คนก็คือคน ย่อมมีอารมณ์เฉกเช่นกัน
และตัวเองมักเป็นแบบนี้
ยุ่งเรื่องชาวบ้านแล้วหาเรื่องใส่ตัว
แต่ก็มีเหมือนกันที่ยุ่งเรื่องตัวเอง
แล้วถูกทำให้โกรธ
อันนี้ก็บ่อยไม่แพ้กัน
ไม่รู้เป็นอะไรกัน....สองคนนี้
คุยกันหวานๆ ได้ไม่นาน
ต้องมีเรื่องให้ไม่อยากคุย
จนอยากจะเลิกคบเลิกคุยไปร้อยครั้ง
แต่ทุกครั้ง....
เราก็ยังกลับมาคุยได้...เหมือนเดิม
ไม่รู้เหมือนกันว่า...
ทำไมคนสองคนถึงต้องมาทนนิสัยกันและกัน
ทำไมไม่ไปหาคนอื่นคุยถ้าคุยกับยัยนี่และตานี่แล้วอารมณ์เสีย
ทำไมไม่เลิกๆ คบกันไป เพื่อนมากมายที่มีให้คุย
ทำไม...ทำไม...ทำไม...
และเพราะอะไร...
แต่ที่แน่ๆ ฉันน่ะ....
เป็นแบบข้างล่างนี้เสมอๆ
และเธอก็ทนฉัน....เสมอๆ เช่นกัน