หยุดสงกรานต์ที่ผ่านมา
สนุกสนานพอประมาณ
เพราะมีเวลาให้กับครอบครัวอย่างเต็มที่
แต่ทำไม....ไม่รู้สึกว่า
มีความสุขเท่าที่ควร
ก็ไม่รู้...
อาจเป็นเพราะ
ห่างไกล...กับบางคน
มั้ง
จริงๆ น่ะ
ห่างไกลกันด้วยระยะทางอยู่แล้ว
แต่พอไปอยู่บ้านพี่สาว
สัญญาณมือถือไม่ค่อยดี
การติดต่อสื่อสารจึงลำบาก
เลยเลือกที่จะไม่คุยเสียเลย
เพราะมันช้าอืดไปเสียหมด
พอไปอยู่หลายวัน
ก็ไม่ได้คุยหลายวัน
คราวนี้อาการเหงา...
บังเกิดในบัดดล
เหงา...เพราะรู้สึก
คิดถึง..บางคนน่ะ
ก็ไม่รู้จะไปคิดถึงทำไม
ไม่เคยเห็นจะรับรู้สักที
ให้คิดถึงไปตลอดปี
ก็คงไม่มีประโยชน์ตลอดไป
เวรกรรม...จริงๆ เลย
นี่เลย...ภาพนี้เลย
เมื่อเช้าเห็นที่โรงพยาบาล
เดินเกาะกุมเกาะแขนกันมา
อิจฉามาก...
ถ้าวันนั้นในวัยแบบนี้
ยังมีบางคน....
เดินเคียงข้าง
มันคงเป็นโลกที่ไม่เหงา..
เนอะ..
ตอนนี้คงต้องทนเหงาไปเรื่อยๆ
ไม่ใช่จะไม่มีใคร
แต่ถ้าใครคนนั้น
ไม่ใช่คนที่รู้สึกอยากอยู่ด้วย
มันก็คงเหงา...ตลอดไป
แต่ถ้าใครคนนั้น
คือคนที่รอเสมอมา
รอเพื่อที่จะ...
แก่เฒ่าไปด้วยกัน...
ยังไง...
ก็คงไม่เหงา...ล่ะนะ..
ที่จะทำให้เราไมาเหงา
และแก่เฒ่าไปด้วยกัน