พอมาอบรม...มีเวลาอ่านหนังสือเพิ่มมากขึ้น
เพราะอ่านในเวลาเรียนนั่นแหล่ะ
และที่ดีใจคือได้อ่านหนังสือที่หลายๆ คนกล่าวถึงมานาน
"ความสุขของกะทิ" อ่านจบแล้วเกิดความรู้สึกอิ่มเอม
อิ่มเอมในความเป็นแม่
อิ่มเอมในเนื้อหาสาระที่แฝงมาในหนังสือ
รู้จักดอกไม้มากมาย
รู้จักแมลงต่างๆ
อ่านแล้วประทับใจดี
ชอบหลายๆ ข้อความที่เขาเขียนไว้
โดยเฉพาะความรักของแม่...ที่มีต่อลูก
" แม่ขอลูกที่มีความสุขในหัวใจได้เสมอไม่ว่าจะเกิดอะไรในชีวิต " หน้า 69
" ถ้าลูกปลอดภัย แม่จะไม่แตะต้องตัวลูกอีกเลย แม่จะไปให้ไกลจากลูก ไม่ทำให้ลูกต้องตกอยู่ในอันตรายอีกแล้ว " หน้า 71
อ่านถึงตอนนี้ นึกภาพตามทันที ช่วงที่แม่ของกะทิเริ่มมีอาการไม่สบาย เธออยากพายเรือพาลูกไปเที่ยว และไปเจอพายุฝน เธอวางกะทิไว้บนเรือพาย และพยายามจะแกะเชือกผูกเรือเพื่อพายเรือกลับบ้าน แต่พายุฝนมาเสียก่อน ทำให้เรือลำนั้นพาลูกเธอออกไปจากท่าเรือ เธอทำอะไรไม่ได้ เพราะสภาพร่างกายเธอก็ไม่ไหว เธอจึงอธิษฐานในสิ่งที่แม่ทุกคน ทำไม่ได้ แต่เธอจำยอมต้องทำ เพื่อให้ลูกของเธอปลอดภัย อ่านตอนนี้ น้ำตาซึมเลย หัวอกของแม่ ถ้าอยู่ในสถานการณ์เดียวกับเธอ ก็คงยอมทำเช่นกัน ทำทุกวิถีทาง ขอเพียงแค่ ลูกปลอดภัย
" คนเราก็ไม่ต่างจากตัวละครในหนังสือที่ต้องเผชิญกับเรื่องราวต่างๆ ในชีวิต และเมื่อผ่านพ้นมาได้ก็จะมีความลุ่มลึกในเนื้ออารมณ์ เป็นคนเต็มคนมากขึ้น " หน้า 134
เป็นอีกหนึ่งข้อความที่อ่านแล้วรู้สึกว่าใช่ คนเราเมื่อเผชิญกับปัญหาหนักๆ ในชีวิต เมื่อผ่านพ้นช่วงเวลานั้นมาได้ เราจะมองทุกปัญหาอย่างเข้าใจและยอมรับมันได้มากขึ้น ประสบการณ์ความเลวร้ายที่ได้รับ บางทีมันก็เป็นครู เป็นบทเรียนที่สอนให้เราเป็นมนุษย์มากขึ้น จริงๆ
ความจริงอ่านเล่มนี้ก่อน แล้วจึงไปอ่านเล่มแรก
ตอนอ่านก็ค่อนข้าง งง กับตัวละครนิดนึง
แต่พอไปอ่านเล่มแรก ก็พอจะเข้าใจเล่มนี้มากขึ้น
เล่มนี้ทำให้รู้ว่า
ผู้หญิงแบบแม่ของกะทิ มีมากขึ้นในสังคมนี้
เธอรักพ่อของกะทิ รักมากแบบยอมเดินจากมาแบบเจ็บๆ
ทิ้งหน้าที่การงาน ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง
และกลับมาพร้อมกับลูกที่ยังอยู่ในท้อง
และไม่คิดติดต่อสู่หาใดๆ อีกเลย
เหมือนว่า พ่อของกะทิคงไม่รู้ว่า
เขามีลูกสาวด้วยล่ะมั้ง
และเมื่อถึงเวลาลูกสาวต้องตัดสินใจว่า
ควรจะแนะนำตัวกับพ่อหรือไม่
เธอก็เลือกที่จะ.....
การเดินจากคนที่รักมา...
หรือการปล่อยให้คนรักเดินจากไป
ความเจ็บคงไม่ต่างกันเท่าไหร่เลย
แต่สิ่งที่ทำให้ตัดสินใจ...
ก็เพราะรู้แน่แก่ใจว่า
เขาไม่รักเราแล้ว...เท่านั้นเอง
บางที....ความสัมพันธ์บางอย่าง...เก็บไว้กับตัวเอง
เงียบๆ เหมือนจะดีกว่า...
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
รู้แน่แก่ใจว่าเขาไม่รัก
แล้วเดินจากมา
เจ็บหนักๆ ก็แค่ครั้งเดียว
แต่เพราะรู้ไม่ชัดว่ารักเขาหรือเปล่า
แล้วเขาล่ะ รู้สึกยังไงกันแน่
มันก็จะเจ็บไปเจ็บมาอยู่ร่ำไป
อยากเดินจากไปและหายตัวจากบางคน
แต่ใจมันช่างร้อนรนไม่รู้ทนไปทำไม
รักเขาหรือเปล่าก็ยังตอบไม่ได้
กลัวตอบว่าใช่แล้วคำตอบเขาไม่ใช่
แต่ได้รู้มันก็คงดีเหมือนกัน เนอะ
เพราะตอนนี้มันเป็นอะไรที่....
ไม่มีคำตอบในความรู้สึก
ลำพังตัวเองก็ตอบไม่ได้หรือ
ไม่กล้าตอบ....ก็ยังไม่รู้เลย
ถ้าให้ตอบจริงๆ ...
ฉันคงต้องหายตัวจากโลกบางคน
สักระยะ....เพื่อหาคำตอบจากหัวใจ....ตนเอง
อยากให้ความรักเป็นแบบนี้จังเลย