พะนอขวัญ บทที่ ๗ พะนอขวัญ บทที่ ๗ พะนอขวัญมองบ้านไม้หลังงามตรงหน้าแล้วหันกลับมามองใบหน้ายิ้มแป้นของแดนดิน เมื่อเตรียมข้าวของเสร็จเรียบร้อย แดนดินก็ลากเธอออกจากเรือนหลังเล็กมาที่นี่ “วันนี้ให้เจ๊เป็นเจ้าของบ้านเลย” แดนดินยักคิ้ว หญิงสาวหรี่ตา  “กรุณาขยายความด้วยค่ะคุณน้อง” แดนดินหัวเราะท่าทางระแวงจัดของรุ่นพี่สาว  “ตามมาเดี๋ยวก็รู้” แดนดินนำรุ่นพี่สาวเข้าไปในบ้าน พลางอธิบายประวัติบ้านให้ฟัง “ความจริงบ้านหลังนี้อายุไม่มากเท่าไร คุณปู่สร้างให้คุณย่า ท่านชอบบ้านแบบนี้ ตอนนั้นบ้านไม้ล้าสมัยไปแล้ว แต่ท่านเสียไปแล้วทั้งคู่”  พะนอขวัญมองรอบตัวเหมือนละเมอ หูฟังเสียงแดนดินอธิบายถึงข้าวของที่ตกแต่ง ภาพวาดประดับ จนมาถึงชั้นสอง เด็กหนุ่มพาตรงไปห้องๆ หนึ่งแล้วเปิดประตูออก “ห้องเก่าแดนเอง”  หญิงสาวเบิกตาโต ห้องสีครีมหวาน ที่สะดุดตาเป็นเตียงสี่เสาแบบโบราณ ม่านลูกไม้ถูกรวบไว้กับเสา หน้าต่างบานลูกฟักถูกเปิดไว้ ลมโชยพัดม่านโปร่งสีครีมไหว เครื่องเรือนล้วนเป็นเครื่องไม้สไตล์ยุโรปสีครีมและน้ำตาลอ่อน “ตั้งแต่ย้ายไปอยู่บ้านโน้น คุณแม่แต่งห้องใหม่ไว้เป็นห้องรับแขก หวานจนแดนขนลุก” แดนดินเอ่ยกลั้วหัวเราะ “เจ๊ทนนอนสักคืนก็แล้วกันนะ แดนให้พี่หวานจัดของใช้ไว้ให้แล้ว” “หืม...หมายความว่าไง” “ก็หมายความว่าเจ๊เมาตามสบาย เดี๋ยวแดนแบกมานอนที่นี่ได้ โอเคนะเจ๊”  “เฮ้ย...จะดีเหรอ” “ดีสิเจ๊... ไหนเจ๊บอกว่าชอบบ้านนี้ไง” แดนดินพยักหน้ายืนยัน  “ไม่เอา...เกรงใจพ่อแม่แดน”  “ไม่มีใครอยู่ให้เจ๊เกรงใจหรอก พ่อกับแม่ไปภูเก็ตตั้งแต่เช้าแล้ว” แดนดินยักคิ้ว “บ้านนี้เหลือเจ๊คนเดียวแล้ว เหมือนได้เป็นเจ้าของบ้านเลยนะ อ้อ...เจ๊ไม่ต้องกลัวนะ คุณปู่คุณย่าใจดี ถ้าดึกๆ ท่านมาหาก็บอกว่าเจ๊เป็นหลานสะใภ้ก็แล้วกัน โอ๊ย...” เด็กหนุ่มร้อง ต้องงอท้องเพราะศอกกระทุ้งเข้าอย่างจัง “ปากดีนะยะ”  “หน้าตาก็ดีด้วย” “ชมตัวเองตลอดล่ะ” พะนอขวัญส่ายหน้าอย่างระอา แล้วจึงมองสำรวจห้องต่ออย่างสนใจ ความฝันที่อยากจะมีบ้านแบบนี้อาจจะยังเป็นความฝันต่อไป แต่การได้ชื่นชมความสวยงามอย่างใกล้ชิดเธอก็พอใจมากแล้ว “เจ๊โอเคนะ หรือยากจะเปลี่ยนเป็นห้องของพี่ใหญ่ก็ได้ เย้ย...” แดนดินร้องลั่น หากกระโดดหลบได้ทันก่อนที่ฝ่ามือจะกระทบส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายเขา อย่างเจ๊แพงไม่เคยออมแรงเสียด้วย “ถ้าประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีก อย่าหวังว่าจะรอดนะคราวนี้” พะนอขวัญชี้หน้าอย่างหมั่นไส้ แดนดินหัวเราะ ขยับออกให้ห่างรัศมีมือและเท้าของรุ่นพี่สาว ถึงเขาจะอยากให้เจ๊แพงมาเป็นพี่สะใภ้แต่ก็อยากให้เป็นเพราะหัวใจของทั้งสองคนมากกว่า เมื่อวันก่อนน่ะเป็นอุบัติเหตุจริงๆ เขาจะทำอย่างมากก็แค่...ช่วยหาโอกาสให้เท่านั้นแหละ พะนอขวัญเดินตามรุ่นน้องชมบ้านหลังสวยจนทั่ว เธอตกลงใจที่จะค้างคืนตามคำชวนของแดนดินเพราะว่าจะเลิกราก็คงดึกมากแล้ว และที่สำคัญจะหาโอกาสดีๆ แบบนี้คงยาก จนฟ้าเริ่มมืดแล้วทั้งสองจึงกลับมาที่เรือนเล็ก เพราะเกรงว่าน้องๆ ทั้งสามคนที่ถูกสั่งให้จัดข้าวของเตรียมพร้อมสำหรับปาร์ตี้จะบ่นยาว  “เป็นพี่นางของแดนซะก็สิ้นเรื่อง ได้อยู่บ้านนั้นทุกวันเลยนะเจ๊” แดนดินเอ่ยแซวขณะกำลังจะเดินขึ้นบ้าน เพราะตลอดทางพะนอขวัญพูดถึงบ้านของเขาไม่หยุด “ไม่เลิกนะยะ แต่เจ๊สวยเลือกได้ ยังมีเวลาเลือกอีกเยอะย่ะ” หญิงสาวค้อนให้  “เยอะอะไรเจ๊ ผู้หญิงแก่เร็วจะตาย โอ๊ย...” แดนดินร้องเสียงหลงเพราะมีฝ่ามือมหากาฬซัดเข้าที่กลางหลัง  “ปากคอเราะร้ายขึ้นทุกวันนะเราน่ะ”  “ก็ผมน้องเจ๊นี่นา” “เหมือนด่าเจ๊เลยนะ” พะนอขวัญกับแดนดินหัวเราะเบาๆ เรื่องวาจาแสบสันต์นั้นไม่มีใครแพ้ใคร แต่ก็ไม่มีการโกรธเคืองกัน ขณะกำลังจะก้าวขึ้นบันไดหน้าบ้านก็หยุดหัวเราะเพราะเสียงดนตรีที่ดังมาจากห้องโถง “เปียโน...หืม” พะนอขวัญพึมพำ ท่วงทำนองอันอ่อนหวานแต่ฟังหม่นเศร้าไปหน่อย  ถึงจะไม่ใช่คนเชี่ยวชาญเรื่องดนตรี แต่พะนอขวัญก็บอกได้ว่าเจ้าของเสียงเปียโนนี้ฝีมือไม่ธรรมดา “หึๆ สงสัยวันนี้คุณชายกลางกลับบ้านเร็ว” แดนดินเอ่ยขำๆ คนเล่นไม่ใช่ใครนอกจากพี่ชายคนรองของเขา พักหลังนี้ไม่ได้ฟังเสียงเปียโนจากเขตชลสักเท่าไร “เพราะมากเลยนะ” พะนอขวัญเดินแทบเป็นย่องเพื่อไม่ให้เกิดเสียงดังขณะเข้าไปในบ้าน สายตาเพ่งไปยังร่างสูงที่นั่งอยู่หลังเปียโน  เธอเล่นดนตรีไม่เป็นสักชนิดแต่ชอบฟัง  “Moonlight Sonata เพลงโปรดของพี่กลางเขา” แดนดินกระซิบบอกรุ่นพี่สาวซึ่งจ้องพี่ชายคนกลางตาไม่กะพริบ บทเพลงจากบทประพันธ์ของบีโธเฟน คีตกวีชาวเยอรมัน พะนอขวัญพยักหน้าช้าๆ ขยับตัวเพื่อให้เห็นสีหน้าของคนเล่น เค้าหน้าด้านข้างของชายหนุ่มไม่ต่างจากแดนดินนัก ใบหน้านั้นก้มลงนิดๆ สีหน้าละมุนละไมราวกับเคลิ้มไปกับบทเพลงที่ตัวเองรังสรรค์ออกมา  ท่าทางบ้านนี้จะมีพระเอกละครหลายคน หลายนาทีหากเหมือนไม่นานบทเพลงก็จบลง ห้องโถงตกอยู่ในความเงียบชั่วอึดใจ ก่อนชายหนุ่มจะหันมายังผู้ชมที่ย่องมาเงียบๆ เขาเลิกคิ้วเมื่อเห็นว่ามีหญิงสาวไม่คุ้นหน้ายืนอยู่กับน้องชาย “วันนี้ท่าทางจะโชคดี ได้ฟังเปียโนของพี่กลาง” แดนดินกระเซ้า  “อยากโชคดีมากๆ ก็มาใกล้ๆ พี่นี่” เขตชลกวักมือเรียกน้องชาย  แดนดินส่ายหน้าหวือ เรื่องอะไรจะไปใกล้คนมือเท้าไวอย่างเขตชล เขาอายุใกล้เคียงกับเขตชล โตมาด้วยกัน ไม่เหมือนกับพี่ชายคนโตซึ่งอายุห่างจากเขาหลายปีและยังไม่ค่อยได้อยู่เมืองไทยเท่าไร ถึงจะสนิทสนมกันแต่ก็ไม่ใช่กึ่งพี่กึ่งเพื่อนแบบเขตชล “แล้วเดี๋ยวนี้ริควงสาวเข้าบ้านเหรอคุณหนูเล็ก” เขตชลหัวเราะหึๆ รู้ว่าน้องชายไม่ชอบถูกล้อชื่อแบบนี้แต่เขาก็ทำเป็นประจำ  เรื่องแกล้งน้องเป็นสิ่งถนัดของเขา “เหอะ...” แดนดินทำเสียงขึ้นจมูก ก่อนจะแนะนำรุ่นพี่สาวให้รู้จักกับพี่ชาย “พี่กลางนี่เจ๊แพง ป้ารหัสของเล็ก เจ๊แพงจ๋า...นี่พี่กลาง”  “โอ๊ย...ไม่ต้องไหว้ผมก็ได้” เขตชลรีบท้วง ยกมือรับไหว้หญิงสาวแทบไม่ทัน “คุณเป็นป้ารหัสของเล็กก็น่าจะรุ่นเดียวกับผมนะ”  “ใช่ๆ เจ๊แพงรุ่นเดียวกับพี่กลาง เจ๊ไม่ต้องนับถืออะไรมากหรอก พี่กลางนิสัยแย่มีดีแค่หน้าตาเท่านั้นแหละ” แดนดินพยักหน้าหงึกหงัก รีบบรรยายสรรพคุณของพี่ชายคนกลาง เห็นเจ๊แพงเคลิ้มเสียงเปียโนไปซะขนาดนั้นคงไม่ดี เขาว่าเจ๊แพงกับพี่กลางไม่เหมาะสมกันหรอก “เดี๋ยวนี้หน้าตาดีก็มีชัยไปกว่าครึ่งแล้วคุณหนูเล็ก” เขตชลลุกขึ้น ยักคิ้วให้น้องชายก่อนจะก้าวเข้ามาตรงหน้าหญิงสาว เปิดยิ้มช้าๆ สบตาคู่โตสีน้ำตาลเข้มนั่น ป้ารหัสของแดนดิน...ก็ผู้หญิงที่เขาอยากรู้จักน่ะสิ “ยินดีที่รู้จักนะคุณแพง” “เช่นกันค่ะ แต่ว่า...ไม่ต้องเรียกคุณก็ได้นะคะ เรียกแพงเฉยๆ ดีกว่า”  เขตชลโปรยยิ้ม...แล้วเหลือบตามองหน้ามุ่ยๆ ของน้องชาย ท่าทางแดนดินมองไม่ยากว่าไม่พอใจที่เขาทำท่าทางเจ้าชู้ใส่หญิงสาว  “ให้สนิทแบบนั้นท่าทางคุณหนูเล็กของผมจะไม่ค่อยพอใจนะ” เขาบุ้ยใบ้ไปทางน้องชาย แดนดินทำปากยื่นเหมือนเด็กๆ   “เล็กก็แค่ไม่อยากให้เจ๊แพงตกหลุมมืดดำของผู้ชายเจ้าชู้ จีบผู้หญิงไปทั่วแต่ไม่เคยจริงจังกับใคร ทำให้คนช้ำใจมานับไม่ถ้วน”  “เฮ้ยๆ พอแล้วคุณหนูเล็ก เข้าขั้นใส่ความพี่เลยนะนั่น คุณแพงอย่าไปเชื่อเจ้าเด็กคนนี้นะครับ ผมไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นสักหน่อย” “นี่เล็กยังพูดไม่ได้ครึ่งเลยนะ” แดนดินยักคิ้ว พะนอขวัญหัวเราะ การตอบโต้ของสองพี่น้องทำให้รู้ว่าแดนดินสนิทกับพี่ชายคนนี้มาก คงเพราะอายุใกล้เคียงกัน คล้ายๆ กับพี่ชายทั้งสองคนของเธอ อายุห่างกันสองปี เวลาอยู่ด้วยกันจะเถียงกันไฟแลบ แต่ถ้ามีบุคคลที่สาม ทั้งสองจะหันมารวมหัวกัน เธอนี่แหละเป้าหมายของการโดนแกล้งบ่อยๆ  เขตชลหันกลับมายังหญิงสาว ตอนแรกเขาก็คิดว่าเธอหน้าตาดีพอสมควร แต่ไม่ได้ถึงกับสวยจนสะดุดตา แต่พอหัวเราะแล้วกลับให้ความรู้สึกว่าเธอน่ารักมาก หรือเพราะท่าทางดูเป็นธรรมชาติ ไม่ใช่ผ่านการประดิษฐ์จนมากเกินไปเหมือนหญิงสาวมากมายที่แวดล้อมตัวเขา  “ได้ยินคุณหนูเล็กเขาชมป้ารหัสบ่อยๆ ว่าทั้งสวยทั้งเก่ง เห็นตัวจริงแล้วก็ค่อยรู้ว่าน้องมันไม่ได้พูดเล่น”  พะนอขวัญอมยิ้ม ได้ยินเสียงแดนดินพึมพำว่าโกหกทั้งเพ สรุปไม่รู้ว่าพี่ชายหรือน้องชายโกหก “ขอรับคำชมนะคะ ไม่อยากแก้ตัว” หญิงสาวตอบยิ้มๆ “แล้ว เอ่อ...คุณกลางก็เล่นเปียโนเพราะมาก” เธอชมอย่างจริงใจ  “หึๆ ขอรับคำชมเหมือนกัน ถ้าคุณแพงชอบ...ก็ฟังอีกสักเพลงดีไหม”  “ไม่ดี... เจ๊แพง แดนหิวแล้วนะ ไม่รู้เด็กๆ พวกนั้นจัดของเสร็จหรือยัง เราไปกันเถอะ” แดนดินรีบแทรกขึ้น ดูบรรยากาศระหว่างรุ่นพี่สาวกับพี่ชายคนรองแล้วมันไม่ค่อยน่าไว้ใจ เขารีบกระตุกมือพะนอขวัญ  “ทำอะไรกันเรอะ เมื่อกี้พี่ก็เห็นน้องๆ ของเล็กขนข้าวของออกไปที่โต๊ะริมสระ เหมือนจะปาร์ตี้กัน พี่ร่วมวงได้ไหม ท่าทางจะน่าสนุก” เขตชลรีบพูด ไม่สนใจหน้างอๆ ของน้องชาย “พี่กลางไม่มีนัดสาวที่ไหนเหรอ ปกติไม่เคยว่างนี่”  เขตชลยักไหล่  “พี่ ‘ว่าง’ ตลอดล่ะ ไม่เคยมีใครสักคน” เขายักคิ้ว สนุกที่ได้ก่อกวนน้องชาย ก่อนจะหันไปทางหญิงสาวที่มองเขาตาพราวเหมือนกลั้นขำ “ขอเพื่อนใหม่ร่วมวงได้ไหมคุณแพง”  “ก็ได้นะคะ แต่คุณกลางจะทานแจ่วฮ้อนเป็นหรือเปล่า”  “พูดจริงหรือเปล่า ไม่ได้กินแจ่วฮ้อนมานานแล้วนะเนี่ย ชักน้ำลายไหลแล้ว”  เป็นทีของพะนอขวัญที่มองหนุ่มหล่ออย่างพิศวง ไม่นึกว่าพี่ชายของแดนดินจะรู้จักแจ่วฮ้อนนะ ถ้าเป็นจิ้มจุ่มจะไม่สงสัย “รู้จักแจ่วฮ้อนด้วย” “รู้จักสิ... สมัยเรียนกินบ่อย พอๆ กับหมูกระทะเลยล่ะ” เขตชลพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น คราวนี้ไม่ใช่อยากแกล้งน้องชายแล้ว แต่เป็นความรู้สึกจริง “วันนี้โชคดีจริงๆ”  พะนอขวัญหัวเราะเบาๆ ปล่อยให้แดนดินลากออกจากห้องโถงลงไปยังสระว่ายน้ำโดยมีพี่ชายเดินตามมา ที่ริมสระด้านหนึ่งรุ่นน้องทั้งสามกำลังยืนรุมล้อมโต๊ะซึ่งนำโต๊ะมาต่อกันสองตัว ตัวหนึ่งวางกระทะไฟฟ้าสำหรับแจ่วฮ้อน อีกตัววางเครื่องเคราส่วนผสมทั้งหลาย และของกินเล่นอีกหลายอย่าง และที่ขาดไม่ได้ก็คือบรรดาเครื่องดื่มสารพัดชนิด “โห...กว่าจะมาได้ พวกเราจะจ้วงกันแล้วนะเฮีย เจ๊” คมคิดโอดขึ้นเมื่อเห็นรุ่นพี่ทั้งสองลงมาจากตัวบ้าน พวกเขาจัดการตั้งโต๊ะเรียบร้อย ตั้งกระทะไฟฟ้าจนน้ำเดือดได้ที่แล้ว ถึงจะบอกว่ายังไม่ได้ลงมือ แต่พวกเขาก็กินของกินเล่นสารพัดอย่างไปพลางๆ ก่อนแล้ว “งั้นก็ลงมือได้แล้วจ้ะ” พะนอขวัญเอ่ยยิ้มๆ สิ้นเสียงเธอ ทโมนทั้งสามก็เปลี่ยนเป้าหมายไปที่กระทะไฟฟ้า ใส่สารพัดสิ่งที่ชอบลงไปอย่างเมามัน  “ไม่ได้เห็นแบบนี้มานานแล้วนะนี่” เขตชลเอ่ยกับหญิงสาว รอยยิ้มกว้างปรากฏอยู่ตลอดเวลา ไม่ได้เสแสร้ง พะนอขวัญเหลือบมอง ความสงสัยก็แล่นริ้วๆ ขึ้นมาอีก ก็อดเอ่ยถามไม่ได้ตามนิสัยที่ไม่ชอบปล่อยให้ความสงสัยคงอยู่ “ทำไมรู้จักแจ่วฮ้อนคะ” “ฮืม...” เขตชลเลิกคิ้ว “ก็ปกติจะเรียกว่าจิ้มจุ่มกัน” เขตชลหัวเราะเบาๆ  “ผมเป็นเด็กขอนแก่น”  “คะ...” พะนอขวัญอุทาน คิ้วขมวด แดนดินนี่คนกรุงเทพร้อยเปอร์เซ็นต์ จะมีพี่ชายเป็นคนขอนแก่นได้ยังไง  “ผมเรียนที่ขอนแก่น มีเพื่อนที่คณะชอบเรียกจิ้มจุ่มว่าแจ่วฮ้อน” ชายหนุ่มเฉลย เบนสายตาไปที่ผิวน้ำซึ่งสะท้อนแสงโคมไฟริมขอบสระที่เริ่มเรืองแสงขึ้น เพราะแสงธรรมชาติเริ่มมืดลง  “อ๋อ...” พะนอขวัญพยักหน้า แล้วก็รู้สึกแปลกใจบ้าง เพราะจำได้ว่าแดนดินบอกว่าพี่ชายคนโตนั้นไปเรียนต่างประเทศตั้งแต่เด็ก ไม่นึกว่าพี่ชายอีกคนกลับไปเรียนต่างจังหวัด “แสดงว่าเราเป็นบ้านคนบ้านเดียวกันล่ะสิ” เขตชลเอ่ยกลั้วหัวเราะ พะนอขวัญหัวเราะเบาๆ แล้วพยักหน้า “บ้านแพงก็เป็นเพื่อนบ้านกับขอนแก่นนั่นแหละค่ะ...พรมแดนติดกัน” เธอเอ่ยชื่อจังหวัดบ้านเกิด ก่อนจะถามกลับ “เคยไปไหมคะ” เขตชลพยักหน้า ยิ้มบางๆ “ผมมีเพื่อนเป็นคนบ้านเดียวกับคุณแพงนะ เขาเคยพาไปดูดอกกระเจียวด้วย” เขตชลมองหญิงสาวอย่างพิจารณามากขึ้น รุ่นพี่ของน้องชายดูเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจไม่น้อย “หยุดๆ ห้ามมาหลีพี่ของเล็กนะพี่กลาง โน่นๆ อยากกินก็ไปแย่งเจ้าพวกนั้นเลย” แดนดินซึ่งไปหยิบกระป๋องเครื่องดื่มมาให้รุ่นพี่สาว รีบเข้ามาแทรกสองหนุ่มสาว แล้วพยักพเยิดให้เขตชลไปหารุ่นน้องซึ่งเปิดศึกชิงกระทะกันแล้ว เขตชลกับรุ่นน้องเขาก็รู้จักกันมาบ้าง เพราะก่อนหน้านี้เคยเจอกัน “เรื่องอย่างนี้มันแล้วแต่ฝีมือว่ะ” เขตชลกระซิบกับน้องชาย ก่อนจะพยักหน้าให้หญิงสาว “คุณแพงดื่มอะไรดีครับ เดี๋ยวผมหามาให้” “ไม่ต้องเลย เล็กเอามาให้เจ๊แพงแล้ว” เขตชลมองกระป๋องในมือของน้องชายที่มีแค่สองกระป๋อง  “แล้วของพี่ล่ะ” “ใครจะไปรู้ว่าพี่กลางอยากดื่มอะไร” แดนดินลอยหน้าตอบ แล้วส่งกระป๋องเบียร์ให้รุ่นพี่สาว เขตชลโคลงศีรษะ ก่อนจะเดินไปยังโต๊ะเครื่องดื่ม “เจ๊ไม่ต้องสนใจพี่กลางหรอก พี่ใหญ่ดีกว่าเยอะ” พะนอขวัญได้แต่หัวเราะที่แดนดินพยายามยัดเยียดพี่ใหญ่ให้เหลือเกิน เธอไม่คิดหรอกว่าผู้ชายที่คุณสมบัติพร้อมแบบพี่ชายทั้งสองคนของแดนดินจะมาสนใจผู้หญิงธรรมดาๆ อย่างเธอ แต่ได้รู้จักเพื่อนใหม่เพิ่มก็ดีกว่ามีศัตรูล่ะ  น่านฟ้ามองนาฬิกาข้อมือเมื่อก้าวขึ้นบนบ้าน เกือบเที่ยงคืนแล้ว เสียงร้องเพลงผสมเสียงหัวเราะดังมาทำให้คิ้วหนาเลิกขึ้น  เขามองไปยังที่มาของเสียง กลุ่มคนที่นั่งล้อมวงอยู่ริมขอบสระว่ายน้ำมีแดนดินกำลังเล่นกีต้าร์ หากที่ทำให้คิ้วเขาขมวดกลับเป็นร่างสูงๆ ของน้องชายคนรองที่นั่งอยู่ข้างๆ หญิงสาวคนเดียวในกลุ่ม ทั้งสองชนแก้วกันด้วยท่าทางเหมือนสนิทสนมกันมานาน  น่านฟ้าก้าวลงไปยังส่วนของสระว่ายน้ำ  “พี่ใหญ่ มาสนุกกับพวกเราไหม” เขตชลเป็นคนแรกที่มองเห็นพี่ชายเดินตรงมา เขาปักหลักอยู่กับน้องชายโดยไม่คิดจะออกไปเที่ยวไหนเช่นทุกวัน ถึงจะไม่ได้สนิทกับรุ่นน้องของแดนดิน แต่ก็ใช้เวลาเพียงไม่นานก็เข้ากันได้ดี โดยเฉพาะกับรุ่นพี่สาวของแดนดิน ถึงตอนแรกจะเคอะเขินกันบ้างแต่เวลาผ่านไปก็แทบเหมือนเป็นเพื่อนกันมานาน ปาร์ตี้เล็กๆ ของแดนดินทำให้เขานึกถึงตอนที่เรียนอยู่ต่างจังหวัดซึ่งเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดช่วงหนึ่งก็ว่าได้ “สวัสดีคร้าบ...” เด็กหนุ่มอีกสามคนส่งเสียงอ้อแอ้พร้อมกับไหว้ปะหลกๆ นัยน์ตาฉ่ำ ดูว่าท่าทางคงจะ ‘หนัก’ กันมานาน  น่านฟ้ารับไหว้ ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเข้าใจช่วงชีวิตของวัยรุ่นอยู่บ้าง ก็เบาใจที่ทั้งหมดไม่ได้ไปเกะกะระรานอะไรที่ไหน เขาเหลือบไปมองหญิงสาวคนเดียวซึ่งเงยหน้ามองเขาพอดี ใบหน้านวลนั้นแดงบ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวเองก็แก่ดีกรีเช่นกัน แต่การนั่งยังทรงตัวปกติไม่โย้แย้ไปมาเหมือนน้องๆ ส่วนเขตชลนั้นแค่นี้ไม่ได้กระเทือนหรอก อย่างเขตชลไม่ใช่แค่คอทองแดงแต่ทองแดงทั้งตัว “นั่งๆ พวกนายถอยให้พี่ใหญ่เร็วเข้า” เขตชลกวักมือเรียกพี่ชายซึ่งอีกฝ่ายก็นั่งลงง่ายๆ จนน่าแปลก เพราะถึงจะไม่ได้ไม่ชอบแต่น่านฟ้าก็ไม่ค่อยจะร่วมเสเพลอย่างนี้หรอก หรือเพราะว่า... เขาเหลือบมองหญิงสาวคนเดียวในกลุ่ม เด็กหนุ่มขยับโดยเร็ว น่านฟ้านั่งลงข้างน้องชายคนรองแล้วก็มีแก้วน้ำสีน้ำตาลจางๆ ส่งมาทันใด เขารับมาจิบนิดๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นก็พบว่าสบตาคู่โตที่มองมา “ทานอะไรไหมคะ ของกินยังเหลืออยู่เยอะนะคะ เดี๋ยวแพงจัดให้” พะนอขวัญเอ่ยถาม เพราะพวกเธอย้ายจากวงแจ่วฮ้อนที่กินกันเสียพุงกาง มาต่อกันเป็นเครื่องดื่มกับกับแกล้มเบาๆ สักพักใหญ่แล้ว   แดนดินอมยิ้ม แม้จะรู้ว่ารุ่นพี่สาวเอ่ยถามเพราะนิสัยชอบเป็นห่วงและเอาใจใส่คนรอบข้างที่เจ้าตัวก็ไม่ค่อยรู้ตัวเอง เรียกว่าเป็นกับทุกคนนั่นแหละ หากเขาก็อยากให้พี่ชายได้เห็นสิ่งดีๆ ของรุ่นพี่สาวเยอะๆ “ไม่เป็นไรครับ พี่ทานมาจากงานเลี้ยงแล้ว” น่านฟ้าเอ่ยตอบ สายตาประสานกับนัยน์ตาโตๆ คู่นั้น แล้วก็ได้ยินเสียงกระแอมจากคนข้างๆ “นึกว่าพี่ใหญ่จะไม่กลับซะอีก” “พี่ไม่ใช่นายนี่” น่านฟ้าหันไปโต้น้องชายคนกลางซึ่งเจ้าตัวหัวเราะอย่างถูกใจที่ถูกย้อนเอา “ใช่ๆ มีแต่พี่กลางแหละไม่ค่อยกลับบ้านกลับช่อง หายไปไหนก็ไม่รู้” แดนดินถือโอกาสซ้ำเติมด้วย และหัวเราะเย้ยเมื่อพี่ชายคนกลางยกมือชี้หน้า “นายก็พอกันล่ะคุณหนูเล็ก ไม่ต้องทำเป็นพูดดี กลับบ้านทุกวันเสียที่ไหน” “เล็กทำโปรเจคเยอะนอนค้างที่คณะตลอดเนอะเจ๊แพง” “ไม่รู้” พะนอขวัญเอ่ยหน้าตาเฉย “เจ๊ไม่ได้อยู่ควบคุมความประพฤติเรามาตั้งนานแล้ว”  “อ้าว...เจ๊ ไม่เข้าข้างน้องเลย” แดนดินโอด ขณะคนอื่นหัวเราะเสียงดังที่เขาถูกดัดหลัง โดยเฉพาะเขตชลนั้นยิ่งชอบใจใหญ่ “ขอชนแก้วอีกทีนะครับ ถูกใจผมมาก” เขตชลยื่นแก้วไปทางหญิงสาวที่ยื่นมาชน ก่อนที่จะปรายตามายังพี่ชายซึ่งจิบเครื่องดื่มด้วยใบหน้าปกติ เขาจึงยื่นแก้วไปหาพี่ชาย ยักคิ้วให้ “สักหน่อยนะ”  “ไร้สาระ” น่านฟ้าเอ่ยเบาๆ ให้ได้ยินแต่น้องชายตัวดี แต่ก็ยอมชนแก้วด้วย น่านฟ้าชำเลืองมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของน้องชายคนกลางอย่างแปลกใจ  เขตชลเป็นคนอารมณ์ดีก็จริง แต่พักหลังนี้ไม่บ่อยนักที่จะเห็นเขายิ้มออกมาอย่างเป็นธรรมชาติอย่างนี้ เหมือนกับเจ้าตัวอำพรางอะไรบางอย่างไว้ บางสิ่งที่เขาไม่ต้องการให้ใครรู้ เขาและแดนดินเองก็ไม่เคยก้าวก่าย รอเพียงแค่ว่าเมื่อไรเขาจะเอ่ยออกมาเอง ทุกคนย่อมมีสิ่งที่ไม่อยากให้คนอื่นรู้ทั้งนั้น...แม้กระทั่งตัวเขาเอง  เขาเบนสายตากลับไปที่หญิงสาวซึ่งหัวเราะบางสิ่งที่แดนดินพูด คงเป็นมุกตลกอะไรบางอย่าง หากมันส่งผลกระจายให้ทุกคนหัวเราะ แม้กระทั่งเขาและเขตชลที่ไม่ได้ฟังว่ามันคืออะไรแต่ก็...ยิ้มและหัวเราะออกมา แดนดินเริ่มเล่นกีต้าร์อีกครั้ง โดยมีรุ่นพี่สาวหันไปร้องคลอเบาๆ ก่อนจะเอียงศีรษะซบลงที่ไหล่แดนดิน น่านฟ้ามองภาพมองภาพนั้นอย่างแปลกใจ “เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่สนิทกันดีใช่ไหม” เขตชลเอียงตัวมากระซิบกับพี่ชาย เขาเริ่มสังเกตมาตั้งแต่หัวค่ำแล้วว่าความสัมพันธ์ระหว่างแดนดินกับรุ่นพี่สาวนั้นเป็นยังไงกันแน่ ก็สมัยนี้ไม่แปลกที่สาวๆ เขาจะกินเด็กกัน  แต่ก็ยังสรุปไม่ได้... รู้แค่ว่าทั้งสองสนิทกันเป็นพิเศษ...และเจ้าคุณหนูเล็กหวงรุ่นพี่สาวมาก เขาหยอดนิดหยอดหน่อยเป็นต้องขัดคอตลอด เหล้าที่ชงมาให้เขาจากเด็กที่ชื่อคมคิดนั่น เขารู้ว่าผสมให้เข้มเป็นพิเศษ คงกะจะมอมเหล้าเขานั่นแหละ แต่แค่นี้มันไม่สะเทือนร่างกายเขาหรอก แต่พวกเด็กๆ นั่นแหละ เริ่มอ้อแอ้กันมาพักใหญ่แล้ว ส่วนหญิงสาวไม่ได้ออกอาการอะไรมากนอกจากหน้าแดงขึ้นเท่านั้น “หืม...” น่านฟ้าทำเสียงในลำคอ ไม่ตอบรับหรือต่อความ ท่าทางเขตชลคงรู้แล้วว่ารุ่นพี่ของแดนดินเป็นคนเดียวกับหญิงสาวในวันนั้น “ไม่ได้สวยมาก...แต่น่ารักดี”  น่านฟ้าหันกลับมายังน้องชายคนรองเพื่อดูว่าคำพูดนั่นสื่อความหมายอะไรได้บ้าง แววตาพราวพรายอย่างคนอารมณ์ดีนั่นทำให้น่านฟ้าเลิกคิ้ว เขตชลหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันไปมองหญิงสาวอีกครั้ง หากคราวนี้เธอหันหน้ามายังทางเขาและพี่ชาย เหมือนรู้ว่ากำลังตกอยู่ในความสนใจ “มองแบบนี้ นินทาแพงใช่ไหมคะ” พะนอขวัญมองพี่ชายทั้งสองของแดนดิน ทั้งสองหัวเราะแต่ไม่ยอมรับ  “เปล่าสักหน่อย ผมแค่มีเรื่องอยากรู้นิดหน่อย ในฐานะที่เราเป็นเพื่อนบ้านพรมแดนติดกัน”  น่านฟ้าเลิกคิ้ว คำพูดของน้องชายคนกลางชวนสงสัยว่า หญิงสาวเป็นเพื่อนบ้านของพวกเขาตอนไหน  “ไม่ต้องอ้างเรื่องเพื่อนบ้านก็ตอบ จะถามอะไรแพงล่ะ” เธอขี้เกียจซักไซ้ แต่เชื่อว่าเมื่อกี้สองพี่น้องต้องพูดอะไรเกี่ยวกับตัวเธอเป็นแน่ “ก็...ชื่อคุณนี่แหละ ผมสงสัยว่ามาจากแพงอะไร แพงข้าว แพงขวัญ แพงเมือง พระแพง”  น่านฟ้าหัวเราะในลำคอ นึกว่าเจ้าน้องชายจะถามอะไร แต่เขาก็อยากรู้เหมือนกันนะ ติดใจเรื่องชื่อตั้งแต่แรกแล้ว “พอแล้วๆ คุณชายกลาง” พะนอขวัญโบกมือว่อนให้คนถามรีบหยุด ไม่กี่ชั่วโมงที่ร่วมวงสรวลเสเฮฮากันเธอก็เรียกเขาตามแดนดิน รู้สึกว่าพี่น้องบ้านนี้จะมีปัญหากับชื่อเล่นของตัวเองเหลือเกิน “แพง มาจากคำแพงต่างหากละคะ” “อ้อ...” เขตชลพยักหน้า นัยน์ตาเป็นประกายวิบวับเมื่อเอ่ยต่อด้วยสำเนียงอีสานค่อนข้างชัด “คำแพงของอ้าย” “วิ้ว...” แมทธิวกับวาษิตร้องขึ้นมาพร้อมกัน “แหวะ...” เสียงของแดนดินดังแทรก พลางชี้หน้าน้องทั้งสองให้เงียบลง ก่อนจะหันไปทางพี่ชายคนกลาง โบกมือไล่ “อย่ามาเนียนๆ ชิ้วๆ” “ท่าทางจะพูดบ่อยนะคะคำนี้” พะนอขวัญเอ่ยกลั้วหัวเราะ ท่าทางเขตชลจะรู้ความหมายของชื่อเธอดี “ไม่เคยพูดมาก่อน จริงๆ นะครับ”  “ไม่เชื่อก็เพราะคำว่าจริงๆ ต่อท้ายนี่แหละค่ะ คำนี้ออกมาทีไรมักแปลว่าไม่จริงทุกที”  “ใช่แล้วเจ๊ พี่กลางน่ะเชื่อไม่ได้ กะล่อนปลิ้นปล้อนที่สุด” แดนดินไม่ปล่อยโอกาสรีบซ้ำทันที  “ตลอดเลยนะคุณหนูเล็ก เดี๋ยวเหอะ”  “เห็นไหมเจ๊แพง พี่กลางนิสัยไม่ดี” แดนดินรีบฟ้องทันที พะนอขวัญได้แต่ส่ายหน้า ก่อนจะเหลือบไปมองคนที่นั่งเงียบมาตลอดตั้งแต่ตอบคำถามของเธอประโยคนั้น  น่านฟ้าไล้นิ้ววนขอบแก้ว เป็นสถานการณ์ที่เขารู้สึกแปลกๆ เขานั่งอยู่ตรงนี้แต่เหมือนกับไม่มีตัวตน ดูเหมือนเขตชลจะเข้ากันกับรุ่นพี่รุ่นน้องของแดนดินได้ดี  ‘คำแพงของอ้าย’ อย่างนั้นรึ เขายกแก้วจรดริมฝีปากดื่มเข้าไปอึกใหญ่ ได้ยินเสียงโต้เถียงกันระหว่างน้องชายทั้งสอง แต่สายตาเขาอยู่ที่หญิงสาว นัยน์ตาโตคู่นั้นสบตาเขานิ่ง “เจ๊แพง...เป็นอะไรหรือเปล่า”  “เอ่อ...” พะนอขวัญกะพริบตา หลุดจากภวังค์ในเสี้ยววินาทีที่สบตาคมคู่นั้นเข้า “สงสัยเลือดในตัวเจ๊น้อยกว่าแอลกอฮอลล์แล้ว พอแล้วคม” พะนอขวัญปฏิเสธเมื่อคมคิดยื่นมือจะหยิบแก้วของเธอไปเติมออก “คืนนี้ยังอีกยาวนานน่าเจ๊ เพิ่งเที่ยงคืนเอง” คมคิดท้วง “พรุ่งนี้ก็วันหยุดด้วย” “พรุ่งนี้เจ๊นัดกับไอ้แหวนไว้ตอนสายๆ ไปแฮงค์ต่อหน้ามันมีหวังโดนด่ากระเจิง พวกน้องก็กินต่อแล้วกัน เจ๊พอแล้ว”  “ม่ายอาววววว” วาษิตกับแมทธิวประสานเสียง แต่ก็ดูเหมือนจะไม่รอดทั้งคู่ “คนเมาจริงมันไม่ยอมหยุด” แดนดินพยักพเยิดไปยังน้องทั้งสอง ส่วนคมคิดนั้นก็แกล้งเมาเป็นเพื่อนน้องสนุกๆ ไม่อย่างนั้นคงจะชงเหล้าไม่ได้แล้ว ก่อนจะหันกลับมายังรุ่นพี่สาว “งั้นแดนไปส่ง” “เดี๋ยว...กินเหล้าขนาดนี้ห้ามขับรถนะเล็ก” น่านฟ้าเอ่ยเร็ว  “ไม่ได้ขับรถหรอกพี่ใหญ่ เดินไปแค่นี้เอง ผมให้พี่หวานจัดห้องที่บ้านใหญ่ไว้แล้ว”  “อ้อ...งั้นก็ดีแล้วล่ะ” น่านฟ้าพยักหน้าอย่างพอใจที่น้องชายคิดไว้แล้ว เรื่องกินเหล้าแล้วไปขับรถเป็นสิ่งที่อันตรายทั้งกับตัวเองแล้วก็คนอื่น  “แพงขอตัวก่อนนะคะ” พะนอขวัญเอ่ยกับพี่ชายทั้งสองของแดนดิน   “เดี๋ยวผมไปส่งด้วย” เขตชลเอ่ยเร็ว ทำท่าจะลุกแต่ถูกแดนดินเอ่ยสกัดไว้ก่อน “ไม่ต้องเลย พี่กลางตัวอันตราย” แดนดินลุกขึ้นแล้วส่งมือให้รุ่นพี่สาวจับลุกขึ้น แต่ร่างโปร่งที่ยืนขึ้นมาเซจนเขาต้องโอบมือไปกอดเอวบางไว้  “ผมช่วยเอง” คมคิดลุกขึ้นก่อนที่พี่ชายทั้งสองของพี่รหัสจะลุกขึ้น เขาเข้าไปช่วยแดนดินประคองรุ่นพี่สาว เขามองชายหนุ่มรุ่นพี่อยู่ก่อนแล้ว สายตาของทั้งคู่ที่มองรุ่นพี่สาวของเขานั้นอ่านไม่ชัดว่าคิดอย่างไรกันแน่ แต่เขาห่วงพี่แพงไม่ต่างจากพี่สาวเขา  “อ้าว...สงสัยจะเมาจริงๆ แฮะ” พะนอขวัญพึมพำกับตัวเอง  น่านฟ้ามองตามเด็กหนุ่มทั้งสองที่กึ่งโอบกึ่งประคองหญิงสาวออกไป เสียงเขตชลเอ่ยออกมาใกล้เคียงกับสิ่งที่เขาคิดมากทีเดียว “ท่าทางจะหวงมาก...ว่าไหม”  “ช่าย...เฮียแดนหวงเจ๊มากกก” วาษิตเอ่ยเสียงอ้อแอ้ โดยมีแมทธิวเป็นลูกคู่ ตาแดงปรือ เสียงยานคางไม่แพ้กัน “เจ๊แพงอยู่บนคานเพราะเฮียแดนนี่แหละ...เอิ๊ก”  ------------------------------------------------------------------------------------ ปล. เวิ่นเวิ้อกับตัวละครไปเรื่อยๆ ก่อนนะคะ อย่าเพิ่งรีบร้อน ปล.๒. กินเหล้า เพลีย ง่วง ห้ามขับรถนะคะ กรุณานอนที่บ้านสามหนุ่มนี้  ^^   Create Date : 20 สิงหาคม 2555 28 comments Last Update : 20 สิงหาคม 2555 20:37:39 น. Counter : 6972 Pageviews. Share Tweet

อ๊ายยยย อยากไปกินเหล้าบ้านสามหนุ่มนี้อ่ะค่ะคุณฬี   โดย: sai (YUI-NEMO ) 20 สิงหาคม 2555 21:39:34 น.

ไปนอนด้วย ง่วงและ อิอิ   โดย: yao chan IP: 180.180.97.238 20 สิงหาคม 2555 21:41:16 น.

เฮ้อ..หนอนเองก็อยากเป็นคำแพงของอ้ายคืกัน อิอิ   โดย: หนอนฮับ IP: 101.108.230.145 20 สิงหาคม 2555 21:52:25 น.

อยากเป็นเจ้แพงของแดนดิน   โดย: หนุ่ย IP: 119.31.11.180 20 สิงหาคม 2555 21:53:37 น.

อยากเป็น คำแพงของ 3 หนุ่ม จังเยย!!!   โดย: มู๋อ้วน IP: 118.174.138.117 20 สิงหาคม 2555 22:37:25 น.

อยากพักบ้านน้องแดนจัง ฮุ ฮุ ฮุ   โดย: hayee IP: 124.121.230.236 20 สิงหาคม 2555 22:38:07 น.

“เจ๊แพงอยู่บนคานเพราะเฮียแดนนี่แหละ...เอิ๊ก” ว้ายๆๆๆๆๆ คุณหนูเล็ก หวงไว้ให้พี่ใหญ่เหรอคะ อิจฉา แพง อ่ะ!!!   โดย: ของขวัญ...^=A=^... IP: 171.99.15.241 20 สิงหาคม 2555 23:07:49 น.

พี่น้องบ้านนี้น่ารักน่าหยิกจริ๊ง   โดย: Kwanita IP: 202.28.179.5 20 สิงหาคม 2555 23:45:36 น.

อิจฉาแพงจริงๆ อยู่ท่ามกลางหนุ่มหล่อๆ   โดย: unna_jung IP: 124.121.49.110 20 สิงหาคม 2555 23:50:58 น.

แอร๊ยยย นิยายคุณฬีฬานี้ หนุ่มหล่อเยอะแหะ   โดย: sweetSWEET IP: 203.158.4.225 21 สิงหาคม 2555 0:59:56 น.

นอนได้และ   โดย: เล็ก IP: 101.109.27.109 21 สิงหาคม 2555 1:17:40 น.

เมื่อไหร่มาต่อค่ะ กำลังติดหนึบเลยค่ะ เรื่องนี้ก็น่ารักค่ะ   โดย: rada IP: 80.56.123.36 21 สิงหาคม 2555 1:54:09 น.

ปากพาซวยแล้วมั้ยล่ะเด็กพวกนี้   โดย: nasa IP: 202.28.78.180 21 สิงหาคม 2555 7:50:02 น.

หนุกหลายๆเด้อ   โดย: noi IP: 58.137.128.162 21 สิงหาคม 2555 8:25:11 น.

หวงไว้ให้พี่ใหญ่อ่ะดิ นายแดน ว่าแต่หนุ่มๆบ้านนี้เค้าน่ารัก น่าไปเป็นสะใภ้จริงๆ   โดย: bijin-k IP: 125.25.141.108 21 สิงหาคม 2555 10:33:00 น.

น่ารักมากๆค่ะ   โดย: Nateethip IP: 184.56.150.138 21 สิงหาคม 2555 10:41:52 น.

อ้าวเจ้แพงคนชัยภูมินี่เอง คนบ้านเดียวกันกับนู๋ฬีเลยเนอะ   โดย: นู๋ติ๋ว...จ้า IP: 223.27.233.126 21 สิงหาคม 2555 11:53:11 น.

อ่านแล้วอมยิ้มได้ตลอดเลยค่ะ ไม่รู้จะเชียร์หนุ่มคนไหนดี น่ารักทั้งสามคนเลย แต่น้องคิดก็น่ารักนะขยันชงตลอดเลย 555   โดย: Jj IP: 110.49.233.40 21 สิงหาคม 2555 13:47:34 น.

คุณหนูเล็กหวงก้างสุดๆ   โดย: wa-ne IP: 99.54.47.70 21 สิงหาคม 2555 14:04:37 น.

ตกลงตามปล.2 นอนบ้านสามหนุ่มโลดค่ะ   โดย: MadamMim IP: 58.9.23.25 21 สิงหาคม 2555 16:22:54 น.

น่ารักอ่ะ เอิ๊ก..นอนบ้าน3หนุ่มนี่ละกัน   โดย: darunja IP: 27.55.0.88 21 สิงหาคม 2555 16:43:40 น.

ขอเติมความน่ารักเข้าเส้นเลือดอีกนะค่ะ   โดย: orn IP: 180.180.236.46 21 สิงหาคม 2555 22:57:28 น.

ชอบมากกกกกกกกก น่ารักมากๆๆ รบกวนสอบถามคุณฬีหน่อยนะคะ จะออกเป็นเล่มมั้ยคะเรื่องนี้(ออกเถอะขอร้อง) จะรออุดหนุนนะคะ มาต่อเร็วๆนะคะ เค้าลุ้นมากกก ความรู้สึกเวลาอ่านเรื่องนี้แล้วนึกถึง อันตรากับพรรษมากกก อบอุ่นในใจนะคะ^_^   โดย: ฟ้าใส IP: 113.53.209.36 22 สิงหาคม 2555 12:38:08 น.

แล่วๆๆๆๆๆๆๆ กำสนุกเลยคะ   โดย: บ่าบี๋ 22 สิงหาคม 2555 21:31:39 น.

ติดตามๆจ้าาา   โดย: ^ ^ IP: 61.90.104.75 23 สิงหาคม 2555 10:42:35 น.

อยากกินแจ่วฮ้อนนนนน   โดย: ๋๊๋ี๋Jum IP: 58.9.34.213 26 สิงหาคม 2555 9:16:41 น.

ติดเหมือนกับไข้หวัด 2009 เลยนะเนีย หนูฬี จะใช้ยาอะไรรักษา นอกจากคลอดเป็นเล่มถึงจะหาย อิอิ พลีสสสสสสสสส   โดย: เล็ก siricharee IP: 119.46.143.241 26 สิงหาคม 2555 22:25:59 น.

ฉันอยากกินเหล้า!!! หึึหึหึ ขอบคุณค่า สำหรับเรื่องสนุกๆ ติดตามตอนต่อไป ^^   โดย: รมณ IP: 171.101.162.20 27 สิงหาคม 2555 20:52:09 น.