Bloggang.com : ดอกไม้ของฬีฬา : รหัสรักใจดวงใจ ตอน ๑๗

รหัสรักใจดวงใจ ตอน ๑๗

เอ...ต้องย้ายไปอยู่ประเทศไหนดีนะ ตอนนี้ถึงจะเป็นวันจันทร์ (เหอๆ พยายามเนียน)

ก็...น่า...ช้ากันเล็กน้อยถึงปานกลางก็อภัยให้กันด้วยนะคะ

ตอนนี้ก็จะยังเป็นโปร ๒ ครั้งใน ๑ สัปดาห์ต่อไปอีกพักหนึ่งนะคะ (คงยังไม่เปลี่ยนโปรในเวลาอันใกล้)

ขอบคุณมากมายค่ะ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

รหัสรักในดวงใจ ตอน ๑๗

เมืองขวัญหน้าบึ้ง มองคู่แฝดสบตากับ ‘ไอ้หมอบ้า’ นานเกินปกติอย่างไม่ชอบใจ ทำไมของขวัญจะต้องมาติดใจหมอนี่นักทั้งๆ ที่ของขวัญไม่เคยสนใจผู้ชายคนไหนมาก่อน

ไม่เห็นจะน่าสนใจตรงไหน

ถ้าหมอนี่มันเป็นมิสเตอร์เอ๊กซ์ของพี่เม่นก็ดี เขาจะเล่นงานให้หนักทีเดียว

แต่ถึงจะใช่หรือไม่ใช่...ก็ไม่ควรปล่อยให้ได้ใจไปนี่

“สวัสดีครับ” ธีร์ก้าวเข้าไปหาของขวัญที่ยังยืนตะลึงอยู่ แล้วหยุดตรงหน้าหล่อน ของขวัญต้องเงยหน้าเพราะความสูงที่ต่างกันค่อนข้างมาก หล่อนต้องตั้งสติดีๆ ในการสบสายตาคมที่แฝงรอยยิ้มมาด้วย

จังหวะการเต้นหัวใจของหล่อนยังไม่กลับมาเป็นปกติเสียที

“อาจารย์...” หล่อนได้ยินเสียงตัวเองเพียงแค่นั้น เสียงที่แหบพร่าอย่างไม่เคยได้ยิน ทั้งๆ ที่หล่อนไม่เคยมีปัญหาเรื่องการควบคุมตัวเองมาก่อน

“ผมมาขอโทษเรื่องเมื่อวาน” ธีร์มองลึกลงไปในนัยน์ตาสีเข้มใสแจ๋วที่มองตอบเขามานั้นทำให้ธีร์อึกอักขัดเขินอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

หล่อนก็เป็นผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่ง...แต่ทำไม

ท่าทางเขินๆ ของธีร์เรียกรอยยิ้มจากของขวัญ แม้หัวใจจะยังกลับมาเต้นไม่เป็นปกติ แต่ก็สติความคิดอ่านก็เริ่มเข้าที่เข้าทางขึ้น

“ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ ขวัญตั้งใจพาอาจารย์กลับบ้านเพื่อไปพักผ่อนอยู่แล้ว” หล่อนไม่นึกว่าจะเจอปาร์ตี้ของบ้านวรรณวิจักษ์ และที่ยิ่งนึกไม่ถึงก็คือความเข้าใจของคนบ้านนั้น

ของขวัญรีบกวาดตาเร็วๆ ไม่มีเค้าความอ่อนเพลียปรากฏบนใบหน้าคมคาย โดยเฉพาะนัยน์ตาสีอำพันของเขานั้นวาววับดังเดิม...หล่อนไม่รู้จะโล่งใจดีหรือเปล่า

“อย่างนั้นก็เถอะ...เอาเป็นว่าวันนี้ผมตั้งใจมาเลี้ยงข้าวคุณแทนเมื่อวานก็แล้วกัน” ธีร์รีบสรุปเข้าเรื่องที่เขาจะใช้มาเป็นข้ออ้าง

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เมื่อวานขวัญก็ได้ทานอาหารมื้อใหญ่ที่บ้านอาจารย์แล้วนี่คะ” ของขวัญแย้ง เขามาเพราะเรื่องนี้อย่างนั้นเหรอ ของขวัญรู้สึกว่ายิ้มจางไปเล็กน้อย

“ไม่...อันนั้นไม่นับ” ธีร์ส่ายหน้า คำพูดของมารดาทำให้เขาคิดอยู่นาน ก่อนที่จะตัดสินใจออกจากบ้านมาที่นี่ เขากวาดสายตาไปทั่วร่างเล็กๆ ที่ไม่ได้ดูโดดเด่นอะไร แต่เขารู้ว่าไม่มีอะไรในตัวหล่อนที่จะธรรมดาเลยสักนิด “มีคนบอกไหมว่าไม่ควรเถียงผู้ใหญ่” ธีร์หัวเราะเบาๆ เจ้าหล่อนมองเขาตาโตแบบไม่มีจริตซึ่งเขาไม่ได้เห็นจากผู้หญิงบ่อยนัก

“หรือว่าคุณไม่อยากไปกินข้าวกับผม” เขาดักคอก่อนที่หล่อนจะแย้งขึ้นมาอีก “ไปเถอะ...อย่าคิดอะไรมาก คิดแค่ว่าอยากจะกินอะไรก็พอ”

“เอ้อ...” ของขวัญอึ้งไปอึดใจใหญ่ หล่อนยังไม่ค่อยเชื่อตัวเองเลยตอนที่เดินเคียงเขาออกไปจากล็อบบี้ของคอนโดมิเนียม

“ไม่ตามมาเรอะ” ธีร์พึมพำ ระวังไม่ให้หล่อนเห็นว่าเขาพูดกับใคร แต่ไม่ต้องกลัวว่าเป้าหมายเขาจะไม่ได้ยิน เพราะมีเสียงแผ่วๆ หากแฝงความแข็งกร้าวไว้ตอบกลับมา

‘ไม่ต้องท้า... อย่านึกว่าจะสมใจไปซะทุกอย่างนะไอ้หมอบ้า’

ธีร์เลือกร้านหารเล็กๆ ที่ผู้คนไม่พลุกพล่านนัก ตลอดเวลานั้นลุ้นอยู่เหมือนกันว่าอาหารมื้อนี้จะถูกขัดจังหวะหรือไม่ ไม่ใช่การขัดจังหวะจากเมืองขวัญซึ่งปรากฏตัวให้เห็นเป็นระยะๆ เท่านั้น ราวกับว่าในเวลากลางวัน คู่แฝดของของขวัญทำอะไรได้ไม่ถนัดนัก แต่เขาที่เขาลุ้นมากๆ ก็คือโทรศัพท์จากโรงพยาบาลต่างหาก

แต่ธีร์ไม่เคยที่จะปิดโทรศัพท์สักครั้ง

“อืม... ผมคงได้เลี้ยงข้าวคุณจริงๆ สักที” ธีร์เอ่ยยิ้มๆ เมื่อบริกรถอยออกไปหลังจากเสิร์ฟอาหารตามที่สั่งไปเรียบร้อย เขายิ้มกว้างขึ้นกับเสียงหัวเราะเบาๆ ของหล่อน “เชิญครับ...”

ของขวัญเหลือบตามองคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม หล่อนคิดมาตลอดตั้งแต่ออกจากคอนโดมีเนียม แต่กลับไม่มีคำตอบให้กับคำถามเลยสักนิด

คำถามที่ว่า...การกระทำของธีร์คืออะไรกันแน่

หรือจะ ‘ตามน้ำ’ ไปอย่างที่เขาพูดไว้เมื่อวาน จนกว่าจะรู้ว่าคำตอบที่แท้จริงคืออะไร

ของขวัญลอบถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหยิบช้อนและส้อมเตรียมลงมือรับประทานอาหาร หากเสียงเพลงดังขึ้นใกล้ๆ ตัว ธีร์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับ หล่อนเห็นคิ้วเข้มขมวด

หรือว่าโรงพยาบาลโทรตามตัวอีก

“อืม...ว่ามา”

ของขวัญพบว่าตัวเองยังไม่ได้เริ่มรับประทานอาหาร หล่อนฟังเสียงทุ้มๆ นั้นเพลินทีเดียว จับความได้ว่าแพทย์ประจำบ้านในความดูแลของเขากำลังปรึกษาเรื่องคนไข้

“ขอโทษทีครับ” ธีร์กดปุ่มวางสาย แล้วเอ่ยกับหญิงสาวที่มองเขาตาแป๋วตลอดเวลา

“ต้องกลับโรงพยาบาลเลยไหมคะ”

ธีร์ส่าวหน้าแล้วหัวเราะเบาๆ นัยน์ตาสีน้ำตาลเจือทองเป็นประกายที่ทำให้หัวใจของใครบางคนกระตุกเลยทีเดียว

“คราวนี้รอดครับ คงเลี้ยงข้าวคุณได้ตลอดรอดฝั่ง”

“ถ้าอย่างนั้นขวัญคงต้องรีบทานหน่อยค่ะ เดี๋ยวจะมีโทรศัพท์มาอีก” ของขวัญแปลกใจเหมือนกันที่เอ่ยเย้าเขาออกมาอย่างเป็นธรรมชาติขนาดนั้น หากธีร์คงจะชอบมากเพราะเขาหัวเราะเสียงดังขึ้นทีเดียว

“นั่นสินะ...รีบทานเร็ว”

ธีร์จำไม่ได้ว่าเดินตลาดสดครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ แต่ตอนนี้เขากำลังเดินตามของขวัญอยู่ที่ตลาดตามที่เจ้าตัวตั้งใจจะออกมาซื้อของ หลังจากการรับประทานอาหารที่เป็นไปตลอดรอดฝั่งไม่มีโทรศัพท์ด่วนตามตัวเขาหรือเกิดเหตุอื่นๆ อย่างที่เขาลุ้นอยู่ ธีร์ไม่ปล่อยให้ของขวัญแยกตัวไปทำธุระอย่างที่หล่อนต้องการ

หล่อนเป็นผู้หญิงที่ขยันหาเรื่องมาแย้งเขามากที่สุดเท่าที่เคยพบมา แต่เขาก็ไม่เคยอ่อนข้อให้ใครอยู่แล้ว ไม่ว่าเรื่องอะไร เขาทำทุกอย่างได้ตามที่ตั้งใจทั้งนั้น

เขาไม่แน่ใจว่ารู้จักผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับหล่อนเดินตลาดสดหรือไม่ เพราะเดี๋ยวนี้มีห้างสรรพสินค้าต่างๆ อยู่แทบทุกหัวมุมถนน ตลาดสดกลายเป็นสิ่งที่ไม่คุ้นชินกับคนรุ่นใหม่ แต่สำหรับของขวัญดูหล่อนเดินอยู่ในตลาดสดอย่างเบิกบาน

ของขวัญยิ้มน้อยๆ ยามเหลือบมองร่างสูงใหญ่ที่เดินถือของตามหล่อน ธีร์ดูเป็นของแปลกใจตลาด หล่อนเห็นสายตาแม่ค้าทั้งหลายมองมายังเขาเป็นตาเดียว

มาเดินซื้อของแล้วมีคนช่วยถือให้ก็สนุกดีเหมือนกัน...ของขวัญรู้สึกอารมณ์ดีอย่างมาก

“อาจารย์ไม่เคยเดินตลาดเหรอคะ”

“เคยสิ” ธีร์บอก หากสายตาที่ปรายมาก็ทำให้เขาเสริมอย่างไม่อยากนักว่า “นานแล้ว... แล้วคุณล่ะ มาตลาดแบบนี้เป็นประจำเหรอ”

“ค่ะ ขวัญชอบตลาดสดมากกว่าในห้าง” ของขวัญตอบ ก่อนจะหยุดที่แผงผักซึ่งมีผักสดสารพัดชนิดให้เลือกซื้อ หากไม่ได้ไปค้างที่บ้านธนกิจจา เมื่อกลับมาที่ห้องหล่อนชอบทำอาหารกินเอง จึงจะต้องซื้อของสดไปแช่ไว้ในตู้เย็น

หล่อนช่วยแม่ไปจ่ายตลาดมาตั้งแต่เด็กแล้ว เมื่อท่านเสียชีวิตหล่อนก็แทบจะเหมาะเรื่องทำอาหารของที่บ้านมาโดยกะเกณฑ์ให้เมืองขวัญเป็นผู้ช่วย

ธีร์รับถุงใส่ผักสดมาถือเช่นเดียวกับถุงอีกหลายใบที่เขาช่วยหล่อนถือ แต่ของขวัญจะทำตาเขียวใส่เขาทุกครั้งที่เขาจะจ่ายงาน ในที่สุดเขาก็ยอมถือของตามหล่อนอย่างเดียว

ภาพที่หล่อนเจรจากับแม่ค้าในตลาดสดก็ดูสนุกดี และเขาคงไม่ได้เห็นจากผู้หญิงคนอื่น เมื่อกับที่หล่อนทุ่มเขาด้วยยูโดขั้นสูงของหล่อนนั่นแหละ

“หนักไหมคะอาจารย์ ขวัญถือบ้างดีกว่า” ของขวัญหันไปมองข้าวของที่ธีร์รับเหมาไปถือทั้งหมดอย่างเกรงใจ

“ไม่หรอกแค่นี้เอง” ธีร์ยักไหล่

“เอ่อ...เหลือแค่ซื้อไข่ก็ครบแล้ว” ความจริงหล่อนก็อยากเดินดูข้าวของอีกหน่อย แต่ค่อนข้างเกรงใจคนที่ไม่ยอมไปไหนสักที จึงตัดใจเลือกซื้อเฉพาะที่จำเป็น

“อืม ตามสบายเถอะ ไม่ต้องรีบ” ธีร์เดินตามหล่อนไปที่แผงไข่ มองเจ้าหล่อนเจรจาเสียงใสกับแม่ค้าแผงไข่อย่างเผลอไผลไม่ระวังตัว เขาไม่เห็นว่าคู่แฝดของของขวัญที่ผลุบๆ โผล่ๆ ได้ปรากฏขึ้นเบื้องหลัง

เมืองขวัญแสยะยิ้ม มองธีร์ที่ก้าวเข้าไปรับถุงไข่จากแม่ค้าด้วยแววตาวาววับ

เฮอะ...หมั่นไส้มานานแล้ว

“อาจารย์...” ของขวัญอุทานลั่น จู่ๆ ร่างสูงใหญ่ก็เหมือนกับสะดุดอะไรบางอย่างล้มลงทับแผงไข่

ธีร์มองกระจก สภาพเขาดูไม่จืดเลย เสื้อโปโลสีครีมของเขามีคราบไข่สีเหลืองติดเต็มไปหมด รวมทั้งกางเกง เส้นผมและใบหน้า นอกจากกลายเป็นมนุษย์ชุบไข่แล้วเขายังต้องจ่ายค่าไข่ให้แม่ค้าอีกหลายสิบแพง

“ฮื่ม...ระวังตัวให้ดีเถอะไอ้เด็กบ้า” ธีร์ถลึงตาใส่กระจก ถ้าไม่ใช่เพราะเสียงหัวเราะเยาะเย้ยของเมืองขวัญ เขาคงจะเข้าใจตัวเองซุ่มซ่ามเดินสะดุดเท้าตัวเอง

‘แล้วจะมีปัญญาทำอะไรได้ล่ะว้า...ฮ่าๆ’ เมืองขวัญปรากฏตัวที่ประตูห้องน้ำ

“เมืองขวัญ” ธีร์หันขวับ นัยน์ตาสีน้ำตาลทองวาววับ เขาทำอะไรวิญญาณไม่ได้ก็จริง “ยังไงก็คงต้องขอบนายที่ช่วยให้ฉันได้ขึ้นมาบนห้องของขวัญ” ธีร์หัวเราะหึๆ มองสีหน้าโกรธจัดของเมืองขวัญแล้วอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง

ของขวัญตกใจไม่น้อยเลยล่ะที่เห็นเขาล้มไปทับแผงไข่อย่างนั้น หล่อนจึงให้เขามาอาบน้ำที่ห้องชุด เพราะอยู่ไม่ไกลจากตลาดนัก

เมืองขวัญแกล้งเขา แต่ก็คงไม่นึกว่าจะย้อนกลับมาให้ตัวเองเจ็บใจเสียเอง

“อาจารย์คะ ขวัญวางผ้าขนหนูกับชุดไว้ข้างนอกนี่นะคะ” เสียงของขวัญดังลอดเข้ามาในห้องน้ำ ก่อนที่เขาจะได้ยินเสียงปิดประตูห้องด้านอกตามหลัง

ธีร์ยักคิ้วให้ร่างโปร่งแสง

“เอาล่ะ ฉันจะอาบน้ำ อย่ามาทำเป็นโรคจิตแอบดูคนอาบน้ำ” ธีร์หัวเราะ คู่อริเขาหายตัวไปอย่างมีมารยาทดีแต่ก็ไม่วายขู่เขาก่อนจะไป ธีร์ยักไหล่ ไม่สนใจคำขู่เพราะตั้งแต่เจอเมืองขวัญชีวิตเขาก็ดูสดใสซาบซ่าดี

นายแพทย์หนุ่มเดินออกไปหยิบผ้าเช็ดตัวและชุดที่ของขวัญเตรียมให้ หล่อนให้เขาเข้าในอาบน้ำในห้องนอนห้องหนึ่ง แน่นอนว่าไม่ใช่ห้องของหล่อนแน่ๆ เพราะดูการตกแต่งแล้วไม่มีกลิ่นอายของผู้หญิงสักนิด ธีร์หยิบผ้าขนหนูและชุดที่วางไว้บนเตียงขึ้นมา

แล้วหล่อนมีชุดของผู้ชายอยู่ในห้องได้ยังไง

ของขวัญเก็บข้าวของที่ซื้อมา แล้วเตรียมช็อกโกแลตเย็นระหว่างที่ธีร์อาบน้ำเปลี่ยนชุดซึ่งหล่อนค้นตู้เสื้อผ้าของนพนันท์ที่เจ้าตัวทิ้งไว้ ริมฝีปากบางระบายยิ้มน้อยๆ เมื่อนึกถึงสภาพธีร์ที่มีคราบไข่ติดเต็มตัวไปหมด หากตอนที่อยู่ในตลาดหล่อนมัวแต่ตกใจ

มาตอนนี้หล่อนก็เลยอดขำไม่ได้...ไม่นึกว่าเขาจะซุ่มซ่ามได้ขนาดนั้น

ไม่นานหล่อนก็ได้ยินเสียงประตูห้องของนพนันท์เปิดออก ของขวัญยกถาดบรรจุช็อกโกแลตเย็นสองแก้วออกจากครัวไปยังมุมนั่งเล่น

“ช็อกโกแลตเย็นค่ะอาจารย์” ของขวัญรีบวางถาดบนโต๊ะก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ เนื่องจากรูปร่างของนพนันท์ไม่ได้สูงใหญ่เท่ากับธีร์ ดังนั้นเสื้อผ้าที่พอจะให้ธีร์สวมได้ก็คือเสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงขาสั้นที่หล่อนคิดว่าญาติหล่อนสำรองไว้เป็นชุดนอน แต่ดูจากสภาพแล้วคงไม่ค่อยได้ใช้เพราะยังดูใหม่มาก

“เดี๋ยวขวัญเอาชุดของอาจารย์ไปให้แม่บ้านซักให้นะคะ” หล่อนรีบพูด แล้วเดินสวนร่างสูงใหญ่เข้าไปในห้องนพนันท์ หยิบเสื้อผ้าของเขาออกมา พอดีกับที่แม่บ้านมากดกริ่งหน้าห้อง

ธีร์มองไปรอบๆ ห้องชุดของของขวัญ ดูจากสถานที่ตั้งซึ่งอยู่ใกล้กับรถไฟฟ้า รูปแบบการตกแต่งและระบบต่างๆ แล้วเขาประมาณได้ว่าราคาห้องชุดนี้คงไม่น้อย แล้วห้องชุดของหล่อนก็กว้างขวาง มีห้องนอนสามห้อง ห้องใช้งานอื่นๆ ครบครัน

หล่อนอยู่ที่นี่คนเดียวหรือไม่...คำถามที่ธีร์พยายามก้ำกลืนไม่ให้หลุดออก แต่ชุดที่เขาสวมอยู่นั้นรวมถึงเสื้อผ้าในตู้ซึ่งเขาอดสำรวจห้องนอนนั้นไม่ได้ทำให้เขาคันใจหัวใจว่าเป็นห้องนั้นและเสื้อผ้าทั้งหลายเป็นของใคร

เขาไม่เคยถามหล่อนเองนั่นแหละว่า...หล่อนมีคนรักอยู่หรือไม่

ธีร์ไม่นึกว่าเขาจะอยากรู้มากขนาดนี้

“แม่บ้านบอกว่าคงใช้เวลาเกือบชั่วโมงค่ะ อาจารย์รอสักครู่นะคะ” ของขวัญเดินกลับมายังมุมนั่งเล่น หล่อนทรุดตัวนั่งลงตรงข้ามกับเขา เลื่อนแก้วช็อดโกแลตเย็นให้กับธีร์ “จิบช็อกโกแลตรอพลางๆ นะคะ”

ธีร์รับแก้วมาจิบ รสช็อกโกแล็ตขมเข้มตามสไตล์ของหล่อน มีความหวานมันผสานอย่างลงตัว เรียกว่าเป็นเครื่องดื่มแก้วเด็ดได้เลยทีเดียว

“อร่อยมากครับ”

“ขอบคุณค่ะ” ของขวัญยิ้มแก้มแทบปริ หล่อนฉวยแก้วตัวเองขึ้นมาจิบ เสมองไปทางอื่นที่ไม่ใช่ดวงตาที่เริ่มมีรอยยิ้มอยู่ในนั้นอีก

“คุณคงชอบทำอาหาร” ธีร์เปรย เขาเห็นเมืองขวัญเข้ามาร่วมวงสนทนา ราวกับว่าจะปล่อยให้เขากับของขวัญอยู่ด้วยกันตามลำพังไม่ได้

“ก็ไม่ได้ถึงกับชอบหรอกค่ะ” ของขวัญตอบตามตรง “ทำจนชินเสียมากกว่า” หล่อนหัวเราะเบาๆ หากเมื่อสบสายตาคำถามของเขาก็ถอนหายใจช้าๆ

“บ้านขวัญมีแต่ผู้ชาย...ผู้ชายมากๆ ค่ะ ขวัญเลยต้องทำอาหารเป็นบ้าง” หล่อนตอบกลั้วหัวเราะ “จริงๆ เมื่อก่อนก็มีเมืองช่วยทำนะคะ” พูดเสร็จของขวัญก็อึ้งไป

“เมือง” ธีร์รีบฉวยโอกาสทันที ทั้งๆ ที่รู้ว่าหล่อนหมายถึงใคร เขาต้องทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเสียก่อน

“เอ่อ...” ของขวัญเบนสายตาออกไป ชั่งใจว่าควรจะพูดถึงเรื่องเมืองขวัญกับเขาดีไหม หล่อนไม่ค่อยได้พูดถึงเมืองขวัญกับใครนัก “เมือง...เมืองขวัญเป็นฝาแฝดของขวัญค่ะ”

“ฝาแฝด...” ธีร์อยากแตะมือบางๆ นั่นสักครั้ง แต่เขาก็ทำเพียงมองหล่อนเท่านั้น

“เขาตายไปแล้วล่ะค่ะ”

ธีร์มองของขวัญ น้ำเสียงของหล่อนฟังดูเหมือนราบเรียบ แต่เขารู้สึกได้ว่ามันพร่านิดๆ เขาชำเลืองไปยังเมืองขวัญ อีกฝ่ายก็ใส่หน้ากากสีหน้าเฉยชา หากเขาเห็นว่าแววตานั้นหม่นมอง คงเป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้เขาเพียงแค่หมั่นไส้เมืองขวัญเฉยๆ

“ถึงจะเกือบสิบปีแล้ว...แต่ขวัญก็ยังนึกถึงเขาตลอด” ของขวัญไม่ได้มองคนที่มองหล่อนอย่างเพิ่งพิศ “เราอยู่ด้วยกันมาตลอด แล้ววันหนึ่งเขาก็ไป...จากไปตลอดกาล”

ธีร์อยากบอกหล่อนเหลือเกินว่าเมืองขวัญไม่ได้จากไปไหน ยังนั่งอยู่แถวๆ นี้ ยังทำให้เขาสะดุดล้มทับแผงไข่ แต่เขาก็ไม่อาจบอกหล่อนได้

“ชีวิตคนไม่แน่นอนหรอกของขวัญ” เขาทำได้เพียงปลอบหล่อนเท่านั้น “ผมเชื่อว่าคู่แฝดของคุณคงรู้ว่าคุณรู้สึกยังไงกับเขา เขาก็คงคิดถึงและเป็นห่วงคุณเหมือนกัน”

เมืองขวัญตวัดสายตามามองธีร์อย่างประหลาดใจ

‘ไอ้หมอบ้า’ พูดดีเกินไปแล้ว...

“ขอบคุณนะคะอาจารย์”

“อืม แล้วคุณอยู่ที่นี่คนเดียวเหรอ” ธีร์พยายามเปลี่ยนเรื่องไปจากความหม่นเศร้า หากเป็นคำถามที่เขาพยายามยับยั้งใจ แต่ก็ถามออกมาจนได้ แล้วยังอยากฟังคำตอบนักหนา

“ค่ะ...” ของขวัญตอบ หายใจเข้าลึก ขับความรู้สึกหม่นหมองออกไปแล้วตวัดสายตากลับมาสบสายตาคำถามของเขา

“แล้ว...” ธีร์มองชุดที่ตัวเองสวม

“เอ่อ...ชุดของลูกพี่ลูกน้องน่ะค่ะ” ของขวัญมองชุดง่ายๆ ที่อยู่บนเรือนร่างสูงใหญ่ แต่ไม่ได้ลดทอนความน่ามองลงได้เลย “คอนโดนี้ของเขาค่ะ ก็เลยให้ขวัญช่วยเฝ้าให้”

ธีร์ค่อยๆ ผ่อนลมหายใจที่ไม่รู้ตัวว่ากลั้นไว้

“ก็เลยอยู่คนเดียว” คนเดียวกับอีกหนึ่งวิญญาณที่หล่อนไม่รู้

“ค่ะ ก็ช่วงเข้ามาเรียนเท่านั้นค่ะ ถ้าว่างๆ ก็กลับไปหาพ่อกับปู่ที่บ้าน” ของขวัญยิ้ม “วันไหนเซ็งจัดก็นัดเพื่อนๆ ตอนเรียนตรีไปหาอะไรทานได้ค่ะ เวียนว่ายกันอยู่ในกรุงเทพเป็นส่วนใหญ่” ความจริงพักหลังหล่อนก็ไม่ค่อยได้พบเพื่อนๆ บ่อยนัก

“ก็ดี...มีเพื่อนๆ” เขาถอนหายใจ เมื่อนึกถึงเพื่อนสนิทที่เพิ่งจากไป

ของขวัญสบนัยน์ตาที่หม่นลงของธีร์ “มีอะไรหรือเปล่าคะ”

ธีร์สะบัดหน้าเบาๆ “ก็ไม่มีอะไรหรอก ผมแค่คิดถึงเพื่อนนิดหน่อยน่ะ”

“อาจารย์ไชยยศเหรอคะ”

สายตาคมตวัดมาจนของขวัญเกือบสะดุ้ง แต่ก็เพียงแค่เกือบเท่านั้น

“เอ่อ... ขวัญได้รินรุ่นพี่เขาคุยกันน่ะค่ะว่าอาจารย์เป็นเพื่อนสนิทกัน” ใครๆ ก็รู้กันทั้งโรงพยาบาลนั่นแหละว่านายแพทย์ทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทกัน หากอาจารย์ไชยยศไม่มีลูกเมียแล้วคงไม่แคล้วโดนเม้าท์จับคู่กับอาจารย์ธีร์แน่ๆ

ธีร์พยักหน้าช้าๆ

“ใช่ ผมกับไชยยศสนิทกันตั้งแต่ปีหนึ่ง” เขากับไชยยศเป็นทั้งเพื่อนและคู่แข่งที่ดีต่อกัน กัน ตั้งแต่ยังเป็นนักเรียนแพทย์จนกระทั่งมาเป็นอาจารย์กันทั้งคู่ “จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่อยากเชื่อว่าเขาจะทำอย่างนั้น ไชยยศเป็นคนที่เห็นคุณค่าของชีวิตมากที่สุดคนหนึ่ง”

ของขวัญสบตาสีน้ำตาลทองราวกับอำพัน มีเพียงรอยหม่นเศร้าอย่างจริงใจ จนหล่อนอยากจะตัดเขาออกจากรายชื่อความเป็นไปได้ในการเป็นมิสเตอร์เอ็กส์ของพนนันท์เป็นคนแรก

แต่หล่อนก็ต้องแน่ใจมากกว่านี้ในการจะตัดรายชื่อไหนออกไป

“อาจารย์คิดถึงการฆาตกรรมเหรอคะ”

ของขวัญเดินแตร่อยู่แถวๆ หอพักพยาบาล รอเวลาที่อารีย์จะออกมาจากหอพักเพื่อไปรับประทานอาหารเย็นก่อนที่จะเข้าเวรในช่วงค่ำ หากบรรยากาศรอบตัวยามโพล้เพล้ทำให้ของขวัญมองรอบๆ ตัวอย่างระแวงเล็กน้อย

ยังไม่ค่ำน่า...ใจเย็นๆ ยายขวัญ

วันนี้หล่อนกะเวลาทำแล็บช่วยอาจารย์รวินันท์ให้ทันกับการมาดักรออารีย์ เมื่อคิดถึงอาจารย์แม่ของหล่อนแล้ว ของขวัญรู้สึกว่าวันนี้อาจารย์สาวมองหล่อนแปลกๆ

แต่แปลกอย่างไร...ของขวัญจะพยายามรู้ให้ได้ในเร็ววัน

รอได้สักพักหล่อนก็เห็นรุ่นพี่สาวเดินออกมาจากหอพักมายังทางเดินซึ่งเชื่อมระหว่างตึกต่างๆ ของขวัญขยับตัวทันที หล่อนเริ่มก้าวเรื่อยๆ เสมองรอบตัวไปเรื่อยๆ

“อ้าว...ของขวัญ”

ของขวัญเงยหน้าขึ้น ยิ้มกว้าง นัยน์ตาสีเข้มวาววับสดใส

“พี่อารีย์” หล่อนทักตอบพร้อมกับยกมือไหว้ รุ่นพี่สาวรับไหว้พร้อมกับรอยยิ้ม

“จะกลับบ้านแล้วเหรอ”

“ค่ะ...แต่ว่าจะแวะทานอะไรก่อน” ของขวัญตอบ ก่อนจะเอ่ยยิ้มๆ “อยากลองกินจิ้มจุ่มข้างโรงพยาบาล พวกเพื่อนๆ ก็หนีกลับกันตั้งแต่บ่าย เลยไม่มีเพื่อนไปทานเลยค่ะ”

“อ้าว...แล้วขวัญอยู่ทำอะไรเย็นขนาดนี้”

“อ๋อ...ขวัญช่วยแล็บอาจารย์รวินันท์อยู่ค่ะ” ของขวัญตอบยิ้มๆ แปลกใจทันทีกับปฏิกิริยาของรุ่นพี่สาว “สงสัยจะต้องหาเพื่อนกันวันอื่น”

“เอางี้สิ เดี๋ยวพี่ไปกินเป็นเพื่อน เพราะพี่ก็กำลังจะหาอะไรทานก่อนเข้าเวรอยู่”

ของขวัญยิ้มกว้าง หล่อนคงจะได้คุยกับพี่อารีย์ยาวๆ

............... พบกันวันพฤหัสค่ะ .............

Create Date : 01 กันยายน 2552

Last Update : 1 กันยายน 2552 0:48:43 น.

31 comments

Counter : 1250 Pageviews.

กรี๊ดดดดดดดดด ได้อ่านหมอธีร์ก่อนนอนด้วย อิอิ

โดย: หมีสีชมพู IP: 161.200.255.162 วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:0:51:06 น.

เกือบหลับเลย แต่ว่าอย่าได้แคร์ค่ะ มาเมื่อไหร่หนูก็ชื่นใจ ฮ่า

โดย: meddy IP: 124.121.112.59 วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:0:52:01 น.

เย้ คนแรกๆๆๆๆนั่งรอนานมากๆๆๆๆๆๆๆๆ

โดย: นนนี่ IP: 112.143.74.242 วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:0:58:46 น.

ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆค่ะ

โดย: ดีใจ IP: 203.172.112.157 วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:0:58:46 น.

ฮิ..ฮิ

พี่เขยมาแล้ว... แต่ ของขวัญของเราหนีไม่พ้น

โดนท่านสารวัตใช้งานอีกคน ดีนะที่ใบมีน้องซะก่อน เจ้าพ่อเลยไม่ต้องเขม่นพี่เม่นเพิ่ม

โทษฐานแอบใช้งานเจ้าแม่ที่รัก แต่เอ๊ะ...อยากรู้จัง

ถ้าพี่หมอรู้ว่าของขวัญทำงานแบบนี้...จะโดนว้ากอีกคนรึเปล่า

โทษฐานใช้งาน ไก่...ของ สมภาร ทำงานเสี่ยง

ฮิ..ฮิ

โดย: หนอนฮับ IP: 202.12.73.8 วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:0:59:09 น.

มาแล้วๆ ได้อ่านซะที

โดย: ~Mint~ IP: 118.174.75.139 วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:1:01:01 น.

................

จบแบบนี้อีกแล้วคุณฬีชิส์ๆ ค้างคาสุด ๆ อีกแล้ว

โดย: ยุ้ย IP: 58.64.87.219 วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:1:01:34 น.

พยายามนึกภาพคุณหมอเดินตลาด คงดูแปลกๆจริงๆหล่ะคะ

คำผิด
หากเขาเห็นว่าแววตานั้นหม่นมอง -- หม่นหมอง

เอ่อ... ขวัญได้รินรุ่นพี่เขาคุยกัน--ได้ยิน

เขากับไชยยศเป็นทั้งเพื่อนและคู่แข่งที่ดีต่อกัน กัน ตั้งแต่ยังเป็นนักเรียนแพทย์-- ดีต่อกันตั้งแต่

การเป็นมิสเตอร์เอ็กส์ของพนนันท์เป็นคนแรก -- นพนันท์

ของขวัญเดินแตร่อยู่แถวๆ หอพักพยาบาล --เตร่

โดย: unna_jung IP: 124.121.33.174 วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:1:10:00 น.

อีกละคุณครูพี่ธีร์

หาเรื่องไปกินข้าวกะของขวัญให้ได้สิน่า

แหม ทำเป็นเก๊กไปเหอะ

ระวังแห้ว จะกลบปากหมอ ~_~

โดย: โบ IP: 115.67.208.167 วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:1:56:25 น.

ยินดีครับ มาช้าดีกว่าไม่มา หุหุหุ
ขอบคุณครับ....
ว่าแต่อาจารย์รวินันท์ นี่น่ากลัวจัง

โดย: ตากุ๊ก IP: 58.9.45.55 วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:3:55:11 น.

ดีนะที่วันนี้อยู่เวรดึก ก็เลยได้มีเวลาตามอ่าน แล้วจะตามอ่านตามนัดพฤหัสนี้นะคะ

โดย: นู๋กบ IP: 192.168.16.1, 202.129.44.130 วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:4:00:33 น.

อยากรู้จังทำไมเมืองขวัญตายเพราะอะไรรอติดตามอ่านไปเรื่อยๆนะคะกำลังสนุกรออ่านวันพฤหัสนะคะ

โดย: ปอ IP: 118.173.3.63 วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:7:10:10 น.

อาจารย์สาวสวยเป็น Mr. X รึเปล่าเนี้ย น่าสงสัย

โดย: ngek IP: 203.121.167.243 วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:7:50:15 น.

รอวันศุกร์ค่ะ 55

โดย: อัน IP: 58.8.168.222 วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:8:06:08 น.

ค้างอย่างแรงงงงงงงงงงงงงงงงง...//...........น้องธีร์น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก

โดย: panon IP: 203.158.141.251 วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:8:42:27 น.

ตื่นมาอ่านตอน 01.50 น. (อ่านจากมือถือ)ง่วงมาก อ่านไม่ค่อยรู้เรื่อง รู้แต่น่ารักกกกกกกกกมากกกกกกกเลย ตอนนี้เข้ามาอ่านใหม่ รู้ว่าน่ารักกกกกก กว่าที่อ่านตอน ตี 1 อีก หมอธีร์น่ารัก(ผู้ชายช่วยจ่ายตลาด)

แต่ว่ามีคำพิมพ์ผิด พิมพ์ตก สลับที่ พิมพ์เกิน อยู่หลายที่เลยค่ะ

รอวันพฤหัสอยู่นะค่ะ

โดย: ปุ๊ IP: 115.67.17.117 วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:9:46:18 น.

มาอ่านตอนเช้าจ้า ถึงจะเป็นวันอังคารก็ดีใจจ้า มีที่ผิดหลายที่เหมือนกันค่ะ

โดย: นู๋หยง IP: 192.168.20.120, 202.143.150.93 วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:9:57:28 น.

ทามมมมัยสั้นจัง......

ขอบคุณขอรับถึงสั้นอย่างไรเราก็รอ

โดย: hayee IP: 124.122.94.249 วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:10:00:18 น.

สั้นไปหรือเปล่าค่ะ แต่ไม่เป็นไรพฤหัสขอยาวหน่อยละกัน ชดเชยกันไปนะ

โดย: วีริน IP: 202.176.81.127 วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:11:16:51 น.

ไม่ต้องรีบก็ได้ค่ะ จะได้ไม่ผิดเยอะมีคนช่วยจับผิดเยอะนะเนี่ย
แต่วันพฤหัสขอยาวหน่อยก็ดีนะคะ

โดย: ฟ้าเคียงเดือน IP: 58.9.102.143 วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:13:48:11 น.

อย่าหาว่างั้นงี้เลยค่ะ แต่อ่านๆ ไปแล้วรู้สึกว่า ธีร์กับเมืองขวัญ...วาย...ยังไงไม่รู้ อิอิอิ

โดย: ปอย IP: 202.176.88.221 วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:15:43:39 น.

สั้นจังเลยคุณฬี

โดย: เอื้อ IP: 10.6.151.95, 202.28.183.10 วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:17:00:10 น.

อยากเป็นของขวัญจังเลยค่ะ

โดย: กระเพาะปลาน้อย IP: 124.122.158.165 วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:18:07:13 น.

สนุกมากค่ะ

โดย: ฟ้า IP: 124.122.19.25 วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:19:46:10 น.

อ้าวของขวัญได้ทีพา
คุณธีร์เข้าห้องเลยหรอเนี่ย
เเหมมมอิจฉาจังเลยยยย

โดย: fordear

วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:20:26:15 น.

ใครเป็นMr.x ของของขวัญเนี่ย มีอยู่ในใจคนนึงแล้วค่ะ แต่จะใช่หรือเปล่า เดี๋ยวลุ้นต่อ.....*v*

โดย: นู๋เต่า IP: 58.8.60.234 วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:20:33:59 น.

หมอธีร์ได้เข้าห้องของของขวัญเพราะเมืองขวัญนะเนี่ย

โดย: bee_zaa IP: 158.108.169.150 วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:22:01:43 น.

คุณฬีขา มาวีคละ 2 ตอนก็ได้อยู่นะคะ แต่ขอให้แต่ละตอนมันยาวๆกว่านี้ด้วยได้ไหมคะ 555 ไม่โลภเลย

ลองดูนะคะว่าคำผิดหรือเปล่า
ธีร์ดูเป็นของแปลกใจตลาด - แปลกใน
ของขวัญจะทำตาเขียวใส่เขาทุกครั้งที่เขาจะจ่ายงาน - จ่ายเงิน
เมื่อกับที่หล่อนทุ่มเขา - เหมือนกับ
ต้องขอบนายที่ช่วย - ขอบใจ
เข้าในอาบน้ำในห้องนอน - เข้าไป

โดย: Yuii IP: 58.9.27.115 วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:22:51:15 น.

Thank you so much ka.

โดย: gift IP: 78.105.56.42 วันที่: 2 กันยายน 2552 เวลา:0:30:50 น.

เข้าคิวรอ

โดย: meddy IP: 202.149.25.241 วันที่: 3 กันยายน 2552 เวลา:23:06:54 น.

มารอด้วยคน ตอน 18 มารึยังค๊าพี่ฬี

โดย: pat IP: 124.120.200.38 วันที่: 4 กันยายน 2552 เวลา:0:05:07 น.