พะนอขวัญ บทที่ ๖
พะนอขวัญบทที่ ๖ พะนอขวัญยืนอยู่กลางห้องครัวที่ทำให้เธอสะดุดตาในความสวยเรียกว่าออกมาจากแคตตาล็อกห้องครัวของบริษัทเฟอร์นิเจอร์ชื่อดัง แต่เธอไม่มีเวลาชื่นชมเพราะกองสารพัดถุงที่วางอยู่บนโต๊ะกลางห้อง “แดนกับน้องซื้อของมาแล้ว...น่าจะครบนะ” แดนดินเอ่ยยิ้มๆ มองรุ่นพี่สาวที่เท้าเอวแล้วมองเขาด้วยสายตาขำแกมระอา “เจ๊ได้ข่าวมาว่า หลานรหัสจะเลี้ยง” พะนอขวัญส่ายหน้า สังหรณ์ใจตั้งแต่เห็นประตูรั้วบ้านแดนดินแล้ว ปกติเวลาเฮฮากันมักจะไปที่ร้านอาหารผับ หรือร้านหมูกระทะก็แล้วแต่วัน แต่ถ้านัดกันที่บ้านใครคนใดคนหนึ่งก็แปลว่าต้องมีลงมือแล้วบรรดาน้องๆ ทำกับข้าวเป็นกันที่ไหน “ก็เลี้ยงไง... นี่แดนออกตังค์เองหมดนะก็พวกน้องๆ มันอยากกินจิ้มจุ่ม อ้อ แจ่วฮ้อน”แดนดินยิ้มประจบ เรียกชื่อเมนูของวันนี้ที่ตกลงกับน้องๆ ตามคำเรียกของพะนอขวัญ จิ้มจุ่ม อาหารอีสานสุดฮิตรุ่นพี่สาวบอกว่าแถวบ้านเธอเรียก แจ่วฮ้อน “มีร้านเต็มบ้านเต็มเมือง” พะนอขวัญโคลงศีรษะ บ่นแต่ก็เริ่มลงมือรื้อของถุงต่างๆ ออกมาดูเพราะยังไงคงเลี่ยงไม่ได้ “ก็พวกเราอยากกินฝีมือเจ๊นี่นา ใช่ไหมคิด” แดนดินหลิ่วตาให้น้องรหัสเข้ามาช่วย “ใช่ๆ เจ๊ทำอร่อยกว่าร้านอีก” คมคิดรีบเสริม แถมลูกยออีกหน่อย จริงๆก็ไม่ได้เชิงยอหรอกเพราะเขาเคยกินแจ่วฮ้อนฝีมือพะนอขวัญมาหลายครั้งแล้วอร่อยกว่าหลายๆ ร้านเลยทีเดียว “ไม่ต้องมายอ อยากกินก็มาช่วยกันเลย” พะนอขวัญมุ่งความสนใจที่ของซึ่งทยอยหยิบออกมาไม่เห็นน้องทั้งสองยักคิ้วหลิ่วตาให้กัน “ซื้อมาครบจริงน่ะเหรอ” หญิงสาวพึมพำเพราะไม่ค่อยจะเชื่อรุ่นน้องนัก รู้ๆกันอยู่ว่าพวกนี้ถนัดกินอย่างเดียว ยิ่งถุงทั้งหมดสกรีนตราซุปเปอร์มาร์เก็ตยิ่งทำให้เชื่อได้ว่าต้องไม่ครบแน่นอน ถุงแรกเป็นสารพัดเนื้อสัตว์ต่างๆบรรจุแพคมาเรียบร้อย มีทั้งหมู เนื้อ เครื่องใน ปลาหมึก ไก่ กุ้ง ลูกชิ้นสารพัดรสแถมมีปูอัดด้วย วันนี้คงได้กินแจ่วฮ้อนรวมมิตรสัตว์โลก “ผมชอบกุ้ง ใส่กุ้งได้หรือเปล่า” คมคิดรีบบอก ใส่ได้ไม่ได้ไม่รู้ แต่เขาซื้อมาแล้วล่ะ “ใส่ได้ทุกอย่างที่กินได้นั่นแหละ” พะนอขวัญตอบ เพราะแจ่วฮ้อนก็คล้ายๆ สุกี้นั่นแหละ “ชอบกิน...งั้นก็เอาไปล้างแล้วก็แกะเปลือกออก” “หะ...”คมคิดเสียงสูง ก่อนจะลดลงเป็นเสียงอ่อยๆ “ผมแกะไม่เป็น” พะนอขวัญหันไปทางเหลนรหัสแล้วแยกเขี้ยว “จะกินไหม ถ้ากินก็ไปทำซะบอกไว้ก่อนนะใครไม่ช่วยทำ เจ๊ไม่ให้กิน”แล้วหันไปบอกกับแดนดินที่ยิ้มเรี่ย บอกได้ว่าถนัดแต่กินไม่ต่างกัน “ไปตามสองคนนั่นมาเร็ว บอกว่าใครมาช้าล้างจานคนเดียว” แดนดินรีบไปตามคำทันที เพราะขืนชักช้ามีอดแน่นอน “มา...เจ๊จะทำให้ดู” พะนอขวัญพยักหน้าให้คมคิดหยิบถุงกุ้งไปที่อ่างล้างมือ แล้วเปิดตู้และลิ้นชักติดผนังแถวอ่างล้างมือออกเผื่อหาเครื่องครัวซึ่งมีครบทุกอย่างและดูใหม่เอี่ยมทีเดียว เธอหยิบชามใบใหญ่กับมีดเล่มเล็กออกมาบงการให้รุ่นน้องล้างกุ้งให้เรียบร้อยก่อนจะสาธิตการแกะกุ้งซึ่งน่าจะโชคช่วยที่คมคิดเลือกกุ้งขาวขนาดกำลังดีมา “เอาเปลือกออกแล้วก็เอามีดกรีดหลังดึงเส้นดำๆ ออกมาอย่างนี้” ทำให้น้องดูเสร็จก็ให้คมคิดลงมือแม้จะเก้ๆ กังๆ ไปบ้างก็ยังดี “อ้อ...ไม่ต้องแถมเลือดมานะทำแจ่วฮ้อนไม่ต้องใส่เลือด” เธอเอ่ยต่อขำๆแม้คมคิดจะถนัดเรื่องใช้ดินสอหรือพู่กัน แต่กับมีดดูน่าหวาดเสียวอยู่มาก คมคิดได้แต่หัวเราะแห้งๆ ก้มหน้าก้มตาทำ จะบ่นหรือค้านก็ไม่ได้ “จะได้มีวิชาติดตัว แต่งงานแต่งการไปจะได้ทำเป็น” “โห...เจ๊แพง ผมไม่ใช่ลูกสาวเจ๊นะ” “เหอะ...แล้วคิดเหรอว่าจะหาผู้หญิงทำกับข้าวเป็นมาเป็นแฟนได้” “เอ่อ... มันก็ต้องมีกันบ้างล่ะ” คมคิดเถียงเบาๆ แต่พอลองนึกดูแล้ว ผู้หญิงที่เคยคบๆ กันมาก็ไม่มีใครทำกับข้าวเป็นสักคน พะนอขวัญหัวเราะเบาๆ อย่าว่าแต่ผู้หญิงอื่นเลยตัวเธอเองก็ใช่ว่าจะทำอาหารได้ดี ทำได้เป็นบางอย่างเท่านั้นแหละทำเองกินเองหรือมีเพื่อนมาร่วมชะตากรรมบ้าง “ฮืม... ผักกาด กะหล่ำปลี ผักบุ้ง ต้นหอมผักชี โหระพา ผักชีฝรั่ง ใบชะพลู”พะนอขวัญกลับมารื้อของจากถุงต่อ บรรดาผักทั้งหลายที่แดนดินซื้อมาเธอยังคิดอยู่ว่าแดนดินจะซื้อของให้ทำเป็นแจ่วฮ้อนได้ไหม “อ้อ...มีข่าตะไคร้ ใบมะกรูดด้วย เก่งนี่” “เพราะกูเกิ้ลต่างเจ๊ เฮียแดนจดๆแล้วก็ยื่นให้พนักงาน”คมคิดหันมาเฉลยว่าผักพวกนี้มีที่มาจากที่ใดพอคิดกันขึ้นมาได้ว่าอยากกินแจ่วฮ้อนของเจ๊แพง แดนดินเลยค้นหาว่าจะต้องซื้ออะไรบ้างจากเว็บไซต์ชื่อดัง “เอาเถอะ ถือว่ามีความพยายาม ใช้ได้ๆ”พะนอขวัญหัวเราะ “จะใช้อะไรเหรอเจ๊”แดนดินกลับมาพร้อมกับเด็กหนุ่มหน้ามุ่ยสองคน เพราะถูกเขาลากลงมาจากพี่ตอง “ใช้มาหั่นเนื้อ ล้างผัก ใครจะทำอะไรล่ะ” พะนอขวัญเหลือบมองน้องทั้งสามคนก่อนจะชี้ตัวเพราะขืนให้ตกลงกันเองต้องเสียเวลาไปอีก นี่ก็เย็นแล้วด้วย “แมทกับว่าน เอาผักไปล้างแล้วก็เด็ดให้เรียบร้อย ส่วนแดนก็มาจัดการสารพัดเนื้อของเราก็แล้วกัน” สามหนุ่มพยักหน้าหงึกหงักแต่เมื่อเริ่มลงมือพะนอขวัญก็ต้องกำกับและทำให้ดูไม่ต่างจากคมคิด เพราะแทบจะไม่เคยเข้าครัวกันเลยสี่หนุ่มทั้งเล่นทั้งทำไปด้วย เสียงคุยกันขโมงโฉงเฉงดังลั่นครัว พะนอขวัญส่ายหน้า ทั้งขำทั้งหน่ายไปกับน้องๆทั้งสี่ “แดนไม่ได้ซื้อข้าวคั่วมาใช่ไหม” พะนอขวัญหันไปถามเด็กหนุ่ม เมื่อรื้อของที่ซื้อออกมาหมดความจริงเห็นตราถุงก็พอจะรู้แล้วว่าไม่น่าจะมีขาย แค่ได้ยี่หร่ากับใบชะพลูมาก็แปลกใจมากแล้ว “หา... อะไรนะเจ๊” “ข้าวคั่ว... เอาไว้ทำน้ำจิ้มน่ะ” พะนอขวัญโคลงศีรษะ หน้าเหรอหราของรุ่นน้องเป็นคำตอบได้อย่างดี “งั้นคงต้องออกไปซื้อข้าวเหนียวมาสักถุงแล้วกันที่เป็นข้าวสารนะไม่ใช่แบบนึ่งแล้ว” “ผมเอง...”สามหนุ่มที่เหลือยกมือพร้อมกัน ต่างหวังจะได้ขี่พี่ตองออกไปซื้อของเต็มที่ พะนอขวัญส่ายหน้ารู้ทันรุ่นน้องทั้งหลายที่อาสาอย่างกระตือรือร้น ออกนอกหน้ามาก “เดี๋ยวผมถามที่ครัวบ้านโน้นก่อน...น่าจะมีจะได้ไม่เสียเวลาออก” แดนดินเอ่ยก่อนจะ เดินไปยังประตูครัวซึ่งผนังข้างๆกันมีโทรศัพท์บ้านติดไว้ โดยมีน้องๆ รีบทักท้วง แต่ก็ต้องเสียงอ่อยลงเพราะถูกรุ่นพี่สาวชี้นิ้วเร่งให้ทำงานต่อ “เดี๋ยวครัวทางโน้นจะเอามาให้ครับ” แดนดินหันมาบอกหลังจากวางโทรศัพท์แล้วพะนอขวัญพยักหน้าแล้วหันไปเตรียมของต่อ เธอเปิดตู้แบบติดผนังที่เหลือเพื่อหาเครื่องครัวเพิ่มเติมเพราะถามแดนดินแล้วอีกฝ่ายก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหม้ออยู่ตรงไหนมีกระทะ มีน้ำปลาน้ำตาลหรือเปล่า “แน่ใจนะว่าอยู่บ้านนี้จริงๆ” หญิงสาวหันไปแซวรุ่นน้อง เห็นครัวสวยๆ อย่างนี้ก็มีเครื่องครัวทุกอย่างแต่สภาพส่วนใหญ่ใหม่เอี่ยมจัดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบรวมทั้งเครื่องปรุงรสมีแทบทุกอย่าง เธอหยิบชามใบใหญ่สำหรับหมักสารพัดเนื้อ และหม้อขนาดกลางออกมาเพื่อจะต้มน้ำซุป แดนดินได้แต่เกาศีรษะเขินๆเรื่องอาหารการกินทุกอย่างมีคนเตรียมให้หมด แค่บอกว่าอยากได้อะไรเท่านั้น ของในห้องครัวที่ใช่บ่อยมากที่สุดก็คือตู้เย็นกับแก้วน้ำ
“ทำอะไรกันคะคุณๆ”เสียงนุ่มๆ เย็นๆ ดังมาจากประตูครัว พร้อมกับสตรีสูงวัยร่างท้วมใบหน้ายิ้มแย้มเดินมาในครัวพร้อมกับหญิงสาวอายุราวๆ สามสิบปีอีกคน “ป้าภา พี่น้ำหวาน มาเองเลยเหรอครับ” แดนดินเอ่ยอย่างแปลกใจเมื่อเห็นว่าคนที่เอาข้าวเหนียวมาให้นั้นคือนางนภาแม่บ้านคนสนิทของมารดาและพี่น้ำหวาน หลานสาวของนางที่ทำงานในบ้านเช่นกัน “ป้าภาเขาอยากรู้ค่ะว่าคุณๆ จะทำอะไรกัน” น้ำหวานเป็นคนตอบ มองข้าวของที่กองอยู่บนโต๊ะกลางห้องแล้วก็เลิกคิ้ว “อ๋อ กำลังทำของกินเย็นนี้ครับ” แดนดินตอบ ก่อนจะแนะนำรุ่นพี่รุ่นน้องกับแม่บ้านที่เขารักเหมือนญาติสนิท “นี่ป้าภาครับ แล้วก็เจ๊แพงกับน้องๆ ที่มหาวิทยาลัยครับ” พะนอขวัญกับสามหนุ่มยกมือไหว้อย่างพร้อมเพียง “ป้าภาเป็นคนใหญ่คนโตของบ้านนี้ส่วนพี่น้ำหวานก็เป็นมือขวาคนสนิท” แดนดินเอ่ยกลั้วหัวเราะแววตาพราว “ไหว้พระเถอะค่ะคุณๆ คุณเล็กก็ชอบล้อป้า” “ล้อตรงไหนครับ ผมพูดจริงต่างหากป้าภาดูแลทั้งบ้านก็ต้องใหญ่สิ จริงไหมพี่น้ำหวาน”แดนดินหันไปยักคิ้วให้น้ำหวาน “จริงค่ะ ใหญ่คับประตูเลยบางทีอาจจะต้องมีเปลี่ยนประตูให้กว้างขึ้นนะคะ”น้ำหวานหัวเราะคิกคัก แล้วต้องรีบถอยออกจากมือใหญ่ๆ ของผู้เป็นป้าที่ยืนมาจะหยิก “เอ๊ะ...ยายหวานนี่ นินทาป้าเชื้อ” นางนภาค้อนขวับ “นี่ค่ะข้าวเหนียวคุณเล็กจะเอาไปทำอะไรคะ”น้ำหวานส่งถุงข้าวสารที่ถือให้กับเจ้านายหนุ่ม สองป้าหลานมองสภาพห้องครัวด้วยความหวั่นใจเพราะเด็กหนุ่มสี่คนเหมือนจะถล่มครัวมากกว่าทำอาหาร “เอ่อ...พี่ว่า ให้พี่กับป้าทำให้ไหมคะคุณๆ จะทำอะไรบอกมาได้เลยค่ะ” “ไม่เป็นไรค่ะ”พะนอขวัญขัดขึ้น เธอยิ้มหวาน ปรายตามายังรุ่นน้องที่มีท่าทางกระดี้กระด้าให้สลดลง “เด็กพวกนี้อยากกินก็ต้องทำเองค่ะ” “แต่ป้าว่า...”นางนภากำลังจะแย้งเพราะดูท่าทางเก้ๆ กังๆ ของแต่ละคนแล้วไม่รู้ว่าจะสำเร็จไหม “แพงว่าป้ามานั่งดูตรงนี้ดีกว่านะคะพี่น้ำหวานด้วย เด็กพวกนี้ทำได้แน่นอนค่ะ”พะนอขวัญก้าวเข้าไปดึงมืออูมๆ ให้มานั่งที่ปลายโต๊ะ โดยมีน้ำหวานติดตามมาด้วย “เปลี่ยนบรรยากาศเป็นคนดูสักหน่อยนะคะ” พะนอขวัญหันไปสั่งรุ่นน้องให้เร่งมือเพราะเย็นมากกว่าแล้ว ส่วนตัวเธอไปหยิบถุงข้าวจากแดนดินไปที่หน้าเตาซึ่งกำลังต้มน้ำซุปเริ่มส่งกลิ่นหอมของข่าตะไคร้ ใบมะกรูด “หนูอยากถ่ายคลิปไว้ดูเลยนะป้า” น้ำหวานเอนตัวมากระซิบผู้เป็นป้า ภาพคุณเล็กตั้งหน้าตั้งตาหั่นเนื้อหมูเธอไม่เคยเห็นมาก่อน แล้วยังมีคุณๆ ตัวสูงล่ำบึกเด็ดผักล้างผักอีกคับครัวโดยมีคุณผู้หญิงที่ตัวเล็กที่สุดคอยกำกับ “แล้วนี่จะทำอะไรกันหรือคะคุณเล็ก” นางนภาเอ่ยถาม แม้จะเห็นว่าคุณๆ ทั้งหลายทำได้ แต่ก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้ “ทำแจ่วฮ้อนครับป้าภา สูตรเจ๊แพงอร่อยสุดยอด” แดนดินเงยหน้าขึ้นมาตอบพยักพเยิดไปทางรุ่นพี่สาวที่ตั้งกระทะบนเตา พะนอขวัญหยิบใบมะกรูดที่เหลือจากใส่ในน้ำซุปใส่กระทะซึ่งใช้ไฟกลางจนได้กลิ่นหอมใบมะกรูดก่อนจะเทข้าวลงไปคั่ว นางนภามองตามท่าทางของหญิงสาวถึงจะไม่คล่องแคล่วเหมือนแม่ครัวฝีมือดีแต่ก็พอดูออกว่าคุ้นคุ้ยการทำอาหารพอสมควร “แล้วเป็นยังไงคะแจ่วฮ้อน” เป็นน้ำหวานที่ถามอย่างสงสัย “ก็จิ้มจุ่มไงพี่น้ำหวาน” “อ๋อ...”น้ำหวานพยักหน้าแล้วมองตามผู้เป็นป้าไปยังคุณผู้หญิงที่ท่าทางคุณเล็กจะเชื่อฟังอย่างมาก พะนอขวัญคั่วจนข้าวกลายเป็นสีเหลืองแกมน้ำตาลจากนั้นจึงเทใส่ครกซึ่งเธอไม่นึกว่าในครัวฝรั่งจะมีครกอยู่ด้วยน้ำหวานจึงบอกว่าจัดเครื่องครัวไว้ครบทั้งฝรั่งทั้งไทยแต่ว่าแทบไม่ค่อยได้หยิบออกมาใช้ เพราะอาหารแต่ละมื้อจะส่งมาจากครัวของบ้านใหญ่ครัวนี้จึงใช้อุ่นอาหารเล็กๆ น้อยๆ “คิดมาตำข้าวคั่ว อย่าให้แหลกมากนะ” เธอกวักมือเรียกคมคิดซึ่งแกะกุ้งเสร็จแล้วให้มาตำส่วนตัวเองไปจัดการหมักเนื้อฝีมือของแดนดิน “เจ๊ยังนึกว่าจะได้หมักด้วยเลือดซะแล้วนะ” พะนอขวัญออกปากแซว แม้ว่าผลงานของแดนดินจะไม่สวยงามนักแต่ก็ไม่ได้หลั่งเลือดจากมีดคมกริบ “โธ่...นอกจากหน้าตาดีแล้วผมก็มีฝีมือด้วยนะ” แดนดินยืดตัวพูดอย่างไม่มีถ่อมตัวแล้วหันไปถลึงตาใส่น้องๆ ซึ่งส่งเสียงโห่มาพร้อมกัน นางนภากับน้ำหวานหัวเราะกันอย่างชอบใจมองความวุ่นวายแกมขบขัยซึ่งเด็กหนุ่มแต่ละคนขยันสร้างแต่ก็เห็นได้ชัดว่าอาหารมือนี้คงสำเร็จลงได้ ก่อนจะเอ่ยขอตัวกลับไปดูแลครัวทางโน้น ไม่นานทุกอย่างก็เสร็จเกือบหมดเหลือแค่น้ำจิ้มที่พะนอขวัญกำลังจะปรุง เด็กหนุ่มเริ่มหายตัวไปจากครัวทีละคนพะนอขวัญไม่ได้อะไร รู้ว่าคงไปแย่งชิงพี่ตองนั่นแหละ เธอเริ่มปรุงน้ำจิ้ม โดยผสมพริกป่น ข้าวคั่วน้ำตาล น้ำปลา ลงในหม้อใบเล็ก เติมน้ำมะนาว ปรุงให้รสจัดเพราะทั้งเธอและรุ่นน้องต่างก็ชอบรสจัดจ้านด้วยกัน “หยิบซอสพริกให้พี่หน่อย” เธอเอ่ยเพราะได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้โดยไม่ได้หันไปมอง เสียงกุกกักดังขึ้นสักครู่ก่อนจะมีขวดซอสพริกยื่นมาให้ตรงหน้ามือใหญ่โดยที่ข้อมือมีนาฬิกาเรือนสวยสะดุดตา ทำให้พะนอขวัญเงยหน้าขึ้นมอง “ซอสพริกครับน้องแพง” น่านฟ้าเอ่ยยิ้มๆสีหน้าเหรอหราของหญิงสาวทำให้เขาเกือบหลุดหัวเราะออกมาทีเดียว กลับมาถึงบ้านเห็นแดนดินกับรุ่นน้องรุมล้อมเวสป้าอยู่หน้าบ้านชนิดไม่สนใจใครอื่นผ่านมาสองสามงานเขายุ่งจนแทบไม่มีเวลาคิดเรื่องส่วนตัวหากเมื่อได้เห็นแดนดินกับน้องๆ แล้วก็เลยนึกถึง ‘รุ่นพี่’ ของน้องชายขึ้นมาหากไม่คิดว่าจะได้พบอีกในบ้านอย่างนี้ เขาตรงมายังห้องครัวเพื่อหาเครื่องดื่มเย็นๆแต่ก็แทบลืมไปเมื่อเห็นว่ามีใครอยู่ในครัว แม้จะยืนหันหลังให้ แต่เขาก็จำได้โดยเฉพาะผมเปียยาวถึงเอวนั่น เขาหยิบขวดซอสพริกตามคำขอที่เจ้าตัวไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาคงคิดว่าเขาเป็นรุ่นน้องคนใดคนหนึ่ง “พี่ใหญ่...”พะนอขวัญอุทานเบาๆ อย่างตกใจแกมแปลกใจเธอมองหาลิงทโมนทั้งหลายแต่ไม่มีใครอยู่ในครัวสักคน จู่ๆ เขาก็โผล่มา จะไม่ตกใจได้ยังไง “หืม...”น่านฟ้าพยักหน้าไปที่ขวดซอสพริกในมือตัวเอง “เอ๊ะ...ขอบคุณค่ะ”พะนอขวัญรีบรับมา ยิ้มแห้งๆรู้สึกว่าครัวกว้างๆ แคบลงอย่างไรก็ไม่รู้ “ทำอะไรกัน ข้าวของเยอะแยะ” เขามองของที่วางเต็มครัวอย่างแปลกใจดูเหมือนจะมีปาร์ตี้ที่เขาไม่รู้เรื่องในบ้านนี้แล้วสิ “พวกน้องๆ อยากทานแจ่วฮ้อนเอ้อ...จิ้มจุ่ม ก็เลยทำทานกันค่ะ” พะนอขวัญตอบไม่แน่ใจเหมือนกันว่าพี่ชายของแดนดินจะรู้จักอาหารชนิดนี้ไหม “อ้อ...”น่านฟ้ามองของบนโต๊ะ “ดูคล้ายๆ สุกี้นะ” “สุกี้อารมณ์อีสานละมังคะ” พะนอขวัญตอบยิ้มๆ ท่าทางของพี่ชายแดนดินจะไม่รู้จักอาหารชนิดนี้ดูมาดแล้วก็น่าจะเป็นอย่างนั้น “แล้วน้องแพงทำอะไร” “ปรุงน้ำจิ้มค่ะ”ตอบแล้วก็เทซอสพริกลงไป เป็นสูตรของมารดาเธอเอง ทำให้น้ำจิ้มรสชาติกลมกล่อมขึ้นอีก น่านฟ้าพยักหน้า มองท่าทางคล่องแคล่วของหญิงสาวเธอชิมรสชาติก่อนจะผสมโน่นนี่เพิ่มแล้วก็ยิ้มแป้น พึมพำออกมาว่าใช้ได้แล้ว “ทำไมนายเล็กปล่อยให้น้องแพงทำอยู่คนเดียวไม่ให้คนมาช่วย” เขานิ่วหน้านึกตำหนิน้องชายซึ่งกำลังสนุกสนานอยู่ข้างนอก มองของที่อยู่บนโต๊ะแล้วเยอะทีเดียว “พวกเด็กๆ ช่วยทำจนจะเสร็จแล้วค่ะ เหลือแค่น้ำจิ้มอย่างเดียวตอนนี้เสร็จแล้วตั้งหมอทานได้แล้วค่ะ”พะนอขวัญรีบอธิบายก่อนที่เขาจะเข้าใจผิด “อย่างนั้นเหรอครับ” “พี่ใหญ่จะลองทานด้วยกันไหมคะเคยทานจิ้มจุ่มไหมคะ”พะนอขวัญไม่แน่ใจว่าอะไรทำให้เธอกล้าเอ่ยปากชวนเขา “ไม่เคยครับก็อยากจะลองฝีมือน้องแพงเหมือนกัน แต่เดี๋ยวพี่ต้องออกไปข้างนอกต่อ” “อ้าว...”พะนอขวัญมองชุดทำงาน เสื้อเชิ้ตถูกปลดกระดุมบนออก เนกไทคลายไว้หลวม แต่ชายเสื้อยังอยู่ในกางแกงแสล็กบ่งบอกว่าเพิ่งกลับบ้าน แต่จะออกไปอีกแล้ว “พี่ต้องเป็นตัวแทนคุณพ่อไปงานเลี้ยงน่ะสายไม่ได้ น่าเสียดายจริง”น่านฟ้าชักไม่อยากจะออกไปงานเลี้ยงเสียแล้วแต่ก็ไม่สามารถทำตามใจได้เพราะเป็นงานของลูกค้าสำคัญ พะนอขวัญพยักหน้าช้าๆ รู้สึกผิดหวังนิดหน่อย “เจ๊แพงจ๋า.... อ้าว พี่ใหญ่”แดนดินถลาเข้ามาในห้องครัวแล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่ารุ่นพี่สาวไม่ได้อยู่ในห้องครัวคนเดียว “พี่ใหญ่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” “ตั้งแต่นายแย่งน้องขี่รถที่หน้าบ้านนั่นแหละ” แดนดินหัวเราะแห้งๆ แล้วค่อยๆ ไถลไปทางตู้เย็นหากยังมองไปทางรุ่นพี่สาวเขารู้สึกไปเองไหมว่ามีบรรยากาศของความสนิทสนมระหว่างพี่ใหญ่กับเจ๊แพง “หิวหรือยังแดน พี่ทำน้ำจิ้มเสร็จแล้วนะถ้าจะกินก็ตั้งหม้อได้เลย จะกินในครัวเลยไหม”พะนอขวัญถามเป็นชุด แต่ไม่สบตารุ่นน้อง “ยังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่” ก็เมื่อกี้เจ๊แพงแบ่งกุ้งมาทำกุ้งชุบแป้งทอดให้แถมลูกชิ้นทอดอีกจานใหญ่พวกเขาจัดการเรียบ แล้วจึงแอบหนีไปชื่นชมพี่ตอง อีกอย่างพวกเขาก็ไม่ค่อยได้กินข้าวแต่หัวค่ำเท่าไร “แดนว่าเราย้ายกันไปที่ริมสระดีกว่าแต่คงต้องใช้เวลาแกะเจ้าสามคนนั้นจากพี่ตองสักหน่อย” “ก็ตามใจ”หญิงสาวพยักหน้า ก่อนจะหันไปทางคนที่ยืนฟังเธอพูดกับรุ่นน้องเงียบๆแต่เธอรู้สึกได้ว่านัยน์ตาคมคู่นั่นคอยมองอยู่ตลอดเวลา “พี่ใหญ่กินอะไรกับพวกเราไหมหรือจะไปทานที่บ้านโน้น” แดนดินถามพี่ชาย “ไม่ทันล่ะ พี่ต้องออกไปงานเลี้ยงแล้ว” แดนดินพยักหน้า เป็นปกติที่พี่ชายคนโตจะมีงานเลี้ยงโน่นนี่นั่นอยู่เสมอความจริงเขาก็เคยถูกบิดามารดาบังคับให้ไปเหมือนกัน แต่ถ้าเลี่ยงได้ก็เลี่ยงเสมอ เขาหันไปเปิดตู้เย็นแล้วก็ต้องหันขวับเมื่อได้ยินเสียงรุ่นพี่สาว “พี่ใหญ่รีบเหรอคะแพงทำให้ทานสักจานก่อนได้นะคะ” เขาไม่ได้รู้สึกไปเองนี่นา... แดนดินพยายามไม่ยิ้มออกมาแม้จะยังสงสัยอยู่ว่ารุ่นพี่สาวกับพี่ชายไปสนิทกันตอนไหน “ขอโทษนะครับ วันนี้รถติดมาเสียด้วยเอาไว้คราวหน้าพี่ไม่พลาดแน่” น่านฟ้าตอบเสียงนุ่มก่อนจะเหลือบมองน้องชายซึ่งเห็นสายตาอยากรู้อยากเห็นของรุ่นน้องพอดี “มองอะไรเล็ก หยิบน้ำออกมาให้พี่ด้วย” แดนดินยิ้มแหยรีบหันไปหยิบขวดน้ำตามคำสั่งของพี่ชาย และหยิบเบียร์ออกมาสองกระป๋องส่งขวดน้ำให้พี่ชายแล้วก้าวเข้าไปหาพะนอขวัญ ยื่นกระป๋องเบียร์ให้ “หึๆ อย่ามามอมเจ๊นะ เจ๊ต้องขับรถ” “แหมๆ ใครจะให้เจ๊ขับรถเล่าวันนี้น้องแดนมีบริการพิเศษ เมาได้เต็มที่” พะนอขวัญเลิกคิ้ว “อย่าทำอะไรแผลงๆ ล่ะ” “คร้าบ...”แดนดินลากเสียงยาว ยิ้มกว้าง พะนอขวัญหัวเราะเบาๆดูเหมือนว่าหลานรหัสจะมีอะไรมาทำให้ประหลาดใจ แล้วจู่ๆหญิงสาวก็รู้สึกว่าเหมือนถูกจ้อง เธอเกือบลืมไปว่ายังมีใครอีกคนอยู่ในห้องครัวด้วย นัยน์ตาคมฉายแววที่เธออ่านไม่ออกอีกแล้วก่อนที่จะจางไปกลายเป็นแววยิ้มๆ มาแทน “พี่ต้องไปเตรียมตัวก่อน ทานให้อร่อยนะ” น่านฟ้าเอ่ยออกมาแล้วก็หมุนตัวกลับออกไปโดยไม่รอให้ใครพูดอะไรอีก แดนดินมองตามร่างสูงของพี่ชายอย่างประหลาดใจ “ท่าทางพี่ใหญ่ดูแปลกๆ นะพี่นาง... โอ๊ย” เด็กหนุ่มร้อง เพราะมีวัตถุลึกลับบางอย่างพุ่งมายังศีรษะพอดิบพอดี “ไม่เลิกนะ เดี๋ยวเถอะ” แดนดินหัวเราะ แกล้งทำตาวิบวับใส่ “เจ๊แพงล่ะ ปิดบังอะไรน้องอยู่หรือเปล่า” “คิดอะไรอีกล่ะ” “พี่ใหญ่กับเจ๊แพงไง...ดูสนิทกันดีนะอย่ามาบอกว่าเปล่านะ น้องเจ๊นอกจากจะหล่อแลวยังฉลาดนะ” พะนอขวัญส่ายหน้า ทั้งขำทั้งหมั่นไส้ “ก็ไม่ได้มีอะไรนี่แค่ได้คุยกันเลยได้ปรับความเข้าใจกัน” “หือ...อะไร ที่ไหน ยังไงเจ๊” แดนดินหูผึ่ง ตาโต พะนอขวัญยืดตัวขึ้น จิ้มหน้าผากรุ่นน้องแรงๆ “ชอบนักนะ เรื่องคนอื่นนี่” “เรื่องคนอื่นที่ไหน เล่ามาเลยเจ๊อย่าลีลาคนหล่อไม่อยากใจขาดตาย” พะนอขวัญส่ายหน้าอย่างปลงๆก่อนจะเล่าเรื่องที่บังเอิญเจอพี่ชายของแดนดินที่ร้านอาหาร แล้วได้คุยกันแดนดินหัวเราะในลำคอ นัยน์ตาเป็นประกายอย่างที่พะนอขวัญอยากจะดีดหน้าผากให้อีกสักทีรู้ว่าเจ้าหลานรหัสตัวดีต้องคิดอะไรไปใหญ่แน่นอน
“เขาว่าถ้ามันบังเอิญบ่อยๆ เนี่ยมันจะเป็น...พรหมลิขิตบันดาลชักพา ให้เราได้มาเจอกัน”
_____________________________________________________________
ปล.๑ จากตอนที่แล้ว คำว่า "พี่นาง" เป็นภาษาถิ่นของทางบ้าน พะนอขวัญ ค่ะ แปลว่า "พี่สะใภ้"
ปล.๒ ปกติแดนดิน จะแทนตัวกับคนที่บ้านว่า "เล็ก" และจะแทนตัวกับคนที่มหาวิทยาลัยว่า "แดน" นะคะ น้องเขาพยายามหนีจากชื่อเล็ก แต่ก็ไม่พ้นคนที่บ้านอยู่ดี
ปล.๓ ตอนนี้ช้า(อีกแล้ว) เพราะโดนเกาะเต่าสูบพลังไปเยอะค่ะ
| Create Date : 11 สิงหาคม 2555 |
| Last Update : 11 สิงหาคม 2555 0:01:35 น. |
|
27 comments
|
| Counter : 6760 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 84 คน [