Bloggang.com : ดอกไม้ของฬีฬา : มงกุฎกุหลาบ ตอน ๕

มงกุฎกุหลาบ ตอน ๕

สวัสดีปีใหม่ค่ะ ขอให้เป็นปีที่ดีๆ สำหรับคุณนักอ่านทุกท่านนะคะ

เป็นกำลังใจต่อสู้กันต่อไปค่ะ....

สำหรับเจ้าชายกับคุณครู ตอนนี้แก้ไปแก้มาจนคนเขียนเบลอค่ะ รู้ตัวอีกทีก็ปีใหม่แล้ว เอิ๊กส์

ต้องกราบงามๆ ขออภัยคุณนักอ่านทั้งหลาย หวังว่าจะยังไม่ถอดใจกันไปเสียก่อน ยังไงจะพยายามไม่เบลอจนผิดนัดอีกค่ะ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

มงกุฎกุหลาบ ตอน ๕

ดวงตราพระจันทร์เหนือมงกุฎ... ตราประจำราชวงศ์เลนีเธีย

ไลล่าส์ไม่รู้ว่าความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้คืออะไร

ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ราวกับกำแพงยักษ์ ทว่าร่าเริงแจ่มใส คุยสนุกสนานนักหนาจนทำให้เธอลืมค้นหาสิ่งที่เธอรู้สึกว่าคุ้นเคยในตัวเขา

นัยน์ตาสีม่วงเข้มที่พราวพรายด้วยประกายแย้มยิ้ม

‘เพื่อนใหม่’ ของเธอไม่ใช่แค่ทายาทตระกูลขุนนาง แต่เป็นเชื้อพระวงศ์เลนีเธีย และไม่ใช่แค่ ‘เจ้าชาย’ เท่านั้น

ไลล่าส์พลิกเหรียญด้านที่จารึกอักษรขึ้นมาดูอีกครั้ง

ดวงตรากลุ่มดาวพิณอาจจะไม่เป็นที่คุ้นตาเท่ากับตราพระจันทร์ทรงกลด แต่พระนามเซเนเธีย อารีส ไม่มีชาวเลนีเธียคนใดไม่รู้จักแน่

ไลล่าส์ไม่รู้ตัวว่ายังยืนอยู่ที่ใต้ต้นไม้นานเท่าใด เสียงร้องเรียกของเด็กๆ ทำให้เธอหลุดออกจากภวังค์ เธอโบกมือตอบเด็กๆ ที่หิ้วถังซึ่งคงตกปลาได้ เพราะหน้าตาเบิกบานกันทั้งกลุ่ม

“กลับบ้านก่อนนะครับครู”

“ค่ะ...กลับกันดีๆ นะคะ” ไลล่าส์ร้องตอบ มองเด็กๆ ออกวิ่งไล่กันอย่างสนุกสนาน เธอมองดวงตะวันที่คล้อยต่ำลงมาก จวนจะสิ้นแสงของวันนี้แล้วหลุบตามองเหรียญจารึก

ผู้เป็นเจ้าของเหรียญมิได้กลับมา

ไลล่าส์ถอนหายใจ

แล้วเธอจะทำอย่างไรดี

เอาไปคืน... อากาศช่วงนี้ราวกับเล่นกล เห็นแสงสีทองเต็มท้องฟ้าอยู่ดีๆ เพียงแวบเดียวราตรีอันมืดมิดก็จะมาเยือน หากมิใช่ในคืนจันทร์กระจ่างฟ้า การขับรถเข้าโรซานน์ก็ใช่จะเป็นทางเลือกที่ดีนัก

หากไม่คืน...

เหรียญจารึกเป็นสิ่งสำคัญ... จะห่างกายได้อย่างไร

“เฮ้อ... แล้วจะเอายังไงละเนี่ย”

มีเพียงเสียงใบไม้เสียดสีกันจากแรงลมเท่านั้นที่ตอบเธอ

ไลล่าส์เงยหน้ามองดวงตะวันอีกครั้ง... หากไม่กลับบ้านในตอนนี้ คงต้องขี่จักรยานฝ่าความมืดไปแน่

“ขอคืนพรุ่งนี้แล้วกันนะเพคะ....” ไลล่าส์บอกเหรียญ นึกถึงคนพูดเก่งยิ้มเก่ง

เฮ้อ... นึกว่าจะได้เพื่อนใหม่เสียอีก

ไลล่าส์กลับมาถึงบ้านทันแสงสุดท้ายของวัน ทันทีที่เปิดประตัวรั้วเข้าบ้านดวงตะวันก็ลับขอบฟ้า ท้องฟ้าเลนีเธียมีเพียงหมู่ดาวส่องแสง ไลล่าส์จูงจักรยานเข้าไปจอดในโรงรถ เดินกลับออกมาที่สวนหน้าบ้าน เก็บดอกไลล่าส์ช่อหนึ่งก่อนจะเข้าบ้าน

หญิงสาวเปิดไฟในโถงเล็กๆ เธอเดินตรงเข้าไปในครัว เปิดลิ้นชักตู้หยิบแก้วทรงสูงออกมา นำไปรองน้ำจากก๊อกแล้วปักดอกไลล่าส์ที่เก็บมาด้วยลงไป แล้วถือแจกันกลับมายังห้องโถง วางลงที่ตู้เตี้ยซึ่งมีรูปบิดามารดาวางอยู่ เธอยิ้มน้อยๆ

เสียงกริ่งโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ไลล่าส์ละสายตาจากรูปบิดามารดา ก้าวไปหยิบโทรศัพท์ไร้สายขึ้นมา ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรก็ได้ยินเสียงใสๆ จากปลายสาย

“โอ๊ย... รับได้เสียทีนะยะยายครูบ้านนอก”

เสียงของเพื่อนสนิทเรียกรอยยิ้มกว้างจากริมฝีปากบาง

“โทรมากี่ทีๆ ก็ไม่เคยรับ”

“ก็รับอยู่นี่ไง ยายครูในเมือง” ไลล่าส์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงร่าเริงเช่นกัน ไมอาเป็นเพื่อนสนิทของเธอสมัยเรียนมหาวิทยาลัย แม้ตอนนี้จะไม่ค่อยได้พบหน้ากันเพราะไมอาอยู่ที่เลนีธ แต่ก็ยังโทรศัพท์คุยกันเสมอ

“แล้วนี่ไปไหนมา ฉันโทรมาตั้งหลายครั้งแล้ว มีเดทเหรอจ๊ะ” ไมอากระเซ้า

ไลล่าส์กลอกตา

“ฉันไม่ใช่สาวสวยเจ้าเสน่ห์เหมือนเธอหรอกน่า แค่ไปขี่จักรยานเล่นเท่านั้นเอง ว่าแต่มีอะไร จะเม้าท์อะไรยะ”

ไมอาหัวเราะคิกคัก เพื่อนสนิทหล่อนพูดไม่ผิดหรอก

“แหมๆ เห็นฉันเป็นขาเม้าท์ไปได้”

“หรือไม่จริง”

“ก็จริง...” ไมอารับด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ

“โชคดีนะที่ซื้อโทรศัพท์ไร้สายมาน่ะ... ว่ามาเลยจ้าเพื่อนสุดที่รัก” ไลล่าส์บอกเพื่อนสาว เดินถือโทรศัพท์เข้าไปในครัว เพราะท้องเริ่มส่งเสียงเตือนมาแล้ว แต่รู้ว่าไมอาคงชวนคุยยาวแน่

“ทายซิว่าเมื่อวานฉันเจอใครมา”

“หนุ่มหล่อล่ะสิ”

“ต๊าย... รู้ได้ไงยะ”

“ก็ถ้าไม่ใช่ผู้ชายหล่อ เสียงเธอไม่เป็นอย่างนี้หรอก”

ไมอาหัวเราะร่วน

“แหม...ก็นะ แต่คนนี้หล่อไม่ธรรมดา สุดยอดของความหล่อ”

ไลล่าส์โคลงศีรษะ ใช้มือว่างเปิดตู้เย็นหยิบกล่องใส่ผักสด เนื้อไก่หมักสมุนไพร และกระปุกโยเกิร์ตออกมา แล้วหันไปเปิดเตาอบไว้

เห็นทีวันนี้ต้องทำอะไรง่ายๆ กินแล้ว

“อะไรจะหล่อปานนั้น”

“จริง... ไลล่าส์ก็ยังเคยบอกว่าหล่อ”

“หือ... ฉันด้วยเหรอ”

“ก็ใช่น่ะสิ... หรือเธอว่าเจ้าชายแสงจันทร์ไม่หล่อ”

มือที่กำลังจะเปิดกระปุกโยเกิร์ตชะงัก

“เธอว่าใครนะ”

“ก็เจ้าฟ้าชายเลเธียน่ะสิจ๊ะ จะมีใคร... คนอะไรหล่อเหลือใจ กี่ปีๆ ก็ไม่เคยลดลงเลย ไลล่าส์จำที่เราเคยคุยกันได้ไหมว่าถ้าเจ้าชายแสงจันทร์เผลอทำเหรียญจารึกหล่นแล้วเราเก็บได้ละก็... ไม่คืนแหงๆ” ไมอาพูดกลั้วหัวเราะ

ไลล่าส์ละมือจากกระปุกโยเกิร์ต ไม่หัวเราะตามเพื่อนสนิทอย่างเช่นทุกครั้ง

“แต่ก็นั่นแหละน้า ท่านคงไม่โชคร้ายทำเหรียญหล่นต่อหน้าเราหรอก” ไมอาพูดต่อโดยไม่ทันสังเกตว่าเพื่อนสาวเงียบไป “เฮ้อ... ก็อย่างว่าล่ะ ซินเดอเรลล่าเป็นแค่นิทานให้เด็กฝันหวาน เจ้าชายแสงจันทร์มีเจ้าหญิงสวยๆ ล้อมรอบอยู่แล้ว ไหนจะเจ้าหญิงลิลีเซีย เจ้าหญิงเรวีนา หรือท่านหญิงซีรีไอส์ ไลล่าส์...เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมเงียบ”

ไลล่าส์กะพริบตา เพิ่งรู้ตัวว่าปล่อยให้เสียงเพื่อนสนิทผ่านทะลุไป

“ป่ะ... เปล่า ฟังเธอเพลินนะสิ”

“แหม... พูดบ้างก็ได้ ใครๆ ก็ยิ่งหาว่าฉันพูดมากอยู่ด้วย” ไมอาหัวเราะร่วน

“ไม่มากหรอกน่า... แค่คนอื่นพูดตามไม่ทันแค่นั้นเอง”

“ยายไลล่าส์... เดี๋ยวเถอะ” ไมอาแกล้งขึ้นเสียง

“ว่าแต่ที่ร่ายมาน่ะ ตกลงไปเจอเจ้าชายแสงจันทร์ที่ไหนมา” ไลล่าส์ขัดก่อนที่เพื่อนสาวจะออกนอกเรื่องไปไกลอีก

“ก็ที่มหาวิทยาลัยน่ะสิ ฉันไปค้นหนังสือมาทำสื่อการสอนที่หอสมุด แล้วก็โชคดี๊โชคดี เจ้าชายแสงจันทร์เสด็จมางานประชุมวิชาการอะไรสักอย่าง ฉันก็เลยรีบไปเฝ้ายลพระโฉม” ไมอาหัวเราะคิกคัก “เผื่อท่านจะทำเหรียญจารึกตก”

“ยายไมอา...” ไลล่าส์โคลงศีรษะ

“น่า... ก็ให้ฝันบ้างสิจ๊ะ เผื่อฝันจะเป็นจริงบ้าง”

ไลล่าส์หยิบเหรียญออกมาจากกระเป๋ากระโปรง เหรียญจารึกสะท้อนแสงไฟแวววาว กลุ่มดาวพิณเปล่งประกายเรืองรอง

นี่ไม่ใช่ความฝัน...เพียงแต่เหรียญนี้ไม่ใช่แสงจันทร์งามล้ำ

แต่เป็น... ดวงดาวที่เปล่งประกาย

เรย์มองกระดานหมากรุกแล้วเหลือบขึ้นมองพระพักตร์แย้มละไม พระเนตรสีม่วงเข้มนั้นพราวพร่าง หากไม่สามารถคาดเดาพระทัยได้ เขากวาดตามองกระดานอีกรอบ พยายามใคร่ครวญว่าทรงวางแผนไว้อีกกี่ชั้นในการเดินหมากกระดานนี้

“นายจะคิดมากไปถึงไหนนะเรย์” พระสุรเสียงยั่วเย้า

“ก็ดีกว่าคิดน้อยพระเจ้าค่ะ”

เจ้าฟ้าชายเซเนเธียทรงพระสรวล ราชองครักษ์ได้รับฉายาว่าองครักษ์หน้าตายก็จริง แต่ฝีปากของเรย์นั้นไม่ได้ราบเรียบเช่นเดียวกับสีหน้า

“คิดให้น้อยๆ หน่อยก็ได้ เราจิบชาจวนหมดถ้วยอยู่แล้ว นายยังไม่เดินหมากเลย” ทรงยกถ้วยกระเบื้องเคลือบขึ้นเสวยชาหอมกรุ่น ก่อนจะตรัสอย่างอ่อนพระทัย “กุหลาบ... ก็หอมดีหรอก ไม่นึกว่ากุหลาบจะกลายมาเป็นของกินได้เยอะแบบนี้ แล้ววันนี้เราเจอกุหลาบไปกี่ขนานแล้วนะ” ดูเหมือนว่าเมืองกุหลาบแห่งนี้อะไรๆ ก็เป็นกุหลาบไปเสียหมด

“ก็มีซุปครีมกุหลาบ สลัดโรยกลีบกุหลาบ ไก่อบราดซอสกุหลาบ วอฟเฟิลราดน้ำเชื่อมกุหลาบ ไวน์กุหลาบ แล้วก็... ชากุหลาบที่กำลังเสวยอยู่ รวมแล้วก็หกอย่างพระเจ้าค่ะ” เรย์ไล่รายชื่ออาหารซึ่งท่านนายพลถวายเลี้ยงพระกระยาหารแบบพื้นเมืองเมื่อตอนหัวค่ำ

“หวังว่าพรุ่งนี้เราคงไม่ต้องกินกุหลาบเป็นอาหารเช้านะ”

“ก็ไม่แน่พระเจ้าค่ะ”

“เอาให้แน่เถอะ... เรายังไม่อยากกลายร่างเป็นดอกกุหลาบ”

“ถ้าอย่างนั้น... เปลี่ยนเป็นดอกไลล่าส์ก็แล้วกันนะพระเจ้าค่ะ” เรย์ทูลตอบด้วยสีหน้าปกติ มือขยับตัวไนท์...อัศวิน “รุก... พระเจ้าค่ะ”

เจ้าฟ้าชายเซเนเธียทรงชะงักไปชั่วครู่ ไม่ทรงแน่พระทัยนักว่าอะไรที่ ‘รุก’ พระองค์แน่

“เรย์...” ทรงลากพระสุรเสียงยาว พระเนตรจับที่ ‘หน้าตาย’ ของเรย์แล้วโคลงพระเศียร “อย่ามาทำเป็นดักคอเราเลยน่า”

“กระหม่อมเห็นว่าทรงเบื่อดอกกุหลาบ ก็เลยเสนอดอกไม้อย่างอื่น”

“เฮอะ... เรารู้หรอกน่าว่านายคิดอะไร”

“ทรงรู้ใจกระหม่อมจริง”

เจ้าฟ้าชายทรงขยับราชาเข้าป้อมตามแผนที่ทรงวางไว้ แล้วตรัสโต้ราชองครักษ์

“เรารู้แค่ความคิดนาย... แต่ใจนายน่าจะเป็นคนอื่นรู้มากกว่ามั้ง”

เรย์หรี่ตามองตำแหน่งของราชาและบริวารโดยรอบ การรุกเจ้าฟ้าชายเซเนเธียนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย หากไม่วางแผนดีๆ ก็อาจจะต้องเปลี่ยนมาเป็นฝ่ายรับทั้งในกระดานและนอกกระดาน

“ใครจะรู้ใจกระหม่อมก็ไม่ค่อยมีความหมายเท่าไร แต่พระทัยฝ่าบาทต่างหากพระเจ้าค่ะ” เขาขยับอัศวินอีกครั้ง “ทรงอยากให้ใครมารู้พระทัยบ้าง”

“ก็มีนายอยู่แล้วทั้งคนไง” มุมพระโอษฐ์ยกขึ้นนิดๆ ทรงรู้ว่าเรย์พูดถึงเรื่องอะไร

ดอกไลล่าส์... กลางหุบเขากุหลาบ

ธรรมดา...แต่โดดเด่น

ภาพที่เธอจัดการกับเด็กชายทั้งสองกลุ่มอย่างง่ายดายยังอยู่ในความทรงจำ รอยยิ้มด้วยความร่าเริง นัยน์ตาสีน้ำตาลทองสดใส เปล่งประกายวาววามยังติดพระเนตร

“กระหม่อมคิดว่าตัวเองยังไม่ค่อยรู้พระทัยเท่าไรหรอกพระเจ้าค่ะ...” เรย์ขยับอัศวินอีกครั้ง “ไม่เช่นนั้นคงจะรู้แล้วว่าทรงทำเหรียญจารึก ‘ตก’ ทำไม”

เจ้าฟ้าชายเซเนเธียทรงแย้มพระสรวลกว้าง

“ตะขอมันหลวม... นายก็รู้นี่” ตรัสแล้วขยับราชินีของฝ่ายพระองค์

เรย์เกือบยิ้ม หากสายตามองตำแหน่งของราชินีสีเงินอย่างใคร่ครวญ

“ไม่โปรดให้เธอรู้ว่าทรงเป็นใครไม่ใช่หรือพระเจ้าค่ะ”

รอยแย้มพระสรวลจางลงเล็กน้อย

“นายคิดว่าเธอจะใช้เวลาเท่าไรจึงจะจำได้ว่าเราเป็นใคร”

เรย์รินน้ำชาลงในถ้วยกระเบื้องเคลือบเนื้อบางของเจ้าฟ้าชาย ก่อนจะรินให้ตนเอง

“หากไม่เห็นเหรียญจารึกของพระองค์เสียก่อนก็คงไม่เกินคืนนี้” เขาเชื่อว่าครูสาวน่าจะใช้เวลาไม่นานนัก ก็จะสามารถนึกได้ว่าเพื่อนใหม่ของเธอในวันนี้ไม่ใช่นายทหารช่างธรรมดาๆ

“ใช่...” ทรงพยักพระพักตร์ ทรงรำลึกถึงแววครุ่นคิดในนัยน์ตาสดใสคู่นั้น หากไม่เป็นเพราะทรงชวนคุยอยู่ตลอดเวลาเธออาจจะนึกได้ในเวลานั้นก็เป็นได้ “เธอจะรู้ แล้วนายคิดว่าเธอจะทำอย่างไร”

เรย์มองพระพักตร์ สีพระพักตร์ในตอนนี้ราบเรียบไม่ต่างจากเขา

“ครูไลล่าส์...” เขาประทับใจการขว้างก้อนหินของเธอมากกว่าใบหน้าสวยหวานนั่น สำหรับเขาแล้วรูปร่างและหน้าตาไม่สำคัญ “เธอคง... เป็นกลุ่มที่สอง”

การติดตามเจ้าฟ้าชายเซเนเธียมายาวนานทำให้เรย์รู้ปฏิกิริยาของหญิงสาวเมื่อยามทราบว่าพระองค์คือพระโอรสในสมเด็จพระราชาธิบดีแห่งเลนีเธีย

กลุ่มแรก... เข้าหา

กลุ่มสอง... หนีห่าง

เจ้าฟ้าชายเซเนเธียทรงแย้มพระสรวล พระเนตรสีม่วงเข้มพราวพร่าง เวลากว่าชั่วโมงในช่วงที่ทรงสนทนากับไลล่าส์นั้นทำให้พอจะทรงทราบนิสัยของเธอบ้าง

หากเธอทราบว่าพระองค์ไม่ใช่แค่ ‘ผู้กองเซน’ เธอจะถอยหนี ไม่ยอมพูดคุยอย่างสนิทสนมกับพระองค์อีกเป็นแน่

“ใช่... เราไม่อยากเสียเวลาในการตามหาเธอ” พระเนตรสีม่วงเข้มสบตาคนสนิท รอยแย้มพระโอษฐ์กว้างขึ้น “เราอยากแน่ใจว่าพรุ่งนี้จะได้เจอเธออีก”

เรย์อึ้งไปอึดใจ เขาไม่เคยเห็นเจ้าฟ้าชายเซเนเธียทรงสนพระทัยหญิงสาวคนใดมากขนาดนี้มาก่อน ที่ผ่านมาไม่ว่าจะทรงหว่านเสน่ห์หญิงสาวคนไหน แต่ก็เป็นเพียงการหยอกเย้าไม่เคยจริงจังสักครั้ง

“ถ้าเธอมองไม่เห็นเหรียญจารึกล่ะพระเจ้าค่ะ” เขาอดขัดไม่ได้

“เราไม่เคยวางแผนพลาดนะ” พระเนตรสีม่วงเข้มเปล่งประกาย หางพระเนตรชายไปยังตัวหมากรุกสีดำของเรย์ พระโอษฐ์แย้มกว้าง

ไลล่าส์ขี่จักรยานออกจากโรงเรียนเร็วกว่าปกติ เธอรอเพียงแค่ให้เด็กๆ ในชั้นเรียนของเธอกลับกันหมดก็ออกจากโรงเรียนซึ่งยังมีเด็กโตเล่นกันอยู่ที่สนาม ความจริงเธออยากแวบออกจากโรงเรียนในช่วงเที่ยง แต่เธอต้องช่วยดูแลนักเรียนอีกห้องเพราะครูชั้นนั้นไม่สบายทำให้เธอไม่มีเวลาว่าง ไลล่าส์รู้สึกไม่ค่อยดีเลยที่เธอไม่มีสมาธิในการสอน

ต้นเหตุของการขาดสมาธิของเธอก็คือเหรียญจารึกที่เธอใส่ไว้ในถุงผ้า

ก่อนจะถึงบริเวณก่อสร้างสะพานเธอก็ได้ยินเสียงบีบแตรจากทางด้านหลัง จึงหยุดรถข้างทางแล้วหันไปดูก็พบว่าเป็นรถกะบะของไคแลนซึ่งวันนี้ไปประชุมในโรซานน์เป็นวันที่สอง

“จะไปสะพานเหรอไลล่าส์” ไคแลนไขกระจกรถลง

“ค่ะ...” ไลล่าส์ตอบ ยิ้มให้ไคแลนไม่เต็มที่นัก “ลุงก็จะไปเหมือนกันเหรอคะ”

ไคแลนพยักหน้า

“ใช่... อยากไปดูหน่อย เห็นว่าวันนี้เริ่มงานแล้ว ไลล่าส์ไปกับลุงไหม เอาจักรยานใส่ท้ายรถก็ได้”

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวก็ถึงแล้ว ไลล่าส์ไปได้”

“ถ้างั้นเจอกันที่สะพานนะ”

ไลล่าส์มองตามรถกะบะ ชั่งใจว่าจะทำอย่างไร เธอนึกถึงเจ้าของรอยยิ้มและนัยน์ตาคมสวยคู่นั้น

ถ้าเขาเป็นเพียงแค่ ‘ผู้กองเซน’ เธอคงจะยินดีที่ได้รู้จักเพื่อนใหม่ที่คุยกันถูกคอคนนั้นมาก หาก... เจ้าฟ้าชายเซเนเธีย

ถ้าไม่มีเหรียญจารึก ไลล่าส์คงไม่กล้าไปที่สะพานเป็นแน่

ไลล่าส์มองบริเวณสะพานอย่างแปลกใจ เพราะมีผู้คนมากมายหลากหลายวัยยืนออกันอยู่รอบแนวรั้วเขตก่อสร้าง เธอจอดรถก่อนถึงเขตก่อสร้าง หยิบกระเป๋าที่วางไว้บนตะแกรงหน้าจักรยานมากอดไว้ แล้วก้าวช้าๆ ไปยังเขตรั้ว

“ไลล่าส์...” ไคแลนเดินย้อนมาหาหญิงสาว รอยยิ้มเกลื่อนใบหน้า “มีคนใจตรงกับเราเยอะเชียว”

“นั่นสิคะ... เยอะมาก” ไลล่าส์กวาดตาไปรอบๆ และพยายามมองหาร่างสูงโดดเด่น

ไคแลนมองนัยน์ตาแสดงความสงสัยของหญิงสาวแล้วหัวเราะ “นี่ไลล่าส์ไม่รู้ล่ะสิว่าทำไมคนถึงเยอะขนาดนี้”

“คะ...” ไลล่าส์สบตาพราวขำขันของอีกฝ่าย

“คนมาดูเจ้าฟ้าชายกันไง”

“เจ้าฟ้าชาย...” ไลล่าส์ทวน แปลว่าทุกคนรู้แล้วอย่างนั้นหรือว่านายทหารช่างที่มาควบคุมการก่อนสร้างคนใหม่คือเจ้าฟ้าชายเซเนเธีย

“ใช่... นี่เป็นข่าวดังของโรซานน์เลยนะ ขนาดตอนลุงประชุมอยู่ยังคุยกันเรื่องนี้เลย” ไคแลนเอ่ยกลั้วหัวเราะ “เห็นว่าเสด็จมาประจำที่ค่ายโรซานน์”

“อย่างนั้นเหรอคะ...” ไลล่าส์เอ่ยเพียงแค่นั้น รู้สึกว่าลำคอตีบตันแปลกๆ

“ฮื่อ... ลุงเองยังนึกไม่ถึงเลย นึกว่าเป็นเรื่องล้อเล่น แต่เป็นเรื่องจริงแฮะ เจ้าฟ้าชายเซเนเธียพระองค์จริงเสียด้วย” เขามองผ่านกลุ่มคนไปยังตัวสะพาน

ไลล่าส์เกือบขยำกระเป๋าซึ่งมีเหรียญจารึกอยู่ข้างใน

“เธอมาแล้วพระเจ้าค่ะ...” เรย์ลดมือที่ถือกล้องส่องทางไกลลงข้างตัว มองผ่านกลุ่มคนที่ถูกกันไว้นอกเขตรั้วก่อสร้าง

พระเนตรสีม่วงเข้มพราวขึ้น หากรอยแย้มสรวลจางลงเล็กน้อย จะเสด็จไปหาเธอในตอนนี้ได้อย่างไร

การเสด็จมาโรซานน์ครั้งนี้แม้จะเป็นการมาปฏิบัติพระภารกิจในฐานทหารช่าง แม้จะโปรดไม่ให้มีการเผยแพร่ข่าวออกไป แต่ก็ย่อมหลีกเลี่ยงได้ไม่นานนัก ไม่ถึงตอนเที่ยงรอบเขตก่อสร้างก็มีชาวบ้านแถบนี้หมุนเวียนมา ‘ดู’ พระองค์ไม่ขาดสาย

แผนการของพระองค์ไม่ได้รวมผู้คนเกือบร้อยในตอนนี้สักนิด

+++++++++++++++++++++ จบตอน ๕ ค่ะ ++++++++++++++++++

Create Date : 05 มกราคม 2552

Last Update : 5 มกราคม 2552 22:42:27 น.

22 comments

Counter : 1067 Pageviews.

แล้วทีนี้นู๋ไลลาส์จะทำอย่างไร

แล้วพี่ฬีฬาจะแต่งคู่ของเจ้าชายแสงจันทร์ไหม๊คะ

โดย: pat IP: 124.122.76.59 วันที่: 5 มกราคม 2552 เวลา:23:12:19 น.

สวัสดีปีใหม่นะคะพี่ฬี มาช้าไม่เป็นไรคะ
คิดว่าพี่ฬีคงไปพักผ่อนในช่วงปีใหม่อยู่แล้ว

กลับมาแล้ว ก็อัพบ่อยๆนะคะ คนอ่านจะลงแดงแล้วคะ คิดถึงหนุ่มหล่อทั้ง 2 องค์

โดย: pat IP: 124.122.76.59 วันที่: 5 มกราคม 2552 เวลา:23:14:22 น.

นึกว่าเราจะลงแดงคนเดียวซะอีก

คิดถึงเจ้าชายยยยยยยยยยยยยยย

โดย: raindeer summer IP: 58.64.76.177 วันที่: 6 มกราคม 2552 เวลา:0:32:27 น.

Ye, ment first read later.
HapPy HaPpY na ka.
Have a good year.

โดย: คนตามอ่าน IP: 82.45.240.171 วันที่: 6 มกราคม 2552 เวลา:1:35:35 น.

สวัสดีปีใหม่เช่นกันนะคะ คุณฬีฬา
ขอให้สุขภาพแข็งแรง คิดหวังสิ่งใดก็ให้สมความคิดทุกประการเลย..
คิดถึงเจ้าชายจริง ๆ อยากรู้ว่าครูไลล่าส์จะหนีได้แค่ไหน..

แต่ว่า ประโยคนี้น่ะตรงฐานทหารช่างสระ อะ หายไปหรือเปล่าค้า...
"ปฏิบัติพระภารกิจในฐาน ทหารช่าง"

โดย: กานต์ IP: 203.150.232.110 วันที่: 6 มกราคม 2552 เวลา:8:33:00 น.

สวัสดีปีใหม่ค่ะพี่ฬีฬา

เจ้าชายเจ้าเล่ห์จริงๆเลยค่ะ ชักสงสัยแล้วสิคะว่าเรื่องนี้จะมี 2 คู่รึเปล่า

โดย: หมีสีชมพู IP: 118.174.76.46 วันที่: 6 มกราคม 2552 เวลา:8:35:21 น.

ทำยังไง ทำยังไง
คนอ่านเองก็อยากรู้เหมือนกัน
เจ้าแผนการดีนัก
อุตส่าห์คิดว่าเผลอทำหล่น
ที่ไหนได้ตั้งใจอ่อยนี่นา

โดย: MadamMim IP: 203.149.31.118 วันที่: 6 มกราคม 2552 เวลา:11:06:13 น.

มาสักที....

ฮึ...นึกว่าเป็นอุบัติเหตุทำเหรียญตก

แต่...ที่ไหนได้ ฮึ...ไม่หยอกเลยนะเจ้าชาย

คิดจะลองใจชาวบ้าน เดี๋ยวได้โดนดีหร๊อกกกกกก.....

ฮะ....ฮา...

โดย: หนอนฮับ IP: 202.12.73.18 วันที่: 6 มกราคม 2552 เวลา:11:46:56 น.

สวัสดีปีใหม่ค่ะพี่ฬี
เรื่องกำลังสนุกเชียว พี่ฬีอย่าลืมมาอัพเร็วๆนะคะ ถ้าได้อาทิตย์ละ 2 ตอนละก็จะดีมากมาย.........

โดย: นางฟ้า IP: 203.148.160.193 วันที่: 6 มกราคม 2552 เวลา:13:37:36 น.

สวัสดีปีใหม่ค้า...มีความสุขตลอดปีนะค่ะ
นู๋นึกว่าเป็นอุบัติเหตุซะอีก ที่ไหนได้เจ้าชายตั้งใจนี่นา ตกหลุมรักชาวโรซานน์แล้วแน่ๆๆเลย

โดย: นู๋เต่า IP: 58.8.250.131 วันที่: 6 มกราคม 2552 เวลา:16:58:13 น.

ว้าว ว้าว ได้รับของขวัญในวันเปิดงานได้ ดีใจจัง

ขอให้พี่ฬีน่ารักอย่างนี้ตลอดไปนะค่ะ

โดย: ปลายฝน IP: 58.8.36.58 วันที่: 6 มกราคม 2552 เวลา:19:42:16 น.

เย้ เย้ มาแล้ว มาแล้ว
ฮิฮิ เจ้าชายวางแผนเหรอเนี่ย
แล้วไลลาส์ จะทำไงเนี่ย

มาอัพเร็วๆนะคะ รออยู่

โดย: sweeT IP: 203.158.4.114 วันที่: 6 มกราคม 2552 เวลา:23:02:17 น.

สวัสดีปีใหม่ค่ะ...

โดย: pimpagee

วันที่: 7 มกราคม 2552 เวลา:10:23:45 น.

น่ารักจังนะเจ้าชายแกล้งทำเหรียญหล่นซะด้วย สนุกมากเลย ปลื้มมากค่ะคุณฬี

โดย: kikkok IP: 61.7.135.34 วันที่: 7 มกราคม 2552 เวลา:13:06:35 น.

คิดว่าเป็นอุบัติเหตุทำเหรียญตกแล้วทำไมกลายเป็นเหตุจงใจไปได้นี่
ขอเป็นกำลังใจให้คุณฬีฬานะค่ะ

โดย: ปูน IP: 125.27.245.10 วันที่: 8 มกราคม 2552 เวลา:10:27:51 น.

สวัสดีปีใหม่ 2552 ค่ะ คุณฬี ขอให้งานเขียนลื่นไหล นิยายขายดิบขายดี มีมิตรดี ๆ มากมาย มีความสุขกาย สุขใจ มีเงินทองไหลมาเทมา ร่ำรวย ร่ำรวย นะคะ

โดย: โอ๋ IP: 202.57.188.3 วันที่: 9 มกราคม 2552 เวลา:7:43:41 น.

หมั่นใส้พระเอกจังเลย เจ้าแผนการนัก

โดย: ngek IP: 203.144.220.241 วันที่: 9 มกราคม 2552 เวลา:15:03:29 น.

ที่แท้ก็ตั้งใจทำเหรียญจารึกตกให้ไลล่าส์เก็บเหรียญไว้นี่เองเจ้าเล่ห์จริงๆน้าเจ้าชาย

โดย: mimny

วันที่: 9 มกราคม 2552 เวลา:15:36:13 น.

สวัสดีค่ะดิฉันเป็นตัวแทนของwww.thaibookcafe.com/bookได้อ่านหนังสือของคุณแล้วชอบมากๆค่ะคุณเขียนได้ดีมากๆและหน้าอ่านมากๆ ดิฉันสนใจในหนังสือของคุณและเนื้อเรื่องของคุณอยากจะขออนุญาติเอาต้นฉบับมาจัดเรียงหน้ากระดาษเพื่อให้หนังสือของคุณได้ลงตีพิมพ์โดยไม่เสียค่าใช้จ่ายใดๆค่ะ กรุณาติดต่อมาที่ //www.noonid2550@hotmail.com ขอขอบคุณค่ะ

โดย: noonid2550@hotmail.com IP: 61.90.13.180 วันที่: 14 มกราคม 2552 เวลา:21:58:31 น.

อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ

โดย: เจี๊ยบ IP: 117.47.169.118 วันที่: 17 มกราคม 2552 เวลา:15:33:16 น.

อยากอ่านด้วยคนhttps://www.bloggang.com/emo/emo15.gif

โดย: คนตามอ่าน IP: 82.45.240.171 วันที่: 19 มกราคม 2552 เวลา:4:36:36 น.

มาเจอเจ้าชายช่างวางแผนซะแล้ว นางเอกเราจะทำงัยค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุก ๆ ค่ะคุณฬี
(ชอบตรงเหรียญจารึกเนี่ย โรแมนติกดีนะค่ะ ถ้าของไทยเรา มิต้องแลกบัตรประชาชน เหรอค่ะเนี่ย อิอิอิ)

โดย: arso IP: 14.207.245.203 วันที่: 18 เมษายน 2555 เวลา:14:13:47 น.