วันนี้...วันพระแรม ๑๕ ค่ำ เดือน ๑๐ เรารู้อยู่...แต่เราไม่รู้ทัน...(...หมายถึง รู้ไม่ทันอารมณ์ที่เกิดขึ้นด้วยความไม่สมดั่งใจ)
วสันต์ฤดู เข้าสู่เหมันต์ฤดู....ดู ดู...ก็คล้าย ๆ กับความคิดของเราเหมือนกันเน๊อะ.... บางคราว...ก็เหน็บหนาวเพราะความคิดโลภมาก.... บางครั้ง...ร้อนรน จนทนไม่ไหวเพราะความคิดโกรธา... บางเวลา...รู้อยู่และรู้ทัน...หันดูความคิดพิจารณาตามความจริง ทิ้งทั้งโลภ-โกรธ-หลง คงไว้แต่ความสงบนิ่ง
ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่ว่า...ความคิดโกรธมันทำลายตับ ทำลายอารมณ์อันสุนทรียภาพ ทำลาย ความสัมพันธ์อันดี ทำลายอารมณ์ในทางความคิดสร้างสรรค์ต่าง ๆ นา ๆ สารพัน อย่างนี้เรียกว่า รู้อยู่....แต่รู้ไม่ทัน... ไม่จำเป็นต้องรู้ทุกเรื่องของผู้อื่นคิด... แต่ต้องรู้ทุกเรื่องที่เราคิด...
หยุด...เอาใหม่ อะไรควรคิด...ควรคิดอะไร... เราไม่สามารถปรับความคิดเข้ากับ สิ่งหนึ่งได้หรือผู้อื่นได้ แต่เราสามารถเข้าหาธรรมได้ นั่นคือปรับเข้าหาตามความเป็นจริง ปรับความเข้าใจและยอมรับ ตามความจริง
เมื่อเรายอมรับ...เราย่อมรู้ทัน เช่น เมื่อไม่สมดั่งใจ...อ๋อ...ถ้าโกรธพูดอะไร ๆ ไป ผู้นั้นตอบกลับเราโมโห... โอ้โฮ...มันไม่หยุด...อารมณ์มันชักพาไปเรื่อย...เรื่อย สุดท้ายเราคิดตามจริง... เสียใจ ถ้าเราช้าลงนิดนึง...เราจะเห็นการไหลของภาพอารมณ์ต่อเนื่องเสมือนหนึ่ง สายน้ำที่ไหลจากที่สูงลงสู่ที่ต่ำ...เมื่อเป็นเช่นนี้... เราต้องรู้อยู่...และเราต้องรู้ทัน
ฉะนั้น วันพระนี้... ขอเธอโปรดพิจารณาเอง....เถิด เมื่อเรายอมรับ...เราย่อมรู้เท่าทัน...


|
ทำได้ดีเหมือนเดิม ขอให้มีกำลังใจเขียนต่อไปๆ