ช่วงไปญี่ปุ่นพี่โทชิและโอก้าซัง ก็น่ารักมากๆเลยค่ะ ทำกับข้าวให้กินเกือบทุกวันเลย เก่งก็
ช่วยโอก้าซังทำงานบ้านนิดๆหน่อยๆ เท่าที่จะช่วยได้ นี่คืออาหารทีโอก้าซังทำให้ทานค่ะ
จานนี้เป็นอาหารที่พีโทชิทำให้กินค่ะ เก่งก็มีหน้าที่นั่งกิน พี่โทชิทำให้กินเสร็จก็เก็บจานไปล้าง
แล้วก็เอาอย่างอื่นมาเสริฟ ^__^ เก่งก็นั่งกินไป เล่นเฟสบุคไป อิอิ
แล้วมีวันนึง ที่ครอบครัวพี่ชายพี่โทชิมาทานข้าวทีบ้านค่ะ เก่งก็อยากลองทำอาหารไทยให้เค้าทาน พอดีเก่งเอากุนเชียงไปจากโคราช ก็กะว่าจะลองทำ ยำกุนเชียงดู แต่ด้วยความที่คิดว่า ไม่ต้องทอดก็ได้ เราอบก็ได้มั้ง ปรากฏว่า อบมาแล้ว เป็นแบบนี้ค่ะ
ไหม้หมดเลย แถม สัญญาณเตือนไฟไหม้ของบ้านก็ร้อง เพราะควันของกุนเชียงที่อบ เต็มบ้านไปหมดเลยค่ะ โอก้าซังต้องปีนขึ้นไป ปิด สัญญาณ ให้หยุดร้อง โอก้าซังบอกว่าตั้งแต่ติดมา นี่เป็นครั้งแรกทีสัญญาณนี้ดัง T_T
หลังจากที่เก่งเห็นสภาพของกุนเชียงเก่งก็คิดว่า มันคงกินไม่ได้แล้ว บอกใหโอก้าซังทิ้ง แต่โอก้าซังใจดีมากค่ะ บอกไม่เป็นไร ตัดออกก็กินได้แล้ว พอตัดดำๆออก ก็เหลือส่วนขาวๆด้านในทานได้จริงๆค่ะ สุดท้ายก็ได้ ยำกุนเชียงมา จริงๆ รู้สึกว่าตัวเองทำเรื่องน่าอายมากๆเลยค่ะ เพราะเก่งก็แค่อยากทำยำกุนเชียง อยากให้เค้าประทับใจ แต่ไปสร้างความวุ่นวายให้บ้านเค้าซะงั้น --" พอพีโทชิกลับมาจากทำงาน ก็เล่าให้ฟัง ตอนกินข้าวพร้อมกัน ทุกคนก็ขำกัน บอกว่า วันนี้สนุกมากๆ เพราะเก่งทำให้บรรยากาศ สนุกสนาน เอ้าา กลายเป็นแบบนั้น ก็ถือว่า ดีไป เฮ้ออ โล่งใจแทบแย่
ส่วนวันอื่นๆ พีโทชิก็พาไปเทียวเกียวโตค่ะ แต่ไม่ค่อยได้ถ่ายรูปมาเพราะว่า แบตกล้องก็หมด
แบตโทรศัพท์หมด
พีโทชิพาไปดูสวนหิน ที่ดังมากก และ บอกว่าสวยมาก แฮะๆ เก่งก็นั่งมองอยู่นาน ณ ตอนนั้น
มองยังไงไม่ค่อยเห็นความสวย คิดว่า สวนนี้สวยตรงไหน แต่พอวันนี้ มานั่งมองใหม่ดีๆ รู้สึกว่า
อื้มมมม สวนนี้ ดูแล้ว สบายใจอย่างบอกไม่ถูกเนอะ
รูปนี้พี่โทชิแอบถ่ายตอนเก่งรอพีโทชิทำรายงานไปจนเผลอหลับค่ะ สงสัยเก่งจะอ้าปากกว้างแน่ๆเลย พีโทชิก็เลยไปหาที่ปิดปาก แถมวาดรูปไว้ซะด้วย มาปิดให้ซะงั้น 5555555
และไปรอบนี้ เก่งได้ไปเจอกับ เพื่อนๆ bloggang 2 คน ค่ะ รู้จักกันผ่านบลอกมานานมากๆแล้ว
เกือบ 4 ปีแล้วมั้งตั้งแต่ที่ติดตามบลอกกันมา ตอนแรกเกือบไม่ได้เจอแล้ว เพราะเก่งเองก็ไม่รู้ว่า
วันไหนสามารถออกไปหาเพื่อนได้ เพราะอยู่กับโอก้าซัง ก็เกรงใจท่าน เผื่อท่าน อยากให้เราอยู่ด้วย ^^
เพื่อนน่ารักทั้งสองคนเลยค่ะ ไปทานอาหารไทยกัน ไปเดินตามหาไม้กอล์ฟ ของคุณพ่อเก่ง
ที่ท่านอยากได้ เก่งก็ตั้งใจไปดูไม้กอล์ฟให้คุณพ่อ แต่ดันลืมรูปภาพ ที่พริ้นไว้มาจากเมืองไทย ก็เลยได้เอมมี่กับน้องโอ๋ มาช่วยเดินหาร้านไม้กอล์ฟ ทั้งๆทีไม่มีรูปตัวอย่าง ไปเดินเทียวร้านเสื้อผ้า น่ารักๆ ด้วยกัน แถมเอมมี่ยังให้ของขวัญแต่งงาน เป็นเซต อาบน้ำ น่ารักมากๆเลย ขอบคุณมากนะจ๊ะสำหรับมิตรภาพดี ที่มีให้กันมาตลอด 4 ปี
น้องโอ๋ น่ารัก เหมือนที่เก่งจินตนาการไว้ เป๊ะ ๆ คือ เป็นเด็กหน้าตาน่ารัก ร่าเริง คุยเก่ง อยู่ด้วยแล้วโลกสดใสมากๆ ส่วนเอมมี่ ก็เรียบร้อยและหน้าหวานมากกกกกก เป็นคนคิดอะไรแบบผู้ใหญ่ ๆ รอบคอบ เก่งคิดว่า การที่แต่ละคนเขียนบล๊อก จริงๆแล้วบุคลิกของแต่ละคน ก็จะเหมือนในบล๊อกเลยนะคะ คือ เหมือนกับ ตัวจริงเป็นยังไง ตัวอักษรที่ถ่ายทอดออกมา ก็เป็นแบบนั้น ทำให้ ตั้งแต่แรก เก่งก็จินตนาการถึงน้องโอ๋ และเอมมี่ แบบนั้นตั้งแต่แรกเลยล่ะ และก็รู้สึกว่า ใช่จริงๆด้วย อิอิ
และรูปสุดท้ายนี้ พีโทชิแอบถ่ายบนรถไฟไปสนามบิน วันที่จะต้องกลับเมืองไทยคะ เศร้ามากเลยตอนต้องกลับ แต่ก็คิดไว้แล้วว่าจะไม่ร้องให้ แต่ก็อดเศร้าไม่ได้ สุดท้ายก็ร้องให้ แต่ก็พยายาม
ไม่ร้องเยอะ กลัวว่าตัวเองจะหยุดไม่ได้ แล้วจะอายเค้าเปล่า ๆ T__T รอบนี้เก่งก็หวังว่า จะเป็น
การแยกกันครั้งสุดท้ายของเราซะที หวังว่า คงได้อยู่ด้วยกัน เร็วๆค่ะ บลอกนี้คงลาด้วยภาพเหงาๆ ของเก่งแล้วกันนะคะ ไว้เจอกันใหม่บลอกหน้านะคะ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [
น้องเก่งโชคดีมากค่ะ...ที่มีครอบครัวน่ารักแบบนี้..ตอนนี้ก็แค่อดทนรอวันได้มาอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตาแบบสามีภรรยาเต็มรูปแบบ
อาหารที่คุณแม่ทำน่ากินจังเลยค่ะ...
ปล.ขอบคุณค่ะสำหรับกำลังใจทีส่งมาให้ ขัดข้องทางเทคนิคนิดหน่อยแต่ผ่านไปได้ด้วยดีค่ะ