คุณแฟนเค้าคงยุ่งจริงๆค่ะ คิดซะว่าคุณแฟนทำงานยุ่งเพราะอนาคตที่ดีของคุณสองคนไงคะ

"เด็กบอกเราว่า อยากร้องเพลงนี้ เราก็เอาเลยลูก เต็มที่ อะไรทำแล้วมีความสุข ทำไปเลย สนับสนุน เพราะอย่างน้อยการกล้าแสดงออก ก็ ถือว่าเด็กประสบความสำเร็จแล้ว"
^
^
^
ขำตรงนี้ค่ะ

อ่านแล้วนึกถึงหลานๆค่ะ หลานๆของจิ้งอยู่ป.1 กับชั้นอนุบาลค่ะ พยายามผลักๆดันๆให้เล่นกีฬาและทำกิจกรรมค่ะ แล้วก็มักจะเจอเรื่องขำๆประมาณนี้ล่ะค่ะ

พี่เก่งไม่เหงาหรอกนะ เพื่อนบล็อกเยอะแยะ
แอบเข้าใจนะคะ ระยะทางทำให้เกิดระยะห่างที่มองไม่เห็น
แต่เราก็ต้องเข้มแข็งนะคะ ผ่านมากันขนาดนี้แล้ว
ถ้าคนจะใช่ ยังไงก็จะต้องใช่ค่ะพี่เก่ง สุ้ๆค่ะ

มาแจ้งลากิจนะคะพี่เก่งคนสวย..ขอบคุณงามๆสามทีค่ะ

ก๊อกๆ ขอบคุณเธอมากนะ

อืมม มีแฟนก็อดคิดถึงไม่ได้ อยากคุย อยากฟังเสียง เราก็เพิ่งเข้าใจนะ

ต่อไป เราจะไม่ปิดเครื่องอีกแล้ว ..

พี่เก่งค้า

กิจกรรมเยอะจริง เหนื่อยจริงนะคะเนี่ย

เข้าใจค่ะ
ยิ่งตอนเหนื่อยๆ ก็ยิ่งอยากได้กำลังใจ
อยากรู้สึกมีคนอยู่ข้างๆ ยิ่งกับคนที่เรารัก ก็ยิ่งอยากได้ทำกิจกรรมด้วยกันมากๆ

ตามที่พี่พูด ถ้าคุณโทชิเค้ายุ่ง มันก็เป็นเรื่องที่ต้องยอมรับ
แต่ถึงยังไง มันก็เหงาๆเนอะคะ เข้าใจค่ะๆ
แต่ยังไงก็สู้ๆต่อไปนะคะ
รอให้ถึงวันที่จะสามารถอยู่ด้วยกันได้ทุกวัน
วันนั้นต้องมาถึงแน่ๆค่ะ

เห็นงานลอยกระทงแล้วนึกถึงตอนที่พี่เป็นเด็กนะจะพากันไปเอาใบตองมาห่อทำกระทง และไปเที่ยวงาน ช่วงเป็นเด็กในตอนนะเป็นช่วงที่มีความสุขในวัยเด็กนะ เห็นนักเรียนของน้องเก่งในวัยนี้แล้วโตขึ้นขอให้พวกเขามีอนาคฅที่สดใสกันทุกคนนะค่ะเพราะมีคุณครูที่น่ารักแบบน้องเก่งคอยสอนค่ะ

ขอบคุณนะคะที่แวะไปเยี่ยมและเขียนคอมเมนต์ไว้ที่ blog
จากที่อ่านเข้าใจว่าคงเป็นคุณครูใช่หรือเปล่าคะ การเป็นครูสมัยนี้ไม่ใช่ง่ายเลยแต่อย่างไรก็ตามขอให้น้องคิดอยู่เสมอว่าเราเป็นผู้ถ่ายทอดความรู้ไม่ว่าจะเป็นวิชาการหรือการใช้ชีวิตในสังคมและเป็นตัวอย่างให้กับเด็ก เพราะเมื่อพวกเขาได้สำเร็จการศึกษาและจะออกไปสู่โลกกว้างเมื่อนั้นเขาจะนึกถึงคำสั่งสอนของครูค่ะ

ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ

หวัดดีจ๊ะ คุณครูที่น่ารัก
แอบตามมาอ่าน ความเหงา น้อยใจ บางครั้งมันก็เกิดขึ้นได้แน่นอนอยู่แล้ว
เป็นเรื่องธรรมดาของใจมนุษย์นี่นา จริงป่ะ ??

ทำงาน มีความสุขกับงาน เพราะดูจากที่เล่าก็เหมือนจะมีความสุขกับงานนา..

แอบสงสารนิด ตรงต้องลอยกระทงคนเดียวมายี่สิบกว่าปีนี่สิ ..
เอาน่า ๆ แอบเป็นกำลังใจให้จ้า ..

สองพี

เก่งยังดี ยังมีคนให้รัก ให้คิดถึง
พี่ดิ ไม่มีใครเลย

ฉะนั้น จงมีความสุขซะ

ชอบตอนลงท้ายจัง รักแบบมีสติดี

ชอบไอเดียของคุณเก่งในการให้กำลังใจเด็กจังเลยค่ะ เพราะเด็กๆเฟินเจอแต่คุณครูดุ ฝังใจมาก 555

เวลาเหงา เวลาเศร้า ลองยิ้มดูสิคะ ยิ้มแบบไม่ต้องมีสาเหตุนี่ล่ะ สำหรับเฟินไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ถ้าฝืนตัวเองให้ลองยิ้มๆดู เหมือนอารมณ์ม้นจะรู้สึกดีขึ้นได้เอง

บางทีเดินเล่นในเมือง กำลังเหม่อๆ น้อยใจกับเรื่องราวของตัวเอง แต่พอมองไปรอบๆตัวแล้ว รู้สึกว่าโลกใบนี้สวยขึ้นอีกเยอะเลยล่ะค่ะ

ยังไงคนที่คุณรักเค้ายังอยู่ข้างคุณเสมอ เราต้องสดใส พร้อมจะเป็นกำลังใจ พร้อมจะยิ้มให้เวลาที่เค้าเหนื่อยนะคะ

สู้ๆค่ะ ^^

มาแอบปาดน้ำลายไข่ตุ๋นอ่ะ น่ากินมากอ่ะ สุขสันต์วันพ่อนะ เกี่ยวมั้ยเนี่ยยยยยย

มาอยู่เป็นเพื่อนคุณครูน้องเก่งคะ จะได้ไม่เหงาคะ..
ดีนะคะอยู่กะเด็กๆ ทุกวัน สนุกดีออก เด็กๆ ก็คง
สนุกดีที่มีคุณครูน่ารักๆ อย่างงี้

รักษาสุขภาพด้วยนะคะ

ขอบคุณที่ไปเยี่ยมที่บล๊อกนะคะ จขบ.น่ารักจัง

อย่าคิดมากค่ะคุณเก่ง พี่(น่าจะเป็นพี่เนอะ)พี่ก็เป็นช่วงแรกๆที่คบกันกับแฟนเพราะอยู่ไกลกันคนละซีกโลกเลยล่ะค่ะ ห่างกันครึ่งค่อนวันต้องอดทนตื่นเช้ามาคุยกัน เค้าก็ต้องรีบกลับบ้านมาเจอพี่ออนไลน์ เจอกันปีละสองสามครั้งครั้งละสองอาทิตย์-หนึ่งเดือน เป็นอย่างนี้มาสองปีกว่า หากเราคบกับใครแล้วยิ่งคบยิ่งรู้จักก็ยิ่งวางใจ สบายใจที่ได้คบหากัน ไม่ทำให้ไม่สบายใจ ไม่ร้อนรนพี่ว่าเค้าคือคนที่ใช่ค่ะ แต่หากยิ่งคบไปยิ่งเศร้า ยิ่งทุกข์ ทำตัวมีความลับตลอด พี่ว่าเราถอยออกมาอีกว่า แต่สำหรับเรื่องความเหงา ความเศร้านี่มีกันทุกคนสำหรับคนที่รักทางไกล แต่จะมากน้อยต่างกัน

พี่เป็นแค่ 3 เดือนแรก พอเรียนรู้กันไปมากขึ้น พี่ก็รู้สึกว่าเค้าไว้ใจได้ ไม่ได้ติดแจ หรือตั้งหน้าตั้งตารอเค้าจนเรากระวนกระวายใจ หาอะไรทำเพลินๆระหว่างรอเค้าโทรหลับหรือออนไลน์ดูนะคะ หากโทรไปไม่รับ และไม่โทรกลับบ่อยๆขึ้นก็ไม่ต้องเซ้าซี้ค่ะ หากทำตัวห่างเกินมากนักก็ต้องทบทวนความสัมพันธ์กันไปเลยว่าจะเอายังไง เพราะแม้ว่าโทรไปไม่รับเพราะยุ่งแต่เลิกงานก็น่าจะโทรกลับหรือส่งเมลมาก็ยังดีว่ามั้ย เพื่อรักษาความรักไว้

พี่ว่าตอนนี้เก่ควรใจเย็นๆก่อนเนอะอย่าคิดไปไกลมากมาย เรายังมีหน้าที่การงานที่ดีทำ พ่อ แม่ คนรอบข้างที่คอยให้กำลังใจ อย่าหมกมุ่นคิดมากกับเรื่องที่ยังไม่เกิดขึ้น ปล่อยทุกอย่างเป็นเรื่องของธรรมชาติค่ะ ใช่ก็คือใช่ หากรักแล้วทุกข์มากกว่าสุขก็ถอยออกมาก็เท่านั้นเองค่ะ เข้มแข็งนะคะ

เอาแล้วไงครูเก่ง.. เหมือนกับจะยุ่งๆ แต่ก็อดแว่บหงอยไม่ได้นิ

อ่ะน่า.. เป็นทำมะดาค่ะคุณครูสำหรับรักทางไกล อย่าท้อนะคะ เข้าใจเขาหน่อยเรื่องงานกับคนญี่ปุ่นนี่ โดยเฉพาะสายงานอย่างพี่โทชิของน้องเก่งนี่ ท่าหนักหนาเอาเรื่องอยู่

เป็นกำลังใจให้ฝ่าฟันต่อไปค่ะ สักวัน.. เก่งคงจะรู้เองว่าควรจะตัดสินใจเดินไปทางไหนเมื่อวันที่ถามตัวเองได้แน่ใจแล้ว สู้ๆๆ ค่ะคุณครู..

เป็นกำลังใจให้คุณครูสาวคนสวยนะคะ ตอนเรียน ม.ต้นก็มีกิจกรรมแบบนี้เหมือนกัน ประกวดร้องเพลงไม่เคยลองนะคะ เคยมีแต่ร้องเพลงหน้าห้องเรียนวิชานาฎศิลป์ อายแทบตาย กิกิ

อยู่กับเด็ก ๆ ก็เป็นอะไรที่สนุกดีนะคะ

อยากกินไข่ตุ๋นแบบไทยบ้างจังเลยค่ะ

คิดซะว่า มันเป็นเวลาที่เราได้ใช้ชีวิต single ได้อย่างเต็มที่สิจ๊ะ อีกหน่อยถ้าต้องอยู่ด้วยกันแล้วเก่งอาจจะเสียดายเวลาที่ได้ไปไหนมาไหนคนเดียวก้อได้นะ พี่ก้อเคยผ่านเวลาสับสน เหงา มีแฟนเหมือนไม่มี มาก่อนเหมือนกัน เพราะเวลาเค้างานยุ่งเค้าก้อหายหัวไปอย่างงี้ พอพี่ทำงานกับคนญี่ปุ่นมานานๆเข้าถึงรู้ว่า งานมันคือชีวิตจริงๆ เวลางานยุ่งนี่แทบไม่มีเวลาไปคิดเรื่องอื่นเลย แต่บางทีพอเราทำสำเร็จได้พักแล้ว ก้อจะนึกถึงคนรักเองแหละจ้ะ หวังว่าเค้าจะเสร็จธุระเร็วๆแล้วมาทำให้เก่งหายเหงาเร็วๆนะ ความสัมพันธ์แบบนี้กับคนญี่ปุ่นพี่ว่าไม่แปลกหรอก อีกหน่อยพอมาเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วก้อเหมือนถูกมัดขาติดกัน หนีกันไม่พ้นไปเอง อิอิ (พูดซะน่ากลัว พี่หมายถึงพออยู่ด้วยกันแล้วมันก้อจะมีความเคยชินใหม่เกิดขึ้น คือจากคนที่กดโทรศัพท์หาใครก่อนไม่เป็นเลย ก้อกลายมาเป็นโทรเช้าโทรเย็นได้เองแหละจ้ะ)

ปล. เก่งหน้าใส ตาแป๋ว จังเลย

มาช้ายังดีกว่าไม่มา มาให้กำลังใจค่ะ

เคยเป็นค่ะ อาการหนักกว่า อิอิ ร้องไห้ผ่านโทรศัพย์เลยแหละ แต่ต้องเข้าใจ บางทีก็ยุ่งจริงๆนะ อะไรแบบนี้

ทำใจร่มๆนะคะ

เดี๋ยวพี่โทชิว่าง ก็ต้องรีบโทรมาแน่ๆ