Bloggang.com : เมฆชรา : กาหรือหงส์ ตอน ๒๐

กาหรือหงส์ ตอน ๒๐

กาหรือหงส์ ตอน ๒๐

เด็กหนุ่มเตรียมจะถลาไปดึงคนทั้งสองไว้ แต่ก็ต้องชะงักมือไว้แค่นั้นเมื่อเห็นคนทั้งสองร้องไห้และทรุดตัวลงไปนั่งกับลานหินใกล้หน้าผาเพียงนิดเดียว ไม่ได้กระโจนไปข้างหน้าอย่างที่ได้วิตกไว้ในตอนแรก อิสราถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะตรงเข้าไปประคองทั้งสองให้ถอยออกมาจากหน้าผาที่ลมพัดแรงกรรโชกขึ้นเรื่อย ๆ จนแทบจะยืนไม่ติดพื้นแล้ว ..

คนทั้งสามเดินลงมาจากเขาโดยไม่พูดไม่จากันเลย อิสราแว่วยินสองสาวร้องไห้กระซิก ๆ เหมือนคนที่ผ่านเมฆหมอกแห่งความชั่วร้ายมาสด ๆ ร้อน ๆ

จนกระทั่งมาถึงท้ายหมู่บ้านคนทั้งสามก็พบเจอกับสาวซ่าส์ที่มากันครบทีม ขาดแต่เพียงมะยมกับหยาดทิพย์ที่กำลังจะเดินสวนกัน เมื่อสาวๆ จะเอ่ยปากถามเรื่องราวความเป็นมาทั้งหมดก็พบแต่เพียงมะยมยกมือโบกไปมานัยความหมายว่า อย่าเพิ่งพูดหรือตั้งคำถามอะไรในตอนนี้ เอาไว้คุยกันวันหลัง ทุก ๆ คนจึงเดินเข้าหมู่บ้านด้วยความเงียบกริบที่ปกคลุมตลอดเส้นทางการเดินทาง แต่มิวายที่จะมีเสียงใส ๆ ของใครบางคนเอ่ยแซวขึ้นมาลอย ๆ ว่า …

“ พวกเราไม่ได้ร่วมกิจกรรมเดินทางไกลกับทางโรงเรียนในวันนี้ สงสัยยายรักยมจะอดได้เกรดสี่แล้วแน่ ๆ น่าเสียดายจังอุตส่าห์สะสมมาตั้งนาน ”

“ นังส้ม!เค้ากำลังซีเรียสกัน แกหุบปากหมาๆไว้หน่อยได้มั้ย ไม่อ้าปากเห่าก็ไม่มีใครเขาว่าหรอกนะ ”

“ ไม่เป็นไรหรอกจิ๊บ มันเรื่องจริงนี่ ฉันทำใจได้แล้ว ..”

มะยมตอบสวนกลับมาด้วยน้ำเสียงอ่อย ๆ คล้ายจะสะอื้นไห้ในลำคออยู่ลึก ๆ เด็กสาวประหวัดนึกไปถึงครูพล ผู้เป็นพ่อที่วาดหวังกับการเรียนอันยอดเยี่ยมของลูกสาวคนเล็กที่ไม่เคยได้คะแนนหรือเกรดเฉลี่ยต่ำกว่าสี่ในการเรียนตั้งแต่ขั้นอนุบาลจนกระทั่งจะจบชั้นมัธยมปีที่ 6 ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า …

เด็กสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ในระหว่างความเงียบเข้ามาปกคลุมการเดินทางกลับแคมป์ที่พักอีกครั้ง แต่มิวายที่จะอดลอบมองไปยังคนร่างสูงที่ใบหน้าคมสันเปื้อนไปด้วยเหงื่อไคล เศษดินเศษหญ้า ดูมอมแมมไปทั้งเนื้อทั้งตัว แต่รอยยิ้มพิมพ์ใจยังคงฉายออกมาให้คนมองอยู่เป็นระยะๆ มะยมเบือนหน้ากลับมามองทางเดินที่ขณะนี้จวนจะถึงหมู่บ้านป่าน้ำไคร้แล้ว

------------------------

“ เธอจะเอาเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นอย่างนั้นมาอธิบายให้ครูฟัง มันไม่มีประโยชน์อะไรหรอกนะนายอิสรา เธอก็ได้ยินครูเมตตาประกาศหน้าแถวในวันนั้นแล้วนี่นาว่าถ้าใครไม่ร่วมเดินทางไกลกับกิจกรรมที่ทางโรงเรียนจัดขึ้น คะแนนจิตพิสัยที่จะช่วยนักเรียนจะมีคะแนนเป็นศูนย์ ”

“ ผมเข้าใจครับอาจารย์ แต่ผมเพียงอยากจะมาขอร้องอาจารย์ช่วยกรุณาทบทวนคะแนนในการให้ในครั้งนี้อีกสักครั้ง เพื่อช่วยเพื่อนผมคนหนึ่ง..”

เด็กหนุ่มอธิบายพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้เพื่อขอร้องอย่างจริงใจ

“ ความจริงครูก็อยากจะช่วยยายมะยมนะอิสรา แต่นายได้เคยฟังเหตุผลที่ยายมะยมอ้างกับคณะอาจารย์ว่าไม่ไปร่วมกิจกรรมเดินทางไกลมามั้งหรือเปล่า ”

ครูประสงค์เอ่ยสะบัดน้ำเสียงขึ้งเครียดในอารมณ์ขึ้นมาบ้าง ก่อนจะพูดต่อไปด้วยท่าทีที่เบื่อหน่ายกว่าตอนแรกมาก

“ พวกเด็กสาว ๆ พวกนั้นเข้ามาอธิบายเรื่องราวไร้สาระอะไรก็ไม่รู้กับครูเป็นวักเป็นเวร น่าเบื่อหน่ายจริง ๆ เด็กพวกนี้ ..”

“ เพื่อนๆ มาเล่าอะไรให้ครูฟังครับ ..”

เด็กหนุ่มเอ่ยไปอย่างแผ่วเบาและอดกลั้นอย่างที่สุด

“ จะมีอะไร้ ก็แค่มาเล่าให้ฟังว่ายายเด็กหยาดทิพย์อกหักจากคนรักเก่าตามประสาวัยรุ่นเลยคิดจะฆ่าตัวตาย พวกเด็กพวกนั้นก็เลยออกไปห้าม เลยไปร่วมกิจกรรมเดินทางไกลไม่ทันเรื่องทั้งหมดก็มีแค่นี้ … ครูเมตตาเลยมาบอกครูว่าเห็นควรตัดคะแนนจิตพิสัยทั้งหมดทุกคน เพื่อไม่ให้เป็นเยี่ยงอย่างรุ่นน้อง ๆ ..”

“ ครูครับ … ผมจะขอร้องท่านพ่อให้ช่วยบริจาคเงินช่วยเหลือโรงเรียนเพิ่มเติมอีกจะได้มั้ยครับ..”

“ โอ ..จริงเหรออิสรา แล้วท่านชายจะมาโรงเรียนอีกเมื่อไหร่..”

คนพูดเริ่มมีกิริยาที่เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ น้ำเสียงแหววหวานขึ้นมาทันใด จนคนร่างสูงเริ่มจะทนนั่งไม่ติดกับที่จริง ๆ แล้ว ..

“ วันพรุ่งนี้ครับ ผมจะพาท่านพ่อมาหาอาจารย์ที่ห้องพักครูนี่ ไม่ทราบว่าอาจารย์พอจะว่างหรือเปล่า”

“ ครูว่างเสมอสำหรับท่านชายปกรณ์เทวา ..”

“ แต่ครูครับ ..ผมมีข้อแลกเปลี่ยนอยู่สองข้อที่ครูต้องทำตามคำขอร้องของผมอย่างเคร่งครัด..”

ผู้อาวุโสกว่าทำท่าครุ่นคิดทบทวนผลได้ผลเสียอีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะแย้มยิ้มออกไปในทันทีเมื่อคิดดีแล้ว

“ ว่าข้อตกลงของเธอมาสิอิสรา จะให้ครูช่วยอะไร..”

“ เรื่องที่หนึ่งผมอยากจะให้ครูช่วยพูดกับอาจารย์เมตตาเพิ่มคะแนนจิตพิสัยที่หักไปสิบคะแนนคืนให้มะยมไป เพราะเธอคือความหวังของโรงเรียนเราที่จะสร้างชื่อให้ ถ้าเกรดเฉลี่ยของเราได้ต่ำกว่า 4.00 เราจะสู้เด็กในเมืองหรือเมืองใหญ่อื่นๆ ไม่ได้ ผมอยากให้ครูช่วยในเรื่องนี้ ส่วนอีกเรื่องหนึ่งผมอยากให้ครูรับผิดชอบเลี้ยงดูพ่อกับแม่ของหยาดทิพย์ตามสมควร ครูอย่าปฏิเสธว่าไม่ได้เป็นพ่อของเด็กในท้องนั่น … และผมอยากขอร้องให้ครูเลิกโกหกกับคนอื่น ๆ เสียที ผมว่ามันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะหลอกลวงกัน ..”

อิสราพูดไปด้วยความรู้สึกอัดอั้นมาจากการฟังเรื่องราวตั้งแต่ต้น แต่ในใจก็รู้สึกเกรงกลัวปัญหาที่ตามมาคือ ความก้าวร้าวผู้ใหญ่ แต่เด็กหนุ่มคิดได้แต่เพียงว่าอยากจะช่วยเหลือเพื่อนเท่านั้น ..

“ นายอิสรา … เธอยังเป็นเด็กยังไม่เข้าใจโลกกว้างอะไรเลย ครูหวังว่าสักวันเธอจะเข้าใจในสิ่งที่ครูกำลังทำอยู่ เรื่องยายมะยมครูรับปากว่าจะไปพูดกับครูเมตตาให้ ส่วนเรื่องหยาดทิพย์ ครูขอบอกเป็นครั้งสุดท้ายว่า ครูไม่เคยไปทำเรื่องเหลวไหลเช่นนั้นแน่นอน … วันนี้นายกลับไปก่อน พรุ่งนี้พาท่านชายมาพบครูตามที่ได้ตกลงกันไว้ ครูขอร้องนายอยู่อย่างว่าอย่าแพร่งพรายเรื่องหยาดทิพย์ให้ใครในโรงเรียนรู้เป็นอันขาด แล้วนายจะได้ในสิ่งที่ต้องการทั้งหมด เมื่อครูได้รับสิ่งที่ตกลงกันไว้เพียงพอ สมน้ำสมเนื้อ …”

“ ครับอาจารย์…ตกลงตามนี้พรุ่งนี้ผมพาท่านพ่อมาหาอาจารย์ที่ห้องตามที่ตกลงกันไว้ ..”

“ เอาล่ะ! ไปได้แล้วครูจะผ่านหนังสือก่อน..”

“ ผมลาเลยครับอาจารย์ ..”

อิสราเดินคล้อยหลังครูพักตร์พิไลที่เดินสวนเข้าไปในห้องด้วยหน้าตาบูดบึ้งไม่ยิ้มรับ ไม่มองมาทางเด็กหนุ่มที่ยกมือขึ้นไหว้แต่อย่างใดเลย ก่อนจะหายลับไปในห้องครูประสงค์ พร้อมด้วยเสียงปิดประตูดังปัง…

เมื่อมะยมกลับมาจากการเข้าค่ายพักแรมที่บ้านป่าน้ำใคร้ กิจวัตรใหม่ที่เพิ่มเข้ามาในชีวิตประจำวันนอกจากการเรียนหนังสือ ทำงานบ้าน ทำขนมขายในตลาด และช่วยครูพลในเรื่องจิปาถะเกี่ยวกับการเรียนการสอน นั่นก็คือไปแวะเวียนเยี่ยมเยียนอย่างใกล้ชิดหยาดทิพย์ เพื่อนผู้อาภัพโชค เพราะที่หลังกลับมาจากการเข้าค่ายในวันนั้น หยาดทิพย์ได้เปลี่ยนแปลงตัวเองไปเป็นคนละคน จากคนที่เริงร่าสมวัยกลับกลายเป็นคนเงียบเหงาเศร้าซึม พูดน้อย และเหม่อลอยตลอดเวลา…

มะยมรู้สึกสงสารเพื่อน ไม่อยากให้เกิดเรื่องไม่ดีไม่งามขึ้นมาอีก จึงต้องดูแลเอาใจใส่กันเป็นพิเศษ

เย็นค่ำตะวันรอนแสงสีแดงอาบทาบขอบฟ้า ความมืดจะคืบคลานเข้ามาในอีกไม่ถึงชั่วโมง ครูพลนั่งสูดกลิ่นหอมของแกงจืดตำลึงฝีมือลูกสาวคนเล็กไปพลาง พร้อมอ่านหนังสือพิมพ์วันต่อไปอยู่ที่โต๊ะทำงานข้างหน้าต่างริมระเบียงหน้าบ้านอย่างสบายอารมณ์ เสียงเพลงยุค 80 ลอยมาตามลมจากบ้านพักครูข้าง ๆ ยิ่งเพิ่มบรรยากาศลูกทุ่งคลาสิกเข้าไปอีก ได้เพียงสักครู่มะยมก็ยกสำรับออกมาตั้งที่โต๊ะอาหารจนครบ แล้วเรียกผู้เป็นพ่อว่าอาหารพร้อมจะรับประทานเรียบร้อยแล้ว …

ครูพลทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้หัวโล้นวางหนังสือพิมพ์ลงข้าง ๆ ก่อนจะเอ่ยถามหาลูกสาวอีกคน ..

“ พลอยใสไปไหนล่ะลูก …ทำไมหมู่นี้พ่อไม่ค่อยเห็นหน้าค่าตาในโต๊ะอาหารเลย ..”

“ เค้าไปทำการบ้านกับเพื่อนที่บ้านเพื่อนแถวๆอำเภอจ๊ะพ่อ”

เด็กสาวตอบแบบไม่ค่อยเต็มน้ำเสียงนัก

“ พลอยใสชักเหลวไหลขึ้นทุกวันเลย ไม่เห็นมาขออนุญาตพ่อก่อนไปเลยนี่นาลูก ..”

“ สงสัยคงจะรีบไปรีบกลับมั้งพ่อ หนูว่าเรารีบกินๆ กันก่อนดีกว่า ไม่งั้นแกงจืดหมูบะช่อตำลึงของหนูจะเย็นชืดไปซะก่อน”

เด็กสาวพยายามจะเปลี่ยนเรื่อง เปลี่ยนความสนใจจากผู้เป็นพ่อ ซึ่งไม่ได้ผลกับครูพล..

“ มะยมพ่อขอถามอะไรหน่อย ไม่ว่าที่บ้านหรือที่โรงเรียน ลูกกับพลอยใสเคยคุยกันมั่งหรือเปล่า ”

“ ก้อ เอ่อ อ คุยกันบ้างจ๊ะพ่อ ..”

เด็กสาวตอบตะกุกตะกักไม่เต็มเสียงจนพ่อคิ้วขมวดจรดติดกันแล้ว

“ มันเกิดอะไรขึ้นเหรอมะยม ทำไมเราสองคนไม่มองหน้า ไม่พูดจากัน ไม่ปรึกษากันประสาพี่น้อง พ่ออยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วเราสองคนจะพอคืนดีคุยกันได้มั้ย..”

“ หนูไม่รู้จะเริ่มอธิบายให้พ่อฟังอย่างไงดี เรื่องมันซับซ้อนเกินจะมีเหตุผลมาหักล้างว่าใครเป็นยังไง ใครผิดใครถูก ใครทำอะไรกับใครไว้ ..”

มะยมเริ่มน้ำตาคลอเบ้าด้วยความรู้สึกรื้นขึ้นมาจากข้างใน

“ แล้วตกลงพ่อเป็นคนรู้เรื่องลูกทั้งสองไม่ลงรอยนี่เป็นคนสุดท้ายใช่มั้ยมะยม ..”

“ ไม่หรอกจ๊ะพ่อ หนูกับพลอยไม่คุยกันมานานเป็นปีแล้ว พลอยเค้าพยายามจะเลี่ยงไม่เผชิญหน้ากับหนูทุกวิถีทาง ไม่ว่าจะที่บ้าน ที่โรงเรียน หรือที่ไหน ๆ แล้วหนำซ้ำเกิดเรื่องบางเรื่องขึ้นมา เค้าเลยเกลียดหนูเพิ่มจนไม่อยากมองหน้า หรือนับญาติด้วยเลย ..”

“ เป็นอย่างนี้น่ะเอง แล้วเรื่องที่ขุ่นข้องหมองใจในตอนนี้เป็นเรื่องอะไรล่ะมะยม..”

“ เพื่อนสนิทของพลอยเข้าใจผิดว่ามะยมจะแย่งแฟนเค้า ซึ่งความจริงแล้วอิสรากับหนูเป็นเพื่อนร่วมห้องเท่านั้น ไม่มีอะไรพิเศษอย่างที่พวกเขาคิดกันเลย ..”

“ แล้วทำไมลูกไม่อธิบายให้พี่เข้าใจดีดีล่ะ..”

ผู้เป็นพ่อส่ายหน้าช้า ๆ อย่างไม่เข้าใจลูกสาวของตัวเองอย่างแท้จริง เพราะตั้งแต่เลี้ยงดูมาตั้งแต่การะเกด เมียรักได้จากโลกนี้ไป ตนเองก็ได้แต่ฟูมฟักเลี้ยงดูมาด้วยความทะนุถนอม สอนให้พี่น้องรักและช่วยเหลือกัน มีอะไรต้องแบ่งปันให้กัน และไม่คิดว่าในวันนี้ทั้งสองคนจะทำในสิ่งที่ตรงกันข้ามกับสิ่งที่ตัวเองมุ่งหวังเอาไว้ …

“ มะยมไม่รู้จะไปอธิบายให้เข้าใจได้ยังไง พลอยจ้องแต่จะเลี่ยงที่จะพบจะเจอหนู ไม่เว้นแม้แต่อยู่ในบ้านก็เถอะ เราสองคนไม่ได้คุยกันเหมือนตอนเด็กอีกเลย”

“ พ่อว่าเรื่องมันชักจะบานปลายไปกันใหญ่แล้ว ประเดี๋ยวถ้าพลอยใสกลับมา ลูกเรียกมาพบพ่อหน่อยนะ พ่อมีเรื่องจะอบรมเค้าอีกหลายเรื่อง รวมทั้งเรื่องไปยุ่งวุ่นวายที่วังท่านชายนั่นอีก ..”

“ จ๊ะพ่อ แต่เอ่อออ หนูมีเรื่องจะสารภาพความผิดอยู่เรื่องหนึ่ง แต่พ่อต้องสัญญากับหนูก่อนได้มั้ยว่าจะไม่โกรธ ..”

“ เอ้าว่ามาสิเจ้าตัวยุ่ง ... แต่อย่านานนะพ่อกำลังจะหม่ำข้าว ”

“ หนูขอสารภาพผิดว่าเทอมนี้เกรดเฉลี่ยหนู อาจจะไม่เหมือนทุกเทอม ..”

“ ห๊า! เป็นไปได้ยังไงเราไปพลาดในวิชาอะไรเหรอมะยม”

มะยมทำหน้าแหยค่อยทรุดนั่งกับพื้นก่อนจะเอื้อมตัวไปกอดครูพลผู้เป็นพ่อแล้วเล่าความจริงทั้งหมดให้ฟังตั้งแต่ต้นจนจบ ครูใหญ่แห่งบ้านท่าวังหินถอนหายใจเบาๆก่อนจะเอ่ยอะไรออกมาเพียงเล็กน้อย

“ ช่างมันเถอะ ถ้าพ่อเป็นลูก พ่อคงจะเลือกช่วยชีวิตคนๆหนึ่งก่อนอย่างที่มะยมทำอย่างนั่นแหละ พ่อขอชมเชยนะว่าทำดีมากแล้วลูก ผลการเรียนมันจะไม่เต็มอย่างเคยก็ช่างมันเถอะ เราได้บุญกุศลจากการช่วยคนก็ถือว่าสุดยอดในทุกเรื่องแล้ว”

“ มะยมกราบขอบพระคุณพ่อมากนะจ๊ะที่เข้าใจ ตอนนี้ซดน้ำแกงจืดของมะยมได้แล้ว เดี๋ยวจะเย็นเสียก่อน ..”

กว่าที่พลอยใสจะกลับมาถึงบ้านพักในโรงเรียนท่าวังหินก็เป็นเวลาหนึ่งทุ่มกว่าแล้ว ไฟฟ้าที่สาดส่องในบ้านที่เคยสว่างในตอนค่ำกลับดับสนิทไปแล้วบางดวง เด็กสาวค่อยถอดรองเท้า แล้วเดินขึ้นไปยังบันไดบ้านช้า ๆ ค่อยๆคล้ายไม่อยากจะให้ใครรู้ จนล่วงผ่านห้องรับแขกที่ตอนนี้มีเงาตะคุ่มของใครบางคนกำลังนั่งเงียบอยู่ในมุมมืด รอคอยการกลับมาอย่างใจจดใจจ่อ …

พลอยใสจึงรู้สึกสะดุ้งโหยงเมื่อเปิดสวิตช์ไฟที่อยู่ข้างฝาบ้านดังแซก แล้วมองเห็นครูพลผู้เป็นพ่อนั่งบนเก้าอี้โซฟาดูทีวี ด้วยใบหน้าทะมึนตึงกว่าปกติ เด็กสาวจึงแสร้งตีหน้าปกติ แล้วเดินตรงไปยังห้องของตน แต่ทว่าเสียงทุ้มดังกับทำให้พลอยใสต้องหยุดชะงักไปในทันที ..

“ หยุด! ตรงนั้นแล้วเข้ามาคุยกับพ่อหน่อยสิพลอยใส..”

---------------------------

กาหรือหงส์ ตอน ๒๐ จบแล้ว ติดตามตอนที ๒๑ วันมะรืนนะครับผม .. ขอบคุณครับเพื่อนๆ
นายอิส / เมฆชรา
๒๑ กรกฎาคม ๒๕๕๓

------------------------------

Create Date : 22 กรกฎาคม 2553

Last Update : 22 กรกฎาคม 2553 0:06:40 น.

0 comments

Counter : 819 Pageviews.