Bloggang.com : เมฆชรา : กาหรือหงส์ ตอน ๑๒

กาหรือหงส์ ตอน ๑๒

กาหรือหงส์ ตอน ๑๒

“ เอ๊ะ ! ฉันถามนายอยู่ แล้วนี่มาจ้องหน้ากันอย่างนี้ มีอะไรผิดปกติเหรอ..”

“ ปละ …เปล่าครับวันนี้ผมเห็นมะยมน่ารักกว่าทุกวัน ..” คนพูดส่งตาหวานฉ่ำ หัวเราะอย่างมีความสุข

“ บ๊อง ! ประสาทกลับหรือไง ! ที่ฉันมาตามนายมาถึงที่นี่ก็ไม่ได้พิศวาสอะไรหรอกนะจะบอกให้ .. เพียงแต่สงสารคนแก่ที่ต้องมานั่งรอนอนรอคุณชายผู้สูงศักดิ์ด้วยฐานะและวงศ์ตระกูลบางคนเท่านั้นเอง ..”

“ โธ่! นึกว่าเรื่องอะไร ที่แท้ห่วงคนแก่ ลุงแม้นแกก็หลับรอผมอย่างงี้ทุกวันอยู่แล้วนะมะยม..”

“ แต่ลุงแกบอกฉันว่าวันนี้พ่อนายมีแขกสำคัญกำลังรอนายที่วังนายต้องรับไปทันที..”
“ ผมไม่เคยขุดดินมาก่อนเลยขุดได้ช้า แถมมือไม้มาแตกอีกเลยยิ่งช้าไปกันใหญ่ แต่ไม่เป็นไรเหลืออีกนิดเดียวก็เรียบร้อยแล้ว มะยมไม่ต้องรอผมกลับไปก่อนก็ได้นะครับ ..”

คนพูดไม่ได้ตั้งใจเรียกร้องความสนใจคนฟังแม้แต่นิดเดียว กลับตั้งหน้าตั้งตาทิ้งคมจอบลงไปในดินอย่างไม่ย่อท้อ แม้จะโก่งมือทำงานจนน่าขันก็ตาม มะยมเห็นท่าทางก๊องแก๊งของเด็กหนุ่มผิวบางจากเมืองกรุงอดไม่ได้ที่จะแสดงพลังอันล้นเหลือของตัวเองออกมาไม่ได้ จึงหันไปฉวยเครื่องมืออีกอันที่วางอยู่ข้าง ๆ กำแน่นในมือแล้วจ้วงลงไปบนดินอย่างคล่องแคล่วต่างกับคนตัวสูงที่ค่อย ๆ ทิ้งจอบลงดินอย่างยากเย็น …

“ ไม่เป็นไรมะยม คุณไม่ต้องลำบากช่วยผมก็ได้ เดี๋ยวมือสวยๆ แตกเปล่า ๆ ..”

อิสราเอ่ยน้ำเสียงราบเรียบด้วยความเป็นห่วง เหลียวซ้ายแลขวากังวลความมืดที่เริ่มคืบคลานเข้ามาทุกขณะ จนคนร่างบางต้องทิ้งเครื่องมือแล้วยืนเท้าสะเอวหน้าง้ำหน้างอ ก่อนจะแบมือยื่นให้เด็กหนุ่มดู เพื่อคลายความกังวลใจ ..

“ นี่ดูนี่พ่อคุณ ! มือฉันสบายดี ไม่แตก ไม่ลอกใดๆ เลย รีบขุดเข้าเถอะใกล้มืดเต็มทีแล้ว ฉันก็รีบกลับบ้านเหมือนกันนะ ” เด็กสาวลงมือขุดดินต่อไปโดยมีคนตัวสูงข้างๆมองอย่างทึ่งสุดขีด ก่อนจะตอบไปด้วยอารมณ์ดี ยียวนตามปกติ ..

“ คร้าบบบ คุณมะยมคนสวย..”

จนกระทั่งสนธยามาเยือนแล้วจริงๆเสียที คนทั้งสองทรุดตัวลงนั่งเหนื่อยหอบที่ริมแปลงปลูกข้าวด้วยความคิดไปคนละอย่างก่อนที่คนร่างสูง ผิวขาวใบหน้าคิ้วคมเข้มจะเอ่ยอะไรขึ้นมา ..

“ ผมล่ะทึ่งคุณจริง ๆ มะยมน่าจะเกิดเป็นผู้ชายมากกว่านะครับ..”

“ ถ้าให้ฉันเลือกได้ ฉันก็คงเป็นไปแล้ว ไม่ต้องอ่อนแอปวกเปียกน่ารำคาญให้รกตาอย่างทุกวันนี้..”

“ นั่นสิครับผมก็คิดอย่างนั้น แต่เอ …ดู ๆ ไปคุณเป็นผู้ชายไม่ได้หรอก เพราะว่า..” คนพูดทำท่าจะสำรวจไปทั่วเรือนร่างของเด็กสาว …

“ เฮ้ยๆ เล่นด้วยแล้วลามปามใหญ่เลยนะ..” คนพูดลุกขึ้นยืนเอาดื้อๆ ก่อนจะเดินลับไป ยังคงปล่อยให้อิสราเก็บอุปกรณ์สองสามชิ้นแล้วเดินตามมาอย่างใกล้ชิด …

“ แค่ล้อคุณเล่นเท่านั้นน่ามะยม เย็นวันนี้ว่างหรือเปล่าล่ะ จะพาไปรับปะทานข้าวกับท่านพ่อที่บ้าน”

อิสราเอ่ยชวนเด็กสาวด้วยท่าทางเอาจริง จนคนฟังต้องหันมามองอีกครั้งว่าพูดเล่นพูดจริง จนแน่ใจว่าพูดจริงมะยมถึงกับถอนหายใจยาว ๆ แล้วค่อยปล่อยออกมา …

“ ฉันว่านายชวนผิดคนแล้วล่ะ ลองไปชวนโน้นคนที่อยู่บ้านฉันตอนนี้สิ จะได้รับคำตอบรับทันทีว่าโอเค ส่วนตัวฉันโนเค เพราะต้องไปทำงานให้พ่อต่อที่บ้าน … เข้าใจนะคะคุณชาย ..”

พอสาวผิวน้ำผึ้งเนียนพูดจบก็รีบกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปที่มอเตอร์ไซค์ แล้วสตาร์ทเครื่องหายลับไปในทันที ปล่อยให้เด็กหนุ่มรำพึงรำพันออกมาเหมือนคนกำลังละเมอ …

“ ผมตั้งใจจะพาคุณไปพบท่านพ่อจริง ๆ นะครับมะยม .. ไม่ใช่คนอื่น”

อิสรานึกถึงใบหน้าสวยเนียนคมเข้มของคนร่างบางสูงแล้วนึกอยากจะดึงเข้ามากอดรัดให้แน่นในหลาย ๆ ครั้ง แล้วเอ่ยถามว่าทำไมถึงเป็นคนดื้อดึง ไม่ยอมรับฟังความรู้สึกข้างในของตนเองเลย ไม่เหมือนกุหลาบอีกดอกหนึ่งที่จัดวางใกล้ ๆ กันอย่างพลอยใส นั่นอ่านออกได้แล้วตั้งแต่เห็นการกระทำในแว่บแรกแล้วด้วยซ้ำว่าคิดอย่างไงกับตนเอง นี่ถ้าไม่มีวันวิสาคอยกันท่าไว้อย่างทุกวันนี้ อิสรายังไม่นึกไม่ออกว่าพลอยใสจะทำเรื่องอะไรให้ได้ระทึกใจอีกต่อไป …

ผลการตรวจแปลงไร่ข้าวผ่านไปมะยมได้รับคำชมเชยจากครูอำนาจว่ายอดเยี่ยม น่าเอาเป็นแบบอย่าง แต่อิสราได้แค่คะแนนผ่านอย่างเฉียดฉิวเท่านั้น …

------------------------

ในทุกวันตอนเช้าหากทำกิจธุระอันเป็นหน้าที่หลักเสร็จเรียบร้อยแล้ว มะยมจะรีบไปรับน้ำหวานที่บ้านแล้วรีบบึ่งมาโรงเรียนมัธยมท่าวังหินก่อนใคร ๆ จะถึง ด้วยเหตุผลเดียวเท่านั้นก็คือ รีบไปจองโต๊ะในห้องสมุด เพราะเมื่อไปถึงที่นั่นมะยมจะเลือกหนังสือที่ตนเองชอบและอยากอ่านทั้งหมดมากอง ๆ ไว้บนโต๊ะ แล้วค่อยไล่อ่านไปทีละเล่มจนหมดทุกเล่ม กระทั่งถึงเวลาเข้าแถวในตอนเช้าพอดี …

วันนี้มะยมไม่ต้องไปรับน้ำหวานอย่างเช่นเคยจึงมาถึงที่ห้องสมุดแต่เช้าตรู่ พอก้าวเท้าถึงประตูห้องก็ต้องชะงักไว้แค่นั้น เมื่อเห็นด้านหลังร่างสูงคุ้นชินสายตากำลังนั่งจดจ้องกับหนังสือกองโตอย่างขะมักเขม้นไม่สนใจว่าใครจะเดินอยู่ด้านหน้าหรือด้านหลัง มะยมอยากจะเดินถอยหลังออกมา แต่ความตั้งใจเดิมมีมากกว่า และคิดว่าไม่เห็นต้องกลัวอะไรนี่ นายคนที่นั่งตรงหน้าก็แค่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น จึงเดินเฉียดตรงไปนั่งอีกโต๊ะหนึ่งในทันที แต่ยังไม่ทันได้นั่งคนร่างสูง ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มเอ่ยทักมาเสียก่อน …

“ มานั่งด้วยกันสิมะยม ผมมารอคุณตั้งแต่ห้องสมุดยังไม่เปิดแน่ะครับ..”

“ นายมารอชั้น ... แล้วใครใช้ให้นายมารอฉันมิทราบคะ” มะยมงงงงไม่คิดว่าจะเจอคนกวนใจแต่เช้า..

“ เปล่าใครใช้ครับ เราตั้งใจมารอเอง เมื่อวานตอนค่ำผมให้ลุงแม้นไปถามน้ำหวานที่บ้าน เลยรู้ว่าคุณชอบอ่านหนังสือตอนเช้ามาก เลยหนียายจอมจุ้นที่บ้านมาแต่เช้ามืด ภารโรงยังไม่เปิดห้องนี้เล้ยครับ..”

“ ปกติถ้ามีโอกาสฉันก็มาเวลานี้ประจำแหละ แต่ถ้าสายกว่านี้คนก็แน่นห้องสมุดแล้วนะ”

มะยมเริ่มอารมณ์ดีเมื่อได้คุยในเรื่องถูกใจ อิสราถามว่ามะยมชอบอ่านหนังสือประเภทใหน เด็กสาวตอบว่าชอบอ่านหนังสือประเภทประวัติศาสตร์ การเมือง ศาสนา ปกิณกะคดีต่าง ๆ และนวนิยายของนักเขียนชื่อดังหลายคน อิสราแปลกใจที่มะยมชอบนักเขียนในดวงใจคนเดียวกันคือ ทมยันตี แล้วเรื่องที่ชอบก็คือเรื่อง กษัตริยา แก้วกัลยาแห่งแผ่นดิน และอธิราชา …

“ ผมชอบเรื่องนี้มาก อ่านไปสงสารชาติบ้านเมืองในสมัยก่อนกว่าจะมาเป็นเมืองที่ร่มเย็นในวันนี้ ผ่านความทุกข์ยากมาแสนสาหัสมามากมาย เราต้องรัก เทิดทูนบุญคุณของแผ่นดินกันให้มากๆ นะครับ..”

“ ใช่เราก็คิดอย่างนายเหมือนกัน ตอนนี้คนบ้านเราแห่นิยมบูชาลัทธิทุนนิยมกันโครมๆ ไม่สนใจรากเหง้า บรรพบุรุษของชาติหรือกำเนิดดั่งเดิมของเราเลย เรากลัวว่าซักวันทุกอย่างมันจะพังทลายลงมาเหมือนปราสาททราย มันน่ากลัวจริงๆ”

“ ไม่ยักกะรู้ว่ามะยมก็หัวรุนแรงเหมือนกัน แถมเลือดรักชาติเข้มข้นมากทีเดียว..”

“ นายคงไม่รู้ว่าตอนนี้ชาวบ้านแถวท่าวังหินนี้เดี๋ยวนี้มีโทรศัพท์มือถือใช้กันแล้วแทบจะทุกบ้านแล้ว และที่สำคัญพวกเค้ายังไม่รู้ว่ามีไว้ใช้ประโยชน์อะไรเสียด้วยซ้ำ น่าอนาจใจมั้ยล่ะ..”

“ ผมว่ามันเป็นเรื่องปกติของคนสมัยนี้แล้วนะครับมะยม คุณค่าของวัตถุหรือสิ่งของที่หามาได้ง่าย ๆ เรามักจะไม่ให้ความสำคัญหรือรู้ค่ามันสักเท่าไหร่หรอกครับ สู้ของเก่าไม่ได้ ยิ่งเก่ายิ่งมีคุณค่า ยิ่งเตือนสติให้เรารู้จักทุกอย่างในหลาย ๆ เรื่องทั้งอดีต ปัจจุบัน และอนาคต ผมตั้งใจเอาไว้ว่าถ้าเรียนจบปีหน้าจะไปเรียนต่อที่วิทยาลัยศิลปะอย่างที่ตั้งใจไว้ จากนั้นก็จะกลับมาอยู่กับท่านพ่อท่านแม่ที่นี่ ... ที่ท่าวังหินนี่ จนตอนนี้ผมรู้สึกว่าได้เจอบ้านของผมแล้วครับมะยม ..”

คนพูดชายตามองยังคนฟังอย่างเปี่ยมไปด้วยความหมาย จนฝั่งตรงกันข้ามสะเทิ้นอายการหลบสายตา เอื้อมมือที่รู้สึกเก้งก้างไปพลิกหนังสือตรงหน้าเล่นไปเรื่อยเปื่อย ก่อนจะตอบไปว่า ..

“ สำหรับอนาคตของฉัน ตอนนี้ยังไม่ได้คิดเอาไว้เลย แต่ยืนยันได้ว่าถ้าพ่ออยู่ไหนก็จะไปทำงานที่นั่น ฉันรักพ่อของฉันมาก ตอนนี้ท่านแก่ลงไปทุกวัน ถ้าวันหน้าเป็นไปได้อย่างที่วาดหวัง ฉันจะต้องกลับมาทำงานที่บ้านเกิด ที่ท่าวังหินนี้ด้วยเช่นกัน ..”

“ ดีจังแสดงว่าเราต้องได้เจอกันทุกวันแน่ใช่มั้ย? ” คนพูดดูร่าเริงเกินเหตุจนสานตาคมของสาวร่างบางต้องค้อนอย่างหมั่นใส้ ก่อนจะเอ่ยในอารมณ์คงเดิมในตอนแรก ..

“ อนาคตมันไม่มีอะไรแน่นอนหรอกนะอิสรา แต่ถ้าสิ่งที่ฉันฝันไว้เป็นจริงมันก็คงจะดีสินะ..”

“ ผมขอให้ฝันของมะยมเป็นจริงด้วยเถ้อะ ... เผื่อผมจะได้ไปอยู่ด้วยคน..”

“ นายว่าอะไรนะอิสรา …”

มะยมฟังไม่ค่อยได้ยินชัดเจน เพราะอิสราพูดประโยคเมื่อครู่อย่างแผ่วเบา แววตาเหม่อลอยเหมือนคนเคลิ้มฝันอย่างมีความสุข แต่ทุกอย่างที่เหมือนจะราบเรียบไปเรื่อย ๆ ตามสภาพอากาศที่เย็นใสในยามเช้า ๆ เช่นนี้ก็ต้องหยุดไว้เพียงเท่านั้น เมื่อมีเสียงเดินเท้าอย่างเร่งรีบของคนสองคนตรงเข้ามาในห้องสมุดอย่างร้อนรน ก่อนจะหยุดชะงักอยู่บริเวณด้านหน้าสักครู่หนึ่ง แล้วเดินตรงเข้ามายังโต๊ะที่มะยมกับอิสรากำลังสนทนากันอย่างออกรสในทันที ….

“ อ๋อ! มาหลบอยู่นี้เองหรือจ๊ะอิส ทำไมปล่อยให้วิสากับคนทั้งบ้านตามหาไปทั่วตั้งแต่เช้า ที่ไหนได้หนีหรือถูกใครบางคนนัดแนะให้มาทำอะไรไร้สาระที่นี่ ”

เสียงเน้นย้ำตวัดน้ำเสียงบอกความเจ้ายศเจ้าอย่างของคนพูดแว่วดังมาจากด้านหลัง ทำให้มะยมถึงกับเลิกคิ้วหันกลับไปมองยังที่มาของเสียงในทันที เป็นวันวิสาเจ้าเก่านั่นเอง แต่คราวนี้พ่วงคนใกล้ชิดมะยมมาด้วยนั่นก็คือ พลอยใสที่ยืนจังก้าอยู่ด้านหลังคล้ายตัวช่วยนางอิจฉาในละครน้ำเน่าจ้องมาอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ

“ วิสาอย่าส่งเสียงดังได้มั้ย ? เราอายคนอื่นเค้า รู้ใช่มั้ยว่านี่มันห้องสมุด..”

คนร่างสูงหันซ้ายขวามองดูโต๊ะอื่นๆ ที่ตอนนี้หันมามองมาเกือบทุกสายตาที่อยู่ในห้องสมุด วันวิสายิ้มเหยียดไม่ยอมหยุดอะไรง่าย ๆ

“ อายทำไมคะอิส … ให้มันรู้ว่าเลยว่ามีใครบางคนกำลังหน้าด้านแย่งแฟนชาวบ้าน..”

“ เอ๊ะนี่วันวิสา … เธอพูดให้มันเคลียร์กว่านี้หน่อยได้มั้ย ใครไปแย่งแฟนเธอ ฉันอยู่ของฉันตรงนี้ดีดีนะ ถ้าจะหาเรื่องไปให้ไกลจากนี่....หน่อยได้มั้ย ถ้าไม่อยากมีเรื่อง”

คนพูดทำท่าฮึดอัด ๆ ลุกขึ้นยืนประจันหน้าแล้วชี้ไปที่เท้า กิริยาไม่ยอมเหมือนกัน ..

“ คนบ้านป่าบ้านนอกมักจะแสดงกิริยาไพร่ๆ ไร้มารยาทผู้ดีออกมาให้เห็นง่ายๆอยย่างนี้แหละ ”

“ ใช่ฉันมันคนบ้านนอก ไม่มีชาติตระกูลที่สูงส่งเป็นหงส์อย่างพวกเธอ จะได้เที่ยวแหกปากตะโกนดูถูกคนในที่รโหฐานให้อับอายวงศ์ผู้ดีของเธออย่างตอนนี้นะวันวิสา..”

“ ต๊าย! รู้ตัวว่าเกิดมาต่ำยังมาเสนอหน้าจะปีนหอคอยงาช้างอีก ไม่เจียมกะลาหัวเอาซะเลย คนบ้านนอกก็เป็นอย่างงี้แหละ อยากสูงส่งจนลืมมองเงาตัวเอง ”

คนพูดยังอดคงเยาะทั้งคำพูดและสีหน้าท่าทางหน้าอยู่ต่อไป ส่วนอีกฝ่ายเริ่มหน้าแดง มือกำหมัด ลุกขึ้นยืนประจันหน้าจนแทบจะชิดอีกฝ่ายอยู่แล้ว ...

อิสราผู้เป็นต้นเหตุเห็นว่าสถานการณ์กำลังจะบานปลายไปอีกถ้าตนเองขืนนั่งอยู่เฉยไม่ทำอะไรซักอย่าง

“ ใจเย็นน่าวิสา เธอมาโวยวายอะไรที่นี่ อายคนอื่นเค้ามั่งสิ ที่นี่ห้องสมุดนะไม่ใช่ตลาดสด..”

“ เห็นมั้ยพลอยใส เป็นเหมือนฉันพูดเอาไว้ไม่ผิด สุดท้ายอิสก็เข้าข้างนังบ้านนอกนี่อีกจนได้..”

“ ทำไมต้องขึ้นมันด้วยวันวิสา... ” คนร่างสูงเน้นคำว่ามันชัด ๆ จนอีกฝ่ายต้องเบือนหน้าไปทางอื่นอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเหยียดหยันเช่นเดิมไม่เปลี่ยนแปลง...

“ อิสจะยกมันขึ้นมาเทียบเท่าพวกเราได้ยังไง เราเป็นเจ้าพวกนี้เป็นไพร่ ใครก็รู้กันทั้งนั้น”

“ ที่นี่ไม่มีเจ้า ไม่มีไพร่ใดใดทั้งสิ้น ทุกคนที่ท่าวังหินไม่ว่าบ้านเราหรือใครที่ไหนๆ ทุกคนต่างเป็นคนเหมือนกัน มีสิทธิเท่าเทียมกันทุกอย่างเข้าใจมั้ยวิสา ... ทีหน้าทีหลังอย่าพูดอะไรอย่างนี้ให้เราได้ยินอีก ไม่งั้น ไจะหาว่าไม่เตือน ไปที่อื่นกันดีว่ามะยม แถวนี้ไม่สะดวกที่จะคุยเรื่องส่วนตัวกัน ..”

พอกล่าวจบอิสรารีบจูงมือเด็กสาวไปจากที่นั่นในทันที ก่อนจะเอามือปิดหูสองข้างอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงกรี๊ดดังตามมา ...

“ กรี๊ด ๆๆ หยุดตรงนั้นนะอิสรา นายจะเดินหนีชั้นไม่ได้นะ กลับมา กลับมาเดี๋ยวนี้ ..”

“นี่วิสาเธอจะกรี๊ดให้ได้อะไรขึ้นมาอิสราไปตั้งนานแล้ว” พลอยใสเอ่ยขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่าเสียงชักจะดังแล้ว

“ เอ๊ะ ! เอจะอยู่ข้างใครกันแน่พลอย ถ้าอยู่ข้างฉันหุบปากเน่าๆ ของเธอไปเลยจะดีกว่า ”

“ เธอพาลคนอื่นเค้าไปทั่วแล้วนะวิสา ลองมองดูรอบๆตัวเธอสิใครเค้าสนใจเธอมั่ง..”

พลอยใสเอ่ยตำหนิสาวหน้าใสตรงหน้าอย่างไม่ไว้หน้า แต่คนถูกว่ายังไม่ยอมราข้อง่าย ๆ กลับทำตรงข้ามถลึงตาใส่คนพูดเหมือนจะเป็นศัตรูกันมาแต่ชาติปางไหน ก่อนจะกรี๊ดใส่หน้าเหมือนเมื่อครู่ แล้วสะบัดหน้าเดินตามคนทั้งสองที่ลับกายหายไปนานแล้ว

พลอยใสส่ายหน้าช้าๆ เบื่อระอาท่ามกลางสายตานับสิบคู่ คิ้วขมวดครุ่นคิดการอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครรู้นอกจากตัวของเธอเอง ...

---------------------------------

ในช่วงบ่ายคล้อยแสงแรงลงแล้วในวันนี้ที่ไร่ฟ้าเมฆาบรรยากาศคึกคักไปด้วยมวลมิตรภาพและถ้อยคำจำนรรจาของบรรดาญาติมิตรและสหายสนิทของท่านชายปกรณ์เทวาผู้เป็นเจ้าของวังฟ้าเมฆา ส่วนคุณอุ่นเรือนผู้เป็นเจ้าภาพอีกคนกลับคลุกอยู่หลังครัว เพราะไม่ถนัดต้อนรับแขกเหมือนท่านชายผู้เป็นสามี …

การสนทนาในโต๊ะอาหารเสร็จสิ้นเมื่อเวลาผ่านไป จนขณะนี้บรรดาแขกเหรื่อต่างจับคู่สนทนาตามมุมตึกด้วยบรรยากาศเป็นกันเอง แต่ภายในห้องสมุดส่วนตัวขนาดใหญ่ของวังตอนนี้ มีชายหญิงคู่หนึ่งกำลังสนทนาอย่างเผ็ดร้อน ไม่มีทีท่าว่าจะจบลงง่าย ๆ ....

“ พี่ชายต้องจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุดนะเพคะ ถ้าขืนปล่อยไว้นาน พวกเราอาจจะเสียท่าพวกนั้นได้ ถึงตอนนั้นหญิงก็ไม่แน่ใจว่าชายอิสจะเห็นด้วยกับเรื่องนี้หรือเปล่า ”

คนพูดเป็นหญิงร่างท้วม แต่งองค์ทรงเครื่องด้วยเครื่องเพชรราคาแพงละเหลื่อมละลานตาครบครันไปทั้งตัว ลักษณะท่าทางเจ้าอารมณ์อยู่เป็นนิจสังเกตจากปลายริมฝีปากที่เชิดขึ้นมาทุกครั้งที่เอื้อนเอ่ยคำพูดออกมา....

“ หญิงจะให้พี่บังคับลูกได้ยังไง ใครก็รู้นิสัยของนายอิสดีว่าถ้าไม่ชอบใจเรื่องอะไร ก็จะไม่ยอมลงให้ใครเลย แม้แต่พี่เองก็เถอะ จนบางทีก็ต้องยอม ๆ เค้าไป เพื่อจะได้จบเรื่อง แล้วนี่จะมาบังคับให้หมั้นกับยายวิสาตั้งแต่ตอนนี้ ยิ่งยากกันไปใหญ่ ที่สำคัญพี่ยังไม่ได้คุยกับอิสราในเรื่องนี้เลย...”

-----------------------

หม่อมเจ้าปกรณ์เทวาเอ่ยจบพลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายกับการเร่งรัดเพื่อหมั้นหมายระหว่างสองตระกูล ที่ทำไม่สำเร็จมาแล้วในหลายรุ่น ตั้งแต่หม่อมปู่ท่านพ่อของท่านชายกระทั่งจนมาถึงรุ่นตนเอง และอิสราบุตรชายที่เกิดจากความรักของตนเองกับคุณอุ่นเรือน เอื้องเหนือที่สวยสดทั้งกิริยามารยาทและหน้าตา จนรู้สึกชุ่มเย็นเมื่ออยู่ใกล้ ...
กระทั่งมาถึงวันนี้สองตระกูลกลับมาทบทวนสัญญานั้นอีกครั้ง แต่ทว่าคนที่ตกที่นั่งลำบากกลับเป็นท่านชาย เพราะเข้าใจสถานการณ์เดิมๆนี้เป็นอย่างดีแล้วนั่นเอง ...

“ ไม่ได้นะเพคะพี่ชาย เรื่องนี้มันเรื่องสำคัญที่คนรุ่นลูกอย่างเราทั้งสองคนต้องทำตามบรรพบุรุษให้ได้ ไม่ว่าจะต้องรอคอยกันมากี่รุ่นแล้วก็ตาม ... ถ้าพี่ชายไม่แต่งงานกับนัง เอ๊ย พี่อุ่นเรือนในตอนนั้นเรื่องทั้งหมดคงไม่ยุ่งยากจนต้องลำบากลูกหลานในวันนี้หรอกใช่ไหมคะ..”

“ หญิงพักตร์มาว่าพี่ได้ไง ก็เราเองไม่ใช่เหรอที่ถอนหมั้นพี่ไปแต่งกับนายบุญถมนั่นน่ะ..”

“ ก็ตอนนั้นพี่ชายไม่กลับวังเทวราชเลยเป็นปีๆหญิงก็เลย...เอ่อ..”

“ รอไม่ไหวแล้วไปแต่งงานกับพ่อค้านายหน้าที่ดินนั่น ...” คนพูดเน้นประโยคนี่ชัด ๆ อีกครั้ง

“ โอ๊ย! ... พี่ชายจะฟื้นฝอยหาตะเข็บอยู่ทำไมกัน ไหน ๆ เรื่องมันก็ผ่านมานมแนหลายปีแล้ว ตอนนี้เรากำลังคุยกันเรื่องงานหมั้นของชายอิสกับวันวิสาอยู่นะคะ ... ตกลงจะให้หญิงไปบอกฤกษ์กับหม่อมหญิงป้าได้เมื่อไหร่ นี่ท่านก็เร่งถามมาแทบจะทุกวันนะคะพี่ชาย”

“ เอาอย่างงี้ดีกว่านะหญิงพักตร์ไว้ให้พี่คุยกับอิสราเย็นนี้ก่อน แล้วพี่จะโทรไปให้คำตอบวันพรุ่งนี้เมื่อหญิงกลับถึงกรุงเทพแล้วตกลงตามนี้มั้ย..”

“ ได้สิพี่ชาย ไหนๆ ก็รอกันมาเป็นปีแล้ว จะรอแค่อีกหน่อยจะเป็นไรไป...” คนพูดเยาะในน้ำเสียงเต็มที่ ก่อนจะสะบัดหน้าเดินออกห้องหนังสืออย่างไม่สบอารมณ์เท่าใดนัก...

ท่านชายปกรณ์เทวาทรุดตัวลงนั่งบนเก้าที่บุนวมกำมะหยี่สีแดง พลางยกมือขึ้นกุมขมับอย่างเหนื่อยอ่อน นึกคิดถึงวันที่ออกแผนการกึ่งบังคับให้อิสราย้ายมาเรียนที่ท่าวังหินด้วยความรีบเร่ง เพราะอยากจะให้อิสราได้ใกล้ชิดกับวันวิสา ลูกสาวคนสุดท้องหม่อมราชวงศ์หญิงพักตร์วิลาส เมื่อมาอยู่ที่นี่ ...

แต่ทว่าทุกอย่างในตอนนี้กลับตาลปัตรไปหมด เมื่ออิสรากำลังหลงและคลั่งไคล้เด็กสาวหน้าแฉล้มท่าทางก๋ากั๋นมอมแมมที่ชื่อ ...

… มะยม …

ลูกสาวครูบ้านนอก ฐานะยากจนไร้ชาติตระกูลที่สูงส่งเทียบเทียมกันได้เลย ประมุขของไร่ฟ้าเมฆาถอนหายใจแรง อีกครั้ง ก่อนจะพรำพำออกมาแผ่วเบา ...

“ อิสราลูกรัก....พ่อไม่รู้จะช่วยเจ้าแล้วอย่างไร ถ้าทางโน้นเขาเร่งรัดมาว่าจะให้มีงานมงคลโดยเร็ววันนี้ พ่อคงจะขัดอะไรไม่ได้แล้วแน่นอน..”

---------------------
กาหรือหงส์ ตอน ๑๒ กำลังเข้มข้นขีดสุด ..ตอนต่อไปมาดูว่า ม.ร.ว.อิสรารังสรรค์จะรอดพ้นจากการคลุมถุงชนได้ยังไง .. ติดตามกันนะครับผม..

นายอิส/เมฆชรา

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

Create Date : 02 กรกฎาคม 2553

Last Update : 2 กรกฎาคม 2553 16:34:59 น.

0 comments

Counter : 1714 Pageviews.